vrijdag 27 juni 2014

Tranen van Trots!

Daar sta je dan weer als moeder in zo’n aula. Te wachten op de klassen met alle geslaagde kinderen tot ze de trap af komen. Dit keer had ik mijn hoed maar thuis gelaten. Natuurlijk wel een groot pak zakdoeken in de tas. En jawel hoor daar liep onze prachtige dochter op haar hoge hakken in haar mooie nieuwe blouse tussen haar klasgenoten de trap af en daar waren ze weer. De waterlanders! Het fijne van de nieuwe bril is dat die tranen dan niet zo snel zichtbaar zijn en als je de glimlach maar op je kop geplakt houdt terwijl je al die ellendige tranen wegslikt merkt niemand er iets van. Behalve je echtgenoot natuurlijk, maar die is dit gesnotter bij zulke gelegenheden wel gewend. Stond je op haar eerste paasfeest op de basisschool toen ze een zielig eendje, helemaal alleen in een vijver, mocht spelen ook al niet zo te snotteren? Zeker wel! Net als met de schoolreisjes, het eerste kamp en de musical! We mogen naar boven, in een versierd lokaal, wat nog een pietsie ruikt naar puberzweet en docentenlamlendigheid, liggen de diploma’s te wachten. Er is een powerpoint presentatie gemaakt en de geslaagden worden om beurten naar voren geroepen! Daar is de mentor met de speech voor haar met alleen maar lovende woorden en daar staat je kind met het diploma in haar hand. En oh wat ben je dan weer TROTS......

zondag 22 juni 2014

Op het achterhoofd gevallen!

Vanmiddag mocht ik van mezelf weer eens naar de nagelstudio om mijn verlepte huishoudhanden weer om te laten toveren in nette kantoorhanden met als kers op de taart een keurig en kleurig lakje. Ik nam de metro naar de stad en omdat ik het zo leuk vind om met de tram door de stad te rijden stapte ik het laatste stukje over op de tram. Toen ik het metro station uitkwam reed hij net voor mijn neus weg. Nou is dat nooit zo erg want de zon scheen en het was gezellig druk in de stad. Dus die tien minuten wachten geeft dan volop gelegenheid om mensen te kijken. En die waren natuurlijk ruimschoots aanwezig. Ik had mij nog maar net op het bankje op de halte neergezet of er kwam een ouder echtpaar op mij af. Niet zomaar een echtpaar. Ze waren flink opgedoft. Zeg maar op zijn zondags. Hij had een keurige broek aan en een felgroen colbertje. Op de revers van het colbertje waren aan beide kanten van boven naar beneden grote glimmende broches bevestigd. Zo'n man raak je niet snel kwijt in het donker dacht ik nog. Eigenlijk best handig in zo'n grote stad, want ook voor elke automobilist was deze meneer goed zichtbaar in het donker. Nu was het nog niet donker, de zon stond hoog aan de hemel en weerkaatste in al dat glim. Ik was blij dat ik mijn zonnebril op had in elk geval.

Achter hem doemde zijn echtgenote op! Deze dame wreef over haar achterhoofd, door een permanentje dat zijn beste tijd had gehad en een kleur dat schreeuwde om een nieuw verfje. Oh oh oh zuchtte de dame en liet zich naast mij zakken op het bankje. Ze had de afstand niet goed ingeschat en kwam half terecht op mijn schoot. Dat is een beetje raar hoor, om een wildvreemde mevrouw op je schoot te hebben op een tramhalte op een zonnige zondag. Dat voelt toch ietwat ongemakkelijk. Dat vond de mevrouw zelf waarschijnlijk ook want ze liet zich naast me zakken en terwijl ze akelig dicht naast me bleef zitten (het bankje had echt voldoende ruimte) bleef ze maar oh oh oh zuchten. 

Ik keek eens voorzichtig opzij en schrok nogal, want ook zij was nogal van de glitter en de glim. Overal waar je keek zaten er ook op haar jurk grote glimmende broches bevestigd. Haar mond was knalrood gestift, het was alleen een beetje jammer dat de lippenstift haast naadloos overging in haar ogenschaduw, zo erg was ze buiten de randjes gegaan. Ze bleef maar oh oh zuchten en met haar handen over haar hoofd aaien. Daarbij zag ik dat ze ook haar nagels rood had gelakt en ook hier waren de vingers rijkelijk meegenomen. Grote ringen zaten om haar vingers en ze rook alsof ze een fles eau de cologne over zich heen had gekieperd. 

Er ging een schok door mij heen, want door dat luchtje en al die glitter en glim kreeg ik even een deja vu. Alsof mijn drie jaar geleden overleden oma even terug gekomen was en nu op de tramhalte naast me zat. Mijn oma, een echte jordanese, hield ook zoveel van eau de cologne en van grote glimmende sieraden. Altijd als ik het bejaardenhuis binnen kwam en ik zag haar niet direct, was het een kwestie van de meeste glitter en glim zoeken en dan had ik haar zo gevonden. Mijn oma vond het ook leuk om met de tram door de stad te rijden. Maar dat geheel terzijde!


Naast mij werd nog steeds oh oh oh gezucht en jawel hoor daar kwam het bijbehorende verhaal al. Mevrouw was gevallen. Zojuist. Op haar achterhoofd! Maar, zo zei ze, het is niet erg om op je achterhoofd te vallen. Dat is beter dan op je voorhoofd te vallen! Toch? En ze keek me vragend aan. En dat wist ik dus niet! Ze vertelde dat haar man wilde rennen om de tram te halen. En dat hij haar meesleurde en dat ze toen verblind was door de zon, het stoeprandje niet had gezien en dus ineens op haar achterhoofd lag. Volgens mij was ze gewoon verblind door alle glimmende broches, maar dat durfde ik niet te zeggen. Want als deze dame niet alleen uiterlijk op mijn overleden oma leek, maar ook innerlijk, zou ik zeker de wind van voren krijgen daar op dat trambankje. Daar had ik niet zoveel zin in en dus zei ik bemoedigend, volgens mij is het allemaal even naar, op je achterhoofd of op je voorhoofd vallen, maar gelukkig is er geen spatje bloed te zien. Dat is fijn, zei ze en gelukkig ben ik ook niet bewusteloos mevrouw! En ik zeg nog tegen me man, je hoeft niet te rennen voor die tram, want er komt er zo nog wel eentje an! En ze keek de glimmende brochjes man boos aan! Hij keek bedremmeld en een beetje schuldbewust terug! Maar ja, zei ze weer tegen mij, altijd eigenwijs he zo'n man. Altijd eigenwijs. Ze keek me aan en wachtte op mijn antwoord. Ik wist niet goed wat te doen, want ik had geen zijn onderdeel te worden van een echtelijke ruzie daar op die tramhalte. Weliswaar een glimmende ruzie, maar toch. Gelukkig hoefde ik geen antwoord te geven, want daar was mijn tram. Nou zei de dame, doe maar voorzichtig hoor kind en denk eraan nooit voor een tram hollen! Weer wat geleerd. Ik heb inmiddels weer prachtige nagels. Keurig binnen de lijntjes gelakt!

woensdag 18 juni 2014

Stil op straat!

Tjonge jonge, een doodgewone woensdag en als ik om 17.10 uur het kantoor verlaat mag ik aansluiten achter in de file. Eerst al om het bedrijventerrein af te komen en later op de snelweg. We sukkelen met zijn allen richting Amsterdam. Enkele bolides met oranje gekleurde spiegels proberen via de linkerbaan, die eigenlijk richting Hilversum gaat, nog gauw even voor te dringen. Ja hallo heren, we willen allemaal naar huis. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil naar de sportschool. Daar aangekomen is er een zee van parkeerruimte, normaal gesproken moet ik nog wel eens een rondje rijden om het automobiel te parkeren, maar nu sta ik bijna voor de deur. In de sportschool zelf heerst een serene rust.

De dameskleedkamer is helemaal leeg en als ik in mijn sporttenuetje de gymzaal betreedt zijn er alleen een stuk of wat fanatieke, flink gespierde heren, die wat aan gewichten sjorren. Ik ben de enige vrouw en heb de toestellen voor het uitkiezen! Na verloop van tijd krijg ik gezelschap van twee dames die fanatiek op de crosstrainer aan de slag gaan.

Een oudere meneer in een piepklein sportbroekje met sokken opgetrokken tot aan zijn knieen sjokt binnen en gaat met zijn bleke, zwabberende bovenbenen op de loopband naast mij staan om lamlendig een eindje te wandelen. Hij zucht er eens diep van!

In het zaaltje waar de virtuele lessen worden gegeven doen alleen de virtuele instructeurs flink hun best op het tv-scherm aan de wand, de muziek schalt door het lege zaaltje en de matjes blijven onaangeroerd aan de kant liggen. Ik werk mijn sportrondje af en hoef nergens te wachten. Dat is nog eens lekker!Als ik naar de auto loop komt er een tram aanrollen. Hij is op de conducteur en de bestuurder na helemaal leeg. Even verderop hangt een pizzajongen met zijn telefoon in de hand lusteloos over zijn brommertje. Twee goed gevulde dames in angstaanjagend felrose hardloop kleding komen al keuvelend voorbij. Het kruispunt is helemaal leeg, maar toch is mijn stoplicht rood en moet ik voor de brug wachten. Een jongen van een jaar of 12 met een gitaar op zijn rug piept nog even gauw door het rode licht. Dat kan nu! Wel een beetje dom trouwens!

Als ik de straat in kom rijden wapperen de vlaggetjes van de buren een beetje somber heen en weer. Ik vrees het ergste. En ja hoor, als ik binnen kom tref ik twee sippe gezichten aan. Het staat 2-2! Mijn anders zo rustige echtgenoot gaat flink tekeer. Zo te horen is de scheidsrechter een drol van een vent die het helemaal verkeerd ziet.

Er moet natuurlijk nog gewoon gegeten worden dus ik duik de keuken in. Dankbaar dat wij geen open keuken hebben. En jawel hoor, terwijl ik de kip roerbak hoor ik een flink gejuich uit de kamer. 2-3! Gelukkig, als ze dat vast weten te houden dan wordt er straks gegeten, anders sta ik voor joker te koken.

 En dat doen de heren van Oranje keurig. Dus ik kan het eten op de bordjes scheppen. De straat komt weer tot leven. Auto's gaan weer rijden en in de verte klinkt getoeter!

Toch niet te geloven wat een voetbalwedstrijdje teweeg kan brengen? Het hele openbare leven ligt twee uur plat! Maar je hoort mij niet klagen hoor! Maandag speelt Oranje weer en ga ik gewoon weer lekker naar de sportschool!



zaterdag 14 juni 2014

Fietsen in de natuur!

Eindelijk was er vanmiddag weer eens tijd om een uurtje of wat te borduren! Dat was hard nodig ook anders had ik nooit de deadline gehaald. Voor de regenboogkussens zou ik dit keer een lapje voor Beppie maken. Beppie houdt van een heleboel dingen en vooral van fietsen in de natuur! Nu zou je denken hoe kom je in vredesnaam zo snel aan een borduurpatroontje van fietsen in de natuur? En toen was het lot mij nu eens gunstig gezind! Want in de Amsterdamse jordaan zit een heel leuk handwerkwinkeltje. In een knus straatje ergens tussen de Westertoren en het koninklijk paleis. Ze hebben er niet alleen borduurstoffen en borduurzijde maar ook allerlei gezellige en kleurige wolletjes. Katoentjes natuurlijk ook te kust en te keur. Er staan aardige dames die je wegwijs maken als je er niet uitkomt en het is gewoon gezellig. Laatst was ik daar omdat ik borduurstof nodig had en was er toevallig uitverkoop van allerlei borduurpatroonbladen. Daar heb ik eens even heerlijk in zitten grasduinen. En dat mag daar. Je pakt er een stoel bij en gaat gezellig door de bakken. Het leek me namelijk wel handig om wat patroontjes op voorraad te hebben. Ik trof daar naast wat Amsterdamse gezelligheid een leuk Deens patroonboekje aan van ene mevrouw Bengtsson met schattige tafereeltjes. Laat daar nu ook een mini schilderijtje in staan van fietsen in de natuur? Kwam dat even goed uit toen ik de oproep zag van Beppie. 

Helaas vlotte het werk door allerlei andere beslommeringen niet zo vlot als ik had gewild. De andere borduursters hebben hun lapje allang ingeleverd en de dame die het kussen in elkaar gaat zetten met vast weer een prachtig patchwork, loopt natuurlijk elke dag tandenknarsend naar de brievenbus in de hoop dat de post het lapje van dat mens uit Amsterdam brengt zodat zij aan de slag kan. Nou hij komt eraan hoor! Na al die zenuwslopende-examen-uitslag-uren was het heerlijk om even alleen maar kruisjes te hoeven tellen en mooie kleurtjes uit te zoeken. 

Ik kwam al bijna weer in de verleiding om me direct weer in te schrijven op een nieuw project, want ik heb nog meer leuke patroontjes, maar eerst moet ik nu echt serieus aan de studie, anders komt die ellendige scriptie nooit af en tenslotte wil ik dat papiertje met het woord diploma toch echt hebben.

donderdag 12 juni 2014

Hieper de piep..............

Het werd een zenuwslopende dag! Niets wat ik me voorgenomen had, zoals een uurtje netjes studeren, een opgeruimd en schoon huis en de was gestreken in de kast, kwam vandaag uit mijn handen. Om de zenuwen de baas te blijven zijn we vanmiddag op de fiets naar de grote bieb in Amsterdam gegaan. Dat is van ons huis uit ruim een half uur fietsen. Daar de boeken gauw in de terugbrengmachine gegooid, op het dakterras met het mooie uitzicht over Amsterdam een drankje gedaan, want ja zeg van zo'n fietstochtje word ik altijd dorstig. Normaal gesproken slaan we daar rustig een uurtje wat stuk daar op dat terras of grasduinen we samen heerlijk door de boeken. Nu niets van dat al, zodra haar glas leeg was begon het al weer te kriebelen. Ik mocht potdorie nog net naar de wc en toen zaten we alweer op de fiets naar huis. Precies om vier uur waren we thuis en vanaf vier uur kon er gebeld worden. Na zo'n 10 minuten kwamen de eerste berichten door op Facebook van versgeslaagden klasgenoten. En wij maar wachten en wachten en eindelijk kwam het verlossende telefoontje van de dienstdoende juf met het bericht. Natuurlijk heb ik goed nieuws  je bent 


We hebben toen samen de buurt bij elkaar geschreeuwd, zodat de buurjongen die een klas lager zit en heftig aan het meeleven was zich alsnog het apezuur schrok en we hebben heerlijk samen een potje staan huilen. Als een speer naar het dorp voor taart, bloemen en een klein kadootje. Toen onze mannen thuis kwamen hebben we de champagne ontkurkt en oh wat heeft ze een prachtige cijferlijst. Ik loop gewoon naast mijn schoenen van trots. Dat loopt natuurlijk niet heel gemakkelijk en het staat raar, maar dat heb ik er graag voor over!

Spanning

De spanning bouwt zich op, de bibbers zitten in mijn knieen en dat is zeker voor mijn slechtgehumeurde knie natuurlijk niet prettig, maar die is vanmorgen tot de orde geroepen door de fysiotherapeut en weet dat hij zijn gemak moet houden. Mijn hart klopt wat sneller en mijn vingers bibberen over het toetsenbord. En natuurlijk de hele ochtend wordt er al gepeptalkt, want ook bij dochter gieren de zenuwen door het ranke lijf. Bij haar natuurlijk nog een graadje erger. Dat snap ik, maar ze steekt er mij mee aan.

Ik ben vandaag dus ingehuurd voor afleiding, om haar die laatste uren tot het telefoontje komt door te slepen. Nou en dat doe je natuurlijk als moeder, want dat staat in je taakfunctieomschrijving. Je kind begeleiden bij moeilijke situaties. Waar ze normaal gesproken pas om een uur of 12 een oog open weet te krijgen op een vrije dag, is ze nu bijtijds wakker en vroeg ze me net: Gaan we wat leuks doen voor de afleiding? Ik opperde enkele huishoudelijke klussen, zoals de ramen lappen, vloer dweilen, keukenkastjes uithalen, soppen en weer inruimen, onkruid wieden in de tuin en al van dit soort nuttige dingen. Dit voorstel werd direct afgewezen. Dat is dan wel weer een beetje jammer, want huishoudelijk werk houdt de zenuwen in bedwang, dat weet iedereen en een huis dat even helemaal spic en span is, was ook wel even fijn geweest. Maar goed je kunt niet alles hebben. Het laatste plan is om een flink stuk te gaan fietsen. Lees een terrasje pakken mam!

Natuurlijk ik ga mee en doe mijn best, maar of dat fietsen wat wordt met die bibberknieen? Goh wat zal ik blij zijn als dat telefoontje vanmiddag is geweest met de examenuitslag! Wordt vervolgd!

zondag 8 juni 2014

Tijd

Er zitten veel te weinig uren in een dag! Of ik wil te veel dat kan ook natuurlijk. Van de 24 uur dient een mens er zo'n 8 uur te slapen, maar doordeweeks een uur of 7 reken ik ook goed. En in het weekend dan vaak een uurtje langer. Of twee, of drie! Gewoon omdat het zo lekker is om als je op je gewone doordeweekse tijd wakker wordt en je nog half slaperig bedenkt dat het weekend is en dat je er niet uit hoeft, zodat je nog even heerlijk naar dromenland kunt terugglijden. Nog fijner is het als het regent dat het giet, want dan hoef ik me niet schuldig te voelen. Het is gewoon geen weer om op te staan. 

In die overige 16 uur die een mens dan heeft moet er doordeweeks natuurlijk gewerkt worden. Daar ben ik dan met heen en terugreis wel zo'n 9,5 uur aan kwijt. Heerlijk hoor, je hoort mij niet klagen, want ik houd van mijn werk. Na het werk hebben we nog 6,5 uur op de teller staan en moet er gekookt worden, ook geen probleem want ook dat vind ik leuk en daarnaast zijn er nog tal van andere klussen die een mens nou eenmaal moet doen om een beetje prettig te leven. Tenslotte wil je niet in een zwijnestal leven dus moet er wel eens een stofzuiger en een sopdoek door. Je kunt natuurlijk de boel de boel laten en een beetje stof en viezigheid beschouwen als iets wat er nu eenmaal bijhoort, maar persoonlijk vindt ik een opgeruimd en schoon huis erg plezierig. We zijn nu eenmaal niet in de omstandigheden dat we een legertje huishoudsters en butlers tot onze beschikking hebben, dus zelf die handen uit de mouwen steken en niet zeuren.

Ook de was is zo'n klus, heb je die overvolle wasmand net leeg, je hebt staan zwoegen om alles aan de lijn  te hangen, ook die stomme rotsokken van wie er altijd eentje spoorloos lijkt te verdwijnen. Als de hele mikmak droog is, vouwen, strijken en de boel weer netjes de kast in. Je draait je om en hup die mand is weer vol. Ondankbaarder werk bestaat haast niet. Maar je hult je nu eenmaal niet in een ongewassen onderbroek en vieze kleren. Het is niet de bedoeling dat de mensen je gaan mijden en niet meer naast je willen zitten op kantoor, omdat jij te lui bent om de was te doen en dus de tent uitstinkt!

Al die huishoudelijke vlijt betekent dus wel dat een mens minder overhoudt voor de dingen die je echt zou willen doen! Zoals daar een tuin hebben zoals die in een tijdschrift voorkomt. Met prachtige, op kleur en seizoen beplante borders. Met geurende rozen die zachtjes wiegen in de wind en jou dan verwennen met hun parfum. Met een terrasje zonder onkruid dat tot je knieen komt en waar bij de mussen zelfs struikelen. Zonder dat eeuwige zevenblad wat altijd weer opduikt en zonder de hardnekkige scheuten van de frambozenstruik van de buurvrouw die perse bij mij in de tuin wil staan terwijl ik hem niet uitgenodigd heb. Tijd dus om zelf de eenjarigen te zaaien, ze te verspenen en uiteindelijk in de tuin uit kunnen zetten waar ze je uit pure dankbaarheid voor al die zorg en liefde verwennen met een bloemenzee en zelf hun uitgebloeide bloemetjes verwijderen en doorbloeien tot de kerst. Zo'n tuin dus!

Dat je daarna, als je moe maar voldaan van het werken in de tuin, je met een kopje koffie je achterste in een fijne tuinstoel kan laten zakken en genietend van al dat moois een paar uur ongestoord lekker kan handwerken. De prachtigste brei- en borduurwerken zie ik voorbij komen in blogland en oh wat zou ik daar ook graag tijd voor willen hebben. Nu blijft het helaas toch bij een paar steekjes per avond en moet ik alles op alles zetten om mijn borduurtje voor de regenboogkussens op tijd in te leveren. 

Ik wil tijd hebben om alle goede boeken te lezen die er maar voorbij komen, ik wil tijd hebben voor uitgebreid koken, ik wil tijd hebben om zo maar even te lanterfanten en te kletsen met vriendinnen, ik wil tijd hebben om drie keer per week naar de sportschool te gaan en het dan ook nog leuk te vinden. En al die tijd is er dus niet. Lang heb ik gedacht ach wat maakt het uit, later als je gepensioneerd bent heb je tijd zat. Kun je uren lezen, breien en borduren. Nou mooi niet dus, want ik mag van de regering helemaal niet met pensioen! Tegen de tijd dat ik met pensioen ga dan kan ik waarschijnlijk niet meer in de tuin werken omdat tuinieren met een rollator niet handig is. Borduren zal misschien alleen nog gaan met een giga vergrootglas en waarschijnlijk moet ik doorwerken tot ik er dood bij neer val. Nou in mijn urn heb ik in ieder geval alle tijd van de wereld en in de tussentijd moet ik mijn tijd maar goed verdelen! 



dinsdag 3 juni 2014

Blaar, brandwond en doperwten!

Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten! Wie kent dit gezegde niet? Of Daar wil ik mijn vingers niet aan branden! En of ze gelijk hebben, want het is geen goed idee om je vingers te branden. Dat doet namelijk erg veel pijn! Toch overkomt het me nog al eens. Vooral als ik druk aan het koken ben voor een etentje en meerdere pannen op het vuur heb staan en de gasten al ongeduldig tromroffelend op hun bord te kennen geven dat ze honger hebben. In zo'n geval is het me eens gebeurd dat ik niet het plakje aardappel in de pan legde om lekker bruin te bakken, maar mijn vinger. Dat is niet handig, zeker niet als je je best doet om je gasten iets lekkers voor te zetten. Meestal blieven zij geen verbrande vingers. Je moet de rest van de avond een bakje lauw water in de buurt hebben om de gebakken vinger in te hangen anders is de pijn niet te harden. Dat kookt niet heel makkelijk en eet al helemaal niet prettig.

Een ezel brandt zich in het gemeen niet twee keer aan dezelfde steen zult u zeggen, maar deze ezel is erg hardleers. Gister overkwam het me weer. Na een werkdag en aansluitend een flinke sportronde van anderhalf uur kwam ik hongerig thuis. Gelukkig was dochterlief al aan de kokerij begonnen. Ik moest na een verfrissende douche alleen nog even een tartaartje bakken voor mezelf. De rest van het gezin is dol op braadworst, maar ik dus niet. De tartaar was niet erg enthousiast toen ik hem uit de koelkast haalde en toen ik hem aan een kant lekker bruin had gebakken vatte ik hem in de tang om hem op zijn buik te leggen. Daar had de tartaar dus geen zin in, worstelde om los te komen en voor ik er erg in had kletterde de tartaar uit de tang, pats in de gloeiend hete boter. Tegen zoveel geweld was die boter niet opgewassen en sprong van verontwaardiging uit de pan zo op mijn hand! AU! Gauw onder de kraan, maar ja de aardappels moesten worden afgegoten en ook de boontjes waren er wel klaar mee, dus niet te lang gekoeld. Dom dom dom..........

De rest van de avond heb ik een met ijsklontjes gevuld washandje op de zere plek gehouden en zo de was weggewerkt, gevouwen en gestreken, waarbij de strijkbout steeds nijdig siste als de natte washand zijn gevoelige zooltje raakte. Het kan dus heel goed zijn dat het gezin deze week er wat meer gekreukeld bijloopt dan te doen gebruikelijk!

En zo werd ik vanmorgen wakker met een rode plek op mijn hand en een fikse blaar. Beetje hannesen onder de douche om de blaar niet kapot te maken, maar uiteindelijk lukte het om netjes in de kleren naar het werk af te reizen. En daar had mijn collega al een lekker kopje koffie klaar staan. Verder leverde de blaar geen hinder op, alleen toen ik een sollicitante een hand gaf was dat even lastig. Thuis moest er vandaag natuurlijk ook weer gewoon gekookt worden. Alleen geen vlees vandaag. Want dat van die ezel die zich geen twee keer stoot daar geloven we niet meer in. Het werd een simpel, maar heel lekker pastaatje

300 gram pasta (ik gebruikte rigatone maar penne kan ook prima)
250 gram gorgonzola
200 gram kookroom light
2 uitjes gesnipperd
200 gram doperwten
2 teentjes knoflook
Scheutje olijfolie
peper en zout

Kook de pasta in ruim kokend water met zout gaar.
Fruit intussen de gesnipperde ui in de knoflook en knijp daar de teentjes knoflook boven uit.
Laat 5 minuten zachtjes bakken en doe de doperwten erbij. Bak tot die zacht zijn. Voeg de gorgonzola in blokjes aan het uimengsel en laat zachtjes smelten. Doe de kookroom erbij en sudder zachtjes tot er een mooie saus ontstaat. Breng op smaak met wat zout en flink peper. Giet de pasta af (gebruik pannelappen) en roer direct door de saus. Geef er een groene salade bij!

Het is vandaag gelukt om zonder verdere brandwonden te keuken te verlaten. Voor herhaling vatbaar dus.............