Tranen van Trots!

Daar sta je dan weer als moeder in zo’n aula. Te wachten op de klassen met alle geslaagde kinderen tot ze de trap af komen. Dit keer had ik mijn hoed maar thuis gelaten. Natuurlijk wel een groot pak zakdoeken in de tas. En jawel hoor daar liep onze prachtige dochter op haar hoge hakken in haar mooie nieuwe blouse tussen haar klasgenoten de trap af en daar waren ze weer. De waterlanders! Het fijne van de nieuwe bril is dat die tranen dan niet zo snel zichtbaar zijn en als je de glimlach maar op je kop geplakt houdt terwijl je al die ellendige tranen wegslikt merkt niemand er iets van. Behalve je echtgenoot natuurlijk, maar die is dit gesnotter bij zulke gelegenheden wel gewend. Stond je op haar eerste paasfeest op de basisschool toen ze een zielig eendje, helemaal alleen in een vijver, mocht spelen ook al niet zo te snotteren? Zeker wel! Net als met de schoolreisjes, het eerste kamp en de musical! We mogen naar boven, in een versierd lokaal, wat nog een pietsie ruikt naar puberzweet en docentenlamlendigheid, liggen de diploma’s te wachten. Er is een powerpoint presentatie gemaakt en de geslaagden worden om beurten naar voren geroepen! Daar is de mentor met de speech voor haar met alleen maar lovende woorden en daar staat je kind met het diploma in haar hand. En oh wat ben je dan weer TROTS......