zondag 21 september 2014

Schoenen en struikelen!

Soms heb je dat. Dan zie je iets en pats je bent verliefd. Dat gebeurde mij een paar maanden geleden. Soms is het handiger om niet meteen aan zo'n verliefdheid toe te geven. Met allerlei argumenten probeer je jezelf er van te overtuigen dat deze verliefdheid nergens goed voor is. Niet doen, niet meer kijken, uit de weg gaan als het je pad kruist, er zeker niet naar op zoek gaan of er in stilte van genieten, maar anderen er niet mee lastig vallen. En dat lukt dan een poosje, maar uiteindelijk is het raak. Je kunt er niet meer omheen, de tijd is rijp. Er op af dus!

Wat wil het geval? Enkele maanden geleden liep een lieve collega van mij de afdeling op met aan haar voeten de allerprachtigste schoenen. Wauw. Die wilde ik ook wel alleen liever in een andere kleur. Nou dat kon zei mijn collega, want dit schatje werd verkocht in vele kleuren. Ze gaf me het webadres en jawel hoor, daar stond op mijn beeldscherm de schoen waar ik naar op zoek was. Ik keek naar het prijskaartje en wist meteen dat deze verliefdheid in de ijskast moest want net de week ervoor had ik twee paar schoenen gekocht voor de zomer die best een rib uit mijn lijf waren. Nu koop ik schoenen niet voor 1 seizoen dus mogen ze best wat kosten, maar ja als het spaarvarken de bodem heeft bereikt moet hij eerst gevuld worden. Zo is dat maar net. Verliefd of niet! Ik zette de verliefdheid dus uit mijn hoofd en kwam vrolijk de zomer door op de schoenen die ik in het voorjaar had gekocht. De pumps van mijn collega waren toch wat meer voor de winter en zeker als ik zwarte wilde hebben. 

Een week of wat geleden zag ik haar weer voorbij lopen op haar mooie schoenen (zij heeft ze in een koraaltint) en pats daar was de verliefdheid weer. Even aan het spaarvarken geschud en waarempel die buik die kon het hebben en gauw naar de website. Daar stonden ze, mijn uitverkorenen, en laten zu nu nog in de reclame zijn ook? In een van die sjiekere buurten van Amsterdam zat zelfs een winkel. Hoe leuk was dat, nu kon ik even langswippen om die schatjes te passen. Eigenlijk was het vorige week zaterdag al de bedoeling, maar enig logistiek geharrewar met boodschappen doen en allerhande huishoudelijke gedoe belette dit bezoek. Dan maar een week later. Die winkel liep niet weg, de schoenen vast ook niet en dan zouden mijn voeten ook door de pedicure onderhanden zijn genomen en poezelig genoeg zijn om in zich in die mooie schoenen te vlijen. En ik had de hele week nog om me erop te verheugen.

Gister was het zover en toog ik met manlief de stad in. Ik had mijn mooie tas mee en had de haren gefohnd en de lippen gestift, want het is een sjieke straat hoor daar in dat Amsterdam Zuid en ik wou voorkomen dat die mensen in de winkel dachten wat moet ma Flodder met onze mooie schoenen. Na het schoenenfestijn zouden we dan een bezoek brengen aan de PC Hooftstraat. De oh zo beroemde straat in Amsterdam waar alle grote merken in prachtige winkels zitten en het hele arsenaal aan BN'ers en rijke stinkerds de hele dag hun inkopen doen. Dat wou ik wel eens met eigen ogen aanschouwen. Ben je in Amsterdam geboren, naar de middelbare school geweest er zelfs vier jaar gewoond en nog nooit in de PC geweest. Dat kon niet.

Maar eerst nog het schoenenfestijn. In de winkel werden we allervriendelijkst geholpen. Wat een verademing om door een echte schoenenverkoper te worden geholpen ipv een een puisterige tiener die het geen ene mallemoer interesseert of jij die schoenen nu wel of niet koopt, als je maar geen rotzooi in de winkel maakt en het snel weer sluitingstijd is. Dit terzijde. De schoenen in mijn maat werden aangedragen en aan mijn voeten gevlijd. Oh wat prachtig. Wel een beetje wennen zo'n hoge hak maar dat kwam wel goed. En toen bleken ze te groot en een maat kleiner was er niet. Voor de zekerheid nog wel even een andere maat in een andere kleur gepast en dat zat als gegoten. Andere filialen werden gebeld of zij nog een paar in huis hadden, maar helaas. Nada noppes niks! Nu sta ik op de lijst en word ik gebeld als ze opnieuw binnen komen. Jammer was ook dat vorige week zaterdag de laatste actiedag was en dat ze nu niet meer in de reclame waren. Een pietsie teleurgesteld liep ik de winkel uit. Maar goed nu kan ik me nog wat langer verheugen. 

We lieten onze opperbeste stemming door deze kleine teleurstelling echter niet zakken en wandelden gezellig samen door een prachtig zonnig Amsterdam naar de PC. Onderweg lekker naar de mensen kijken, de mooie huizen en de prachtige bloembakken aan de Timo Smeehuijzenbrug. We liepen langs vele banketbakkers met verleidelijke etalages, nooit geweten dat die er zoveel zijn in dit stukje van de stad en langs het Museumplein en het vernieuwde Stedelijk Museum met die afschuwelijke badkuip. Wie dat verzonnen heeft? Op een bomvol terras stonden twee prachtig aangeklede dames boven op een tafel een speech af te steken en hun publiek stond (ook al zo feestelijk gekleed) met een glas in de hand aandachtig te luisteren. Op het museumplein lagen mensen op het gras te chillen en het concertgebouw stond glorieus te stralen in de zon. Daar was de PC. Het bleek een smal straatje te zijn met veel spiegelende etalageruiten, gigantisch glimmende bolides of kekke sportwagentjes en een hoop Aziatische toeristen die daar al kakelend en snaterend uitgebreid aan het winkelen waren. Aan de vele tassen aan hun armen te zien bleek dat er een goede omzet gedraaid werd die middag. Aan pracht en praal en bling bling dus geen gebrek in de PC. Nu nog die BN'ers waar we over zouden stuikelen, ik rekte en strekte  mijn nek al uit om er een te spotten. Mooi niet. Nada Noppes Niks, geen BN'er in de verste verte te bekennen. Wel losse stoeptegels. Dat wel. Het blijft Amsterdam natuurlijk en het is dat manlief me opving anders had ik languit in de PC gelegen. Bijna gestruikeld. Ietwat ontchoocheld gingen we naar huis!


Basispump Capri, Suède Pumps Zwart

dinsdag 16 september 2014

Hoed

Toen ik klein was wilde ik heel erg graag koningin worden. Dat had best gekund want Willem en ik schelen niet zoveel. Hij is maar een paar maanden jonger dan ik dus dat had geen problemen opgeleverd. Zelf vond ik dat mijn voornaam door mijn ouders alvast erg goed gekozen was. Koningin Annemarie klonk best wel goed vond ik op achtjarige leeftijd. Elk jaar als ik naar de beelden van prinsjesdag kijk dan herinner ik me weer dat voornemen, want die Willem interesseerde me niet zo veel maar die pracht en praal des te meer. Het feit dat je als Koningin iedere dag een nieuwe jurk aan kon trekken en een hoedje op je hoofd kon planten leek me wel wat. Wat nog het meest aantrekkelijk leek was dat je dan eens per jaar in de Gouden Koets mocht plaatsnemen om naar de Ridderzaal te rijden in je mooie jurk en minzaam naar het volk kon wuiven.

Gelukkig is het nooit wat geworden met dit voornemen en dat is maar goed ook, want ook al ben ik dol op hoedjes het was natuurlijk geen gezicht geweest. Willem met mij aan zijn zijde in die gouden koets gepropt. Aan Maxima heeft hij een intelligentere en ook veel mooiere vrouw. Mensenkinderen alles wat die vrouw aantrekt, ja zelfs een postzak, staat haar beeldig. Ze stapt blijmoedig met haar maat 42 op haar hooggehakte, prachtige schoenen met die altijd charmante glimlach op haar hoofd op een hele elegante manier die koets in.

Dat zou ik dus nooit voor mekaar krijgen. Vind ten eerste maar eens een couturier die een alle vetrollen verhullende jurk wil maken. Daar valt geen eer aan te behalen dus dat wordt hem niet. Die hoed dat zou geen probleem zijn. Ik heb best een hoedenhoofd en als mijn kapper Bert zijn  best doet (en dat doet die schat altijd) zit het met het kapsel ook wel snor. Maar ja dan die schoenen met palen van hakken waar ik dan elegant het paleis mee uit moet schrijden (nee niet wankelen, maar schrijden) zonder over de zoom van mijn jurk te struikelen of over een plooi in de rode loper. Ik zie het voor me! Als ik die hindernissen dan met goed gevolg heb genomen dan zou ik het vege lijf met bijbehorend dik achterwerk nog bevallig die koets in moeten hijsen, terwijl Willem zich dan zou staan te verbijten over zoveel onhandigheid en de lakeien zich de lippen kapot zouden bijten om niet over de grond te dweilen van het lachen. De koets die dan staat te schudden bij zoveel inkomend geweld en de paarden die staan te briesen van ongeduld en met zijn allen roepen dat er een collegapaard bij moet omdat het anders niet te doen is om de kar te trekken! Dat allemaal onder het toeziend oog van de camera van de NOS en de toekijkende landgenoten. Ziet u het voor zich? En dan hebben we het nog niet eens over het uitklimmen van de koets aangekomen bij de Ridderzaal. Het is voor Willem gelukkig echt maar goed dat hij dus met Maxima is getrouwd en niet met mij! 

En toch als ik die hoedjesparade zie dan vind ik het best een beetje jammer. Ik kan altijd nog de politiek ingaan natuurlijk en dan als minister van laten we zeggen Volksgezondheid of Onderwijs (ik heb van beiden geen verstand) dan op prinsjesdag pontificaal in die ridderzaal gaan zitten met een pronte hoed op mijn kop. 

Maar ja, dat achterwerk he, dat past dan weer niet in die stoelen in de Tweede Kamer of de Ridderzaal.

dinsdag 9 september 2014

Spin

Vanmorgen ging ik naar mijn werk. Daartoe moet ik ons huis verlaten en deed de voordeur open. Bleek een onuitgenodigde gast de deur gebaricadeerd te hebben. Nou ja! Een grote, dikke spin had voor de deur een groot web geweven en zat daarin net gezellig te ontbijten toen ik de deur uitstapte. Ik had het hele beest niet meteen opgemerkt en met een beweging was het hele mooie web aan flarden. De spin, pisnijdig, klampte zich aan mijn werktas vast en vroeg boos of ik niet uit kon kijken. Ik was nog bezig om mij van alle kleverige draden te ontdoen en had niet direct in de gaten waar het beest zich ophield. Ik bedoel de spin was bruin/zwart en mijn tas is ook zwart en de tranen stroomden nog uit mijn verkouden plofkop, dus is het mijnsziens logisch dat je zo'n beest niet direct opmerkt. Nijdig ging de spin verder met mopperen en vroeg mij of ik wel wist hoeveel werk het was om zo'n web te weven.
Eindelijk ontdekte ik dit slechtgehumeurde spinnenbeest en natuurlijk vertelde ik hem dat ik niet op de hoogte ben van webben weven en dat het gewoon niet handig is om een web voor een voordeur te weven. Je kunt dan op je 8 spinnepoten natellen dat het stuk getrokken gaat worden als de bewoners het pand verlaten. 


Daar had meneer Spin niet van terug en terwijl ik naar de auto liep klampte hij zich vast aan mijn tas en ontdekte mijn boterhammen voor tussen de middag. Hij zei, ik ruik vlees wat zit er op dat brood? Nou eentje met gebraden gehakt in ieder geval. In ruil voor zo'n boterham vergeef ik het je dat je mijn web kapot hebt gemaakt dreinde spinnemans vanaf de rand van mijn tas. Niks ervan, sprak ik streng je weeft maar een nieuw web op een wat handigere plek dan voor mijn deur en gaat maar lekker vliegen vangen. En ga nu alsjeblieft van mijn tas af. Acht spinnenpoten klemden zich op mijn tas vast en hij keek me boos aan. Dan ga ik met je mee. Waar ga je naar toe? 

Het leek me niet zo'n goed idee om hem mee naar kantoor te nemen en hem daar de hele dag over mijn bureau te laten wandelen en maar zeuren om een stukje gebraden gehakt terwijl mijn collega's bij het zien van dit apparaat al gillend de afdeling verlieten. Niet doen dus en met een ferme zwiep gaf ik hem een zetje zodat meneer spin in de struiken belandde. Hup snel de auto in en wegwezen.

Kom ik vanavond thuis is er potdorie een groot web geweven van de zijkant van de voordeur naar de vuilnisbak. En wie zat daar met pretogen op mij te wachten? Precies! Uiteindelijk heb ik hem maar een stukje gebraden gehakt gebracht. Tevreden ging hij in het midden van zijn web zitten smullen. Ik heb hem nog niet verteld dat morgen de vuilnisman komt!


zaterdag 6 september 2014

Explosie!

Afgelopen donderdag stond ik in de keuken en pakte mijn fietstas. Klaar om even boodschappen te doen. Dochter stond in de gang en pakte haar schoolboeken uit haar tas die ze nodig had om haar huiswerk te maken toen er een ontzettende dreun te horen was. Wat was dat zeiden we tegen elkaar en keken in de tuin. Was daar soms iets om gevallen? Maar nee de was hing daar nog even vredig te wapperen als zojuist en ook het vogelvolk at onverstoorbaar door van de pinda's. Nou grapte dochter het is vast een aanslag, we worden beschoten mam en ga nog maar even geen boodschappen doen en ze zette snel het koffiezetapparaat aan om een bakkie te maken. En zo zaten we in de tuin in de zon toen een kakafonie aan sirenes losbarstte en de politiehelicopter boven ons hoofd cirkelde. 

Er moesten nu eenmaal boodschappen gedaan worden dus klom ik even later op de fiets en ging richting dorp. Nog steeds klonken sirenes en een penetrante brandlucht drong mijn neus in. Toen ik de hoek omkwam zag ik bij het flatgebouw Beukenhorst een gigantische rookpluim omhoog kringelen. De politiehelicopter cirkelde er doorheen maar een verkeersvliegtuig boog wat af. Ik mocht al niet verder meer. Een aantal kloeke agenten hield de menigte tegen door een strakgespannen rood-wit lint. Dat werd dus niet naar lands grootste kruidenier maar naar de hallo super in de buurt. 

Als dochter van een brandweerman ben ik opgegroeid met sirenes en rooklucht en zit er een ietsiepietsie sensatie in mijn bloed. Een ietsiepietsie maar hoor, maar toch! Als je als kind gewend bent dat uitjes regelmatig afgezegd worden omdat papa een uitruk heeft of dat je gezellig met je vader een boodschap doet er een uitruk komt en je dan in de kazerne moet wachten tot hij terug is, je s'nachts uit je bed gebeld wordt door een grote herriemakende brandmelder (nog voor de piepers er waren) dan is het ook logisch dat je het naadje van de kous wilt weten. Dus stopte ik in de buurt en keek hoe de collega's van mijn paps druk in de weer waren om dit indrukwekkende vuur te bestrijden en zag ik hoe de traumaheli landde om de gewonde slachtoffers bij te staan. Het zag er allemaal akelig en naar uit, dat vuur en de brokstukken bij dat flatgebouw. Al die mensen die daar stonden te kijken hoopten maar 1 ding. Dat er geen slachtoffers waren gevallen!

Even bleef ik staan kijken, op flinke afstand en ging toen naar de buurtsuper want ook dat is me bijgebracht door paps, wegwezen als je er niks te zoeken hebt. De hulpverleners niet in de weg lopen. Aan het begin van de avond bleek dat er twee doden te betreuren waren en 15 gewonden. Vreselijk nieuws!

Nu is het de eerste week in september altijd feestweek en staat er een kermis en zijn er optredens in een grote tent die voor de gelegenheid is neergezet. Die avond zou Roy Donders optreden in de tent en half het dorp stond al opgetuigd in zijn juichpak toen de burgemeester besloot de festiviteiten voor die avond te annuleren en de kermis te sluiten. Zielig voor Roy maar het dorp was niet in de stemming om te juichen.

Dit soort dingen zijn altijd verschrikkelijk, maar als het in je eigen dorp gebeurt op nog geen kilometer van je eigen huis dan wordt je weer even met de neus op de feiten gedrukt hoe goed je het wel niet hebt en dat je veilige bestaan in een moment zomaar weg kan zijn. Het flatgebouw staat aangeslagen met een groot zwart gat te wachten op reparatie. De bewoners worden elders ondergebracht en in het dorp worden acties opgezet om de gedupeerden te helpen. De saamhorigheid is dan weer mooi! Gisteren en vandaag draaide de kermis weer en gingen de festiviteiten in de tent gewoon door. Alleen het vuurwerk voor vanavond gaat niet door, dat wordt elk jaar op zo'n honderd meter van de rampplek afgestoken. Maar knallen hebben we wel even genoeg gehad in het dorp.