woensdag 30 december 2015

Dag 2015!

Beste 2015, nu zo op jouw een na laatste dag wil ik je graag alvast gedag zeggen. Ik hoop niet dat je het erg vind als ik zeg dat ik jou geen gemakkelijk jaar vond. Meteen al op de tweede dag bracht je me een heel groot verdriet en zo ging het het hele jaar een beetje door. Net als ik dacht ziezo nu gaat het wel weer een beetje knalde je er weer over heen met iets anders. 

Maar goed als ik eerlijk ben 2015 was het natuurlijk niet het hele jaar kommer en kwel. Natuurlijk gebeurden er ook mooie dingen. Eindelijk heb ik dat felbegeerde HBO papiertje in mijn zak en ook het traject wat ik via mijn werk mocht volgen heeft me heel veel gebracht. Mij maak je de pis niet meer lauw, zoals een collega vaak placht te zeggen en wat ik inmiddels een leuke uitdrukking vind. 

Ik ontmoette mooie mensen en had mooie gesprekken die me waardevolle inzichten gaven. In mijn diepe verdriet waren er zo maar ineens lieve woorden, bloemen, kaarten of even een arm om de schouder of welgemeende troostkus op de wang. Dat was dan wel weer heel erg mooi 2015. 

Ook heb ik mooie dingen gezien. Intens genoten van onze tripjes naar Parijs en Rome, daar door prachtige musea geslenterd en genoten van de mooie kunst die daar hangt. Dat dan weer wel!

Ik heb veel en vaak mooie momenten doorgebracht met mijn gezin en menig gezellig uurtje stukgeslagen met familieleden. Dat was erg waardevol 2015.

Jammer ook 2015 dat het in de wereld zo'n zooitje was. Ik begrijp best dat ik jou daar persoonlijk niet voor verantwoordelijk kan houden, maar al die mensen die mekaar naar het leven staan. Die elkaars hoofd afhakken of bommen gooien op een redactie of op mensen die een avond uit zijn in een prachtige stad en daar dood en verderf zaaien. Dat was toch vreselijk 2015?

En al die mensen die met hun gezinnen in gammele bootjes hun oorlogsland verlieten en na ettelijke kilometers hier uiteindelijk aankwamen en dan vechtende mensen aantroffen, omdat ze bang zijn. Bang voor hun eigen veiligheid, hun kinderen of bang voor het onbekende. Dat was toch schrijnend 2015? Al die ontheemde mensen. Gewoon mensonterend. 

Wat ook niet fijn was 2015, vond ik het politieke gekonkel. Al dat gelieg en gedraai en al dat geld wat in de zorg verloren is gegaan aan regeltjes en procedures, terwijl er mensen in huizen wonen waar ze maar 1 keer in de week gedoucht kunnen worden en maar in hun luier moeten poepen omdat er geen tijd is om iemand fatsoenlijk op een wc te helpen. Dat kan toch eigenlijk niet in ons rijke landje 2015? 

Maar goed aan al deze dingen kan ik helaas persoonlijk niets veranderen. Ik denk dat de heren van IS en meneer Assad zich op de knieën slaan van het lachen als deze ietwat te dikke vrouw eens komt vragen of dat nou niet anders kan. Ook helpt het vast niet als ik meneer Rutte eens bel en zeg, Mark wat er hier in dit land gebeurt dat kan toch niet? Wanneer gaan jij en je kornuiten nu eens zorgen dat er niemand meer in zijn luier hoeft te poepen en dat al die mensen die zoveel zorg nodig hebben hun PGB keurig en netjes op tijd krijgen uitbetaald. Ik denk dat Mark vriendelijk lacht en zegt dat ik me met mijn eigen zaken moet bemoeien. 

Dat ga ik dan ook maar weer gewoon doen. Proberen het in mijn eigen cirkeltje van invloed goed te doen met aandacht voor mijn dierbaren en een ieder die op mijn pad komt. 

Ik zwaai je vast uit 2015 en dank je toch maar voor alle inzichten die je me hebt gegeven en ik hoop dat je opvolger een wat betere tijd komt brengen. Niet alleen persoonlijk voor mij en mijn gezin maar voor ons allemaal zodat de wereld wat vriendelijker wordt! 

Dag 2015! Adieu!

dinsdag 29 december 2015

Aangehaakt!

De afgelopen jaren waren best pittig met allerlei gezondheidsgedoe in ons gezin, een drukke maar mooie baan, een HBO studie tussendoor en natuurlijk gewoon de zorg voor mijn gezin. Nou wordt een mens zonder gedoe maar lui en dat geldt zeker voor mij, dus gewoon doorgaan en hoppekee. Niet lullen maar poetsen, zeggen ze hier in Amsterdam. En zo geschiedde.

Intussen is de studie klaar en het felbegeerde papiertje in de pocket, het gezondheidsgedoe werd een pietsie minder en de baan is nog steeds leuk en druk, maar het traject wat ik mocht volgen in 2015 is halverwege januari ook helemaal klaar. Zodoende zat ik eens te mijmeren op de bank hoe 2016 er uit moest komen te zien, want nu wil ik echt eens wat meer tijd voor mijzelf vrijmaken. Heel egoïstisch, ik weet het, maar ik doe het toch. 

Als ik daarover al iets te kiezen heb dan zou ik voor 2016 vooral gezondheid, rust en ontspanning willen kiezen. Want al dat gezondheidsgedoe en het verlies van mijn mams en later ook mijn schoonvader hakte er hier in huis behoorlijk in. Logisch. 

Al mijmerend wandelde ik eens over het wereldwijdeweb. Daar vind ik na een dag werken nogal eens ontspanning door de leuke stukjes te lezen van medeblogsters. Veelal gaan deze blogs over hele gewone dingen zoals het huishouden of handwerken. Reuze gezellig en ontzettend ontspannend om daar allemaal over te lezen en leuke ideeën op te doen. 

De ene na de ander maakt, breit, haakt, borduurt, frivoliteet, naait, tekent, quilt en knutselt de mooiste dingen. Nu ben ik zelf ook niet bepaald onhandig op het gebied van handwerken want breien en borduren is er met de paplepel ingegoten en dat doe ik dan ook graag. 

Al wandelend kwam ik ook bij mijn favoriete handwerkwinkel in Amsterdam op de site. Daar neem ik geregeld een kijkje en ook ga ik op een zaterdagmiddag wel eens naar de winkel. Die staat in een mooi stukkie Amsterdam en wordt gerund door kloeke, vakkundige dames. Ik heb er al een paar prettige kwartiertjes stukgeslagen, maar de winkel is klein dus je kunt er geen uren achter elkaar doorbrengen. 

Nu zag ik op de site dat zij in 2016 weer nieuwe cursussen organiseren en daar zit dus ook een cursus haken voor beginners bij. Nu kan ik best een losse haken en een vaste gaat ook nog wel, maar laatst kwam ik erachter dat wat ik altijd voor een stokje hield eigenlijk een half stokje is. Oeps, heb ik in een grijs verleden dus geen raamhanger in stokjes gehaakt, maar in halve stokjes. Best logisch dat het geheel toen kleiner uitviel dan de bedoeling was. 

Al snel rijpte het idee in mijn hoofd om die cursus nou eens te gaan doen. Er zijn vijf zaterdagen mee gemoeid in drie maanden dus dat is te doen en ook de tijden van 11 tot 13.00 uur zijn erg prettig voor de werkende mens die erg van uitslapen houdt op de zaterdag. 

Ik dubte en ik twijfelde en gooide eens een balletje op bij mijn echtgenoot. Die vroeg zich alleen af hoe het dan met de boodschappen moest. Nou verrassing, die mag jij dan doen schat. Hmm ja dat kon natuurlijk best want de auto heb ik niet nodig om de Jordaan in te gaan. Nou sprak de schat, dan ga je dat toch lekker doen.  Hij haalde me over de streep!

Ik schreef me in, maakte het cursusgeld over en het is nu een feit. Op mijn werk heb ik het alleen nog maar verteld aan twee collega's die ook erg van haken houden, verder hou ik  toch nog even mijn mond. Niet omdat ze niet mogen weten dat ik lekker mutsig ben en van dit soort dingen geniet, maar omdat ik gewoon in stilte nog even wil genieten van de voorpret. Eindelijk ga ik ook eens leren om zo'n leuke granny te haken en van die gezellige leuke dekentjes en omslagdoeken en nou noem maar op. 

Gelukkig starten we pas in februari want ik moet natuurlijk eerst nog een truitje voor een Keniaans Kleutertje afbreien, daar schiet ik voor geen meter mee op en ik moet nog een roodborstje borduren voor de regenboogstichting. Dus voorlopig maar even minder blogs lezen (die van jullie natuurlijk wel) en dan lekker aan de haak. Ik heb er zin in.


donderdag 24 december 2015

Kerstavond




Oke kerst, kom dan maar
Ik wilde het eerst niet  voelen allemaal
Want nu jij er niet meer bent
Voelt kerst een beetje kaal

We doen heus ons best
Met een boom en een kaarsje aan
En niet alleen ik, maar ook de rest
Heeft een lichtje aan gedaan

We zullen zeker aan je denken
Proosten, en heffen het glas
Op jou mam
Op al die mooie Kersten, zoals het vroeger was

Al die Kerstavonden, de tafel mooi gedekt
Garnalencoctail, biefstuk, lekker eten
Als een warme deken, zo liefdevol, zit dat in mijn hart
En dat mijn lieve mam, zal ik nooit vergeten

Daar waar je ook bent, Vrolijk Kerstfeest


maandag 21 december 2015

Saamhorigheid

Ik werk in een gebouw wat in twee delen is verdeeld en die worden samengevoegd als een gebouw door het trappenhuis en de lift. Op welke vleugel je werkt wordt dan ook aangeduid met 2rechts of 4links. Helaas onthoud ik nooit of ik nou in het rechter of in het linkergedeelte werk. Niet omdat ik mijn bureau niet weet te vinden, maar omdat ik niet weet hoe dat rechts en links bepaalt wordt. Maakt ook niet uit. 

Een paar jaar geleden was een afdeling, laten we voor het gemak zeggen op 3 rechts op het lumineuze idee gekomen om een paaslunch te doen. Iedereen maakte wat lekkers en al deze lekkernijen vormden samen een groot buffet. Het was zo succesvol dat het door het hele kantoorgebouw gonsde. Bovendien was er zoveel eten dat het hele kantoor kon meegenieten. Degene die het had bedacht werd alom geprezen en gelauwerd en na de lunch ging ieder weer tevreden aan het werk. 

Toen in dat zelfde jaar de kerstperiode aanbrak sprak een collega van 3 links over een kerstlunch. Ik werkte toen ook op 3 links en vond dat een leuk idee. Mijn collega ging voortvarend te werk, nodigde iedereen uit van 3 links, hing een intekenlijst op bij het kopieerapparaat en in de week voor kerst smulden wij van een heerlijk buffet. Op 3 rechts waren ze wat sip want het oorspronkelijke idee, van hen afkomstig, kreeg aan die kant van het gebouw geen vervolg meer. Natuurlijk mogen deze collega's best een vorkje meeprikken aan onze kant.

Wij op 3 links hielden het jaar erop een paasbrunch en een kerstbrunch. Het kon niet op. Heerlijk eten en een gezellig uurtje. Toen werden de afdelingen herplaatst. De ene afdeling had wat meer plek nodig en de ander wat minder dus was er sprake van een interne verhuizing. Wij gingen naar 2 rechts. Iedereen riep dat het dan met de kerst en de paasbrunch wel bekeken zou zijn. Maar niks hoor, wij gingen vrolijk verder. Mijn collega is nog immer enthousiast iedereen aan het motiveren om vooral toch te komen en een steentje bij te dragen aan het lekkers. Liever niet een echt steentje natuurlijk, want dat komt onze gebitten niet ten goede, maar een zelfgemaakt gerecht voor ongeveer vier personen werd en wordt zeer op prijs gesteld. 

Elke keer is het weer een feest om al die lekkernijen uitgestald te zien boven op de dossierkasten. Degenen die niet kunnen of niet willen koken leveren hun bijdrage door leuke servetten, bordjes en bestek aan te leveren.  Vorig jaar hielden we er een heus receptenboek aan over met allerlei heerlijke multiculturele recepten en ook met de verjaardagen wordt er nu veelal zelf gebakken. Leuk en lekker!

Morgen is weer de kerstbrunch en dus heb ik net een uurtje in de keuken doorgebracht om een zalmmousse te maken. Ik heb de puddingvorm in de vorm van een vis uit mijn ouderlijk huis geleend en daar ligt de mousse nu tevreden op te stijven totdat hij morgen in al zijn glorie mag schitteren op het buffet. 

Wat nu zo leuk is dat ik weet dat een heleboel collega's nu dus ook in hun keuken staan te snijden, hakken, roeren, mixen, bakken, koken en proeven om ook iets lekkers te maken. Dat verbroedert en geeft een enorm saamhorigheidsgevoel. 

Meteen een mooie kerstgedachte en ik stel voor dat alle politici op het binnenhof en alle gemeenteraadsleden in het hele land eens samen gaan koken en een lekker bordje eten aan de medemens serveren. En niet alleen onze politici, maar dus ook alle politici in de wereld. Dat meneer Assad en de leden van de Taliban en die van de IS en al die andere "lieverdjes" ook iets lekkers maken en dat uitdelen. En als iedereen dat dan gezellig samen opeet is er ook geen tijd om ruzie te maken. Dan kunnen die wapens eens neergelegd worden, is er eens tijd voor een goed gesprek en kunnen mensen eens luisteren naar elkaar. Dan wordt het misschien toch nog eens vrede. 

Waar een beetje koken en samen een hapje eten al niet goed voor zijn. Zou dat nou niet mooi zijn?

zaterdag 19 december 2015

Stoofpeertjes

Eindelijk staat die ellendige kerstboom. Ik had het kroost gemobiliseerd want het is natuurlijk wel makkelijk om te roepen wij willen een kerstboom en dan vervolgens je snor drukken, maar zo werkt het natuurlijk niet. Dus heb ik vandaag heel streng geroepen dat ze allemaal wat moesten doen en zo niet dan zou ik de boom in zijn netje aan de straat zetten met een briefje erop: gratis af te halen.

Dat vonden ze toch niet zo'n goed idee dus hebben ze geholpen met hem in de standaard zetten en de kerstspullen uit het bijkeukentje te halen. Die staan op een vervelende plek onder de trap, maar omdat we ze toch maar een keer per jaar gebruiken is dat in ons niet zo grote huis de beste plek.

Toen de boom eenmaal stond vertrok de een naar haar afspraak en de ander naar bed vanwege een kreng van een verkoudheidsvirus. Zodoende moesten manlief en ik samen de lichtjes in de boom doen en de ballen er in hangen.

Toen mijn moeder stierf op 2 januari stond de kerstboom nog en een paar dagen later hebben we hem opgeruimd. Terwijl ik zat te pielen om 5 snoeren met een totaal aantal lampjes van 500 stuks in hun houdertjes te klemmen dacht ik toen al, dat wordt wat als ik ze met de volgende kerst eruit moet halen. En het werd ook wat, maar goed het hoort erbij dit jaar. Geen kerst zonder tranen zullen we maar zeggen. 

Toch moest dat nare gevoel ook weer worden omgebogen en daarom heb ik de koe bij de horens gevat en heb 2,5 kilo stoofperen staan schillen. Dat vind ik altijd een lastig werkje. Die peren zijn best hard dus die moet je stevig te lijf gaan. Eenmaal in hun pannetje met wat kaneel en een flinke scheut wijn wordt je beloond met een heerlijke geur. Zo'n knusse kerstgeur en nu een soort van geur die troost. De geur van vroeger thuis toen er ook peren werden geschild en gekookt. Die traditie had ik al overgenomen en die houden we er zeker in. 

Ook maken:

-stoofperen zoveel je maar wil
-restje rode wijn. het kan ook zonder wijn of met bessensap als je niet van alcohol houdt.
-kaneel
-suiker

Schil de peren en snijdt ze in vieren en verwijder de klokhuizen. Was ze en doe ze in een pan. Strooi er flink wat kaneel over en een hoeveelheid suiker naar keuze. Als je een zoetekauw bent gebruik je wat meer. Giet de wijn of het bessensap erover, vul aan met water tot ze voor 3/4 onder staan en breng aan de kook. Zet laag en laat ze nog een paar uurtjes stoven op het kleinste gaspitje. Als je perensiroop wilt dan moet je het sap nog even inkoken als de peren gaar zijn. Lekker bij een kerstmenu of met een bolletje kaneelijs en een toef slagroom. 

donderdag 17 december 2015

Borrel

Nu we langzaam maar zeker op de kerst afstevenen gaat die mallemolen weer draaien merk ik. Iedereen is druk, druk en nog drukker. Er is nauwelijks tijd om even met een kopje koffie bij te kletsen. Iedereen moet nog van alles doen. De kans dat je een familielid, vriend of vriendin aan de telefoon treft dezer dagen is uiterst klein. Het is nog makkelijker om een giraf uit Artis te ontvoeren. Iedereen is onderweg. Als het niet is om cadeautjes te kopen of karrenvrachten boodschappen in te slaan dan zijn we wel op een kerstborrel!

Want zo vlak voor kerst moet er nog van alles gevierd worden op school of op het werk of op de hobbyclub of de visvereniging, noem maar op. Zo tegen kerst kruipen we allemaal bij elkaar en we heffen het glas, eten we ons vol aan kleffe hapjes en wauwelen we met elkaar over onzindingen. Nou ja dat laatste mag ik zelf ook graag doen.

Ik begrijp dat niet eigenlijk, waarom moeten  al die borrels juist voor de kerst? Het is toch al zo'n drukke periode en dan moet je ook nog opgedoft naar een kerstborrel. En erger nog na de kerst naar de nieuwjaarsborrel. Kunnen we niet afspreken dat we dat in 2016 anders gaan doen. Dat we bijvoorbeeld een midden maart borrel doen of een fit februari feest of een mei meeting. Gewoon een beetje creatief zijn. 

Dan hebben we na de kerstdagen en de oliebollen op nieuwjaar tenminste nog iets om naar uit te kijken. Het hoeft dan niet allemaal in een maand gepropt te worden. Kun je die kerstcadeautjes tenminste eens op je gemak uitzoeken. Kun je ook nog eens mooi opdoffen in die kerstjurk op een ander tijdstip. Het scheelt ook ontzettend veel calorieën en dan hoeven we in januari niet allemaal op dieet. Kunnen alle goede voornemens direct de prullenbak in. 

Nou ja het is zo maar een overpeinzing. Iedereen moeten maar borrelen wanneer ze willen borrelen.

maandag 14 december 2015

Kerst, kaarten en kul

Was het eerder met het november gevoel al niet veel soeps, met het kerstgevoel wil het ook nog niet zo lukken. Dat is niet heel erg raar want dit is de eerste kerst zonder mijn mams en vlak daarna is het haar sterfdag. Dus ben ik maar een beetje lief voor mezelf en zeg ik steeds dat het niet zo erg is dat het kerstgevoel nog niet zo wil. 

Er staat hier dus nog geen boom. Niet dat we andere jaren direct nadat de Sint het land uit was de kerstboel te voorschijn haalden en naar het tuincentrum gingen om een boom uit te zoeken, maar meestal stond hij toch wel in het weekend daarna. Niet dus. De kinderen willen graag een boom en natuurlijk gaat hij er ook komen, want anders is het wel erg kaal. Hoeveel Kerstmissen moet je door na het overlijden van je moeder om weer van de sfeer te kunnen genieten. Niemand die het je vertelt. 

Je krijgt daags na de uitvaart een boek met praktische tips na het overlijden met betrekking tot wat je allemaal moet regelen met overheidsinstanties en belastingdiensten, maar dit soort tips tref je daar niet in aan. Belachelijk eigenlijk. Waarom niet een duidelijk schema met aanwijzingen hoe je dit soort dagen doorkomt. Daar had ik wat aan gehad. Flauwekul natuurlijk want hier zijn geen schema's voor. Een mens moet het mooi helemaal zelf doen. 

Ik weet eigenlijk ook wel zeker dat mijn moeder het krankjorem zou vinden als ik geen kerst meer zou vieren. Ben jij nou gek geworden zou ze roepen, wat heb ik je nou geleerd? Ook in moeilijke tijden maak je er het beste van, met een lach en met een traan. Hup aan de slag! Ik zie haar er wel voor aan dat ze van haar wolk klimt en in mijn kerstboomloze huis eigenhandig zelf de lampen uit doet zodat we de kerstverlichten wel op moeten hangen. Zoiets. 

Er is dus geen recept en geen handleiding, maar hoe kleed ik de periode dan zo in dat ik niet al die dagen de ogen uit mijn kop loop te janken. Dat is niet gezellig en daar krijgt een mens maar rimpels van. Toen ik daar met een lieve collega over sprak, en hij is door de wol geverfd want mist al beide ouders, zei hij: Probeer gewoon te genieten van hoe goed het vorig jaar was, wat een cadeautje het was die kerst. Dat klaarde de lucht en dat probeer ik ook te doen. Niet jammeren en klagen maar met dankbaarheid denken hoe fijn het was dat ze er vorig jaar er nog wel was en dat haar al vaak zo warrige geest die dagen heel helder was. Ik heb nog zulke mooie gesprekken met haar gevoerd en dat zijn inderdaad cadeautjes die je in je hart bewaard met een grote strik erom. Zo heb je nog eens wat aan je collega's.

Toen ik dat eenmaal bedacht had en op kantoor Skyradio de hele dag al die zoetsappige kerstdeuntjes de afdeling op liet waaien, kwam ik toch voorzichtig in de stemming. Vanavond moest ik even in betondorp zijn. Dat kleine knusse wijkje waar de wieg van Johan Cruijff stond. Daar reed ik doorheen en zag al die versierde tuintjes en balkonnetjes met overal knusse kerstlichtjes en het kerstgevoel wakkerde nog ietsjes meer aan. Hehe.

Thuis kijk ik naar de stapel kerstkaarten die geschreven en gepost moeten worden. Elk jaar best even een klus maar wel een gezellig werkje. Dus aan de slag dan maar en dan stuit je alweer op het volgende dilemma. Want wat schrijf ik in de kaart aan mijn vader? Prettig kerstdagen? We gaan ons best doen om er wat van te maken en hij is in elk geval al die dagen niet alleen, dus vooruit dan maar. Gelukkig Nieuwjaar echter wil maar niet uit mijn pen storten. Het wordt waarschijnlijk helemaal geen gelukkig jaar voor hem, want hij mist zijn maatje. Hij wordt dagelijks geconfronteerd met haar afwezigheid in huis met alle gewone dagelijkse dingen. Ik hoop dat het een dragelijk jaar voor hem wordt met heel veel momenten waarop hij zich toch prettig en geliefd voelt. 

Zie je wel dat zo'n handleiding in dit geval erg prettig zou zijn. Gewoon een naslagwerk met wat doe je op de eerste verjaardag, wat schrijf je in de eerste kerstkaart en al van dit soort dingen meer. Misschien moet ik mijn eigen handleiding maar eens schrijven. Maar eerst die vermaledijde kerstkaarten!

zaterdag 12 december 2015

Kroket

Eigenlijk is een kroket niks meer dan een beetje bouillon, wat stukjes vlees, wat bloem en een bergje paneermeel. Op zichzelf niet veel bijzonders, maar alles bij elkaar, met de juiste kruiden en goed gebakken is zo'n kroket eigenlijk een juweeltje. Zeker als de ingredienten van goede kwaliteit zijn en de kroket ambachtelijk met veel liefde is gemaakt. Nog veel lekkerder dan zijn collega de frikandel. Al is die op zijn tijd ook niet te versmaden maar dan moet hij wel flink toegedekt zijn onder een dekentje van ketchup, mayonaise en een laagje vers gesneden uitjes. Ik weet het, het zijn beide geen gezonde jongens en alle biologisch verantwoorde, rechts- of linksomdraaiende vegetarisch minnende medemensen zullen nu hun gezonde neus ophalen, maar ik durf er ronduit voor uit te komen dat ik wel van dit duo hou. 

Terug naar de kroket. Zo'n bruine, knapperige jongen die gloeiendheet uit het vet op jouw bordje is gedropt en die je dan in de lengte heel voorzichtig doormidden snijdt en de beide helften met de knapperige kant naar boven op een witte boterham vlijt. Een helft met een likje mosterd en de andere helft met een likje mayonaise. Ik word daar heel gelukkig van. Een heel simpel middeltje eigenlijk om gelukkig te worden zo'n broodje kroket en duur is dat geluk al helemaal niet. Natuurlijk moet je dat niet zo vaak doen, ten eerste word je dan wel heel erg gelukkig en ook heel erg dik. Dat laatste ben ik al, maar ik vind dat geen reden om dan maar niet aan de kroketten te gaan. Van een broodje winterwortel krijg ik die geluksgevoelens nou eenmaal niet.

Zeker ik hou ook van de winterwortel. Lekker om zo een plakje te snoepen met een likje pittige mosterd of gekookt in de hutspot of verwerkt in een carrotcake. Allemaal heerlijk, maar het brengt toch net wat minder gelukshormonen met zich mee dan een bammetje kroket. 

Voorheen hadden wij een bedrijfsrestaurant op het werk en daar stonden kloeke dames kroketten te bakken. Zo af en toe kwam ik dan wel eens in de verleiding om mezelf te trakteren op zo'n bruine knapperige vriend. Vooral op een koude winterdag of op een dag waar het allemaal niet zo lekker liep overkwam me dat nog wel eens. Helaas is sinds januari van dit jaar het bedrijfsrestaurant gesloten. Nu moet ik wel mijn eigen brood meenemen en dat is ook niet erg. Tenslotte maak ik zelf ook lekkere bammetjes of ik neem een restje soep mee om dit in de magnetron op te warmen en een salade voor tussen de middag gaat er ook wel in. Allemaal veel gezonder dan de kroket.

Vanmiddag nam mijn echtgenoot me mee naar de plaatselijke lunchroom. Daar hebben ze heerlijke kroketten. Verkrijgbaar per twee op een wit casinobammetje met een kommetje grove mosterd. Om het niet te gek te maken delen manlief en ik zo'n bordje. We nemen dan 1 tosti, die zijn daar ook al zo lekker, en de twee kroketten. Ieder eten we een halve tosti en ieder een bammetje met een kroket. Als we dat 1 keer per kwartaal doen is het veel dus ons krokettenverbruik blijft binnen de perken. 

Ik heb er weer van genoten. Eigenlijk wil ik de komende uren niks anders eten anders blijft de smaak niet lang genoeg hangen en ik moet daar toch echt nog een poos op teren. Ik zit hier dus heel gelukkig mijn stukje te tikken. 

Eenmaal thuis gekomen na het krokettenfestijn moesten de boodschappen worden uitgepakt en dook ik met de kerstallerhande op de bank. Ik moet nog steeds bedenken wat we dit jaar met de kerst naar binnen zullen schuiven. Het wil niet vlotten met het kerstmenu. Helaas geen inspiratie. Ik stelde eerder deze week al aan het gezin voor om maar gewoon een stamppotje te maken maar dat voorstel werd direct naar de prullenbak verwezen. Er moet een driegangenmenu komen want dat doen we altijd met kerst. Ja ja dacht ik, en wie staat er dan weer uren in de keuken? Precies, ik zei de gek.

Terwijl ik landerig zat te bladeren in het kookblad van de grootgrutter en al die kerstgerechten voorbij zag komen, het een nog bewerkelijker dan het ander, kreeg ik een lumineus idee. Driegangen menu? Prima. Ik weet het! 

Vooraf bitterballen, als hoofdgerecht een ambachtelijk sneetje brood met kroket en desnoods huisgemaakte mayonaise. Doe eens gek en als toetje gooi ik gewoon bevroren kroketten in het keukenmachien en schep daar bolletjes van in mooie glazen et voila, krokettenijs! 

Volgens mij worden we daar allemaal heel gelukkig van! 




donderdag 10 december 2015

Snelweg

Vanmorgen tufte ik op mijn gemakje naar kantoor toen ik bijna van de weg af werd gereden. Ik moest invoegen op de A1 en een vette BMW stormde op mij af,  nam bijna een hapje van mijn bumper en stoof toen van de A1 naar de A9. Ik word daar altijd pislink van maar dat heeft natuurlijk niet zoveel zin. Die vent was allang weg en ik zal nooit en te nimmer mijn middelvinger opsteken, maar ik heb wel een heel lelijk woord geroepen wat ik hier niet zal herhalen.

Terwijl ik verder reed vroeg ik mij af hoe het komt dat mensen zich zo slecht gedragen in het verkeer. Toen ik namelijk in mijn spiegels keek en in de dode hoek was meneer BMW nog in geen velden of wegen te bekennen, pas toen ik ingevoegd had zat hij ineens achter me en dus moet hij heel hard hebben gereden. Prima maar duw mij dan niet bijna van de weg. De patjepeeër! Waarom toch zo snel. Had meneer haast omdat hij vannacht bij zijn minnares was blijven slapen en hij nu voor het ontbijt thuis moest zijn? Of moest hij heul nodig naar het toilet en was hij naarstig op zoek naar een hotel waar hij zijn behoefte kon doen? Of was het een belangrijke chirurg die zich als een gek naar het AMC haastte om een leven te redden. In het laatste geval vergeef ik hem zijn actie. Als hij dat leven maar gered heeft. Helaas zal ik het nooit weten. Dat is jammer want ik ben nogal nieuwsgierig.

Met die snelwegen is trouwens wel iets geks aan de hand, want ze zijn al een poosje bezig om een nieuwe weg aan te leggen tussen IJmere en Almere, wat op zich natuurlijk een heel goed idee is, maar wat ook gekke dingen met zich meebrengt. Het is me al twee keer gebeurd dat de weg zoals hij op vrijdagochtend nog was op maandagochtend heel anders is. Zo moeten we op de A1 sinds een paar weken in een bocht onder een tunnel door en vorige week maandag hadden ze op de A6 afslag 3 ineens helemaal verlegd. Dan denk je toch dat je nog niet helemaal uitgeslapen bent en ben je ineens je richtinggevoel kwijt. Voor je het weet zit je in Groningen. Ook niet erg maar je moet ook weer terug. Gelukkig was het na de tweede dag al weer heel gewoon.

Blijkbaar doet zo'n wegverandering wel wat met automobilisten want voor dat de bocht in de A1 er was reden mensen keurig rechtdoor op de snelweg. Geen centje pijn, maar nu wordt er voor die bocht  paniekerig geremd. Want een bocht is blijkbaar eng. Natuurlijk is er altijd wel iemand die of zit te maffen of op zijn telefoon zit te loeren waardoor er net een pietsie te laat geremd wordt en jawel daar zijn er weer twee aan het zoenen of gaat het gelukkig maar net goed. Ik neem tegenwoordig elke morgen mijn engel mee en zet die op mijn schouder. 

Door al dat gerem wordt het een zooitje en de borden file gaan al knipperen. Tot aan Muiden rijden we stapvoets. Belachelijk eigenlijk. Dat kost mij allemaal tijd. Ik moet verdorie nu een kwartier eerder mijn bed uitklimmen om zonder file naar Almere te rijden. Het moet niet gekker worden. 

Bovendien heb ik de obstakels dan nog niet gehad want in Almere wordt er ook druk gewerkt aan hun deel van de weg. Zo kwam het laatst dat ik dacht, verrek dat viaduct was er vrijdag toch nog niet? Bij dat viaduct zijn ze nog druk bezig met zand aanvoeren. De zandwagens rijden af en aan en om dat allemaal in goede banen te leiden staan er verkeersregelaars. Die laten mij stoppen en de zandwagens erdoor. Ik heb diep respect voor een verkeersregelaar. Je zult er maar staan zo in de wind, kou, regen en viezigheid, want die zandwagens dat zijn geen nette jongens die laten nog wel eens wat vallen en maken er een zooitje van op de weg. 

Zo ook vanmorgen zag ik de verkeersregelaar. Alleen hij regelde niks. Midden op de kruising stond hij met zijn hoofd naar beneden en het leek alsof hij sliep. Er kwam een zandwagen van het talud afdenderen en gelukkig stopte hij en gaf een stoot op de claxon. De arme verkeersregelaar schrok zich wezenloos, donderde bijna om in de prut op de weg en om zich staande te houden deed hij maar even een dansje. Wij, de automobilisten die daar stonden te wachten en de zandwagenman keken onze ogen uit. 

Het valt niet mee hoor om fatsoenlijk op je werk te komen.

Ik was blij dat ik er bijna was, op naar de koffie. Snel weg!


woensdag 9 december 2015

Jurk in de herhaling

Op 12 januari van dit jaar schreef ik een blog over mijn zwarte jurk, die toen ik hem kocht voorzien was van een rand studs langs de zoom en langs de hals. Die studs vielen, na een bezoekje aan de stomerij, uitgerekend tijdens de crematieplechtigheid van mijn moeder allemaal van mijn jurk.

Eerst had ik de jurk ver achter in mijn kast gehangen totdat ik op een goede dag bedacht dat de lijmvlekjes die waren achtergebleven er misschien wel in de was uitgingen. Dat was helaas niet het geval. De jurk was nog immer versierd met grijze lijmvlekken en dat was geen gezicht. Ik hing hem maar weer ver achter in de kast. Kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem zomaar weg te gooien. Met al die vlekken kon ik hem dan wel niet meer aan, maar verder was hij nog als nieuw. Komt tijd, komt raad dacht ik en hing hem uit het zicht.

Begin oktober toen ik iets in mijn kast zocht kwam ik hem weer tegen. Ik haalde hem eruit en hing hem aan de kastdeur en peinsde hoe ik nu toch die jurk weer aan zou kunnen. Uiteindelijk bedacht ik dat ik er maar iets van kralen of pailletten op moest borduren zodat hij weer in gebruik kon worden genomen.

In de herfstvakantie nam ik hem mee naar Hilversum. Daar ging ik die dag shoppen voor een andere jurk en ik wist dat er ook een hobbywinkel in het Hilvertshof zit die ook kralen en pailletten verkoopt. Toevallig heb ik de jurk ook in Hilversum gekocht en toen ik langs die winkel liep dacht ik dat ik daar wel eens om raad kon vragen hoe ik die lijmvlekken eruit kreeg. Dat zou me een flinke borduurklus schelen en een effen zwarte jurk was ook prima.

In de betreffende winkel vertelde ik meteen dat ik niet met een klacht kwam en ook niet om genoegdoening maar alleen om advies. De verkoopdame bekeek mij argwanend sloeg een blik op mijn jurk met de zielige lijmvlekken en zei een beetje pinnig dat ze deze klacht nog niet eerder had gehoord en dat ze geen geld terug kon geven. Nou daar kwam ik ook niet om. Ze kon me ook geen raad geven over de vlekken en begon weer te emmeren dat het niet aan hun had gelegen dat het vast mijn eigen schuld was en dat er van geld terug echt geen sprake kon zijn. Ik kreeg er de kriebels van, ik had het goede mens toch net verteld dat ik daar niet om kwam. Het mocht niet baten ze keek me boos aan, alsof ik zelf stuk voor stuk die ellendige studs eraf gepulkt had. Ik bedankte haar voor haar vriendelijke advies, bedacht me dat ik nooit meer daar iets zou kopen en wilde net de winkel uitstekkeren toen ze me na riep dat ik er het beste wat kralen op kon borduren en dat er verderop in de straat een mooie kralenwinkel zat.

In de kralenwinkel stond wel een hele aardige mevrouw en die rukte direct allerlei lades open met kralen die zouden kunnen passen. Ze vroeg ook wat er eerst op zat en toen ik het verhaal van de studs vertelde zei ze, wacht eens even en liep naar een grote kast met allemaal lades. Ze snuffelde in een paar van hen en toen legde ze een zakje studs op de toonbank. Precies dezelfde als die op mijn jurk hadden gezeten maar deze moesten niet gelijmd worden maar deze hadden vier scherpe pinnetjes die door de stof gedrukt moesten worden en dan worden omgebogen. Appeltje Eitje.

Ik had zo'n 80 grote en 80 kleine nodig, maar die had ze helaas niet op voorraad. Gelukkig kon ze ze wel bestellen. Ze wilde geeneens een aanbetaling. Wat een verschil in klantvriendelijkheid vergeleken met de modezaak. Sterker nog toen ik ze kwam halen had ze er een speciaal prijsje van gemaakt omdat het er best veel waren.

Afgelopen zondag vatte ik moed om 160 studs op mijn jurk te gaan zetten. Wat een dievenwerk. Die pinnetjes kon ik wel goed door de stof prikken door de lijmrondjes heen maar het aan de binnenkant ombuigen van de pennetjes was een ander verhaal. Daar moest echt een tang aan te pas komen. Ik heb er gewoon spierpijn in mijn handen en arm van. Dat gaat wel weer over, maar mijn jurk kan ik weer aan. En daar ben ik ontzettend blij mee!

                                         160 van deze kleine pinnetjes zitten op mijn jurk.

                                         Twee rijen langs de hals en twee rijen langs de zoom.

dinsdag 8 december 2015

Me of Mijn

De kogel is door de kerk, de jury is eruit het woord ME is verkozen tot irritantste woord van 2015. Het stond op Nu.nl dus dan zal het wel waar zijn.

http://www.nu.nl/cultuur-overig/4178729/me-gekozen-als-irritantste-woord-van-jaar.html

Ik ben er eigenlijk wel blij om, want al jaren erger ik me gruwelijk aan het oneigenlijke gebruik van het woordje me! Dat is natuurlijk hartstikke zielig voor dat woord want het heeft wel degelijk een functie. Het is alleen zo jammer dat het verkeerd gebruikt wordt. 

Hoe vaak ik niet lees op twitter of op Facebook; "ja ik ben met ME vriendin......." Oh griebels gruizels waarom zijn mensen nog te belazerd om gewoon even het woord mijn te typen of als het dan perse moet het verkleinwoord m'n. Hoe moeilijk is dat? Als ik zoiets van mijn eigen kroost lees gaan mijn haren recht overeind staan en ik heb het er niet letterlijk ingeramd want je mag je kinderen natuurlijk nooit slaan, maar er wel op gehamerd (ook niet letterlijk) dat je me zo niet gebruikt. (Gekke zin eigenlijk, want dat je me zo niet gebruikt klopt dan weer wel) :-)

Ik denk eigenlijk dat het van de jeugd laksigheid is. De meeste berichten typen zij natuurlijk op een telefoon en dan is me natuurlijk sneller en makkelijker dan m'n. Een soort van straattaal die iedereen toch wel begrijpt. Misschien ben ik daar te ouderwets in. Of teveel gedrild door Juf Koeman, Meester Priem en mijn leraar Nederlands op de Mavo, meneer De Vries. Reken maar dat er een dikke rode streep op het proefwerkblaadje kwam te staan als ik me geschreven had als het m'n moest zijn. Je werd in die tijd nog uitgejouwd in een volle klas! Je liet het de volgende keer wel uit je hoofd.

Misschien is het ook wel zo dat ons onderwijs in de Nederlandse taal tekort schiet de laatste jaren. Dat het niet meer zo uitgebreid en gedegen is als toen ik honderd jaar geleden op de Mavo zat. Zelfs mijn bloedeigen nicht die op de pabo zit en juf wil worden op een basisschool zie ik toch regelmatig in de fout gaan. Als ik haar daar mee plaag haalt ze de schouders op en zegt ach wat maakt het uit. Nou ik vind het dus wel uitmaken. Zij gaat straks een volgende generatie kindertjes de Nederlandse taal bijbrengen en ik hoop toch niet dat al die schatjes ook gaan me'en. Toch hou ik van mijn nichtje.

Ik lieg niet als ik zeg dat ik de afgelopen jaren duizenden sollicitatiebrieven in mijn mailbox kreeg en die ik allemaal stuk voor stuk moest doorlezen en ook dan schrik ik van het oneigenlijk gebruik van het woordje me. Eigenlijk zou je iedereen die deze fout maakt subiet moeten afwijzen, maar ja als je iemand bent van de handen uit de mouwen en schrijven is niet erg je ding, is het dan eerlijk om zo streng te zijn. Ik begrijp best dat als je ernstig dyslectisch bent dat het je worst zal wezen of je me of m'n  schrijft want zo'n brief is al moeilijk genoeg, maar aan de andere kant moet je er toch niet aan denken dat je iemand aanneemt die in de zakelijke brieven struikelt over me en m'n. 

Nee zo makkelijk is het allemaal niet lieve mensen. Gelukkig is er nu die verkiezing geweest en weet iedereen dat het woordje me het irritantste woord van 2015 is. Dan kunnen we het vanaf nu allemaal goed doen. Zo moeilijk is het toch niet? Toch heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het ge-me is 2016 ook nog niet van de baan is. Want een zo'n verkiezing zet natuurlijk nog geen zoden aan de dijk. 

Misschien moet ik me er in 2016 maar niet meer aan ergeren, maar er gewoon om lachen. Jammer is het wel van onze mooie taal. Dat dan weer wel.


zaterdag 5 december 2015

Wie zoet is krijgt lekkers!

In de herfstvakantie was ik in een grote kookwinkel met een gigantische bakafdeling. De meest mooie en handige bakspullen vind je daar. Er lagen ook speculaasplanken in alle soorten en maten en zakjes speculaaskruiden. Ik nam mij ernstig voor om dit jaar in de Sinterklaastijd nu echt eens zelf speculaas te bakken en nam zo'n zakje mee!

Maar zoals dat wel vaker gaat met goede voornemens, ook van dit voornemen kwam dus niets terecht. Er zijn ergere dingen in de wereld dus ik zat er niet zo mee. Toch dacht ik van de week nog, nou misschien kan ik op 5 december nog iets bakken. Dan zitten we met de hele familie bij elkaar en dan is een stukje speculaas wel lekker. 

Nu is het 5 december en zijn alle cadeautjes ingepakt om straks naar mijn broer te gaan om pakjesavond te vieren. Speculaas gebakken heb ik echter niet. Toch zullen we straks zwelgen in de zoete lekkernijen, want:

Afgelopen woensdag had ik mijn laatste stagedag en daar mocht ik aanschuiven bij het werkoverleg. Na afloop kreeg iedere medewerker een groot rood pak met een gedicht erop. Zo ook ik! Het gedicht was prachtig en toen ik het rode pak openmaakte kwam er een speculaaspop van een meter uit. Hij ziet er heerlijk uit en is rijkelijk gedecoreerd met amandelen. Het water liep me in de mond maar toch liet ik deze Sint lekker in zijn cellofaantje zitten want juist hadden wij thuis een pakje amandelspeculaas van de bakker in de trommel gestopt en die moesten eerst op. Normaal is dat niet zo'n probleem maar ik had juist erg geoefend in het eten van 1 koekje bij de koffie in plaats van 1 pakje koek bij de koffie. Ik heb die nieuwe vaardigheid nu aardig onder de knie al wil ik me nog wel eens te buiten gaan aan bij ieder kopje een koekje (toch twee koekjes dus) en die nieuwe vaardigheid wil ik niet direct weer overboord gooien want mijn broeken gingen net weer zo prettig dicht. Dus die meter speculaas is nog steeds een meter en geen milimeter minder!

Donderdag kreeg ik op kantoor de jaarlijkse banketletter uitgereikt. Mmmm ik ben dol op banket maar ook dit schatje liet ik in  de doos en beloofde haar (of is een banketletter een hem?) dat ze vanavond mee mocht naar pakjesavond om daar de hele familie blij te maken zoals elk jaar. Maar nee ze hoeft niet mee want dit jaar heeft schoonzus zelf al voor een letter gezorgd. Zo jammer!

Donderdag kreeg manlief op zijn werk ook bezoek van Sinterklaas en die bracht voor hem twee grote stukken gevulde speculaas mee, die manlief op zijn beurt weer mee naar huis nam.

Gisteren vierde zoonlief met familie nog even dat hij afgelopen woensdag een jaartje ouder is geworden. Bij ons thuis mag de jarige altijd de taart kiezen. In dit geval koos zoon voor een aardbeienbavaroisvlaai en een soort van chocoladevlaai met soesjes. Hoewel de visite hun best deed op de taart is er toch nog bijna een halve aardbeienbavaroisvlaai over. 

Vanmorgen kregen wij bij het boodschappen doen bij de krantenman waar we wekelijks de tijdschriften kopen en een gokje wagen in de Lotto een grote zak met pepernoten. Alsjeblieft sprak hij monter, voor mijn vaste klanten. Onder ons gesputter van nee doe maar niet riep hij ben je mal, je kan het hebben, eet maar lekker op en propte de zak gauw in de tas bij de krant. Tsss...

En zo komt het dus dat wij nog een meter speculaas, een banketletter, twee grote stukken gevuld speculaas, een halve vlaai en een grote zak met pepernoten moeten wegwerken. Want weggooien is zonde. Maar ja mijn eigen lijf als kliko gebruiken vind ik ook zonde en ik hoor mijn broeken al roepen; als je het maar laat. 

Geef het weg zult u nu zeggen. Goed idee, dus ik naar de buren maar ook daar een soortgelijk verhaal. De overburen dan maar. Idem dito. 

Ik ben bang dat we nog wel een poosje zoet zijn! 

zondag 29 november 2015

Gel Nagellak

IJdelheid uw naam is vrouw! Wie kent het spreekwoord niet? Blijkbaar zijn mannen niet ijdel en wordt er maar van uitgegaan in dit spreekwoord dat alle vrouwen ijdel zijn. Als ik zo af en toe het straatbeeld bekijk weet ik zeker dat dit niet voor iedere vrouw geldt. En ikzelf? Ben ik dan ijdel? Nou op sommige punten best wel. Zo ga ik echt niet naar mijn werk zonder dat ik mijn haar gewassen en geföhnd heb en ook niet zonder een beetje make-up op de kop. 

Ook ben ik best ijdel als het om mijn nagels gaat. Die heb ik het liefst niet zo kort (ook niet van die heksennagels) maar met een bescheiden randje over de vingertop, geen velletjes langs de randjes en als het even kan met een keurig of vrolijk lakje. Ik verzorg ze doorgaans goed. 

Helaas zijn mijn nagels eigenwijze producten en voegen ze zich niet altijd naar mijn wensen. Tijdens mijn stageperiode de afgelopen twee maanden in het restauratieve deel heb ik ettelijke koffiekopjes (gebaks)schoteltjes, lepeltjes en noem maar op door de grote afwasmachine gehaald. Dat vonden mijn nagels niet leuk. Nu mag je zo en zo in zo'n keuken geen nagellak dragen vanwege de hygiene eisen, maar die hete stoom van die afwasmachine zorgden er voor dat mijn nagels in de dwarsstand gingen en een voor een het loodje legden. Korte, slappe stompjes was al wat restte. Ach een mens moet wat over hebben voor zijn werk dus ik nam het maar voor lief.

Totdat ik mij realiseerde dat ik met deze zielige stompjes naar Rome moest en daar niet alleen een concert bij moest wonen maar daar ook nog opgedoft aan een diner moest verschijnen. Wat nu. Goede raad was duur. En ja ik weet heel goed dat mijn probleempje met deze stompjes natuurlijk belachelijk is vergeleken met de echt grote wereldproblematiek en al het menselijk leed wat dat met zich meebrengt. 

Een lieve collega wist raad. Zij toonde mij haar eigen juweeltjes. Het was me al eerder opgevallen dat ze de laatste paar maanden telkens zo strak in de lak zat. En niet voor een paar dagen, nee weken en geen schilfertje of rafelig randje te bekennen aan haar nagellak. 

Ze vertelde me dat ze tegenwoordig erg van de gel nagellak was. Eerst liet ze het doen in een nagelsalon maar nu had ze voor haar verjaardag een doe het zelf setje gekregen en paradeerde ze vrolijk door het leven met keurige nagels. 

Nu had ik eerder al eens gelezen over gel nagellak maar daar las ik telkens ook bij dat het zo slecht voor je nagels was. Ik begon er dus maar niet aan. Echter voor ons Rome tripje met mijn zielige stompjes begon ik toch te twijfelen. Temeer omdat mijn collega mij verzekerde dat haar nagels er helemaal niet onder leden, sterker nog ze werden er alleen maar sterker van.

Ik liet me overtuigen en maakte een afspraak in een nagelstudio waar ze niet alleen kunstnagels zetten maar ook met gel nagellak werken. Het werd een belevenis op zich. De nagelstyliste wierp een blik op mijn stompjes en sprak bemoedigend: dat gaan wij eens even heel erg mooi maken voor jou hoor. 

En het werd mooi. De boel werd keurig gevijld, de nagelriemen tot de orde geroepen, korte metten gemaakt met akelige velletjes en rafelrandjes en tot slot keurig gelakt waarbij ik na ieder laagje mijn handen onder een lamp moest houden. De boel was meteen droog en met keurig handen ging ik de deur uit. Op weg naar Rome.

Het bleef mooi. Ook na thuiskomst bleef het mooi en dat terwijl het huishouden toch weer ter hand genomen moest worden. Alleen van de week na 16 dagen ging er een schilfertje af. Nog niet eens zo storend. Ik was al bijna helemaal fan. Bijna!

Wat opviel was dat mijn nagels natuurlijk gewoon doorgroeiden en dus kreeg ik een soort van hoog water. De boel moest er maar weer af. Daartoe had ik twee mogelijkheden. Of ik liet dat bij de styliste doen of ik kocht bij hen een afbiksetje. Ik neigde naar het eerste maar er was geen plek meer gisteren dus toch maar voor het doe het zelfsetje. 

Gisteravond zat ik dus een halfuur met tien vingers ieder afzonderlijk gewikkeld in aluminiumfolie waar een soort van watje inzat wat bevochtigd moest worden met het afbijtmiddel. Na een halfuur kon ik de boel er zo afschuiven vermelde de gebruiksaanwijzing en anders kon ik met het bijgeleverde houtje of het schuursponsje de boel verwijderen. Wat een gepruts. Na een uur knoeien had ik mijn eigen nagels weer terug. Maar oh wat zagen ze eruit. Alsof ik tien schuursponsjes aan het uiteinde van mijn vingers heb. Ik kan me zo verhuren bij een schildersbedrijf. 

Ik smeer ze steeds maar in met een goede nagelcreme en dat helpt wel een beetje maar deze week hoef ik echt geen panties aan te trekken want dan hangen de vellen aan de panties. Ook zal ik voorzichtig moeten zijn met handen schudden. Je wilt de mensen tenslotte niet bezeren. Nee die gel nagellak komt er hier voorlopig niet meer in.

Een goede les voor een ijdele vrouw. Mijn moeder zei het vroeger al. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden!

vrijdag 27 november 2015

Sinterklaasjournaal

Na de uitvaart van mijn schoonvader gistermiddag waaide ik zo tegen zessen even bij mijn eigen vader binnen. Gewoon om even zeker te weten dat met hem alles goed ging. En dat ging het gelukkig. Mijn neefje van acht was bij opa en kon niet wachten tot het Sinterklaasjournaal begon. Hij zat zich al helemaal te verkneuteren en ik was niet zo goed om, na de gebruikelijke bere-omhelzing, toch even te blijven en samen met hem naar het Sinterklaasjournaal te kijken. 

Hij is de laatste in onze familie die nog hevig gelooft in de goedheiligman en waarschijnlijk is dit het laatste jaar. Alle reden dus om er dit jaar nog maar eens extra van te genieten. Ik deed mijn jas dus uit en ging naast hem op de bank zitten, waarop hij dicht tegen mij aanschoof en me in een notendop het verhaal van dit jaar uit de doeken deed. 

Vorige week toen hij even bij ons was hadden we al een goed gesprek gehad hoe Zwarte Piet die cadeautjes nou toch in de schoenen kreeg als je niet een echte schoorsteen had. Bij mijn eigen kinderen was ik ooit ook in die val getrapt en kon me er toen net uitredden en net als toen beweerde ik dat bij ons vroeger alle schoencadeautjes door de brievenbus kwamen. Dat leek me toen al wel zo veilig, want zo hoefde ik mijn tere kinderzieltjes niet bang te maken met verhalen over sleutels en Pieten die midden in de nacht door het huis slopen. (Eigenlijk meer voor mijn eigen geruststelling dan die voor onze kinderen want zij zijn dapper en ik ben een hazehart)!

Mijn neefje was echter helemaal niet onder de indruk van mijn brievenbus verhaal want dan kreeg Zwarte Piet nooit zo'n chocolade Sint of Piet heel door de klep, nee hij had een veel beter verhaal. Iets over witte wieven en hunebedsteentjes. Tijdens de Sint intocht zaten wij in Rome dus dat deel had ik even gemist. 

Het Sinterklaasjournaal begon en ik voelde zijn lijf kronkelen van plezier terwijl hij de begintune van begin tot eind zachtjes meezong. Ik werd er zelf helemaal vrolijk van. Eigenlijk de perfecte remedie na zo'n uitvaart een zingend, zich verkneuterend neefje. Nichtje mag natuurlijk ook.

Wat was het weer leuk om het Sinterklaasjournaal te zien en weer mee te gaan in de magie die dit kinderfeest zo met zich meebrengt. Wat heb ik zelf als kind toch fijne herinneringen aan het sinterklaasfeest thuis met een, in mijn ogen, enorme berg cadeautjes voor ons gezin. Mijn moeder maakte er altijd veel werk van. Geen dure dingen hoor, leuke cadeautjes, een pyjama, een muts een zelfgemaakt kledingsetje voor een pop of Barbie en altijd het meest gewenste cadeautje als laatste. In mijn geval vaak een boek! Ook met onze eigen kinderen maakten we er later een feest van met mijn ouders en de gezinnen van mijn broer en zus. 

Ook als mijn neefje volgend jaar niet meer gelooft in de Sint dan zullen we er vast een gezellig feest van maken, maar de magie van zo'n kind die er volledig in op gaat is dan wel even verdwenen. Dan moeten we wachten  tot we hopelijk zelf kleinkinderen krijgen, maar dat gaat echt nog wel even duren. Al hoop ik echt dat het Sinterklaasfeest dan nog bestaat met alle magie die daarbij hoort, met van mijn part alle kleuren Pieten en dat niet een stelletje azijnpissers dit mooie kinderfeest om zeep hebben geholpen. 

Helaas kan ik dit in mijn eentje niet beinvloeden, maar ik ga morgen mooi op pad om voor mijn neefje en zijn zus die niet meer gelooft een mooi Sint cadeautje te kopen en de rest van de week ga ik me verkneuteren om zijn pret straks op pakjesavond.
En niet verder vertellen, maar straks ga ik mooi het Sinterklaasjournaal kijken. Ik wel!

woensdag 25 november 2015

November

Het novembergevoel wilde dit jaar maar niet komen. Novembergevoel, wat bedoel je daar dan mee, vraagt u zich misschien als lezer van mijn bescheiden blogje nu af? Is dat soms anders als een januarigevoel of een aprilgevoel? Jazeker is dit anders. Voor mij althans en mij moet u niet rekenen want dat ik een beetje raar ben is algemeen bekend. Dat geeft niet want rare mensen moeten er ook zijn.

Wat is dan het novembergevoel? Nou voor mij is dat de een-na-laatste maand van het jaar, de maand die al verwachtingsvol uitkijkt naar de feestdagen, maar waar de dagen nog niet zo achterlijk druk zijn en waar je nog niet van alles hoeft. Een maand met een prettig soort van voorpret. Het is al vroeg donker, het weer wordt meestal wat slechter, de blaadjes waaien nu echt van de bomen en soms kan het zo gezellig stormen. 

De maand van gevulde speculaas als de Sint weer in het land is, de maand waarin nu echt de tuinmeubels opgeborgen worden, maar ook de maand waarin soms nog een enkele late roos bloeit waar je dan extra van geniet. 

De maand van lootjes trekken voor Sinterklaas en bedenken wat zullen we met de feestdagen eens gaan doen of juist de maand waarin je nog helemaal niet aan de feestdagen wil denken. Alles kan en mag nog in deze maand. Je hoeft nog niet zoveel. Eigenlijk alleen maar genieten van dat herfstgevoel en het kneuterige binnen zijn in je lekkere warme huis. Zeker als je net van buiten komt waar het guur en nat is. Zo'n maand dus!

Dit jaar had ik dat kneuterige gevoel eigenlijk helemaal niet en dat was best jammer. Waar het aan lag wist ik niet goed. Kwam het nou doordat ik mijn mams zo mis en heel erg op zie tegen die feestdagen? Of kwam het door onze vakantietrip naar Rome, waar het gewoon nog lekker 21 graden was en het overdag goed toeven was op een terras. Of kwam het doordat mijn schoonvader, al een poosje bezig met het laatste eindje van zijn leven,  afgelopen zaterdag ons vredig voorgoed verlaten heeft. Ik wist het niet zo goed, maar miste het gevoel wel. Want van de kleine dingen die het seizoen bieden te kunnen genieten geeft mij altijd zo'n prettig gevoel. 

Ik kwam er niet goed uit en liet het toen maar voor wat het was, volgend jaar wordt het weer november en ook in alle overige maanden valt er altijd wat te genieten. In januari bijvoorbeeld heb je dat prachtige winterlicht, in april het eerste ontluikende groen en in juli de luie lome zomerdagen. Zo kan ik bij iedere maand wel wat verzinnen, maar daar zal ik jullie niet mee lastig vallen. Met mijn novembergevoel zou het niet meer goed komen. Dacht ik.

Totdat ik vanavond met een collega terug naar de randstad reed vanuit Hengelo. Dat is best een aardig stukkie en het was al flink donker, maar nog net niet helemaal toen wij op de A1 Deventer passeerden. Daar boven de IJssel hing een prachtige maan. U weet wel zo'n Sinterklaasmaan uit een kinderboek. Vol en rond in een mooie, beetje blauwige lucht met grote zwarte wolken waar de maan tegen aan scheen. Om even stil van te worden. Ik zat zelf niet achter het stuur dus had ik even tijd om van die prachtige maan te genieten. En hij hing natuurlijk niet alleen boven die IJssel maar ging gewoon met me mee en hij knipoogde me af en toe zo toe, van heus het komt wel goed. 

En daar was mijn novembergevoel! Nog even rust en genieten van alle goede dingen die er zijn voordat de decembergekte losbarst!