dinsdag 24 februari 2015

Verjaar/Herdenkdag!

Vandaag zou ze 75 jaar geworden zijn! Vanaf de zomer was mijn vader al aan het sparen om haar met de hele familie uit eten te nemen! 

Vroeger als mijn moeder jarig was dan wilde ik op mijn paasbest naar school. Ik weet nog dat ik zelfs een keer in een lange jurk naar school ben gegaan op haar verjaardag. Die jurk had ze zelf voor mij gemaakt en ik droeg hem voor het eerst op hun 12,5 jarig huwelijksfeest. Ik wilde hem perse aan naar school op haar verjaardag en ik vergeet nooit de blik van meester Jaap die mij ietwat verwonderd begroette, verbaasd over zoveel feestelijkheid op een ordinaire schooldag. Voor mij was het een feestdag, want mijn moeder was immers jarig. Als ik uit school kwam waren haar ooms en tantes op de thee. Ze had er nogal wat, want mijn opa was er een van de zeventien. Het was dan een gezellige drukte, want die ooms en tantes hielden wel van een feestje en er was natuurlijk wat lekkers bij de thee. Ze werd niet alleen door haar visite maar zeker door mijn vader en haar kinderen altijd verwend op haar verjaardag en in het zonnetje gezet. Dat verdiende ze ook! Zij was de spil van ons gezin, een stralend middelpunt!

Als haar verjaardag op een zondag was dan bleven opa en oma van vaders kant ook eten. Meestal was er iets van een rollade, met twee soorten groenten, gekookte aardappels en chocoladepudding toe. Achteraf realiseer ik me pas dat het goede mens dan op haar eigen verjaardag uitgebreid stond te koken. Op een van die verjaardagen liep het faliekant af met de pudding. Het apparaat wat de slagroom moest opblazen, misschien kent u ze nog wel, met zo'n gaspatroon erin, werkte niet geheel naar behoren. Of mijn vader deed het fout want dat kan ook. In elk geval ging het mis en spoot de slagroom door de hele kamer. Mijn opa kreeg de volle laag, onze grijze kat was wit bespikkeld en de gordijnen en mijn vader zaten ook onder. Nooit meer heb ik mijn moeder zo vreselijk hard zien en horen lachen bij het aanschouwen van dit slagroomdrama. Nog altijd een leuke herinnering in ons gezin!

Toen wij het huis uitgingen nam mijn vader haar mee uit eten op haar verjaardag. Maar natuurlijk vierden we het altijd ook nog als gezin met aanhang en later de kleinkinderen. We vierden het vaak in de voorjaarsvakantie op Texel en onze kinderen konden dan niet wachten om naar beneden te sluipen in het vakantiehuisje en oma wakker te zingen met lang zal ze leven. Vaak ook nodigden we haar en mijn vader hier uit om te eten en kookte ik haar lievelingsgerechten. De laatste jaren heeft ze haar verjaardag vaak in Oostenrijk gevierd, waar ze met mijn broer en zijn gezin mee waren op wintersport. We kregen dan beelden van een trotse mam die in een arrenslee zat te genieten van het haar aangeboden sleetochtje. Ijskoud maar stralend gelukkig!

Vandaag konden we niks meer vieren en toch was het haar dag! Het was een "gewone" werkdag, maar na het werk ben ik met een bos bloemen en mijn gezin  naar mijn vader gegaan. We hebben samen herinneringen opgehaald, lekker gegeten en een flesje wijn opengemaakt en op haar geproost! 24 februari zal nooit meer haar verjaardag zijn, maar het is en blijft haar dag waarin we gewoon wat extra aan haar denken en over haar praten. Want ook al is ze niet meer bij ons aanwezig, ze zal er altijd zijn. Proost mam, ik hef het glas op jou! Dikke kus!

donderdag 19 februari 2015

Kieskeurig!

Ik houd veel van de vogels in mijn tuin, daar heb ik hier al eens eerder over geschreven. Over de hele familie Mus (het worden er steeds meer) die in mijn kamperfoeliestruik huizen en daar allemaal poepjes achterlaten. De kool- en en pimpelmezen, het roodborstje (er is er altijd maar eentje) en Dollie de duif. Ook strijkt er soms een zwerm spreeuwen neer die nog groter kabaal maken dan de mussen en een stelletje halsbandparkieten die in het Amstelpark wonen komen ook geregeld snoepen van de pinda's. Laatst kwamen er nog twee Vlaamse Gaaien aanwaaien die een snaveltje meepikten, maar die hadden vast hun tomtom verkeerd ingesteld. Bij mijn weten wonen Vlaamse Gaaien doorgaans in het bos. Maar wie weet waren dit stadse types. Van mij mogen ze en zijn ze welkom, ze moeten alleen niet de andere bezoekers wegjagen. 
Tot zover alles gezellig dus bij mijn vogelvolk in de tuin! 
 

Normaal gesproken is het zo dat je de visite iets lekkers voorschotelt. Dat is bij het vogelvolk niet anders. We halen aan het begin van de herfst een grote emmer vetbollen, kilo's pinda's en alle overgebleven broodkapjes worden zorgvuldig in blokjes gesneden en uitgestrooid onder de seringenboom. In die boom hangen twee silo's gevuld met vetbollen en twee korfjes met pinda's. Ook een appeltje met een verdacht plekje verdwijnt al snel naar de tuin en er staat altijd een bakje met water, zodat er gedronken en gebadderd kan worden. Zelf vind ik ons vogelrestaurant best een Michelinster waard en tot vorige week kregen wij eigenlijk geen klachten van de tuinvisite. Hooguit werd er eens driftig voor het raam gefladderd of aan de deurklink gemorreld als het lekkers een beetje op was. 

Tot week of twee geleden, want toen waren ineens de vetbollen op. Omdat we toch naar een bouwmarkt moesten om iets "doe het zelfig" te halen namen we daar voor het gemak maar een nieuwe emmer vetbollen mee. Ze zagen er het zelfde uit en de voorraad in de tuin was al zodanig geslonken dat er rap bijgevuld moest worden. Dat deden we dus ook, maar waar normaal de bollen in een paar dagen tijd verslonden waren hingen ze nu een beetje voor spek en bonen in de boom. De mussen zaten er bij en keken er naar, maar gegeten werd er amper. Een pimpelmees haalde zijn neus er voor op en ging aan de pinda's. Het verwende spul vindt de bouwmarktbollen klaarblijkelijk minder lekker dan de tuincentrumbollen. Het moet niet gekker worden!

Nu na een week of wat is er wel van gegeten, maar het gaat niet van harte. Afgelopen zondag fietste ik even naar het tuincentrum om een zak waxientjes. Het was mooi weer en dan is een stukkie fietsen fijn en het hebben van een doel ook. Natuurlijk kwam ik langs de vogelvoer afdeling. Daar waren de vetblokken in de aanbieding voor in een vierkant houdertje en om de hongerige stakkerdjes in mijn tuin een beetje tegemoet te komen dacht ik, komaan laten we ze eens verwennen. Ik ben per slot van rekening de beroerdste niet. Ik koos een smaak met nootjes, fruit en zelfs vliegjes (brrr) fietste opgewekt naar huis en hing de nieuwe aanwinst in de boom. De mussen zaten landerig in de kamperfoeliestruik en bekeken mijn inspanningen aandachtig, maar toen ik eenmaal binnen zat achter een vers kopje thee zat, met uitzicht op de tuin bleek alras dat het vogelvolk mijn nieuwe traktatie niet bliefde. Ik begrijp er niks van, daar zitten we met onze emmer bouwmarktbollen en een vetblok met vlieg! Maar ik hou voet bij stuk, als ze nu voor het raam komen zeuren om wat lekkers dan roep ik ferm, eerst jullie bollen/blok opeten en dan krijg je wat nieuws. Zo deed ik dat bij de kinderen vroeger ook en als ik nu toegeef aan die vogels krijg ik daar maar weer gedonder mee. Soms is het leven echt niet simpel hoor!

donderdag 12 februari 2015

Kil en grijs, maar toch opgewekt!

Morgen is mijn man jarig. En zoals te doen gebruikelijk feliciteren wij de jarige niet alleen met een dikke smakkerd op beide wangen, maar overhandigen wij ook een presentje! Dus toog ik vanmiddag naar de stad om een en ander in te slaan. In de stad was het kil en grijs! Toch deerde dat Amsterdam niet. De Amstel stroomde kalmpjes door de stad en op het Rokin was een grote machine bezig om telkens een hap beton uit een gebouw te nemen. Dat zag er een beetje troosteloos uit en de tram moest dan ook even wachten voor de vrachtwagen die de hapjes beton had verzameld en ze de stad uitbracht. Ik denk naar het beton kerkhof.

Blinde Bennie speelde zoals altijd vrolijk op zijn orgeltje voor de Nieuwe Kerk en in de Bijenkorf waren stoere mannen bezig in een liftschacht. Ze klopten en timmerden er lustig op los. Ik deed mijn aankopen, liet mijn nagels nog even voorzien van een keurig lakje, want vanavond mag ik aanzitten bij een poepdeftig diner, en verliet de Bijenkorf weer. 

Buiten was het nog steeds kil en grijs, maar er hing toch een opgewekte sfeer in de stad. Voor de beurs van Berlage stonden zomaar twee gymschoenen geparkeerd. Keurige types, de linkerschoen was netjes dicht gestrikt, bij de rechterschoen ontbraken de veters. 
De eigenaar was nergens te bekennen. Ik vraag me dan af waarom die schoenen daar zo staan en of er dan iemand op zijn sokken door de stad scharrelt. Het antwoord daarop kreeg ik toch niet en daarom liep ik maar door. Op de kade bij de rondvaartboten gooide een man een half zakje patat op de grond. De frietjes lagen nog niet kleumend op de grond of een krijsende witte wolk meeuwen daalde neer en ontfermden zich over de friet. In een mum van tijd was alles opgegeten en tevreden gingen de meeuwen op een meerpaal in het water hun veren zitten oppoetsen. 

Even verderop, vlak bij de werkzaamheden van de Noordzuid lijn lag een oude, roestige schuit in het water, waarop een man met een slijptol druk in de weer was om allerhande buizen door te slijpen. Het jankerige geluid van de slijptol kletste tegen de kade en stierf weg in het geluid van het drukke verkeer op het Damrak. 

Op het stationsplein stonden zoals gewoonlijk twee evangelisten het geloof te verkondigen. Met een sjofele Bijbel in de hand riep de man de geloofsbrieven over de hoofden  van stroom voetgangers uit, die zich daar niks van aantrokken en stoicijns hun weg vervolgden. De vrouwelijke evangelist stond almaar heftig te knikken bij de teksten van haar collega.

Het Centraal station deed wat het altijd doet, kluwende bosjes met toeristen en reizigers uitspuwen door de krappe deuren, al dan niet behept met van de keurige koffertjes met zwenkwieltjes. In het metrostation, waar nog steeds gebouwd wordt, stonden werklieden met helmen en helgele jassen aan, te overleggen of ze zus of zo zouden doen. Blijkbaar was een van hen dit zat en riep, houdoe tot maandag. Geen Amsterdammer dus!

In de metro ging er een man tegenover me zitten met een grote bos narcissen. Keurig verpakt in cellofaan met een gele strik. De narcissen zaten nog in de knop, maar eentje daarvan had zich al ontworsteld aan de schutblaadjes en keek me met haar gele, zonnige glimlach, vrolijk aan!

Op station Wibautstraat stapten twee Surinaamse dames in. Ze hadden de slappe lach en hun vrolijkheid trilde door de hele coupe! Toen we bij het Amstelstation boven de grond kwamen leek het buiten een stuk minder grauw. Thuis bloeiden ineens mijn sneeuwklokjes!

vrijdag 6 februari 2015

Snert.....

Zowat elk jaar in de winter maakte mijn mams een grote pan erwtensoep. Ze was er een tijd mee bezig, eerst het uitzoeken van de beste hamschijf bij de slager, het uitzoeken van de spliterwten, het kopen van groenten en uiteindelijk het maken van de soep zelf. Wie zin had kon binnenlopen en een bordje mee-eten. Met roggebrood en katenspek!

In december dacht ik nog, laat ik deze winter die soep nu eens maken. Niet vergeten om haar het recept te vragen! Te laat, te laat. Nooit meer aan gedacht, al zou het ook een beetje belachelijk zijn geweest om achter de ambulance aan te hollen en te roepen: Zeg mam hoe moest dat nu ook al weer met die snert!

Er zat niks anders op ik moest gewoon zelf aan de bak. Zelf onderhandelen met de slager, zelf op alle knolselderijen kloppen of ze niet hol waren van binnen en zelf alle preien snijden en de ogen uit m'n hoofd huilen (doe ik altijd bij prei snijden)

Nu staat er hier een pan erwtensoep zachtjes te borrelen op een laag vuurtje en het lijkt zowaar op en ruikt ook nog naar snert! Ik denk dat ze me wel een beetje helpt!

dinsdag 3 februari 2015

Pukkel

Moeder natuur is soms erg wreed! Wat is het geval? Ik heb een pukkel op mijn neus! Nou en, zult u zeggen, wat moeten wij met deze informatie! Nou helemaal niks, ik wil alleen mijn ergenis over die ellendige pukkel even met jullie delen! Mijn schoonheidsspecialiste noemt zo'n pukkel altijd een kreng. En echt dat is het. 

Want alhoewel ik het nut van een pukkel niet snap kan ik er doorgaans wel mee leven dat zo'n apparaat aan de oppervlakte verschijnt, zijn best doet om zo snel mogelijk te groeien en vervolgens weer redelijk snel te verdwijnen. Meestal dan! Doorgaans hebben ze de neiging om zich op de meest onhandige plaatsen te nestelen. Als zo'n ellendeling zich bijvoorbeeld op het puntje van je neus heeft gevestigd dan ben je in de aap gelogeerd want je kijkt er de hele dag tegen aan.

Nu heeft mijn moeder mij altijd geleerd om van pukkels af te blijven en er zeker niet in te knijpen, toch ben ik redelijk ongehoorzaam als het om pukkels gaat. Zo'n stoplicht in je toet is niet fijn en dus dan draai ik zo'n kreng heel behoedzaam, maar ferm, de nek om. Geleerd van mijn schoonheidsspecialiste! Dan vertroetel ik de aangetaste plek met een likje creme, plamuur het vervolgens af met foundation en geen haan die er meer naar kraait.

Nu is het echter anders, nu heb ik last van een ongenode gast net onder mijn neus. Precies op het randje waar je neus van start gaat zeg maar. En dat kreng blijft maar groeien en omdat mijn neus dat niet leuk vindt en dus tegengas biedt, doet dat ook nog eens ellendig pijn. Van vakkundig en ferm de nek omdraaien is in dit geval geen sprake want dat gaat niet als zo'n pukkel op zo'n gekke plek zit.

Er zit niets anders op dan het stoplicht onder mijn neus te negeren en een beetje quasi elegant met mijn hand voor mijn neus te gaan zitten als ik op mijn werk in gesprek moet met mensen. Het leidt zo af zo'n pukkel.

En waarom is het nou zo wreed van moeder natuur? Nou enig idee hoe vaak ik mijn neus moet snuiten de laatste tijd omdat de boel overloopt van alle emoties? Precies!

Ik hoop dan ook dat dit kreng gauw het hazenpad kiest!