woensdag 29 april 2015

Bezoek

Een paar maanden geleden schrok ik me op een avond helemaal het apenzuur. Ik zat op de bank, waarvan ik goed uitzicht heb op de tuin, en ineens werd ik aangestaard door twee gele lichtjes. Die lichtjes bewogen langs de vensterbank. Het was rondom Halloween en ik dacht eerst dat er geesten in de tuin waren geland toen bleek dat het gewoon een kat was die nieuwsgierig een kijkje kwam nemen in onze huiskamer. Toen ik van de schrik bekomen was bekeek ik de bezoeker eens goed en bleek het een vrolijk rood beestje te zijn. Geen idee of het een jongen of een meisje is, maar sindsdien vereert deze buurtkat ons regelmatig met een bezoek. Hij (ik noem hem voor het gemak maar even een hij) gaat dan in de tuin liggen, steeds een beetje dichter bij het raam als wij in de buurt zijn, maar een poging tot even gezellig kennismaken is tot nog toe op een mislukking uit gelopen. 

Tegenwoordig springt meneer niet direct op als ik de tuindeur open doe en kiest het hazenpad, maar een aaitje en koppies geven is er nog niet bij. Jammer maar niks aan te doen. Hij hoort mijn verhalen aan en kijkt me aan met een blik, van mens rot op, ga uit mijn tuin. Ik heb hem natuurlijk verteld dat het niet erg is als hij onze tuin beschouwd als een gezellig uitje, maar dat er natuurlijk absoluut geen sprake kan zijn van enige activiteiten van sanitaire aard. Dat zal even lekker worden. 

Ook heb ik hem verteld dat de vogels die de tuin bezoeken geen culinaire hapjes zijn en dat hij ze met rust moet laten. Beide mededelingen werden met een hautaine blik aangehoord en ik zag hem de rode schouders ophalen. Om het goed te maken vertelde ik nog wel dat hij zich eventueel aan een veldmuis in de schuur mag vergrijpen maar ik geloof niet dat dit aanbod nu zo aanlokkelijk was. Die veldmuizen vind ik ook zielig maar die maken er met zijn allen wel een zooitje van in de schuur en bovendien "doen" ze het de hele tijd maar met elkaar waardoor de populatie rap groeit! Dus vandaar mijn aanbod in de hoop dat die muizen subiet besluiten te verhuizen.

Van de week maakte poes het wel een beetje bont. Ineens zag ik hem achter in ons postzegeltuintje in de betonnen vlechtmatten (die daar staan te wachten tot ze onderdeel van de vloer van de schuur mogen worden en in de tussentijd dienen om planten aan te hangen) klimmen op weg naar het vogelhuisje dat aan de muur hangt. Paniek alom bij een mezenechtpaar dat blijkbaar dit huis heeft gehuurd om een gezin groot te brengen. Dat was niet de afspraak, hij zou van de vogels afblijven, dus wij moesten ingrijpen. Alleen al het bewegen van de deurklink was genoeg om hem van zijn snode plannetje af te brengen. Verongelijkt ging hij zich op de schutting, quasi nonchalant van ik was niks van plan hoor, een beetje zitten te wassen. Af en toe nog likkebaardend naar het vogelhuis loerend. 

Vandaag, begin van de avond, dacht hij waarschijnlijk komaan laat ik nog een poging wagen. Ze zullen vast wel zitten te eten in de keuken die mensen en dan heb ik vrij spel. Nou mooi niet. Ik zag hem de tuin inspringen en positie innemen om het vogelhuis te grazen te nemen. Hij had echter niet gerekend op de halsbandparkieten die tegenwoordig regelmatig bij ons komen dineren en nu vrolijk ondersteboven aan de pindakorven hingen. Die schrokken zich een ongeluk van die kat en vlogen krijsend weg. Die kat had de halsbandparkieten niet gezien en schrok op zijn beurt weer van het gekrijs. Je zag hem denken, verdorie weer mijn plan mislukt. Hij ging er maar eens op zijn gemakje bijliggen, de voetjes ingetrokken onder de buik en de staart gracieus gedrapeerd om het lijf. Het moet gezegd, een plaatje van een kat!

En daar was Dollie de Duif, op zoek naar wat lekkere hapjes. De halsbandparkieten zijn ontzettende knoeierds en Dollie ruimt de boel dan op. Goed geregeld. De kat keek de duif met hernieuwde belangstelling. Als voorgerecht was een carpaccio van Duif misschien ook wel lekker en dan als toetje de vogels uit het huisje. Maar Dollie had geen trek om kattenvoer te worden en keek de kat spinnijdig aan, niet van plan om uit te tuin bij de lekkere hapjes weg te vliegen. Ze zette een hoge borst op en pikte richting de kat. Die was stomverbaasd om door een Duif uit gejouwd te worden en droop maar af. Met de mooie staart tussen de benen! 

Het is maar een postzegeltuintje, maar het is helemaal niet saai hier hoor. Ik hoef geen jaarkaart van Artis. Het is nu avond en het regent, de kat laat zich niet zien. Die laat zich niet nat regenen, hij zal daar gek wezen, maar net zag ik wel twee veldmuizen door de regen sjouwen op weg naar de pinda's. Dus weer nieuw bezoek. Gezellig hoor.

dinsdag 21 april 2015

Blij en opgelucht!

Sinds ik vorige week woensdag het bericht in mijn  mailbox kreeg dat ik geslaagd ben voor mijn scriptie ben ik een beetje op een rose wolk aan het zweven. Eerst waren er nog tranen met tuiten, want hoe blij en opgelucht ik ook was, er was ook direct het besef, dit kan ik niet meer aan mijn moeder vertellen. En dat hakte er even in. Ik was op kantoor toen het verlossende mailtje kwam en werd direct door mijn naaste collega's gekust en geknuffeld, dat hielp wel om de tranen te drogen en de blijdschap de overhand te laten krijgen. Toen ik s'avonds thuis kwam werd ik opgewacht door mijn lieve echtgenoot met twee prachtige boeketten bloemen. De eerste van hem en ons kroost en de tweede van mijn vader, die manlief had ingeschakeld, omdat hij er zelf niet was op dat moment en hij vond dat er bloemen moesten komen. Hoe lief is dat allemaal? Nou heel lief en alweer reden om de tranen te laten vloeien.

Maar genoeg gejankt want eigenlijk kon ik van pure vreugde wel een rondedansje maken. Het is klaar! Het is gedaan! In september 2012 startte ik met deze opleiding. Mijn manager had er al eerder op aangedrongen dat ik dit moest gaan doen, maar ik had steeds geroepen, ben je gek dat is veels te moeilijk dat kan ik allemaal niet. Toch ging ik van start en ik zie me nog de eerste les binnenstappen. Een beetje bleek om de snuit want ik vond het spannend. 

Mijn studiegenoten waren allemaal dames en allemaal dames met een pittige baan op niveau en allemaal al een HBO-diploma op zak. De meeste dames heel aardig, maar ook een paar van die hete-aardappel-achter-in-de-keel-types met allemaal blablabla........
Daar kwam ik aankakken. Ik voelde mij zo dom daar in het begin. Totdat de docent begon met de les en ik dacht, verrek ik snap het. Tuurlijk de slimme dames met hun managementfuncties hadden vaak veel sneller een analyse klaar op een vraagstuk of probleem dan ik, maar wat gaf het dat ik er in gedachten eerst een rondje om heen moest lopen en dan pas met een oplossing kwam. Ik had dan wel niet dat HBO papiertje, maar wel een bak aan werkervaring in de praktijk en dat bleek ook wat waard. 

Toen ik dat had bedacht voelde ik me daar steeds meer op mijn gemak en uiteindelijk werd het een hecht groepje en hadden we niet alleen plezier met elkaar, maar hielpen elkaar ook met de lesstof en het maken van de Businesscases. Zelfs de hete aardappels waren aardig koud geworden! Na zes modules met een voldoende te hebben afgesloten wachtte nog de eindscriptie. Een onderwerp was snel gevonden, maar toen moest ik nog aan de bak om het onderzoek te doen, er iets zinnigs van zeggen en vinden en dat allemaal in een begrijpelijk verhaal gieten. Het was een leuke, maar helse klus. Met een goed resultaat dus. Binnen een paar weken valt er nu een diploma in de bus en sluit ik ruim twee jaar studeren, naast het runnen van een gezin en het hebben van een baan, af. Het was pittig, ik heb het soms vervloekt, maar nu voelt het alsof er twintig kilo van mijn schouders af is. 

De moraal van dit verhaal? Een mens kan vaak veel meer dan je zelf denkt. Het is dus fijn als er mensen zijn die in je geloven en tegen je zeggen. Ga het maar doen. Je kunt het. Het maakt dus niet uit of je op zo'n opleiding binnenkomt als manager dit of dat, het gaat om wat je zelf meebrengt. De wil om er iets van te leren. Ik ga nu snel mijn schoenen weer aantrekken, voordat iemand roept; zeg je loopt ernaast, maar ik geniet nog even van mijn rose wolk en het feit dat ik nu weer echt vrije tijd heb.

Nooit gedacht
stil gezwegen
niet verwacht
maar toch gekregen

maandag 6 april 2015

Servies

Toen ik ging puberen en boeketreeksboekjes verslond als tussendoortjes droomde ik van liefde en de prins op het witte paard. Bij zo'n prins hoorde natuurlijk ook een huis en dat moest gevuld worden met allerlei spullen. De Uitzet, zoals dat toen genoemd werd. Mijn moeder vertelde altijd hoe zij en mijn vader in hun verkeringstijd de uitzet bij elkaar gespaard hadden. Leuke verhalen kwamen daar uit voort en dat ze dit grondig hebben gedaan toentertijd blijkt nu nog aan de hoeveelheid linnengoed die in het ouderlijk huis aanwezig is. 

Ook hadden wij vroeger thuis het daagse servies en het servies dat alleen op zon- en feestdagen op tafel kwam. Dat vond ik toen belachelijk dat je een servies had wat je alleen op zondag gebruikte en de rest van de week alleen maar mooi stond te zijn in de kast. Dat ging ik later anders doen, zo nam ik mij voor.

Nu wil het feit dat ik dol ben op serviezen. Zowel glaswerk als porselein. Om alvast te bedenken welk servies het moest worden als mijn prins mij om mijn hand had gevraagd ploos ik hele postordergidsen uit op zoek naar het meest mooie servies. Dat mijn prins misschien ook wel mee wilde bepalen van wat voor bordje hij wilde eten kwam niet eens in mij op. Uren was ik zoet met mijn servies zoektocht, maar ach ik was een jaar of dertien en internet bestond nog niet. 

Pas jaren later leerde ik mijn prins kennen en deze prins had al een eigen paleisje toen hij vroeg of ik de voordeur met hem wilde delen en hij had ook al een servies. Dat was een simpel wit servies van de Hema, niks mis mee, je kon er prima van eten en ik was zo verliefd dat het me niks had kunnen schelen al had ik elke dag van een papieren bordje moeten eten. Toen mijn prins mij uiteindelijk om mijn hand vroeg en wij in het huwelijk traden kochten wij dus geen nieuw servies, maar een nieuw bed en een stereo installatie. En we leefden nog lang en gelukkig.

Toch bleef de hoop om ooit, ooit, als het witte servies geheel versleten was, een nieuw servies te kopen. Zo rond onze koperen huwelijksdag waren er genoeg borden gesneuveld om eens aan een nieuw servies te denken. Ik zag een zonnig, geel servies bij de Blokker en vroeg voor diverse verjaardagen onderdelen en spaarde zo tevreden het servies bij elkaar. Mijn prins echter, vond het gele servies maar niks en stond nog net niet te juichen toen het dienblad vol kopjes, thee- en suikerpot kantelde en alles kapot viel. Met tranen in de ogen veegde ik de scherven bij elkaar en ineens leek dat hele servies niet meer zo zonnig. Weken daarna waren we bij de Zweedse warenhuis gigant en daar op de keukenafdeling hadden ze witte borden in de aanbieding voor maar veertig cent het stuk. Het leek in de verste verte niet op mijn droomservies, maar ach ze waren wit en rond en ze zouden vast snel breken.

Dat deden ze dus niet. Ze staan hier al jaren in de kast en ook al gebruiken we ze nog zoveel ze zijn niet kapot te krijgen. Grrr. Nu zijn er ergere dingen om je druk over te maken, maar een mens heeft zo zijn dromen. Gelukkig deed de vaatwasser zijn intrede en die maakte die Zweedse borden toch wel erg vaal hoor. Het witte ging eraf en ze werden akelig grijs. 

Dus ben ik vorige week, toen er nog een boterhambordje van het gele servies het loodje had gelegd, maar eens naar de plaatselijke Blokker gestapt. Laten die nu een leuk basic servies verkopen voor een prikkie. Ik heb mijn slag geslagen en eindelijk 8 nieuwe boterhambordjes en 8 vorstelijke dinerborden gekocht. Oke oke het komt niet in de buurt van mijn vroegere gedroomde servies, maar vergeleken met de Zweedse bordjes komt het een aardig eindje in de buurt hoor. 

Trots dekte ik dus op eerste paasdag de ontbijttafel en later die dag de tafel voor het paasdiner met mijn nieuwe Villeroy en Blokker borden. Mijn wit gestreken damasten tafelkleed op tafel, wat gezellige paasservetjes en daar stond mijn nieuwe servies te blinken. En wat denken jullie? Niemand, echt helemaal niemand hier in huis, zelfs mijn vader die een paasvorkje mee kwam prikken, viel het op dat ze van nieuw servies aten. Zou je ze niet! Ik denk dat ik uit pure frustratie die ellendige grijze Zweedse troep kapot ga smijten. Maar dat is dan weer zonde.