maandag 31 augustus 2015

Pssst....

In de vakantie liep ik voor een boodschapje even naar de plaatselijke supermarkt. Daar trof ik in het gangpad een medemoeder. Een leuk mens waarmee ik, tijdens de jaren dat onze dochters op de peuterspeelzaal en de basisschool bij elkaar in de klas zaten, een goed contact had. Samen hebben we regelmatig slap van het lachen gelegen tijdens het soppen van ettelijke puzzelstukken en allerhande zaken die in zo'n kleuterklas aan het eind van het schooljaar schoongemaakt moeten worden.

Allebei onze dochters gingen naar de Havo (weliswaar verschillende scholen) waardoor ons contact verwaterde. Jammer maar niks aan te doen. Nu kwamen we elkaar tegen in het gangpad van de schoonmaakartikelen, toiletpapier en aanverwante benodigdheden. Zoals dat gaat met vrouwen die elkaar een tijdje niet gezien hebben stonden wij een poos heerlijk te beppen. We hadden de tijd, het was immers vakantie en het was niet druk in de winkel zodat wij niemand hinderden met onze karren en gekakel in dat nauwe gangpad.

In de verte had ik haar al zien komen aanschuifelen. Een oud vrouwtje van pak em beet 1.50 meter achter een rollator. Van top tot teen in het zwart gekleed met een zwarte hoofddoek en dikke zwarte kousen. De voeten gemakkelijk in een paar oude pantoffels gestoken, kromme benen, felle ogen en en gerimpeld gelaat. De kleding klopte niet, maar het had zo mijn oma zaliger kunnen zijn. Ware het niet dat mijn oma, geboren in de Amsterdamse Jordaan, nooit van haar leven zwart droeg. Bij mijn oma kon het niet kleurig genoeg zijn. Maar dit terzijde.

Wij trokken onze karren een beetje naar ons toe om deze dame er door te laten, maar dat bleek niet de bedoeling te zijn. Terwijl wij er lustig op los kakelden bleef ze staan voor het schap met de toiletverfrissers die op de hoogste plank stonden. Ze wees met haar wijsvinger omhoog en riep psst psst. Wij, ook niet de beroerdsten, snelden toe om het begeerde artikel voor haar te pakken. Mijn gesprekspartner is wat langer dan ik en zij kon er dus het beste bij. Het had nog even wat voeten in de aarde voor de juiste bus aangegeven was, want ze wilde die van het huismerk en het moest ook nog het gewenste geurtje hebben. Logisch. Uiteindelijk was ze tevreden en ze mompelde iets waar wij klakkeloos van aannamen dat dat dank je wel was. Wij knikten en lachten nog maar eens en hervatten ons gesprek.

Dat was van korte duur want ineens klonk daar weer het psst psst. Wij keken op en wat bleek; de aangereikte bus deed het niet. Dat was niet zo raar want er zat een plastic beveilingskapje op waarvan eerst een randje losgetrokken moest worden om de bus te laten spuiten. Dat is natuurlijk niet zo handig midden in een gangpad maar hoe leg je uit in het Turks of Marokkaans of Afghaans dat het logisch is dat hij het niet doet. Dat probeerden wij door het haar te met gebarentaal uit te leggen. Dat lukte niet erg. Mevrouw keek ons aan alsof we gek geworden waren. Zo stonden wij daar tussen de toiletrollen en de luchtverfrissers te hannesen. Opeens was mijn vriendin het zat greep de huismerkbus uit de handen van de dame, zette die op de plank terug en pakte een andere bus. Dat was geen huismerk, maar spoot direct na de eerste druk op de knop. De ogen van de bejaarde dame begonnen te glimmen, de tandeloze mond vertoonde een stralende dankbare lach en na enig gemompel en vriendelijk geknik onder het flink spuiten van de luchtverfrisser, schuifelde ze naar de kassa. Ons in de wolk van luchtverfrisser achterlatend. Wij voelden ons hele pieten na onze goede daad, want wie heeft er niet van zijn moeder geleerd dat je oude vrouwtjes altijd moet helpen en gingen weer over tot het uitwisselen van de belangrijke nieuwtjes over ons kroost.

Op weg naar huis haalde ik de oude dame in en weer lachte ze vrolijk en stak haar duim naar me op. Thuis gekomen vroeg mijn echtgenoot verbaasd waarom ik zo lang weggeweest was voor dat ene boodschapje en hoe het kwam dat ik een uur in de wind stonk naar luchtverfrisser. Leg dat maar eens uit! 


zaterdag 29 augustus 2015

Vreugde en Verdriet

Dat is akelig thuiskomen hoor, na vier prachtige, warme dagen in Parijs, als je merkt dat je laptop je zo gemist heeft dat hij het hoofd voor altijd laat hangen. Nu was hij in laptopjaren al best bejaard, maar ondanks dat hadden wij het leuk en viel het afscheid me zwaar. "Groot" verdriet dus.

Gelukkig heb ik nog een zoon wiens hobby bestaat uit alles wat met computers te maken heeft. Hij is inmiddels volwassen, woont wel nog thuis en ik mopper regelmatig over de rotzooi in zijn kamer, maar nu bleek die zooi nog nuttig te zijn.

Want denk aan de winkel van Malle Pietje uit de Swiebertje serie en denk dan in plaats van ouwe meuk aan computerspullen. Wat vond mijn kind ergens in de spelonken van zijn kamer? Juist nog een laptopje. Ook deze was redelijk bejaard, maar deed het nog en met wat botox en een extra vitamientje bleek hij het nog goed te doen. Ziehier het resultaat. Lastig is het hoor om zonder laptop te zitten want even op facebook of op twitter neuzen is er niet bij, laat staan een blogje schrijven of het weerbericht checken. Dan kom je er ook pas achter hoe vaak je dat weerbericht wel niet checkt. Het is eigenlijk belachelijk dat er zoveel tijd mee gemoeid gaat. In mijn laptop loze periode heb ik een trui afgebreid en wel drie boeken uitgelezen.

Toch ben ik blij dat ik weer online ben, want deze week bleek het nodig om wat vaker thuis te werken en dan is een werkend laptopje zeker handig. Dit verdrietje werd dus al snel omgezet in vreugde.

Gisteren was er nog meer vreugde, want onze dochter werd 18. Tijd om even te mijmeren over de afgelopen 18 jaar waarin dat lieve kleine babietje opgroeide tot een prachtige jonge vrouw die stevig in haar schoenen staat en weet wat ze wil en daar ook voor gaat. Ook tijd om toch even verdrietig te zijn omdat mijn moeder deze mijlpaal van 18 jaar niet meer mee maakt. Zo'n trotse oma was ze toen ze haar kleindochter geboren zag worden. Ik zie haar nog staan aan het voeteneind van mijn bed, om me aan te moedigen en te steunen bij de bevalling. Prachtige herinneringen dus met een lach en een traan.

Gelukkig was er ook tijd voor het hier en nu, want het zit erop. Nu onze jongste voor de wet ook volwassen is geworden zitten mijn opvoedtaken erop. Het is gedaan, het is klaar!

Dat betekent natuurlijk niet dat ik haar en haar broer aan hun lot zal overlaten. Natuurlijk niet, ik zal met raad en daad voor ze klaar staan, maar niet meer altijd. Ze moeten die raad en daad zelf willen, want ik wil niet zo'n bemoeizuchtige moeder zijn die op ieder wissewasje reageert en zich overal mee bemoeit en het altijd het beste weet. Nee hoor en mocht ik dat per ongeluk toch eens een keertje doen, dan zijn ze gerechtigd om me dat haarfijntjes te vertellen. We moeten natuurlijk wel veel van elkaar blijven houden.

Er is dus een nieuwe fase aangebroken en hoe dat allemaal zal gaan lopen dat zien we wel. Die nieuwe rol van moederen aan de zijlijn zal best even wennen zijn, maar dat komt best goed. En om me op deze nieuwe rol voor te bereiden ga ik eerst maar eens naar de kapper. Want middelbaar is prima, maar grijs haar komt er bij vooralsnog niet in!

dinsdag 4 augustus 2015

Vincent en Braderie

Op zo'n regenachtige dag als vandaag heeft mijn vader het vaak erg moeilijk want dan mist hij mijn moeder extra en dat is logisch natuurlijk. Gelukkig hebben wij vakantie en hadden we deze dag al afgesproken om naar hem toe te gaan. Hij zit in hun caravan (pardon pap, chalet) op de Veluwe. Nu de weergoden ons niet gunstig gezind waren moesten we een ander plannetje bedenken, want van de hele middag naar druipende bomen staren gaan mijn tranen ook erg los zitten. 

Zowel mijn man, als ik, als mijn vader hebben een museumjaarkaart, dus op naar het Kroller Muller museum in Nationaal Park de Hoge Veluwe. Onderweg hoopten we nog dat het droog zou worden zodat we de auto op het terrein buiten het park konden zetten en op een witte fiets naar het museum konden, maar dat feest ging niet door. In het museum is op dit moment een tentoonstelling van Vincent van Gogh en ik wilde die wel heel graag zien. Het was mooi, een beetje klein, die tentoonstelling, maar wel mooi. We sloegen een prettig uurtje stuk daar. 

Op de terugweg begon het op te klaren en toen we bijna bij de caravan waren scheen zelfs de zon. We moesten nog wat voor het avondeten halen dus maar even naar het dorp. En daar was de boel helemaal afgesloten want er was braderie vanavond en die waren ze net aan het opbouwen. Uiteindelijk een parkeerplaats gevonden en eerst maar even een drankje op een terras. 

Daar zaten wij eerste rang. We hadden prima zicht op de opbouw van de ijstent voor ons en even later sjokte de halve Veluwe door de straat langs de braderie. We zaten daar zo gezellig dat we maar besloten een hapje te blijven eten. Wat heb ik genoten zeg en niet alleen van het eten, maar ook van het mensen kijken. 

Want lieve lezers er zijn mij een behoorlijk aantal dingen opgevallen:
1. Kamperen op de Veluwe noopt tot een bepaalde klederdracht. Korte broek, afgewassen shirt (liefst te kort) en birkenstock slippers;
2. Ik heb godzijdank lang niet het dikste achterwerk, er zijn er zat die het van mij winnen. Nou en dat stemt toch tot vrolijke gedachten;
3. Als je met vakantie bent dan hoef je per definitie je haar niet te kammen. Mensenkinderen wat heb ik een onverzorgde mensen voorbij zien marcheren.
4. De meeste vrouwen dragen geen goedzittende bh. De dames, meestal van kloek formaat, zwabberen heen en weer dat het een lieve lust is, in het meestal te kleine shirt.
5. Dat mensen op birkenstock slippers willen lopen moeten ze natuurlijk zelf weten, wie ben ik om daar wat van te vinden, maar waarom die grijze, grauwe en gebarsten dikke eeltlagen niet even met een puimsteentje glad maken. 
6. Lieve mannen, als jullie nu perse sokken in jullie sandalen willen dragen trek ze dan niet op tot jullie knieen. Echt, geloof me daar worden jullie niet aantrekkelijker van. 

Dat was dus een leerzaam etentje daar op het terras en het stemt me tot nadenken. Ik begrijp best dat je niet gaat kamperen in je goeie pak en dat een korte broek en shirt veel lekkerder zit op de camping, maar waarom moet het zo verwassen en te kort zijn? Zijn die spiegels in het toiletgebouw zo beroerd dat je niet kunt zien dat je haar gekamd is met een rotje? Of moet je het hele jaar al je haar kammen en is het die paar weken op de camping dan lekker om de boel de boel te laten. Ook al zaten wij vroeger zes weken in onze stacaravan op de Veluwe, met ongekamde haren kwam ik de deur niet uit. Daar heeft mijn moeder wel voor gezorgd. Uiterlijke verzorging heeft ze er met de paplepel ingegoten.

Waarom dames van Nederland lopen jullie met van die beroerde bh's zodat de borsten een eigen leven leiden en allebei een kant van de straat in de gaten houden? Het is echt geen gezicht, die zwabberende dames. Een goede bh doet wonderen voor je figuur en voor je uitstraling. En waarom dames laten jullie toe dat die mannen die sokken zo hoog optrekken? Daar zeg je toch wat van? Maar ja diezelfde echtgenoot zou jullie natuurlijk ook een goede lingeriezaak moeten binnenslepen om een passende bh te kopen. 

Antwoord op deze vragen ga ik natuurlijk niet krijgen en eigenlijk maakt me dat ook helemaal niet uit, want het was heerlijk om dit straattheater te aanschouwen. Net zoals ik van Vincent genoot, genoot ik dus ook van de braderie. Met mijn moeder kon ik dat ook zo goed; mensen kijken. Ik weet zeker dat ze vanmiddag met me meegenoot daar op dat terras.

zondag 2 augustus 2015

Ruzie!

Ik heb vakantie. Vanaf nu twee heerlijke weken vrij. Hoeveel ik ook van mijn werk hou, het is soms ook goed om de boel los te laten en even in een lagere versnelling te leven. We boffen natuurlijk ontzettend met het weer. Waar we vorige week de tuin nog uit woeien met windkracht 9 is het nu een en al lieflijke gezelligheid in mijn postzegeltje. 

Nou ja niet helemaal want er groeit een boel onkruid en de potten zijn niet gevuld met eenjarigen omdat we over een paar weken de tuin hopen te laten doen, maar daarover later meer. Toch is het nu lekker in de tuin.

Zo kwam het dat wij eind van de ochtend zowaar met alle gezinsleden vredig buiten zaten te brunchen. De was wapperde zachtjes in de tuin en wij zaten gevieren te genieten van onze bammetjes, de verse jus en de zachtgekooktje eitjes. Om ons heen zoemden de bijen en de hommels, een mus kwam even de temperatuur van het badwater meten en alleen het geluid van een voorbij rijdende trein verstoorde af en toe de idylle. 

Totdat er ineens achter in de straat een kakafonie van geluid losbarstte. Een hoop gescheld en geschreeuw, gevolgd door geluid van brekend glas en en versplinterd hout. Daar tussen door nog een angstige stem die probeerde al die woede te sussen door de eigenaar van die woede te manen tot kalmte. Dat lukte niet erg. Sterker nog, de woede werd almaar erger.

Weg vredige zondagsfeer. Wij wonen op een hoek en onze tuin kijkt dus uit op een straat en in die straat was het tumult gaande. De hele buurt liep in een mum van tijd uit en ook wij, niet vies van enige sensatie, stonden op de tenen en trachten over de schutting heen te loeren. Dat gelukte alleen man en zoon dus dochter en ik waren afhankelijk van hun informatie. Zelfs de wespen die steeds in de aanval waren om enig lekkers te bemachtigen staakten hun inspectierondjes en vlogen nieuwsgierig over de schutting om te gaan kijken.

Ondertussen ging het woedende geschreeuw door en klonk het alsof er een inboedel kort en klein werd geslagen. Niet echt gezellig dus. Een buurman riep opgewonden, ik heb al gebeld hoor. En jawel even later scheurden er drie, ja drie, politieauto's de straat in waar een paar kloeke agenten uitsprongen. Klaar om de boel te sussen. En dat lukte. Binnen een mum van tijd was de man gekalmeerd en ging gedwee met de agenten mee. Wij konden hem nog net horen roepen: ik laat me niet belazeren. Nu daar heb ik alle begrip voor maar om dan meteen maar even de boel kort en klein te slaan is wel erg rigoreus. 

De rust keerde weer en de toeschouwers dropen af. Een klein beetje teleurgesteld over zo'n matte afloop verdwenen ze weer in hun huizen. De politieauto's rukten weer in en ook wij gingen weer aan onze (beetje koud geworden) koffie. 

De rest van de middag heb ik in alle rust heerlijk zitten lezen en zitten breien in mijn tuintje, maar het voorval liet me niet los. De mensen die in het bewuste huis wonen ken ik niet zo heel goed. Ze hebben een puberzoon die vaak met het raam open nogal luide muziek draait. Dat is soms een beetje vervelend maar geen reden om de boel te verbouwen. Het strookt ook niet met de opmerking van de vernieler van; ik laat me niet belazeren. Wat zal er dan gebeurd zijn? Wat maakt je zo verschrikkelijk boos dat je met een bijl op zak (eigen fantasie want heb geen bijl gezien) de metro instapt en denkt komaan ik ga de boel eens gezellig kort en klein slaan. Ik heb geen idee, maar wil het wel graag weten. Zo'n nieuwsgierige aag ben ik dan ook wel weer. Toch is de kans klein dat ik de echte reden te weten kom, ik bedoel, ik kan toch moeilijk morgen even bij die mensen aanbellen en zeggen: Nou vertel me eens, waarom...................
Soms is het leven echt niet simpel.