zondag 2 augustus 2015

Ruzie!

Ik heb vakantie. Vanaf nu twee heerlijke weken vrij. Hoeveel ik ook van mijn werk hou, het is soms ook goed om de boel los te laten en even in een lagere versnelling te leven. We boffen natuurlijk ontzettend met het weer. Waar we vorige week de tuin nog uit woeien met windkracht 9 is het nu een en al lieflijke gezelligheid in mijn postzegeltje. 

Nou ja niet helemaal want er groeit een boel onkruid en de potten zijn niet gevuld met eenjarigen omdat we over een paar weken de tuin hopen te laten doen, maar daarover later meer. Toch is het nu lekker in de tuin.

Zo kwam het dat wij eind van de ochtend zowaar met alle gezinsleden vredig buiten zaten te brunchen. De was wapperde zachtjes in de tuin en wij zaten gevieren te genieten van onze bammetjes, de verse jus en de zachtgekooktje eitjes. Om ons heen zoemden de bijen en de hommels, een mus kwam even de temperatuur van het badwater meten en alleen het geluid van een voorbij rijdende trein verstoorde af en toe de idylle. 

Totdat er ineens achter in de straat een kakafonie van geluid losbarstte. Een hoop gescheld en geschreeuw, gevolgd door geluid van brekend glas en en versplinterd hout. Daar tussen door nog een angstige stem die probeerde al die woede te sussen door de eigenaar van die woede te manen tot kalmte. Dat lukte niet erg. Sterker nog, de woede werd almaar erger.

Weg vredige zondagsfeer. Wij wonen op een hoek en onze tuin kijkt dus uit op een straat en in die straat was het tumult gaande. De hele buurt liep in een mum van tijd uit en ook wij, niet vies van enige sensatie, stonden op de tenen en trachten over de schutting heen te loeren. Dat gelukte alleen man en zoon dus dochter en ik waren afhankelijk van hun informatie. Zelfs de wespen die steeds in de aanval waren om enig lekkers te bemachtigen staakten hun inspectierondjes en vlogen nieuwsgierig over de schutting om te gaan kijken.

Ondertussen ging het woedende geschreeuw door en klonk het alsof er een inboedel kort en klein werd geslagen. Niet echt gezellig dus. Een buurman riep opgewonden, ik heb al gebeld hoor. En jawel even later scheurden er drie, ja drie, politieauto's de straat in waar een paar kloeke agenten uitsprongen. Klaar om de boel te sussen. En dat lukte. Binnen een mum van tijd was de man gekalmeerd en ging gedwee met de agenten mee. Wij konden hem nog net horen roepen: ik laat me niet belazeren. Nu daar heb ik alle begrip voor maar om dan meteen maar even de boel kort en klein te slaan is wel erg rigoreus. 

De rust keerde weer en de toeschouwers dropen af. Een klein beetje teleurgesteld over zo'n matte afloop verdwenen ze weer in hun huizen. De politieauto's rukten weer in en ook wij gingen weer aan onze (beetje koud geworden) koffie. 

De rest van de middag heb ik in alle rust heerlijk zitten lezen en zitten breien in mijn tuintje, maar het voorval liet me niet los. De mensen die in het bewuste huis wonen ken ik niet zo heel goed. Ze hebben een puberzoon die vaak met het raam open nogal luide muziek draait. Dat is soms een beetje vervelend maar geen reden om de boel te verbouwen. Het strookt ook niet met de opmerking van de vernieler van; ik laat me niet belazeren. Wat zal er dan gebeurd zijn? Wat maakt je zo verschrikkelijk boos dat je met een bijl op zak (eigen fantasie want heb geen bijl gezien) de metro instapt en denkt komaan ik ga de boel eens gezellig kort en klein slaan. Ik heb geen idee, maar wil het wel graag weten. Zo'n nieuwsgierige aag ben ik dan ook wel weer. Toch is de kans klein dat ik de echte reden te weten kom, ik bedoel, ik kan toch moeilijk morgen even bij die mensen aanbellen en zeggen: Nou vertel me eens, waarom...................
Soms is het leven echt niet simpel.

1 opmerking:

  1. Nou, ik ben ook heel benieuwd naar wat er aan de hand was...
    En ik het tumult niet eens gehoord!

    BeantwoordenVerwijderen