maandag 7 september 2015

Onbewoonbaar verklaard

De kogel is door de kerk! Of liever gezegd, de kogel gaat door onze tuin. Nou ja zo rigoreus ook weer niet want er wordt niet geschoten, maar we gaan wel geweld inzetten. De bedoeling is dat er zeker geen gewonden vallen, maar de schaar cq. zaag gaat er in! 

Toen wij 22,5 jaar geleden hier kwamen wonen was het tuintje, voor ons toen tuin want we hadden een balkonnetje van een halve meter diep en een meter breed, een rommelig geval. Het is een hoekhuis en de voormalige bewoners hadden de coniferen aan de straatkant uit de grond gerukt om mee te nemen naar hun nieuwe huis in Almere en daar een paar armoedige stromatten voor in de plaats gezet. Dat was  ten eerste geen gezicht en ten tweede bood het niet veel bescherming voor ongenood bezoek. Lees inbrekers! 

Maar ja, de inrichting kostte ons behoorlijk wat spaargeld en het spaarvarken was niet al te vol, omdat we het jaar ervoor in het huwelijk getreden waren, zodat er voor de tuin niet veel overbleef. Gelukkig kreeg mijn vader het aanbod om bij iemand een berg sloophout weg te halen. Van dat sloophout maakten mijn vader, mijn broer en verse echtgenoot een stevige solide schutting die vele jaren zijn best deed om ons te beschermen. De weergoden teisterden hem en hij bleef fier overeind totdat ook hij moest toegeven aan de elementen en zijn leeftijd en tijdens een flinke storm een paar jaar terug toch het loodje legde. Een operatie met een aantal by-passes bleek behoorlijk effectief en zo leefde de schutting nog lang en gelukkig. 

Zoals dat gaat met hoogbejaarden hebben ze vaak een steuntje nodig in de vorm van een rollator of een stok. Toen 22,5 jaar geleden de nieuwe schutting stond te stralen in de beits, zette ik er een paar klimplanten tegenaan. Links een klimroos, die het nog steeds naar de zin heeft en mij elk jaar verwend met prachtige rose bloemen en een hemels parfum en rechts een clematis die altijd een beetje armetierig bleef maar toch elk jaar dapper wat bloemetjes tentoonstelde. In het midden zette ik een klein kamperfoelieplantje, want zo wist ik met mijn lekenverstand op het gebied van tuinieren, die ruiken zo lekker. Nou lekker geroken heeft hij nooit maar bloeien kan hij (en daar zijn de bijen en de hommels intens gelukkig mee) maar groeien kan hij nog veel beter. 

Die eerste jaren in ons postzegeltje deed ik maar wat, er ging wat dood, ik kocht iets nieuws en had altijd wel een tuintje vol met bloemen. Na een paar jaar had ik een mooie volle border. Wat ik die eerste jaren vooral niet deed, was snoeien. Dat vond ik zielig. Mijn kamperfoelie heeft dus dankbaar gebruik gemaakt van mijn hazehart want die groeide tegen de klippen op. Nu is zijn onderkant zo'n wirwar aan dikke stengels dat hij de andere vaste planten al heeft verdrongen. De phloxen zijn verhuisd, een roosje heeft het leven gelaten en ga zo maar door. Alleen de tuingeraniums laten zich niet wegjagen. 

De kamperfoelie en de schutting hebben dus al jaren een innige relatie. Zonder de een is de ander niks en toen ook de straat begon te verzakken en de seringenboom ook een eigen leven ging leiden door bijvoorbeeld zijn armen bevallig om de schuur heen te slaan wisten mijn echtgenoot en ik dat het tijd was om eens flink te gaan sparen. Een oude sok was zo gevonden en dapper spaarden wij flink voor ons tuinproject. 

Nu is het bijna zover, de hovenier is langs geweest en heeft een offerte gemaakt, die goddank binnen onze oude sok paste en nu gaat hij over precies drie weken aan de slag. Ik kan niet wachten, want dit tuinseizoen heb ik er behoorlijk de lap in laten hangen. Geen enkel vlijtig liesje kocht ik en geen afrikaantje kweekte ik op. Omkruid tierde welig. Het was aan de overgebleven vaste planten te danken dat er nog een beetje kleur in de tuin was. Samen met de hovenier hebben we een plannetje gemaakt en het gaat er allemaal, hoewel simpel, prachtig uitzien.

Toch heb ik een probleem, want het is niet niks een gelukkig huwelijk te ontbinden ook al is het in je tuin. Ook al omdat die kamperfoelie inmiddels vele bewoners heeft. Als de mussen straks terugkeren van hun zomerreces dan vinden ze geen plek meer in die struik. Daar krijg ik gegarandeerd klachten over. En wat te denken van al die spinnen die nu druk zijn met het weven van hun web en genieten van het avondzonnetje na het doen van de huishouding. Hoe ga ik ze vertellen dat ze beter kunnen verhuizen voordat hun huis vernield wordt. Nee, ondanks dat ik me erg verheug op mijn nieuwe tuintje en hoop dat er nog vele mooie nazomerdagen komen vind ik dat een lastige opgave. Maar goed, soms is het leven gewoon best zwaar. Een hazehart dus!


animaatjes-tuinieren-85735.gif

1 opmerking:

  1. Ik had dit mooie schrijfsel al via m'n tablet gelezen, maar het reageren vind ik via dat ding zo lastig...
    Maar ik zie dat ik het later niet meer heb gedaan en dat was ik wel van plan!
    Ik snap best dat je met een probleem zit, maar soms moet het mes erin! Zachte heelmeesters.... je kent het wel. Breng de spinnetjes maar bij de buren en hup aan de slag!

    BeantwoordenVerwijderen