Kater

Eind april schreef ik al eens over het regelmatige bezoek van een rode kat aan onze tuin. Inmiddels hebben we ontdekt dat het een meneer is. Wel een eigenzinnig type, want hij komt nog steeds niet kennismaken. Als we in de tuin zaten de afgelopen zomer dan kwam hij wel buurten en steeds een beetje dichterbij liggen, geheel op zijn gemak, maar aan sociale vaardigheden doet meneer niet. 

Ook goed. Bijna dagelijks scharrelt hij door de tuin, waarschijnlijk toch op zoek naar muizen en overdag ligt meneer vaak languit in het zonnetje. Als die tenminste schijnt en nog steeds beschouwt hij onze postzegel als zijn eigendom. Zolang hij de tuin niet als kattenbak gebruikt vind ik het prima. Wie weet durft hij het ooit nog eens aan om echt vriendjes te worden. 

Inmiddels is ons postzegeltje veranderd in een paradijsje. Oke nog niet helemaal klaar, maar een wereld van verschil. De schutting staat, de tegels liggen kaarsrecht en de borders zijn aangepast. Manlief is nog niet met de duimstok langs de borders gegaan, maar hij vond de nieuwe indeling helemaal leuk. Morgen gaat de tuinman de verlichting nog aansluiten en wat snoeiwerk doen en aan het einde van de dag is het helemaal klaar. Dan mag ik los met een nieuw beplantingsplan en een bezoek aan een tuincentrum.

Omdat het zo mooi is kon ik het niet laten om steeds even voor het raam te staan en verliefd de tuin in te staren en te dromen over prachtig bloeiende borders, zoet zoemende bijen en vele knusse bbq momenten. Zo kwam het dat ik dinsdagavond onze rode vriend de schutting over zag klauteren en via de stapel stenen soepeltjes op de grond sprong. 

Ik zag hem kijken; wat the f...  is hier aan de hand? Waar is mijn tuin? Nieuwsgierig stapte hij in het rond en snuffelde hier en daar eens aan de nieuwe tegels en wandelde even door de border. Uiteindelijk ging hij midden in de tuin zitten en keek eens om zich heen. Toen zag hij het bergje zand wat nog verwerkt moest worden en klom er boven op, rekte zich uit en begon heerlijk door het zand te rollen. 

Dat had ik nog nooit gezien, een kat die door het zand rolt. Bizar. Dat doen honden toch alleen? Maar goed hij had het naar zijn zin en toen hij uitgerold was, liet hij zich van het bergje glijden en wandelde naar een ander hoekje waar nog geen stenen lagen maar wel vers zand. Hij groef op zijn gemak een kuiltje en wilde net zijn kont er boven hangen toen ik het welletjes vond en de tuindeur opende. Woedend keek hij me aan. Meneer wenste niet gestoord te worden tijdens het kakken.

Wat hadden we nou afgesproken zei ik verwijtend tegen hem. Met de neus in de lucht liet hij zijn kuiltje in de steek en paradeerde naar de stapel stenen nam een sprong en nog een sprong en met een elegante zwaai verdween hij over de schutting. Beledigd!

Nu heb ik hem al twee avonden niet meer gezien. Of hij is nog heel erg boos of hij kan de tuin niet meer in, want de stapel stenen die er al jaren stonden om ooit gebruikt te gaan worden, is nu weg. We gaan het zien. 

Ben wel erg nieuwsgierig of de veldmuizen nu zullen terugkeren. Het leek wel of ik net een piepklein koffertje over de schutting zag vallen. Maar dat was vast gezichtsbedrog.