zaterdag 31 oktober 2015

Halloween

Al een paar weken lagen bij de grootgrutter de pompoenen in een grote krat opgestapeld, sommige met van die gekke zwarte stickertjes op hun stoere oranje velletje en vanmiddag in de stad zag ik kinderen voorbij lopen in een skelet pak met een doodshoofd op. Toch viel het kwartje niet direct. Pas toen ik twee volwassenen richting het station zag marcheren, allebei met een doorgesneden keel waar het bloed nog een beetje uitliep begreep ik het pas. Het is Halloween! 

Alweer zo'n uit Amerika overgewaaide traditie en het zal wel raar zijn, maar ik vond het toch een beetje onsmakelijk om in de trein te zitten met mensen die net hun keel doorgesneden hebben en waar de rafelranden (echt waar) zo'n beetje bijhangen en de ketchup hun bloes in drupt. Ik zie er de lol ook niet zo van in, alhoewel het natuurlijk heel erg knap is als je zoiets kunt schminken. Dat dan weer wel. 

Eigenlijk had ik dus ook niet mijn lekkere tomatengroentensoep moeten maken vandaag maar pompoensoep. Ook lekker maar wel veel meer werk, want zo'n pompoen doorklieven, schillen en in blokjes snijden doe je niet in een half uurtje. Daar moet je de tijd voor maken en die had ik niet want ik moest naar de kapper en de stad in om iets op te halen. En zonder steun van bijvoorbeeld een wortel, paprika of rode peper is pompoensoep maar een laf goedje. Nee dan mijn tomatengroentensoep. Daar doet mijn man een moord voor.  :-)

Toch went het wel om een half uur in een trein te zitten en naar die bloederige nekjes te staren. Toen we hier uitstapten vond ik het niet meer zo eng. Maar wat bezielt een mens om met een doorgesneden nek in de trein te gaan zitten? Dat wou ik nou wel eens weten. 

Dus mijn grote vriend meneer Google maar eens geraadpleegd. Meneer Google vertelde mij dat Halloween ontstaan is bij de Kelten. De Kelten hadden een andere agenda, bij hen begon het nieuwe jaar op 1 november en was 31 oktober dus oudejaarsavond. Die Kelten geloofden dat op nieuwjaarsdag, 1 november dus de geesten van overleden mensen uit hun graven op zouden rijzen (cremeren bestond toen nog niet) en dat die geesten aangetrokken werden door het voedsel wat de mensen op hun stoepje legden om de geesten te eten te geven. Ik denk dan waarom mochten die geesten niet gewoon even binnenkomen, toch prettiger om even aan tafel te komen zitten, maar nee dat kon niet want tussen die geesten kon natuurlijk ook wel eens een loeder van een geest zitten en die wil je natuurlijk niet aan je tafel. Dat snap ik ook wel weer. Om die ellendelingen van geesten af te schrikken droegen die Kelten de meest vreselijke maskers. Nou en daarom gaan mensen op Halloween zo akelig verkleed en is het dus geoorloofd om met een bloederige, doorgesneden nek in de trein te gaan zitten. Wel prettig om te weten dat er dus waarschijnlijk geen boze geest in de buurt was, een lieve geest waarschijnlijk ook niet bij het zien van zulke bloederige toestanden. Ik zou me daar als geest niet bij in de buurt wagen tenminste. 
Halloween.jpg
Een andere traditie is dat kinderen dus verkleed als monster of spook bij je aan de deur komen en dan een plagerijtje met je mogen uithalen en om dat af te kopen kun je snoep aanbieden. Bij dit bericht heb ik gauw het keukenlicht uitgedaan en de gordijnen dicht want ik heb geen snoep in huis en om nou door buurtjeugd uitgejouwd en gepest te worden gaat me echt te ver op deze vredige zaterdagavond. Dat snoep krijgen ze wel met Sint Maarten, dan denk ik er wel aan om wat in huis te halen voor het grut.

Hier dus geen Halloween, de pompoenen die in de tuin ter versiering de boel opleuken liggen nog gewoon pompoen te wezen en zijn niet omgetoverd tot grappige lantaarns en ook zitten wij hier nog in ons gewone kloffie en zijn we niet geschminkt als skelet, spook of bloederig lijk. Daar beginnen we niet aan. Voor de zekerheid heb ik wel de kaarsen aangestoken en daarbij uitgesproken dat de goede geesten natuurlijk altijd welkom zijn!


maandag 26 oktober 2015

Vinkje

Afgelopen zaterdag duwden wij, zoals te doen gebruikelijk op een zaterdag, onze kar door de supermarkt toen wij tussen de groenten en het fruit werden aangesproken door een mevrouw! 

Manlief duwde net de tuit van een fles onder de sinaasappelpers! Denk nu niet meteen, oef die mensen zijn te lui om thuis zelf een sinaasappeltje te persen, want dat is niet zo. Helaas is onze pers van de leg, om onverklaarbare reden is ineens zijn onderkantje helemaal bol gaan staan waardoor de pers het hele aanrecht over slingert tijdens het persen en er meer sap op de muren komt dan in de kan. Dus zijn wij genoodzaakt om in de super te persen want een soortgelijke nieuwe pers is niet meer te verkrijgen.

Maar ik dwaal af, de mevrouw vroeg ons of ze een korte vraag mocht stellen. Wij ook de beroerdsten niet, zeiden dat het mocht. Per slot van rekening moesten we toch wachten tot de fles vol was. De dame begon haar verhaal met: ik ben dietiste......

Ik kreeg meteen een akelig gevoel, want mijn ervaringen met dietistes zijn doorgaans niet echt vrolijk. Diegenen die ik ken waren wat zure troelen die maar een ding goed konden en dat was met hun opgeheven vingertje wijzen. De enig echt leuke dietiste die ik ken is met het vak gestopt en is nu mijn collega. 

De dietiste van zaterdag wierp een blik in onze kar en ik was blij dat we alleen de groenteafdeling nog maar waren gepasseerd, want nu lagen er alleen nog maar gezonde dingen in onze kar. Na de blik in de kar wierp ze een blik op mij en ik verwachte al half en half het opgeheven vingertje te voorschijn zien komen, maar nee. Bedeesd vroeg ze of ik op de hoogte was van het vinkje! 

Nu ken ik verschillende vinken, de appelvink, de goudvink, de slavink en niet te vergeten de rundervink! Gelukkig zei ik dit niet, want ik snapte precies wat ze bedoelde. Ze bedoelde het gezondheidsvinkje! 

voedselkeuzelogo.png

Of wij daar wel op letten vroeg ze. Zeker sprak mijn echtgenoot ferm. Daar letten wij altijd op! Ik viel hem bij en vertelde haar dat wij gezond eten en altijd zelf koken zonder pakjes en zakjes! Goed zo, goed zo en ze hield nog een hele verhandeling hoe goed haar vinkjes wel niet waren!

Ja ja, dat laatste was ik dus niet met haar eens, want je treft heus wel eens een vinkje aan op een product wat dan misschien minder vet is, maar wel boordevol met suiker zit of andersom. Het is helemaal niet zo gezond en die vinkjes zijn vooral bedacht door een grote levensmiddelenfabrikant die zijn producten aan de man wil brengen en daar zoveel mogelijk geld mee wil verdienen. Daar is op zich niks mis mee, maar strooi de consument dan geen zand in de ogen door te beweren dat iets zo gezond is! Zo dat was eruit!

Ai en dat was pijnlijk want wat bleek, deze dietiste was ingehuurd door deze levensmiddelenfabrikant om die vermaledijde vinkjes te promoten. Ze kreeg er een kleur van en zei maar gauw dat we goed ons best moesten blijven doen met gezond eten en wenste ons nog een prettig dag. 

Opgewekt duwden wij onze kar weer verder. En toch en toch dat ellendige vinkje bleef ons achtervolgen en als wij iets zonder vinkje in de kar legden keken we toch schichtig achterom of we niet gevolgd werden door de vinkjespolitie. En nu zit ik aan de koffie en we hebben er geen koekje bij, want daar stond geen vinkje op! Maar goed, misschien toch maar beter!

zondag 25 oktober 2015

Borduurtje


Voor de regenboogkussens maakte ik een borduurtje voor Nessa. Een meisje van negen dat van ballet houdt. Ik heb er fijne uurtjes aan beleefd. Eerst al een patroontje uitzoeken en de kleurtjes borduurzijde uit mijn voorraad bekijken en beslissen welke toch net even wat mooier bij elkaar passen. Het lapje omzomen omdat het anders rafelt onder je handen, het midden bepalen en dan aan de slag.
Even lekker ontspannen zitten na een drukke werkdag en alleen maar kruisjes tellen. Heerlijk!

Het is altijd bijna jammer dat het af is, maar er komt vast wel weer een nieuw project. Eerder deze week zag ik prachtige patroontjes van kerstballen om kerstkaarten te maken. Misschien ook een leuk idee.

Maar eerst ga ik verder met de schooltrui voor een Keniaanse kleuter en er liggen nog een flink aantal bloembollen op me te wachten die allemaal geplant moeten worden. Dus genoeg te doen. 



regenboogkussens.actieforum.com.jpg


vrijdag 23 oktober 2015

Toeristen

Het is herfstvakantie en ik was vrij vandaag dus tijd voor een moeder-dochterdag. Waar is mijn dochter dol op? Op shoppen. Dus dat deden we. Eerst vanmorgen in Hilversum omdat ik zelf een nieuwe jurk nodig had voor een uitje volgende maand en vanmiddag gingen we ons eigen Amsterdam in. 

Omdat we niet veel zin hadden de hele stad door te stekkeren namen we de tram. Dan kun je voor de deur uitstappen. Helaas bleek dit plan een beetje in duigen te vallen want ze zijn de tramsporen aan het vervangen op het Muntplein dus de tram ging niet verder dan het Waterlooplein. Niks aan te doen.

In de tram was het druk. Veel toeristen die de stad komen bezoeken en nu eens niet hordes Chinezen maar toeristen uit eigen land, want er waren verschillende dialecten te horen in de tram. Van de zachte G tot het prachtigste Groningse doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg en het zangerige taaltje uit de Achterhoek. Best gezellig. Ook de toeristen waren niet blij met de verbouwing van het GVB. Toen de goedlachse, blonde conductrice op zijn Amsterdams vrolijk aankondigde dat de tram niet naar het Centraal station zou rijden werd er lustig op los gemopperd in de verschillende dialecten. 

Maar mopperen of niet, in de benenwagen moesten ze, want anders kwamen ze niet verder. Zelf vind ik het best een gezellig wandelingetje zo de Blauwbrug over, door de Amstelstraat, het Rembrandtplein over onder de Munt door de Kalverstraat in. Daar aangekomen wilde dochter even een lingeriezaak in. 

Terwijl zij aan het passen was zat ik voor de pashokjes op een krukje te wachten tot ze klaar was. Die ruimte was helemaal in het zwart met rose ingericht en riep een sfeer op waar verleid en gelonkt wordt. Terwijl daar doorgaans alleen maar BH's, slipjes en nachtponnetjes worden gepast. Maar goed. Naast mij zat een Scandinavische moeder ook te wachten op haar dochter. Wij raakten aan de praat en ze vertelde dat ze kapot was van een dag slenteren door de stad, maar dat alles oh so beautiful was. Nou dan ben ik toch wel even trots.

Op een gegeven moment kwam er een robuust echtpaar de pasruimte in, maar alle deurtjes waren dicht dus ze moesten even wachten. Ook zij kwamen uit een ander deel van ons mooie landje aan hun spraak te horen. Echte vaktoeristen. Allebei op stevige wandelschoenen, hetzelfde jack, hetzelfde korte, robuuste grijze kapsel en allebei dezelfde rugzak waar ook precies dezelfde fles water uitstak. Het enige verschil was dat zij wat kloeke witte BH's in haar handen had en hij een grote camera om de nek had. 

Ze voelden zich in dit zwart/rose boudoir duidelijk niet op hun gemak en toen er een pashokje vrijkwam dook mevrouw dan ook direct achter het deurtje. Meneer keek eens schielijk om zich heen, kreeg een kleur van jewelste en dook direct achter zijn vrouw aan ook door het deurtje. Dat was blijkbaar schrikken voor mevrouw want er vielen wat harde woorden. Nieuwsgierig als ik ben spitste ik de oren om deze echtelijke twist af te luisteren, maar er viel niet veel meer te luisteren want ik hoorde mevrouw zeggen dat meneer dan best in het hokje mocht blijven maar dan moest hij wel omgekeerd op het krukje zitten en niet kijken als zij haar oude BH uit deed. Beloofd? De schat beloofde het ook nog en in mij kriebelde een schaterlach, want in gedachten zag ik hem omgekeerd op het krukje zitten met de handen voor de ogen terwijl zij stond te worstelen met de nieuwe BH's. 

De Scandinavische dame naast mij had natuurlijk niet kunnen verstaan waar het over ging, maar ze begreep het waarschijnlijk wel, want ze gaf me een ontdeugende knipoog. 

Na het passen en een hapje eten gingen dochter en ik naar de bioscoop voor de romantische komedie "Ja ik wil". De bioscoopzaal werd juist schoongemaakt en een vriendelijke jongen verzocht ons nog even te wachten voor we de zaal konden betreden. Bij ons stond een groepje dames van een jaar of 50.  Niet dezelfde outfit maar ook hier stevige wandelschoenen, robuuste korte kapsels en allemaal een rugtas met een fles water. Ook deze dames kwamen uit een ander deel van het land en deden een dagje Amsterdam. Hoogst verontwaardigd waren ze dat ze moesten wachten totdat de zaal schoon was. Nou sprak er een in dialect (kon het helaas niet thuisbrengen) dat is bij ons toch nooit zo. Daar hoeven wij nooit te wachten tot de zaal is schoongemaakt, dat zijn toch maar fratsen in zo'n grote stad. 

En zo is het natuurlijk ook. Fratsen in de grote stad. Zo leuk al die toeristen, eigenlijk hadden we niet eens naar de film gehoeven. We hadden zo ook al veel te kijken. 

zaterdag 17 oktober 2015

Peper met pit!

In menig recept zie je hem voorbij komen. De rode peper! Hij ziet er lief uit, zo schattig rood met zijn groene steeltje, maar oh wee wat kan hij venijnig zijn! In de kookbladen en op TV bij 24kitchen doen de koks allemaal alsof het een fluitje van een cent is om dat kleine krengetje in mootjes te hakken. Even rollen tussen de handjes met een ferm gebaar de peper in de lengte door midden klieven en dan met een haal in een keer al die zaadjes eruit jensen en tsjak tsjak tsjak aan gort hakken. Ja ja het ziet er zo makkelijk uit, maar dat is het helemaal niet. 

Ik kan bijvoorbeeld best een aardig potje koken, maar zo'n peper hakken en er zonder kleerscheuren af te komen is mij nog niet gelukt. Wel eens na het schoonmaken van zo'n peper per ongeluk met je vinger aan je bovenlip gezeten of aan je oog gekrabt? Nee? Nou doe maar niet. En dames zeker geen tampon verwisselen nadat je net met je blote handen zo'n peper te lijf bent gegaan. Tenzij je van plan was om een afspraak te maken met de plastisch chirurg omdat de boel een beetje opgerekt was, want als je met je peperhanden toevallig wel net een tampon inbrengt dan wordt de boel vanzelf strak. Je kunt alleen zes weken niet zitten. Dit weet ik trouwens niet uit eigen ervaring maar van een lieve collega. 

Diezelfde collega had een vriend en zij en haar vriend waren dol op pepers en kookten daar voortdurend mee. Ooit hebben ze eens een eerste kerstdag doorgebracht wanhopig op zoek naar ijsblokjes, want haar vriend was naar het toilet gegaan zonder eerst zijn handen te wassen na het snijden van zo'n ellendig pepertje. Het werd een vurige kerst voor hem! Zo kan een zo'n klein pepertje je hele kerst verzieken!

Zelf heb ik ooit eens een hele avond met een bevroren koelblok tegen mijn bovenlip gezeten omdat een vriendelijk rond broertje van een langwerpig pepertje nog veel venijniger bleek. Sindsdien ben ik een beetje huiverig als er in het recept staat dat er een peper in moet. Voor dat doel liggen er nu speciaal huishoudhandschoenen in mijn keukenkast. Ongehandschoend ga ik geen peper meer te lijf. En dat is ook een heel gedoe want na gebruik van die handschoenen stinken je handen naar rubber en dat is bij het koken ook niet plezierig. Nee ik ben geen vrienden met dit kleine schatje. Pas als hij schoon en wel mijn gerecht aan het opleuken is hou ik weer van hem!

Nu hebben ze bij de grootgrutter tegenwoordig heel handig een tubetje met peper? Iemand, een heel dapper iemand, heeft zich uitgeleefd op vele pepers en daar een pasta van gemaakt en in een tubetje gestopt. Speciaal voor klunzen zoals ik. Ik ben diegene eeuwig dankbaar. Die man of vrouw verdient een lintje!

Vanmorgen nam ik weer zo'n tubetje mee, want met dit gure gribus weer heeft een mens een beetje pittig eten nodig. Dat verwarmt de boel vanbinnen. Soep is natuurlijk een uitgelezen maaltje daarvoor. 

Gisteravond had ik al bouillon getrokken van twee lekkere dikke scharrelkippenpoten en van deze bouillon maak ik nu lekkere kipkerriesoep. 

Ook maken? Hier is mijn recept:
1,5 liter kippenbouillon. Zelfgemaakt is natuurlijk erg lekker maar van een blokje kan ook.
Gaar kippenvlees van de kippenpoten waarmee je de bouillon hebt getrokken of snijdt een kipfiletje in reepjes en roerbak deze even met wat olie in de koekenpan.
1 ui fijngesnipperd
1 rode paprika in blokjes
100 gram kastanjechampignons in schijfjes
2 eetlepels bloem
2 eetlepels zonnebloem olie
2 eetlepels kerrie (ik gebruikte massala)
1 kleine prei in ringen
1 gesnipperd knoflookteentje
1 theelepel rode peperpasta of een hele rode peper gesnipperd. (denk aan mijn advies)
1/2 theelepel gemberpoeder.
zout en peper
peterselie of koriander

Fruit in de olie de uitjes en doe de bloem, rode peper, gemberpoeder, knoflook en de kerrie erbij. Roer goed door zodat de bloem gaart. Giet nu voorzichtig wat bouillon erbij en roer tot er een dikke saus ontstaat. Zorg dat er geen klontjes ontstaan. Giet nu de rest van de bouillon er bij en blijf roeren en breng aan de kook. Als de soep kookt draai dan het vuur laag en doe de rode paprika, de prei en de champignons erbij en kook nog 10 minuten door. Als je wat meer een maaltijdsoep wilt dan kun je er nog wat rijst in doen en even door laten koken. Doe het gare kippenvlees in de soep, laat warm worden en serveer de soep in een lekkere grote kom en garneer met wat peterselie of koriander.

PS, met deze soep kun je ook heerlijk varieren. Als je de paprika, prei en champignons vervangt door spinazie en een blik kikkererwten is hij ook erg lekker.

woensdag 14 oktober 2015

Trainer


Onlangs kreeg ik op mijn werk de vraag of ik mee wilde doen aan de training Train de Trainer. Bedoeld om straks mee te draaien in een project. Nou dat wilde ik wel, want het is per slot van rekening altijd leuk om iets te leren en hoewel ik het vaker heb gedaan is het toch prettig om wat handvaten te krijgen zodat het je niet dun door de broek loopt als je voor een groep met mensen staat.

Zo kwam het dat ik vorige week al twee dagen en vandaag ook een dag in het pittoreske Dronten doorbracht om samen met een aantal collega's gepokt en gemazeld te worden om een training te geven. Stond ik daar de eerste dag met klutsknieen en een bibber in de buik, vandaag ging het allemaal al veel soepeler. Ik kreeg goede feedback van de juf en mijn medecursisten. Kijk daar doen we het voor.

Tevreden reed ik naar huis. Het was akelig miezerig weer en dan valt er in die polder niet zoveel te bekijken. Vorige week was het met het zonnetje erbij een feestelijk ritje maar vandaag was het grijs. Zelfs het veldje rode kolen, bestemd voor meneer Hak zo stond er op het bordje, gaf niet veel kleur aan het landschap. Dan maar luisteren naar de radio.

Daar hadden ze het over de uitschakeling van Oranje. Diep teleurgestelde fans mochten hun zegje doen over deze blamage en ieder had natuurlijk zijn eigen verdrietje en teleurstelling. Ik snap dat je teleurgesteld bent als je net een hele partij oranje slingers of andere meuk hebt ingekocht en daar dus nu niets aan kan verdienen, maar jongens er zijn echt ergere dingen in de wereld. Dan verkoop je die troep toch gewoon op Koningsdag. Tegen die tijd zijn we deze uitschakeling allang weer vergeten en anders zijn de meesten veel te dronken op die dag om het zich nog te herinneren. Probleem opgelost! Dacht ik!

Maar dat was iets te simpel gedacht. Er was een flinke discussie gaande op de radio over de trainer. Meneer Blind moest maar zo snel mogelijk opstappen en er moest direct een goede gezocht worden.

Maar ja, waar vond je die zo snel emmerden een aantal heren door in de ether.

Toen kreeg ik een lumineus plan. Want wie was er net een kersverse trainer geworden? IK! Helaas voor de kenners heb ik geen bal verstand van voetballen, maar ik heb net wel geleerd hoe ik de theorie van trainer toe moet passen volgens een heel handig modelletje. Dus KNVB. Hier ben ik.

Het lijkt me geweldig om met de verwende kereltjes eens aan de slag te gaan. Volgens de net aangeleerde theorie, moet ik de heren van dat elftal meekrijgen door ze of te motiveren of te confronteren. Ik laat die voetbalgastjes dan een filmpje kijken over hun diep teleurgestelde fans. Zo confronteer ik die heren met alle ellende die ze hebben aangericht. Ze moeten vooraf natuurlijk wel even zelf hun telefoon wegleggen hé en opletten. Ik ben wel een strenge juf. Als ze dan de noodzaak inzien van de training dan gaan we echt leren een team te zijn. Hoe ik dat ga doen, daar ben ik nog niet helemaal uit, maar ja ik ben ook nog maar net een paar uur trainer dus hallo geef me even de tijd.

Als versgebakken trainer heb ik net gehoord dat je gerust de hulp in kunt roepen van een expert dus voor het balgevoel en het veldwerk vraag ik gewoon advies aan Truus van Louis. Die kan me vast wel helpen. Bovendien duurt het toch nog wel een tijdje voor er een nieuwe kwalificatie voor een EK of WK aankomt dus hebben we mooi de tijd om iets op te bouwen met elkaar. In de tussentijd kunnen die jongens dan mooi een handje helpen met echt belangrijke dingen, zoals vrijwilligerswerk in verzorgingstehuizen, het aan de man brengen van al die overbodige oranjetroep of een potje voetballen met kinderen die nu in een asielzoekerscentrum zitten. Dan hebben die ook nog wat leuks en zijn die voetballers daarna vast en zeker meer gemotiveerd om beter hun best te doen.

Zo reed ik al mijmerend door de polder en had al bijna naar de KNVB willen bellen, maar ja ik had het telefoonnummer niet bij de hand en het is natuurlijk ten strengste verboden om even te googelen op je telefoon achter het stuur. Dus dat telefoontje moet maar even wachten, want er is ook nog een ander dingetje. Zo'n oranje trainingspak staat mij namelijk niet!

donderdag 8 oktober 2015

Naaldkunst

Zoals eerder vermeld is het handwerken mij met de paplepel ingegoten. Mijn oma (zij woonde bij ons) was coupeuse en had een eigen klantenkring waardoor de naaimachine alleen van de grote tafel werd getild als we gingen eten. Altijd waren er wel lapjes en draadjes in de buurt. Mijn oma kon ook heel mooi haken en nog steeds vind ik het jammer dat ze me dat niet meer heeft kunnen leren. Wel het begin en een vaste en een stokje, maar daar houdt het wel zo'n beetje mee op. Dolgraag wil ik nog eens een haakcursus doen waar ik dan die leuke Granny's leer haken, maar ach alles op zijn tijd.

Naast breien kan ik ook wel goed borduren. Dat deed mijn moeder graag en ik ging dan ook bijna elk jaar met mijn vader naar een handwerkwinkel om een mooi borduurpakket of ander handwerkgedoetje uit te zoeken voor haar verjaardag. 

In de handwerkmand lag ook altijd wel een stuk kaaslinnen en er was een oud toffeetrommeltje met allerlei kleuren borduurzijde. Allemaal zonder bijbehorend nummertje en vaak een restje, maar wat vond ik het heerlijk om de mooiste kleurtjes eruit te zoeken. Ik wilde als klein meisje net als mijn mams ook van die mooie dingen maken. Dus kreeg ik een lapje kaaslinnen, keurig afgezigzagd op de naaimachine tegen het rafelen en de eerste beginselen van de kruissteek werden geleerd. Toen ik het eenmaal doorhad borduurde ik vele kleurige randjes op mijn lapje. Natuurlijk alleen als het slecht weer was, want zodra het maar even droog was moest er op straat gespeeld worden.

Er werd dus veel, al dan niet gezamenlijk, gehandwerkt in ons gezin. Toen ik op de middelbare school zat ging mijn moeder steeds vaker over op breien in plaats van borduren en eerst begreep ik niet waarom. Ze was enthousiast begonnen met een schellekoord met allerlei vogels en bessen maar het schoot niet erg op. Op een dag kwam de aap uit de mouw. Ze vertrouwde me toe dat borduren nog steeds erg leuk was, maar dat het oogje van de naald steeds kleiner werd. Er moest constant een leesbril aan te pas komen. Uiteindelijk heb ik dat schellekoord voor haar afgemaakt en het heeft nog jaren aan de wand in de stacaravan gehangen tot een brand daar een eind aan maakte.

Met vriendinnen die ook van borduren hielden speurde ik de catalogi door van borduurpakketten en nam me voor, later als ik "groot" ben (lees meer tijd heb) dan ga ik van die mooie pakketten maken. Ondertussen borduurde ik als de kinderen in bed lagen nog wel aan kleine lieve projectjes en gaandeweg kwam er een beetje de klad in. Het gezin was jong, er moest gewerkt en gestudeerd worden en het borduren raakte op de achtergrond.

Nu zijn de kinderen volwassen, de studie is afgerond dus is er meer tijd. Eindelijk tijd om het borduren weer een beetje op te pakken. Lekker om af te wisselen met een beetje breien. Want na een drukke werkdag, hoe fijn ook, met allerlei gedoe is het zo fijn om alleen maar kruisjes te hoeven tellen. Heerlijk. Dus zocht ik de borduurzijde weer op, het oude toffetrommeltje van mama had allang plaats gemaakt voor een handig hobbyladekastje, en gaan met die banaan.

En toen? Toen bleek dat oogje van de naald ineens een heel stuk kleiner dan vroeger. En die patronen moeten ook steeds vaker worden vergroot op de kopieermachine. Ook moet de leeslamp op volle sterkte branden in de avond en het linnen moet niet te fijn zijn. Verdorie, nu is het "later" kan ik eindelijk los, zit ik hele avonden te hannesen om alleen al 1 draadje in de naald te krijgen. Grrr.

Het leven is gewoon niet eerlijk! Bah!



maandag 5 oktober 2015

1 vrouw over huishoudelijke ergenissen

Zo zat ik zaterdagmiddag op het bankje in het zonnetje te genieten van onze nieuwe tuin. Een kopje thee en een verse Libelle maakte het geluk compleet. Altijd weer een fijn moment als de boodschappen allemaal binnen zijn en netjes op hun eigen plekje in de (koel)kast liggen en de nieuwe bloemen geschikt in hun vaas staan te pronken in de kamer. Dan is het tijd voor mij en de Libelle. 

Ik lees de Libelle al jaren en meestal is het een gezellig moment. Soms is het vreselijk tuttig en oubollig maar ach, daar lees ik dan overheen en denk er het mijne van. 

Deze week was het leuk met veel woon-items en een interview met de Hoffmannetjes. Een beetje nietszeggend interview maar ach voor een zonnige zaterdagmiddag best te pruimen. 

Leuk vond ik de bladzijden waar honderd vrouwen over de ergernissen in hun huishouden repten. Heel herkenbaar en leuk om te lezen, zeker als net je eigen huis toevallig eens spic en span is. Dat gebeurt niet zo heel vaak en daarom is het extra genieten. Niet dat het hier altijd een zwijnenstal is, maar juist zo'n moment dat de boel extra goed gedaan is.

Ik ben dus blijkbaar niet de enige moeder die af en toe een heel servies kwijt is en dat dit dan bij zoonlief in zijn kamer blijkt te staan met enige vieze restanten erin. Gruwel. Ook hier kunnen spullen op de trap liggen (hun spullen) die daar kunnen blijven liggen tot ze volledig verteerd zijn, als ik ze dan van lieverlee maar eens naar boven breng en in de diverse kamers drop. 

Ook zo'n ergenis is een volle wasmand met schone, netjes gestreken wasgoed die ik even op de overloop parkeer. Natuurlijk is het handiger als ik die meteen uitruim maar ook ik ben wel eens moe en zet hem daar dan even neer. Als ik de volgende dag de schone was niet verdeel dan blijft dit ook liggen tot sint juttemis. Niemand die bedenkt dat daar wel eens schone eigendommen in zullen zitten. Grrr.

Soms is er na een lekker maaltje nog een restje over. Zonde om weg te gooien, zo'n eenpersoons maaltje vries ik dan in of breng het naar mijn vader. Het gebeurt dan nog wel eens dat een van de kinderen zegt, doe maar in de koelkast dat eet ik morgen wel op. Dagen later zie je achter in de koelkast dat bakje met het restje liggen. Tja dat kan dan regelrecht de kliko in. Meestal loopt het er dan zelf al naar toe. Zonde toch?

Wat ook gruwelijk is zijn alle haren die ik in de badkamer vind van alle familieleden. Ook mijn pruik is wel eens in de rui maar dan veeg ik die haren even met een doekje weg. Zo niet de gezinsleden die hun lange haren in het bad laten liggen of het gruis van hun baardhaar in de wasbak. Bleh.

En mijn eigen boetekleed? Hoe zit het daarmee. Nou eh ik zal het maar eerlijk bekennen ook ik laat natuurlijk diverse steken vallen in het huishouden. Afgelopen zaterdag nog een flinke. Ik had nieuwe bloemen gekocht, de bloemenwinkel had vier bossen bloemen voor een tientje in de aanbieding. In allemaal mooie herfstkleuren. Ik had dus zonnebloemen (van die kleinere) chrysanten in een herfsttint en een soort van dille en een bos schattige takjes met een bloemetje wat nog uit moet komen ook al in zo'n mooie tint. Ik wilde daar diverse vazen mee vullen en omdat ik daar niet direct tijd voor had tapte ik een emmertje water en parkeerde de bloemen daarin. Ik had geen rekening gehouden met de zwaartekracht van die lange bossen en flats daar lag de emmer om en al het water stroomde door de keuken en het bijkeukentje. En dan is het veel hoor. Gauw dweilen dus om de schade te beperken. En wat denk je, daar had de dweil helemaal geen zin in. Zaterdag is zijn vrije dag dus die kwam niet graag in actie. Dus hannesen met zo'n onwillige stok en toen donderde ook nog het opzetstuk van de dweilemmer en bij het erop klikken zat mijn vinger ertussen. #$%grrr#$# 

Ik heb dus even flink staan tieren, maar blauwe vinger of niet er moest gedweild worden. Het blijkt wel, die Libelle vrouwen hebben gelijk. Het huishouden is een bonk ergenis! 



donderdag 1 oktober 2015

Kater

Eind april schreef ik al eens over het regelmatige bezoek van een rode kat aan onze tuin. Inmiddels hebben we ontdekt dat het een meneer is. Wel een eigenzinnig type, want hij komt nog steeds niet kennismaken. Als we in de tuin zaten de afgelopen zomer dan kwam hij wel buurten en steeds een beetje dichterbij liggen, geheel op zijn gemak, maar aan sociale vaardigheden doet meneer niet. 

Ook goed. Bijna dagelijks scharrelt hij door de tuin, waarschijnlijk toch op zoek naar muizen en overdag ligt meneer vaak languit in het zonnetje. Als die tenminste schijnt en nog steeds beschouwt hij onze postzegel als zijn eigendom. Zolang hij de tuin niet als kattenbak gebruikt vind ik het prima. Wie weet durft hij het ooit nog eens aan om echt vriendjes te worden. 

Inmiddels is ons postzegeltje veranderd in een paradijsje. Oke nog niet helemaal klaar, maar een wereld van verschil. De schutting staat, de tegels liggen kaarsrecht en de borders zijn aangepast. Manlief is nog niet met de duimstok langs de borders gegaan, maar hij vond de nieuwe indeling helemaal leuk. Morgen gaat de tuinman de verlichting nog aansluiten en wat snoeiwerk doen en aan het einde van de dag is het helemaal klaar. Dan mag ik los met een nieuw beplantingsplan en een bezoek aan een tuincentrum.

Omdat het zo mooi is kon ik het niet laten om steeds even voor het raam te staan en verliefd de tuin in te staren en te dromen over prachtig bloeiende borders, zoet zoemende bijen en vele knusse bbq momenten. Zo kwam het dat ik dinsdagavond onze rode vriend de schutting over zag klauteren en via de stapel stenen soepeltjes op de grond sprong. 

Ik zag hem kijken; wat the f...  is hier aan de hand? Waar is mijn tuin? Nieuwsgierig stapte hij in het rond en snuffelde hier en daar eens aan de nieuwe tegels en wandelde even door de border. Uiteindelijk ging hij midden in de tuin zitten en keek eens om zich heen. Toen zag hij het bergje zand wat nog verwerkt moest worden en klom er boven op, rekte zich uit en begon heerlijk door het zand te rollen. 

Dat had ik nog nooit gezien, een kat die door het zand rolt. Bizar. Dat doen honden toch alleen? Maar goed hij had het naar zijn zin en toen hij uitgerold was, liet hij zich van het bergje glijden en wandelde naar een ander hoekje waar nog geen stenen lagen maar wel vers zand. Hij groef op zijn gemak een kuiltje en wilde net zijn kont er boven hangen toen ik het welletjes vond en de tuindeur opende. Woedend keek hij me aan. Meneer wenste niet gestoord te worden tijdens het kakken.

Wat hadden we nou afgesproken zei ik verwijtend tegen hem. Met de neus in de lucht liet hij zijn kuiltje in de steek en paradeerde naar de stapel stenen nam een sprong en nog een sprong en met een elegante zwaai verdween hij over de schutting. Beledigd!

Nu heb ik hem al twee avonden niet meer gezien. Of hij is nog heel erg boos of hij kan de tuin niet meer in, want de stapel stenen die er al jaren stonden om ooit gebruikt te gaan worden, is nu weg. We gaan het zien. 

Ben wel erg nieuwsgierig of de veldmuizen nu zullen terugkeren. Het leek wel of ik net een piepklein koffertje over de schutting zag vallen. Maar dat was vast gezichtsbedrog.