Buurtwacht

Ik had me voorgenomen om wat meer te bewegen, niet alleen het wekelijkse sportschooluurtje weer op te starten maar elke dag een ommetje te maken van pak em beet een half uurtje. 

Tegen de tijd dat ik thuis ben na een dag werken, er gekookt is, gegeten en de boel is opgeruimd is het buiten al donker. Dat vind ik niet aanlokkelijk om in mijn eentje een blokje om te gaan. Ik ben nu eenmaal een bange poeperd in het donker. 

Gelukkig heb ik een dochter die heel dapper is en mij dan ook fijntjes herinnerde aan mijn goede voornemen om dat dagelijkse wandelingetje te maken. En hoe ik ook probeerde om er onderuit te komen want ik zat net lekker in mijn hoekje te haken aan mijn shawl, mevrouw gaf niet toe. 

Vooruit dan maar en ik trok mijn wandelschoenen aan en we gingen op pad. Nu wonen wij best in een veilig buurtje maar ook hier gebeurt het wel eens dat er mensen s'avonds beroofd worden van hun telefoon of van hun fiets afgeslagen worden omdat iemand anders dat vehikel begeert. 

Ik zei al dat ik een bange poeperd was en dus bedacht ik dat we ons ommetje vooral door de bewoonde wereld langs de huizen moesten doen. Met een stalen gezicht zei dochter, nou ik wou eigenlijk even langs de begraafplaats lopen. Leuk toch. Nou echt niet, veels te luguber in het donker. Niet omdat het een begraafplaats is, maar omdat het nogal achteraf ligt en je dus in het donker langs een eng paadje moet lopen met als enig gezelschap de trein die elk kwartier over de spoordijk rijdt. Aan de ontdeugende twinkel in haar ogen zag ik dat ik er in gestonken was. 

Door de buurt dus en dat is best gezellig omdat als de gordijnen niet dicht zijn je gezellig binnen kunt kijken bij mensen in het voorbijgaan. Het was stil op straat, op ons hele rondje kwamen we maar een andere wandelaar tegen. 

Wat we wel tegen kwamen waren diverse katten die steeds een stukje met ons mee liepen. Eerst was het een zwarte kat. Ik dacht nog, nou dat belooft niet veel goeds een zwarte kat in het donker. Het was echter een allervriendelijkst beestje. Kwistig deelde hij kopjes uit aan onze broekspijpen en liet zich gewillig aaien. Hij rende steeds een stukje voor ons uit en liet zich dan, als we bijna bij hem waren, op de grond voor ons vallen als een judoka op de mat en rolde van plezier een beetje om. Ineens was hij verdwenen, maar daar was al weer een andere kat. Een grijs gestreepte deze keer. Deze wilde niet aangehaald worden en kopjes geven was er ook niet bij, hij marcheerde als een bodygard met ons mee totdat hij ergens in een voortuintje onder een paar struiken verdween en zich niet meer liet zien. 

Wij gingen de hoek om en daar kwam een dikke witte kat met zwarte vlekken doodgemoedereerd aangewandeld, streek langs onze benen en miauwde een lange diepe miauw en liep ook gezellig met ons mee. Het leek wel een estafette als of ze gestuurd waren om ons te begeleiden op onze tocht. 

De zwartwitte kuierde een flink eind met ons mee, telkens even miauwend en ook deze kat was in eens verdwenen. We wandelden een stukje zonder begeleiding maar ineens was daar een rode kat. Deze zat zich bovenop een vuilnisbak te wassen en negeerde ons totaal. Logisch als je je zit te wassen, maar blijkbaar was er toch iets wat triggerde want met een elegante sprong kwam de kat van de vuilnisbak af en liep ook een stukje mee. Zou de zwartwitte in een soort van walkietalkie deze collega hebben opgeroepen? Geen idee maar leuk was het wel zo'n wandeling, gezellig kletsend met mijn kind terwijl de buurtwacht van katten ons een veilige escorte gaven.