Van vakantie tot vlag uit!

Voor onze vakantie naar Mallorca had ik een paar bollen Roma een haaknaald en een schaar in de koffer gestopt met als doel daar op vakantie een paar lapjes te haken aan de deken die ik aan het maken ben. Het is de koffer niet uit geweest. Ik heb geen steek gehaakt op vakantie. 

We hadden een heerlijk appartementje met een lekker balkonnetje en ook beneden bij het zwembad was het goed toeven op de ligbedjes of aan de terrastafels. Toch kon ik er niet toe komen om de haaknaald ter hand te nemen. Het was natuurlijk warm en zonnig en dan lig je ingesmeerd en wel op zo'n zonnebed en dan vind ik het niet prettig om met wol aan de gang te gaan. Er waren veel scandinaviers in het hotel en een dame zat vaak te breien en we maakten een klein kletspraatje. Ze vertelde dat het eigenlijk niet te doen was met die warmte, dat ze steeds op moest staan om haar handen te wassen en dat de draad erg stroef verliep, maar ze had zich juist voorgenomen in de vakantie wat af te maken dus ging ze stug door. 

Ik had helemaal niks met mezelf afgesproken dus liet ik de haakspullen in de koffer en heb heerlijk gelezen. Ik las Ik kom terug van Adriaan van Dis uit en daarna begon ik aan de nieuwste Inspector Lynley Mysterie van Elizabeth Georg. Toen ik die uit had las ik een romannetje van Katie Fforde en dat was grappig maar eigenlijk heel flauw en daarna genoot ik van Vera van Jan Siebelink. De laatste dag startte ik in het Marco Effect van Jussi Adler-Olsen en daar ben ik nu nog mee bezig. Al gaat dat wat langzaam omdat ik thuis wel weer ben begonnen met haken. 

Het was een heerlijk weekje Mallorca en ook was het weer fijn thuiskomen en begon ik opgewekt aan de nieuwe werkweek. Dat was een kort weekje want gister en vandaag was/ben ik al weer vrij. Gisteren was namelijk een belangrijke dag. Dochter zou de uitslag krijgen van haar VWO examen. Al was ik er diep van binnen van overtuigd dat ze zou slagen, het is pas definitief als dat telefoontje er daadwerkelijk is en de mentor het bevestigd. 

Het was dus een spannende dag gisteren en om die spanning een beetje te doorbreken zijn we gisteren eerst maar even gaan winkelen. Ik had nl een kledingbon gewonnen in een winkel met mooie kleding voor een maatje meer en die wilde ik graag inwisselen. Dat lukte prima en leidde ons fijn af van de zenuwen. Dochter houdt van shoppen en heeft een goed gevoel voor kleur en combinaties en ik ga dan ook graag met haar winkelen. Daarna gauw even een broodje gegeten op een terras en toen snel naar huis want vanaf 14.00 uur kon er gebeld worden. Thuis hadden we nog een half uur te gaan en zijn we als een gek met stofzuiger en schoonmaakspullen aan de slag gegaan. Ook dat helpt tegen de zenuwen en levert ook nog eens een schoner huis op. Om twee uur zaten we dicht naast elkaar op de bank, telefoon in haar hand en de appjes van klasgenoten kwamen binnen. Zij waren al gebeld maar mochten niks zeggen. Ineens stond manlief in de kamer, die had op zijn werk alles omgegooid zodat hij toch aanwezig kon zijn en zo zaten we met zijn drieën te wachten. Daar was het verlossende telefoontje. Geslaagd en met mooie cijfers. Zo ontzettend trots! De vlag kon uit.

Familieleden gebeld, taart en bloemen gehaald en het feestvarken mocht bij de juwelier iets moois kiezen. Om 19.00 uur moest ze de cijferlijst halen en vanaf 20.15 druppelden de familieleden binnen met bloemen, cadeautjes en lieve felicitaties. Wat een heerlijk en glorieus moment voor haar. En ook voor ons want ze heeft er hard voor gewerkt en ondanks het verlies van een oma en een opa (die node gemist werden gister) in een jaar tijd heeft ze het toch maar gedaan. 

Mochten jullie dus vandaag iemand tegen komen die vreselijk raar loopt, dan ben ik dat. Want ik loop gewoon naast mijn schoenen van trots!