Cheesecake

Vorige week waren wij uit eten om te vieren dat we al vierentwintig jaar in de echt verbonden zijn. Het eten was heerlijk maar het toetje was hemels. Eigenlijk deed het woord toetje geen recht aan dit culinaire wondertje. Het was meer een dessert. Wat lag er dan op mijn bordje?

Nou dat was een klein rond taartje. Cheesecake met limoen en afgewerkt met een rode gelei waar ik frambozen in meende te proeven. Echt elke hap was een klein cadeautje. Om het taartje heen lagen drie piepkleine bolletjes sorbetijs met een anijssmaakje en hier en daar lagen er wat frambozen. Wat gezellige streepjes chocola op het bordje maakte het gedicht af. De frambozen smaakten lekker en het ijs was ook prima, al ben ik niet zo van de anijs, maar dat taartje was gewoon goddelijk. Een krokante dunne bodem, daarop een laag kwark met limoen afgewerkt met de rode gelei en ik heb van elke hap genoten. Jammer dat het op was. Van zo'n lekker toetje wil je eigenlijk een emmer voor je neus waarin je je hele hoofd mag duwen en dan hap voor hap oppeuzelen en daarna met je tong voor de zekerheid de randjes nog even nalikken, terwijl je er niet vol van gaat zitten zodat je rits op barsten staat en je er ook geen grammetje van aankomt. Dat is natuurlijk utopie maar leuk zou het wel eens zijn. 

Vandaag kwam mijn broer eten met mijn neefje en nichtje. Mijn schoonzus had elders verplichtingen en nu weet ik dat zij niet van asperges houdt maar mijn broer is er dol op. De keuze was dus snel gemaakt. Er stonden asperges op het menu. Daarbij maakte ik een fijne eiersaus, braadde een mooi stukje fricandeau en manlief bakte er wat frietjes bij. Simpel doch lekker. 

Er moest natuurlijk ook een toetje komen en omdat dochter ook zo genoten had van de cheesecake vorige week rijpte het plan om de restaurantversie na te maken in mijn eigen keukentje. 

Ik haalde daarvoor in huis:
3/4 pak bastognekoeken (1/4 gaat zo wel op)
500 gram magere kwark
125 gram mascarpone
3 eetlepels suiker
2 limoenen
1 zakje vanillesuiker
250 gram slagroom
1 bakje frambozen
9 blaadjes gelatine
100 gram roomboter

De bastognekoekjes maalde ik in de keukenmachine tot kruimels en die kruimels roerde ik om met de gesmolten boter. Een springvorm van 24 cm had ik bekleedt met bakpapier en daar spreidde ik de boterkruimels op uit tot een gladde bodem, aangedrukt met een lepel. Terwijl de bodem in de koelkast hard werd klopte ik de mascarpone, kwark, 2 eetlepels suiker en vanillesuiker tot een glad mengsel. 6 blaadjes gelatine liet ik weken en koud water. De limoenen perste ik uit en het sap verwarmde ik op het gas en liet daarin de blaadjes gelatine goed oplossen. Het sap liet ik wat afkoelen en spatelde het door het kwarkmengsel. Daarna klopte ik de slagroom tot een lobbig mengsel maar net niet helemaal stijf. De slagroom spatelde ik ook door het kwarklimoenmengsel en schepte alles op de taartbodem in de springvorm en zette de vorm weer in de koelkast. Daarna ging ik het huishouden doen en de was. 

Toen de boel na een uur of twee goed was opgesteven pureerde ik de frambozen met de staafmixer en liet de puree door de zeef lopen in een steelpannetje. Ik goot er ongeveer 75 ml koud water bij en een eetlepel suiker en liet onderwijl weer 3 gelatineblaadjes weken in koud water. Het frambozensap verwarmde ik op een zacht vuurtje en loste daar de gelatine weer in op. Weer liet ik de boel in het pannetje wat afkoelen en na een kwartiertje pakte ik de taart uit de koelkast en goot heel voorzichtig de gelei op de taart. Door de vorm een beetje heen en weer te bewegen zorgde ik er voor dat de hele taart bedekt was en zette hem opnieuw in de koelkast om hem nog een uur of twee op te laten stijven.

Toen de asperges en aanverwante artikelen verorberd waren maakten we koffie. Met een scherp glad mes maakte ik de taart voorzichtig los van de vorm en presenteerde hem als toetje. Mijn vader die ook nog even langs was gekomen voor een bakkie koffie riep verheugd dat hij met zijn neus in de boter viel. Hij had met vrienden een bbq gedaan maar daar was geen toet. Ieder een stuk taart op het bordje en smullen maar. En dat deden ze. En oh wat was hij lekker. Een volgend keer kan er misschien nog iets meer limoen in voor wat extra pit maar hij was bijna net zo lekker als vorige week in het restaurant. Wat wil een mens nog meer? Nou de volgende keer een foto maken misschien!

Duizendschonen

Ieder mens heeft zo zijn of haar voorkeuren. Waarom kun je met de een wel door de deur en vind je de ander een labbekak of een koekenbakker. Geen idee waarom dat is, maar dat het zo is, is duidelijk. Daarom zijn er oorlogen en andere ellende omdat we mekaar naar het leven staan. Jammer eigenlijk dat we als mens dit vermogen hebben en nog meer jammer is het dat al die knappe koppen die voortdurend in allerlei laboratoria de meest ingewikkelde dingen verzinnen en daarmee de vooruitgang zoals dat netjes heet aan de gang houden, nog steeds niet in staat zijn om dat gen in ons uit te roeien. Ik zou het fijn vinden als er naast de onderzoeken voor al die ellendige ziektes ook onderzoek gedaan wordt naar dit gen en dan direct een methode vinden om dat gen lam te leggen. Dat zou de wereld een stuk mooier maken. 

In de dierenwereld is dit gen waarschijnlijk ook actief want ook dieren kunnen mekaar behoorlijk naar het leven staan. Dat zal ongetwijfeld ook te maken hebben met verschillende soorten hormonen en territoriumdrift, maar ook dieren zijn geen lieverdjes. Ik bedoel als damesspin je partner als diner gebruiken nadat hij je net een orgasme heeft bezorgd en je eitjes bevrucht heeft, vind ik niet getuigen van enige beschaafdheid. Sterker nog het is hoogst onbeleefd. En aardig al helemaal niet.

In de plantenwereld komt het stukken minder voor. Natuurlijk er zijn van die opdringerige types die zich in grote getale uitzaaien in je border en daarbij andere planten platwalsen maar vergeleken bij de mensen en de dierenwereld komt dat toch stukken minder voor. Ik heb echt nog nooit twee planten in mijn tuin met elkaar op de vuist zien gaan. Het blijft hooguit bij wat duwen en voordringen. Daar zouden wij mensen nog wat van kunnen leren. 

Ook al wil ik helemaal niet zo zijn toch betrap ik me erop dat ik ook zo mijn voorkeuren heb. Het most niet maggen, zou mijn oma gezegd hebben, maar het gebeurt gewoon. Met de ene mens heb je nu eenmaal meer klik dan met de ander. Het ene dier is knuffelbaar en bij het andere zou je het wel uit kunnen schreeuwen van ellende. 

Met planten is dat minder, maar ook daar is de een me meer lief dan de ander. Er zijn maar weinig planten en bloemen die me niet kunnen bekoren, behalve dan van die stekelige types zoals distels, maar de stekels van een roos neem ik alweer voor lief. Zo raar is het met de mens gesteld. Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn echtgenoot een prachtig boeket met daarin een wit, lief bloemetje en rose pioenrozen. Nu, vier dagen later zijn de pioenen helemaal opengegaan en staan te stralen in hun vaas. Prachtig om te zien en heerlijk om van te genieten, wat ik volop doe. 

Vanmiddag uit mijn werk moest ik even een pakje afgeven bij een pakjesafgeefpunt (mooi scrabble woord) en nog even een boodschapje doen. Daarbij passeerde ik de bloemenwinkel. Sowieso vind ik het altijd leuk om even een blik te werpen op een bloemenwinkel of bloemenstal. Al die mooie kleuren daar word ik altijd blij van. Vanmiddag stonden er voor de winkel emmers met bosjes duizendschonen. Ik ben dol op duizendschonen. Zulke dappere bloemetjes die zoveel kleur brengen. Niet alleen in de vaas maar ook in de tuin. Deze bosjes stonden naar mij te lonken en riepen me zachtjes toe, we kosten nog geen 2 euro het bosje neem nou een bosje mee. Eerst negeerde ik die roepende stemmetjes nog want er staat immers nog een prachtig boeket pioenrozen en liep dapper de grootgrutter binnen om sla, haarverstevigingsmousse, tampons en een stokbrood te kopen. Toen ik die afgerekend had bleek dat er een foutje was gemaakt. De tampons waren in de aanbieding en de korting was niet verrekend bij de zelfscankassa. Het meisje van de klantenservice herstelde de fout en drukte mij twee euro in de hand. Met die twee euro moest ik langs de duizendschonen om weer bij de auto te komen. Tja..

Natuurlijk ging ik overstag en kocht ik alsnog die duizendschonen. Nu staan ze hier te stralen in de vaas en verdeel ik eerlijk mijn bewondering over de pioenen en de duizendschonen want ik wil geen hommeles in huis, maar pais en vree. Vooralsnog staan zowel de pioenen als de duizendschonen blij in hun vaas en lijkt een ruzie nog heel ver weg. Mijn eigen kleine wereld is daarmee net weer een tikkie mooier! 

24!

 

Vandaag 22 mei vierden manlief en ik dat wij 24 jaar geleden in de huwelijksboot stapten. Hadden we 24 jaar geleden een warme, zonovergoten dag, vandaag kwam het met bakken uit de hemel. We hoefden nergens naar toe dus was dat niet zo erg. 

Lieve tijd wat is het snel gegaan die 24 jaar! Nog een jaartje en dan vieren we ons zilveren huwelijksfeest als het allemaal goed gaat. We gaan er natuurlijk vanuit dat ons dit gaat lukken, want ik geloof niet dat ik op een andere man verliefd kan worden en de deur achter me dicht zal trekken, maar je weet maar nooit. Manlief kan zomaar iemand tegenkomen op wie hij plotsklaps verliefd wordt en ook magere hein kan zomaar onverwachts op de stoep staan. Als ik 1 ding heb geleerd van het werken in de uitvaartbranche is wel dat het leven zomaar 180 graden om kan draaien. 

Daarom moet je vieren wat er te vieren valt. Nu was het vandaag een gewone zondag waarop toch het huis gepoetst moest worden, de wasmand geleegd moest worden in de wasmachien en al dat wasgoed ook weer opgevouwen in de kast moest komen. Het droogt morgenochtend namelijk niet fijn af met een velletje keukenrol! Ook op deze huwelijksverjaardag moesten de gewone dingen dus doorgaan. Helemaal niet erg, maar vanavond gingen we een hapje eten in de stad. Dochterlief ging ook mee dus waren we gezellig met zijn drieen. Zoon zit in het buitenland, zo gaan die dingen als ze groot en volwassen zijn. 

Net als 24 jaar geleden hadden we vanavond ook weer een voortreffelijk diner. Wat is dat toch genieten om, als je uit eten gaat, echt helemaal in de watten te worden gelegd. Niet alleen met heerlijk eten, maar ook met attente bediening. Een goed reden dus om onszelf daar maar eens te trakteren. En wat hebben we gesmuld van onze asperges met zalm en later van een heerlijk mootje tonijn.

Het leuke van dit Frans georiënteerde restaurant is dat ze bij de koffie zelfgemaakte madeleines serveren. Die zijn om je vingers bij op te eten, zo lekker. Ze smaken alsof ze zo uit de oven komen met nog een lekker knapperig randje en een vleugje citroensmaak. Samen met de espresso een goed huwelijk. Net als het onze eigenlijk!

Trots en glorie

Na het heerlijke weer van afgelopen week zag ik met angst en beven het pinksterweekend tegemoet want als we het weerbericht moesten geloven dan kon de winterjas wel weer uit de kast. Maar zoals dat vaak gaat, een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest en bleek het alleszins mee te vallen. Vandaag viel er hier overdag in ieder geval geen spatje regen en de wind hield zich redelijk goed. Gelukkig maar want mijn trots en glorie, mijn seringenboom staat in volle bloei en oh wat ruikt hij lekker. Zijn zoete parfum gaat door de hele tuin en de wind blaast de geur de straat in.

Een perfecte middag om de tuin eens in te gaan en alle planten die we vorige week zaterdag kochten en waar ik nog geen tijd voor had gehad om ze op de plaats van bestemming te zetten eens een goed plekje te geven. Een paar vaste planten kregen een plekje in de border. Een zachtlila phlox met wit randje bleek wel erg allenig te staan en ik denk dat ik nog een broertje of een zusje voor hem haal. Een witte lijkt me wel mooi, dan kunnen ze samen uitgroeien tot een flinke bos. Verder had ik nog wat eenjarigen die mijn etagère mochten opfleuren. De winterviolen en de bergthee waren wel aan vervanging toe en elk jaar is het weer een feest om te zien hoe die kleine plantjes uitgroeien tot een zee aan bloemen die over de etagère heenvloeien. Vorig jaar heb ik niks aan de tuin gedaan omdat hij toch op de schop ging, maar ik heb mijn blommetjes erg gemist. Dit jaar haal ik de schade dus mooi in.

Woensdag werd onze nieuwe tuinset bezorgd en dus moesten we een ander plekje vinden voor ons houten bankje. Tegen de schuur aan is er s'avonds als ik uit mijn werk kom vaak net nog een streepje zon. Meestal is het de moeite niet waard om een stoel uit de schuur te halen en van die laatste tien minuten te genieten, maar dat gaat nu anders worden met het bankje tegen de schuur. Daarom heen mijn oude Franse bistrostoeltje, al half vergaan maar met een plankje op de zitting nog prima in staat om wat potten te dragen. De viooltjes zijn bijna uitgebloeid en die vervang ik als ze helemaal op zijn door witte of creme tabaksplantjes. Dat vind ik toch zulke leukerdjes. De pioenroos die ik vorig jaar van mijn tante kreeg omdat hij bij haar veels te groot werd in de tuin lijkt het bij ons best naar de zin te hebben. Er zitten dikke knoppen in en ik hoop maar dat ze niet verdrogen maar dat ik straks mag genieten van die prachtige bloemen. De lelietjes van dalen bloeien ook in hun pot, want anders woekeren ze de hele tuin door die brutaaltjes. Zij hebben een heel speciaal plekje in mijn hart want ik heb ze ooit van mijn moeder gekregen. 
Mijn moeder was dol op deze heerlijk geurende bloemetjes, ze had ze in haar bruidsboeket en achter onze stacaravan waar veel schaduw was bloeide ooit een polletje. Het is daar bosgrond en geen camping dus we mochten er geen tuintje van maken, maar deze lelietjes waren er dus ineens. En elk jaar werden het er meer tot groot geluk van mijn moeder. Toen het er zoveel waren dat we best wat konden plukken kreeg ik ook een paar polletjes en elk jaar komen ze op en heb ik er veel plezier van. Het werd een heerlijke pinkstermaandagmiddag in ons postzegeltje. Nu maar hopen op veel zon de komende weken zodat ik na het werk nog even een paar toertjes kan haken op mijn bankje tussen mijn blommetjes.

Blootgewoon!

Na een lekkere pinksterdag surfte ik vanavond nog even over het internet. Nog even de foto's bekijken van de grandioze overwinning van onze Max Verstappen. Een paar blogjes lezen en nog even door het nieuws bladeren. Je weet tenslotte nooit of er nog iets gebeurd is in de wereld en een mens moet wel een beetje op de hoogte blijven.

Op de site van de telegraaf stuitte ik op een column van een dame die verhaalde over een nieuw memoryspel van Dokter Corrie. Nu wist ik wel iets van dokter  Corrie omdat er vorig jaar nogal wat ophef was over deze tv dokter die het kroost vanalles vertelt over sex en zo tijdens de school tv, maar dat was een beetje langs me heen gegaan omdat ons kroost geen school tv meer kijkt. Toen die de leeftijd hadden keken ze daar een programma over een mol en een piertje en was dokter Corrie nog niet uitgevonden. Wij als ouders moesten de seksuele voorlichting gewoon zelf doen en dat vond ik ook onze taak.

In deze column ging het over dat we onze kinderen realistische beelden moeten tonen over blote mensen en geen gefotoshopte beelden en omdat me dat wel aansprak las ik de column helemaal. De columniste had wel een punt vond ik want tegenwoordig is alles in bladen gefotoshopt. Dames van dik in de vijftig hebben gladde wangetjes, geen lachrimpeltjes meer bij de ogen en we zien zelden of nooit een model met maat 42 laat staan een model met maat 48. Als we dat al zien is het direct een reportage over grote maten mode en zelfs die zijn op de vingers van een hand te tellen.

Zelf kan ik me daar gruwelijk over opwinden dat je nooit in de damesbladen mode voor dikkerds zoals ik ziet. Terwijl ik er ook netjes uit wil zien en vele dikkerds met mij. Dik zijn betekent echt niet dat je onverzorgd moet zijn. Oh jee nu ga ik toch weer teveel op mijn stokpaardje zitten terwijl deze column helemaal niet over fotomodellen en mode ging maar over gewone blote mensen.

Wees eens eerlijk,  hoevaak zie je nu een ander bloot mens dan je eigen partner of een kind? Ik niet vaak, eigenlijk nooit omdat je mij met geen tien paarden naar een sauna krijgt. Nu moet tegenwoordig ons blote lijf ook perfect zijn en als het dat niet is dan kun je het perfect laten maken. Botox, borstvergrotingen, borstverkleiningen, schaamlipcorrecties, oogwallen die getemd worden en zelfs piemels kunnen verlengd worden vandaag de dag.

De columniste schreef dat dokter Corrie met die trend wil afrekenen, dat kinderen en pubers moeten geconfronteerd worden met gewone lijven en dat het eigen lijf van de puber of het kind dus al perfect is van zichzelf en dat het niet hoeft te lijken op een gefotoshopt plaatje of chirurgisch bijgeklust lijf.
Nu, ik juich dat helemaal toe en vind dat dokter Corrie dit goed doet.

In de column stond een linkje naar het memory spel van dokter Corrie en omdat ik vroeger als kind heel goed was in memory - het enige spelletje waarbij ik altijd won van mijn broer en zus - maar zeker ook omdat ik nieuwsgierig was klikte ik op de link.

En nu lieve bloglezers moet ik jullie eerlijk bekennen dat ik zojuist memory heb gespeeld met blote piemels en blote vagina's. Dat was best grappig en ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik minder snel ben als vroeger maar nog best een goede score had.

Als je het ook eens wil proberen klik dan op onderstaande link.

http://www.zapp.nl/de-dokter-corrie-show/dubbelbloot

Het is natuurlijk wel een beetje gek om twee dezelfde piemels, vagina's of borsten bij elkaar te zoeken, maar dokter Corrie heeft echt wel een punt denk ik als het om normale, gewone mensen gaat. Het is goed dat daar aandacht voor is. Toch zie ik me dit spel niet gezellig spelen met mijn neef of nichtje. Zeker niet met mijn nichtje want die is bijna 12 en dat wordt natuurlijk een grote giechelpartij. In gedachten hoor ik haar al schateren.

Ook mijn broer en zus ga ik niet uitnodigen voor dit memoryspel om te laten zien dat ik er net als vroeger nog best goed in ben, maar dokter Corrie heb ik in mijn hart gesloten. Want als we kinderen al vroeg leren dat iedereen met zijn eigen lijf gewoon mooi is en dat je dus mag zijn wie je bent dan kan de wereld zomaar eens een stukje mooier en toleranter worden. Met dank aan dokter Corrie.

Laatste haakles!

Vanmorgen was alweer de laatste haakles. Om kwart over tien nam ik de metro die mij naar het centraal station bracht en daar stapte ik over op tram 2 voor het laatste stukje. Heen neem ik altijd de tram en terug loop ik dan naar het station. Het was druk in Amsterdam en de tram was vol. Achter mij zat een Engels stel met een schattig klein, blond meisje, maar ze krijste het uit. Blijkbaar was ze erg bang en snikte steeds maar "not in bus". Ach gossie, best zielig zo'n bang klein wurm. Papa en mama kregen het spaans benauwd met de sirene op hun schoot en zoals het een echte Amsterdammer betaamt begonnen een boel mensen zich met dit gezin te bemoeien en ongevraagd advies te geven. Ik vond het vooral erg zielig voor dat kleintje, zo bang in een Amsterdamse tram en dacht na of ik iets had wat haar kon troosten. 

Ik had twee granny squares in mijn tas, het huiswerk voor de haakles van vandaag, samen met wat wolletjes een haaknaald en een grote stopnaald in een buisje. Niet direct iets waarmee je een meisje van hooguit anderhalf, twee jaar kunt troosten. Jammer dat ik niet standaard een leuk zelf gehaakt knuffeltje in mijn tas heb om kleine Engelse meisjes te troosten. Maar daar was mijn halte al en moest ik eruit. Terwijl de tram doorreed klonk het angstige gejammer nog in mijn oren. 

Het was koud en guur en in gezwinde pas liep ik door de steeg en via de brug over de gracht de jordaan in. Op weg naar de koffie. Toen we in februari begonnen waren er zeven dames die zich hadden opgegeven en dat werden er per les steeds minder. De vorige les zaten we zelfs met z'n drieen en kregen we bijna priveles. Heel comfortabel allemaal. Vandaag waren we met z'n vieren en stond er op het programma dat we onze gehaakte creaties netjes aan elkaar leerden maken. Als je een deken wil maken van granny's of een kledingstuk dan moet de boel natuurlijk netjes aan elkaar gemaakt worden. Onder het genot van een kop koffie leerden we hoe dat moet. Leuk hoor want dat geeft een werkstuk toch nog even de juiste afwerking. 

We leerden diverse manieren en maakten ook nog een bloemetje wat uit twee lagen bestaat. Veel te snel was de les om en namen we afscheid. Het waren vijf leuke lessen op een leuk plekje in Amsterdam en ik heb er veel geleerd. Zo leuk dat ik zo'n granny square nu zelf kan haken en dat het lezen van een haakschema (bijna) geen geheimen meer heeft. Ik ben echt blij dat ik mezelf deze haakcursus toch cadeau heb gedaan en als er in de herfst een vervolg komt dan zal ik me snel weer melden. 

Thuis ga ik lekker verder met mijn projecten. De Kenya sjaal gemaakt van Unicat Zeewind vordert gestaag en ik heb goede hoop dat hij op tijd klaar is zodat mijn vriendin hem op haar verjaardag zelf kan krijgen. Als het niet lukt krijgt ze hem wat later want een dag na haar verjaardag gaan wij op vakantie en dan maak ik het gewoon af in de vakantie. Mag je eigenlijk haken in een vliegtuig? Of gooien ze bij de douane je haaknaald weg omdat ze bang zijn dat je de piloot gaat bedreigen? Iets wat ik echt nooit zal doen. 

Misschien moet ik nu eerst maar even snel beginnen met een knuffeltje, want straks gaan we opnieuw naar de stad ergens een klein hapje eten en wie weet kan ik dan wel in de tram een huilend peutertje troosten.

Geluk zit in een tuintje

Soms heb je van die dagen, die zijn gewoon helemaal goed. Van het begin tot het einde en alles klopt dan ook. Vandaag was zo'n dag. 

Hemelvaartsdag en dus een vrije dag. Sterker nog de eerste dag van een lang weekend. Want hoeveel ik ook van mijn werk hou, zo af en toe een paar dagen vrij is heerlijk. Nodig ook om de batterij weer even op te laden. 

Wakker worden van een zonnestraal die tussen het rolgordijn door piept en in je gezicht kriebelt. Luisteren naar het vogelconcert in dat vroege ochtendlicht en je beseffen dat je je nog best eens een keertje om mag draaien om nog heel even af te reizen naar dromenland. Om 11 uur de beddenwas al aan de lijn hebben hangen en met een kop koffie en je haakwerk je in de tuin installeren in het zonnetje. Dat is toch een perfect begin van de dag?

Alle planten die we een paar weken geleden kochten en in de borders hebben gezet, hebben het behoorlijk naar hun zin. Ze zijn inmiddels een stukje gegroeid en sommigen bloeien al. De saxifraga heeft het zelfs enorm naar haar zin en bloeit uitbundig. Een genot om naar te kijken.

 
Saxifraga

De witte clematis bloeit met grote bloemen die zachtjes wiegen in de wind en de gele roos zit dik in de knop. Het duurt vast niet lang meer voor de eerste rozen bloeien. Altijd een feestje.

Ook mijn trots en glorie, mijn hartelapje - de sering - zit vol in de knop en met het mooie weer van de laatste dagen zag ik de bloemtrossen groeien en ik verheug me op het moment dat de bloemetjes opengaan en die heerlijke, zoete seringengeur de tuin indrijft. Kon het maar eeuwig lente zijn. 

Zo zat ik, al vredig hakend aan mijn sjaal, te genieten daar in mijn tuintje. Het enige wat ontbreekt in onze nieuwe tuin is een fatsoenlijke tuinset. Vorig jaar net voor de renovatie van de tuin begaf de houten tuintafel het. Op dat moment was het zonde om een nieuwe tuinset te kopen en zetten we een oude tafel die eigenlijk voor binnen bedoeld is maar buiten. Een mens wil zo af en toe wel eens een hapje eten in zijn tuin, nietwaar. Ondanks het zeiltje wat we deze winter over de tafel hadden gespannen heeft ook deze tafel de geest gegeven. Hij is helemaal ingezakt en als je er een glas op zet dan rolt hij zomaar naar het midden. Het is meer een badkuip dan een tafel. 

Gelukkig hadden we deze winter kunnen sparen voor een nieuw tuinsetje en dus gingen wij vanmiddag naar Kees. Kees woont een half uurtje bij ons vandaan en heeft onnoemelijk veel tuinmeubels. Je weet gewoon niet wat je kiezen moet. Gelukkig is ons postzegeltje erg klein waardoor veel setjes al af vielen. Loungesets zo groot dat ze amper in de postzegel passen, want dan zouden we niet meer naar de schuur kunnen lopen. Zoals het meestal gaat als wij iets gaan kopen vielen we direct voor de eerste de beste tafel die we zagen. Een lekkere ruime tafel met zes stoelen er om heen. Ik was direct verliefd. Komende week komt Kees de boel afleveren. Ik kan niet wachten. 


Thuis gingen we in de zon nog even op de oude stoelen zitten aan de badkuiptafel en dronken een kopje thee met mijn vader die even langs kwam waaien. We dronken nog een drupje prosecco en bleven in de tuin totdat de zon verdween en de wind ons kwam vertellen dat het tijd was om naar binnen te gaan. Domweg gelukkig in een tuintje. Ik reken het goed!

Curry aan de kook!

Een mens moet nu eenmaal eten zeker na een lange (werk) dag. Dan moet er gekookt gaan worden, want ooit hebben we dat zo afgesproken met elkaar. Onze moeders leerden dat van hun moeders en wij weer van onze moeders.  In onze Hollandse cultuur moesten de piepers vroeger klokslag 6 uur op tafel staan. Daar zijn we gelukkig vanaf sinds ook de dames een baan buiten de deur hebben en dus niet, zoals vroeger, de hele middag de tijd hebben om een verantwoord maaltje op tafel te zetten. Nu duiken we na het werk de keuken in en zorgen dat er snel iets gezonds en lekkers op tafel komt. Wie het eerste thuis is, pa of ma, die kookt!

De pieper dreigt bij onze moderne manier van koken een beetje in de vergetelheid te raken. Dankzij onze medelanders uit verschillende culturen komen de piepers niet meer standaard op tafel. Gelukkig maar want hoe lekker een kruimig piepertje met vlees en groente ook is - en niet te vergeten het kuiltje jus - hoe heerlijk is het niet dat je zoveel verschillende lekkere dingen op tafel kunt zetten. 

Hier in huis zet ik ongeveer twee keer per week een traditioneel Hollands maaltje op tafel. Varierend van snijboontjes, bietjes, spinazie of noem maar op met gekookte aardappels tot een heerlijk stamppotje. Die laatste is vooral in de winter favoriet. De rest van de week is het vaak wat exotischer. 

Gisteren stond er bijvoorbeeld Mexicaanse chili con carne op het menu. Ik had s'ochtends al het gehakt uit de vriezer gehaald en in de koelkast gelegd om te ontdooien. Toen ik begon met koken viel het me wel op dat het vlees een beetje verkleurd was, maar ach het had een poos in de vriezer gelegen en het rook prima. Vond ook manlief die ik voor de zekerheid nog even verzocht zijn neus te gebruiken. Die rook ook niks vreemd en dus ging ik aan de kook. Na een half uurtje pruttelde er een lekker potje chili in de pan en was de rijst gaar. Ik proefde nog even of er nog wat meer kruiden moesten toegevoegd worden en......... ging toen bijna over mijn nek. Het gehakt was dus wel degelijk over de rooie. Zo zonde want nu kon ik een hele pan met eten weggooien en eten weggooien doe ik niet graag. Maar om ons nu een beetje ziek te eten ging me ook wat ver. Ik had er behoorlijk de pest over in!

Natuurlijk had ik niet direct ander vlees ontdooid om een nieuwe maaltijd te bestellen. Geen nood want gelukkig bestaat er thuisbezorgd.nl en zoonlief begon direct te likkebaarden toen hij hoorde dat er eten besteld ging worden. Nu kon hij zijn lievelingsmaaltijd bestellen. Een lamsshoarma schotel. Dus gingen we qua maaltijd van Mexico naar Egypte. 

Voor vandaag had ik kipfilet reepjes op het menu staan die ik dan zou kruiden met shoarmakruiden. Samen met verschillende groenten en linzen moest dat een snel stoofpotje worden. Pitabroodje erbij en klaar. 

Om nu twee dagen achter elkaar een soort van shoarma te eten ging me te ver. Bovendien waren de pitabroodjes gister al opgegaan en had ik nog een pan rijst die op moest. Dat moest anders met de ingrediënten die er waren en de groente die op moest.
Dus bakte ik de kipfilet in wat zonnebloemolie gaar, deed daar twee gesnipperde uien bij. Een aubergine, courgette en een rode paprika in blokjes stoofde ik mee met drie tenen knoflook uit de pers. Een theelepel kerrie massala en een theelepel garam massala (uit zo'n blikje van een beroemde kok uit Zwolle) schepte ik er door en liet dat heerlijk stoven met een flesje (250 ml) kokosmelk. Ik bracht de boel verder op smaak met een eetlepel thaise vissaus en een eetlepel oestersaus. Een flinke draai peper uit de molen en een schepje sambal maakte het compleet. 

De rijst warmde ik aubain marie op en toen de tafel gedekt was riep ik het gezin. Aanvallen graag. Ze aten nog net niet hun vingers erbij op. Zo maar uit de losse pols met de groente en het vlees wat ik op voorraad had en de overige ingredienten uit de voorraadkast stond er een heerlijk potje eten op tafel. Eigenlijk zou ik dat veel vaker moeten doen om zo uit de losse pols te koken. Dit onverwachte Thaise uitstapje beviel erg goed. 

En morgen? Morgen is het puur Hollands wat de klok slaat. Asperges met ham en een eitje en wat gebakken aardappels. Wat zijn wij eigenlijk geluksvogels dat we zo ontzettend gevarieerd kunnen eten!

Eerstvolgende

Vanmorgen zat ik naast mijn echtgenoot achter in de aula van een crematorium om afscheid te nemen van de moeder van een vriendin van ons. De zoveelste ouder binnen onze familie of vriendenkring is ons ontvallen. 

Terwijl ik mijn best zat te doen niet aan het afscheid te denken van mijn eigen mams, want dan gaan de tranen zo lopen en ik was daar niet voor mijn eigen gemis maar om onze vriendin en haar gezin te steunen, ging mijn blik eens door de aula. De meeste aanwezigen kennen we al zo lang, we zijn een beetje met elkaar opgetrokken. Om de beurt getrouwd, toen de eerste baby's, de tweede en soms de derde, van schoolkinderen naar pubers en nu hebben de meeste vrienden kinderen die of op de rand van het nest zitten of net uitgevlogen zijn. 

We zijn allemaal ouder geworden, mevrouwen en meneren geworden, de dames lachrimpeltjes om de ogen en de heren kaler en/of grijzer. Allemaal meer leven in ons rugzakje en allemaal al 1 of beide ouders verloren. Het versterkt wel de band om zo steeds samen afscheid te nemen van een geliefde moeder of vader. Samen herinneringen ophalen aan mooie tijden waarin de toen kersverse opa's en oma's verliefd naar de kleinkinderen keken, voor ons zorgden zodat wij in die hectische tijden van dat jonge gezin zelf ook overeind bleven staan. 

Nu waren de rollen vaak omgedraaid en waren/zijn wij het die voor onze ouders zorg(d)en, omdat de jaren gingen tellen en meneertje ouderdom nu echt om de hoek kwam kijken. Niet alleen kijken maar zich stevig verankerde. Magere Hein komt steeds vaker langs en toen ik de brok in mijn keel wegslikte na de mooie, lieve woorden over haar moeder bedacht ik me ineens dat wij potverdrie de volgende generatie zijn. Nu onze ouders wegvallen, zijn wij straks de eerste bij wie magere Hein aanklopt. 

Onder het genot van een bakkie troost na de plechtigheid kletsten we over hoe nu verder zonder ouders. Dat je geen draaiboek krijgt om het zonder ze te doen. Geen handboek voor dummies hoe ga ik om met het verlies van mijn vader/moeder. We moeten het allemaal zelf doen. Ieder op onze eigen manier.

Toch hoort het bij de cirkel van het leven en moeten we ondanks het gemis en verdriet heel erg genieten van wat die moeders en vaders ons hebben meegegeven. Genieten van de zon op je gezicht, de liefde en de warmte om ons heen en alles wat mooi en goed is. Hoe klein ook. Want voor je het weet staat magere Hein op je deur te kloppen en roept: Eerstvolgende!