zondag 31 december 2017

Dag 2017!

Het regent buiten en zo druilen we het jaar uit! De halsbandparkieten in de tuin trekken zich niks aan van de regen die gestaag uit de hemel druilt maar eten hun buikjes rond. Ze zorgen voor kleur en een hoop gezelligheid in de tuin. Ze maken er wel een bende van, netjes eten is er niet bij want de stukjes pinda vliegen door de tuin.

Die restjes worden dan weer keurig opgeruimd door Dollie, onze huis- nee tuinduif die elke dag een poosje op het hek zit of door de border banjert. Tot groot ongenoegen van mijn echtgenoot hebben twee muizen ook ontdekt dat die parkieten er zo'n rommel van maken. Als het gaat schemeren dan komen ze te voorschijn. Ze rennen door de tuin, spelen verstoppertje achter mijn potten en schieten de schuur weer in als hun buikjes vol zijn.  Mijn man houdt niet van muizen, opgegroeid in hartje Amsterdam waar de muizen tierig welen is dat te begrijpen, maar ik vind het niet erg zolang ze maar in de tuin blijven. Het is een schattig gezicht.

Oudejaarsdag! Als ik eerlijk ben vind ik dit een vreselijke dag. Buiten klinkt het alsof er oorlog wordt gevoerd met al dat vuurwerk en daar ben ik niet zo van. Eigenlijk is het flauwekul dat we van 31 december op 1 januari met die idiote knallen een nieuw jaar inluiden. Maar goed zo'n glas champagne vind ik dan wel weer lekker.

Ik ga maar eens doen wat ik altijd doe op zondag, de was en het huishouden en wie weet heb ik vanmiddag nog even tijd om wat steekjes te borduren op het dekentje voor onze kleinzoon voor we vanavond oudejaarsavond gaan doorbrengen bij mijn broer, zijn gezin en mijn vader!

Fijne jaarwisseling allemaal en tot volgend jaar!


zondag 24 december 2017

Bijna kerst!

Nog even en dan is het kerst. Alle boodschappen zijn binnen en dat ging dit jaar in alle rust dankzij een extra middag vrij en een goede planning, dus hier niet in lange rijen in overvolle winkels gestaan. Het huis is aan kant, de wasmand leeg (ja zo'n kleinigheidje maakt me blij) en de nagels zijn gelakt in een soort van kerstrood.

Vandaag alvast wat voorbereidingen gedaan voor het kerstdiner van morgen. We zijn maar met zijn vieren, man, dochter, mijn vader en ik. Helaas dit jaar geen Franse kerst en ook zijn zoon en schoondochter niet hier. Dat is jammer, maar het is wat het is. Gelukkig is onze doos met wat kerstcadeautjes gister nog op tijd afgeleverd in Marseille en tot onze grote verrassing stond gister hier een postbode op de stoep met een doos met cadeautjes uit Frankrijk. Hoe leuk en lief is dat.

Uiteindelijk gaat het natuurlijk niet om de cadeautjes maar om de aandacht die je voor elkaar hebt. Of je nu samen in een huis woont of in hetzelfde dorp of 1200 kilometer verderop als je echt aandacht voor elkaar hebt dan zit het wel snor.

Lieve lezers is wens jullie mooie dagen. Met familie, vrienden, lekker eten, of alleen thuis met een mooi boek. Misschien sta je even stil bij een dierbare die je moet missen of heb je andere zorgen die je gedachten beheersen, maar toch hoop ik dat er vele mooie momenten zijn.

Maak er wat moois van en ondanks alles of juist dankzij alles: Geniet en wees gelukkig!


vrijdag 22 december 2017

Gele sokken en feestverlichting!

Afgelopen woensdag moest ik na het werk naar de stad om nog wat kerstcadeautjes in te slaan. Na een gezellige werkdag reed ik naar huis. We hadden die dag de kerstlunch en dan maakt iedereen van onze afdeling iets lekkers en dan peuzelen we dat gezamenlijk op. Altijd leuk, altijd lekker en gezellig.

Thuis parkeerde ik de auto, verwisselde het kantoorkloffie voor iets casuals en begaf me in een akelige miezer regen naar de metro. Het was geen weer om vrolijk van te worden. Nu had ik een heel goed humeur, wat meestal het geval is, maar met sommige van mijn medereizigers was het qua humeur niet zo goed gesteld. Er zaten een paar mensen stikchagrijnig voor zich uit te kijken. Een man zat daar met een nors gezicht en de grote hond die aan zijn voeten lag keek al even boos. Geen gezellig duo om naast te gaan zitten!

En toen stapte er een vrouw in met een vrolijke bos rode krullen. Die schudde ze even uit voor ze plaats nam op het bankje tegenover mij en ze lachte me vrolijk toe. Gelukkig, daar was ook iemand met een goed humeur. Terwijl ze haar tas opende en daar wat in rommelde zag ik het. Ze had knalgele sokken aan met een vrolijk werkje. Daar moet een mens wel vrolijk van worden.
Andere passagiers zagen het ook en warempel hier en daar zag ik een mondhoek neigen naar een glimlach. Zelfs de hond, die helemaal goed zicht had op de sokken, keek wat vrolijker!


Toen ik mijn halte had bereikt, wenste ik haar een fijne avond en wandelde het metrostation uit naar het kantoor waar mijn echtgenoot werkt. In de stad miezerde het ook een beetje, maar er hing een vrolijke stemming in de straat door alle kerst(boom)lichtjes in de huizen. Zo'n grote, brede straat met aan de ene kant wat huizen, veel kantoorpanden en een chique hotel en aan de overkant hoge Amsterdamse huizen met veel ramen en nu dus met veel lichtjes. Ik passeerde een groot raam zonder gordijnen en kon lekker even naar binnen loeren. Er stond een prachtige, enorm grote kerstboom en op de bank lag een klein meisje opgekruld tv te kijken.

Manlief kwam me tegemoet en samen gingen we naar het centrum. Daar was het helemaal een groot lichtjesfeest. De feestelijke kerstverlichting in de straten, de gigantische kerstboom met lichtjes op de Dam en de Bijenkorf van onder tot boven verlicht. Ik hou er van!

Als kind gingen we vroeger rond kerst altijd een middag naar de stad om lichtjes te kijken. We hadden het niet breed, maar we gingen dan ook een hapje eten. Bij de V&D of bij de Wimpy. De voorloper van de McDonalds. Geweldig vond ik dat altijd. Die feestelijke sfeer in de stad met al die kerstlichtjes. Toch bijzonder dat je meer dan 40 jaar later nog steeds dat blije feestelijke gevoel kunt hebben om al die kerstlichtjes. Dan maakt het niet uit of je 8 of 51 bent!

We kochten de cadeautjes en zetten de traditie van een hapje eten in de stad en de lichtjes te bekijken maar voort. We namen een trammetje naar het Rembrandtplein en gingen in een eetcafé aan het plein voor het raam zitten met uitzicht op het ijsbaantje en de kerstmarkt. Alsof we in een kerstkaart zaten!

Van kleine dingen blij worden, gewoon omdat het kan!



zondag 17 december 2017

Wolletjes uit Arnemuiden en snuffelen in Middelburg!

Terwijl we uit Amsterdam appjes kregen dat het daar ontzettend slecht weer was, met hagel- en sneeuwbuien en koude windvlagen, werden wij die vrijdag in Zeeland wakker met de zon. Ja die koude windvlagen waren er ook, maar als de zon schijnt maakt dat een hoop goed.

Na een lekker ontbijt in het hotel gingen we dan ook op weg naar Arnemuiden. Dat was vanuit Renesse ongeveer een half uur rijden. Een prachtig ritje zo over de Oosterscheldekering met aan de ene kant de woest schuimende zee en aan de andere kant een rustig kabbelend water. Grote witte wolken die door de sterke wind het land opgeblazen werden en de zon die daar tegenaan scheen en daarmee prachtige plaatjes maakte. Ik hou er van!


Op weg naar Arnemuiden, de zon schijnt!


Rond het middaguur arriveerden we in Arnemuiden en bracht de navigator van ons Fordje ons keurig naar de Markt. De vorige keer lag dat helemaal open omdat het opnieuw bestraat werd, maar nu konden we daar parkeren.

In de winkel ontmoetten we Jeanet en algauw ontstond er een gezellig kletspraatje. We waren toch zeker niet speciaal voor haar uit Amsterdam komen waaien, vroeg ze? Nou een beetje wel, zei mijn echtgenoot, maar wees gerust we zijn lekker een paar dagen in Zeeland. Dochter Miriam kwam er ook bij - dat is in het echt absoluut zo'n prachtige dame als op de foto's waarop ze als volleerd fotomodel de handgemaakte items showt - en met elkaar zochten we wolletjes uit.

Ik wil voor Pietertje nog een vestje breien en daar had ik wol voor nodig en ik wil me wagen om wat beestjes te haken om die aan een muziekmobiel te hangen. Inmiddels heb ik een patroon gevonden van een nijlpaardje en dat is natuurlijk nog geen neushoorn, maar als ik op de snuit een grote en een kleine hoorn haak dan gaat dat vast wel een beetje lijken. Als hij net geboren is weet Pietertje toch nog niet precies hoe een neushoorn er uitziet en tegen die tijd dat hij het wel snapt ben ik in zijn ogen een hele oude oma en dan neemt hij het me vast niet kwalijk dat het ietsje minder goed lijkt.

Voor het vestje kwamen we op een mooi wolletje van Annell Miami. Dat garen is 60% katoen en 40% wol en dat is prima geschikt voor het klimaat in Frankrijk want als Pietertje in februari geboren wordt is het daar meestal veel minder koud dan in Nederland. Dan heeft hij er de maanden daarna ook nog wat aan. Dit garen heeft verschillende kleuren blauw en de aanstaande opa mocht de definitieve kleur kiezen. Zo had hij ook nog een belangrijke taak in deze - voor mij althans - wolwalhalla!
De wolletjes in ons kerstdorp (niet alle bollen staan op de foto)

Voor de "nijlneushoorntjes" koos ik een oranje en een lichtgrijze katoenen draadje zodat het geheel gaat passen bij het Dikkie Dik dekentje. Ik had een draadje meegenomen van het oranje van Dikkie en zo konden we daar een goede kleur katoen bij kiezen. Nog een juiste haaknaald erbij en toen was het - na nog weer een gezellig praatje over haar blog en leuke patronen die ze altijd doorgeeft - weer tijd om verder te reizen. Tot de volgende keer maar weer en als dat aan mij ligt kan zo'n bezoekje best vaker want nu de A4 doorgetrokken is, is het voor ons aanmerkelijk korter om die kant op te rijden. En anders is er gelukkig nu de webshop en kan ik ook even bellen of per mail bestellen. Dat ging ook altijd goed.

Nu was het tijd voor manlief zijn hobby. Op naar Middelburg waar we enkele antiek en curiosa-, brocante-, en kringloopwinkels zouden bezoeken. Daar heeft Middelburg een paar hele mooie van. Voor mij ook geen straf hoor! Absoluut leuk om eens rond te neuzen in dergelijke winkels.

Lekker snuffelen in Middelburg

Middelburg is sowieso een prachtige stad en ze hebben zelfs een kunstroute uitgezet. In een van die winkels werden we allebei verliefd op een item en hebben we dat gekocht om dat als kerstcadeautje te geven. Misschien niet helemaal romantisch omdat je dan al weet wat je krijgt, maar toch ook weer wel omdat het herinnert aan die middag in die winkel waar we dat samen uitzochten en waar we ook weer zo'n leuk gesprek hadden met de eigenaresse. Zo leuk om te horen hoe bevlogen zij was en vol met passie sprak over de spullen in haar winkel.

Na een kopje thee en een kop soep om weer warm te worden, want het was echt heel koud, brachten we nog een bezoek aan de kringloopwinkel waar ik beeldschone glaasjes vond. Voor een prikkie, maar zo leuk! Na deze aankoop zochten we ons Fordje weer op en aanvaardden we de terugreis naar Renesse. Het was een heerlijke dag!

Beeldschone kringloopglaasjes!

dinsdag 12 december 2017

Uitgewaaid!

Zoals met alle leuke dingen het geval is, zo ging ons vakantieweekje ook snel om! Eigenlijk net zo snel als een week werken, maar dat doe ik nu eenmaal ook graag dus is dat ook leuk.

Toch was ik niet heel erg lui en deed ik "belangrijke" dingen. Een bezoek aan de schoonheidsspecialiste bijvoorbeeld. Dat was er al heel lang niet van gekomen en dan slaat het verval toe. Elke dag zag ik nieuwe lijnen en rimpels in mijn snoet verschijnen. Voor mijn gevoel dan, want hoewel er best wel een rimpeltje bij gekomen zal zijn (een recente lachrimpel) is het nog niet zo dat mijn kop van perkament is. Toch was het heerlijk om daar languit in die stoel te liggen en ik alleen maar mijn ogen dicht hoefde te doen en genieten van het gefrunnik aan mijn hoofd.

Dat was heel wat prettiger dan de tandartsstoel waar ik op mijn eerste vakantiedag belandde met het idee alleen maar even een vullinkje te laten vervangen zodat de zeurende kiespijn ophield. Mooi niet. Een flinke ontsteking en het begin van een wortelkanaalbehandeling hield me bijna een uur in die stoel. Jakkes. Nee dan lig je bij de schoonheidsspecialiste  toch een stuk relaxter. En je ziet er daarna een stuk beter uit! Dat ook!

Verder deden we achterstallige klussen, zoals het opruimen van de bijkeuken en de schuur en maakten we een ritje naar de gemeentewerf met allemaal oude meuk. Ook werkte ik een dag in de tuin om deze winterklaar te maken en de tulpenbollen te planten en bezochten we de opticien om de ogen op te laten meten en nieuwe brillenglazen aan te schaffen. Ik dacht al steeds, wat worden die letters overal toch klein. Maar nee hoor het waren niet de letters maar de ogen van deze aanstaande oma.

Ook breide ik het dekentje van Pietertje af en hechtte alle draadjes af. Het ligt nu klaar om de contouren van Dikkie Dik te borduren en de rand er om heen te haken. Dat stond eigenlijk voor vanavond op het programma, maar ik besloot eerst mijn nagels te lakken en pasgelakte nagels en breiwerk zijn geen goede combinatie. Morgen weer een dag.

Donderdag reisden we af naar Zeeland. Heerlijk even een paar dagen uitwaaien. We hadden een heerlijk hotel, werden verwend met een lekker diner en hadden het naar de zin. Niks meer aan doen.

Vrijdag stond er een bezoek aan de winkel van Jeanet in Arnemuiden op de planning en daar zal ik nog een apart blogje over schrijven. Het was zo leuk en ik heb leuke wolletjes gekocht, die ik bij daglicht op de foto zal zetten.

Zondag hebben we het kerstboompje neergezet en heeft manlief het kerstdorp op de brede vensterbank weer opgetuigd. Dat was heel knus terwijl buiten de sneeuw zachtjes neer dwarrelde.
En zo werd het weer de eerste werkdag. Weer helemaal prima om te werken, maar vanwege het slechte weer wel lekker thuis. Heerlijk dat dit kan, zodat ik me niet op glad ijs hoefde te begeven. Sneeuw is prachtig op een plaatje, maar die gladde wegen vind ik helemaal niks.
Vanmorgen moest ik eerst de auto uitgraven uit zo'n 20 cm sneeuw dus ik had er al bijna een werkdag opzitten voor ik in Almere belandde. Gelukkig waren de snelwegen schoon.

Nog acht dagen werken en genieten van de voorpret en dan is het kerstmis. Daar gaan we ook een paar mooie dagen van maken. Maar eerst donderdag het vervolg van de wortelkanaalbehandeling bij de tandarts. Brrrr.

De nieuwe tulpenbollen slapen onder een sneeuwdekentje

dinsdag 5 december 2017

Pietertje en Dikkie Dik

Al de hele week kijk ik steeds verliefd naar een paar foto's van de 3D echo die zoon en schoondochter lieten maken van hun kleine mannetje. Hij is nog niet geboren maar ik ben nu al helemaal stapel op dat jochie. Op het gevaar af dat ik zo'n oma wordt die constant en alleen nog maar over haar kleinkind loopt te emmeren en te pas en te onpas foto's laat zien aan iedere voorbijganger en lyrisch is over elk boertje, lachje, huiltje en volle luier, deel ik toch maar even hier hoe trots ik al ben. Het is al even geleden dat ik het over hem had dus nu kan het wel even. Toch? Verder beloof ik plechtig dat ik me in zal houden.



Het is wel ongelooflijk hoe goed je op zo'n 3D echo al het gezichtje van zo'n hummel kunt zien. Het was wel even oefenen met kijken en op sommige foto's zie ik het nog niet goed, maar er zijn ook een aantal hele duidelijke bij. En wat heeft hij een lief koppie met al schattige bolle wangetjes. (ik weet het, dat zeggen alle oma's). Alles zit er op en er aan en volgens schoondochter is hij soms flink aan het voetballen in haar buik dus tot nog toe gaat het helemaal goed. Gelukkig maar!

Ondertussen ben ik druk bezig met zijn dekentje, die schiet lekker op. Alleen nog de pen uitbreien en dan afkanten en alle draadjes afhechten. Daarna kan ik de contouren van Dikkie Dik borduren en de rand er aan haken met de wol die schoondochter had gekocht. In elke breisteek stop ik een heleboel liefde zodat dat mannetje straks onder een dekentje van liefde in zijn bedje ligt. Ik wil hem volgende week af hebben zodat hij als kerstcadeautje op de post kan. Dat gaat vast lukken.



Deze week hebben manlief en ik een weekje vakantie. We hadden nog niet heel veel gehad, absoluut niks te klagen hoor, maar die vakantiedagen moeten wel een beetje op. Het is erg lekker zo'n weekje vrij. Geen wekker om 06.45 uur. Alhoewel ze zijn hier in de buurt aan het heien dus die wekker is eigenlijk niet nodig want wakker wordt je toch wel van die herrie. Maar ach het feit dat je er nog niet uit hoeft is al heerlijk. Lekker langzaam opstarten zo'n dag.

Gisteren en vandaag stonden in het teken van uitgestelde opruimklussen. Van die klussen waar je in het weekend niet aan toekomt.  Nu wel en ook dat is fijn, zo'n opgeruimd huis. Ook de schuur moest er aan geloven en nadat we vandaag ook de tuin winterklaar hebben gemaakt en de bollen geplant voor wat kleur in de lente zijn we naar de gemeentewerf gereden om daar de overtollige troep te brengen. Opgeruimd staat netjes.

Donderdag gaan we een paar dagen naar Zeeland en dan hoop ik toch zo dat  we vrijdag of zaterdag naar Arnemuiden kunnen naar de handwerkwinkel van Jeanet. Heerlijk even snuffelen en wol inslaan voor een volgend project.

Want Pietertje moet toch ook nog een vestje. Een stoer vestje met een kwastje aan de capuchon is het volgende project.

zondag 3 december 2017

't Heerlijk Avondje was gekomen.........

Gisteren vierden wij Sinterklaas met ons gezin, mijn vader, het gezin van mijn broer en de ouders van mijn schoonzus. Tien man sterk en het was een ouderwetse, gezellige sinterklaasavond. 

Een heel klein smetje op de avond was dat zoon en schoondochter er niet bij waren. Zoon was gisteren jarig en dan is het extra zuur dat hij niet wat dichterbij woont en ik hem op zijn verjaardag niet kan knuffelen. Gelukkig is er facetime en zo konden we gisteren toch fijn contact hebben. Dat is en blijft toch een dingetje maar omdat het is zoals het is maken we er maar het beste van. De kunst is dan om zelf toch ook gewoon plezier te maken tussen het missen door. 

Gistermiddag hadden we de surprises ingepakt en de gedichten er op geplakt en de laatste losse cadeautjes ingepakt. Ik had voor iedereen toch nog een klein extra cadeautje gekocht. Voor de leuk, omdat het zo gezellig staat die berg met pakjes. Dat hoeft overigens helemaal niet veel te kosten als je een beetje snuffelt hier en daar. 

We begonnen de avond met een koud en warm buffet. We hadden allemaal wat meegenomen. Mijn vader had gezorgd voor een schotel met heerlijke hapjes en ik had een gehaktbrood gemaakt met mosterdsaus (op verzoek van mijn nichtje van 13 omdat zij er verzot op is) en een hartige taart. Verder hadden we spiesjes van tomaat en mozzarella, lekkere pesto en andere smeersels, stokbrood en schoonzus had kipsate met patat gemaakt. Een heerlijk begin van de avond. 

Bij binnenkomst hadden we alle surprises al klaar gezet en in de open haard brandde een gezellig vuurtje dus alle ingrediĂ«nten waren aanwezig om er een leuke avond van te maken. 



En dat werd het! Onder het genot van een kop koffie met speculaas en banketstaaf, verzorgd door de ouders van schoonzus, gingen we van start. Wat een leuke surprises waren er gemaakt en ook de gedichten mochten er wezen. Zo leuk om te zien hoe mijn nichtje en neefje van 10 zelf ook zo hun best gedaan hadden op hun surprise en ook allebei een mooi gedicht hadden gemaakt. 

Mijn broer had mijn lootje getrokken en hij had voor mij een bol wol gemaakt van papier maché en daaroverheen had hij met dikke wol de draden er precies zo overheen geplakt als een bol wol is opgewonden. Het duurde dus even voor ik de wol had afgewikkeld en weer had opgewonden. Nicht gaf aan dat ik met die wol wel een muts kon haken voor haar omdat zij haar muts weer eens op school had laten liggen. Tuurlijk kind. Gelukkig had ze de muts van haar eigen surprise nog :-)

Toen de wol was opgewonden en ik het binnenste had bereikt vond ik daar een mooi haakboek en een haaktijdschrift en een setje haaknaalden. Heel erg leuk! Het bijpassende gedicht was hilarisch. Zo grappig dat ik van het lachen het bijna niet meer kon voorlezen. Het ging er over dat ik alsmaar zat te breien of te haken en dat de hele familie gek werd van dat getik (ze hebben niet zoveel met mijn hobby) en dat ik een kind al weggejaagd had naar Frankrijk en dat het niet lang zou duren of het andere kind was ook vertrokken als dat gehaak en gebrei maar door zou gaan. Gelukkig bleek dat een grap en eindigde het gedicht nog goed. Ja die broer van mij is berucht om zijn pakkende gedichten, ongeacht welk lootje hij heeft, en dat zorgt elk jaar weer voor uitgelopen mascara van het lachen. En dat is nu juist zo leuk van het sinterklaasfeest, dat je mekaar op een leuke manier een beetje kunt plagen. 

Mijn man had trouwens het lootje van mijn broer en maakte voor hem een tuin met buitenkeuken. Daar zaten echt uren werk in omdat hij een beetje in tijdnood kwam had  ik had het gedicht voor hem gemaakt en natuurlijk hadden wij daar ook veel plaag elementjes in zitten. Het werd een heerlijke avond en ook was er nog facetime contact met Frankrijk waar zoon zijn verjaardag vierde met vrouw en schoonfamilie. Zo konden we toch nog even met elkaar meegenieten. 

Vandaag gaan we de rommel van het surprise maken opruimen en ga ik heerlijk genieten van mijn cadeautjes. Ik heb ze al snel even doorgebladerd maar zowel in het tijdschrift als in het boek staan hele mooie patronen. Vooral van de woonaccessoires ben ik weg en ik ga me binnenkort eens goed verdiepen hoe je kabels moet haken. Erg mooi vind ik die. Maar eerst ga ik het dekentje voor Pietertje afbreien want dat kwam met het surprise maken wel een beetje in het geding. 

Daarna ligt er al een nieuwe bestelling want neefje wil nu toch ook graag een dekentje voor op de bank. Of ik dat voor hem wilde maken. Tuurlijk jongen! 

Fijne zondag!


vrijdag 1 december 2017

Vakjargon!

Vanavond was ik in het zwembad en zwom daar rustig mijn dertig baantjes. Het was niet heel erg druk maar aan de kant zwom een man en op de kant was de badmeester bezig hem te coachen. In de avonduren wordt hier in het zwembad les gegeven aan vluchtelingen. Dat is natuurlijk veel prettiger voor die mensen dan tussen het grut te zwemmen.

Deze man kon het nog niet zo heel erg goed en bleef dan ook angstvallig langs de kant zwemmen terwijl de badmeester hem steeds geduldig aanwijzingen bleef geven. Ik hoorde hem zeggen; en lang, maak je lang, ja goed zo en lang, maak je lang, ja dat doe je goed en nu weer lang en lang en lang.

Al zwemmend dacht ik na over dit vakjargon. Grappig toch dat veel beroepen dat hebben. Zo weet ik nog goed dat tijdens de bevalling van de oudste de gynaecoloog steeds maar het riedeltje en pers en pers, ja duw maar, ja duw maar en pers etc naar mij riep en dat ik de neiging had om te roepen of ze niet een ander cd'tje op kon zetten.

Omdat je tijdens dat baantjes zwemmen toch niet veel anders te doen hebt dan wat te overpeinzen dacht ik na over nog meer vakjargon.
Zo heeft ieder beroep natuurlijk zijn eigen taaltje. Eigenlijk kun je concluderen dat we allemaal een soort van gewoontedieren zijn die steeds maar weer hetzelfde riedeltje herhalen. Zelf doe ik dat natuurlijk ook in het dagelijkse leven.
Ondertussen kreeg de zwemmende man het steeds maar zwaarder. Je zag de angst en ook een beetje de wanhoop in zijn ogen hoe hij dat stomme zwemmen ooit voor elkaar zou krijgen. Waarschijnlijk kwam hij uit een land waar water schaars is en waar het niet gebruikelijk is om op zwemles te gaan. Ik kreeg een beetje medelijden met hem en overwoog heel even om naast hem te gaan zwemmen en hem gerust te stellen, maar deed het toch maar niet. De toorn van de badmeester wou ik me niet op de hals halen en misschien was het ook wel wat beangstigend zo'n dikke, witte vrouw vlak naast hem in het water.

Even later was de les afgelopen en zag ik hem opgelucht het bad uitklimmen en naar de douches sjokken. De badmeester ging een kop koffie halen en dochter en ik gingen nog even in het bubbelbad. Daar zaten al twee heren te keuvelen over de reparatie van scooters. Geen touw aan vast te knopen. Vakjargon!

Afbeeldingsresultaat voor vakjargon

zondag 26 november 2017

Surprise!

De goede Sint is al ruim een week in het land en hier in huis wordt ongelooflijk hard gewerkt aan de voorbereidingen voor zijn verjaardag.

Mijn echtgenoot is kampioen suprises maken en hij is dan ook al een dikke week bezig om iets moois te maken. Heel gedetailleerd is hij aan het werk. Jammer dat de ontvanger hem kapot moet maken om de cadeautjes er uit te peuteren. In ieder geval heeft manlief plezier in het maken en zal de ontvanger vast met veel plezier op zoek gaan. Dat komt goed.

Zelf ben ik niet zo van de surprises knutselen. Ik doe natuurlijk mijn best maar zo keurig en gedetailleerd als mijn echtgenoot dit doet kan ik dit niet. Mijn surprises zijn dan ook geen kunstwerken zoals die van mijn wederhelft, maar kunnen na het ontmantelen gerust de vuilnisbak in. Ik ben namelijk niet zo heel handig met karton en papier.

Een surprise van wol was handiger geweest. Jaren geleden breide ik van restjes mohair een lingerieset. Mijn zus kampeerde in die tijd vaak met haar gezin ook nog in de winter en daarom was een warm lingeriesetje wel toepasselijk. Als cadeautje vroeg ze soepkommen en twee daarvan waren natuurlijk prachtig in te pakken in de cups van de BH. Hilariteit alom met uitpakken maar voorzover ik weet heeft ze de lingerieset nooit echt gedragen. Een beetje ondankbaar  maar natuurlijk heel begrijpelijk, een mens wil geen kriebelende onderbroek! Ook niet op de camping in de kou. Haha!

Deze keer kon ik niet aankomen met een breisel en moest ik iets anders verzinnen. Dat is gelukt. Na twee middagen zwoegen staat er nu een surprise klaar om ingepakt te worden. Het was toch akelig weer vandaag dus de gelegenheid maar te baat genomen om te knutselen en het huishouden maar even te laten voor wat het is. Dat komt wel weer, want met al dat surprise gedoe is er toch niet tegen aan te werken.

Ook dochter is druk bezig met haar surprise en die had eigenlijk een muts nodig. Ik beloofde die voor haar te haken. We kochten een bol wol bij de Zeeman en ik nam haaknaald 8 en startte met mijn opdracht. Gewoon even uit de losse pols. Wel een beetje lastig inschatten hoe groot hij moest worden maar dat zou vast wel goed komen.

Het was nog een leuk wolletje ook en het haakte lekker snel weg. Helaas had ik niet helemaal genoeg om hem af te maken en dus diepte ik uit eigen voorraad twee kleuren op en maakte hem daarmee af. Het kleurverschil is nauwelijks te zien.

Gezellig hoor die Sinterklaas tijd. Voor Frankrijk staat er ook al een doos met vrolijk ingepakte sinterklaascadeautjes. Geen surprises want die komen vast niet heel aan, maar wel met voor ieder een gedicht. Dat is nog best lastig een sinterklaas gedicht te maken in het Engels, maar ook dat is gelukt. Geen wonderschone poëzie maar dat hoeft ook niet met Sint.

Nu de gedichten nog bij de surprises en dan zijn we er helemaal klaar voor. Laat het heerlijk avondje maar komen.


woensdag 22 november 2017

Huisjes

Wat heerlijk dat de zon er vandaag weer was. Ik ben al sinds vorige week zowat elke dag op pad voor het werk en dat vind ik heel erg leuk, maar de afgelopen dagen zat je niet voor je lol op de weg. Want niet alleen slecht weer, maar ook flinke files. Die twee samen is een huwelijk wat geloof ik nooit kapot gaat.

Jammer van die grauwe, grijze regen was ook dat de herfsttinten - nog volop aanwezig in de Achterhoek en op de Veluwe - niet geheel tot hun recht kwamen. Helaas, want binnenkort is alles van de bomen gewaaid en kijken we voorlopig weer tegen kale bomen aan. Ook mooi hoor.

Maar goed vanmiddag was daar dus de zon terwijl ik van Almere naar Groningen reed. Helaas zijn de meeste bomen in de polder al kaal, maar toch was landschap mooi zo in die zonnestralen. Zo'n lange rit deel ik in gedachten graag op in behapbare stukken. Van kantoor naar Groningen is het 1e deel dan tot aan de Ketelbrug. Als ik de Ketelbrug passeer dan hoop ik altijd maar dat hij dichtblijft omdat deze brug nog wel eens een slecht humeur schijnt te hebben en als hij dan blijft openstaan dan moet ik via de dijk Lelystad-Enkhuizen of via de Afsluitdijk terug naar huis en dat is wel heel erg omrijden. Gelukkig had hij vandaag een goed humeur want ik kon zonder problemen passeren en het is altijd een prachtig uitzicht vanaf de brug zo over het water van links het IJsselmeer en rechts het Ketelmeer.

Als je de brug over bent en de Noordoostpolder binnenrijdt dan zie je aan de rechterkant een huisje staan. Dat huisje is geen woonhuis maar een kunstwerk en het heet het Ketelhuisje. Uit het dak komt een soort van golf met een bootje erop wat als windvaan dient. Dat staat daar als symbool dat het een lastig karwei was om van zee land te maken.

Afbeeldingsresultaat voor Monument Noordoostpolder
Ketelhuisje


Aan het eind van de polder, vlak voor de afslag Lemmer staat een soortgelijk huisje, maar dit huisje heeft een bootje dat uit het dak komt. Ook al weer als symbool dat daar eens alleen maar water was. Ik vind het altijd leuk om de huisjes in de gaten te houden op mijn reis, als het verkeer dat toelaat natuurlijk, maar nu was het rustig. In de polder, vlak bij Ens staat trouwens nog zo'n huisje. Het Polderhuisje. Deze is van roestvaststaal en symboliseert ook het wonen op een plek waar eerst alleen maar water was.
Gerelateerde afbeelding
Boothuisje

Na het tweede huisje gaat het polderlandschap over in het Friese weiden- en meren landschap. De rijksweg krult een beetje omhoog en laat je aan beide zijden weer uitkijken over het water. Op naar Joure want dan is het tweede stuk voorbij.

Polderhuisje - Polderhuisje-vlakje.jpg
Polderhuisje

Bij Joure is zomaar ineens - voor mijn gevoel dan - de rotonde weg. Je kunt nu gewoon doorrijden. Weliswaar nog even met beperkte snelheid van 70 km maar toch doorrijden en vanaf daar is het een rechte weg naar Groningen. Het landschap gaat dan weer over in het mooie Groningse platteland met de weidse uitzichten. Toch mooi hoe je in een rit zoveel verschillende landschappen kunt waarnemen en dat in zo'n klein landje.

Na gedane zaken keerde ik weer huiswaarts en nu had ik het voorrecht dat de zon onder ging en daarmee het landschap in een prachtig licht zette. Het schemerde lang en het was pas echt donker toen ik allang de huisjes weer was gepasseerd en de lichtjes van de randstad zag naderen. Ondertussen klom er een sikkeltje van de maan aan de hemel en de kerstliedjes op Skyradio brachten al een beetje decembergevoel. Ik betrapte me er ineens op dat ik keihard zat mee te bleren met: All I want for Christmas iiiiiiiiissssssss youououou. Het moet niet gekker worden.

Nee mij hoor je niet klagen met al die ritjes maar een klein nadeel is wel dat ik vaak later thuis ben dan gewoonlijk en dan moet er nog gekookt en gegeten worden. Er blijft maar weinig tijd over om s'avonds nog een uurtje of wat de breipennen te hanteren. Dat is een beetje jammer want nu Dikkie Dik helemaal is ingebreid is het een kwestie van gas geven en nog 112 toeren tricot steek er boven breien. Gelukkig komt Pietertje pas over drie maanden.

Vanmiddag bedacht ik me dat ik ooit met hem door de polder ga rijden en hem ga vertellen over de huisjes en dat zijn verre voorvaders er voor gezorgd hebben dat we van water land kunnen maken. En het gekke is, daar kan ik me nu al op verheugen.



dinsdag 14 november 2017

Slipje, liggend sturen en een bal gehakt in het gips!

Een mens kan toch zomaar ineens getuige zijn van een rare situatie. Gisteren zat ik in de wachtkamer van het gezondheidscentrum te wachten op de fysiotherapeut. Omdat ik de laatste afspraak van die dag had liep het een beetje uit. Niks erg, ik vermaakte me wel even met een tijdschrift.

Aan een ander tafeltje zat een jonge vrouw ook te bladeren in een tijdschrift. Een stoer type met een rafelige spijkerbroek, stoere schoenen en warrige blonde haren opgestoken tot een soort van knot. Ik had haar gedag gezegd en verder geen aandacht aan haar geschonken totdat ik haar ineens hoorde praten in haar telefoon. Nogal hard, maar ach ik zat er alleen en had er geen last van.

Toch, als je mensen hoort kletsen in een telefoon dan krijg je daar toch wat van mee, of je nu wil of niet. Eerst ging het gesprek over een reis naar Suriname. Niet heel spannend dus mijn aandacht ging weer naar het artikel in de Jan waarin een date met gescheiden vaders met een boze ex werd besproken. Niet echt een onderwerp waar ik raakvlakken mee heb, maar een mens is nooit te oud om te leren. De kans is heeeel erg klein dat ik ooit ga daten met gescheiden vaders met boze exen, maar mocht dat toch zo zijn dan heb ik daar nu wel handige tips voor.

Naast mij kreeg het gesprek een andere wending, want de dame vertelde dat ze op de terugweg op het vliegveld was aangehouden bij de douane op verdenking van drugssmokkel. Haar koffer moest leeg en ze werd ook gefouilleerd. Tot in details kreeg ik te horen wat ze die dag droeg. Een kort maar toch wel netjes jurkje en een tangaslipje met kant dat van de zenuwen door die aanhouding verschoven was en nu zich een soortement van in haar edelijke, vrouwelijke delen had gedraaid waardoor het allemaal ietwat ongemakkelijk aanvoelde daar beneden op haar meest gevoelige plekje. En ik schrijf dit nu nog netjes op he? Zij gebruikte hele andere taal! Het meest bizarre was nog dat ze tegen haar gesprekspartner letterlijk vertelde dat ze in een wachtkamer zat en dat ze het verhaal eigenlijk niet kon vertellen omdat er iemand - ik dus - bij zat en dat het te gĂŞnant voor woorden was, maar dat ze het toch ging doen omdat ze die iemand nu toch aan de lijn had.

Gelukkig werd ze even daarna opgehaald uit de wachtkamer en terwijl ze achter de dokter aanliep hoorde ik haar nog tetteren. Even later legde ik ietwat verbijsterd mijn zweepslag kuit op de behandeltafel en ik kneep even in mijn arm of ik het niet gedroomd had, maar ik was echt wakker. Alleen weet ik nu nog niet of ze nu wel of niet drugs gesmokkeld had. Zal wel niet anders had ze daar niet in de wachtkamer gezeten. Gelukkig maar.

Vanmiddag nog twee van die gekke situaties. Ik moest naar Zwolle en reed over de A28 met een lekker gangetje toen er achter mij een blauwe auto kwam rijden. In mijn spiegel zag ik geen chauffeur zitten. Dat was gek. Zou dit zo'n test zijn met zo'n onbemande auto of was bananasplit weer begonnen. Met zo'n zelfrijdende auto loopt het niet altijd goed af dus ik hield dat blauwe geval goed in de gaten totdat de auto gas gaf en me voorbij ging. Dat was een kans om even naar binnen te loeren en tot mijn grote verbazing was er wel degelijk een meneer op de bestuurdersstoel alleen had hij zijn stoel zover achterover gezet dat hij niet achter het stuur zat maar lag. Een heel raar gezicht en ik vroeg me echt af hoe hij het verkeer in de gaten kon houden. Toen hij me passeerde zag ik dat het helemaal geen nieuwe auto was maar een oud blauw brikje met hotsen en butsen en dat het dus nooit zo'n niewerwets zelfbesturend geval kon zijn. Heel bizar. Meneer gaf gas en ging er met hoge snelheid vandoor.

Terug uit Zwolle had mijn Fordje een beetje honger dus op naar de pomp. Terwijl ik in een akelige miezerregen al kleumend en wel de tank volgooide zag ik uit de tankshop een grote, blonde man komen lopen. Echt een beer van een kerel en ach gossie hij had zijn arm in het gips. Echt een gigantisch gipsverband en zijn opgestoken, ingegipste duim stak vrolijk uit een mitella. In de andere hand had hij een bakje met, ik denk, een warme bal gehakt (die waren in de aanbieding zag ik later). De damp sloeg van die bal af. Och jakkes dacht ik nog, dat is niet fijn zo'n arm in het gips. De beer wandelde naar een klein autootje dat voor de ingang stond geparkeerd, zette de bal gehakt even op het dak, maakte met zijn gezonde hand de deur open, klemde de bal tussen het gips en de mitella en vouwde zich in het wagentje en sloeg de deur dicht. Hoe gaat ie dat nou doen dacht ik, dat is toch gevaarlijk autorijden met een arm in het gips, maar de beer gaf gas en scheurde het terrein af. Ik vroeg me af of die bal wel zou blijven zitten onderweg en zijn mitella niet onder de jus kwam te zitten. Maar op zulke vragen krijgt een mens geen antwoord. Ik ging netjes mijn benzine betalen en reed terug naar kantoor.

Het was een doodgewone dinsdag, maar hij gaf weer veel om over na te denken!


zondag 12 november 2017

Sinterklaas voorbereidingen

Dit jaar vieren we weer eens ouderwets Sinterklaas met surprises. We zijn met acht volwassenen en twee kinderen die allebei het geloof in de goedheiligman verloren hebben. Een gezellig ploegje en de lootjes zijn inmiddels getrokken.

Dit jaar wilde ik bijtijds beginnen met de voorbereidingen zodat we niet op het laatst in de Sint stress schieten omdat er nog surprises en gedichten af moeten. Voor dat je aan zo'n surprise kunt beginnen moet er een presentje zijn en daarom togen wij gisteren na het boodschappenrondje naar de stad.

Allereerst doken we even bij de Magna Plaza binnen. Het voormalige hoofdpostkantoor van Amsterdam is nog steeds een schitterend gebouw en ook al zitten er meest loeidure winkels in, het is toch leuk om er even rond te kijken. Zeker nu alles weer in kerstsfeer is. Een beetje vroeg maar het is werkelijk prachtig versierd. Ergens boven in de Magna Plaza zit een winkeltje waar ze hele leuke badbruisballen verkopen. Die zijn heel betaalbaar en altijd leuk om te geven en toen we die hadden uitgezocht - een leuk werkje want willen we de pinquin of het varkentje - worstelden we ons door de mensenmenigte heen op naar de Nieuwendijk. Daar haalden we dochter op die om vijf uur klaar met werken was. Terwijl zij zich omkleedde dronken wij een kopje thee in het horecadeel waar ze werkt.

Natuurlijk moet er ook een pakket naar Frankrijk met Sinterklaascadeautjes en gedichten en bij de Hema vonden we leuke dingen die goed met de post mee kunnen. Nu het pasgetrouwde stel in hun eigen appartement woont kunnen ze wel wat extra's gebruiken. Ovenwanten, keuken- en theedoeken, kaarsenstandaards belandden dan ook in het mandje en natuurlijk werd ook de babyafdeling aangedaan want al is Pietertje er nog niet, een slab kan hij straks vast goed gebruiken. Leuk om even lekker te zwijmelen als aanstaanden opa, oma en tante bij al die lieve babydingetjes. Tot zover verliep onze Sinterklaascadeautjes missie gesmeerd. Op naar de volgende winkel.

Vorig jaar in december is er tussen de Kalverstraat en het Damrak een grote vestiging van de Primark geopend. Sindsdien zie je hele volksstammen met die papieren tassen vol kleding door de stad sjouwen en als je naar binnen kijkt zie je een woelende en krioelende mensenmassa waar ik op voorhand de kriebels al van krijg. Het was tot nog toe goed gelukt om deze winkel te vermijden en dat was gelukkig niet heel moeilijk want voor grote maten moet je er niet zijn en dochter komt er ook liever niet.

Nu moest ik wel dapper zijn want op het verlanglijstje van nichtje stond een item van de Primark en aangezien haar lootje was getrokken in dit huishouden konden we niet anders. We lieten ons door de draaideur met de mensenmenigte meevoeren naar de roltrappen, onderwijl vroeg dochter in de gauwigheid nog even aan een loslopende verkoopster op welke verdieping het begeerde cadeau te verkrijgen was, en lieten ons tussen al die mensen in met diverse roltrappen naar de vierde verdieping brengen. Mensenkinderen wat een mensen, wat een kleding, wat een drukte en vooral wat een herrie! We baanden ons een weg tussen de rekken en de mensen en vonden gelukkig al gauw wat we zochten dus op naar de kassa. Gelukkig hebben ze die in grote getale en toen de boel was afgerekend zochten we onze weg weer naar buiten. Voor mijn gevoel had ik in dat halfuurtje een reis van een dag gemaakt. Pff wat een winkel en ik weet heel zeker dat de kans dat ik daar, geheel vrijwillig, nog eens naar binnen ga heel klein is. Daar wil je toch niet dood gevonden worden.

Op naar de Bijenkorf dan maar. Daar was het ook druk, maar aangenamer dan aan de overkant. Helaas vonden we daar niet wat we zochten en daarom besloten we de nieuwe winkel van Hudson Bay met een bezoek te vereren dus op naar het Rokin. Inmiddels was het helemaal donker en brandde de feestverlichting op De Dam en in de straten. Altijd een feestelijk gezicht en dan hangt er ook zo'n gezellig november sfeertje met wat flardjes mist gewikkeld om de lantaarnpalen.

Het Rokin is erg mooi geworden, een knus stukje stad met een ruim trottoir en gezellig bankjes. Ook al is het misschien maar tweehonderd meter van de Dam af het was hier een heel stuk rustiger. Dat was het ook bij Hudson Bay. Eerst even zoeken naar de juiste ingang maar eenmaal binnen bleek het een oase van rust. Geen kip te zien, behalve een ijverige verkoopster die nog maar eens haar glazen vitrine oppoetste. Op de tweede verdieping waren we de enige klanten en we gingen als vanzelf haast fluisteren met elkaar. Een groter contrast met de vorige winkels was niet denkbaar. Enfin dochter slaagde voor de door haar felbegeerde jas en we gingen op naar het Rembrandtplein voor een drankje en een hapje.

Je moet er wat voor over hebben en een strakke planning aanhouden met die Sint inkopen maar gezellig is het wel. Druk ook!

Gelukkig is het vandaag zondag en is het heerlijk om met je alleen maar druk te hoeven maken over de staart van Dikkie Dik. Wel zo rustig.




donderdag 9 november 2017

Op de bank met een dekentje!

Vandaag hoorde ik op de radio steeds een reclame van een woonwinkel waarin een dame zegt dat ze graag op de bank wil liggen met een dekentje. En dat is nou precies wat ik de laatste weken zelf ook zo graag doe. Althans niet op de bank liggen onder een dekentje, maar op de bank zitten met een dekentje. Een dekentje in wording. Elke avond als ik na het werk naar huis rij dan verheug ik me op het moment dat er gekookt en gegeten is, de vaat in de afwasmachine staat en ik de breinaalden op kan pakken.

Elke avond brei ik zo'n tien naalden en als ik dat zo opschrijf dan lijkt dat best weinig maar het zijn elke avond toch 1650 steken. En dat lijkt dan weer een heleboel. Vorige week begon ik met het inbreien van Dikkie Dik. Dat was lang geleden dus het was even weer de weg vinden hoe dat ook al weer ging met al die bolletjes wol op een rijtje naast je. Zodanig neergelegd dat de boel niet in de war komt, dat de draden gemakkelijk om elkaar heen geslagen worden en dat je makkelijk van recht naar averecht kunt keren zonder dat je al die bolletjes weer in de juiste volgorde moet leggen.

Al snel had ik door hoe dat ook al weer ging en ik kreeg een deja vu. Ik zag mijn moeder en mezelf zitten in de jaren tachtig met ieder een lange, smalle kartonnen doos naast ons op de bank met daar in onze bolletjes wol. Want we breiden wat af aan die Dallas truien met ingebreide motieven met verschillende soorten garens. Mooie herinneringen. Om te koesteren!

Nog een naald of tien en het koppie van Dikkie zit er in en dan nog bijna twintig naalden om zijn staart af te maken en dan staat hij er op. Of liever gezegd dan zit hij op de deken. Het is ontzettend leuk werk omdat je per naald de kat ziet verschijnen. Helaas ben ik voor echte katten allergisch - wat ik heel erg jammer vindt - maar voor deze wollen kat niet. Zit ik ook eens met een kat op schoot. Gezellig hoor.

Als Dikkie Dik compleet is dan moeten er nog 112 toeren gebreid worden en dan is de basis van het dekentje klaar. Het is een werkje wat lekker opschiet en dus zit ik alweer te mijmeren over het volgende project. Zo'n muziekdoosje met van die kleine gehaakte beestjes lijkt me wel leuk. Om het echt passend te krijgen bij schoondochter en zoon moeten er eigenlijk kleine neushoorntjes aan komen, maar daar heb ik tot op heden nog geen patroontje van gevonden op pinterest. Nou we hebben nog even de tijd. Eerst maar dit dekentje af.

Het is heerlijk materiaal om mee te werken, super zacht en comfortabel. En lekker warm zo op mijn schoot. Dat zal ik nog gaan missen als het af is.

Het is nog niet goed te zien maar als hij af is maak ik een goede foto.


woensdag 8 november 2017

Zoenen

Gisterochtend was het weer zover. Altijd weer een vervelend moment! De eerste nachtvorst zodat je eerst je autoruiten moet krabben voor je kunt vertrekken. Altijd weer even wennen. Nu wordt het echt winter. Niks nazomer nee hup op naar de kou. Daar sta je dan te bibberen op de vroege ochtend terwijl je zonder handschoenen - want waar zijn die ook al weer - met een ijskrabber je ruiten te lijf gaat. En nu heb ik nog niks te klagen want ons Fordje heeft zowel voor- als achter ruitverwarming!

Enfin uiteindelijk waren de ramen schoon en kon ik vertrekken. Op naar Almere en toen ik de A6 opdraaide werd ik blij verrast van een prachtige heldere lucht en toen ik de Hollandse brug opreed kwam daar de zon als een prachtige rode bol het water uitstijgen. Schitterend. Dat is dan weer het voordeel van zulke koude ochtenden.

Eind van de middag moest ik naar Haarlem. De zon begon al wat te zakken en zette alles in een prachtig gouden licht. Na gedane zaken ging ik naar huis, maar dan moet je in de spits eerst nog Haarlem uit. Dat gaat stapvoets en is niet zo heel erg omdat je in zo'n stad zoveel te zien hebt. Zoals hippe, bebaarde bakfietsvaders met dik ingepakte kindertjes waar de snottebellen van de eerste herfstverkoudheidjes de neusjes uitgutsten, rechtstreeks in de bak. Ook al zitten die kinders veilig in de riemen in zo'n bak met al die liters snot zitten die hummels sowieso stevig vastgeplakt en vallen ze er niet uit. Gelukkig.

Bij het station ging het stoplicht net op rood toen ik er aan kwam en dat betekende een tijdje wachten, maar dat gaf me uitgebreid zicht op de forensen die op de bus stonden te wachten. Ik had eersterang zicht op een lange jongen - met baard en zwart mutsje - met een grote zwarte koffer op zijn rug. Een soort van gitaar denk ik. Hij hield een tenger meisje vast met glanzende donkere haren en een aubergine kleurige jas en ze stonden te zoenen alsof hun leven er vanaf hing. De omstanders vonden het blijkbaar nogal genant want die gingen en masse een beetje met de ruggen naar het zoenende stel staan. Tussen de mensen in stonden ze daar maar te zoenen met een overgave alsof ze op een onbewoond eiland stonden. Heel bijzonder om te zien zo voor het station in Haarlem waar de zon al een beetje onder dreigde te gaan en wat slierten nevel zich alvast om wat lantaarnpalen hadden gewonden.

Mijn stoplicht ging op groen en langzaam sukkelde ik in de rij naar de snelweg. Daar zag ik voorbij Schiphol nog net het bovenste randje van die prachtige rode bol die ik dezelfde ochtend had zien opkomen. Nagenoeg zonder file reed ik naar huis.

Echt een dag om te zoenen!

Afbeeldingsresultaat voor hollandse brug almere zonsopkomst

zondag 5 november 2017

In de blommetjes

Afgelopen week lag het werk aan de babydeken even een beetje stil. Er waren andere prioriteiten in de avond. Zo stond ik woensdagavond uren in de keuken om 2 appeltaarten en 12 muffins te bakken. Afgelopen donderdag kreeg ik er weer een jaartje bij dus moest er getrakteerd worden en dan is een zelfgebakken taart altijd lekker.

Donderdagochtend heb ik het met een bescheiden ploegje op kantoor gevierd en s'middags was ik lekker vrij. Ik had niet zoveel zin om mijn verjaardag uitgebreid te vieren en had familie en vrienden een appje gestuurd dat er voor wie zin had er vanaf 18.00 uur een kop soep klaar stond met een broodje en natuurlijk daarna koffie met appeltaart


Toen donderdagmiddag een pan kippensoep en een pan groente/tomatensoep klaar stonden had ik nog een paar uurtjes voormezelf en als je jarig bent mag je dan zelf kiezen wat je wil doen. Ik zat dus heerlijk jarig te wezen met een kopje thee en mijn breiwerk en die middag heb ik een beginnetje gemaakt met de voetjes van Dikkie Dik. Het werd een heerlijke middag en toen dochter en manlief thuiskwamen begon het cadeautjesfeest - ik ben weer schandalig verwend - en dat feest werd nog eens voortgezet door mijn vader en allerhande familieleden die gezellig kwamen aanwaaien. Natuurlijk was er contact met zoon en schoondochter en werd ik per facetime vanuit Marseille zowel in het Nederlands als in het Frans toegezongen. Kortom ik was echt jarig en het was een fijne dag.


Vrijdag waren we vrij en stond er een bezoek aan de kapper op het programma en zijn manlief en ik heerlijk wezen kringloop- en antiek en curiosa wezen winkelen. Behalve een kookboek van Jamie Olivier voor 4 euro in de kringloop hebben we niks gekocht maar wel heel veel mooie dingen gezien en heerlijk gesnuffeld. Leuk hoor. We hadden zo'n leuk antiek en curiosawinkel gevonden in Alphen aan den Rijn met prachtige dingen, dat was echt genieten en ook het ritje er naar toe was mooi.

Gisteren kregen we logees. Nicht (13) en Neef (10) kwamen logeren en dat is altijd gezellig. Neef wilde een tulband bakken en nicht quacamole maken en taco's maken voor het diner. Alles was goed gelukt dus tevreden kinderen en wat wil een tante nog meer.

Nu ze weer weg zijn is het stil in huis en dat geeft ook weer niet want nu kan ik lekker verder met Dikkie Dik terwijl ik heel erg geniet van alle prachtige bloemen die ik kreeg voor mijn verjaardag.
Wat een rijkdom!



zondag 29 oktober 2017

Advies Aanvraag bij Ervaren Breisters???

De afmetingen voor mijn Dikkie Dik dekentje heb ik helemaal uitgerekend naar aanleiding van het proeflapje. Tot zo ver niks aan de hand!

Maarrrrrr nu moet ik over krap 20 naalden volgens mijn berekeningen met het inbreien beginnen van de kat en nu ben ik vergeten hoe ik dat altijd deed met de teruggaande naalden.

Volgens het telschema is het patroon 79 naalden hoog. Dat zijn enkele toeren. Als ik de averechtse toeren hetzelfde brei als de heengaande toeren dan wordt het patroon 158 naalden hoog en dan kom ik niet uit met mijn berekening. Als ik het telpatroon aanhou dan moet ik dus ook in de averechtse toeren het schema aanhouden.

Het is al zo lang geleden dat ik zo'n figuur heb ingebreid dat ik niet goed meer weet hoe ik die patronen moet lezen.

Ik neig er naar om het patroon aan te houden en dus ook in de averechtse toeren te meerderen of te minderen volgens het patroon. Op die manier wordt Dikkie gewoon 79 naalden hoog.

Wie o wie heeft er vaker met dit bijltje gehakt en denkt even met me mee?

Alvast heel erg bedankt!


zaterdag 28 oktober 2017

Pittige Pompoen!

Binnenkort is het dus weer Halloween en dan wordt een mens doodgegooid met allerlei griezeligheid. Ik spotte onlangs in die goeie ouwe allerhande speciale Halloween gerechten. Van knakworsten hadden ze vingers gemaakt - griezelig echt - en die staken dan uit bloederige broodjes. Brr, hoewel ik een knakworst op zijn tijd lekker vind, denk ik niet dat ik gretig zal happen in zo'n bloederige vinger. Nee, dank u wel.

In dezelfde editie hadden ze ook zwarte torren van olijven gemaakt en uitpuilende ogen van gehaktballetjes en een olijf met piment. Je moet er maar zin in hebben. Wat ik wel altijd gezellig vind rondom deze tijd zijn de pompoenen met hun groteske glimlachjes en de uitgestoken ogen waardoor het schijnsel van een waxientje zo'n gezellig sfeertje brengt. Maar ook wel weer zonde want pompoen is heerlijk en dus zonde om als lantaarntje te dienen, de eetbare exemplaren dan en het is bovendien een hels karwei om zo'n pompoen te versnijden.

Toen ik gisteravond het weekmenu aan het opstellen was zag ik dat de grootgrutter alle pompoenen in de aanbieding had gedaan en daarom googelde ik maar eens even naar een recept voor pompoensoep. Dat leek me nu eens een goed alternatief voor de hier zo geliefde tomaten/groentensoep die ook erg lekker is maar ook wel een beetje saai begint te worden zo elke week. Daar moet ik me eigenlijk om schamen want hoezo saai? Er zijn mensen die niet fatsoenlijk iets te eten hebben en een moord zouden doen voor een kom soep. Ik weet het, een beetje verwend is het wel.

Maar goed nu die pompoenen in de aanbieding waren was het een uitgemaakte zaak. De winterpenen waren ook in de aanbieding, een kilo voor nog geen tachtig cent en die had ik ook nodig. Voor in de soep en voor in de worteltjestaart die ik van de week ga bakken.

In de winkel bleken er diverse pompoenen aanwezig te zijn. De klassieke oranje met hun ronde buikjes, een groene en ook een wittige. De flespompoen. In het recept wat ik had gevonden stond dat de flespompoen het beste uitkwam in de soep dus die nam ik mee.

Thuis vroeg ik mijn echtgenoot de pompoen te doorklieven met het grote koksmes en daarna sneed ik hem in repen, schilde hem en maakte er blokjes van. Ik snipperde een ui en hakte een teen knoflook en fruitte dat met een eetlepel rode Thaise currypasta aan in een beetje olijfolie. Daar deed ik de pompoenstukjes bij en een winterwortel. Geschrapt en in plakjes gesneden samen met een hele rode peper met zaadjes. Dat husselde ik in de pan een beetje door elkaar, deed er 250 ml kokend water bij en twee groentenbouillonblokjes en liet dat zo'n drie kwartier sudderen met de deksel op de pan.

Daarna liet ik de boel wat afkoelen, deed er een flinke toef peterselie bij en zette de staafmixer erin en pureerde alles tot een gladde dikke saus. Toen het echt helemaal fijn was deed ik er een blik van 400 ml kokosmelk bij en bracht de soep tot bijna aan de kook. Ondertussen sneed ik een prei fijn in halve ringetjes en roerde dit door de soep.

Hij was heerlijk maar wel erg pittig. Achteraf had ik beter een halve rode peper erin moeten doen, maar ach dit beetje pit past goed bij de stormachtige wind die buiten aan het blazen is. Maar goed dat ik geen pompoen met lichtje in de tuin heb staan want met deze wind had dat niks geworden.

woensdag 25 oktober 2017

Tijd

Het is al eind oktober en bijna tijd om de klok weer terug te zetten naar wintertijd. Nu is het s'morgens nog aardedonker als ik om half acht in de auto stap, maar door dat ene uurtje is het volgende week weer een stuk lichter. Best gek eigenlijk. Lekker is dan weer wel dat we dit weekend een uurtje langer hebben. En zo'n uurtje kan ik best gebruiken, want wat is een beetje tijd tegenwoordig. Niets, een uur, een dag, een week het is zo om!

Als kind vond ik een jaar enorm lang duren en nu lijkt het hoe ouder ik word hoe sneller de tijd gaat. Nog even en we gaan aan de laatste twee maanden van het jaar beginnen. Ook weer leuk hoor, daar niet van. Herfst en wintertijd vind ik heel gezellig en knus.

Tijd is sowieso een raar ding. Afgelopen maandag keek ik naar het nieuwe tv programma "Het geheime dagboek van Hendrik Groen". Ik had al veel goede berichten gehoord over het boek en het staat dan ook nog op mijn lijstje van boeken die ik graag wil lezen. Maar ja geen tijd. Nou ja wel tijd, maar tijd die ik aan andere dingen besteed.

Maandag zat ik er dus klaar voor, voor Hendrik en zijn belevenissen en terwijl ik zat te kijken viel ik ineens terug in de tijd, want deze serie is opgenomen in het bejaardentehuis waar mijn oma heeft gewoond. Van januari 1993 tot aan haar dood in 2011 woonde ze daar en dat is best een lange periode. Ik zag Hendrik en zijn kornuiten door het beeld schuiven en ineens waren het niet meer acteurs, maar zag ik voor me hoe we daar altijd zaten met de hele familie op nieuwjaarsdag aan de oliebollen. Hoe we in augustus altijd haar verjaardag vierden en zelfs het aquarium in de serie stond in het echt op dezelfde plek. Net als het kapperswinkeltje.

Ineens was ik weer 22 jaar jonger en zag mezelf achter onze zoon aanrennen die de kuierlatten nam op zijn kleine beentjes om de vissen te gaan aaien. Dan moest ik er wel achteraan om geen drijfnat kind mee terug te nemen. En oma maar lachen! Regelmatig wandelden we op zondag even naar haar toe en dronken daar dan een kopje thee met haar. Dat vond ze gezellig en wij ook.

Best leuk om weer even terug te gaan naar het verleden en dat allemaal door Hendrik Groen. Een leuke serie al kreeg ik wel even de pest in toen ze aan het begin van de serie lieten zien dat er een overledene werd opgehaald. Twee mensen van het uitvaartbedrijf reden met de brancard nogal ruw tegen een kast aan en de overledene in kwestie werd een soort van als Jonas in de Wallevis op die brancard gezwaaid. Jammer, heel jammer want zo gaat dat helemaal niet. Stel je voor dat zou zo niet respectvol wezen.

Al vredig breiend aan mijn babydeken voor Pietertje zat ik dat zo eens te overdenken, want straks als hij geboren is dan schuiven we allemaal een generatie op en als ik later in zo'n bejaardenhuis woon, komt hij dan op bezoek bij zijn ouwe oma of heeft hij daar geen tijd voor en zit ik de hele dag te kletsen tegen een robot. Die niet echt is, maar wel voldoende tijd heeft voor mij?

Wat een gruwelijk vooruitzicht eigenlijk. Geen mens weet gelukkig hoeveel tijd hij nog heeft maar ik hoop vurig dat ik tegen die tijd - als ik oud en versleten ben - toch nog lekker op mezelf kan wonen en niet met een stelletje ouwe mopperpotten in zo'n huis. Die mopperige sfeer hadden ze trouwens perfect weergegeven in de serie, want dat was in het echt ook zo. Het huis is inmiddels gesloten voor bewoners en daarom konden ze er natuurlijk goed filmen, maar de sfeer is vast blijven hangen in het gebouw.

Nou ja mocht het er tegen die tijd toch van komen dat je in zo'n huis moet wonen dan neem ik toch lekker mijn wolletjes en mijn haak- en breinaalden mee. Heb je tenminste wat te doen. Tijd zat.

En nu? Nu is het tijd voor een kop koffie, een gezellig muziekje op en tijd voor de breipennen. Want dat dekentje moet wel op tijd af natuurlijk!


Afbeeldingsresultaat voor vijf voor twaalf




zaterdag 21 oktober 2017

Tramtheater

De hele week liep ik me al te verheugen op het bezoek aan de wolwinkel en dus stapten we vanmiddag met goede moed in de metro. Die bracht ons naar Amsterdam Centraal en vandaar pakten we een trammetje tot aan het paleis op de dam. Tussen de mensenmenigte door worstelden we ons door wat steegjes, liepen langs Multatuli en gingen de wolwinkel in.

Ik had gerekend op een winkel vol klanten maar dat viel mee. Boven op de vide - waar ik de haakcursus deed - zat het nu vol met andere dames die met een cursus of workshop bezig waren, maar beneden waren wij de enige klanten.

Ik legde de gekregen Franse wolletjes op de toonbank en legde uit wat mijn bedoeling was. De dame achter de toonbank streelde het cashmere, oh wat zacht en bestudeerde het etiket. Wat bijzonder van die winkel om maar vijf bolletjes van 16 meter elk te verkopen voor een dekentje vond ze. Ja dat vond ik ook en ik toverde het patroon van Dikkie Dik uit de tas en het oranje bolletje.

Samen gingen we op zoek naar een bijpassend wolletje. Er waren er vele maar het moest qua pendikte natuurlijk wel een beetje passen. Uiteindelijk gaf ze me een bol van Rowan Alpaca Soft DK. Dat was inderdaad een heel zacht garen, maar ook een tikkie prijzig. Ach zei mijn man, onze kleinzoon moet natuurlijk wel onder een mooi dekentje liggen dus doe dit maar. Met acht bollen in de kleur simply white, niet helemaal wit maar een beetje roomwit, verlieten we het pand.

Naast de wolwinkel zit een badeendjes winkel. Amsterdam Duckstore verkoopt badeendjes in allerlei soorten en maten. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is een badeend passend bij elke gelegenheid en daar moeten we altijd even kijken omdat het aanschouwen van al die eendjes zo leuk is. Nu stond de etalage vol met Halloween ducks. Te zijner tijd krijgt Pietertje natuurlijk ook een badeend, maar we zijn er nog niet uit welke. Dit lijkt me nu een perfect uitzoekklusje voor de aanstaande opa!

We sloegen de hoek om en stonden op de Herengracht. De zon scheen en het rook zo lekker herfstig in de stad dus we kuierden op ons gemakje nog maar even een eindje langs de gracht. Altijd mooi totdat mijn kuit er wel genoeg van had en begon te muiten. Volgens mijn peut is dat het moment om op te letten want forceren kan een scheur opleveren en dat is niet wat we willen. Scheuren in kuiten. Op naar de tram dus maar en we sloegen wat steegjes in.

Op het Spui pakten we lijn 5 naar het CS, maar dat schoot niet erg op want doordat er eerder een betoging in de stad was, was de weg naar het CS voor de tram een beetje geblokkeerd. Wij zaten voorin de tram en hoorden over de boordradio de meldkamer op zijn plat Amsterdams de trambestuurders van deze lijn advies geven. Geweldig het was net theater.

We stonden een poosje stil voor de deur van een koffie en cake tentje. Op de hippe borden naast de voordeur stond gekrijt dat er verse cake, taart en brioche was gebakken die ochtend. Aan het tafeltje voor het raam zaten twee mensen met een grote latte machiato voor hun neus en een bordje met die pas gebakken lekkernijen. Ik kon niet zien wat er op lag maar ik vermoed een soort van proeverij want ze voerden mekaar om beurten een hap en gaven dan met volle mond commentaar. Ik zag de stukken cake tegen het raam spetteren. Blijkbaar was het wel erg lekker want er werd steeds sneller gegeten. Ook dit was een soort van pantomime.

We schoten maar langzaam op, maar ach we zaten prima en er was veel te zien dus wat gaf het. Als je zo langzaam de Nieuwezijdsvoorburgwal door gaat dan heb je ook goed zicht op alle geveltjes en ontdek je zomaar wat pareltjes van gebouwen waar je anders aan voorbij gaat. Mooi hoor.

Eenmaal thuis wilde ik weer verder met de Muness sjaal waar ik gisteren een behoorlijk stukje aan had gebreid en toen, toen moest ik niezen en gleden er vier steken van mijn naald en rrrrrtt binnen de kortste keren liepen er vier laddertjes in mijn eens zo mooie patroon. POEP. (Ik zei iets anders heel lelijks en dat zal ik hier maar niet herhalen) :-(
Ik had er nog wel een controle draad in zitten maar kreeg het toch niet meer goed op mijn pen. Toen heb ik de hele boel maar uitgehaald en opgeborgen tot een volgende keer. Wat balen zeg.

Dan moet het maar zo zijn, aan de slag met het babydekentje. Ik breide eerst een proeflapje en aan de hand van dit proeflapje bereken ik dan hoeveel steken ik moet opzetten en hoeveel naalden hoog het moet worden. Daar midden in komt dan Dikkie Dik.