vrijdag 30 juni 2017

Verse wol

Eigenlijk is geen enkele werkdag hetzelfde maar de vrijdag is, als ik een kantoordag heb, meestal wel een prettige, overzichtelijke dag. Zo'n dag waarop je vaak lekker door kunt werken en ook echt dingen af kunt maken. Zo'n vrijdag dus. Meestal. Vaak. Maar dus niet vandaag. Het was een prima dag hoor, maar wel een beetje rommelig.

Gelukkig had ik behalve het vooruitzicht van het aanstaande weekend ook nog een ander prettig vooruitzicht, want ik wist: Als ik thuiskom dan is de postbode geweest en die heeft een doos vol verse wolletjes bezorgd. En zo geschiedde!


Nu was ik voor de vrijdag niet heel erg vroeg thuis. Pas om zes uur stapte ik het pand binnen en jawel hoor op de keukentafel stond de doos. Mijn handen jeukten om die open te maken, maar eerst moest er gekookt worden. Mijn vader zou komen eten en zou er rond zes uur zijn. Heel veel tijd had ik dus niet en de kip moest nog in de marinade en de saus moest ook nog worden gemaakt zodat die even de tijd had om in te koken. Als een haas ging ik aan de slag.

Paps kwam en ging aan de keukentafel zitten en terwijl ik me ongans stond te roeren om geen klontjes in de saus te krijgen schonk echtgenoot een drankje in. Vrijdagavond voor het eten is hier altijd het borreluurtje. Soms drinken we inderdaad een borreltje en soms ook gewoon een frisje, maar het is en blijft ons borreluurtje. Daarmee sluiten we de week af en luiden we het weekend in.

We dronken wat, we kletsten wat, we kookten uiteindelijk de kipkerrie met de rijst en aten gezellig. Ondertussen stond die doos maar naar me te lonken. Toch maar even openmaken en de inhoud bekijken.

Na de koffie, toen paps weer vertrokken was kon ik het niet laten. Ik vervulde niet eerst mijn plicht om een weekmenuutje op te stellen en de bijbehorende boodschappenlijst, nee ik ging aan de haak!
Wat een heerlijk zacht wolletje is die Colour Crafter van Scheepjes. Niks mis met de Royal van de Zeeman, maar dit is toch echt veel zachter. Het voelt erg luxe. Ook de kleur is erg mooi, precies zoals ik hem in mijn gedachten had.


Ik begon eerst met een proefje met de granietsteek, maar al snel bleek dat deze kleur wol toch net een tikkie te donker is om s'avonds goed te kunnen zien waar welke steek moet komen. Het was al wat schemerig en ook met de leeslamp op volle sterkte viel het niet mee om het goed te kunnen zien. Na zo'n werkdag met veel op de computer turen haakt deze steek niet heel vlot weg.

Ik heb het uitgehaald en ben begonnen aan het patroon waar ik al twee keer eerder een omslagdoek mee gehaakt heb. Deze vind je hier! Dit patroon haakt heerlijk weg en dat was nu juist de bedoeling. Door de week heb ik overdag geen tijd om te haken, ik moet het van de avonduren hebben en dus mdoet het patroon goed te zien zijn, want elke avond puzzelen en turen daar heb ik geen zin in.


De eerste toeren zijn gehaakt en ik heb de slag al weer helemaal te pakken. Zo fijn. Geef me een doosje verse wol en ik ben gelukkig!

woensdag 28 juni 2017

Wachten.......

Maandag liet ik de foto's van mijn haakprobeerseltjes zien aan mijn collega-haakvriendinnen. Die proestten het uit van het lachen en vroegen wat voor broddellap dit moest worden. Ik vertelde mijn verhaal over het verloopwolletje en over mijn gevecht met de granietsteek en beiden toverden direct hun eigen project uit de haaktas - zij haken vaak tussen de middag met een aantal andere collega's - en lieten me zien hoe het moest.

Kijk, aan zulke collega's heb je wat, want van voordoen leer ik eigenlijk altijd het makkelijkste en de truc is dan ook om twee lossen te maken aan de uiteinden om de meerdering mooi recht te kunnen maken. Weer wat geleerd. De wol waar mijn ene collega mee bezig was, was de Colour Crafter van Scheepjes. Een mooi draadje, lekker zacht en soepel.

Thuis nam ik het definitieve besluit om het verloopwolletje terug te brengen naar de Zeeman en andere wol te bestellen. Samen met dochter bekeek ik op de site van Caro's Atelier de kleuren groen van de Colour Crafter en samen besloten we dat het "Arnhem" moest worden. Die kwam het dichtste bij de legergroene kleur die ik zocht.



Enfin de boel is besteld en nu is het wachten tot tante Post mijn bolletjes komt brengen. Dat terugbrengen van de afgekeurde wol wordt trouwens nog een dingetje, want ik ben het bonnetje kwijt. In de boodschappentas waar ze in zitten is geen bon te bekennen, in mijn portemonnee ook niet en in mijn handtas zaten weliswaar een heleboel bonnen maar geen bon van de Zeeman. Op woensdag komt hier altijd de vuilnisman dus voor ik de pedaalemmer in de keuken leegde gisteravond, heb ik de pedaalemmerzak met inhoud op de keukentafel gelegd en als een soort van slordige chirurg de zak opengeknipt en alles nageplozen. Bleh, niet een fijn klusje. Helaas ook hier geen bon. Ik zag het niet zitten om ondersteboven in de kliko te duiken om daar naar een bon te zoeken, daar krijg je maar roddels van in de straat, dus als hij daar in zat dan is hij nu echt weg.

Ik ga het toch maar proberen door een printscreen te maken van de betaalrekening met daarop het pinbedrag. Wie weet kan ik ze zo wel terugbrengen. Al geven ze maar een tegoedbon in plaats van geld, dat komt ook wel weer op. Mochten ze onvermurvbaar zijn dan is er vast een basisschool die er blij mee is en er knutselwerkjes mee kan maken.

Vanavond maar eens kijken wat ik ga doen. Toch even een rij stokjes aan de deken haken of lekker even wegduiken in een boek. Er ligt nog een stapeltje van de bieb. 


zondag 25 juni 2017

Puzzelen

Eigenlijk wilde ik vanmiddag de tuin in om de onlangs gekochtte petuniaatjes en vlijtig liesjes in de potten te zetten. Die zielepieten stonden al twee weken op mijn werktafeltje te wachten op een mooi plaatsje. Ze kregen elke avond keurig een slok water hoor, maar het kwam er maar niet van om ze op hun plek te zetten. Of het was te warm, of ik kon er niet bij omdat de schilder in de weg stond, of er waren andere zaken die aandacht vroegen. Maar vanmiddag gooide een akelige motregen mijn plannen in de war.

Dan maar met een handwerkje op de bank. Gisterochtend besloot ik om een omslagdoek te haken voor een nichtje. Nichtje wordt over ruim een maand 25 en dat is een mooi kadootje, ook omdat ik voor haar zus al eens een omslagdoek had gehaakt en ze die erg mooi vond. Direct gisteren tijdens het boodschappen doen maar even de Zeeman binnengewipt voor wat bollen acryl. Ik wilde donkergroen voor haar hebben, want groen is haar lievelingskleur, maar die hadden ze niet. Wel bollen donkerblauw met groen. Echtgenoot, die ook mee was, zei dat nichtje dit vast een mooie kleur vond. Ze heeft een bijzondere smaak en houdt van jasjes en broeken in legerprint. Ik twijfelde nog een tikkie maar echtgenoot begon al bollen in het mandje te mikken. De schat heeft nu eenmaal minder geduld om een wolletje uit te zoeken en dat neem ik hem niet kwalijk, zeker omdat hij keurig keek of de kleurnummers wel klopten.

Nu nog een patroon en ik zocht op pinterest naar het patroon van de doek die ik al twee keer eerder haakte en maakte een opzetje voor we naar het theater gingen. Gisteravond laat na de voorstelling haakte ik nog een toertje en vanmorgen bij daglicht zag ik dat ik en een fout had gemaakt en dat het niet naar mijn zin was.

Opnieuw even wezen buurten op pinterest en daar vond ik allemaal mooie patronen.
Met een probeer katoentje maakte ik een proeflapje. Hmm leuk patroon, maar niet geschikt voor het gemeleerde garen dat ik had en ook niet passend bij nichtje die van strak en simpel houdt.

Toen vond ik een omslagdoek met de granietsteek. Die voldeed aan de eisen. Strak en simpel, maar krimmeneel wat een lastig patroon. Vanaf het haakschema kreeg ik het niet voor elkaar. Gelukkig was er een linkje naar een filmpje op Youtube van Wendy die precies voordeed hoe het moest. En jawel na een uurtje pielen had ik het voor elkaar. Bovenstaand lapje is vanuit de punt naar boven gehaakt.
Wendy had ook nog een filmpje waarin de granietsteek vanaf de rug werd gehaakt. Die vond ik mooier en ook met dit lapje was het even puzzelen, maar kreeg ik het toch voor elkaar. Deze zou hem worden.
Ik begon met het juiste garen, maar het werd een ramp. Door de verloopstukjes zie je bijna niet waar je bent en komt het patroon helemaal niet uit. Het werd een rommeltje. Uithalen maar weer.
Dan toch maar weer het oorspronkelijke patroon, maar nu zonder fouten. Ik heb nu vijf toeren gehaakt en ik vind het helemaal niks. Dit is geen geschikt garen voor dit patroon. Misschien als je alleen maar vasten haakt dat het nog wat wordt, maar eigenlijk ben ik er al klaar mee. Dit gaat hem niet worden. 

En alsof de zon zag dat ik wel een oppeppertje kon gebruiken stuurde ze de motregen naar huis en liet haar stralen in de tuin schijnen. Niet zo lang, maar lang genoeg om mij naar buiten te lokken en toch die plantjes in de potten te zetten. Heb ik in ieder geval vanmiddag nog wel iets voor elkaar gemaakt. 

Vanavond ga ik eens even puzzelen wat ik ga doen. De bollen (op 1 na natuurlijk) terugbrengen naar de Zeeman en daar een andere kleur kiezen. Er was genoeg donkergrijs, blauw en beige op voorraad en dan daar maar een kleur uitkiezen. Ik kan ze ook terugbrengen en kijken bij de Action of ze daar iets van groen hebben, of ik bestel ergens online de juiste kleur groen. Want dan weet ik zeker dat ze er blij van wordt. Dat lijkt me namelijk de essentie van een cadeautje geven: zorgen dat de ontvanger er blij mee is. 

En met een effen garen is het wel mogelijk om de omslagdoek in de  granietsteek te maken. Ik puzzel nog even verder! Wordt vervolgd.

vrijdag 23 juni 2017

Sjaal op reis!

De sjaal voor schoondochter is eindelijk af. Morgen gaat ze op de post samen met nog andere cadeautjes voor haar verjaardag. Het document waar onze zoon op zat te wachten is eindelijk binnen dus kan de sjaal op reis.

Schoondochter is weg van het liedje "Aan de kust" van de Zeeuwse popgroep BLØF. Het is gewoon schattig om haar met een zwaar Frans accent het liedje mee te horen zingen. Daarom bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om een sjaal te haken met een Zeeuws patroon.
De bol Unikat kocht ik bij Jeanet van Atelier Jaffari in Arnemuiden. Ik bestelde hem per post want even op en neer van Amsterdam naar Arnemuiden zit er niet in. Best jammer want het is zo'n leuk stadje evenals de winkel van Jeanet. Ik zou graag willen dat ze hier op het dorp een tweede zaak zou openen, maar dat is maar gekheid natuurlijk. Op het blog van Jeanet had ik ook het patroon gezien voor de Zeeuwse sjaal en deze kreeg ik bij de bol Unikat. Zie hier. 


Het is een makkelijk patroon om te haken en het Unikat garen haakt heel erg prettig. Een sjaal dus met een typisch Zeeuws (en dus Nederlands) patroon voor een speciale Franse mademoiselle.  Ik was met de sjaal bezig toen ze hier in mei waren en ze vroeg wat het moest worden. Natuurlijk vertelde ik niet dat het een sjaal voor haar zou worden en ze zei dat ze hem heel mooi vond. Ik hoop natuurlijk dat dit ook echt zo is, maar als dat niet zo is kan ze hem natuurlijk altijd nog gebruiken als poetsdoek. Of in de kattenmand draperen want ze willen graag ook nog een kat. Enfin hij gaat morgen op reis en we gaan vast horen wat ze er van vindt. 

Weer een project af. Dat is fijn, maar wat zal ik nu eens gaan doen. Ik denk eerst mijn blokkendeken maar afmaken. Daar moet ik alleen nog lange rijen zwarte stokjes haken en dan de banen aan elkaar zetten. Al met al nog een best klusje maar moet te doen zijn. Al is dat niet een slim klusje als het zo warm is met zo'n lange lap op je schoot. Dat is met het Unikat garen wel ideaal. Heerlijk materiaal is dat. Daar heb ik trouwens nog een bol van liggen, eens even bedenken voor wie ik daar eens wat van zal maken. Wordt vervolgd.

zondag 18 juni 2017

Zonnige zomerdag

Wat een heerlijk weer hadden we dit weekend. Zo genieten is dit. Lekker op je vrije dag wakker worden van de zon en dan nog in je ponnetje naar buiten. Een mooier begin van de dag is er haast niet. De tuin is prachtig nu. De rozen zitten volop in de knop, met hier en daar al een enkele bloem, daar gaan we veel plezier aan beleven. Mijn rozen zijn wat later dan normaal omdat ik ze in maart flink had terug gesnoeid, maar dat mag de pret niet drukken.

Sowieso hangt er overal een lekker sfeertje als het zulk mooi weer is. Gistermiddag fietste ik naar de bieb om de boeken om te ruilen en daar zat een nieuwe medewerker, een al wat oudere meneer, maar wat een aardige vent waarmee ik een leuk gesprek mee had. Ook het fietstochtje zelf was geen straf want aan weerszijden van het fietspad bloeien de wilde rozen en die ruiken zo lekker.

Ik hou van alle seizoenen maar nu ben ik helemaal klaar voor de zomer. Kom maar op met die lange avonden waar je fijn buiten kunt eten en nog een beetje in de tuin kunt rommelen. Heerlijk. Nu was er nog een klein probleempje, want ik was dan wel klaar voor de zomer maar mijn voeten nog niet.

Die hadden nog een klein winters eeltlaagje en er was nog geen spoortje te bekennen van een vrolijk nagellakje op de tenen. Alhoewel het afgelopen week wel al weer was voor zomerse sandaaltjes verstopte ik mijn onderdanen nog maar even in dichte pumps, want het was geen gezicht.

Vanmiddag zette ik een stoel klaar in de schaduw in de tuin. Zocht een boek uit de stapel verse biebboeken, nam een schone handdoek, slijpsteen, nagelvijl, vulde een teiltje met lauwwarm water, deed daar een bruistabletje in en liet mijn wintervoeten zakken in het teiltje. Ah dat was genieten. Ondertussen las ik eens wat, keek de tuin rond en genoot van de kleurenpracht en luisterde naar de geluidjes in de kraamkamer van de familie Koolmees. Pa en ma Koolmees vlogen af en aan met dikke wurmen in de snavel en brachten dit om beurten bij het kroost. Zodra pa of ma het nestkastje binnen vloog ontstond er een getjilp van jewelste en zodra pa of ma weer uitgevlogen waren keerde de rust terug.

Na een half uurtje plonsen nam ik het eelt onderhanden, scrubde mijn voeten met een heerlijke amandel scrubcreme en ineens waren de akelige winterstappers omgetoverd in poezelige, zachte zomervoetjes. Een vrolijk nagellakje maakte het af. De sandaaltjes kunnen weer uit de kast.

Het was puur genieten zo'n middag in eigen tuin met achtergrond muziek van de kleine koolmeesjes en de zoemende hommels. Eigenlijk had ik nog veel meer plannen zoals de eenjarigen die ik nog heb in wat potten zetten en nog verder haken aan mijn sjaal, maar van al deze goede voornemens is weer eens niks terecht gekomen. Geeft niks, het blijft de hele week mooi weer dus die plantjes komen wel en morgen ga ik wel weer aan de haak. Van mij mag het zo blijven tot eind september. Met zo af een toe een bui voor de plantjes. Maar dan wel graag s'nachts.


maandag 12 juni 2017

Van 80 en 9 en oeps......bijna vergeten

Vorige week zat ik op een avond lekker te haken aan de sjaal voor schoondochter toen ik het gevoel kreeg dat ik iets vergeten was. Zo'n onbestemd gevoel van ik had iets moeten doen, maar wat was het ook al weer.

Ik had pas één dag gewerkt en die had voornamelijk bestaan uit mijn mail wegwerken en overleggen dus daar kon ik niet zoveel vergeten zijn. Meestal komt het item wat je bent vergeten wel weer opborrelen dus ik haalde de stramme schouders op en haakte vrolijk verder.

En jawel hoor de volgende dag, terwijl we op het werk even een handwerkpraatje hadden met de meiden onderling, kwam het ineens volop binnen. Ik zou voor de regenboogkussens een borduurtje maken en die moest 16 juni worden ingeleverd. Oeps helemaal vergeten.

Gelukkig was/is het nog geen 16 juni dus actie was geboden. Want wat je belooft dat moet je ook doen. Gauw het patroontje opgezocht, geprint en een lapje geknipt en omzoomd en ik kon aan de slag. Eh ja. Maar hier was ook nog de factor tijd nodig. Ik kon moeilijk op kantoor zitten borduren en even vrij nemen na twee weken vakantie zat er ook niet in en toevallig stond er vorige week elke avond wel iets op het programma.

Ook het weekend zou druk worden want mijn vader werd dit weekend 80 jaar en dat hebben we ook gevierd met de hele familie. Paps gaf zaterdag een borrel op een gezellig terras in Amsterdam en dan neem je niet je borduurwerk mee.

Zondag werden we op verjaarsvisite verwacht van onze kleine buurman. Nou ja klein, hij werd 9 en dat is al best weer groot. Ook daar kon ik niet komen aanzeilen met naald en draad. Het werd een strakke planning. Zaterdag tussen de boodschappen en de kapper en het verjaarsfeest van paps heb ik al flink wat steekjes kunnen zetten. Zondag na de wekelijkse poets en was nog gauw even een uurtje geborduurd en na het verjaarsfeest weer verder. Het is gelukt. Gisteravond zo rond kwart over elf hechtte ik het laatste steekje af. Klaar. Die kan op de post en zo is hij gelukkig toch nog voor de 16 op de plaats van bestemming en heb ik mijn belofte niet geschonden.

Het is eigenlijk te gek voor woorden. Borduurstress! Dat gaan we zo niet meer doen. Dat moet ik beter plannen, maar ondertussen is het wel een lief borduurtje geworden en heb ik er toch veel plezier aan beleefd. 

En overmorgen is onze schoondochter jarig en is haar sjaal nog steeds niet klaar. Daar heb ik iets minder stress van omdat er in de verjaardagspost nog een officieel document mee moet voor zoon. Dat document is nog niet binnen en zolang dat nog niet binnen is kan er niks verzonden. Ik schat dat ik nog ongeveer 24 toeren moet haken en dat gaat zeker lukken voor het einde van de week. 

Ja het is heerlijk ontspannend hoor, dat handwerken, een mens wordt er helemaal rustig en ZEN van! 

                                                                Afbeeldingsresultaat voor smiley knipoog

vrijdag 9 juni 2017

Contrast

Vanmorgen was ik op een vestiging voor sollicitatiegesprekken. Het was niet zulk gezellig weer, want het kwam met bakken uit de lucht. Samen met een manager zat ik in een koffielounge die ook gebruikt wordt voor kleine uitvaartplechtigheden. Deze ruimte heeft uitzicht op een grote vijver met  prachtige bomen er omheen. Normaal gesproken is het in de vijver gezellig druk met eenden en andere watervogels, maar zelfs zij vonden het te nat en schoolden samen op een kluitje in het, meer dan natte, gras onder de treurwilg. De damespauwen op het park schuilden op het overdekte terras, eentje daarvan had zich gezellig op een terrasstoel genesteld en een ander stond nieuwsgierig naar binnen te loeren. Pa Pauw was nergens te bekennen, zeker bang dat zijn veren nat werden.

Ook de sollicitanten kwamen om de beurt ietwat verregend binnen met kletsnatte paraplu's en druipende jassen. Gelukkig was de koffie en/of de thee lekker warm. Tussen kandidaat nummer 3 en nummer 4 hadden we een kwartiertje over. Terwijl mijn collega en ik de status van de kandidaten bespraken hoorden we gestommel in de gang. Daar kwamen twee dames op hoge leeftijd voorzien van stok en rollator onze ruimte binnen geschuifeld. We hoorden ze mompelen dat ze veel te vroeg waren maar dat ze in ieder geval nu binnen en droog waren en ze lieten zich op de eerste de beste stoelen zakken. De regenjassen lieten kleine riviertjes op de grond stromen.

Ze zagen ons zitten en zeiden in koor: Oh kijk we zijn niet de enige die vroeg zijn. Nee zei de rollator dame, maar ken jij die mensen? Nog nooit gezien zei de dame met de stok. Mijn collega stond op, stelde zich voor en vroeg de dames waar ze voor kwamen. Voor een crematie maar we zijn veel te vroeg en we weten niet in welke aula we moeten zijn. Ik ga het even voor u nakijken en kom dan zo bij u terug zei mijn collega. De dames zouden wachten. Opnieuw keken ze om zich heen en zagen mij toen zitten en vroegen weer aan elkaar wie ik toch was. Wat was ik van de overledene geweest?

Het was best logisch dat ze dat dachten want ik heb geen bedrijfskleding aan en ben als zodanig niet herkenbaar. Ik stond dus op en ging de dames vertellen dat ook ik een werknemer was en dat mijn collega zo terug zou komen. Dat deed hij ook en hij vertelde de dames dat ze in de goede ruimte waren, dat over een uur daar de plechtigheid zou beginnen. We hielpen de dames uit hun natte jassen en vroegen of ze koffie wilden. Dat wilden ze wel en ik kreeg twee witte rozen in mijn handen gedrukt, want als ik daar toch werkte dan zou ik vast wel willen zorgen dat die rozen straks naast de kist zouden liggen. Ik beloofde ze dat het voor elkaar kwam en begeleidde de dames naar een tafel met uitzicht op de nog steeds troosteloze vijver en ruimde mijn papieren op. Zo makkelijk kwam ik niet weg want nu ze daar comfortabel aan de koffie zaten was het tijd voor een praatje en ze vertelde dat ze zenuwachtig waren voor het afscheid, maar dat het wel een mooi ingerichte ruimte was waar ze zaten.

Nu vind ik het altijd ongemakkelijk om te vragen hoe goed ze de overledene gekend hebben en dus knikte ik en luisterde verder. Daar was al het hele verhaal over de broer van wie deze zussen nu toch afscheid moesten nemen en daar waren de tranen. Gelukkig kon ik ze een tissue bieden en wenste ze sterkte bij het afscheid straks. De zussen depten de betraande ogen, hielden elkaars gerimpelde handen vast en zeiden in koor dat ze dat zouden doen. Het zou allemaal wel gaan, zeker nu ze weliswaar te vroeg, maar wel lekker droog zaten en de koffie was ook lekker. Of ik nog wel aan de bloemen had gedacht, want die moeten echt naast de kist mevrouw. Ik verzekerde ze dat het allemaal in orde zou komen en dat mijn collega's overal voor zouden zorgen.

Onze laatste sollicitant zat inmiddels al te wachten dus ik moest naar de andere ruimte voor dat gesprek, maar ach wat had ik te doen met deze zussen die daar door de regen waren geschuifeld om afscheid te nemen van hun broer.

Een uurtje later  toen ik terug naar Almere ging zag ik dat de dames werden opgehaald door een taxi. Ik hoop maar dat het een mooi afscheid was en dat de rozen op de goede plek lagen.

Inmiddels was de zon doorgebroken en zag de wereld er een stuk vrolijker uit. Toen ik vanavond thuis kwam ging ik snel aan de kook want mijn vader en mijn neefje van 9 kwamen eten. Nu vind ik mijn  neef een van de allerleukste jongetjes van 9 die ik ken. Ik hou vreselijk veel van hem en dat mag als tante. Het is een lekker joch met een gezellige babbel en een opgeruimd vrolijk, maar nuchter karakter.  We waren een beetje aan het dollen en hij schaterde het uit toen hij me een kleine poets had gebakken. Na het eten ging hij samen met mijn man naar de voetbalwedstrijd kijken van Nederland tegen Luxemburg. Languit op de grond voor de televisie gelegen voorzag hij de wedstrijd van commentaar en moedigde Nederland fanatiek aan. Ik genoot!

Wat een contrasten vandaag! Regen en Zon, Oud en Jong en Tranen en een Lach! Mooi toch?




woensdag 7 juni 2017

Vietnamese nageltjes

Sinds een paar maanden zit er in ons dorp een nieuwe nagelstudio. Ik was er al eens langs gelopen en het zag er wel gezellig uit. Sara Nails heet het. Voorheen ging ik wel eens naar de nagelstudio van Koh in de Bijenkorf. Ik heb wel eens geblogd over wat een feest het was om mijn handen in die van Vic te vlijen en mijn stompjes omgetoverd te zien worden in keurige, verzorgde handen. Helaas is de nagelstudio verdwenen en zijn Vic en zijn collega's spoorloos. Jammer maar niks aan te doen. Gelukkig kan een mens best zonder deze luxe en als ik zin had lakte ik mijn nagels gewoon zelf. Kan ook prima.

Voor ons feest wilde ik wel weer eens keurig gelakte nagels hebben, maar ik zag de bui al hangen. Met het Franse bezoek over de vloer en alles wat daarbij kwam kijken gaf nou niet direct een rustig moment die zaterdag om even te gaan zitten om te lakken. Na het lakken heb je zeker een uur nodig om de boel goed te laten drogen en zal je net zien bij het aantrekken van je panty dat er toch nog een stukje niet uitgehard is en dat je dus met een ruitjes motief op je nagels loopt of dat je je nagels stoot en er net voor het weggaan een stuk af gaat. Allemaal niet belangrijk natuurlijk, maar wel irritant.

Daarom besloot ik om bij Sara een paar dagen van te voren mijn handen te verwennen met een heuse manicure en de nagels te laten lakken met gel lak. Dan moet je met je vingers onder een blauwe lamp en na een minuutje is de nagellak zo hard dat je bij wijs van spreke rustig een tuintje kunt bestraten. Het blijft wel twee weken mooi en je hebt er geen omkijken meer naar. Perfect dus. Je krijgt het er alleen nooit meer af. Dat wil zeggen niet met gewone nagellak remover. Je moet dus terug na twee weken om de boel te laten verwijderen.

Het was een echt verwenmomentje die ochtend en keurig gelakt ben ik twee weken doorgekomen. helaas scheurde ik met het planten van de roos een nagel. De lak zat er nog op maar hing in rafels en dat zag er niet mooi meer uit. Ik belde Sara en maakte een nieuwe afspraak.

Hoewel de naam heel Hollands aandoet wordt Sara gerund door Vietnamese meisjes. Wellicht zijn het gewoon volwassen vrouwen, maar het zijn allemaal zulke ranke en slanke poppetjes met fijne gezichtjes, kleine handjes en lieve stemmetjes dat het woord meisje beter past.

Vandaag schoof ik na het werk dus aan bij zo'n poppetje en ik legde mijn grove hand in haar handje, maar tjonge wat een kracht zat daar in. De vorige keer viel het me ook al op dat de meisjes onderling Vietnamees met elkaar praten. Dat gebeurt op zachte toon vanachter hun monddoekjes en het lijkt wel of ze liedjes naar elkaar zingen zo melodieus klinkt het. Vorige keer waren ze met z'n tweeen en nieuwsgierig als ik ben vroeg ik welke taal het was. Vietnamees dus.

Vanavond waren er meer dames aan het werk en zat ik aan een tafeltje naast een andere, roodharige schoonheid die acrylnagels kreeg aangemeten. Mijn manicuurster en haar collega zaten onderling gezellig te zingen, eh praten, maar het klonk zo zacht en zo lieflijk dat ik het gevoel had dat ik werd toegezongen. Ook met de andere collega's in de zaak werd tussen de nagelbehandelingen door veel gepraat en dat alles in het Vietnamees.

Ik vroeg of het een familiezaak was en ze begonnen te lachen. Min of meer zeiden ze, maar niet allemaal was het familie. Er zaten ook vriendinnen bij. Toen ik zei dat ik het een mooi klinkende taal vind begonnen ze te lachen. Nederlands was ook mooi vonden ze, alleen met heel andere klanken. Was het niet moeilijk voor ze om Nederlands te leren? Ja heel erg zei de acrylnagel manicuurster, maar ze hield van talen en nu moest ze voor haar studie ook nog Duits leren, maar ook dat vond ze een mooie taal. Nederland is een mooi land waar je veel kansen krijgt om te leren vertelde ze nog.

Die kracht zat dus niet alleen in haar handen maar in haar hele wezen, want nog maar vijf jaar in Nederland en al zo goed een taal spreken. Ik vind dat erg knap. De roodharige naast mij bestudeerde haar nieuwe nagels en zei met een knipoog naar mij, nou toch handig dat Vietnamees want nu kunnen jullie lekker roddelen over ons. Wij snappen dat toch niet. Nee, oh nee zo moesten we niet denken want klanten waren heilig, daar zouden ze nooit over roddelen. Nee echt niet, we hadden het over de verjaardag van ons nichtje en wat we dan allemaal zouden doen.

Ik geloofde ze en ook al was het niet zo, van mij mogen ze roddelen over me tot ze een ons wegen. Ik luister graag naar dat zachte gezang en liet nog maar een kleurtje opbrengen toen de oude laag er af was. Eindelijk kan ik Vic en zijn kornuiten vergeten en ga ik zo af en toe fijn naar een concert bij Sara. Ga ik op de koop toe ook nog met mooie nagels naar huis.


maandag 5 juni 2017

Roos

Vorige week kregen we voor ons huwelijksfeest vele, mooie en lieve cadeautjes. Ook werden we verblijdt met een VVV bon. Waar zouden we die nu eens aan besteden vroegen we ons af en keken op internet waar we hem konden gebruiken. Onder andere bij intratuin en kwam dat even goed uit want we hadden nog plek voor een klimroos.

Dat leek ons een mooie bestemming en een mooie herinnering. Op naar het tuincentrum dus. Altijd fijn om daar een uurtje stuk te slaan en nu zeker met zo'n mooi doel. 

Ik had een aantal wensen. Hij mocht rose of wit of zalmkleurig of lila zijn want hij komt aan de rose/wit/paarse border te staan naast de compassion roos die zalmkleurig is. Ik wilde graag een grootbloemige roos en hij moest geuren. 
Niets is fijner dan s'avonds nog een rondje door je tuintje lopen en de geur van de rozen op te snuiven.

Met dit wensenlijstje liep ik dus langs alle rozen en uiteindelijk mocht roos Sombreuil mee naar huis. Een witte, grootbloemige roos die heerlijk ruikt volgens het etiket. Vandaag heb ik hem op z'n plek gezet. Ik ben er zo blij mee!

Zo ziet Roos Sombreuil eruit!

Verder gaf de bon nog ruimte voor een witte Salvia en een lila Phlox voor in de border. Ook zij kregen hun plek! 



 Op haar plekje.





zondag 4 juni 2017

Haast!

Toen twee weken geleden de vakantie begon nam ik me voor om eens flink gas te geven aan mijn haakwerk: de sjaal voor schoondochter.

Over twee weken is ze al jarig en hij moet ook nog op de post en dat gaat ook niet al te snel naar Zuid Frankrijk. 

Natuurlijk wist ik wel dat er met alle festiviteiten en bezoek niet elke dag gehaakt zou kunnen worden, maar dat ik zo weinig zou doen zat niet in de planning. 

Gelukkig is het Pinksteren en dat betekent nog een extra dag vrij. Extra haaktijd dus en dat is helemaal geen straf  zo zittend in m'n tuintje en genietend van m'n blommetjes en wat toeren te maken.