maandag 26 februari 2018

Beschuit met blauwe muisjes!

Gisteravond zijn wij de trotse opa en oma geworden van een prachtig jongetje!

Arthur, Ian, Patrick Ronald gaat hij heten.

Arthur is een klein beertje van 4280 gram en is een heel tevreden mannetje.

We gaan zo naar Schiphol om naar Frankrijk te vertrekken.


vrijdag 23 februari 2018

Stoofperen!

De knoop is doorgehakt. Maandag vertrekken we naar Frankrijk. De tickets en het hotel is geboekt het werk is afgerond, collega's en familieleden gedag gezegd, wij zijn er klaar voor om opa en oma te worden. En dochter tante.

Wel een beetje jammer dat Pietertje er zelf heel anders over denkt. Dat kleine meneertje heeft het nog best naar zijn zin in zijn mama's buik en maakt vooralsnog geen aanstalten tot groot verdriet van zijn moeder. Zij is het wel een beetje zat dat zwanger zijn en nu ze in het ziekenhuis is opgenomen wil ze maar 1 ding en dat is bevallen. Ook de aanstaande papa koestert die wens, maar Pietertje zelf is er nog niet voor te porren.

Toch gaan we maandag naar ze toe. Dan zijn we maar vast in de buurt want als hij maandag uit zichzelf nog geen aanstalten heeft gemaakt dan gaan ze hem halen. Voor zoon is het ook fijn als zijn eigen familie in de buurt is. Hoe lief zijn schoonmoeder, die alvast gearriveerd is, ook is.

Dus dit weekend nog even 12 pennen breien aan het cashmere/action dekentje, rand er omheen haken en klaar. Dat moet lukken voor maandag. Alle cadeautjes moeten worden ingepakt en wij moeten wat schone onderbroeken mee en huppekee maandagmorgen rond 10 uur gaan we de lucht in.

Per app vroeg ik zoon of hij nog wat nodig heeft aan Nederlands spul. Mayonaise was het antwoord want de ietwat zurige Franse mayonaise is bij hem minder favoriet. Komt voor elkaar kind en toen vroeg ik een beetje voor de grap; zal ik een kilo stoofperen voor je in de koffer stoppen en die voor je koken. JAAAAAA was het antwoord. Oh ja alsjeblieft mam!

Kijk en dat horen moeders graag, dat er iets is wat jij als moeder alleen zo lekker kunt koken. Daar ga je als moeder een beetje van glimmen. Want hoeveel schoondochter ook van hem houdt en hoe lekker ze ook kan koken, aan de stoofpeertjes van zijn eigen moeder kan ze toch niet tippen. Dat is logisch ook want ze hebben geen stoofperen in Frankrijk.

Dus nu ga ik morgen stoofperen halen en gaan die de koffer in. En nu hoop ik maar dat als Pietertje hoort dat oma stoofpeertjes meeneemt hij dan zal denken: Mmmmm stoofperen van oma. Ik kom eraan! ☺☺☺☺☺

Het zou toch leuk zijn dat als wij maandag uit het vliegtuig stappen we meteen door kunnen naar het ziekenhuis om hem te bewonderen. Ik moet eerlijk bekennen, het wachten op de geboorte van een kleinkind is velen malen spannender dan zelf een kind krijgen!


zaterdag 17 februari 2018

Waterman, vissen of toch hond!

De aanstaande opa's van Pietertje maken zich nogal zorgen om de komst van de kleine man. Beide opa's, de ene wonend in hartje Parijs, en de andere hier in Amsterdam bij mij op de bank zijn namelijk in februari geboren. Die verjaardagen schelen precies een week en beiden hebben dus het sterrenbeeld waterman.

Nu mailde opa Parijs met opa Amsterdam om de jarige hier te feliciteren en sprak direct zijn zorgen uit, want als Pietertje niet snel komt dan heeft hij een ander sterrenbeeld als de opa's. Dat schijnt jammer te zijn. Opa Parijs vond het dan ook niet professioneel dat zijn dochter dat kind niet even op de wereld zet voor 19 februari. Daar had hij wel een knipoog achter gezet, maar toch kreeg ik medelijden met mijn schoondochter.

Hoogzwanger en flinke pijn in je rug en dan vind je vader je niet professioneel omdat de kleinzoon misschien geen waterman wordt. Nou en? Dan wordt ie vissen. Ook goed toch?

Het gekke is dat de oma's in kwestie zich totaal niet druk maken over dit fenomeen. Ons kan het niks schelen welk sterrenbeeld het wordt, wij willen alleen maar dat hij gezond ter wereld komt en dat het met zijn moeder ook goed gaat. Ach dat willen de opa's natuurlijk ook en ik gun ze hun watermannetje van harte maar ik moet het nog zien.

Wat de opa's waarschijnlijk even over het hoofd zien is dat gisteren het Chinese nieuwjaar is begonnen. Het jaar van de Hond! Die heb ik eens even gegoogeld:

Nou dat zijn toch best veel hele mooie eigenschappen voor ons mannetje. En dat sociale leren we hem wel en natuurlijk mag hij straks best klagen als hij een vieze luier heeft of als hij honger heeft.

Maar goed, waterman, vissen of een hond, deze oma maakt het helemaal niks uit. Als hij maar gezond is!


Olympisch Breien

Tijdens lange autoritten luister ik graag naar de radio terwijl ik goed op de weg let en onderwijl van het landschap geniet. Zo is autorijden geen straf maar een (redelijk) ontspannen geheel.

Afgelopen week was het natuurlijk helemaal leuk om naar de radio te luisteren vanwege de Olympische Spelen. Zo was ik dinsdag onderweg van Heerenveen naar Diepenveen en werd er verslag gedaan van de 1500 meter schaatsen heren. Toen ik arriveerde was er nog niet bekend wie er gewonnen had, dat hoorde ik pas anderhalf uur later op de terugweg.

Donderdag moest het moment van Sven Kramer worden op de 10 kilometer. Ik kwam precies het kantoor van de vestiging binnenlopen toen Sven aan zijn rondes bezig was en de gespannen gezichten van mijn collega's voorspelden niet veel goeds. Heel jammer, maar helaas.

Op de terugweg werd de zesde plaats van Sven natuurlijk uitgebreid besproken en ook ik vond het sneu voor hem. Ik had het hem erg gegund. Tijdens dezelfde rit hoorde ik nog iets anders en dat was wel leuk.

Wat bleek de de teamleden van de Finse ploeg breien zich helemaal te pletter tijdens de lange wachttijden tussen de wedstrijden in. De verslaggever op de radio vertelde het nogal beeldend en dus zag ik een rijtje mannen op bankjes naast de schaatsbaan zitten, breipennen in de handen, wolletjes in een plastic tasje naast hen op de grond (anders wordt de boel maar nat) en huppetee, recht en averecht. In mijn gedachten zag dat er knus en gezellig uit zo langs die baan.

Hun coach vertelde dat het breien de sporters hielp te ontspannen en zich zo beter te kunnen focussen op de wedstrijden. Ja dat snapte ik wel. Van breien en haken wordt je zen. Dat weten wij als handwerksters maar al te goed.

Thuis zocht ik het internet af of ik iets kon vinden over de breiwoede van de Finse mannen en jawel hoor onze eigenste NOS had er een heel item aan besteed.  Wel was ik erg benieuwd wat die breiende Finnen nu zoal aan het maken waren. Ook dat stond gelukkig vermeld in dit artikel. Er waren al sjaals van hun pennen gegleden, voor valentijn hadden ze een hartje gebreid maar het allerschattigste vond ik wel dat ze nu een babydekentje aan het breien zijn voor het pasgeboren zoontje van het Finse presidentiĆ«le echtpaar. Zie je het voor je? Van die grote blonde Vikingen, Kerels van stavast met hoofdletters, zitten voor de wedstrijd zoetjes te breien. Ik kreeg er een beetje een brok van in mijn keel.

Het artikel over de Finse breiende ploeg vind je hier!

Nu hoop ik maar dat andere mannen dat voorbeeld gaan volgen. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de heer Trump uit Amerika, de heer Poetin uit Rusland of onze eigen politici die allemaal elke dag een paar pennetjes wegbreien. Als ze dat te lastig vinden dan mag haken ook best. Als ze er maar ZEN van worden. Als Halbe Zijlstra een paar toertjes had zitten breien net voordat hij zijn onzin uitkraamde over zijn bezoek aan Poetin, was hij nu niet werkeloos geworden.

Sterker nog ik pleit ervoor dat we de hele tweede kamer aan het breien krijgen, dan worden de debatten vast een stuk efficiƫnter. In de pauzes kunnen ze patroontjes vergelijken en elkaars werk aanschouwen in plaats van mekaar in de haren te zitten.

Nou dat is maar gekkigheid natuurlijk, ik zie meneer Rutte nu niet direct een pauze inlassen tijdens een debat omdat hij een lastige meerdering heeft bij de hals. Nee dat gaat natuurlijk niet gebeuren, maar dat beeld van die breiende Finse kerels laat me niet meer los. Stoere jongens zijn het en ik wens ze veel medailles.

Is het niet schattig?


donderdag 15 februari 2018

Ken je die mop van.....

Ken je die mop van die collega-haak-vriendinnen die naar de handwerkbeurs zouden gaan op vrijdag?

Nee? Nou ze gingen niet. En ze gaan niet omdat ze dat niet meer willen, nee was het maar waar. Ze gaan niet omdat een van de collega-haak-vriendinnen verhinderd is door een verdrietige situatie in haar familie. Dan zeg je niet als overigen, jammer voor jou maar wij gaan wel. Nee zo zijn we niet. Dan gaan we gewoon alle vier niet.

Natuurlijk vind ik het jammer want ik had graag met hen de beurs bewandelt en aan mooie wolletjes gevoeld en ander mooi handwerk bekeken, maar wat niet is dat is.

Nu ga ik morgen maar gewoon werken. Ook niet erg want er ligt werk zat en ik wil het zoveel mogelijk af hebben voor het geval we af kunnen reizen naar Frankrijk. Daar worden voorlopig nog geen tekenen waargenomen van een Pietertje dat wenst te komen. Meneertje zit nog lekker warm.

Ik moet me dus maar gaan richten op het andere dekentje, maar vandaag komt het er even niet van. Vanmiddag was ik in onze vestiging in Hengelo en dat is een aardig stukje sturen dus was ik met een staartje file mee pas om 19.00 uur thuis. Dan moet er nog gekookt worden, gegeten en natuurlijk even bijgepraat aan tafel en voor de etensboel dan weer opgeruimd is ben je zo een uur of wat verder.

Enfin een avond brei rust is ook niet erg. Voor ieder die wel naar de beurs gaat heel veel plezier en schrijf er alsjeblieft leuke blogs over zodat ik toch nog even mee kan genieten.




zondag 11 februari 2018

Kiele kiele maar klaar!

Vanmiddag heb ik het vest van Pietertje afgemaakt. Gisteren op de Albert Cuijpmarkt bij Jan een rits gekocht en bijpassend garen om de rit er in te kunnen zetten. Dat was maar goed ook want ik had maar net genoeg garen om het vestje af te maken. Het was echt kiele kiele. Dat heb ik niet  goed ingekocht.

Wat ons betreft mag Pietertje nu gewoon komen. Dan kunnen we een vlucht boeken en gauw naar Marseille om zoon, schoondochter en het kleine wonder in de armen te kunnen sluiten. Het is best spannend. Eigenlijk veel spannender dan toen ik zelf zwanger was. Dat is natuurlijk ook anders omdat je het kindje dan zelf bij je draagt en nu zitten we 1200 km ver weg, maar ook omdat je hoopt, vurig hoopt dat het allemaal goed mag gaan en dat hij gezond geboren wordt en het met zijn moeder ook goed gaat. Dat is onze grootste wens. Je moet er toch niet aandenken dat het misgaat en juist vanwege mijn werk weet ik dat het ook wel eens.......

Nee daar gaan we niet aan denken, we gaan er vanuit dat het allemaal goed komt. Positief zijn!

Ondertussen gaat het gewone leven door, al zorg ik wel dat mijn mobiele telefoon altijd dicht in de buurt is. Normaal gesproken zit die telefoon soms uren in mijn tas, uit het zicht, maar nu ligt hij zelfs op mijn nachtkastje. Je moet er toch niet aan denken dat je nu het bericht of telefoontje mist.

Alle afspraken op mijn werk voor eind februari, begin maart heb ik onder voorbehoud geaccepteerd en pas woensdag is het zeker of ik vrijdag wel mee ga naar de handwerkbeurs. Als hij woensdag geboren wordt dan zullen we zeker vrijdag nog niet vertrekken dus dan ga ik lekker met de meiden mee naar Zwolle. Telefoon bij de hand maar wel genieten van de leuke wolletjes. Sterker nog ik ben van plan om nieuwe wolletjes te kopen.

Nieuwe wolletjes voor een dekentje voor hier in het ledikantje. Het ledikantje is er nog - het oude ledikantje waar zowel mijn moeder, ikzelf en onze eigen kinderen in hebben geslapen - en dat komt hier in de logeerkamer te staan voor als Pieter komt logeren en daar moet natuurlijk nog een dekentje in.

Tussen het breien door de afgelopen weken heb ik al even gezocht op leuke patroontjes. Als de handen te erg gingen slapen ging ik maar even googelen en ik ben gevallen op het dekentje van Call the midwife. Ik zag dat voorbij komen op een blog van Elisabeth en ik ben daar een beetje verliefd op. Ik ga voor de kleuren wit, lichtgrijs en turkoois of azuurblauw. En daar tussen en omheen komt dan donkergrijs. Lijkt me een mooie opdracht voor mezelf daar op die beurs.

Ondertussen ga ik morgen maar verder met het cashmere dekentje en ben ik nog van plan om de neushoorntjes te haken voor aan de muziekmobiel, maar daar voor moet ik eerst het patroon vertalen.
Genoeg te handwerken dus en dat is maar goed ook want dat houdt de zenuwen in bedwang!





woensdag 7 februari 2018

Rits Rats Zon

Wat een superlekker weer is het al de hele week. Wel koud, maar met een strakblauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Dan is het helemaal niet erg als je s'morgens eerst de autoruiten moet krabben.

Dat heerlijke weer zette me aan het denken, want aankomend weekend wordt het alweer wat minder zonnig en tegen de tijd dat mijn werkdag erop zit dan is de zon al weer bijna onder dus dan profiteer je nauwelijks van dat mooie weer.

Nu moet ik nog een rits hebben voor het vestje van Pietertje. Met mijn suffe hoofd ben ik dus een paar weken geleden vergeten er eentje te kopen op de Cuijp. Hier in het dorp is geen winkel waar een rits te verkrijgen is, maar er is wel de wekelijkse woensdagmarkt waar een fourniturenkraam staat.

Mijn agenda liet vanmorgen een ochtend zonder afspraken zien. Pas om twee uur moest ik opdraven voor een sollicitatieronde in Utrecht. Zo'n lege bladzijde betekent natuurlijk niet dat ik niks te doen heb, maar met een beetje slim puzzelen lagen hier mogelijkheden. De puzzel lukte en dus lag er een vrije ochtend voor me open. Op zich was het al een heerlijk vooruitzicht dat de wekker niet hoefde te zoemen om 06.45 uur. Dat alleen al!

Het plan was om de markt te bezoeken, maar ja daar heb je geen hele ochtend voor nodig wat dus nog meer te doen? Een uurtje zwemmen? Een goed streven maar dat zou ik net niet redden met de afspraak in de middag, want je kunt niet met je natte zwemkop zo'n sollicitatieronde binnen komen zeilen. De kapper wellicht? Dat bleek een heel goed idee te zijn want toen ik belde voor een afspraak vertelde mijn kapster dat ze binnenkort geopereerd wordt aan haar hand en dan kan ze even een paar weken niet werken. Direct maar geboekt.

Zo kwam het dat ik vanmorgen op mijn gemakje wakker werd en op mijn dooie akkertje een ontbijtje voor mezelf maakte van een vers geroosterd, warm boterhammetje en dat met een kop koffie op de bank nuttigde met uitzicht op de tuin, waarin allerlei vogels ook aan het ontbijt zaten. Zo gezellig!

Omdat er toch iets van beweging in het programma moest zitten trok ik de stoute schoenen aan en wandelde naar het dorp. Een gezellig loopje van zo'n twintig minuten wat me langs de oude basisschool bracht waar onze kinderen op gezeten hebben. Die school liet net een hoop kindertjes los voor de pauze en die maakte een hoop gezellige herrie.

Een paar eksters deden een workout en sprongen van de luifel van het sportcentrum op het dak en werkten onder leiding van een strenge zwart/witte eksterjuf een heel fitnessprogramma af. De zon scheen op mijn nog niet gekapte bol en zag dat het goed was.

Op de markt bleek dat de fourniturenkraam er niet was. Jammer maar helaas, geen rits voor Pietertjes vest. Ik liet mijn humeur er niet door bederven en wandelde na een rondje markt weer richting huis. Onderweg maakte ik de afgesproken tussenstop bij de kapper. Kreeg een lekker kopje koffie en mijn haren werden weer netjes in model geknipt en gefƶhnd.

Eenmaal thuis breide ik nog een paar pennetjes aan het capuchonnetje, at een boterhammetje, trok de spijkerbroek uit en een kantoorjurk aan en tufte op mijn gemakje naar Utrecht. Daar had ik een hele leuke middag en had mooie gesprekken met kandidaten terwijl meneer Pauw (er wonen daar pauwen in het park) met zijn harem door het raam loerde en ook meekeek of een van de kandidaten een geschikte collega zou worden.

Ik heb dus nog steeds geen rits, maar wel van het mooie weer genoten en had een heerlijke dag! Zomaar, op een doodordinaire woensdag. Niks meer aan doen!


zondag 4 februari 2018

Nog een capuchonnetje

Al drie weken ben ik s'avonds druk met het vestje voor Pietertje. Ik probeer zo veel mogelijk te breien om het op tijd af te hebben. We hebben nog immers maar minder dan drie weken voor dat hij verwacht wordt. Eigenlijk kan hij al elk moment komen dus opschieten oma!

Jammer genoeg moet ik natuurlijk ook gewoon werken. Alhoewel ik heel veel van mijn werk hou denk ik ook wel eens, stel ik stop er mee, dan heb ik hele dagen de tijd om heerlijk te handwerken. Dan zie ik mezelf al in gedachten nooit meer de wekker zetten om 06.45 maar elke dag pas na 8.30 opstaan, ontbijtje op het gemakje en  dan een tikkeltje huishouden en verder maar doen waar ik zin in heb. Zulke dromen zijn, zeker s'morgens vroeg net voor dat de wekker afgaat heel aanlokkelijk, maar als ik dan weer aan het werk ben en daar ook weer zoveel mooie gesprekken heb en andere leuke dingen doe, dan weet ik ook wel weer zeker dat pensioen nog lang niet aan mij besteed is. Maar dromen mag, dat is gratis en levert leuke momentjes op!

Ondertussen schiet het vestje gestaag op! Alleen het capuchonnetje nog en dan kan ik het in elkaar zetten. Eerst moet ik ook nog wel aan een rits zien te komen en daarvoor moet ik zaterdag toch maar weer even naar Jan de Grote Kleinvakman want hier in het dorp is geen rits te krijgen.

Vrijdagmiddag kregen we bericht dat het kleine meneertje het prima maakt in de buik van zijn mama en dat hij al 3,7 kilo weegt. Qua gewicht zou hij nu zeker kunnen komen en schoondochter gaf aan dat het wat haar betreft ook prima zou zijn. Wat ons betreft ook en daarom zijn we vrijdagavond maar snel de stad in gegaan om alvast cadeautjes te kopen, want zodra hij geboren is willen ze zo snel mogelijk tickets boeken en naar Frankrijk vliegen. Dat kan waarschijnlijk niet direct, er zullen heus wel wat dagen tussen zitten want man en ik moeten op het werk natuurlijk wel wat dingen regelen en overdragen, maar we hebben allebei lieve collega's die dingen overnemen als het nodig is dus dat gaat wel goed komen.

Wat was het leuk om allemaal lieve dingetjes uit te zoeken voor zo'n mannetje! Op een gegeven moment moet je echt tegen jezelf zeggen en nu is het klaar want al die kleine kleertjes daar groeit hij natuurlijk ook weer snel uit. Maar oh, wat was dat leuk. En donderdag mag ik weer want mijn vader, de aanstaande overgrootvader, wil ook een cadeautje meegeven en dus heeft hij me gevraagd om mee te gaan. Gelukkig zijn op donderdagavond ook de winkels open.

Het is een spannende en verwachtingsvolle tijd. Vandaag gauw weer verder met het capuchonnetje. Dat had ik nou nog nooit gedaan en ik moest aan een kant 10 steken gelijk meerderen. Eh, hoe moest dat ook al weer. Dan mis ik wel enorm mijn moeder want daar kon ik altijd bij terecht met zulke vragen. Verder heb ik geen breisters in de nabije omgeving. Gelukkig had ik een tijdje geleden in de kringloopwinkel de complete handwerkgids gekocht en daarin stond het goed beschreven. Het lukte prima. Gauw weer verder want klaar is maar klaar.