Lanterfanten

Bij mijn eerste zondagse kop koffie vanmorgen las ik in de Libelle een artikel over lanterfanten. Een aantal mensen die er verstand van hebben, waaronder twee coaches en een neurowetenschapper en psychiater somden in dit artikel de voordelen op van geoorloofd niets doen. Dat het goed is om de boel de boel te laten en echt te doen waar je zin in hebt. Of dat nu een uurtje navelstaren is of een boek lezen maakt niet uit.

Nou dat was goed nieuws op de zondagmorgen want dat is de enige morgen in de week dat ik van mezelf niets hoef. Althans tot een uur of twaalf want dan wordt het tijd voor de brunch, de eerste was van die dag moet in de machine en er moet nog een stofzuiger een aanverwante artikelen door het huis gesjouwd worden. Al met al ben ik dus niet meer zo goed in lanterfanten. Vroeger wel want als puber op de mavo kon ik rustig de hele middag op mijn kamer zitten met een goed boek. Voor het gemak vergat ik dan even dat er ook nog zoiets was als huiswerk en deed dat er dan even tussendoor. Achteraf gezien ben ik - nadat ik wiskunde, natuur- en scheikunde uit mijn pakket had gewist - lanterfantend door de mavo gewandeld. Nou meer lezend eigenlijk, want er kleefde altijd wel een boek aan mij. Best jammer want er had misschien wel meer in gezeten, maar ach het is tenslotte goedgekomen.

Nu is er van lanterfanten weinig sprake meer. Ik moet altijd wat. Werken, koken, tuinieren, nou vul maar in beste lezers want ik denk dat het er bij jullie ongeveer net zo aan toe gaat. En daarom besloot ik dat ik vanmiddag na het gedoe met  de stofzuiger etc, maar eens een paar lanterfanteruurtjes mocht hebben van mezelf. De werklaptop bleef dicht en ik vroeg me af hoe ik mijn uurtjes nou eens door ging brengen. Waar had ik het meeste leut en lol in?

Het werd breien! Afgelopen week was ik al begonnen met het opzetten van de ajoursjaal. Ik had de breibijbel doorgespit en uiteindelijk voor ajourpatroon 147 gekozen. Uitgerekend hoeveel steken ik moest opzetten en was begonnen aan de nieuwe uitdaging. Dat verliep niet heel soepeltjes en gistermiddag zag ik dat er toch flink wat fouten inzaten en daarom de boel maar weer uitgehaald en opnieuw opgezet. Vanmorgen lag het nieuwe opzetje dus op me te wachten en vanmiddag werd dat mijn lanterfanttijd.

De wasmachine stopte ik vol en maande hem zichzelf maar even te vermaken en mijn huisgenoten verzocht ik vriendelijk me even niet te storen want er moet geteld worden. En dat werkte. Het patroon ging goed en ik werd helemaal zen van al dat tellen. Heerlijk! Nu het patroon staat wordt het vervolg vast veel makkelijker. Heel fijn en ik ga het lanterfanten zeker vanavond nog even doortrekken. Dat smaakt naar meer.

En dat werk wat nog moet gebeuren dat komt morgen wel en de moestuintjes komen volgende week wel ergens en de tuin ook ergens in die buurt en de badkamer doe ik morgenavond nog wel even. Ehm dit gaat niet goed.......... Gauw weer verder met mijn gelanterfant en weer een pennetje breien.

Bijstellen

Afgelopen zaterdag ging de telefoon. We hadden juist een huis vol visite omdat mijn man zijn verjaardag vierde die was uitgesteld wegens allerhande griepgevallen in de familie! Arthur aan de telefoon (om te facetimen) die de visite ook wel even gedag wilden zeggen. Nou dat kon natuurlijk. Geweldige uitvinding is dat trouwens dat Facetimen. Wie dat heeft uitgevonden heeft recht op de nobelprijs van de missende moeders (en oma's), maar ik dwaal af!

Oma, zei hij ik wil je ook mijn nieuwe cadeautje laten zien. Nou lieve jongen laat maar zien en trots voerde de papa van Arthur, Arthur in zijn armen naar zijn ledikantje. Kijk, zei hij trots heb ik gekregen. Aan de spijlen van het bedje hing een leuke muziekmobiel met wolkjes en andere grappige figuurtjes. Mooie boel is dat jongen. Die wou oma voor je maken met allemaal kleine gehaakte neushoorntjes eraan. Nou niks aan te doen oma, want ik heb er al eentje en Arthur deed zijn ogen dicht en viel heerlijk tegen de brede schouder van zijn vader in slaap. Gelijk had hij!

Tja daar zit je dan als versgebakken oma met je mooie plannen om zo'n mobiel te maken. Die plannen kunnen voorlopig in de ijskast want wat heeft dat wurm aan twee muziekmobielen? Niks toch? Net van de week had ik van de internetwinkel een mailtje gehad dat de mobiel weer op voorraad was, maar ik had nog geen tijd gehad om hem te bestellen. Maar goed ook. Wellicht haak ik van het garen nog eens een wat grotere neushoorn als knuffel, als Arthur wat groter is. Komt vast goed!

Ondertussen ben ik nog bezig met de omslagdoek. Dat is leuk om te doen hoor maar wel een tikkie saai. Er zit, zeg maar, weinig uitdaging in. Prima om na een drukke werkdag een paar toertjes aan te haken voordat het al weer bedtijd is, maar ik heb wel zin in wat meer uitdaging.

Op dit moment heeft Arthur zoveel kleertjes en twee dekentjes dat iets voor hem maken nu even niet handig is. De temperatuur in Marseille is hoger dan in Nederland dus heeft hij over een paar weekjes niks meer aan warme truitjes. Het moet iets anders worden.

In het najaar was ik begonnen aan een ajour sjaal. Prachtig patroon maar wel lastig en als ik me vertelde of een steek liet vallen kon ik opnieuw beginnen. Die had ik dus maar weer uitgehaald en begon aan het Dikkie Dik dekentje. (trouwens heel schattig om Arthur onder dat Dikkie Dik dekentje te zien). Maar dat lace garen is heel erg mooi en daar wil ik toch wel graag een sjaal van.

Ik heb de breibijbel maar eens opgezocht en daar staan ook prachtige ajourpatronen in waarvan de meesten een stuk makkelijker zijn. En dus ga ik vanavond - als de strijk aan kant is - een mooi patroontje uitzoeken en daar een sjaal van maken. Altijd leuk om met een nieuw project te starten.

Het wordt nog lastig kiezen uit zoveel moois!

Die linker is wel heel erg mooi!

En de omslagdoek die mag even in de wachtkamer. Over drie weken start ik met een nieuwe opleiding en dan moet ik acht weken lang elke donderdag naar school. Tussendoor moet er natuurlijk gewoon gewerkt worden en zal ik me ook moeten voorbereiden op de volgende les. Ik heb er heel veel zin in want het is echt een verdieping voor mijn werk als casemanager. Het betekent wel dat ik ruim 2 maanden vol aan de bak moet want na die 8 lesdagen moet ik half juni examen doen. Er zal dus niet veel tijd overblijven om veel te handwerken en dan is een toertje haken aan zo'n omslagdoek een heerlijke ontspanning.

Een mens moet gewoon af en toe de plannen bijstellen en het komt allemaal goed!

Lekker poedelen

Natuurlijk ging het zoeken naar een beetje passende bikini niet zonder slag of stoot. Dat wist ik van te voren want bikini's voor dikke dames voor een prikkie zijn nu eenmaal lastig te vinden. Enfin het is toch gelukt en daarom konden dochter en ik vanmorgen met een gerust hart afreizen naar de sauna.

In de hozende regen stapten wij in de auto en stuitten een klein half uurtje later op een enorme file. Aan de andere kant van de weg was een heel akelig ongeluk gebeurd en toen we er eenmaal langs sukkelden konden we met eigen ogen, ondanks de opgezette schermen, aanschouwen dat dit geen goede afloop zou kennen. Hier zouden zeker mijn collega's aan te pas moeten komen. Heel naar allemaal en zeker voor de nabestaanden van deze chauffeur. Bah. Met een akelig gevoel in de buik reden we, voorzichtig, verder naar de plaats van bestemming.

Daar checkten we in en dompelden ons onder in de geneugten van wat zo'n saunacomplex te bieden heeft. Lekker poedelen in de aangenaam warme zwembaden, scrubben in de scrubhoek, lekker zweten in de diverse sauna's, lekker lunchen en natuurlijk vooral genieten van het gezelschap van mijn dochter en lekker kletsen samen. Gelukkig bleken mijn bikini en ik nog lang niet de grootste en dikste te zijn en dat troost toch een beetje!

Ook leuk op zo'n dag is mensen kijken en die zijn gelukkig in ruime mate aanwezig op zo'n dag. Echtparen die samen een dagje uit zijn. Zij een heel smalletje en hij met een enorme dikke buik waar hij de ceintuur van zijn badjas onder heeft gefrommeld en waar zij dan toch zo vertederd naar kijkt dat je zeker weet; die houdt nog van haar man. En hij van haar, aan de manier te zien hoe hij haar zorgzaam het beetje gladde trappetje afhelpt het zwembad in. Lief!

De twee vriendinnen, een met een afschuwelijke slang om haar enkel en kuit getatoeeerd en de ander met een blommetjes tattoo op de kuit, die tijdens een kopje thee hun huwelijk zitten te bespreken. Althans de slang spreekt en het blommetje luistert! En wij ook allemaal want de slang praat hard over haar echtgenoot die ze niet meer zo leuk vindt en die ze eigenlijk wil vertellen dat het nogal een ongeïnteresseerde zakkenwasser is. Tja misschien is die man doodsbenauwd voor die slang op dat been en houdt hij daarom wat afstand. Wie zal het zeggen?

Het toppunt van grappigheid was het moment dat wij in de kruidensauna lagen! Het rook daar naar lavendel en rozemarijn. Op de deur stond dat je stil moest zijn, je slippers buiten moest laten staan en dat het binnen in de sauna 80 graden was. Ik lag daar net op het onderste wasrek op mijn handdoekje een beetje weg te dromen, zomaar een beetje weg te dromen over mijn kleinzoon en andere leuke dingen in het leven toen de saunadeur open woei en er twee dames naar binnen kwamen. Dat het dames waren hoorde ik aan de stem van een van hen die luidkeels riep: Kanonnen wat is het hier heet! Bloedheet beaamde de ander. Duh je zit in een sauna mens, dacht ik nog, maar het ontspannings moment was voorbij. Ik hoorde dochter achter mij zachtjes schudden van het lachen. Best raar dat je naar een sauna gaat en niemand vertelt je dat een sauna heet is!

Enfin wij hadden een heerlijk dagje en poedelden in al die baden dat het een lieve lust was. Alle dagelijkse beslommeringen spoelen gewoon van je af! Fijn hoor. 

Net toen we aan het begin van de avond een stoomcabine uitkwamen en besloten er een punt achter te zetten en naar huis te gaan, er moest immers ook nog gekookt worden,  werden we aangesproken door een medewerkster. Een enquête dacht ik eerst, maar nee er waren twee plekjes tegelijkertijd over voor een massage en als wij interesse hadden mochten we die voor de helft van de prijs hebben. Dochters ogen begonnen te glimmen bij het horen van een hotstone massage en de keuze was snel gemaakt. Op naar de massageruimte voor een hotstone massage voor dochter en een ontspanningsmassage voor mij! Tjonge wat heerlijk. Alle knopen in mijn rug en benen, waarvan ik het bestaan niet eens wist, zijn weer weg. Heerlijk. Helemaal zen reden we naar huis!

Missen en bikini!

Een van mijn rare eigenschappen (geloof me ik heb er veel) is dat ik graag vooruit kijk in de tijd maar ook terug. Zo mag ik graag roepen: vandaag twee weken geleden zaten we nog in de zenuwen omdat de bevalling van Arthur gaande was en vorige week om deze tijd had ik hem nog in mijn armen!
Mijn gezin wordt gek van deze opmerkingen en drijft dan zodanig de spot met me dat ik het tegenwoordig niet meer hardop durf te roepen maar het maar een beetje voor mezelf uit mompel. Dan denken ze wel dat ik gek ben, maar dat is de waarheid dus niet erg.

Ondertussen is het wel zo dat Arthur vandaag precies twee weken geleden op de wereld is gearriveerd en dat ik hem op het moment van schrijven (14.27 uur) hem precies een week geleden in mijn armen had. Nog precies 33 minuten te gaan voordat we naar het vliegveld moesten.

Elke dag komen er foto's of filmpjes binnen van de kleine man en dan kijk ik naar dat lieve koppie en wens weer eens voor de zoveelste keer dat hij dichterbij woonde zodat ik hem even kon knuffelen. Al kon ik hem maar een klein kusje op dat lieve zachte bolletje geven!

Tja en nu dreigt het gevaar dat je zo'n mooi kleinkind als een prachtig cadeautje gaat zien waar je eigenlijk niet aan mag komen. Nu heb ik de afgelopen anderhalf jaar natuurlijk al wel kunnen wennen aan het feit dat zoon niet meer in de buurt is en daar had ik voor mezelf een aardige weg in gevonden, maar nu Arthur er is moet dat weer helemaal op de schop. Ik moet mezelf een schop onder mijn dikke kont geven en niet in de zeurstand gaan staan maar er het beste van maken.

Het werkt voor mij dan altijd om er iets tegen over te zetten. Dus vooruit kijken in de toekomst en mezelf voorhouden dat ze eind april naar Nederland komen en dat dit al de volgende maand is. Nog een week of 6 te gaan. Ondertussen heb ik hier in Nederland natuurlijk ook nog een leuk leven met man, dochter, familie, vrienden, werk en handwerkdingen. Niks mis mee en zeker niets om over te klagen.

Zo vond ik vorige week nog twee saunabonnen die ik een paar weken geleden kreeg van de drogist. Gratis entree voor dochter en mij. Die bonnen blijven niet eeuwig geldig en daarom hebben we gauw een datum geprikt. Dinsdag gaan dochter en ik lekker een dag in de relaxstand.

Afgelopen zomer hadden we dat ook al eens gedaan via een gewonnen arrangement van de staatsloterij en hadden we voor een badpakkendag gekozen. No way dat ik in mijn dikke blootje tussen andere blote mensen gaan zitten. En ook dit keer kiezen we voor een badpakkendag. Zeker nu er van de week bekend werd dat er camerabeelden van een sauna op het internet verschenen. Daar moet je toch niet aan denken? Brrr.

Daarom gaan dochter en ik vanmiddag de stad in. Oma gaat een bikini kopen. En nee nu niet meteen in lachen uitbarsten want ik weet ook wel dat ik met mijn lijf niet moeders mooiste ben in bikini maar in een sauna is een plakkerig badpak niet zo prettig en met een bikini zijn de belangrijkste delen bedekt. Als dat op internet uitlekt dan is dat alleen maar lachwekkend.

Bovendien is zo'n zoektocht naar een beetje - goedkope - maar passende bikini een hele klus zodat ik geen tijd heb om Arthur te missen. Want vandaag precies een week geleden (14.39 uur) lag hij nog lekker in mijn armen.

Neushoorntjes in de planning

En dan ben je zomaar weer als versgebakken oma met beide voeten weer in het gewone leven geland. Er wordt weer gewerkt en alles is weer zoals het was. Of toch niet? Nee, want onder alles door is er het besef van dat kleine mannetje wat een oma van mij maakte. Telkens weer moet ik de foto's weer even bekijken en ieder nieuw kiekje of filmpje wat door geappt wordt is groot nieuws. Nog steeds schiet ik een beetje vol als mensen vragen of het afscheid afgelopen zondag erg moeilijk was. Nou en of! Maar het is zoals het is, het gewone leven gaat weer verder.

Na het werk wordt er ook weer gehandwerkt. In het weekend voordat Arthur geboren werd maakte ik nog gauw het cashmere/action dekentje af. Terwijl ik wist dat de bevalling begonnen was zat ik als een razende roel de laatste pennen te breien en haakte er nog snel een randje omheen. Zo die was klaar. Tussen de bedrijven door moest de was en het huis aan kant en moest de koffer worden gepakt. In de zenuwen ben ik toen helemaal vergeten om een foto van dat dekentje te maken. Ik kan het jullie dus niet laten zien, maar schoondochter was er blij mee!

Behalve mijn Ereader moest er natuurlijk ook een handwerkje mee naar Frankrijk. Ik was en ben nog steeds van plan om een muziekmobiel te maken met 4 kleine neushoorntjes eraan en inmiddels had ik een heel leuk patroon gevonden. Twee bolletjes katoen, een nieuwe haaknaald en het patroon met uitgebreide beschrijving mochten de koffer in. Nadeel was dat het patroon in het Engels is en dat ik nog niet geheel bekend was met de Engelse haaktermen en daarom zocht ik - met een half oog op mijn telefoon voor nader bericht - nog gauw even de vertaling op zodat ik daarmee aan de slag kon.

Dinsdagochtend was er in Marseille eindelijk tijd om eens even rustig te gaan zitten met het patroon en het garen. Nooit eerder heb ik een knuffelbeest of amigurumi figuurtje gehaakt dus het was best even puzzelen. Een paar keer uithalen en opnieuw beginnen omdat ik een fout had gemaakt of omdat ik het patroon verkeerd had begrepen, maar ach ik had de tijd. In ons huurappartementje stond een fijne bank en er was een goed koffiezetapparaat en dan zit je met een haakwerkje al snel lekker. Zeker nu ik wist dat er een prachtig mannetje in de wieg lag en dat ik hem die middag voor het eerst zou vasthouden.

Is het geen leukerd? Hier moet ik er 4 van maken!

Uiteindelijk had ik het hoofd van de neushoorn af, maar toch klopte er iets niet. De ogen had ik er bij een bepaald aantal toeren moeten inmaken want anders kom je er niet meer bij. Tja weer wat geleerd. Helaas had ik niet van die klik oogjes bij me en ook geen zwart draadje zodat ik daar een oog mee kon maken. Uiteindelijk maar besloten om in Nederland maar weer verder te gaan met de neushoorntjes. In elk geval weet ik nu hoe het werkt en kan ik een Engels haakpatroon lezen en begrijpen. Dat is al heel wat!

Eenmaal thuis lag er nog een ander werkje. De omslagdoek voor mijn schoonzus. Daar had ik 1 bol aan weg gehaakt en heb er nu nog 4 te gaan. Dat is een heerlijk werkje om zonder veel bij na te denken je handjes te laten wapperen en ondertussen over dat hummeltje te kunnen dagdromen. Bovendien is mijn schoonzus over ruim een maand jarig dus een goede keuze om hier maar even aan verder te gaan. De neushoorntjes komen daarna wel weer.

Plannen genoeg!

Verliefd!

Na een heerlijk weekje in Frankrijk zit ik nu weer thuis op de bank. De wasmachine draait, er staat een kop koffie voor me op tafel en ik kan het maar niet laten om door de foto's op mijn telefoon te bladeren en telkens maar weer de foto's van Arthur te bekijken. En oh wat mis ik dat mannetje nu al!

Na een voorspoedige reis kwamen we maandag omstreeks 13.00 uur aan in ons gehuurde appartementje. Daar rook het nog helemaal naar verf, want het was pas helemaal opgeknapt. Dat was een goed begin. We haalden wat boodschappen en kregen een appje van zoonlief dat we naar het ziekenhuis mochten komen, maar dat we er rekening mee moesten houden dat we Arthur nog niet direct konden zien omdat hij een infectie had opgelopen en aan een infuus met antibiotica lag in de nursery room. Ach gossie. Precies zoals zijn vader die dat 24 jaar geleden ook had.

In het ziekenhuis gekomen moesten we nog uit zien te vinden waar ze lagen. Nergens een balie te vinden waar je dat kon vragen, maar volgens de aanwijzingen per app kwamen we op de juiste afdeling. Er stond een deur open en daar zag ik onze zoon zitten met zijn eigen zoon in zijn armen. We mochten deze kamer niet betreden omdat dit alleen voor ouders en verpleging was, maar op de drempel toekijken mocht wel. Gelukkig kwam zoon ons wel een dikke knuffel geven. Wat heerlijk om na ruim 5 maanden je eigen kind weer in je armen te hebben.

Op naar schoondochter die uit lag te rusten van de zware bevalling. Allemaal dikke knuffels, ook met haar moeder en het werd een gekakel in het Frans, Engels en Nederlands met alle emoties van dien. Gelukkig ging het aan het einde van de middag weer goed met Arthur en mocht hij weer bij zijn mama liggen en konden wij hem eindelijk eens goed bekijken. Een prachtig mannetje! Sprekend zijn vader! Alleen de vorm van de oortjes heeft hij van zijn moeder, maar verder sprekend zijn papa. Alsof je terug geworpen wordt in de tijd.

De volgende dag mochten we hem eindelijk vasthouden. Het is met geen pen te beschrijven hoe het voelt om voor het eerst je kleinzoon vast te houden. Hoe het voelt om je eigen kind zijn kind te zien verzorgen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Zo mooi!

Op de kraamafdeling van dit ziekenhuis is het blijkbaar niet heel erg gebruikelijk dat vaders zorgen voor hun kind en de verpleging was dan ook hoogst verbaasd dat zoon de verzorging geheel op zich nam en spraken vol lof over hem. Schoondochter had een eigen kamer en voor zoon was daar een matras bijgelegd zodat hij s'nachts bij zijn vrouw en kind kon zijn. Schoondochter kon de eerste dagen na de keizersnede nog niet goed uit de voeten dus was het alleen maar fijn dat de verse papa veel kon doen.

Donderdag mochten ze naar huis en hebben we heerlijk met Arthur kunnen knuffelen. Ik mocht hem de fles geven en ik mocht hem schone kleertjes aan doen. Gelukkig kon ik het nog. Wat heerlijk om zo'n klein, zacht baby'tje vast te houden. Want al is hij ruim 4 kilo en 54 cm lang, het is toch nog maar een heel klein mannetje hoor.

Zielsgelukkig ben ik met hem! Alles is mooi en lief aan hem. Die ieniemienie vingertjes, schattige teentjes alsof ze zo op zijn voetjes zijn gedrukt, zijn prachtige grote ogen die je al zo wijs kunnen aankijken en dat intens zachte hoofdje met alle gezichtsuitdrukkingen die hij heeft. Het is intens genieten!

Gisteren moesten we weer naar huis. Voor dat we naar het vliegveld gingen hebben we natuurlijk uitgebreid geknuffeld maar het afscheid was moeilijk. Heel moeilijk, maar zoon en schoondochter beloofden elke dag een foto te appen en filmpjes te sturen. En ze willen eind april naar Nederland komen dus dat is iets om naar uit te kijken.

Het is heel erg jammer dat ze zo ver weg wonen, maar oh wat is het heerlijk om oma te zijn.