25!

Gisteren is onze zoon 25 jaar geworden en omdat te vieren had zijn vrouw een prachtig plan bedacht. Allereerst had ze zijn manager gebeld met het verzoek of hij vrijdag vrij kon nemen. Dat kon en de manager beloofde haar ook dat hij niets zou vertellen. En dus was vrijdag zogenaamd het hele bedrijf dicht vanwege een niet bestaande Franse feestdag en zaten alle collega's in het complot.

Vrijdagnacht om 04.00 uur kreeg zoon het verzoek om op te staan en te gaan douchen want over een half uurtje zou er een taxi staan. Zoon vroeg zich natuurlijk af of zijn echtgenote gek geworden was, maar nee natuurlijk niet, het was een verrassing. Beneden stond een goede vriendin te wachten die het hele gezin naar het vliegveld bracht en zelf ook gezellig meeging naar Amsterdam voor het verjaarsweekend.

En zo kwam het dat echtgenoot en ik vrijdagmorgen om 08.00 uur al in de trein zaten om ze op te halen op Schiphol. Hoewel het nog geen drie weken geleden was dat we in Marseille waren was het toch weer heerlijk om ze te zien. We konden op Schiphol zo in het tv programma Hello Goodbye zoals we daar stonden te knuffelen, maar gelukkig was er geen camera te bekennen.

Het werd een geweldig verjaarsweekend met een heel gezellig feestje met familie en vrienden.

Wat helemaal leuk was dat Arthur nu weer eens bij ons was. De laatste keer was hij pas twee maanden en toen lag hij tevreden in zijn mandje, maar nu was er een ondernemend mannetje. Op Schiphol was het al dikke mik toen hij ons zag. Ik kreeg meteen een grote glimlach, maar opa kreeg een nog grotere lach en daar stak hij direct zijn handje naar uit. Zo lief!

Eenmaal thuis ging hij de boel eens verkennen. Leuk hoor opa en oma dat speelgoed, maar nog leuker is het om langs de tafel te lopen en daar de spullen er proberen af te maaien, de boekenkast eens te inspecteren of die ook leeg kan - nee dat lukt nog niet zo goed - nou dan is er het dressoir nog met leuke hebbedingetjes die ik wel eens even kan pakken. En ook al hadden wij van te voren een rondje door de kamer gemaakt om te zien of het Arthur Proof was, toch wist hij ons te verrassen. Mensenkinderen ik was even vergeten wat voor topsport het is zo'n wurm in de gaten te houden.

We hebben heerlijk 2 dagen voor hem gezorgd zodat de gasten ook lekker wat voor zichzelf konden doen en schoondochter en vriendin Amsterdam in konden gaan. De vriendin was nog nooit in Amsterdam geweest en tja dat is toch een prachtige stad. Schoondochter mag ook nog graag wat door de stad schuimen om het een en ander te bekijken dus kon iedereen doen wat hij/zij graag deed en had ieder het naar de zin.

Arthur vond het allemaal wel prima. Hij maakte er een sport van om achter me aan te kruipen als ik naar de keuken liep. Klap, klap, klap gingen die handjes dan over de plavuizen en daar kwam meneertje aan en dan kiekeboe spelen door om het hoekje te kijken.

Het is een rijkdom zo'n kleinkind. Je hoeft er niks voor te doen, krijgt het zomaar zonder dat je daar zelf maar iets over te zeggen hebt, maar wat een liefde. Zo'n wurm die zich aan je broekspijpen omhoog trekt, zich angstvallig vasthoudt met een hand en het andere handje in de lucht steekt met als doel om zich op te laten tillen en zich dan lekker tegen je aan nestelt. Alle natte zoenen en knuffels zijn dan meer dan welkom.

Klein nadeel is wel dat er dus geen steek gebreid is aan mijn surprise onderbroek. Ik moet dus nog flink aan de bak voor Sinterklaas. Gelukkig vieren we het pas vrijdag en heb ik dus nog twee dagen extra, maar flink aan de bak vanavond en dan komt het allemaal goed.

Als ik nu die doos omgooi en er achter ga zitten kunnen ze mooi niet zien wat voor ondeugends ik ga doen!