Black Friday

Al dagen worden we in de media doodgegooid met acties met betrekking op Black Friday. Weer zo'n uit Amerika overgewaaide onzin traditie. Althans dat vind ik.

Gisteren ontving ik aan het eind van de middag een mail van een uitvaartbedrijf dat ook 10% Black Friday korting bood. Mijn collega's en ik werden daar een beetje melig van, want doorgaans is een uitvaart niet iets wat je plant, maar wat je noodgedwongen moet regelen. Geef je je dierbare dan een net iets mooiere kist omdat je nu toch korting krijgt? Of doe je in plaats van cake bij de koffie nu een borrel met een bitterbal? Eigenlijk is het te gek voor woorden.

Toch schijnen mensen gretig gebruik te maken van de Black Friday kortingen en natuurlijk, als je televisie al een poosje het niet zo goed meer doet en je hebt flink moeten sparen voor een nieuwe, dan snap ik het als je dan wacht op een mooie aanbieding op Black Friday. Maar voor de overgrote Black Friday gekte geldt toch dat het allemaal draait om flauwekul dingen die een mens meestal niet echt nodig heeft.

Zelfs de middenstand hier in het dorp doet er aan mee, maar dan is twee rookworsten voor de prijs van één dan misschien ook wel weer prettig voor als je wat minder te besteden hebt dus daar kan ik wel mee leven.

Wat me ontzettend tegen de borst stuit is dat al dat Black Friday gedoe helemaal niet duurzaam is. We moeten beter voor het milieu zorgen en dan gaan we op zo'n dag extra bezorgauto's laten rijden en komt er allemaal extra plastic en andere rommel in omloop. Bijzonder toch.

Nee ik heb er niks mee en nu hoop ik maar dat de chirurg die vanmiddag mijn arm gaat repareren ook niet aan Black Friday doet. Dat hij denkt dit akkefietje doe ik even snel voor een klein prijsje. Of dat hij een Black Out Friday heeft. Pff ik krijg er de kriebels van.

Sowieso vind ik het nu al een Black Friday. Fijn weekend!

Ajour

Op twitter volg ik Loes van Freubelweb. Dat is heel gezellig want tussen alle nieuwsfeitjes en dingetjes en dangetjes van andere twitteraars van divers pluimage is een berichtje over handwerken gewoon gezellig.

Vandaag was ik een deel van de ochtend alleen op het werk. Nou ja op onze afdeling dan en dat is prima want dan kun je lekker doorwerken. Al is het zaak om af en toe even op te staan omdat anders het licht uitgaat. Dat is niet handig. En zeker niet bij een uitvaartorganisatie. 😀

Tussendoor kijk ik dan onder het genot van een kopje koffie wel eens op twitter en daar trof ik vanmorgen een bericht van Loes aan met een snoepje van een ajour sjaal. Met een gratis patroon nog wel.

Ik heb de link direct doorgestuurd naar mijn privé mailadres want op mijn vorige blog kreeg ik het goede advies om tijdens de herstelperiode alvast op het net te struinen naar mooie patronen. Op deze sjaal werd ik direct verliefd, wat een schatje en hij komt dan ook zeker op de "ooit nog eens maken lijst" terecht.

Ik weet niet of jullie Loes kennen (ik ken haar zelf niet alleen haar twitteraccount en website) maar ik wil jullie deze sjaal niet onthouden.

Als je hier klikt dan kom je bij het patroon! 

Winterklaar

Ik zie zulke prachtige handwerken en andere creatieve dingen voorbij komen dat ik daar een klein beetje jaloers op ben. Al die prachtige Rozeta's bijvoorbeeld of de uitingen van de Crea 5219 en alle andere mooi gemaakte dingen die mij via blogs of via facebook getoond worden, ik geniet daar erg van.

Zelf schiet ik geen meter op met mijn Southbay sjaal en dat is niet omdat ik er geen zin in heb, maar omdat (alweer) een muitende, chagrijnige zenuw roet in het eten gooit. Meer dan tien minuten per dag haken zit er echt niet in en daar baal ik van, want wat is er nu lekkerder dan in deze herfsttijd s'avonds op de bank een uurtje te haken.

Enfin aanstaande vrijdag wordt de zenuw door een vakkundige chirurg tot de orde geroepen en daarna mag ik die arm drie weken niet belasten maar dan kan ik weer los.

Drie weken je rechterarm niet zo veel kunnen gebruiken is natuurlijk niet zo erg, maar vergt wel met sommige zaken enige voorbereiding. De tuin bijvoorbeeld moest nog winterklaar gemaakt worden en daarvoor hadden we begin november de tuinman ingeschakeld. Normaal gesproken doe ik dat zelf omdat dit ook veel te leuk is. Nu moest de seringenboom ook vakkundig gesnoeid worden en daar was een expert voor nodig.

Die expert nam niet alleen de sering onder zijn hoede, maar maakte dit jaar de tuin ook winterklaar. Wat een luxe was dat. Terwijl ik gewoon zat te werken - met uitzicht op de tuin - zag ik hem aan het werk en werd de tuin met de minuut mooier. Alle rozen ook eens een keer goed gesnoeid (ik heb ooit eens gelezen hoe dat moet en daar probeer ik me aan te houden, maar natuurlijk ben ik maar een amateur) en de borders gewied en nagelopen.

Alleen de bloembollen moesten er nog in. Dat is best een lastig klusje met een chagrijnige arm en daarom heb ik dat in etappes gedaan. Elk weekend zo af en toe wat bollen geplant en soms ook als ik thuis kwam van het werk en het was nog goed weer. Bollen planten vind ik eigenlijk vervelend werk, maar oh wat een plezier heb je daarvan in het voorjaar.

Gisteren had ik, tijdens het halfjaarlijkse tuincentrumbezoek met oom en tante mét etentje daarna, nog wat krokusbolletjes gekocht omdat die dit voorjaar wat minnetjes bleken te zijn. Ik houd een soort van tuindagboek bij en dat is erg handig om na te lezen of je er in een bepaald jaargetijde nog iets bij moet (wil) kopen of dat er iets anders moet gebeuren. Die krokussen heb ik net nog even gauw in de grond gezet, ze liefdevol toegedekt en ze een fijne winterslaap gewenst. Tot volgend voorjaar!

Het is een komen en gaan van vogels in de tuin en hier en daar bloeit er nog wat dus dat is allemaal gezellig om naar te kijken. Zeker als ik volgende week thuis moet werken.

De tuin is winterklaar. Nu mijn arm nog! 😀

Toeval

Heb ik uren tevergeefs besteed aan het zoeken en puzzelen hoe mijn blog zo in te stellen dat ik weer kon reageren diende vanavond heel toevallig de oplossing aan!

Na een werkdag kleed ik me altijd eerst even om en ga dan - als er nog niemand thuis is - even gezellig wat blogjes lezen van die dag. Een ontspannend momentje. Dat deed ik vanavond ook en omdat mijn laptopje een beetje traag leek, besloot ik de geschiedenis eens even te wissen. Als je op veel websites surft dan verzamelt hij nogal wat cookies en die moeten ook weer weg.

Direct nadat ik dit gedaan had keerde ik terug naar het blog van de Breimeisjes en tot mijn grote verbazing zag ik onderaan mijn snuit staan (profielfoto) en was mijn boognaam zichtbaar. Ik probeerde een reactie en warempel het werkte! Gauw bij andere blogs gekeken en ook dat werkte maar na twee of drie blogs moet ik weer even de geschiedenis wissen en dan lukt het weer.

Daar had ik nu echt helemaal nooit aan gedacht. Logisch want ik ben ook helemaal niet thuis in dit soort zaken, maar ik ben blij dat ik nu weet waar het euvel zit. Wat een toeval!

Als dat goed blijft werken dan hoef ik mijn laptop niet mee te sjouwen naar Frankrijk om zoonlief - die wel heel goed is met computers - er naar te laten kijken. We gaan pas in februari hoor, maar het is toch een fijn vooruitzicht al duurt het eigenlijk nog best lang voor ik dat kleine mannetje weer in mijn armen kan sluiten.

Gelukkig is er FaceTime en omdat Arthur nu een beetje gaat kletsen wordt dat ook steeds leuker. Hij praat vooral met Franse woordjes, logisch omdat hij dat de hele dag hoort, maar hij heeft ook wat Nederlands in het repertoire. Doei, hapje, lekka (lekker), op en eten is het Nederlandse  repertoire tot nog toe. En opa en oma zegt hij ook. Meer opa, want dat is zijn grote vriend. Als ik de telefoon opneem en hij ziet mijn hoofd in beeld verschijnen dan is het eerste wat hij vraagt; opa?

Ja natuurlijk is opa er jongen, wil je even met hem praten? Er wordt dan driftig geknikt en daarna gekletst (en gekke bekken getrokken) met opa. Maar als hij dan oma zegt dan straal ik van trots en kan ik daar nog dagen op teren. Zo proberen we er het beste van te maken als oma op afstand.

Sinterklaas hebben we bereid gevonden om even om te varen om de cadeautjes af te geven in Marseille. Tenslotte hebben ze daar twee havens en daar kan de stoomboot best even aanleggen. Arthur snapt natuurlijk nog niks van Sinterklaas maar het is toch leuk als hij vanaf jongs af aan wat mee krijgt van die traditie. Leuk hoor om al die cadeautjes bij elkaar te shoppen. Gister hebben we alles ingepakt en hebben we een gedicht gemaakt. In het engels want dan kan schoondochter het ook lezen.

In een van de pakjes zit een kleine brandweerkazerne. Arhur heeft de brandweergenen van zijn overgrootvader (mijn paps) want elke auto doet tatuuu tatuuu en als hij een brandweerauto op straat ziet dan springt hij bijna de wandelwagen uit. Het is heel jammer dat we er niet bij kunnen zijn als hij het pakje openmaakt maar we zien het vast op een filmpje en en februari kunnen we er samen met hem mee spelen want dan mogen we weer een weekje oppassen. Een lichtpuntje om naar uit te kijken.