Eindelijk

Meestal duurt de zondagmiddag voor mijn gevoel erg kort en is het zo weer maandag, maar deze zondag duurde het eindeloos. Ik wilde zo graag vertrekken naar Marseille en het was zo’n rare gewaarwording dat de vlucht gecanceld was dat ik echt even moest schakelen. Eerst maar even naar de supermarkt gelopen want er was niks in huis en er moest wel wat gegeten worden.

Toen dat geregeld was kon ik m’n draai niet vinden en ging op zoek naar iets leuks want je kunt wel met de pest in je lijf op de bank gaan hangen maar daar ga je echt niet sneller van vertrekken en het is ook niet gezellig. Daarom dook ik maar in mijn wol voorraad op zoek naar een nieuw handwerk om de zinnen te verzetten.

In mijn grote plastic bak vond ik drie prachtige handgeverfde wol van atelier Jaffari en het patroon van de Katharina sjaal. Daar kreeg ik meteen zin in want dat patroon is voor mij best een uitdaging. Manlief vond ik bereid om de wol op te houden zodat ik van een streng een bol kom maken. Toen dat gebeurd was ging ik van start.

Het was soms even puzzelen maar het lukte en al snel zat ik niet meer met mijn hoofd in Marseille maar was alleen nog maar aan het tellen en toen was de dag best snel om. Ik heb het niet meegenomen want het patroon is voor mij te lastig om te haken naast een spelende peuter en ik heb nu de tijd om van de kleine man te genieten. Dus foto volgt later.

Maandag vlogen we op de afgesproken tijd en landden we 1,5 later in de zon in Marseille. Wat een verschil met het weer in Nederland. We haalden de huurauto op en togen maar de stad. Zoon stond ons met Arthur al op te wachten. Ze waren blij ons te zien.

Niks niet eenkennig meteen dikke mik, zo lief! Die handjes om je nek en dat stemmetje in je oor: oma.,. nou dan ben je die vertraging alweer meteen vergeten.

Gister was hij jarig en zijn we met z’n allen maar de dierentuin geweest. Hij en wij hebben genoten! Voor het eten heeft hij alle cadeautjes uitgepakt en toen hij het papier van de tatu trui eraf scheurde keek hij naar de trui en riep whoooo! Goedgekeurd dus.

Vandaag hebben we met het nieuwe Duplo huis gespeeld en de nieuwe brandweerpuzzel. Met de brandweerauto puzzelstukjes was hij op het nieuwe verkeerskleed aan het spelen en terwijl hij het drukke verkeer regelde viel hij zomaar in slaap. Ik kan er uren naar kijken. Zo lief

Ons cadeautje, een handgemaakt nachtlampje! 

Tutur's Tatu Trui!

Onze Franse schoondochter heeft een vriendin en die geeft iedereen bijnamen! Zo heeft zij in haar vriendenkring een PoPo, een WaWa en PokPok en ga zo nog maar even door. Er is geen touw aan vast te knopen. Het is een schat van een meid hoor, daar niet van maar een beetje gekke gewoonte is het wel.

Toen Arthur dus geboren werd en zij het kleine mannetje voor het eerst zag gaf ze hem de bijnaam Tutur! Ik vond daar als oma wat van, maar had er natuurlijk niks van te vinden. Helaas is de naam behoorlijk ingesleten en wordt Arthur dus regelmatig liefkozend Tutur genoemd en gek genoeg luistert hij er ook naar. Laatst noemde zijn tante hem al Tuut en daar moest hij vreselijk om lachen. Gekker moet het niet worden, maar het allitereert dan wel weer leuk in deze blogtitel.

Tutur wilde dus een trui met een tatu auto. Hij gaat wel steeds meer kletsen maar als je in Frankrijk woont is het woord brandweerauto natuurlijk best moeilijk en dus zegt hij tatu auto. Nou best duidelijk. Het ging er nog even om spannen of ik hem op tijd af zou krijgen, want ook al kan ik weer breien het gaat toch niet in die mate dat je lekker kunt opschieten. Dan protesteert mijn vlerk en kan ik maar beter luisteren, want een vlerk met een slecht humeur is niet aangenaam.

Gisteravond kwam hij af. Net op tijd want vandaag zouden we naar Marseille vliegen. Vanmorgen de trui ingepakt, in de koffer gelegd en wij naar Schiphol. Daar waren we keurig op tijd en toen we onze instapkaart wilde printen gaf de machine een rood scherm. De vlucht was geannuleerd! G$%@$ hier en Gunter nog aan toe!

Dus op naar de omboekbalie van de KLM. Daar had ik er 49 voor mij dus dat ging wel even duren. Na ruim twee uur wachten kwam er een bericht van de KLM op mijn telefoon, ze hadden de vlucht omgeboekt naar morgen. Wacht even maar dat willen we niet, we willen met de vlucht van vanavond mee, maar helaas die zat helemaal vol. De enige manier om nog naar Marseille af te reizen was een plek in het ruim of zittend op de vleugel van het vliegtuig en dat leek ons geen goed idee. Best wel zuur maar niks aan te doen. Nu maar hopen dat de storm gaat liggen en dat we morgen echt weg kunnen. Gelukkig konden wij weer naar huis en hoefden we niet op de luchthaven te slapen op zo'n veldbedje!

Arthur moet nog een dagje langer wachten op zijn tatu trui!

Druk en druilerig

In onze familie is de zin "van hard werken gaat een mens niet dood" heel gebruikelijk. Sterker nog dat is er zo'n beetje ingestampt! Net als de zin "na een uurtje hard weren is het over". Die zin werd nogal eens gehanteerd als ik me vroeger niet zo lekker voelde en eigenlijk geen zin had om naar school te gaan.

Van die beide zinnetjes ben ik niet slechter geworden, maar heeft wel aan de wieg gestaan dat ik het lastig vindt om zomaar wat te lanterfanten voordat het werk af is. De afgelopen twee weken heb ik best hard gewerkt en heb ik ook op beide zaterdagen gewerkt. Dat moest niet, dat wilde ik zelf om het nieuwe team in Amsterdam Zuidoost te helpen en daar heb ik ook erg van genoten. Fijn om te zien hoe er na korte tijd al zo'n mooi team staat en al kan samenwerken en samen iets moois neerzet. Dan ben ik trots!

En die uurtjes extra werk zijn dan helemaal niet erg. En dus werd ik vanmorgen tevreden, maar wel met een snotterig hoofd wakker om aan de zondag te beginnen. De zondag zelf had er niet heel veel zin in, er viel een gestaag regentje uit landerige wolken die voorlopig niet van plan waren om eens de wijde wereld in te trekken.

Voor mij een mooie gelegenheid om er eens een lui dagje van te maken. Na al dat gewerk vond ik dat ik dat wel had verdiend! De radio aan, koffie erbij en de krant van gisteren maar eens doorspitten en ondertussen genieten van de bloemen die er staan! Vrolijke gemengde tulpen en het eerste bosje anemonen van het jaar! Verder wat blogjes lezen en de tijdschriften die er nog lagen. Zo komt zo'n druilerige zondagochtend wel om!

Na de brunch toch maar even een sopdoek en een stofzuiger door het huis geslingerd - toch weer eerst het werk doen en dan de pretjes - want een schoon huis is ook gewoon erg fijn. Daarna het breiwerk weer ter hand genomen.

Het rugpand heb ik af en de eerste mouw schiet ook al op! Ik doe bewust eerst de mouwen voor ik aan het voorpand begin omdat ik dan de bolletjes blauw die over blijven kan gebruiken in het voorpand, bij inbreien heb je immers meerdere bolletjes nodig. Ik moet een beetje opschieten met de trui want over drie weken zitten we in het vliegtuig. Dan kunnen we eindelijk weer knuffelen en dan moet Arthur natuurlijk wel zijn tatu auto trui krijgen! Dus een beetje doorwerken aan die trui dan maar!