Acht Bergen

Vorige week vrijdag heeft de handchirurg mijn hand gerepareerd. Of het echt helemaal weer gerepareerd is moet nog blijken, maar ik merk zeker al verbeteringen.

De operatie (lees ingreepje) was een fluitje van een cent. Nog geen 20 minuten later stond ik al weer buiten, voorzien van een drukverband, een mitella en drie hechtingen. Van te voren had ik al wel pijnstillers gekregen maar wat ze vergeten zijn mee te leveren is een grote zak geduld.

Want dat heb je vooral nodig na zo'n carpaal tunnel akkefietje. Je kunt zonder je rechterhand niet zo veel en hoewel mijn echtgenoot, dochter, vader en collega's heel lief en zorgzaam voor me zijn vind ik dit best nog wel lastig.

Toen ik thuiskwam na de ingreep was het nog maar 8.40 uur en dan moet je de hele dag nog stukslaan. Die dag heb ik dan ook niet veel meer gedaan dan lezen. Ik was een paar dagen tevoren nog maar net begonnen aan een roman op mijn E-reader en dag was heel comfortabel lezen met zo'n dik ingepakte hand die alsmaar hoog moest liggen.

Van een collega had ik echter het boek De Acht Bergen te leen gekregen van schrijver Paolo Cognetti en daar ben ik na het weekend aan begonnen en dat boek heb ik in twee avonden uitgelezen.

Wat een mooi verhaal over vriendschap en loyaliteit. Ik heb er van genoten en omdat ik nu niet kan leuteren over gezellige handwerkjes tip ik hier graag dit boek. Echt de moeite waard.

Een klein babbeltje vandaag want lang typen lukt nog niet. Dan is de hand direct weer in een slecht humeur. Morgen mogen de hechtingen eruit en komt er een programma voor handtherapie en dan hoop ik snel weer alles te kunnen doen. Nog even geduld dus. Tips voor mooie boeken zijn dan ook meer dan welkom.

Arthur en Dino

De allerliefste voetjes van de hele wereld

In de eerste week van september waren we een hele week in Marseille bij onze zoon, schoondochter en kleinzoon. Wat hebben we genoten van dat kleine mannetje. Toen we aankwamen kreeg hij net de fles en toen hij die naar binnen had gewerkt zat hij ons eens 10 minuten aan te staren met een ernstig snoetje en toen kroop hij van zijn moeders schoot af op de bank en keek me strak aan. Ik zat op het korte deel van de L bank en stak mijn handen uit en vroeg hem: Kom je bij oma? Nou dat wilde meneertje wel. Hij kroop op schoot en legde zijn hoofde in mijn nek. Oh dan smelt je! Daarna herhaalde de procedure zich met opa.

Omdat zijn ouders de eerste paar dagen gewoon moesten werken pasten opa en oma op. Dat was best intens want onze kleine Arthur vindt het woord slapen maar niks. Ben je gek, slapen is voor watjes, Arthur wil de wereld ontdekken en wel nu. Slapen doe je s'nachts en overdag moet je bewegen.
Begin september was hij 6,5 maand oud maar hij was druk bezig met oefenen om te gaan staan in de box. De week daarvoor had hij besloten dat hij moest leren zitten en kruipen stond ook op het programma.

Als ik hem vertelde dat hij nog een baby is die nog zijn hele leven voor zich heeft en dus best een beetje rustig aan mag doen kreeg ik een grote glimlach. Dat bepaal ik zelf wel oma, zag je hem denken. Natuurlijk is hij overdag zo af en toe heel erg moe en moet er toch een tukje gedaan worden en bleek het reuze te helpen als je hem in de wagen legde en hem een knuffelbeest of een doekje in zijn handjes gaf en hem een beetje wiebelde. Dan won de slaap en kon meneertje een beetje uitrusten van al zijn ontdekkingsreizen.

Het was een superweek en we hebben ontzettend genoten om daar zo met elkaar een week door te brengen, genietend van elkaars gezelschap, het lekkere Franse eten en het heerlijke weer.

Terug in Nederland bedacht ik me dat Arthur heel veel knuffelbeesten heeft, maar dat die allemaal wat aan de grote kant zijn en dat er niet eentje echt favoriet is bij hem. Het viel me op dat als er oortjes, labeltjes of andere uitsteeksels aan zo'n knuffel zitten, hij dat nog het leukste vindt en dat hij ook in slaap viel met een zacht doekje in zijn handjes.

Ooit had ik hele schattige gehaakte lappenpoppen op een blog voorbij zien komen. Even een beetje surfen op het internet deed me stuiten op de lappenpoppen van Sacha en laat Jeanet van Blij dat ik Brei nu setjes verkopen in haar webwinkel voor zo'n pop!

Ik besloot de groene Dino voor Arthur te maken en bestelde het pakket. Een dag later lag het in de bus en opgewekt begon ik eraan. Zo'n leuk werkje en zulk heerlijk zacht materiaal. Die moest ik toch wel af kunnen krijgen voordat ik hem (hoogstwaarschijnlijk) met kerst weer zou zien.

Helaas, mijn eigenwijze hand gooide roet in het eten. Handwerken bleek niet zo'n goed idee. Net als koken en andere zaken waarbij je je handen nodig hebt. Heel vervelend, maar aanstaande vrijdag gaat een handchirurg het probleem voor me oplossen.  Als het goed is zal ik over een week of vier weer kunnen starten met de Dino. Arthur moet dus nog even wachten maar krijgen zal hij hem.

Ondertussen genieten we van de vele filmpjes en foto's die we krijgen en zingen we tijdens het facetimen zijn lievelingsliedjes zoals In de maneschijn en Dikkertje Dap. Het is natuurlijk wel een beetje gek om tegen een telefoon te zingen, maar ach wie ziet het. Behalve Arthur dan en die wordt er vrolijk van. En dat telt!