Zand, glitter, taai en koekjes!

Vannacht werd ik wakker van de regen die tegen de ruiten sloeg. Dat is niet erg als je lekker in je warme bed ligt dus ik draaide me nog eens even om. Terwijl ik probeerde weer naar dromenland af te reizen dacht ik aan het zand wat hier nu al weken voor de deur ligt en ik hoopte vurig dat de regen dat ellendige zand nu eens goed zou wegspoelen.

Toen ik vanmorgen vroeg de deur uitging regende het nog steeds en het zand lag er ook nog. Sinds de mannen van de KPN begin december de straat hebben opengemaakt om glasvezelkabels te leggen word ik gek van het laagje zand dat ze achterlieten. In december was ik natuurlijk veel thuis aan het werk en zag ik de mannen ijverig aan het werk. Ik was zelfs wel blij met ze want de stoep was net voor onze deur hier en daar een beetje ingezakt en dat hadden de heren keurig dichtgemaakt. Er lag weer een strak straatje toen ze klaar waren. Wel een straatje met veel, heel veel zand!

Eerst dacht ik nog, ach dat loopt wel in en hup klaar. Maar nee dat deed het niet. Het is van een verschrikkelijk soort zand dat zich ligt te verkneukelen op jouw stoep en als ze je zien aankomen lopen dan verzamelen ze zich en ze klampen zich wanhopig aan je vast en ze nestelen zich onder je schoenen en gaan dan met zijn allen met je mee naar binnen.

Je schoenen vegen aan de mat helpt niet, al sta je daar een uur te stampen en te vegen, zij houden zich vast. Pas als je één stap op de plavuizen hebt gedaan laten ze zich allemaal vallen en dan rennen (of rollen) ze zo snel als ze kunnen richting keuken, toilet en huiskamer! En dat geknoers onder je voeten daar kan ik dus niet tegen! Gek word ik er van. Er valt niet tegen aan te stofzuigen of te dweilen.

Helemaal niet toen na nieuwjaar de mannen weer terugkwamen en de stoep weer open ging. Daar was het zand schorriemorrie weer. Zucht.

En nu hebben ze dus vrienden gekregen hier in huis! Dochterlief is een paar dagen thuis en had een galafeest. Daar moest ze een jurk voor hebben en dus had ze er een paar online besteld en hier af laten leveren. Daar zat een jurk tussen vol met glitters! GLITTERS!

En die jurk paste ze dus boven op de overloop voor de grote spiegel! En die glitters dachten; komaan het is niet gezellig om alsmaar op een jurk te zitten, wij willen avontuur! En ze sprongen met zijn allen op de vloerbedekking van de overloop! Een paar brutaaltjes wandelden direct naar de trap en keken over de rand en zagen daar beneden dus een paar zandkorrels liggen die aan de stofzuiger waren ontsnapt! Enfin het werd een gelukkig huwelijk! Voor hen dan, niet voor mij!

Zand én glitters, een vreselijke combinatie! En het is een taaie strijd om ze het huis uit te krijgen, maar ik laat me niet kisten. We blijven stofzuigen en dweilen!

Het enige zand waar ik dus geen hekel aan heb zijn zandkoekjes! Geïnspireerd door Heel Holland Bakt had ik zondag al weer eens een lekker koekjes recept opgezocht. Dat vond ik ooit op het blog van Teunie van Eenvoudig Leven.

Vanmiddag had ik een taaie middag op kantoor. Dat heb je wel eens en toen ik naar huis reed en daar nog steeds al dat zand voor de deur vond ondanks de regenbuien van vandaag was ik er helemaal klaar mee. En wat doet een mens dan?

Zandkoekjes bakken!

De volle trommel vond al gretig aftrek bij mijn man, dochter en mijn vader die een vorkje kwam meeprikken vanavond. Ze zijn dan ook erg lekker en erg bros! Dus nu knarst er niet alleen zand en glitter onder mijn voeten, maar dus ook koekkruimels! Nou morgen maar weer de stofzuiger aan het werk zetten!

Blue Monday Blog

Het was dus vandaag blue monday! Ehm ja dat heeft iemand ons ooit wijs gemaakt dat deze maandag de somberste van het jaar is, maar daar dacht de natuur toch heel anders over toen ik vanmorgen de deur uitstapte! Wat een prachtige oranje lucht! Ik denk dat Bob Ross vanmorgen druk in de weer was. In gedachte hoorde ik gewoon zijn zoetgevooisde stem; and a little bit of Orange here en a little bit of cloudy white over here.....

En zo reed ik dus allerminst somber om die hele blue monday in opgewekte stemming naar mijn werkplek voor vandaag in Amsterdam Zuidoost waar ik tot de ontdekking kwam dat ik mijn lunch vergeten was. Die stond nog op de keukentafel! Kluns had dus geen lunch!

Nu was dat snel op te lossen door in de lunchpauze even naar de Amsterdamse Poort te lopen waar de lekkerste eettentjes zitten en dus vast wel ergens een broodje of een salade te koop was, maar gek genoeg kwam het daar toch niet van omdat we met van alles druk waren en het toen ineens half drie was. Gelukkig vond ik ergens onder in mijn tas een lunchreep van Atkins. Niet mijn favoriete lunch maar alles beter dan een knorrende maag en in het kader van let op het "buikje" kwam het niet eens zo slecht uit. Zelfs daar leed mijn goede humeur niet onder!

Nog steeds eigenlijk niks sombers te melden. Eigenlijk best saai, maar ja ik kan het niet mooier of liever gezegd, somberder maken dan het is.

Alhoewel we zijn daar in Zuidoost nog in de opstartfase en dat betekent dat er nog weinig reuring in het gebouw is. De laatste hand aan de inrichting wordt gelegd en de nieuwe medewerkers worden volop getraind en dat houdt dan weer in dat de verwarming van het gebouw nog niet strak is ingeregeld en dat het dus best fris was op de werkplek waar ik vandaag was neergestreken.

Met andere woorden toen ik naar huis ging besefte ik dat ik het eigenlijk best koud had. En zo werd het toch nog een blue monday!

Brocante gelukjes uit Amsterdam Noord

Hoewel Amsterdam Noord een hippe buurt dreigt te worden nu de NoordZuidlijn metro er rijdt zijn er toch genoeg plekken waaraan valt af te zien dat het een echte arbeiderswijk was. Er zijn nog steeds rafelrandjes van de stad zichtbaar.

Op loopafstand van de NDSMwerf ligt de Papaverweg en daar is dat rafelrandje nog goed te zien. Waar vroeger grote fabrieken zaten is er her en der wat braakliggend land met uitzicht op mooie nieuwe flatgebouwen die uit de grond gestampt worden en waar de bewoners straks een prachtig uitzicht op het IJ zullen hebben.

Op de Papaverweg staan nog steeds een aantal grote loodsen, waar nu geen fabriek meer in zit maar waar de een gevuld is met antiek en brocante en de buurman er tegenover vol staat met vintage meubels. Daartussen staat een soort van cafe waar je de lekkerste appeltaart van Amsterdam kunt eten. Dat heb ik van horen zeggen, want ik heb er nog nooit appeltaart gegeten maar ik neem het graag aan.

Beide loodsen staan tjokvol spullen en het is zo leuk om daareven tussen te snuffelen. Zo ook gisteren. Ik moest voor een ander boodschapje even in Amsterdam Noord zijn waarop mijn echtgenoot voorstelde om even een brocante rondje te doen. Altijd goeie ideeën die man van mij!

In de loods hangt nog altijd de sfeer van de fabriek. Ik weet niet wat voor fabriek er in gezeten heeft maar ik vermoed dat het om scheepsbouw ging. De immense katrollen en kabels hangen er nog altijd en hoewel het er nu voornamelijk naar oude meubelen ruikt bespeur ik hier en daar ook nog een vleugje teer en olie, maar dat zal mijn verbeelding wel zijn.

Het was ontzettend koud in de loods en we hadden snel een rondje gedaan. Het is altijd leuk om te gaan snuffelen met een soort van opdracht en we kunnen wel een "nieuw" bijzettafeltje gebruiken, maar helaas zat er niets van onze gading tussen. Geeft niks, het heeft geen haast. Wat ik wel vond was een geslepen glaasje met een zilveren voetje. Ah, die kwam door mijn strenge voorkeurbeleid en mocht ik voor een paar euro de mijne noemen en mee naar huis nemen.

Voor het poetsen

Aan de overkant in de vintage hal ook geen bijzettafeltje naar onze zin, maar daar viel mijn oog wel op een zilveren bonbonschaaltje. Het stond verdekt opgesteld achter een oude lamp op een wankel tafeltje. Ik werd direct verliefd. Wat een schatje. Natuurlijk geen echt zilver, maar verzilverd, maar zo mooi en sierlijk. Ook die werd voor een luttel bedrag van mij! Op weg naar huis gauw nog even een flesje zilverpoets gekocht.

Vanmiddag heb ik dat poetsklusje eens gedaan. Dat arme schaaltje heeft wel wat te lijden gehad in die vochtige, koude hal, maar wat knapte het op onder mijn handen. Beide staan nu te glanzen in de vitrinekast. Daar voelden ze zich al snel thuis en ik geniet van mijn aankopen.

Een mens is snel tevreden.

Na het poetsen

Ik ben zo Blij dat ik weer Brei Blogje

Een trui breien met een brandweerauto of zoals het het zelf noemt een tatu auto voor Arthur was en is dus het plan.

Vorige week zondag koos ik het garen en de kleuren uit en bestelde de boel online. Helaas hebben we hier in het dorp geen wolwinkel, daarvoor moet ik naar de stad. De wolwinkel waar ik regelmatig kom heeft geen Scheepjes en dan had ik dus op zoek gemoeten naar een winkel in Amsterdam of omgeving die dat wel verkoopt en dan had ik pas gisteren kunnen beginnen.

Ook het telpatroon van de brandweerauto bestelde ik online en dat rolde keurig na betaling mijn mailbox binnen. Een super telpatroon voor maar 1 euro. Zowel in kleur als in vakjes met een symbooltje zoals dat vaak bij borduurpatroontjes is. Echt heel duidelijk allemaal en dat is straks makkelijk bij het inbreien. Ieder hokje is een steek en dat was vorig jaar bij het Nijntje patroon af en toe wel even puzzelen, maar ach daar kwamen we ook uit.

De post bracht de wolletjes dinsdag keurig aan de deur na werktijd dus dat kon niet beter. Direct dezelfde avond heb ik de breinaalden opgezocht en ben ik voorzichtig begonnen. Hoewel het heerlijk was om weer een breiwerkje in de handen te hebben, waren mijn handen daar toch niet helemaal van overtuigd. Dus heb ik een paar toeren gebreid en ben toen gestopt.

De volgende dag ging het al wat beter maar voor de zekerheid heb ik toch maar even de handtherapeut gemaild en gevraagd of het geen kwaad kon. Na het werk bleek dat mijn voicemail was ingesproken met allemaal goede tips en het verlossende woord dat het geen kwaad kan en dat ik het voorzichtig mag opbouwen. Alles op geleide van de pijn. Nou dat was goed nieuws.

Nu brei ik steeds een paar toeren en las dan weer een pauze in en zo gaat het goed. Echt heel fijn om dat weer te kunnen doen. Het was van de week s'avonds erg vies weer, de regen sloeg tegen de ruiten en dan is er niks lekkerder dan met een kop koffie en de radio gezellig aan lekker te zitten breien.

Dat zal wel ontzettend truttig zijn en niet hip, maar wel ontzettend zen! Ik word er niet alleen erg ontspannen van, maar ik heb dan ook geen enkele neiging om te snoepen en dat is ook fijn. Met breien zelf verbrand je dan geen calorieën maar het helpt wél om ze niet binnen te krijgen! Allemaal veel leuker dan de sportschool!

Ik ga zo even een rondje lopen en daarna weer fijn aan de brei! Fijne zondag!

Buikje

Het nieuwe jaar was nog geen dertig seconden oud of daar kwamen ze al mijn mailbox inrollen. Vechtend om mijn aandacht! En dan heb ik het over de mails van de zelfbedachte dieetgoeroes! De Jelles, Miekes, Jaspers, Oscars, Groene Meisjes en de weight watchers die mij allemaal kwamen vertellen dat het nieuwe jaar een mooie kans bood om nu eindelijk eens aan dat lang verwachte en gedroomde gezonde gewicht te beginnen.

Die mails zag ik natuurlijk niet op het moment dat ze binnenkwamen want toen stond ik nog met een glas overheerlijke, uit Frankrijk meegenomen, champagne in mijn hand te toasten en te zoenen met mijn dierbaren op het nieuwe jaar.

Nee dat zag ik pas de volgende ochtend toen ik een beetje brak op de bank hing om het nieuwjaarsconcert te beluisteren en met een schuin oog mijn mail bekeek terwijl het restant oliebollen en appelflappen om aandacht stonden te roepen. En brak was ik vanwege het late of liever gezegd vroege uur waarop we naar bed gingen en dat had geenszins te maken met een overvloed aan champagne. Natuurlijk niet!!

Nu kon ik de roep van die bollen en flappen makkelijk weerstaan want ik hou niet zo van oliebollen en appelflappen maar het was wel confronterend dat er vanuit mijn mailbox door zovelen naar me geschreeuwd werd dat ik nu eindelijk eens iets aan mijn buikje moest gaan doen.

Buikje, buikje? Hoezo hebben we het over een buikje, baby's hebben een buikje, maar volwassenen hebben een buik! En als we het over mijn buik hebben is het gewoon een belediging om dat een buikje te noemen. Wat denken ze wel die Jelles, Miekes, Jaspers, Oscars, Groene Meisjes en de weight watchers dat ik zo gek ben om te laten verleiden om in hun mooie marketingpraatjes te trappen?

Want daar gaat het ze natuurlijk om, die Jelles, Miekes, Jaspers, Oscars, Groene Meisjes en de weight watchers kan het helemaal geen ene malle moer schelen hoe het met mijn buik gesteld staat, nee hoor zij willen gewoon grof geld verdienen over de rug van mijn dikke buik met al hun zelfbedachte dieetregeltjes. Nee daar trappen we niet in. Van de ene goeroe moet je dit en mag je niet dat en de ander zegt weer zus is beter dan zo. Maar met al die adviezen wordt je heus niet lichter hoor, dat wordt alleen je portemonnee.

Maar terwijl ik me zat op te winden over zoveel brutaliteit begon ik me toch een beetje zorgen te maken want hoe weten de Jelles, Miekes, Jaspers, Oscars, Groene Meisjes en de weight watchers van mijn dikke buik? Zitten ze soms om beurten naar me te loeren door de camera op mijn laptop die natuurlijk goed zicht geeft op die dikke buik? Bij dat idee kreeg ik toch wel een beetje de kriebels.

Eigenlijk zou je zo'n cameraatje moeten afplakken op je laptop zodat als zij zouden zitten te gluren ze tegen een zwart vlak aankijken, maar ja dan kan Arthur mij ook niet meer zien tijdens het facetimen en Arthur kan het helemaal niks schelen of zijn oma een dikke buik heeft. Sterker nog daar kun je lekker op in slaap vallen. Lekker zacht.

Nou het zal wel meevallen met gluren want ik krijg géén mails met aanbiedingen van plastische chirurgen over facelifts en onderkinnen reductie want daar heeft die camera natuurlijk nog beter zicht op.

Mijn zorg en argwaan is dus wel wat gezakt, maar toch hebben die dieetgoeroes wel iets losgemaakt want die buik mag best wat minder. Opletten geblazen dus en wat meer bewegen.

Heeft iemand enig idee hoeveel calorieën je verbrandt met breien?

Praatjes in het Frans én in het Nederlands

Arthur is nu 22 maanden oud en begint een aardig mondje te kletsen. Dat is heel erg grappig om te horen want hij spreekt een soort mix van drie talen waarbij het Frans natuurlijk wel de boventoon voert omdat hij dat de hele dag hoort.

Toch is het ook doorspekt met Nederlandse woorden. Als hij een bordje warm eten voorgezet krijgt dan roept hij Eten en daarna vraagt hij aan papa of mama: c'est chaud? (Is het heet). Als hij wat wil drinken dan geeft hij zijn beker aan papa of mama en roept: l'eau papa (of mama). Als hij het ergens niet mee eens is dan kan hij heel boos kijken met een frons tussen zijn wenkbrauwen en roept dan hard: Non!

Maar als zijn vader vraagt zal ik dit of dat even voor je doen Arthur dan roept hij: Ja Ja.

Deze week hebben ze de kat van een vriendin te logeren en die is regelmatig te gast als zijn baasjes met vakantie zijn dus Arthur kent de kat goed. Als we aan het facetimen zijn en je vraagt waar is de poes dan kijkt hij zoekend om zich heen en roept; poessss, poessss met zo'n schattige Franse s.

Het is heel gezellig om met hem te facetimen want hij maakt echt contact en we kunnen echte gesprekken hebben nu en dat is erg leuk ook al is het soms nog echt een brabbeltaal en verstaan we er niks van.

Gisteren vroeg ik of hij al wist of hij een trui van oma wilde. Hij knikte instemmend, ja dat wilde hij wel. Zoon zei dat hij het patroon van de brandweerauto wel leuk vond, maar dat Arthur de laatste weken ook helemaal gek is van een schildpad (tortue) en dat een trui met een schildpad ook wel leuk voor hem zou zijn.

Arthur keek hem aan met een blik van nou eh papa mag ik zelf beslissen. Onze zoon vroeg hem daarop Arthur wil je een trui met een brandweerauto (tatu) of een trui met een tortue?
Zijn hele koppie begon te stralen en hij keek me recht in de lens aan en riep: tatu auto!
Kijk daar is geen woord Frans bij. Dat snapt deze Nederlandse oma heel goed. Zijn papa herhaalde het nog maar even, dus je wil een trui met een brandweerauto. Arthur knikte instemmend, ja tatu auto.

We bespraken nog even de basiskleur van de trui en die moest blauw worden van zijn papa want dat staat hem zo leuk en dus heb ik vandaag de wol besteld. Ik heb gekozen voor de softfun van Scheepjes omdat daar ook katoen in zit en dan kan hij hem wat langer door dragen.

Het gaat goed met mijn arm. Ik kan al weer veel meer dan een week of twee geleden en heb dan ook zo af en toe weer een stukje gehaakt. Weliswaar kleine stukjes en niet te lang achter elkaar maar het gaat goed. Dat is zo fijn! Ook de tintelingen zijn steeds vaker helemaal weg en dat duidt er op dat de operatie geholpen heeft. Ik ben er nog niet, want als ik teveel doe dan protesteert mijn vlerk, maar het gaat echt de goede kant op. Een pluim voor mijn chirurg. Wie weet wil de goede man ook wel een trui met een brandweerauto erop! 😀

In elk geval krijgt Arthur zijn tatu auto en nu hoop ik maar dat hij niet denkt dat hij nu een grote brandweerauto van oma krijgt want ik heb geen idee of hij het woord trui kent!

De keuze is reuze

Toen ik klein was namen mijn ouders mij, mijn zusje en broertje in december altijd een zatermiddag mee naar de stad. Dan gingen we lichtjes kijken en een hapje eten bij de Wimpy. De voorloper van de MacDonalds. Dat vond ik een geweldig uitje!

De tram stopte toen nog niet in ons dorp en dus moesten we een flink eind lopen naar het beginpunt van lijn 9 net naast het Ajaxstadion op de Middenweg. Eenmaal in de tram begon het feest al want zo aan het eind van de middag dan brandden de lantaarns al en vaak stonden er ook al kerstbomen in de huizen.

Eenmaal in het centrum wandelden we vanaf het Centraal Station over de prachtig verlichte Nieuwendijk en dan door de passage bij de C&A naar het Rokin want er moest natuurlijk in de mooie etalages van de Bijenkorf gekeken worden. Vandaar over de Dam door de Kalverstraat en daar ergens bij het Rembrandtplein streken we neer bij de Wimpy.

Ik weet nog zo goed hoe die prachtig verlichte en ingerichte etalages zo'n indruk op mij maakte en dat kneep ik mijn ogen tot sterretjes om te bedenken dat als ik later groot zou zijn wat ik dan allemaal zou willen hebben van al die - in mijn ogen - prachtige spullen. We kochten helemaal niks, maar dat hoefde ook niet want alleen al het fantaseren over wàt je allemaal zou kunnen kopen was al genoeg om blij van te worden.

Dat had ik bijvoorbeeld ook met de Wehkampgids die in de krantenbak lag. Als al mijn bieb boeken uit waren en ik dus niks meer te lezen had was dat als boekenwurm een straf voor mij, maar dan pakte ik de Wehkampgids en mocht ik van mezelf van elke bladzijde 1 ding kiezen. De dames en herenmode sloeg ik over, maar dan ging ik los. Soms was het wel eens lastig want het mocht maar 1 ding van elke bladzijde zijn en soms waren er wel 2 dingen op zo'n bladzijde die ik begeerde. Enfin zo kon ik mezelf vermaken zonder dat er natuurlijk ooit wat besteld werd.

Nu met het internet kan ik wel eens een hele avond - vooral als ik soms een slecht humeur heb - lekker shoppen. Ik zoek de allermooiste setjes kleding uit, op een paar centen wordt niet gekeken, gooi alles in mijn virtuele winkelmand en aan het eind van de avond gooi ik alles er weer uit. Heerlijk geshopt zonder een cent uit te geven en tevreden ga ik dan naar bed.

Dit jaar kregen wij als kerstpakket een klein, smal doosje met daarin een kaartje en met de code op dat kaartje kon je op de bijbehorende website zelf uitzoeken wat je graag wilde hebben. Er was een categorie cadeaus: daarin stond van alles; een airfryer, schroevendraaiers, sieraden, doucheschuim je kon het zo gek niet bedenken of het was er. Van collega's hoorde ik dat de airfryer erg populair was. Het zou dus zo maar kunnen dat meer dan de helft van mijn collega's lekker zit te airfryen de komende weken en dat vind ik een grappig idee.

Verder was er een categorie Uitjes: waarin je bijvoorbeeld een uurtje kon gaan paardrijden op het strand. Nou dat vond ik zielig voor dat paard met mij op zijn rug, dus nee geen goed idee.

Ik had een paar heerlijke uurtjes met die kaart. Terwijl mijn lamme vlerk netjes lag te rusten op het kussentje heb ik elk cadeau wat voorbij kwam bekeken en gewikt en gewogen of ik dat zou kiezen. En ik kwam tot de ontdekking dat ik eigenlijk op dit moment helemaal niks nodig heb. Hoe heerlijk is dat niet, dat je alles wat je nodig hebt ook hebt.

Toen heb ik maar besloten die kaart om te wisselen voor een cadeaukaart van de Bijenkorf. Altijd handig als je daar iets nodig hebt en die kaart blijft heel lang geldig. Ik kreeg per mail de vouchers en borg ze goed op voor als het eens van pas zou komen.

En dat kwam sneller dan gedacht want gistermorgen probeerde ik een streepje oogpotlood te zetten toen de stift afbrak. En daarmee was het potlood op. Het was een chique geval van Chanel die ik vorig jaar voor mijn verjaardag had gekregen. Pure luxe!

Net die middag zouden we even naar de stad gaan. Toch nog even lichtjes kijken want dat blijf ik gezellig vinden en bovendien moest manlief nog een nieuwe pyjama hebben. We stapten op de metro, namen een trammetje en stapten voor de deur van de Bijenkorf uit. Helaas begon het net weer te gieten zodat het van etalages kijken niet meer kwam. Dan maar naar binnen.

Beneden op de parterre zijn alle luxe make-up merken gevestigd en als ik al die luxe spulletjes zie dan komt toch dat kleine meisje in mij weer naar boven die daar al kijkend van kan genieten. En nu had ik die voucher in mijn mailbox zitten en fluisterde mijn volwassen versie; je hebt die bon ga lekker een nieuw oogpotlood kopen. Dat is veel leuker dan een airfryer.

En daar stond ik al bij de stand van Chanel en toen er zo'n prachtige dame op me af kwam zweven die me met een allervriendelijkste blik en lach vroeg wat ze voor me kon doen, hoorde ik mezelf zeggen: Een oogpotlood graag!

Het potlood werd opgezocht, de juiste kleur werd bepaald door wat streepjes op mijn hand te zetten met een tester en ik zocht mijn bon op en betaalde. Het werd keurig ingepakt en ik kreeg nog wat proefjes mee met heerlijke, chique crèmepjes en daar stonden we weer op straat.

 De regen was opgehouden en de lichtjes brandden extra feestelijk! Bijna had ik mijn man gevraagd of we naar de Wimpy zouden gaan, maar we moesten nog een pyjama kopen.

De beste wensen!

Op deze tweede dag van 2020 wil ik jullie graag een heel goed, gelukkig, gezellig en gezond jaar toewensen.

Dat jullie maar mooie dromen mogen hebben waarvan een aantal ook echt uitkomen, dat je geen geldzorgen hebt, dat je goed in je vel zit, dat je tevreden bent, dat je trots bent op je zelf, dat je mag genieten van kleine dingen en natuurlijk ook van grote dingen en dat je maar mooie handwerken mag maken.

En, dit is geheel eigen belang, dat jullie maar gezellige blogjes mogen schrijven. Kortom ik wens jullie een:

2 januari is de laatste jaren een beladen dag. Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat mijn lieve mama overleed. In mijn optiek is verdriet iets wat je mee moet nemen in je levensrugzak en als je zo'n groot verlies lijdt dan schuurt dat verdriet in je rugzak en prikt het in je rug en doet het letterlijk pijn. Na verloop van tijd vindt het een plek in je rugzak en neem je het makkelijker met je mee, maar soms gebeurd er iets waardoor de boel in je rugzak weer even verschuift en het opnieuw pijn doet. Inmiddels heeft het verdriet om mijn mams een goede plek gevonden in mijn rugzak en gaat het makkelijk met me mee, maar ik mis haar ontzettend!

En toch dat wat ze me heeft geleerd en wat ze voor me was dat is niet weg. De liefde is er nog altijd en ook dat neem ik met me mee. Soms zijn er gebeurtenissen waar ik direct van weet hoe ze zou reageren en dan kan ik nog steeds samen met haar lachen. Ook dat is niet weg en dat is mooi.

Zo gaat ze met me mee, met mij, onze kinderen en mijn broer en zus. Zelfs Arthur kent haar want toen hij afgelopen zomer haar foto zag, ging hij er voor staan, keek aandachtig en wees toen met zijn vingertje naar zijn borst en toen weer naar haar foto en riep: mama! Zij maakt ook onderdeel uit van zijn bestaan en heeft onze zoon hem al verteld wie ze was. Zo zal ze altijd bij ons blijven en zal ze onderdeel uitmaken van ons geluk.