Natuurlijk ieder levend wezen heeft recht op een bestaan! Maar is het nodig dat zo'n levend wezen zich ophoudt in mijn buurt? Neem nou slangen, persoonlijk vind ik die beesten nutteloos en doodeng, maar de kans dat er zich eentje gezellig in mijn huis nestelt is uiterst klein. Net als krokodillen! Die beesten wonen wel relatief dichtbij, want Artis is hier hemelsbreed niet zo ver vandaan, maar die wonen daar veilig achter heel dik glas en zullen niet zo snel ontsnappen. Hoop ik! En dan nog zie ik ze niet in tram 9 stappen om ons dorp te bezoeken. Dat geldt ook voor struisvogels. Als ik die felle koppies zie met van die enge puntige snavels dan heb ik de bibbers, maar ook voor hen geldt dat ik ze niet zo snel tegen zal komen bij het boodschappen doen!
Nee dan de beesten die zich ongevraagd in jouw omgeving bevinden. Zoals daar is De Mug! Zo'n etterig klein beestje die als je s'avonds buiten zit om je benen komt zwermen en dan gewoon zonder te vragen wat bloed aftrapt. Persoonlijk vind ik dat erg brutaal, maar dit geheel terzijde. Dat ze een piezeltje bloed afnemen is nog tot daar aan toe, want uiteindelijk heb ik genoeg van dat rode spul, maar dat je daarna een dikke rode plek krijgt die ontzettend gaat jeuken, daar krijg ik dus de pest over in.
Nu kan het ongemak van ongewenst muggenbezoek voorkomen worden door je van top tot teen in te pakken met kleding, je in te smeren met Deet en dusdanig veel citronella kaarsen neer te zetten zodat je je in een citroenboomgaard waant. Dan smaakt je glaasje wijn toch iets minder lekker, maar dat wil ik allemaal op de koop toenemen.
Het allerergste is dat zo'n mug zich door een piepklein, voor mij onzichtbaar, gaatje in het hor heeft doorgeworsteld en toen dat gelukt was zijn hele familie geroepen heeft en daarna gezellig met zijn allen om mijn kop zijn gaan zoemen! Doorgaans ben ik best een aardig persoon, maar een aantal muggen om mijn kop met hun zeikerige gezoem, roept het allerslechtste in mij op! Ik wil dan nog maar 1 ding. Ze Vermoorden!
Wat ook zo vervelend is is dat er met die beesten geen afspraken te maken zijn. Zo van oke, allemaal een hapje bloed, maar geen gezoem om mijn kop en daarna ogenblikkelijk opdonderen. Doen ze gewoon niet. Ze onderhandelen niet. De Krengen.
Dus wordt je s'morgens wakker als een krentebol met al die plekken op je kop en op je lijf met ondraaglijke jeuk. Waar je dan je nagels inzet en er de rest van de dag dus uitziet als een gestreepte krentebol. Nee als het aan mij lag mag de mug best bestaan, maar niet in MIJN buurt.
dinsdag 29 juli 2014
zondag 27 juli 2014
Samen eten
Gelukkig de meeste lichamen zijn weer op Nederlandse bodem waar ze nu hun identiteit weer terug zullen krijgen. Ik was trots op ons kikkerlandje hoe we ze op Eindhoven airport onthaald hebben. Kippenvel. Nu maar hopen dat de identificatie vlot verloopt zodat hun dierbaren ze een uitvaart kunnen geven en zij door goed afscheid te nemen weer verder kunnen met hun leven. Al zal deze ramp en het grote verdriet wat het met zich mee brengt nog heel veel sporen nalaten.
Wat het mij weer heeft doen beseffen is dat het leven dus kwetsbaar is. Dat wist ik al wel, maar in de waan van de dag ebt dat gevoel nog wel eens weg. Zo'n ramp en het zien van die beelden met al dat verdriet doet me dan weer beseffen dat ik mijn beide handjes dicht mag knijpen voor al het geluk wat mij ten deel is gevallen. Dat het fijn is dat we allemaal gezond zijn en dat we een huis boven het hoofd hebben, werk en lekker te eten. Dat je dus eigenlijk niet moet zeuren over die extra kilo's (doe er dan gewoon eens wat struktureels aan muts) en geniet van wat er is.
Zo'n bui van dankbaarheid duurt vaak nooit zo lang en daar moet je gebruik van maken! Dat moet je delen met je dierbaren! Dus eens rondgekeken in de familie wie we eens zouden uitnodigen voor een gezellig samenzijn en een bijbehorend etentje! Een ultieme gelegenheid om eens uitgebreid te koken! Een aantal familieleden zijn nog met vakantie dus die komen zo en zo niet in aanmerking, want al zeg ik het zelf al wordt er hier nog zo lekker gekookt die komen natuurlijk niet terug van vakantie voor een hapje eten. En gelijk hebben ze. Gelukkig zei mijn broertje volmondig ja op onze uitnodiging en komen hij en mijn schoonzus gezellig een vorkje mee prikken vanavond. Helaas zijn mijn neefje en nichtje uit logeren dus die schatjes komen helaas niet. Mijn tante hart bloedt, maar ja een mens kan niet alles hebben. ;-)
Maar goed wat zet je dan op het menu? Nou de kookboeken doorgelopen eens op internet gekeken, menu opgsteld, boodschappen gedaan en dit gaan we ze voorzetten:
Een mini garnalencoctailtje als Amuse
Vooraf Vitello Tonnato
Als hoofdgerecht Saltimbocca met tagliatelle met roomsaus en roergebakte groente en een salade
Als toetje een kaasplankje of voor de liefhebbers een mini-appeltaartje met ijs!
Een lekker glaasje wijn erbij en een kopje koffie of thee om de boel af te sluiten. Want het leven moet je vieren!
PS: voor recepten moet gewoon even googelen en je komt het allemaal tegen!
Wat het mij weer heeft doen beseffen is dat het leven dus kwetsbaar is. Dat wist ik al wel, maar in de waan van de dag ebt dat gevoel nog wel eens weg. Zo'n ramp en het zien van die beelden met al dat verdriet doet me dan weer beseffen dat ik mijn beide handjes dicht mag knijpen voor al het geluk wat mij ten deel is gevallen. Dat het fijn is dat we allemaal gezond zijn en dat we een huis boven het hoofd hebben, werk en lekker te eten. Dat je dus eigenlijk niet moet zeuren over die extra kilo's (doe er dan gewoon eens wat struktureels aan muts) en geniet van wat er is.
Zo'n bui van dankbaarheid duurt vaak nooit zo lang en daar moet je gebruik van maken! Dat moet je delen met je dierbaren! Dus eens rondgekeken in de familie wie we eens zouden uitnodigen voor een gezellig samenzijn en een bijbehorend etentje! Een ultieme gelegenheid om eens uitgebreid te koken! Een aantal familieleden zijn nog met vakantie dus die komen zo en zo niet in aanmerking, want al zeg ik het zelf al wordt er hier nog zo lekker gekookt die komen natuurlijk niet terug van vakantie voor een hapje eten. En gelijk hebben ze. Gelukkig zei mijn broertje volmondig ja op onze uitnodiging en komen hij en mijn schoonzus gezellig een vorkje mee prikken vanavond. Helaas zijn mijn neefje en nichtje uit logeren dus die schatjes komen helaas niet. Mijn tante hart bloedt, maar ja een mens kan niet alles hebben. ;-)
Maar goed wat zet je dan op het menu? Nou de kookboeken doorgelopen eens op internet gekeken, menu opgsteld, boodschappen gedaan en dit gaan we ze voorzetten:
Een mini garnalencoctailtje als Amuse
Vooraf Vitello Tonnato
Als hoofdgerecht Saltimbocca met tagliatelle met roomsaus en roergebakte groente en een salade
Als toetje een kaasplankje of voor de liefhebbers een mini-appeltaartje met ijs!
Een lekker glaasje wijn erbij en een kopje koffie of thee om de boel af te sluiten. Want het leven moet je vieren!
PS: voor recepten moet gewoon even googelen en je komt het allemaal tegen!
zondag 20 juli 2014
Boos!
Dit blog ben ik begonnen omdat ik oprecht geloof dat een beetje onzin je soms door de dagelijkse dingen heen helpt. We hebben allemaal wel eens even een glimlach nodig om weer verder te kunnen met onze dag! Sinds afgelopen donderdag helpt een beetje onzin even niet meer. Ik had die dag vrij en manlief had s'morgens gezegd, ga er nu eens een dag voor je zelf van maken. Neem een beetje rust. Ja ja, hij weet best dat ik daar niet zo goed in ben en zeker niet als de wasmand uitpuilt en alle vieze handdoeken naar je roepen als je langs loopt: Wij willen gewassen worden en lekker buiten drogen aan de lijn! Dat geroep is moeilijk te negeren dus had ik de was gewoon gedaan en wat kleine klusjes in huis. Toen alle was gestreken in de kast lag nam ik een stoel in de tuin, sloot de laptop (want niewsfreak als ik ben check ik tussen de huishoudelijke bezigheden vaak even twitter of nu.nl) en ging met een boek in de tuin zitten. Dochter kwam en we aten samen gezellig buiten. Alles heel rustig en ontspannen tot manlief om negen uur s'avonds thuis kwam en hij het vreselijke nieuws vertelde van het neergestortte vliegtuig!
Het nieuws op nu.nl en de foto's op twitter waren verbijsterend! De getallen van 298 doden al helemaal. Een beetje uit het lood geslagen ging ik naar bed. De volgende ochtend op kantoor kwam het dichterbij. Een dochter van een collega kende twee mensen uit Volendam die in het vliegtuig zaten en omkwamen. In de loop van de dag liep het aantal Nederlandse slachtoffers steeds meer op. Niet dat het uitmaakt hoeveel Nederlanders er van de 298 zijn overleden. Welke nationaliteit dan ook, het blijft verschrikkelijk. Toch voelde het anders, minder ver van het bed. Komt dat dan omdat de mensen gezichten krijgen? Omdat je verhalen hoort van mensen die weer mensen kenden die zijn overleden?
Wat me nu zo boos maakt zijn die beelden van de rampplek, waar de rebellen in rond stampen en geen blijk geven van enig respect. Dat ze de waarnemers van de OVSE er niet bij laten en er niet voor zorgen dat die lichamen en delen van lichamen zo snel mogelijk geborgen worden, zodat ze terug kunnen naar hun dierbaren.
Door mijn werk weet ik hoe belangrijk het is om een lichaam direct na het overlijden zo snel mogelijk te koelen en te verzorgen. Dat het voor de nabestaanden belangrijk is om goed afscheid te nemen om dat verdriet aan te kunnen en te kunnen rouwen. Al is er soms nog maar een stukje van een hand of voet beschikbaar, het is zo belangrijk voor dat rouwproces dat je met je eigen ogen ziet dat iemand er niet meer is!
En daar in dat veld staan mannen, Russische Separatisten, die heel stoer een vliegtuig uit de lucht hebben geschoten, omdat ze dachten dat het een militair vliegtuig was dat niet in hun luchtruim mocht komen. Dus boem, knal een raket erop want wij zijn nu hier de baas. Even een vergissing, al was de dood van die militairen net zo erg geweest, een heel passagiersvliegtuig met onschuldige mensen erin, vernietigd. Er zaten zo'n 80 kinderen in het vliegtuig en het beeld in mijn hoofd dat die daar onbeschermd liggen laat me maar niet los en zorgt voor een knoop in mijn maag! En dan nu niet meewerken om er voor te zorgen dat die lichamen geborgen worden en terug kunnen naar hun dierbaren? Wat zijn dat voor mensen? Hoe diep kun je zinken om zulke dingen te doen? Daarom ben ik BOOS! Heel BOOS. En denk aan al die mensen die nu rouwen om het verlies van hun dierbaren en hoop ik maar een ding. Dat er iemand iets doet, die het voortouw pakt en zijn of haar invloed aanwent om er voor te zorgen dat die lichamen terugkomen. Zo'n leider van die separatisten die heeft toch ook ergens nog wel een stukje geweten? Ik kan het van achter mijn laptopje niet oplossen, maar oh wat zou ik deze kerels graag bij hun oor trekken en zeggen en jullie gaan NU die wapens neerleggen en meehelpen om die mensen naar huis te brengen! Zijn jullie helemaal besodemieterd!
Het nieuws op nu.nl en de foto's op twitter waren verbijsterend! De getallen van 298 doden al helemaal. Een beetje uit het lood geslagen ging ik naar bed. De volgende ochtend op kantoor kwam het dichterbij. Een dochter van een collega kende twee mensen uit Volendam die in het vliegtuig zaten en omkwamen. In de loop van de dag liep het aantal Nederlandse slachtoffers steeds meer op. Niet dat het uitmaakt hoeveel Nederlanders er van de 298 zijn overleden. Welke nationaliteit dan ook, het blijft verschrikkelijk. Toch voelde het anders, minder ver van het bed. Komt dat dan omdat de mensen gezichten krijgen? Omdat je verhalen hoort van mensen die weer mensen kenden die zijn overleden?
Wat me nu zo boos maakt zijn die beelden van de rampplek, waar de rebellen in rond stampen en geen blijk geven van enig respect. Dat ze de waarnemers van de OVSE er niet bij laten en er niet voor zorgen dat die lichamen en delen van lichamen zo snel mogelijk geborgen worden, zodat ze terug kunnen naar hun dierbaren.
Door mijn werk weet ik hoe belangrijk het is om een lichaam direct na het overlijden zo snel mogelijk te koelen en te verzorgen. Dat het voor de nabestaanden belangrijk is om goed afscheid te nemen om dat verdriet aan te kunnen en te kunnen rouwen. Al is er soms nog maar een stukje van een hand of voet beschikbaar, het is zo belangrijk voor dat rouwproces dat je met je eigen ogen ziet dat iemand er niet meer is!
En daar in dat veld staan mannen, Russische Separatisten, die heel stoer een vliegtuig uit de lucht hebben geschoten, omdat ze dachten dat het een militair vliegtuig was dat niet in hun luchtruim mocht komen. Dus boem, knal een raket erop want wij zijn nu hier de baas. Even een vergissing, al was de dood van die militairen net zo erg geweest, een heel passagiersvliegtuig met onschuldige mensen erin, vernietigd. Er zaten zo'n 80 kinderen in het vliegtuig en het beeld in mijn hoofd dat die daar onbeschermd liggen laat me maar niet los en zorgt voor een knoop in mijn maag! En dan nu niet meewerken om er voor te zorgen dat die lichamen geborgen worden en terug kunnen naar hun dierbaren? Wat zijn dat voor mensen? Hoe diep kun je zinken om zulke dingen te doen? Daarom ben ik BOOS! Heel BOOS. En denk aan al die mensen die nu rouwen om het verlies van hun dierbaren en hoop ik maar een ding. Dat er iemand iets doet, die het voortouw pakt en zijn of haar invloed aanwent om er voor te zorgen dat die lichamen terugkomen. Zo'n leider van die separatisten die heeft toch ook ergens nog wel een stukje geweten? Ik kan het van achter mijn laptopje niet oplossen, maar oh wat zou ik deze kerels graag bij hun oor trekken en zeggen en jullie gaan NU die wapens neerleggen en meehelpen om die mensen naar huis te brengen! Zijn jullie helemaal besodemieterd!
woensdag 16 juli 2014
Blote piemel en badpak
Er zijn zo van die dagen dat je je afvraagt waarom doen mensen wat ze doen? Ik heb dat niet iedere dag en ook niet iedere week, maar zo af en toe bekruipt me deze vraag. Al krijg ik nooit antwoord. Neem nou afgelopen maandag, ik had een dag vrij genomen om aan de studie te gaan en was daar ook braaf mee aan de gang gegaan. Sterker nog het ging lekker en tegen lunchtijd was ik lekker opgeschoten. Onder het genot van twee lekkere bammetjes, 1 met ham en 1 met kaas en die weer rijkelijk belegd met komkommer, tomaat en plakjes radijs, keek ik eens even op twitter om te zien of daar nog iets gebeurde. Nou en of! Want wat trof ik daar? Een foto van een grote, blote piemel in opperste staat van paraatheid. Nou heb ik niks tegen een blote piemel, maar toch verschoot ik even bij de aanblik van dit pronte apparaat en de komkommer, radijs en de tomaat vielen pardoes van mijn broodje. Het werd direct een zooitje op mijn bord en op mijn broek! En tomatenvlekken krijg je er zo lastig uit in de was!!
Wat bleek, een bekende columniste die ik volg op twitter had deze foto van de eigenaar van de piemel toegestuurd gekregen en omdat zij daar zelf ook nogal verbaasd over was deelde ze dit met haar volgers. Ik ben dan toch zo benieuwd wat zo'n man er toe drijft om iemand een foto te sturen van zijn edele deel. Het was een keurig exemplaar dat monter de wereld in keek daar niet van, maar wat was de bedoeling. Dat schreef hij er niet bij. Op de achtergrond lag een handdoek op de grond op een soortement perzisch tapijt en dan denk ik, ruim dat dan even op. Of wilde hij met die handdoek laten zien dat hij hem net gepoetst had? Vertel dat dan even! Was het een arme student en wilde hij met deze foto, via de columniste, dat onderdeel te koop aan bieden? Of in de verhuur gooien, omdat hij dringend geld nodig heeft voor zijn boeken het komend studiejaar? Is hij zo trots op dat geval dat hij hem gewoon even wilde showen? Was het de bedoeling dat wij op twitter allemaal zouden roepen; Goh wat een prachtige piemel? Of zat er wat anders achter? Het was anders een mooi slank lijf waaraan het apparaat bevestigd was en als ik eerlijk ben, had ik een mooie zwembroek sexier gevonden. Maar ja wie ben ik?
Later die dag sjokte ik een lingeriezaak in, omdat er zo'n twee weken voor de vakantie, nog een nieuw badpak moest komen. Het is al een hele overwinning om zo'n drempel over te stappen, met al die slanke etalagepoppen die van die allerschattigste, bevallige lingeriesetjes op hun slanke poppenlijfjes aan het volk vertonen. Terwijl jij zeker weet dat je zo'n lief setje nooit van zijn lang zal ze leven aan zal kunnen. Tja!
Ik begaf mij dus naar het rek met de badmode en begon me net af te vragen waarom er bij de badpakken ook een bikinibroek aan hing tot ik me besefte dat ik hier met een tangkini van doen had. Nou daar begonnen we maar niet aan, het is wel de bedoeling dat alle onderdelen van het lijf tijdens het zwemmen en poedelen bij me blijven, het is niet handig om de boel steeds weer goed te doen onder zo'n fladderend bikinihemd!
Daar was de dienstdoende verkoopster. Gelukkig niet zo'n bloedmooi ding van even in de twintig, maar een kloeke dame met verstand van zaken. Met 1 blik op mijn derriere en op mijn voorgevel rukte ze wat badpakken uit het rek en mocht ik gaan passen. En waarempel het eerste de beste pak zat als gegoten. Daar durf ik het zwembad wel mee in.
Toen ik de boel had afgerekend en ik terug in de auto zat, moest ik nog even aan de meneer van de blote piemelfoto denken. Hij had er dus totaal geen moeite mee om zo'n intiem onderdeel te kieken en dit kiekje op twitter te gooien. Zo'n meneer zal er vast geen moeite mee hebben om in een heren-onderbroeken- mode-zaak een kekke onderbroek te kopen. Wie weet heeft hij daarvoor wel die foto gemaakt, zodat hij tegen de verkoper kan zeggen: Ik zoek een leuk modelletje voor deze jongeheer!
Wat bleek, een bekende columniste die ik volg op twitter had deze foto van de eigenaar van de piemel toegestuurd gekregen en omdat zij daar zelf ook nogal verbaasd over was deelde ze dit met haar volgers. Ik ben dan toch zo benieuwd wat zo'n man er toe drijft om iemand een foto te sturen van zijn edele deel. Het was een keurig exemplaar dat monter de wereld in keek daar niet van, maar wat was de bedoeling. Dat schreef hij er niet bij. Op de achtergrond lag een handdoek op de grond op een soortement perzisch tapijt en dan denk ik, ruim dat dan even op. Of wilde hij met die handdoek laten zien dat hij hem net gepoetst had? Vertel dat dan even! Was het een arme student en wilde hij met deze foto, via de columniste, dat onderdeel te koop aan bieden? Of in de verhuur gooien, omdat hij dringend geld nodig heeft voor zijn boeken het komend studiejaar? Is hij zo trots op dat geval dat hij hem gewoon even wilde showen? Was het de bedoeling dat wij op twitter allemaal zouden roepen; Goh wat een prachtige piemel? Of zat er wat anders achter? Het was anders een mooi slank lijf waaraan het apparaat bevestigd was en als ik eerlijk ben, had ik een mooie zwembroek sexier gevonden. Maar ja wie ben ik?
Later die dag sjokte ik een lingeriezaak in, omdat er zo'n twee weken voor de vakantie, nog een nieuw badpak moest komen. Het is al een hele overwinning om zo'n drempel over te stappen, met al die slanke etalagepoppen die van die allerschattigste, bevallige lingeriesetjes op hun slanke poppenlijfjes aan het volk vertonen. Terwijl jij zeker weet dat je zo'n lief setje nooit van zijn lang zal ze leven aan zal kunnen. Tja!
Ik begaf mij dus naar het rek met de badmode en begon me net af te vragen waarom er bij de badpakken ook een bikinibroek aan hing tot ik me besefte dat ik hier met een tangkini van doen had. Nou daar begonnen we maar niet aan, het is wel de bedoeling dat alle onderdelen van het lijf tijdens het zwemmen en poedelen bij me blijven, het is niet handig om de boel steeds weer goed te doen onder zo'n fladderend bikinihemd!
Daar was de dienstdoende verkoopster. Gelukkig niet zo'n bloedmooi ding van even in de twintig, maar een kloeke dame met verstand van zaken. Met 1 blik op mijn derriere en op mijn voorgevel rukte ze wat badpakken uit het rek en mocht ik gaan passen. En waarempel het eerste de beste pak zat als gegoten. Daar durf ik het zwembad wel mee in.
Toen ik de boel had afgerekend en ik terug in de auto zat, moest ik nog even aan de meneer van de blote piemelfoto denken. Hij had er dus totaal geen moeite mee om zo'n intiem onderdeel te kieken en dit kiekje op twitter te gooien. Zo'n meneer zal er vast geen moeite mee hebben om in een heren-onderbroeken- mode-zaak een kekke onderbroek te kopen. Wie weet heeft hij daarvoor wel die foto gemaakt, zodat hij tegen de verkoper kan zeggen: Ik zoek een leuk modelletje voor deze jongeheer!
zondag 13 juli 2014
Loslaten
Ik pleit er voor dat vrouwen een dag of 10 na de bevalling standaard een cursus loslaten krijgen aangeboden, betaald door de overheid. Zodat je het als moeder niet harteloos vindt dat je babietje zielig in zijn wiegje ligt te huilen om een voeding, maar jij als moeder toch echt heeeel nodig naar het toilet moet en het schaap dus 3 minuten langer moet laten wachten op zijn eten. Ja lachen jullie er maar om, maar zo'n muts was ik dus. Zo'n training was handig geweest voor later toen hij buiten wilde spelen en ik doodsangsten uitstond om allerlei gevaren die mijn kind zouden kunnen overkomen. Het eerste schoolreisje waar ik niet bij kon zijn, het eerste nachtje logeren (familieleden niet meegerekend) en zijn eerste stapavond. Dat had mij een hoop sores en angsten bespaard om hem en later zijn zus beter te kunnen loslaten. Die navelstreng is dan wel doorgeknipt maar er hangt ergens nog een rafeltje. In mij dan he, want mijn kinderen zijn ondanks mijn gemuts en dankzij een verstandige vader, opgegroeid tot zelfstandige mensenkinderen die hun weg wel weten te vinden. En als ze dat dan eventjes niet weten zijn ze zo flexibel om een andere route te kiezen. Tot zover niks aan de hand dus!
Maar, en nu komt het, vandaag is alles toch een beetje anders. Want vanmiddag om 17.15 staan wij op schiphol om zoonlief uit te zwaaien! Meneer gaat voor zijn werk drie weken naar Londen om daar een opleiding af te ronden. Natuurlijk ben ik hardstikke trots op hem! Zoveel mensen die graag bij deze werkgever willen werken en hij heeft het voor elkaar en is daar helemaal op zijn plek. Bij de aanstelling was er direct al sprake van deze Londenreis dus ik heb me al 5,5 maand kunnen voorbereiden. Ik heb mezelf steeds maar voorgehouden dat het geweldig is dat hij deze kans krijgt en dat het goed voor hem is om zijn vleugels uit te slaan. En bovendien, Londen, waar praten we over, dat ligt toch gewoon aan de overkant. En drie weken, wat zijn nou drie weken. Nee dan de moeders met backpakkende kinderen die door oerwouden en gevaarlijk gebied reizen met een slaapzak en een tentje op hun rug. In een gebied waar je maar moet hopen dat er bereik is met hun mobieltje. Ineens moet ik even aan de moeders van Lisanne en Kris denken.
Mijn kind wordt door zijn werkgever ondergebracht in een hotel, met een wasserijservice, zodat meneer niet eens zelf zijn sokken hoeft te wassen, met een ontbijt van hier tot gunter en het vervoer naar het opleidingscentrum, het is allemaal geregeld. Dus als moeder zit je gebamzaaid, je weet er wordt goed voor je kind gezorgd en hij krijgt daar waarschijnlijk een hele leuke tijd. Het is ook wel eens heerlijk om niet met zijn rotzooi geconfronteerd te worden, die hij doorgaans zo kwistig over het huis weet te verspreiden. Het is heerlijk om even geen rekening te moeten houden met zijn grillige voorliefdes voor bepaalde gerechten en het is heerlijk om gewoon een schaal groente op tafel te kunnen zetten zonder dat er direct onweersblikken op me afgevuurd worden. Het is heerlijk om gewoon direct naar het toilet te kunnen zonder eerst te moeten soebatten en smeken of hij nu eens van plan is om eraf te komen en het is lekker om geen ruzie te maken wie er als eerste mag douchen. En die gezellige verhalen horen we vast via facetime of skype en anders als hij weer terug is. Tot zover niks aan de hand dus!
Maar eerst dat afscheid straks op schiphol. Daar heb ik altijd al een hekel aan gehad, aan afscheid nemen dus daar zie ik tegenop. Weer dat gevecht tegen de waterlanders, want daar wil je zo'n joch niet mee opzadelen. Ik moet mezelf bij de kladden grijpen en hem gewoon loslaten. Want hoe meer je ze loslaat des te meer geef je ze de gelegenheid dat ze bij je terugkomen. En als geen ander weet ik hoe goed dit voor hem is! Maar ja, ik had zelf waarschijnlijk toch even zo'n traning Leren Loslaten in 10 dagen moeten volgen! Maar tot dusver niks aan de hand! Zucht!
Maar, en nu komt het, vandaag is alles toch een beetje anders. Want vanmiddag om 17.15 staan wij op schiphol om zoonlief uit te zwaaien! Meneer gaat voor zijn werk drie weken naar Londen om daar een opleiding af te ronden. Natuurlijk ben ik hardstikke trots op hem! Zoveel mensen die graag bij deze werkgever willen werken en hij heeft het voor elkaar en is daar helemaal op zijn plek. Bij de aanstelling was er direct al sprake van deze Londenreis dus ik heb me al 5,5 maand kunnen voorbereiden. Ik heb mezelf steeds maar voorgehouden dat het geweldig is dat hij deze kans krijgt en dat het goed voor hem is om zijn vleugels uit te slaan. En bovendien, Londen, waar praten we over, dat ligt toch gewoon aan de overkant. En drie weken, wat zijn nou drie weken. Nee dan de moeders met backpakkende kinderen die door oerwouden en gevaarlijk gebied reizen met een slaapzak en een tentje op hun rug. In een gebied waar je maar moet hopen dat er bereik is met hun mobieltje. Ineens moet ik even aan de moeders van Lisanne en Kris denken.
Mijn kind wordt door zijn werkgever ondergebracht in een hotel, met een wasserijservice, zodat meneer niet eens zelf zijn sokken hoeft te wassen, met een ontbijt van hier tot gunter en het vervoer naar het opleidingscentrum, het is allemaal geregeld. Dus als moeder zit je gebamzaaid, je weet er wordt goed voor je kind gezorgd en hij krijgt daar waarschijnlijk een hele leuke tijd. Het is ook wel eens heerlijk om niet met zijn rotzooi geconfronteerd te worden, die hij doorgaans zo kwistig over het huis weet te verspreiden. Het is heerlijk om even geen rekening te moeten houden met zijn grillige voorliefdes voor bepaalde gerechten en het is heerlijk om gewoon een schaal groente op tafel te kunnen zetten zonder dat er direct onweersblikken op me afgevuurd worden. Het is heerlijk om gewoon direct naar het toilet te kunnen zonder eerst te moeten soebatten en smeken of hij nu eens van plan is om eraf te komen en het is lekker om geen ruzie te maken wie er als eerste mag douchen. En die gezellige verhalen horen we vast via facetime of skype en anders als hij weer terug is. Tot zover niks aan de hand dus!
Maar eerst dat afscheid straks op schiphol. Daar heb ik altijd al een hekel aan gehad, aan afscheid nemen dus daar zie ik tegenop. Weer dat gevecht tegen de waterlanders, want daar wil je zo'n joch niet mee opzadelen. Ik moet mezelf bij de kladden grijpen en hem gewoon loslaten. Want hoe meer je ze loslaat des te meer geef je ze de gelegenheid dat ze bij je terugkomen. En als geen ander weet ik hoe goed dit voor hem is! Maar ja, ik had zelf waarschijnlijk toch even zo'n traning Leren Loslaten in 10 dagen moeten volgen! Maar tot dusver niks aan de hand! Zucht!
maandag 7 juli 2014
Rendang
Ik hou van koken! Nou dat is geen nieuws zult u zeggen want daar heb je al eens meer over gekakeld! Dat klopt en ik kakel toch nog lekker even verder. Niks is zo fijn om na een drukke dag op kantoor, thuis te komen, het werkpak uit te doen en in het thuiskloffie de keuken in te duiken. Al snijdend en roerend even de dag overdenken en het dan afsluiten. In een filmscenario komt het gezin dan juichend aansnellen, gaan aan tafel zitten en eten vol vreugde met smaak de door jou gekookte maaltijd en prijzen je daarna de hemel in!
Zoiets uit zo'n vrolijke boterreclame van vroeger met zo'n gezellig gezinnetje! Helaas zo gaat het lang niet altijd. Om eerlijk te zijn is er altijd wel iemand die zijn/haar neus optrekt voor het lekkers wat er op het bordje ligt! Heb ik kruimige piepertjes gekookt, met knapperige, verse sperzieboontjes en een bal gehakt dan blieft de een het niet. Andere gezinsleden halen hun neus op voor mijn macaroni, of mijn spaghetti carbonara en mijn overheerlijke chili con carne wordt ook wel eens bekeken alsof er een bord vol kots is voorgeschoteld. Nee, het is hier zeker lang niet altijd zoals in de reclame!
Zelf eet ik natuurlijk altijd met smaak mijn bord leeg, want ja de kok bepaalt natuurlijk wat er in de pannen belandt en de kok ben ik. Lekker puh!
De laatste paar maanden was er een beetje de klad gekomen in mijn uitgebreide kookkunsten. Steeds vaker flanste ik bij thuiskomst even snel een pastaatje of een roerbakje in elkaar en (ik durf het eigenlijk niet te bekennen) gebruikte daarvoor de voorgesneden groentezakken in allerlei variatie van lands grootste kruidenier! Steeds vaker werd er ook wat gehaald bij de Chinees, de Italiaan of de Toko! Hoe diep kun je zinken? Stond ik voorheen op zondag rustig twee uur in de keuken en maakte ik dan een voor-, hoofd en nagerecht, de laatste weken bakten we gewoon een ei op zondagavond.
Dat koken begon ik toch een beetje te missen. Het werd wel een beetje saai aan tafel en veel van het zelfde. Gezond hoor en lekker ook, maar toch saai. Dat moest anders. Ik moest inspiratie hebben. Laatst had ik hier in het dorp voor dochter en mijzelf (de mannen waren er niet) een maaltijd gehaald bij de toko. En dat was me toch lekker. Vers en gezond! We hebben zitten smullen! Maar ja dat doe je ook niet elke week.
Zoiets lekkers maken moet ik toch zeker zelf ook kunnen? Dus ik het net op gesurft en achter het recept aan. Vandaag was ik thuis en had ik de tijd om zo'n lekkere rendang te maken. Alle ingredienten ingekocht. Gelukkig heeft de XL supermarkt hier dat allemaal op voorraad en ik aan de slag. Hier is de link naar het recept!
http://www.okokorecepten.nl/recept/vlees/rundvlees/rendang-klassiek
Ik begon met de kruidenpasta te maken en een tip: ga niet met je neus boven je draaiende keukenmachine hangen want je slaat stijl achterover. Zo scherp is de geur. Al hoestend en tranend ben ik verder gegaan en dochter kwam aanzetten, met wat ruikt het hier lekker. De rendang heeft zo'n 4,5 uur staan te smoren. Toen de mannen thuis kwamen leken we even dat reclamegezin, zo blij zaten we allemaal aan tafel! Ik gaf er rijst bij en sajoer sperzieboontjes en het ging allemaal op!
Zoiets uit zo'n vrolijke boterreclame van vroeger met zo'n gezellig gezinnetje! Helaas zo gaat het lang niet altijd. Om eerlijk te zijn is er altijd wel iemand die zijn/haar neus optrekt voor het lekkers wat er op het bordje ligt! Heb ik kruimige piepertjes gekookt, met knapperige, verse sperzieboontjes en een bal gehakt dan blieft de een het niet. Andere gezinsleden halen hun neus op voor mijn macaroni, of mijn spaghetti carbonara en mijn overheerlijke chili con carne wordt ook wel eens bekeken alsof er een bord vol kots is voorgeschoteld. Nee, het is hier zeker lang niet altijd zoals in de reclame!
Zelf eet ik natuurlijk altijd met smaak mijn bord leeg, want ja de kok bepaalt natuurlijk wat er in de pannen belandt en de kok ben ik. Lekker puh!
De laatste paar maanden was er een beetje de klad gekomen in mijn uitgebreide kookkunsten. Steeds vaker flanste ik bij thuiskomst even snel een pastaatje of een roerbakje in elkaar en (ik durf het eigenlijk niet te bekennen) gebruikte daarvoor de voorgesneden groentezakken in allerlei variatie van lands grootste kruidenier! Steeds vaker werd er ook wat gehaald bij de Chinees, de Italiaan of de Toko! Hoe diep kun je zinken? Stond ik voorheen op zondag rustig twee uur in de keuken en maakte ik dan een voor-, hoofd en nagerecht, de laatste weken bakten we gewoon een ei op zondagavond.
Dat koken begon ik toch een beetje te missen. Het werd wel een beetje saai aan tafel en veel van het zelfde. Gezond hoor en lekker ook, maar toch saai. Dat moest anders. Ik moest inspiratie hebben. Laatst had ik hier in het dorp voor dochter en mijzelf (de mannen waren er niet) een maaltijd gehaald bij de toko. En dat was me toch lekker. Vers en gezond! We hebben zitten smullen! Maar ja dat doe je ook niet elke week.
Zoiets lekkers maken moet ik toch zeker zelf ook kunnen? Dus ik het net op gesurft en achter het recept aan. Vandaag was ik thuis en had ik de tijd om zo'n lekkere rendang te maken. Alle ingredienten ingekocht. Gelukkig heeft de XL supermarkt hier dat allemaal op voorraad en ik aan de slag. Hier is de link naar het recept!
http://www.okokorecepten.nl/recept/vlees/rundvlees/rendang-klassiek
Ik begon met de kruidenpasta te maken en een tip: ga niet met je neus boven je draaiende keukenmachine hangen want je slaat stijl achterover. Zo scherp is de geur. Al hoestend en tranend ben ik verder gegaan en dochter kwam aanzetten, met wat ruikt het hier lekker. De rendang heeft zo'n 4,5 uur staan te smoren. Toen de mannen thuis kwamen leken we even dat reclamegezin, zo blij zaten we allemaal aan tafel! Ik gaf er rijst bij en sajoer sperzieboontjes en het ging allemaal op!
donderdag 3 juli 2014
Zacht en glad
Wie heeft ooit in vredesnaam verzonnen dat wij vrouwen onze benen moeten scheren? Wie heeft ons dat lang geleden geflikt? Wie kwam er ooit uit haar berenhol, keek naar haar blote onderdanen en besloot dat het klaar was met zo'n harig onderstel en zette het mes erop? Ik stel me zo voor dat ze toen nog geen scheerschuim voor de gevoelige huid uit zo'n handig spuitbusje hadden? Of is dit hele gebeuren niet ontstaan uit ijdelheid, maar is een van onze voormoeders ooit eens uitgegleden op een rots toen ze op de uitstekende punt wat bessen wilde plukken van de op de rots groeiende struik en heeft zo een been opengehaald? Toen bleek dat ze na de val een harig en een glad been had, ter plekke besloot om de boel gelijk te trekken? Of dat haar echtgenoot thuis kwam van een moeizame jacht, dat ene gladde been zag en wild van verlangen werd om woest de liefde met haar te bedrijven? En dacht zijn echtgenote toen, mmm, moet ik vaker doen, die benen! Zijn we door dit soort acties gewend geraakt aan gladde damesbenen en wordt er wel zo'n beetje van ons verwacht dat als wij in de zomer in een rok of jurk willen lopen dat onze stelten glad, zacht en het liefst nog een beetje gebruind zijn? Want zeg nou zelf al heb je nog zo'n leuk jurkje aan met de prachtigste schoenen aan je poezelige voetjes, die harige witte melkflessen eronder verpesten in een oogopgslag het hele leuke plaatje!
Mannen maken zich niet druk om een paar haren meer of minder op hun kuiten! Die paraderen vrolijk rond in korte broeken, waar hun witte klutsknieen en hun dik beboste kuiten vrolijk onderuit steken! Wij vrouwen zouden nog niet dood gevonden willen worden met zo'n oerwoud!
Elke week als ik weer sta te hannesen in het bad met scheerschuim. een nieuw mesje en een heel doosje pleisters, dan vervloek ik die trend een beetje. En ik mag helemaal niet vloeken van mijn moeder! Want ik weet niet hoe het met mijn soortgenoten is, maar ik ben dus niet zo handig met zeep en mes. Zet ik het mesje bij de enkel ietsiepietsie te veel aan dan heb ik een snee van hier tot gunter, dat nog verrekte zeer doet en het bad kleurt angstvallig rood alsof ik net iets heel anders akeligs heb gedaan in plaats van gewoon mijn benen te scheren. Het is gewoon een rotwerk. Gevolg is dat je de volgende dag helemaal niet met kekke, gladde benen rondloopt, maar met allerlei pleisters om de wondjes te bedekken. Dat ziet er dus helemaal niet zo gezellig uit onder je leuke jurkje!
Kunnen we dat gedoe niet afschaffen dames? Dat we gewoon afspreken om onze haren op de beentjes lekker te laten groeien en dat wij ons niet meer druk maken om een vachtje meer of minder. Als we allemaal harige kuiten hebben dan valt het niet meer op! Toch? Ik vrees dat het niet gaat werken, deze oproep! Ik denk dat we toch te ijdel zijn met zijn allen. Dat ik toch veroordeeld ben tot dat wekelijkse bloedbad met pleisterellende. Omdat het in de mode is! Ja ja! En dan heb ik het nog niet eens gehad over de bikinilijn!
Mannen maken zich niet druk om een paar haren meer of minder op hun kuiten! Die paraderen vrolijk rond in korte broeken, waar hun witte klutsknieen en hun dik beboste kuiten vrolijk onderuit steken! Wij vrouwen zouden nog niet dood gevonden willen worden met zo'n oerwoud!
Elke week als ik weer sta te hannesen in het bad met scheerschuim. een nieuw mesje en een heel doosje pleisters, dan vervloek ik die trend een beetje. En ik mag helemaal niet vloeken van mijn moeder! Want ik weet niet hoe het met mijn soortgenoten is, maar ik ben dus niet zo handig met zeep en mes. Zet ik het mesje bij de enkel ietsiepietsie te veel aan dan heb ik een snee van hier tot gunter, dat nog verrekte zeer doet en het bad kleurt angstvallig rood alsof ik net iets heel anders akeligs heb gedaan in plaats van gewoon mijn benen te scheren. Het is gewoon een rotwerk. Gevolg is dat je de volgende dag helemaal niet met kekke, gladde benen rondloopt, maar met allerlei pleisters om de wondjes te bedekken. Dat ziet er dus helemaal niet zo gezellig uit onder je leuke jurkje!
Kunnen we dat gedoe niet afschaffen dames? Dat we gewoon afspreken om onze haren op de beentjes lekker te laten groeien en dat wij ons niet meer druk maken om een vachtje meer of minder. Als we allemaal harige kuiten hebben dan valt het niet meer op! Toch? Ik vrees dat het niet gaat werken, deze oproep! Ik denk dat we toch te ijdel zijn met zijn allen. Dat ik toch veroordeeld ben tot dat wekelijkse bloedbad met pleisterellende. Omdat het in de mode is! Ja ja! En dan heb ik het nog niet eens gehad over de bikinilijn!
Abonneren op:
Posts (Atom)