Nieuwe vaardigheden

Nu mijn vader in het verpleeghuis op de revalidatieafdeling verblijft  betekent dat dat je als kind een hoop nieuwe vaardigheden onder de knie moet krijgen. 

Dat begint al als je het verpleeghuis binnenkomt. Het is een wat ouder gebouw, maar alles ziet er keurig onderhouden uit en het is gezellig ingericht, daar is niets mis mee, maar er hangt soms een wat penetrante lucht. Vooral in de liften. Daar stinkt het soms naar poep en pies. Mooier kan ik het niet maken en dat is wennen. Het helpt als je niet door je neus ademt, maar door je mond. 

Onlangs stond ik met mijn schoondochter en de kleinzonen in de lift en er waren nog wat mensen ingestapt. De lucht was niet te harden en Arthur snoof eens diep en vroeg toen - vrij hard - hoe komt het dat het hier zo naar poep stinkt! 

Laurens trok, zo klein als hij is, meteen een blik van ik ben het niet hoor. Net nog een schone luier gekregen. Gelukkig waren we snel op de tweede verdieping. 

Verder moet ik mijn diploma "rolstoelrijden" nog behalen. Met een kinderwagen kan ik prima overweg, maar met een rolstoel en een vader er in, is toch andere koek. Ik ga te hard, of te zacht, mijn bochtenwerk is slordig en het parkeren is ook nog niet je dat. En dan hebben we het nog niet eens gehad over vaders in de rolstoel zetten. Dat is ook een vak apart! Maar al doende leert men en ik doe mijn best. 

Wat ik ook moest leren was het dossier lezen. Mijn vader heeft ons kinderen gemachtigd om zijn dossier online in te kunnen zien. Dat is handig want zo kan ik op mijn werk s'morgens al zien hoe de nacht is geweest en of hij die dag bezoek van artsen of therapeuten krijgt. Maar in zo'n dossier staan veel afkortingen en nu ben ik wel wat gewend vanuit mijn werk, maar sommige afkortingen zijn echt abracadabra. Dat levert soms dan ook wel weer hilarische appjes op van mijn broer en zus. Gelukkig is google een goede en geduldige vriend en komen we er vaak wel uit. 

Hoe vervelend het ook is dat hij daar moet zijn, het is hartverwarmend om te zien hoe goed hij verzorgd wordt en hoe lief alle verpleegkundigen zijn. Diep respect heb ik voor ze. Zoveel liefde voor hun vak en altijd opgewekt. Ik zou het ze niet nadoen. 

Zo meteen ga ik zijn schone was inpakken en weer even langs, vanmiddag heeft hij " borreluur". Dan rollen we hem naar beneden naar het restaurant waar we een drankje drinken en bitterballen eten. Na een uur is hij helemaal gesloopt, maar hij geniet er van als een aantal van zijn nazaten aanschuiven. Zeker als zijn achterkleinzonen er zijn. Dan zien we toch weer een sprankeltje in zijn ogen. 

Het is wat hoor op deze manier oud zijn en zo afhankelijk zijn. Ik weet niet of ik dat wil later en denk er steeds meer over na hoe en wat je daarvoor kunt regelen om je oude dag een beetje gemakkelijk te maken. 

Maar goed eerst vandaag maar weer eens mijn vaardigheden versterken. 

De oudste en de jongste van de familie, hand in hand. 

Beste wensen en een blote buik!

Het is al 5 januari vandaag, het nieuwe jaar is dus al 5 dagen onderweg en ik heb hier nog niet gelukkig nieuwjaar gewenst! 

Schandalig! 

Gelukkig is het nooit te laat om de beste wensen rond te strooien. Uiteindelijk kunnen we allemaal, ieder op zijn eigen tijd wel wat geluk, liefs, gezondheid, zon, gezelligheid, tevredenheid, creativiteit én mooie wolletjes gebruiken. En dat is wat ik jullie wens voor dit nieuwe jaar! Dat het maar een mooi jaar mag worden!

Na een drukke kerstvakantie mocht ik dinsdag weer aan het werk. Dat was ook wel weer prima en het was rustig opstarten omdat veel mensen nog vrij zijn deze week en dan kun je eens wat taken wegwerken waar je anders niet aan toekomt. Omdat het vandaag mijn roostervrije dag is was het ook een korte werkweek en gaan we volgende week weer volop gas geven. Mijn agenda loopt al weer helemaal vol. Ook weer prima, want ik heb het liever een beetje druk dan weinig te doen. 

Woensdag was ik weer een dag naar kantoor en toen ik thuis kwam trof ik daar een boze Tim aan! Waar hij me anders als ik thuis kom enthousiast begroet en zich voor mijn voeten op de grond laat vallen zodat ik hem meteen kan (moet) aaien, bekeek hij me nu hooghartig en toen ik hem wilde aaien kon ik een lel krijgen. Meneer vond de kerstvakantie wel gezellig waar zowel ik als dochter dus veel bij hem thuis waren.

Waar wij in huis zijn, is hij ook. Hij ligt altijd in de buurt en dat is gezellig en soms ook lastig omdat als ik hier aan het werk ben, hij over mijn toetsenbord loopt of er op gaat liggen, of zo gaat liggen dat zijn staart onder het beeldscherm zwaait en daarmee mijn zicht belemmert of dat hij mijn pennen van het bureau mept en met de draad van mijn muis speelt. Het is dus heel gezellig werken met Tim in de buurt! Maar goed, soms moet ik toch ook echt naar kantoor en dat was voorheen geen enkel probleem dus zal nu ook wel weer wennen. 

Vanmiddag moet ik naar de uitvaart van mijn achterbuurvrouw die vorige week heel plotseling is overleden en daarna nog naar mijn vader, maar de rest van de dag sta ik helemaal tot de beschikking van koning Tim. 

Vorige week zijn dochter en ik met Tim naar de trimsalon geweest. Hij laat zich niet echt borstelen door ons, dat is waarschijnlijk in zijn kittentijd nooit gedaan en verder dan 3 borstelstreken over zijn rug mogen we niet gaan, want anders haalt hij uit met zijn nagels. 

We hadden de reismand al een week van te voren in de huiskamer gezet en daar ging hij af en toe lekker in liggen om een tukje te doen en het was dus geen enkel probleem om hem voor de afspraak in de mand te krijgen. De dames bij de salon waren ook zo lief voor hem, hij vond het niet leuk, maar gaf geen kik en haalde niet uit. De ene dame hield hem bij zich zonder hem ook maar vast te houden, erg knap vond ik dat en de ander begon voorzichtig met kammen. 

Op zijn buik had hij een heel stuk wat helemaal vervilt was en dat is heel voorzichtig weggeschoren. Nu hebben we dus een kat met een blote buik, hoewel het haar alweer begint te groeien en merk je echt dat hij het prettig vindt om van die klitten verlost te zijn. Verder is zijn vacht helemaal goed doorgekamd en er kwam zoveel haar vanaf dat we er wel een trui van hadden kunnen breien. Een Timmietrui!  En nu moeten we het dus bijhouden, maar daar is meneer nog steeds niet van gediend dus dat vergt enige overredingskracht en veel geduld. 

Een heel zwaar leven.......

Ga weg! Ik wil niet gekamd. worden!