Soms heb je van die dagen dan zit het niet mee. Dat begon vanmorgen al net voordat ik het pand zou verlaten toen ik nog even een boterhammetje wilde smeren voor onderweg als ontbijt. Terwijl ik de kaas uit de koelkast pakte begon een pot augurken te wiebelen en toen ik die probeerde tegen te houden viel er een potje jam uit de koelkast. Tijdens het vallen zag ik de keuken al voor mij; onder het gebroken glas met de jamklodders overal in het rond spattend. Dat leek me geen goed idee op de vroege ochtend en nog net op tijd schoof ik mijn voet onder het vallende potje waardoor de val brak en de pot met jam keurig heel bleef. Met een wild kloppende grote teen reed ik even later naar Oosterhout.
Hoewel mijn teen de hele weg uit zijn humeur bleef en mij dat ook goed liet weten voelde ik me toch tevreden met het feit dat ik mijn kostelijke jam had gered van een roemloze ondergang naar de kliko. Het was namelijk het laatste potje zelfgemaakte bramenjam. Echte jam met een minimum aan suiker en niks geen toegevoegde verbeteraars of iets dergelijks. Puur fruit in een potje, heerlijk op een beschuitje of in de yoghurt.
De afgelopen dagen heb ik de hype een beetje gevolgd over het interview met de twee diëtistes van The Green Happiness wat onlangs in het NRC stond en wat een storm van kritiek opleverde in de media. Twee mooie blonde dames die vanalles beweren over wat je wel of niet tegelijk mag eten en die aanraden elke morgen een kwartier je mond te spoelen met kokosolie. Ja echt! Dat laatste vond ik zeer vermakelijk en vroeg me af of je dat dan moet doen voor of na het glas met klei wat je elke morgen van ene mevrouw Kroes moet drinken. Het lijkt mij eerst de klei en dan de spoeling maar wie ben ik?
In elk geval heb ik me kostelijk vermaakt met het lezen van de berichten op social media over deze dames. Ik zet grote vraagtekens bij het dieet, maar juich hun adviezen om meer groente te eten wel van harte toe. Verder laat ik het voor wat het is. Meestal is met dit soort dingen maar een ding echt belangrijk en dat is dat er flink geld verdiend wordt door de bedenkers van het dieet of lifestyle. Of je er echt van af valt is altijd maar de vraag, maar je weet zeker dat je portemonnee er een stuk lichter van wordt. Verder moet iedereen maar doen wat hij zelf wil.
In Oosterhout aangekomen ging ik eerst maar eens op zoek naar koffie. In de keuken had de bakker net een paar kratten met verse worstenbroodjes bezorgd en die roken me toch een partij lekker. Ik mocht alleen maar genieten van de geur want ze waren natuurlijk niet voor mij, maar zelfs mijn teen vergat zijn nukken en werd vrolijk van deze heerlijke worstenbroodjeslucht. Zo'n worstenbroodje valt natuurlijk volstrekt niet in de categorie "Groene Blijheid" maar ze kunnen ontzettend goed troosten. Veel beter dan een groene smoothie! :-)
Op de weg terug genoot ik van het groen in de natuur wat door een fluwelen herfstzonnetje nog eens extra goed uit de verf kwam. Voor mij is dat absolute "Groene Blijheid". Al werd het groen hier en daar al geel en rood, maar juist die herfstkleuren is genieten.
Thuis was het weekend en bleek mijn teen een flinke blauwe plek te hebben, maar ach dat gaat wel weer over en morgenochtend geniet ik van een beschuitje met eigengemaakte bramenjam. Soms is het leven gewoon wel goed! Niks meer aan doen.
vrijdag 30 september 2016
dinsdag 27 september 2016
Ploeg en Plank op een matje
De proefles van de yoga vond ik een aantal weken zo plezierig (op die wandelende mier na dan) dat ik besloot er mee verder te gaan. Gelukkig was er nog een plekje vrij op de dinsdagavond, er passen met de yogajuf mee namelijk maar zestien matjes in het zaaltje en dus was ik van harte welkom.
Ik betaalde het lesgeld en ging op jacht naar een yogamatje want op een badlaken aan yoga doen is niet heel handig omdat je geen grip hebt. Voor je mede yogacursisten is het niet prettig als jij op je handdoek het zaaltje doorglijdt en de dames als een dominospel om laat kukelen. Dus eerst maar eens surfen op intranet voor een handig matje dat niet al te duur was.
Bij de action hebben ze al een yogamatje voor een euro of vier in de gezelligste kleuren. Dat is geen geld. Nadeel is wel dat het hele dunne matjes zijn die niet erg comfortabel liggen. Ook was het loeidruk in de plaatselijke action met maar 1 kassa open en had ik geen zin om in de rij te staan voor een enkel matje. Op naar de plaatselijke sportwinkel dus en daar hadden ze een prima matje voor nog geen twee tientjes met een handig touwtje eraan zodat je hem makkelijk kon meenemen naar de les.
Zo geschiedde en rolde ik mijn nieuwe matje terloops uit in het zaaltje voor de tweede les. Het matje zat prima en bood voldoende grip en steun maar heremetijd wat een lucht kwam er af. Zo'n akelige synthetische lucht van naar plastic wat regelrecht op de keel sloeg. Niet heel handig als je daar tijdens zo'n les je best doet om je ademhaling volledig onder controle te hebben terwijl je je verdiept in diverse yoga poses zoals de hond, de plank, de boze poes of de ploeg!
In de week naar de derde les heb ik het matje dan ook flink laten luchten in de tuin om die akelige lucht die me zo op de strot sloeg er af te laten wapperen in de wind. Dat is gelukkig redelijk gelukt.
Nu de rest nog, want het valt nog niet mee om het vege lijf in de verschillende houdingen te wurmen en ondertussen je ademhaling op orde te hebben en naderhand alle ledematen weer heel mee naar huis te nemen. Nee ik heb nog heel wat te leren maar het is prettig en ik ben leniger dan ik dacht. Na vier weken merk ik dat het lijf minder pijntjes vertoont en de knietjes zijn veel beter gehumeurd. Dat is pure winst. Het gaat elke week beter en ook al zijn de plank en de ploeg nog niet helemaal mijn ding, de boze poes kan ik inmiddels erg goed! :-)
Ik betaalde het lesgeld en ging op jacht naar een yogamatje want op een badlaken aan yoga doen is niet heel handig omdat je geen grip hebt. Voor je mede yogacursisten is het niet prettig als jij op je handdoek het zaaltje doorglijdt en de dames als een dominospel om laat kukelen. Dus eerst maar eens surfen op intranet voor een handig matje dat niet al te duur was.
Bij de action hebben ze al een yogamatje voor een euro of vier in de gezelligste kleuren. Dat is geen geld. Nadeel is wel dat het hele dunne matjes zijn die niet erg comfortabel liggen. Ook was het loeidruk in de plaatselijke action met maar 1 kassa open en had ik geen zin om in de rij te staan voor een enkel matje. Op naar de plaatselijke sportwinkel dus en daar hadden ze een prima matje voor nog geen twee tientjes met een handig touwtje eraan zodat je hem makkelijk kon meenemen naar de les.
Zo geschiedde en rolde ik mijn nieuwe matje terloops uit in het zaaltje voor de tweede les. Het matje zat prima en bood voldoende grip en steun maar heremetijd wat een lucht kwam er af. Zo'n akelige synthetische lucht van naar plastic wat regelrecht op de keel sloeg. Niet heel handig als je daar tijdens zo'n les je best doet om je ademhaling volledig onder controle te hebben terwijl je je verdiept in diverse yoga poses zoals de hond, de plank, de boze poes of de ploeg!
In de week naar de derde les heb ik het matje dan ook flink laten luchten in de tuin om die akelige lucht die me zo op de strot sloeg er af te laten wapperen in de wind. Dat is gelukkig redelijk gelukt.
Nu de rest nog, want het valt nog niet mee om het vege lijf in de verschillende houdingen te wurmen en ondertussen je ademhaling op orde te hebben en naderhand alle ledematen weer heel mee naar huis te nemen. Nee ik heb nog heel wat te leren maar het is prettig en ik ben leniger dan ik dacht. Na vier weken merk ik dat het lijf minder pijntjes vertoont en de knietjes zijn veel beter gehumeurd. Dat is pure winst. Het gaat elke week beter en ook al zijn de plank en de ploeg nog niet helemaal mijn ding, de boze poes kan ik inmiddels erg goed! :-)
zaterdag 24 september 2016
Hamlapjes
Het is nu twee weken geleden dat mijn oudste kuiken is uitgevlogen en als ik de balans opmaak dan valt vooral op dat ik stukken minder was heb, de consumptie van cola enorm gedaald is en dat ik s'morgens niet meer voor de badkamerdeur hoef te blèren dat ook ik naar mijn werk moet. Verder mis ik hem verschrikkelijk!
Ik kook nog vaak te veel (gelukkig woont mijn vader in de buurt en ontfermt hij zich liefdevol over de 4e portie) en betrap me er op dat ik bij het maken van mijn weekmenuutje nog rekening hou met zijn voorkeuren en dat is natuurlijk nergens meer voor nodig.
Tijd om eens wat andere gerechten op tafel te zetten want de overgebleven gezinsleden zijn veel minder kieskeurig en daar kan ik sowieso meer groenten ingooien. Bij het opstellen van het weekmenu bladerde ik landerig door de aanbiedingsfolder van de grootgrutter en daar zag ik hamlapjes in de aanbieding.
Hamplapjes, en ogenblikkelijk dacht ik aan mijn moeder (het lijkt trouwens wel dat ik haar nu nog extra mis nu ik het met haar niet meer kan hebben over mijn uitgevlogen kuiken) want vroeger zette mijn moeder vaak gestoofde hamlapjes op tafel. Gestoofde hamlapjes met wat peper en zout als onderdeel van een Hollandse maaltijd: Gekookte aardappels, groente en een klein stukje vlees. Om de boel wat op te leuken maakte ze er vaak een paprikasausje bij uit een pakje. Het was een terugkerend onderdeel op het menu en soms kwam het mijn neus uit. Toen dacht ik kook eens wat anders en nu denk ik ach ja, logisch want er was een beperkt budget en zoals we nu koken met recepten uit alle windstreken bestond nog niet. Bovendien kwam er geen enkele groenten voorverpakt uit de supermarkt dus ze had er behoorlijk wat werk aan.
Toen ik zelf ging koken kwamen de gestoofde hamlapjes er niet in! Heel soms gingen ze in blokjes en flink gebadderd in een marinade nog wel eens door de nasi maar het bleek met een jong gezin makkelijker om daar een kipfiletje voor te gebruiken. Zo verdwenen de hamlapjes van het menu.
Tot ik ze vandaag in die folder zag en eens even googelde naar een recept. Ik vond een stoofpotje met hamlapjes op Italiaanse wijze.
Bij de grootgrutter kwam ik enkele familieleden tegen en samen met mijn nichtje - dol op koken - boog ik me over de hamlapjes die genoeglijk naast elkaar in een doorzichtig bakje in het schap lagen. Wat ga je daar van maken vroeg mijn nichtje en nadat ik haar mijn recept vertelde likte ze haar lippen af en vroeg om het recept.
Dat heb ik haar beloofd maar eerst moest e.e.a. nog gemaakt worden want ik had dan wel een basisrecept van het internet geplukt, maar in de koelkast lagen nog wat restjes die ik wilde verwerken in mijn stoofpotje. Nu staat het te sudderen en ruikt het lekker in de keuken.We gaan het pas van de week eten, maar omdat de koelkastrestjes op moesten maak ik het vandaag en gaat het de vriezer in.
Hamlapstoofpotje met Italiaans tintje!
600 gram hamlapjes in blokjes
2 uien gesnipperd
1/2 doosje champignons (heel kan natuurlijk ook, ik had ze over van gister)
1 pakje tomatenblokjes (Heinz)
1/4 pot tomatensaus met basilicum (was een restje en kan dus ook zonder)
1 prei in ringen
1 rode puntpaprika in stukjes
1 flinke eetlepel Italiaanse keukenkruiden
75 ml witte droge wijn (kan ook zonder, ook dit was een restje)
2 laurierblaadjes
2 eetlepels olijfolie
zout, peper, knoflook en chilivlokken uit een molentje
eetlepel verse peterselie
Kruid vlees met peper, zout en de chilivlokken en wat knoflookpoeder en laat in een braadpan de olijfolie heet worden. Braad het vlees aan tot het bruin is, doe de uien erbij en bak even mee. Warm de wijn een beetje op (anders wordt je vlees taai) en giet dat over het vlees. Laurierblaadjes erbij en de tomatenblokjes en evt restje tomatensaus. Italiaanse keukenkruiden er bij doen en even omscheppen. Als er niet genoeg stoofvocht is dan wat heet water toevoegen en op een laag vuurtje een uur of twee laten stoven of tot het vlees helemaal zacht is. Doe dan de prei, paprika en champignons erbij en stoof nog een klein halfuurtje. Als de saus een beetje te dun is dan kun je hem met wat maizena of aardappelmeel wat dikker maken. Op smaak maken met peper en zout en de peterselie. Opdienen met rijst, pasta of gekookte aardappels.
PS: Ook de prei en de paprika waren in de aanbieding dus is dit een voordelig maaltje!
Ik kook nog vaak te veel (gelukkig woont mijn vader in de buurt en ontfermt hij zich liefdevol over de 4e portie) en betrap me er op dat ik bij het maken van mijn weekmenuutje nog rekening hou met zijn voorkeuren en dat is natuurlijk nergens meer voor nodig.
Tijd om eens wat andere gerechten op tafel te zetten want de overgebleven gezinsleden zijn veel minder kieskeurig en daar kan ik sowieso meer groenten ingooien. Bij het opstellen van het weekmenu bladerde ik landerig door de aanbiedingsfolder van de grootgrutter en daar zag ik hamlapjes in de aanbieding.
Hamplapjes, en ogenblikkelijk dacht ik aan mijn moeder (het lijkt trouwens wel dat ik haar nu nog extra mis nu ik het met haar niet meer kan hebben over mijn uitgevlogen kuiken) want vroeger zette mijn moeder vaak gestoofde hamlapjes op tafel. Gestoofde hamlapjes met wat peper en zout als onderdeel van een Hollandse maaltijd: Gekookte aardappels, groente en een klein stukje vlees. Om de boel wat op te leuken maakte ze er vaak een paprikasausje bij uit een pakje. Het was een terugkerend onderdeel op het menu en soms kwam het mijn neus uit. Toen dacht ik kook eens wat anders en nu denk ik ach ja, logisch want er was een beperkt budget en zoals we nu koken met recepten uit alle windstreken bestond nog niet. Bovendien kwam er geen enkele groenten voorverpakt uit de supermarkt dus ze had er behoorlijk wat werk aan.
Toen ik zelf ging koken kwamen de gestoofde hamlapjes er niet in! Heel soms gingen ze in blokjes en flink gebadderd in een marinade nog wel eens door de nasi maar het bleek met een jong gezin makkelijker om daar een kipfiletje voor te gebruiken. Zo verdwenen de hamlapjes van het menu.
Tot ik ze vandaag in die folder zag en eens even googelde naar een recept. Ik vond een stoofpotje met hamlapjes op Italiaanse wijze.
Bij de grootgrutter kwam ik enkele familieleden tegen en samen met mijn nichtje - dol op koken - boog ik me over de hamlapjes die genoeglijk naast elkaar in een doorzichtig bakje in het schap lagen. Wat ga je daar van maken vroeg mijn nichtje en nadat ik haar mijn recept vertelde likte ze haar lippen af en vroeg om het recept.
Dat heb ik haar beloofd maar eerst moest e.e.a. nog gemaakt worden want ik had dan wel een basisrecept van het internet geplukt, maar in de koelkast lagen nog wat restjes die ik wilde verwerken in mijn stoofpotje. Nu staat het te sudderen en ruikt het lekker in de keuken.We gaan het pas van de week eten, maar omdat de koelkastrestjes op moesten maak ik het vandaag en gaat het de vriezer in.
Hamlapstoofpotje met Italiaans tintje!
600 gram hamlapjes in blokjes
2 uien gesnipperd
1/2 doosje champignons (heel kan natuurlijk ook, ik had ze over van gister)
1 pakje tomatenblokjes (Heinz)
1/4 pot tomatensaus met basilicum (was een restje en kan dus ook zonder)
1 prei in ringen
1 rode puntpaprika in stukjes
1 flinke eetlepel Italiaanse keukenkruiden
75 ml witte droge wijn (kan ook zonder, ook dit was een restje)
2 laurierblaadjes
2 eetlepels olijfolie
zout, peper, knoflook en chilivlokken uit een molentje
eetlepel verse peterselie
Kruid vlees met peper, zout en de chilivlokken en wat knoflookpoeder en laat in een braadpan de olijfolie heet worden. Braad het vlees aan tot het bruin is, doe de uien erbij en bak even mee. Warm de wijn een beetje op (anders wordt je vlees taai) en giet dat over het vlees. Laurierblaadjes erbij en de tomatenblokjes en evt restje tomatensaus. Italiaanse keukenkruiden er bij doen en even omscheppen. Als er niet genoeg stoofvocht is dan wat heet water toevoegen en op een laag vuurtje een uur of twee laten stoven of tot het vlees helemaal zacht is. Doe dan de prei, paprika en champignons erbij en stoof nog een klein halfuurtje. Als de saus een beetje te dun is dan kun je hem met wat maizena of aardappelmeel wat dikker maken. Op smaak maken met peper en zout en de peterselie. Opdienen met rijst, pasta of gekookte aardappels.
PS: Ook de prei en de paprika waren in de aanbieding dus is dit een voordelig maaltje!
maandag 19 september 2016
Dixie
Elke maandag is het weer een verrassing hoe de weg naar Almere loopt. Ik rij nu al bijna 11 jaar heen en weer maar sinds dit jaar is niets zo veranderlijk als de route naar Almere. Er wordt namelijk een nieuwe snelweg aangelegd van Amsterdam IJburg naar Amere. Allemachtig prachtig, maar soms ook erg verwarrend. Het kan zomaar gebeuren dat op maandag een deel van de weg is omgelegd. Laatst was zelfs op een vrijdag afslag 3 zomaar ineens verdwenen. Dat je s'morgens om 07.45 uur denkt, verrek dat was gister toch nog niet en ook geen bord gezien dat er iets staat te gebeuren en dan naarstig op zoek moet naar een andere afslag. Gelukkig hadden ze ineens afslag 4a voor handen. Dat betekende wel dat ik van de andere kant de wijk in kwam rijden en ik dus zoeken moest hoe bij het kantoor te geraken. Dan ben je zomaar een kwartier later en je collega's maar denken dat je te lui was om je bed uit te komen. Gelukkig hadden ze een paar dagen later ineens een spiksplinternieuwe afslag 3 gemaakt, zodat ik weer op tijd aan de koffie zat.
Zelfs de zwanen, die om deze tijd van het jaar bij de Hollandse brug in het Veluwemeer logeren, hebben moeite met de veranderingen. Zij zijn hun richtingsgevoel kwijt, vliegen op gevoel hun oude route, kijken niet uit hun doppen en zetten dan veel te vroeg hun landing in waardoor ze tegen een vrachtwagen aanklappen met alle gevolgen van dien. Een ontluisterend gezicht zo in de vroege morgen zo'n dode zwaan op de weg. Het stoffelijk overschot met de geknakte nek tegen het asfalt aangesmakt, bewaakt door een koppeltje treurig kijkende agenten die wachten op de zwanen rouwauto om het beest naar zijn laatste rustplaats te begeleiden. Doordat er twee rijbanen afgesloten waren ontstond er natuurlijk een file en daardoor had ik helaas goed zicht op de gestorven zwaan en dat was een akelig gezicht dat nog steeds niet van mijn netvlies af is. Ook omdat ik weet dat zwanen in koppeltjes leven en dat de echtgenoot of echtgenote van de overleden zwaan op zoek gaat naar de geliefde en waarschijnlijk het zelfde lot tegemoet vliegt. Daar wordt een mens niet vrolijk van!
Vanmorgen leek alles normaal, de weg lag nog op dezelfde plek als waar ik hem voor het weekend had achtergelaten en er was nergens een afslag dicht. De nieuwe afslag 3 is een prettige afslag, op spiksplinter nieuw asfalt rij je naar boven en dan over het nieuwe viaduct zoef ik zo de wijk in. Toch was er iets geks want bovenaan de afslag net voordat je het nieuwe viaduct oprijdt staat er nu in de berm een Dixie. Zo'n toilet voor bouwvakkers en klussers. Nu wordt er beneden aan de weg hard gewerkt en ik snap dat bouwvakkers hun behoefte moeten doen en daarvoor niet in de berm gaan zitten of in de hopen zand die ze daar storten. Het is natuurlijk prettiger om je even af te kunnen zonderen in zo'n Dixie voor de grote boodschap. Uit het zicht van je collega's, langsrijdende automobilisten en lekker knus uit de wind. Want wind staat er altijd in Almere.
Maar waarom in vredesnaam hebben ze zo'n Dixie bovenaan de weg in de berm gezet terwijl het werk zich op de begane grond afspeelt? Ik bedoel je werkt aan de weg en je krijgt kramp. Dat overkomt de beste, maar dan moet je eerst het hele talud beklimmen om de Dixie te bereiken. Dat is toch geen doen? Je zult maar diarree hebben......
Was er een uitvoerder die dacht, ja jongens allemaal leuk en aardig maar als iedereen maar uren gaat zitten poepen op die Dixie dan komt het werk niet op tijd af en daarom zetten we hem lekker boven. Of hebben de werkmannen onderling gezegd, nou laten we hem boven zetten want collega X die stinkt altijd zo vreselijk als hij een grote boodschap heeft gedaan en warme lucht trekt naar boven. Arme X denk ik dan.
Of hebben ze met zijn allen besloten we zetten hem boven in de berm, want daar hebben we een gezellig uitzicht op de automobilisten. Kunnen we tijdens het poepen fijn kijken wie er langs komt rijden? Gezellig.
Het waarom van dit alles houdt me dan erg bezig, maar ja aan wie moet je dat vragen? Je mag daar niet stoppen en als ik het wel zou doen - wat levensgevaarlijk is - zie ik mezelf niet in mijn goeie pak over de vangrail klimmen om aan te kloppen bij de Dixie en te vragen naar het hoe en waarom. Moet je ook maar mazzel hebben dat ie net bezet is.
Sommige dingen zullen wel gewoon een raadsel blijven. Ik hoop wel dat de zwanen niet in de war raken van die Dixie en daar weer tegenaan vliegen. Ik voorzie namelijk de grootste ongelukken als zo'n zwaan tegen die Dixie aanvliegt en dat de Dixie - met inzittende - zijn evenwicht verliest en van het talud kukelt. Mocht u op de A6 richting Lelystad moeten zijn de komende weken pas dan op voor te vroeg landende zwanen en kukelende Dixies.
Zelfs de zwanen, die om deze tijd van het jaar bij de Hollandse brug in het Veluwemeer logeren, hebben moeite met de veranderingen. Zij zijn hun richtingsgevoel kwijt, vliegen op gevoel hun oude route, kijken niet uit hun doppen en zetten dan veel te vroeg hun landing in waardoor ze tegen een vrachtwagen aanklappen met alle gevolgen van dien. Een ontluisterend gezicht zo in de vroege morgen zo'n dode zwaan op de weg. Het stoffelijk overschot met de geknakte nek tegen het asfalt aangesmakt, bewaakt door een koppeltje treurig kijkende agenten die wachten op de zwanen rouwauto om het beest naar zijn laatste rustplaats te begeleiden. Doordat er twee rijbanen afgesloten waren ontstond er natuurlijk een file en daardoor had ik helaas goed zicht op de gestorven zwaan en dat was een akelig gezicht dat nog steeds niet van mijn netvlies af is. Ook omdat ik weet dat zwanen in koppeltjes leven en dat de echtgenoot of echtgenote van de overleden zwaan op zoek gaat naar de geliefde en waarschijnlijk het zelfde lot tegemoet vliegt. Daar wordt een mens niet vrolijk van!
Vanmorgen leek alles normaal, de weg lag nog op dezelfde plek als waar ik hem voor het weekend had achtergelaten en er was nergens een afslag dicht. De nieuwe afslag 3 is een prettige afslag, op spiksplinter nieuw asfalt rij je naar boven en dan over het nieuwe viaduct zoef ik zo de wijk in. Toch was er iets geks want bovenaan de afslag net voordat je het nieuwe viaduct oprijdt staat er nu in de berm een Dixie. Zo'n toilet voor bouwvakkers en klussers. Nu wordt er beneden aan de weg hard gewerkt en ik snap dat bouwvakkers hun behoefte moeten doen en daarvoor niet in de berm gaan zitten of in de hopen zand die ze daar storten. Het is natuurlijk prettiger om je even af te kunnen zonderen in zo'n Dixie voor de grote boodschap. Uit het zicht van je collega's, langsrijdende automobilisten en lekker knus uit de wind. Want wind staat er altijd in Almere.
Maar waarom in vredesnaam hebben ze zo'n Dixie bovenaan de weg in de berm gezet terwijl het werk zich op de begane grond afspeelt? Ik bedoel je werkt aan de weg en je krijgt kramp. Dat overkomt de beste, maar dan moet je eerst het hele talud beklimmen om de Dixie te bereiken. Dat is toch geen doen? Je zult maar diarree hebben......
Was er een uitvoerder die dacht, ja jongens allemaal leuk en aardig maar als iedereen maar uren gaat zitten poepen op die Dixie dan komt het werk niet op tijd af en daarom zetten we hem lekker boven. Of hebben de werkmannen onderling gezegd, nou laten we hem boven zetten want collega X die stinkt altijd zo vreselijk als hij een grote boodschap heeft gedaan en warme lucht trekt naar boven. Arme X denk ik dan.
Of hebben ze met zijn allen besloten we zetten hem boven in de berm, want daar hebben we een gezellig uitzicht op de automobilisten. Kunnen we tijdens het poepen fijn kijken wie er langs komt rijden? Gezellig.
Het waarom van dit alles houdt me dan erg bezig, maar ja aan wie moet je dat vragen? Je mag daar niet stoppen en als ik het wel zou doen - wat levensgevaarlijk is - zie ik mezelf niet in mijn goeie pak over de vangrail klimmen om aan te kloppen bij de Dixie en te vragen naar het hoe en waarom. Moet je ook maar mazzel hebben dat ie net bezet is.
Sommige dingen zullen wel gewoon een raadsel blijven. Ik hoop wel dat de zwanen niet in de war raken van die Dixie en daar weer tegenaan vliegen. Ik voorzie namelijk de grootste ongelukken als zo'n zwaan tegen die Dixie aanvliegt en dat de Dixie - met inzittende - zijn evenwicht verliest en van het talud kukelt. Mocht u op de A6 richting Lelystad moeten zijn de komende weken pas dan op voor te vroeg landende zwanen en kukelende Dixies.
zaterdag 17 september 2016
Batterijen, Bloemen en Cake!
Op de zaterdagse boodschap werden we vanmorgen in het plaatselijke winkelcentrum verwelkomd door een meisje dat met haar hoofd uit een batterij stak. De arme schat stond onder het glazen dak van het winkelcentrum, aldus vermomd als batterij, kartonnen verzameldoosjes uit te delen aan het winkelend publiek. Ook aan ons werd gevraagd of we zo'n doosje wilden. Dat wilden we niet en dat vond ik best zielig voor dat meisje die daar in dat warme pak zo aandoenlijk haar best stond te doen voor een beter milieu. Die doosjes kun je namelijk gebruiken om lege batterijen op te sparen om ze dan tegelijk naar zo'n verzamelpunt te kunnen brengen. Nu dat is een nobel doel zult u zeggen en waarom wilde jij dan niet zo'n doosje van dat arme kind?
Nou omdat wij een maand of drie geleden al twee van dergelijke doosjes kregen bij een zelfde soort actie en deze zijn nog lang niet vol. Bovendien sparen wij de lege batterijen altijd op in een oude bloempot en daar zijn we allemaal zo aan gewend dat de uitklapbare doosjes nog in hun verpakking liggen te wachten tot ooit hun dienst aanbreekt. Als de bloempot vol is dan stort mijn echtgenoot de hele santekraam in een zak en neemt deze mee naar het inleverpunt op zijn werk. Reuze handig!
Ik had medelijden met het meisje in het warme batterijenpak, zeker toen ik zag dat, toen ze even haar hoofd uit het pak haalde waardoor de batterij van een afstandje er hevig geknakt uitzag, direct werd aangesproken door de baas van de batterijenbakjes die haar sommeerde om het hoofd direct weer in het warme pak te steken. Zielig!! Mijn handen jeukten om de roltrap weer af te gaan en de batterijenbaas aan te spreken op zoveel onmenselijkheid, maar ja ik moest naar de bakker en natuurlijk wordt zo'n meisje ook betaald om een paar uur voor batterij te spelen. Toch bleef ik het zielig vinden.
Ze had wel een strategisch plekje gekozen zo vlak voor de nieuwe bloemenwinkel. Die had pas zijn deuren geopend en de mensen wilden wel eens een kijkje nemen en daar profiteerde het batterijmeisje weer van. Toen ik zelf naar de bloemenwinkel liep zag ik dat haar stapel met doosjes flink geslonken was.
In de nieuwe bloemenwinkel was het overigens goed toeven. Ik word altijd blij van bloemenwinkels of bloemenstalletjes met al die vrolijke kleuren. We hebben het een maand of twee zonder bloemenwinkel moeten doen en dus was ik genoodzaakt in die tijd een bloemetje bij de supermarkt mee te nemen en dat was niet altijd even succesvol. Voor een mooie kwaliteit wol ga ik ook liever naar de wolwinkel en zo is het met bloemen ook. Toch net even wat betere kwaliteit. Deze nieuwe bloemenwinkel moet het natuurlijk nog waarmaken maar het zag er veelbelovend uit. Niet alleen mooie boeketten en losse bloemen om zelf een boeket van samen te stellen, maar ook een gewoon bosje bloemen voor een schappelijk prijsje. Zo zit ik nu heerlijk te genieten van een grote bos zonnebloemen die vrolijk de kamer in kijken en op de salontafel staan zachtoranje roosjes met een donker streepje aan het randje te pronken. Helaas was er eentje een beetje geknakt maar die staat nu apart tussen de foto's van mijn mama en mijn schoonouders. Daar staat altijd een blommetje bij.
Alle facetten voor een lekker weekend waren dus aanwezig. Lekker eten in huis, mooie bloemen en een haakwerkje voor handen om heerlijk mee aan de slag te gaan. Toch ontbrak er nog wat. De geur van eigengebakken cake! De ultieme geur van huiselijke gezelligheid. (lees burgerlijke tuttigheid maar dat mag de pret niet drukken). Zo'n cake is zo gemaakt en nu is alles voorhanden. Het is weekend. He lekker!
Nu hoop ik maar dat het batterijmeisje door al haar doosjes heen is en dat ze het batterijenpak aan de wilgen kan hangen en dat ook zij lekker van het weekend van kan gaan genieten!
Nou omdat wij een maand of drie geleden al twee van dergelijke doosjes kregen bij een zelfde soort actie en deze zijn nog lang niet vol. Bovendien sparen wij de lege batterijen altijd op in een oude bloempot en daar zijn we allemaal zo aan gewend dat de uitklapbare doosjes nog in hun verpakking liggen te wachten tot ooit hun dienst aanbreekt. Als de bloempot vol is dan stort mijn echtgenoot de hele santekraam in een zak en neemt deze mee naar het inleverpunt op zijn werk. Reuze handig!
Ik had medelijden met het meisje in het warme batterijenpak, zeker toen ik zag dat, toen ze even haar hoofd uit het pak haalde waardoor de batterij van een afstandje er hevig geknakt uitzag, direct werd aangesproken door de baas van de batterijenbakjes die haar sommeerde om het hoofd direct weer in het warme pak te steken. Zielig!! Mijn handen jeukten om de roltrap weer af te gaan en de batterijenbaas aan te spreken op zoveel onmenselijkheid, maar ja ik moest naar de bakker en natuurlijk wordt zo'n meisje ook betaald om een paar uur voor batterij te spelen. Toch bleef ik het zielig vinden.
Ze had wel een strategisch plekje gekozen zo vlak voor de nieuwe bloemenwinkel. Die had pas zijn deuren geopend en de mensen wilden wel eens een kijkje nemen en daar profiteerde het batterijmeisje weer van. Toen ik zelf naar de bloemenwinkel liep zag ik dat haar stapel met doosjes flink geslonken was.
In de nieuwe bloemenwinkel was het overigens goed toeven. Ik word altijd blij van bloemenwinkels of bloemenstalletjes met al die vrolijke kleuren. We hebben het een maand of twee zonder bloemenwinkel moeten doen en dus was ik genoodzaakt in die tijd een bloemetje bij de supermarkt mee te nemen en dat was niet altijd even succesvol. Voor een mooie kwaliteit wol ga ik ook liever naar de wolwinkel en zo is het met bloemen ook. Toch net even wat betere kwaliteit. Deze nieuwe bloemenwinkel moet het natuurlijk nog waarmaken maar het zag er veelbelovend uit. Niet alleen mooie boeketten en losse bloemen om zelf een boeket van samen te stellen, maar ook een gewoon bosje bloemen voor een schappelijk prijsje. Zo zit ik nu heerlijk te genieten van een grote bos zonnebloemen die vrolijk de kamer in kijken en op de salontafel staan zachtoranje roosjes met een donker streepje aan het randje te pronken. Helaas was er eentje een beetje geknakt maar die staat nu apart tussen de foto's van mijn mama en mijn schoonouders. Daar staat altijd een blommetje bij.
Alle facetten voor een lekker weekend waren dus aanwezig. Lekker eten in huis, mooie bloemen en een haakwerkje voor handen om heerlijk mee aan de slag te gaan. Toch ontbrak er nog wat. De geur van eigengebakken cake! De ultieme geur van huiselijke gezelligheid. (lees burgerlijke tuttigheid maar dat mag de pret niet drukken). Zo'n cake is zo gemaakt en nu is alles voorhanden. Het is weekend. He lekker!
Nu hoop ik maar dat het batterijmeisje door al haar doosjes heen is en dat ze het batterijenpak aan de wilgen kan hangen en dat ook zij lekker van het weekend van kan gaan genieten!
donderdag 15 september 2016
Badderen
Wat doet een moeder wier kind vertrokken is naar het buitenland en nog een beetje moet wennen aan dat halflege huis? Precies, zo'n moeder pakt een haaknaald en haakt zich een slag in de rondte. In normale omstandigheden zou deze moeder dat doen ware het niet dat juist deze week we geconfronteerd werden met een hittegolf en dan plakt de haaknaald in je handen en glijdt de draad verre van soepel door de vingers. Geen goed idee dus.
Maar je moet toch wat en daarom zocht ik op het wereldwijdeweb naar wat leuke filmpjes als het te donker werd om veilig buiten te zitten. Met de schemer kwamen ook steeds die ellendige muggen in grote getalen aan om mij en de overgebleven gezinsleden compleet lek te prikken. De walm van zo'n citronellakaars overigens straal negerend. Die ellendelingen. Er zat niks anders op dan naar binnen te verkassen.
Het internet bood soelaas en via twitter zag ik een filmpje van een babyolifantje dat een bad nam. Al gauw zat ik te schuddebuiken van het lachen. Met even googelen vond ik nieuwe filmpjes van badderende olifantjes, de een nog schattiger dan de ander. Ik zag er eentje van een olifantje in een babybadje en och dat slurfje, die lieve rose voetjes, zo'n wobbelig lijfje, het was allemaal even lief. Een nieuwe hobby is geboren en het voordeel van al die badderende olifantjes is dat je het zelf ook minder warm krijgt als je die peuters lekker ziet spelen in hun badje.
http://www.libelle.nl/video-en-fun/baby-olifantje
Kijk zelf maar even en smelt dan ook even weg! Vooral aan het einde van het filmpje als mama olifant die kleine bij zijn slurfje pakt en hem het badje uit helpt. Zo lief!
En nu wil ik zelf zo'n klein olifantje te logeren. Ik koop een plastic zwembadje voor hem, neem een middag vrij en ga met hem spelen in het bad. Als hij moe is dan droog ik hem af met een grote badhanddoek en hij kan best in de vrijgekomen slaapkamer slapen en dan lees ik hem een verhaaltje voor wat hij dan zelf mag uitblazen. Heel gezellig, maar mijn man wil geen olifantje in de tuin en al helemaal niet in het logeerbed. Heb ik weer!
Maar je moet toch wat en daarom zocht ik op het wereldwijdeweb naar wat leuke filmpjes als het te donker werd om veilig buiten te zitten. Met de schemer kwamen ook steeds die ellendige muggen in grote getalen aan om mij en de overgebleven gezinsleden compleet lek te prikken. De walm van zo'n citronellakaars overigens straal negerend. Die ellendelingen. Er zat niks anders op dan naar binnen te verkassen.
Het internet bood soelaas en via twitter zag ik een filmpje van een babyolifantje dat een bad nam. Al gauw zat ik te schuddebuiken van het lachen. Met even googelen vond ik nieuwe filmpjes van badderende olifantjes, de een nog schattiger dan de ander. Ik zag er eentje van een olifantje in een babybadje en och dat slurfje, die lieve rose voetjes, zo'n wobbelig lijfje, het was allemaal even lief. Een nieuwe hobby is geboren en het voordeel van al die badderende olifantjes is dat je het zelf ook minder warm krijgt als je die peuters lekker ziet spelen in hun badje.
http://www.libelle.nl/video-en-fun/baby-olifantje
Kijk zelf maar even en smelt dan ook even weg! Vooral aan het einde van het filmpje als mama olifant die kleine bij zijn slurfje pakt en hem het badje uit helpt. Zo lief!
En nu wil ik zelf zo'n klein olifantje te logeren. Ik koop een plastic zwembadje voor hem, neem een middag vrij en ga met hem spelen in het bad. Als hij moe is dan droog ik hem af met een grote badhanddoek en hij kan best in de vrijgekomen slaapkamer slapen en dan lees ik hem een verhaaltje voor wat hij dan zelf mag uitblazen. Heel gezellig, maar mijn man wil geen olifantje in de tuin en al helemaal niet in het logeerbed. Heb ik weer!
maandag 12 september 2016
Nazomertje
Het is al twaalf september en ook vandaag hebben we heerlijk na het werk in de tuin kunnen eten. Wat een kadootje is dat zo'n nazomertje. Van mij mag het tot de kerst duren. Alhoewel zo'n echt herfstig weer met regen die tegen ruiten slaat en wind die om het huis giert is het wel lekker handwerken. Nu is het toch al snel te warm om met een wolletje aan de gang te gaan. Ik schiet met mijn tweede omslagdoek dan ook niet erg op, maar ach in het weekend is het al weer een stuk koeler dus laten we er nog maar even van genieten.
Mijn blommetjes in de tuin genieten er ook van al hebben de stakkertjes wel steeds ontzettende dorst. Gelukkig is de tuinslag geduldig en heeft al het pottenspul snel een douche gehad. Gaat stukken sneller dan met een gieter aan de slag. De spinnen vinden dat trouwens minder leuk zo'n ongevraagde douche, maar ja zij hebben zonder toestemming te vragen en masse de meest mooie webben geweven en dat vind ik op zich prima, maar dan moeten ze niet verwachten dat we omzichtig om hun web heen spuiten als de planten water krijgen. Trouwens als zo'n spin de hele dag in de zon hangt zal dat best wel warm zijn en zullen de spinnen okseltjes flink transpireren en omdat ik aanneem dat die spinnen niet even naar de grootgrutter of de drogist snellen om flink deodorant in te slaan is ook voor spinnen een douche geen overbodige luxe dunkt me. Straks gaat de hele tuin nog rieken naar spinnenzweet en dat vind ik niet prettig als ik daar met mijn bordje eten zit.
De spin uit de tomatenbak heeft eieren voor zijn geld gekozen en is in de border gaan wonen. Prima want daar kan hij zich een web weven tot hij een ons weegt, niemand die er last van heeft en de tomaten kunnen dan geplukt worden zonder dat er een web sneuvelt. Gister kon ik trouwens de tweede oogst binnenhalen. Opnieuw een schaaltje vol met mooie, rode tomaten en ook deze worden saus.
Nee, mij hoor je niet klagen, ik geniet nog even van de nazomer en de temperatuur. Alhoewel een minpuntje is het als je moet werken in een ruimte waar de airco het niet doet. Zo was ik vorige week in een uitvaartcentrum van ons waar de zonwering het niet deed. Bloedjeheet was het in de ruimte waar wij zaten met sollicitanten en wat was ik blij toen ik met een van de kandidaten apart kon zitten in een rouwkamer. Dat klinkt luguberder dan het is, want er ligt natuurlijk niemand opgebaard. Ook zijn deze kamers heel mooi ingericht als een kleine huiskamer en, niet onbelangrijk, de airco deed het hier fantastisch. De kandidaat keek ook even vreemd, maar zo sprak deze, ach als ik hier ga werken zie ik het natuurlijk ook de hele dag. We zaten heerlijk koel en hadden een goed gesprek. Voor alles is een oplossing.
Zo blijft de najaarskleding nog even in de kast, de zonnebrandcrème onder handbereik, en de zomerse gerechten op het menu. Best fijn allemaal. Nu alleen nog even met de spinnen aan de voorkant in gesprek om ze te vragen of ze alsjeblieft hun webben niet bij de voordeur willen weven want getsie wat is het toch een vies gevoel om elke morgen je dag met een hoofd vol spinnenwebben te beginnen.
Mijn blommetjes in de tuin genieten er ook van al hebben de stakkertjes wel steeds ontzettende dorst. Gelukkig is de tuinslag geduldig en heeft al het pottenspul snel een douche gehad. Gaat stukken sneller dan met een gieter aan de slag. De spinnen vinden dat trouwens minder leuk zo'n ongevraagde douche, maar ja zij hebben zonder toestemming te vragen en masse de meest mooie webben geweven en dat vind ik op zich prima, maar dan moeten ze niet verwachten dat we omzichtig om hun web heen spuiten als de planten water krijgen. Trouwens als zo'n spin de hele dag in de zon hangt zal dat best wel warm zijn en zullen de spinnen okseltjes flink transpireren en omdat ik aanneem dat die spinnen niet even naar de grootgrutter of de drogist snellen om flink deodorant in te slaan is ook voor spinnen een douche geen overbodige luxe dunkt me. Straks gaat de hele tuin nog rieken naar spinnenzweet en dat vind ik niet prettig als ik daar met mijn bordje eten zit.
De spin uit de tomatenbak heeft eieren voor zijn geld gekozen en is in de border gaan wonen. Prima want daar kan hij zich een web weven tot hij een ons weegt, niemand die er last van heeft en de tomaten kunnen dan geplukt worden zonder dat er een web sneuvelt. Gister kon ik trouwens de tweede oogst binnenhalen. Opnieuw een schaaltje vol met mooie, rode tomaten en ook deze worden saus.
Nee, mij hoor je niet klagen, ik geniet nog even van de nazomer en de temperatuur. Alhoewel een minpuntje is het als je moet werken in een ruimte waar de airco het niet doet. Zo was ik vorige week in een uitvaartcentrum van ons waar de zonwering het niet deed. Bloedjeheet was het in de ruimte waar wij zaten met sollicitanten en wat was ik blij toen ik met een van de kandidaten apart kon zitten in een rouwkamer. Dat klinkt luguberder dan het is, want er ligt natuurlijk niemand opgebaard. Ook zijn deze kamers heel mooi ingericht als een kleine huiskamer en, niet onbelangrijk, de airco deed het hier fantastisch. De kandidaat keek ook even vreemd, maar zo sprak deze, ach als ik hier ga werken zie ik het natuurlijk ook de hele dag. We zaten heerlijk koel en hadden een goed gesprek. Voor alles is een oplossing.
Zo blijft de najaarskleding nog even in de kast, de zonnebrandcrème onder handbereik, en de zomerse gerechten op het menu. Best fijn allemaal. Nu alleen nog even met de spinnen aan de voorkant in gesprek om ze te vragen of ze alsjeblieft hun webben niet bij de voordeur willen weven want getsie wat is het toch een vies gevoel om elke morgen je dag met een hoofd vol spinnenwebben te beginnen.
zaterdag 10 september 2016
Wandelingetje
Vanmorgen wandelde ik op mijn dooie akkertje naar de kapper. Het was weer eens zo'n slapeloze nacht geweest en nee ik lag niet te grienen om mijn halflege nest, maar Klaas Vaak en ik zijn gewoon niet zulke goede vrienden. Vannacht was het extreem lawaaierig op het dorp omdat het jaarlijkse festijn er deze week is en dat trekt allerlei jongelui uit de buurgemeenten aan die dan s'nachts allemaal weer terug fietsen of scooteren en daarbij dan behoorlijk wat lawaai maken.
Nu heb ik die slapeloze nachten al sinds mijn vroege jeugd en dat gaat vast nooit meer veranderen. Ik berust me er meestal maar in en verzin dan s'nachts hele verhalen die ik de volgende ochtend na een klein hazenslaapje weer vergeten ben, wat jammer is want anders had ik allang een roman kunnen schrijven. Knus in mijn warme bedje verzin ik vaak recepten, lees ik soms bij een klein lichtje de columns van Sylvia Witteman waar ik dan zo om moet lachen dat slapen helemaal niet lukt of ik lees de columns van Martin Bril die vaak zulk mooi taalgebruik ten berde brengt dat slapen daarna ook niet meer lukt omdat ik dan over die mooie zinnen na lig te denken. Als zelfs een beetje doezelen niet lukt dan verzin ik dat alle andere mensen nu wel lekker liggen te slapen en bedenk ik me hoe die er bij liggen. Dat Max en Willen in hun Aerdenhoutse villa knus lepeltje lepeltje liggen in hun blootje en dat Mark Rutte zo'n kekke geruite pyjamabroek aan heeft. In de tijd van Balkenende verzon ik altijd een geruite pyjama tot aan de strot dicht geknoopt met kameelharen pantoffels naast het bed. Altijd een goed middel om toch nog een beetje slaap te krijgen.
Tijdens mijn wandelingetje naar de kapper in het glanzende zonlicht was ik dus nog niet echt scherp. Het is zaterdag dus dat geeft niks. Aan het einde van de straat passeerde ik het plastic inzamelingsstation. Aan de tuut bovenop, waar de vrachtwagen het ding uit de grond trekt in in zijn laadbak kiepert, hing een enorme plastic zak met enorm grote, lege plastic flacons wasmiddel. Een litertje of 10 per fles ging er gemakkelijk in schatte ik, maar dat kan natuurlijk helemaal verkeerd zijn want cijfers en ik zijn geen goede combinatie. Al wandelend vroeg ik mij af wie er nu zulke grote flacons wasmiddel gebruikt en hoelang doe je er dan over om zoveel flessen te verzamelen. Grote gezinnen waarschijnlijk of de man van de wasserette. Dat kan natuurlijk ook. Lijkt me ook heel erg zwaar om een scheutje wasmiddel uit zo'n immense fles in het bakje van je machine te mikken.
Even verderop trof ik bovenop de heg een rood/witte verkeerszuil. Zo'n geleidebord wat wordt gebruikt als er een stuk weg tijdelijk wordt afgezet. In de verste verte was er geen afzetting te bekennen en toch lag dit bord een beetje zielig boven op de de struiken die met elkaar een heg vormen. Die struiken vonden dat niet prettig en ik overwoog om het bord er af te tillen, maar toen ik dichterbij kwam woei er een exorbitante kotslucht in mijn neus die me bijna de adem benam. Waarschijnlijk had iemand overgegeven op het bord en het toen op de heg gesmeten. Leek me een nogal een omslachtige exercitie maar goed als mensen daar blij van worden dan moeten ze het maar doen. Al is het wel een beetje zonde van en zielig voor de heg.
Bijna bij de kapper aangekomen passeerde ik een vuilnisbak. Zo'n kloeke vuilnisbak die de gemeente bij het winkelcentrum heeft geplaatst in de hoop dat de rotzooi ook daadwerkelijk in de bak gemikt wordt in plaats van op de grond. Dat hadden de dorpsgenoten ook gedaan want de bak zat propvol, maar uit zijn grote grijze mond stak een bos zalmkleurige rozen. Nog gewikkeld in cellofaan en ook de lila strik was nog helemaal in tact. De rozen keken mij zielig aan en riepen zachtjes neem ons mee. Maar daar begon ik niet aan, ten eerste moest ik naar de kapper en ten tweede wist ik niet wat voor viezigheid er nog meer in de vuilnisbak zat, dit met de kotslucht nog vers in het geheugen. Bovendien waarschijnlijk waren het helemaal geen aardige rozen, vast krengen van rozen met de meest akelige stekels en een penetrante geur want wie is er anders zo gek om een bos mooie rozen in de vuilnisbak te kieperen?
Bij de kapper, ontspannen onder het laken en een kopje koffie onder handbereik, dacht ik na over deze bijzondere zaken die ik zomaar tegenkwam op een simpel wandelingetje naar de kapper. Komt vast doordat ik amper geslapen heb dacht ik nog, dat maakt dat je het allemaal niet zo helder ziet. Of ik heb het gedroomd, maar thuis in de spiegel zag ik dacht ik echt naar de kapper was geweest.
Nu heb ik die slapeloze nachten al sinds mijn vroege jeugd en dat gaat vast nooit meer veranderen. Ik berust me er meestal maar in en verzin dan s'nachts hele verhalen die ik de volgende ochtend na een klein hazenslaapje weer vergeten ben, wat jammer is want anders had ik allang een roman kunnen schrijven. Knus in mijn warme bedje verzin ik vaak recepten, lees ik soms bij een klein lichtje de columns van Sylvia Witteman waar ik dan zo om moet lachen dat slapen helemaal niet lukt of ik lees de columns van Martin Bril die vaak zulk mooi taalgebruik ten berde brengt dat slapen daarna ook niet meer lukt omdat ik dan over die mooie zinnen na lig te denken. Als zelfs een beetje doezelen niet lukt dan verzin ik dat alle andere mensen nu wel lekker liggen te slapen en bedenk ik me hoe die er bij liggen. Dat Max en Willen in hun Aerdenhoutse villa knus lepeltje lepeltje liggen in hun blootje en dat Mark Rutte zo'n kekke geruite pyjamabroek aan heeft. In de tijd van Balkenende verzon ik altijd een geruite pyjama tot aan de strot dicht geknoopt met kameelharen pantoffels naast het bed. Altijd een goed middel om toch nog een beetje slaap te krijgen.
Tijdens mijn wandelingetje naar de kapper in het glanzende zonlicht was ik dus nog niet echt scherp. Het is zaterdag dus dat geeft niks. Aan het einde van de straat passeerde ik het plastic inzamelingsstation. Aan de tuut bovenop, waar de vrachtwagen het ding uit de grond trekt in in zijn laadbak kiepert, hing een enorme plastic zak met enorm grote, lege plastic flacons wasmiddel. Een litertje of 10 per fles ging er gemakkelijk in schatte ik, maar dat kan natuurlijk helemaal verkeerd zijn want cijfers en ik zijn geen goede combinatie. Al wandelend vroeg ik mij af wie er nu zulke grote flacons wasmiddel gebruikt en hoelang doe je er dan over om zoveel flessen te verzamelen. Grote gezinnen waarschijnlijk of de man van de wasserette. Dat kan natuurlijk ook. Lijkt me ook heel erg zwaar om een scheutje wasmiddel uit zo'n immense fles in het bakje van je machine te mikken.
Even verderop trof ik bovenop de heg een rood/witte verkeerszuil. Zo'n geleidebord wat wordt gebruikt als er een stuk weg tijdelijk wordt afgezet. In de verste verte was er geen afzetting te bekennen en toch lag dit bord een beetje zielig boven op de de struiken die met elkaar een heg vormen. Die struiken vonden dat niet prettig en ik overwoog om het bord er af te tillen, maar toen ik dichterbij kwam woei er een exorbitante kotslucht in mijn neus die me bijna de adem benam. Waarschijnlijk had iemand overgegeven op het bord en het toen op de heg gesmeten. Leek me een nogal een omslachtige exercitie maar goed als mensen daar blij van worden dan moeten ze het maar doen. Al is het wel een beetje zonde van en zielig voor de heg.
Bijna bij de kapper aangekomen passeerde ik een vuilnisbak. Zo'n kloeke vuilnisbak die de gemeente bij het winkelcentrum heeft geplaatst in de hoop dat de rotzooi ook daadwerkelijk in de bak gemikt wordt in plaats van op de grond. Dat hadden de dorpsgenoten ook gedaan want de bak zat propvol, maar uit zijn grote grijze mond stak een bos zalmkleurige rozen. Nog gewikkeld in cellofaan en ook de lila strik was nog helemaal in tact. De rozen keken mij zielig aan en riepen zachtjes neem ons mee. Maar daar begon ik niet aan, ten eerste moest ik naar de kapper en ten tweede wist ik niet wat voor viezigheid er nog meer in de vuilnisbak zat, dit met de kotslucht nog vers in het geheugen. Bovendien waarschijnlijk waren het helemaal geen aardige rozen, vast krengen van rozen met de meest akelige stekels en een penetrante geur want wie is er anders zo gek om een bos mooie rozen in de vuilnisbak te kieperen?
Bij de kapper, ontspannen onder het laken en een kopje koffie onder handbereik, dacht ik na over deze bijzondere zaken die ik zomaar tegenkwam op een simpel wandelingetje naar de kapper. Komt vast doordat ik amper geslapen heb dacht ik nog, dat maakt dat je het allemaal niet zo helder ziet. Of ik heb het gedroomd, maar thuis in de spiegel zag ik dacht ik echt naar de kapper was geweest.
vrijdag 9 september 2016
Afscheid
Elk afscheid is de geboorte van een herinnering zei Salvador Dali en volgens Marco Borsato bestaat afscheid nemen niet!
An me hoela! Afscheid nemen bestaat echt wel, want vanmorgen deed ik het. Vanmorgen namen manlief en ik samen afscheid van onze zoon die voorgoed naar Frankrijk vertrekt. Naar zijn grote liefde en naar zijn nieuwe baan.
Voordat hij zijn koffer af moest geven bij de incheckbalie kregen we nog een bere-omhelzing en we bleven nog even kijken totdat de koffer opgeslurpt was door de band die hem naar het vliegtuig zou brengen. Zoon draaide zich nog even om, zwaaide en liep met zijn handbagage naar de douane. Uit het zicht, op weg naar zijn nieuwe leven, zijn toekomst.
Achter mijn, door het helle licht gelukkig wat getinte brillenglazen, liepen mijn ogen vol. 22 jaar, 9 maanden en 7 dagen geleden lag hij voor het eerst in mijn armen. Een klein wurm van nog geen vijf pond dat ernstig te lijden had gehad door de zwangerschapsvergiftiging, maar die zich mooi niet liet kisten.
Nu komt hij boven mijn hoofd uit, heeft soms een woeste baard, maar altijd vriendelijke, lachende ogen.
Op de terugweg besloten we maar even een rondje markt te doen in Amstelveen, want om nu direct terug te keren naar dat lege nest leek ineens toch niet zo'n goed plan. Dat nest is trouwens helemaal niet zo leeg want dochter is er natuurlijk nog, al is zij ook al op de rand van het nest gaan zitten en zal het niet lang meer duren voor ze haar vleugels uitslaat. Ook heeft zoon zijn sporen nog behoorlijk nagelaten, want er staan nog ruim zeven volle vuilniszakken die naar de gemeentewerf moeten worden gebracht. Een mooi klusje voor papa en mama, al bood hij met een grote grijns nog wel aan om het zelf weg te brengen, maar ja wanneer dan? Het vliegtuig wachtte niet.
Ik heb altijd geroepen dat ik geen last ga krijgen van het lege-nest syndroom en dat ben ik nog steeds niet van plan. Toch voel ik me vandaag een beetje verscheurd. Eigenlijk net zo als ik toen de zwangerschapstest in mijn handen had. Ik wist dat mijn leven ging veranderen en was er blij mee, maar wat er zou veranderen was nog niet duidelijk. Ook nu zal het even wennen zijn zonder zijn gezellige verhalen, de gekke koosnaampjes die hij me te pas en te onpas gaf en zijn humor. Wat ik niet zal missen is zijn rotzooi want in dat specifieke deel van de opvoeding zijn wij deerlijk gezakt. Een ongelooflijke rommelkont is het. Dat wordt nog wat in Frankrijk, maar dat is mijn pakkie an niet meer.
Eenmaal thuis deed ik toch een klein opruimrondje, de vuilniszakken verzameld want die gaan morgen naar de werf en haalde ik in zijn lege kamer het bed af. Hij had de afgelopen dagen alles ingepakt en opgeruimd en de kasten zijn nu leeg en voor het eerst in jaren zien we de bovenkant van zijn bureau. Wat een ruimte ineens. Ja hoor mam alles is gezogen en ik heb het schoongemaakt. Hmmm nou mijn versie van schoon is een tikkie anders. Daar ga ik de komende week op mijn gemakje nog wel even met een emmer sop door.
En toch, terwijl ik zo zat te mijmeren op zijn bed terwijl die ellendige tranen alweer de kop op wilde steken (ja ik ben een watje) zag ik ook ineens nieuwe mogelijkheden. Als dat bureau een sopje heeft gehad en ik leg er een grote boekenlegger op is het een prima thuiswerkplek. En het ladekastje, natuurlijk ook na grondige reiniging, is uitermate geschikt om al mijn wolletjes en handwerkboel op te bergen.
Het gaat dus wel goed komen, maar ik moet toch nog even wennen aan mijn nieuwe titel: moeder buiten dienst. Misschien had meneer Dali toch wel gelijk dat er met elk afscheid herinneringen geboren worden. Ik koester ze!
An me hoela! Afscheid nemen bestaat echt wel, want vanmorgen deed ik het. Vanmorgen namen manlief en ik samen afscheid van onze zoon die voorgoed naar Frankrijk vertrekt. Naar zijn grote liefde en naar zijn nieuwe baan.
Voordat hij zijn koffer af moest geven bij de incheckbalie kregen we nog een bere-omhelzing en we bleven nog even kijken totdat de koffer opgeslurpt was door de band die hem naar het vliegtuig zou brengen. Zoon draaide zich nog even om, zwaaide en liep met zijn handbagage naar de douane. Uit het zicht, op weg naar zijn nieuwe leven, zijn toekomst.
Achter mijn, door het helle licht gelukkig wat getinte brillenglazen, liepen mijn ogen vol. 22 jaar, 9 maanden en 7 dagen geleden lag hij voor het eerst in mijn armen. Een klein wurm van nog geen vijf pond dat ernstig te lijden had gehad door de zwangerschapsvergiftiging, maar die zich mooi niet liet kisten.
Nu komt hij boven mijn hoofd uit, heeft soms een woeste baard, maar altijd vriendelijke, lachende ogen.
Op de terugweg besloten we maar even een rondje markt te doen in Amstelveen, want om nu direct terug te keren naar dat lege nest leek ineens toch niet zo'n goed plan. Dat nest is trouwens helemaal niet zo leeg want dochter is er natuurlijk nog, al is zij ook al op de rand van het nest gaan zitten en zal het niet lang meer duren voor ze haar vleugels uitslaat. Ook heeft zoon zijn sporen nog behoorlijk nagelaten, want er staan nog ruim zeven volle vuilniszakken die naar de gemeentewerf moeten worden gebracht. Een mooi klusje voor papa en mama, al bood hij met een grote grijns nog wel aan om het zelf weg te brengen, maar ja wanneer dan? Het vliegtuig wachtte niet.
Ik heb altijd geroepen dat ik geen last ga krijgen van het lege-nest syndroom en dat ben ik nog steeds niet van plan. Toch voel ik me vandaag een beetje verscheurd. Eigenlijk net zo als ik toen de zwangerschapstest in mijn handen had. Ik wist dat mijn leven ging veranderen en was er blij mee, maar wat er zou veranderen was nog niet duidelijk. Ook nu zal het even wennen zijn zonder zijn gezellige verhalen, de gekke koosnaampjes die hij me te pas en te onpas gaf en zijn humor. Wat ik niet zal missen is zijn rotzooi want in dat specifieke deel van de opvoeding zijn wij deerlijk gezakt. Een ongelooflijke rommelkont is het. Dat wordt nog wat in Frankrijk, maar dat is mijn pakkie an niet meer.
Eenmaal thuis deed ik toch een klein opruimrondje, de vuilniszakken verzameld want die gaan morgen naar de werf en haalde ik in zijn lege kamer het bed af. Hij had de afgelopen dagen alles ingepakt en opgeruimd en de kasten zijn nu leeg en voor het eerst in jaren zien we de bovenkant van zijn bureau. Wat een ruimte ineens. Ja hoor mam alles is gezogen en ik heb het schoongemaakt. Hmmm nou mijn versie van schoon is een tikkie anders. Daar ga ik de komende week op mijn gemakje nog wel even met een emmer sop door.
En toch, terwijl ik zo zat te mijmeren op zijn bed terwijl die ellendige tranen alweer de kop op wilde steken (ja ik ben een watje) zag ik ook ineens nieuwe mogelijkheden. Als dat bureau een sopje heeft gehad en ik leg er een grote boekenlegger op is het een prima thuiswerkplek. En het ladekastje, natuurlijk ook na grondige reiniging, is uitermate geschikt om al mijn wolletjes en handwerkboel op te bergen.
Het gaat dus wel goed komen, maar ik moet toch nog even wennen aan mijn nieuwe titel: moeder buiten dienst. Misschien had meneer Dali toch wel gelijk dat er met elk afscheid herinneringen geboren worden. Ik koester ze!
zondag 4 september 2016
Omslag doek af!
Mijn omslagdoek is af! In twee weken tijd heb ik hem gemaakt en ik heb er veel plezier aan beleefd. Het is een heerlijk patroon om te haken voor de televisie of tijdens het luisteren naar muziek. Als je eenmaal in de cadans zit van het patroon dan is het go with the flow. Lekker hoor.
Zoals eerder aangekondigd gaat hij in de veiling voor het goede doel. Morgen hang ik hem op kantoor en plaats de foto's op onze sponsorwebsite. Wie het hoogste biedt mag hem hebben. Zo draag ik mooi mijn steentje bij en de organisator van onze actie was al erg enthousiast dus het moet vast lukken. Zo niet hou ik hem zelf of geef ik hem weg.
Gisteren had ik voor de zekerheid nog even een bol grijs bijgehaald, gelukkig lag er onder in de bak nog eentje met hetzelfde kleurnummer, want ik was bang dat ik niet genoeg wol over had voor de franjes. Het was maar goed dat ik deze vooruitziende blik had, want inderdaad had ik niet genoeg.
Toen ik zo voor de bak met wolletjes stond bekroop me de verleiding om er nog eentje te maken, maar dan in een andere kleur. Er lag namelijk een mooie kleur blauw. Eigenlijk moet ik gauw aan de 10 laatste lapjes voor mijn deken, maar aan de andere kant de sponsoractie loopt nu en eindigt eind oktober dus waarom zou ik er niet nog eentje maken. Allemaal voor het goede doel natuurlijk.
De wolletjes in de bak hadden allang in de gaten dat ik stond te twijfelen en die gingen er nog eens goed voor liggen om zich van hun beste kant te tonen. Verleidelijk fluisterden ze me toe. Doe het nou maar, met die deken komt het wel goed, dit is echt een goed doel. Ja en toen was ik om en kocht ik vijf bollen blauw.
Gisteravond heb ik de franjes afgemaakt en vanmorgen bij de koffie heb ik eerst de laatste grijze draadjes afgehecht en toen de blauwe opgezet. Net toen het even droog was en een klein zonnetje zich liet zien heb ik de grijze op de kiek gezet.
We zijn de sponsoractie gestart voor Amref Flying Doctors. Met onze actie willen we geld inzamelen om meer verloskundigen te kunnen opleiden in Afrika zodat moeders en pasgeboren babies de juiste zorg krijgen en de moeder en kindsterfte teruggedrongen wordt. Ik draag het doel een warm hart toe. Ik zou er zelf namelijk niet aan moeten denken dat ik tijdens mijn eigen bevallingen helemaal geen ondersteuning zou hebben gehad van mijn verloskundige en die medische zorg en steun gun ik alle vrouwen ter wereld!
Zo en nu ga ik gauw weer verder met de blauwe en hou jullie op de hoogte!
Zoals eerder aangekondigd gaat hij in de veiling voor het goede doel. Morgen hang ik hem op kantoor en plaats de foto's op onze sponsorwebsite. Wie het hoogste biedt mag hem hebben. Zo draag ik mooi mijn steentje bij en de organisator van onze actie was al erg enthousiast dus het moet vast lukken. Zo niet hou ik hem zelf of geef ik hem weg.
Gisteren had ik voor de zekerheid nog even een bol grijs bijgehaald, gelukkig lag er onder in de bak nog eentje met hetzelfde kleurnummer, want ik was bang dat ik niet genoeg wol over had voor de franjes. Het was maar goed dat ik deze vooruitziende blik had, want inderdaad had ik niet genoeg.
Toen ik zo voor de bak met wolletjes stond bekroop me de verleiding om er nog eentje te maken, maar dan in een andere kleur. Er lag namelijk een mooie kleur blauw. Eigenlijk moet ik gauw aan de 10 laatste lapjes voor mijn deken, maar aan de andere kant de sponsoractie loopt nu en eindigt eind oktober dus waarom zou ik er niet nog eentje maken. Allemaal voor het goede doel natuurlijk.
De wolletjes in de bak hadden allang in de gaten dat ik stond te twijfelen en die gingen er nog eens goed voor liggen om zich van hun beste kant te tonen. Verleidelijk fluisterden ze me toe. Doe het nou maar, met die deken komt het wel goed, dit is echt een goed doel. Ja en toen was ik om en kocht ik vijf bollen blauw.
Gisteravond heb ik de franjes afgemaakt en vanmorgen bij de koffie heb ik eerst de laatste grijze draadjes afgehecht en toen de blauwe opgezet. Net toen het even droog was en een klein zonnetje zich liet zien heb ik de grijze op de kiek gezet.
We zijn de sponsoractie gestart voor Amref Flying Doctors. Met onze actie willen we geld inzamelen om meer verloskundigen te kunnen opleiden in Afrika zodat moeders en pasgeboren babies de juiste zorg krijgen en de moeder en kindsterfte teruggedrongen wordt. Ik draag het doel een warm hart toe. Ik zou er zelf namelijk niet aan moeten denken dat ik tijdens mijn eigen bevallingen helemaal geen ondersteuning zou hebben gehad van mijn verloskundige en die medische zorg en steun gun ik alle vrouwen ter wereld!
Zo en nu ga ik gauw weer verder met de blauwe en hou jullie op de hoogte!
Abonneren op:
Posts (Atom)