Opzetten en afhechten

Afgelopen zaterdag was de eerste les van de cursus Finishing Touch in de Jordaan. Ik had er zin in!      De les begon om 16.00 uur en even na drie uur liep ik naar de metro die mij in hartje Amsterdam uitspuugdbij het centraal station. De zon scheen uitbundig en er hing een lekker sfeertje in de stad. 

Het was gezellig druk, maar de hordes toeristen die pré corona door de stad stampten zijn nog niet massaal aanwezig. 

De tram bracht me naar de halte Dam voor het oude postkantoor en de conducteur hield iedereen in de smiezen. Voor we vertrokken werd een jongeman door hem in plat Amsterdams verzocht om zijn mondkappie goed op te doen en zijn voeten van de bank te halen want dat doe je thuis ook niet! Heerlijk!

Via de Molsteeg liep ik over de Torensluis, alwaar Multatuli vanaf zijn sokkel peinzend de stad aanschouwt, naar de handwerkzaak. Twee medecursisten waren er vandaag omdat de groep in tweeën was gesplitst. Zo kon de "juf" ons gemakkelijk uitleg en alle aandacht geven en was het nog op 1,5 meter afstand. De volgende les is dat niet meer en dat hoeft natuurlijk nu ook niet meer. 

Wat was het gezellig om daar op die vide te zitten aan de grote zwarte tafel met een kopje thee en al die mooie handgebreide maaksels om ons heen. Wij moesten natuurlijk zelf aan de slag en na een voorstelrondje gingen we aan de slag met een (voor mij) nieuwe manier van opzetten: De Oud Noorse opzet!

Ik heb breien geleerd toen ik ongeveer zes was en zet altijd op volgens de, wat ik nu weet "lange draad opzet" en het was dus wel even wennen om dat op een andere manier te doen, maar na even oefenen had ik de slag te pakken en moesten we 20 steken opzetten en een lapje breien van zo'n 12 toeren. Toen dat klaar was leerden we, voor mij ook weer nieuw, een andere manier van afkanten. Dat zorgt er voor dat het wat losser wordt. Toen dat lapje klaar was moesten we nog eenzelfde lapje breien. 

De twee lapjes gingen we daarna aan elkaar zetten en op dat moment was mijn doel van de cursus eigenlijk al behaald, want mijn eigen manier van in elkaar zetten daar was en ben ik niet zo tevreden over. Dat was ook de reden dat ik deze cursus wilde doen en nu heb ik echt een hele mooie manier geleerd om breiwerk aan elkaar te zetten. Dat vergt best nog wel even wat oefening, maar dat is juist leuk. 

Terwijl we daar zo ijverig zaten te priegelen kwamen er twee dames de trap op en één van de dames bekeek ons en riep daarna lachend, nou in Noorwegen breien wij heel anders hoor! Oh ja? Ja wij breien alleen maar op rondbreinaalden. Deze dame was een Nederlandse, geëmigreerd naar Noorwegen en was nu een weekendje in Amsterdam en zo ontstond er een gezellig gesprek, waarbij de Nederlandse dame vertaalde voor haar Noorse vriendin. Wel leuk dat we toevallig net met die oud Noorse opzet bezig waren!

Antoinette, onze juf, is een echte breifreak en kan heel leuk vertellen en duidelijk uitleggen. Zij heeft bij het Amerikaanse breigilde (TKGA) het Master of Knitting programma gevolgd en heeft daar alle drie de niveaus doorlopen en met succes afgerond. Ze vertelde hoe dat in zijn werk gaat, welke werkstukken je daarvoor moet maken, die dan moet opsturen naar Amerika en dat je die dan terugkrijgt met rode draadjes op de plek waar je een foutje hebt gemaakt. Als het teveel rode draadjes zijn moet je alles opnieuw maken. Toen wij cursisten riepen dat wij dan echte amateurs zijn, moest ze lachen en gaf aan dat dat helemaal niet uitmaakte omdat ieder breiwerk uniek is en als het voor de breister akkoord is dan is het prima. Dat dat nu juist het leuke is aan breien! 

De les vloog om en aan ons eigen meegebrachte breiwerk kwamen we niet eens toe, maar wat heb ik nu al veel geleerd en veel inspiratie opgedaan. Ik heb nu al zin in de volgende les!

                                              

Adriana is Af!

Deze week haakte ik de laatste toeren van de Adriana Sprei! Vanmiddag hechtte ik alle draadjes af en nu is hij dus helemaal klaar. Klaar om te verhuizen naar de studio in het centrum van Amsterdam waar onze dochter woont. Ik heb hem op haar  verzoek gemaakt en zij heeft de kleur uitgezocht. 

Altijd lekker als een project weer klaar is en toch ook weer niet omdat het gewoon zo'n fijn patroon is om onder handen te hebben. Op een gegeven moment weet je het uit je hoofd en kun je haken terwijl je televisie kijkt of naar de radio luistert. 

Ik ga maar weer eens op zoek naar een nieuw haakproject. Misschien een derde Adriana voor in de logeerkamer of als een verjaardagscadeautje, of voor een goed doel, er is altijd wel iemand die ik er blij mee kan maken. 

Misschien is het ook tijd om eens een nieuwe techniek te leren. Eind september was er de Snaggletooth mal van Scheepjes en gedurende een korte periode kon je het patroon gratis downloaden. Dat heb ik toen gedaan omdat ik dat een hele leuke deken vond. En vind! 

Ik heb weliswaar nog nooit mozaïek gehaakt maar op YouTube staan veel filmpjes en ik denk dat ik daar wel uitkom. Van de Adriana sprei heb ik ruim 2,5 bol over in de kleur Ameland. Eens kijken of ik daar wat mooie kleuren bij kan zoeken. Jammer is dat de staalkaart van Scheepjes Colour Crafter niet meer leverbaar is. Maar goed de winkels zijn weer open dus een uurtje snuffelen in een wolwinkel is ook geen straf. 

Helaas verkoopt de wolwinkel in de Jordaan waar ik morgen mijn eerste les heb van de cursus Finishing Touch geen Colour Crafter. Misschien maar goed ook anders kom ik niet aan mijn "huiswerk" toe. 

Ik ga nog wel eens snuffelen, naar leuke combinaties, maar eerst gaan we zo naar Marseille bellen en onze jarige Arthur feliciteren met zijn 4e verjaardag! Over 3 weken gaan we er naar toe en dan gaan we knuffelen! Een paar dagen geleden spraken we hem via FaceTime en toen vertelden we hem dat we dan komen en samen een cadeautje met hem gaan kopen. Dat vond hij een goed idee. Een raceauto wil hij graag hebben én we gaan dan een grote garage bouwen oma! Tuurlijk schat! 

Lesmateriaal!

Als je al bezig bent met het haken van een deken en als je al een sjaal op de breipennen hebt staan waarom zou je dan nog een ander breiwerkje op de pennen zetten? 

Nou eh, dat zit zo!

Begin januari schreef ik al dat als er weer cursussen georganiseerd zouden worden in de handwerkzaak in de Jordaan in Amsterdam, ik daar graag eentje van zou willen doen. Toen zaten we nog in lockdown en was er nog geen zicht op, maar een paar weken later toen er versoepelingen werden aangekondigd kreeg ik niet lang daarna een mailtje van De Afstap dat er diezelfde week cursussen online kwamen. 

En jawel hoor, later die week stonden ze online en ben ik er eens goed voor gaan zitten. Er was een workshop Top Downbreien en dat leek me wel wat, maar helaas kwamen de data mij niet goed uit. Sokken breien was ook een optie geweest, al heb ik dat al eens gedaan dus is dat niet echt nodig, maar uiteindelijk heb ik gekozen voor de cursus Finishing Touch! 

De afwerking van je met liefde en plezier gebreide project is bepalend voor hoe blij je met het resultaat bent. Investeer dus eens in een cursus over de perfecte afwerking. Netjes in elkaar zetten, de geschikte opzet en afkanting kiezen en nog veel meer handigheidjes passeren de revue tijdens deze cursus. Waarschijnlijk zeg je achteraf: “Had ik dat maar eerder gedaan…”

Deze tekst staat er bij de uitleg van de cursus en dat leek me wel wat, want afwerken en het in elkaar zetten van een trui vind ik soms nog wel eens lastig. Ik zou daar graag wat meer in willen leren en ook hoop ik dat er continentaal breien aan bod komt. 

Ik heb breien geleerd op twee pennen en doe dat op een beetje gekke manier. De breipen in mijn rechterhand laat ik steeds los om de draad op te pakken. Nu boeit mij dit zelf niet, maar mijn handen zijn natuurlijk zeurpieten en gaan klagen als ik te lang brei. Continentaal breien schijnt makkelijker te gaan en beter voor je handen te zijn. Zeker op een rondbreinaald. 

Nu heb ik daar zelf al mee geoefend en een rechte steek lukt me, maar averecht niet. Ondanks filmpjes op Youtube krijg ik dat niet voor elkaar en nu hoop ik dat de brei juf me het voor kan doen. Dan beklijft het misschien wel. 

Maar goed voor deze cursus moet ik een breiwerkje meenemen, verschillende (rondbrei) naalden en wat garen in verschillende (lichte) kleuren. Dat laatste is geen probleem, maar mijn golvensjaal is geen breiwerk wat ik makkelijk kan doen met anderen erbij en dat heeft ook niet zoveel zin omdat je dat niet in elkaar hoeft te zetten. 

Daarom ben ik naar de Zeeman gegaan en heb daar 5 bolletjes roze supersoft gehaald, heb een patroon opgezocht van een truitje met raglan mouwen, want ook dat wil ik graag eens doen en zocht in de breibijbel een lief ajourpatroontje. Dat werd steek nummer 125, een klaverblaadje. 

Het is dus lesmateriaal, maar als hij goed lukt dan geef ik hem aan mijn nichtje voor haar dochter van 3, het zusje van Noan. 

Zaterdagmiddag om 16.00 uur is mijn eerste les en ik heb er zo'n zin in om daar op de vide van dat knusse winkeltje met andere vrouwen gezellig te zitten breien. Iets gezelligs in deze akelige tijd waarin er zomaar weer een oorlog woedt!

Misschien moet ik maar een mooi wolletje kopen zaterdag en opsturen naar meneer Poetin met de boodschap ga breien in plaats van oorlog voeren. 

Aangewaaid!

Je let even niet op en ineens ben je zomaar in de derde week van februari gewaaid! Misschien komt het wel door al die stormen van de laatste weken dat de tijd zo snel gaat, maar voor mijn gevoel raast de tijd. Een dag is zo om en een week ook. 

Toch heb ik niet stil gezeten. Niet alleen druk op het werk geweest, maar ook thuis want wij hadden wat te vieren! Afgelopen zondag werd mijn man 60 jaar en daar wilde ik een feestje van maken. De planning daarvoor en het regelen van iets leuks was nog wel een dingetje vanwege de coronaregels, maar dat is allemaal goed gekomen. 

Ik nam stiekem contact op met de leidinggevende van mijn man en vroeg een dag vrij. Zij vond dat prima en beloofde zijn agenda in de gaten te houden en de gemaakte afspraken voor die dag in het geheim af te zeggen. Toen dat was geregeld boekte ik een nachtje in een mooi hotel in Scheveningen en reserveerde een restaurant voor een lekker hapje eten. Nu was ik de weken daarvoor regelmatig aan het werk op onze vestiging in Den Haag en kon dus fijn sparren met collega's welk hotel/restaurant wel of niet leuk was. 

Ondertussen had ik via Greetz drie kaarten gemaakt waarvan de eerste drie dagen voor zijn verjaardag arriveerde met de tekst, nog 3 nachtjes slapen en dan ben je jarig. Daarin stond de opdracht dat hij zijn mooiste overhemd moest klaarleggen en zijn zwembroek. (het hotel had een zwembad). De dag daarna kreeg hij opnieuw een kaart met afbeeldingen die al verwezen naar het uitstapje en op zaterdag uiteindelijk de laatste kaart met daarin de bestemming. 

Zondag klom ik vroeg uit mijn bed om de cijferballonnen op te blazen en ontbijt te maken. Onze dochter arriveerde en we maakten de jarige wakker met gezang. Na de felicitaties, cadeautjes en ontbijt reisden we met zijn drieën af naar Scheveningen. Het werd een heerlijke dag en hoewel de hele week regen was voorspeld scheen de zon uitgebreid om het feestelijke gevoel mooi te omlijsten. 

Er waren de afgelopen jaren regelmatig momenten dat ik aan zijn ziekenhuisbed zat en dat het helemaal nog niet zo zeker was dat hij de 60 zou halen dus was het een extra fijne verjaardag. Iets om heel dankbaar voor te zijn. Het is heel fijn dat de kinderen en ik hem nog hebben en dat het nu naar omstandigheden goed gaat. Gezondheid is een broos ding, niet te koop en superfijn als het goed is. 

Dus dat! 

Nu deze feestelijkheden achter de rug zijn, (er komt nog een uitgebreide borrel met familie en vrienden en volgende maand gaan we het in Marseille ook nog vieren met zoon, schoondochter en Arthur) zijn we weer over tot de orde van de dag. 

Werken en in de vrije tijd een beetje handwerken. Dat liep deze week ook nog even door elkaar. Afgelopen dinsdag had ik een afspraak met de collega's die mijn werk gaan overnemen en toen had ik mijn verkeerde boekje meegenomen. Ik heb een blauw notitieboek waarin ik alles opschrijf over mijn handwerkprojecten. Wanneer ik start met het project, welk patroon, welk garen en kleurnummer, welke naald en hoeveel toeren. Bij de golvensjaal noteer ik bijvoorbeeld ook welke regel van het patroon ik net gebreid heb zodat ik altijd weet waar ik weer moet beginnen. Nu heb ik ook een notitieboek voor mijn werk waarin ik alles opschrijf, alle acties die ik moet doen, dingen die ik moet onthouden en de stand van zaken van bepaalde dingen. Ik ben begin januari in een nieuwe begonnen en deze is ook blauw! 

Je raadt het al, ik had het verkeerde boekje meegenomen en kon mijn nieuwe collega's dus alles vertellen over het aantal steken en toeren van mijn olifantendekentje en het aantal blokken in de Adrianasprei, maar niet over verzuimcijfers! 😀 Gelukkig heb ik een goed geheugen en had ik mijn laptop bij me, maar grappig was het wel! 

En zo zijn we in de zaterdag aangewaaid na Storm Eunice. Wat ging het hier tekeer. We hebben zelf geen schade, maar terwijl ik gister knus zat te breien is er op nog geen twee kilometer van ons huis iemand overleden door de storm. Afschuwelijk. Zo zie je maar weer hoe kwetsbaar het leven is. 

Fijn weekend!

Nog 5 maanden!

Het is 1 februari vandaag en dat betekent dat ik aan het aftellen ben. Nog 5 maanden ben ik bezig in mijn huidige baan en dan is het klaar. Nog 5 maanden genieten van wat ik nu heb. 

Het is wel een beetje een gek idee en ik ben dan ook aan het nadenken hoe ik de zoektocht naar een nieuwe baan ga aanpakken. Allereerst moet er natuurlijk een recent cv komen. Laatst werd ik benaderd door iemand die nu een vacature heeft en die vroeg of ik een cv had die ik naar hem kon mailen. 

Nou eh, nee nog niet. Dat wordt dus stap 1, een nieuw cv. Zo'n cv moet er een beetje gelikt uitzien en de ontvanger een beetje nieuwsgierig maken. Omdat ik nu zelf de werving en selectie doe krijg ik honderden cv's per jaar onder ogen en daar zitten pareltjes tussen qua layout maar ook episteltjes met drie regels. 

Ook moet er een foto op en daar moet ik voor naar een echte fotograaf. Het moet tenslotte wel een beetje professioneel overkomen. Ik krijg soms cv's met foto's van mensen in een badpak, of op een terras met een groot glas wijn in de hand, of innig verstrengeld met een python om hun nek, of dansend op een bruiloft. Heel leuk allemaal, maar niet erg professioneel. 

Dat moet ik dus anders aanpakken. Zo'n foto laten maken vind ik nog een heel ding. Als ik in de spiegel kijk en ik zie die ouwe kop, dan denk ik wel eens, misschien moet ik daar eerst iets aan laten doen. En dan bedoel ik niet het mes erin, oh nee dat zeker niet, maar wel een beetje opschuren zeg maar. 

Toen ik in december voor controle van mijn hand naar de kliniek moest, werd er op een groot scherm aan de muur een reclamefilmpje vertoond van zo'n correctieboer die in hetzelfde pand gevestigd is. Je kunt daar je kop laten verbouwen voor een paar lieve duiten, maar ook zonder dat er messen aan te pas komen kunnen ze behoorlijk wat verbeteren en de kreukels uit je behang strijken. 

Daar heb ik over nagedacht, maar stel je hebt de boel laten doen en je maakt van je opgeleukte hoofd een foto die pontificaal op je cv komt en je wordt uitgenodigd voor een gesprek. Dan weet je maar nooit of je er nog zo fris en fruitig uitziet als op die foto en dan schrikken de recruiters zich een hoedje als je toch weer gekreukeld binnen komt zeilen. 

Dus nee, dat doe ik toch maar niet. Ze moeten maar genoegen nemen met die kreukels, die heb ik tenslotte eerlijk en zelf verdiend. 

Maar goed, nog 5 maanden te gaan en dan is het of Toos Werkeloos of een andere baan! In handwerkland kennen wij de WIP en de UFO en dit project ga ik maar WIF noemen. Work In Future!

Ik hou jullie op de hoogte!