Fijne jaarwisseling!

De laatste dag van het jaar 2023 alweer. Wat is het hard gegaan! Het was een lastig jaar met moeilijke momenten, maar gelukkig ook met heel veel mooie momenten. De komst van Tim in juli en natuurlijk de geboorte van kleinzoon Laurens die inmiddels alweer 4 maanden is. Een vrolijke, tevreden baby die groeit als kool. Hij is samen met zijn grote broer, mijn kinderen en familie het lichtpunt in mijn bestaan. 

Op handwerkgebied was het geen uitgesproken jaar, maar toch ben ik wel met leuke dingen bezig geweest. De afgelopen weken heb ik bij mijn vader vaak zitten haken. Begin december is hij van boven naar beneden van de trap gevallen en is daarna opgenomen in het ziekenhuis. Dat had nog wat voeten in de aarde want dat wilde hij niet, maar wij kregen hem thuis niet goed verzorgd hoezeer we ons best ook deden en toen kon het niet anders. 

Na ruim een week ziekenhuis is hij naar een transferafdeling gebracht en dinsdag gaat hij naar een revalidatiekliniek. Dat vindt hij zelf allemaal niet leuk, hij wil eigenlijk niet meer leven, maar ja, Magere Hein denkt daar tot nog toe anders over. Het is eigenlijk heel verdrietig als je op deze manier oud moet worden. 

De afgelopen weken ben ik bijna iedere dag een poos bij hem geweest en dan haak ik een paar toeren weg. Dat vindt hij wel gezellig. De andere bewoners op de afdeling die dan ook in de huiskamer zitten vinden dat ook wel gezellig en zo maak je nog eens makkelijk een praatje. Aan de kabeltrui voor Arthur schiet ik dus helemaal niet op, want daar moet ik mijn aandacht bij houden. 

Als ik dan weer thuiskom na zo'n bezoek wordt ik opgewacht door Tim. Hij woont nu 5 maanden bij me en is helemaal gewend. Waar hij in het begin nog wegvluchtte als ik te dichtbij kwam blijft hij nu - soms vreselijk - in de weg liggen en moet ik over hem heen stappen. Zelfs op de trap, maar met Laurens op mijn arm is dat gevaarlijk en moet Tim dus echt aan de kant, wat hij dan met een beledigd miauwtje doet. Sinds kort komt hij s'avonds achter me op de rugleuning van de bank liggen, geeft me kopjes en "kamt" mijn haar. Hij is letterlijk en figuurlijk mijn steuntje in de rug en ik ben zo blij dat hij er is! 

Waar ik ook nog altijd blij van word is het lezen van jullie blogs. Dat is en blijft een gezellig momentje op de dag, al heb ik de laatste weken niet altijd tijd meer om even een reactie te sturen. Het is een beetje hectisch met al het mantelzorgen en de ziekenhuisbezoeken en alles wat daarbij komt kijken. Maar weet dat jullie blogs voor mij ook lichtpuntjes zijn. Gewoon even lezen over dagelijkse dingen en mooie, gezellige en lekkere dingen die jullie maken en laten zien. 

Ik wens jullie dan ook een hele fijne jaarwisseling en dank jullie voor jullie steun en alle lieve reacties op mijn blogs dit jaar. 

Fijne kerstdagen

Wel of niet?

De zomer had haar deuren nog maar net dicht gedaan en de herfst was amper begonnen toen ik al dacht, oh ja straks is het weer kerst. Wat gaan we daar dit jaar van maken. En rees de vraag, wél of géén boom? 

Vorig jaar had ik op een prachtig kerstboeket na geen enkele kerstversiering. Ik kon het niet opbrengen die eerste kerst zonder mijn lief. Mijn lief die altijd van de kerst was en het liefst alles versierde. Van een grote boom tot een volledig kerstdorp op onze brede vensterbank en verlichting in de tuin. 

Geen boom besloot ik, gedoe en al die herinneringen die daar bij gepaard gaan die brengen maar tranen met zich mee. December is van zichzelf al moeilijk genoeg! Met het verlies van mijn lief verloor ik ook mijn kerstgevoel. Dacht ik! 

Want begin november ging ik met Arthur even naar de intratuin hier in Amsterdam voor kattenvoer en kattengrit en daar was de kerst al volop bezig. En daar liep ik met een jochie van 5 die vol voor al dat kerstgedruis ging. Waar ik de lichtjes van al die kerstmeuk weerspiegelt zag in zijn mooie bruine ogen. Die verrukt stil stond bij een opgebouwd dorp en die mijn hand pakte en me langs al die huisjes voerde, met kijk oma een schaatsbaan en kijk daar een draaimolen en kijk hier een kabelbaan. 

Ik stond daar, keek naar dat mannetje en slikte de dikke prop in mijn keel weg en genoot met hem mee. Het was en is wel duidelijk dat Arthur de kerstgenen van zijn opa heeft geërfd. 

Na sinterklaas kwam ik op kantoor en daar had iemand een kerstboompje neergezet met wat lichtjes en een paar ballen. Hmm toch wel gezellig! Een paar dagen later ging ik oppassen op Arthur en Laurens en werd ik meegetroond naar het kerstboompje van Arthur en trots liet hij me de versierselen zien. Met Laurens op mijn arm keek ik met hem mee. 

Eenmaal thuis zocht ik de kersthuisjes van zijn opa op. Ik kon niet overal bij, maar 1 tas met een paar huisjes mocht hij alvast hebben, samen met de skiërs die er ook bij zaten en ik vertelde hem hoe opa daar een prachtig dorp mee bouwde met een eigengemaakte skihelling. Zijn vader zocht de foto's op en samen maakten ze een eigen kerstdorpje en ik beloofde Arthur dat als hij er goed voor zou zorgen, hij elk jaar een paar huisjes erbij krijgt. 

Afgelopen zaterdag ging ik met dochter, zoon en Arthur naar de grote intratuin in Ter Aar, zodat Arthur daar kon genieten van de grote kerstshow en alle dorpen die zij altijd maken. Wat was het gek om daar weer te lopen zonder mijn lief, maar ook weer zo mooi omdat Arthur er zo van genoot. En toen ging de knop om en heb ik samen met hem een boompje uitgezocht. 

Het is wel een kunststofboompje geworden, want een echte kerstboom is giftig voor een kat, maar het is een schattig boompje en thuis zocht ik de kerstspullen op. Dochter deed de lichtjes in de boom en samen met Arthur werd hij versierd. En natuurlijk mocht hij de piek erop zetten. 

En zo heb ik na al het twijfelen toch een kerstboom en hoewel we de kerst niet samen zullen vieren omdat zij naar Frankrijk gaan, hebben we nu toch al samen nieuwe herinneringen gemaakt en daar kom ik die kerst wel mee door! Samen met mijn dochter en met Tim natuurlijk. Die de kerstboom tot nog toe geen blik waardig keurt. Maar wat niet is kan nog komen. 

Makkelijk Recept van de Maand (december)

Het is al weer tijd voor een recept van de maand en na het vorige recept was ik vast van plan om eens een duik te nemen in de kerstmenu's die hier door de jaren heen op tafel zijn verschenen, maar helaas daar is niets van gekomen. 

Mijn vader gaat erg hard achteruit en heeft steeds meer zorg nodig. Gelukkig heeft hij fantastische thuiszorgdames die twee keer per dag komen, maar er blijft nog steeds veel mantelzorg over. Dat doe ik graag voor hem en dat hoef ik niet alleen te doen, want samen met mijn broer en zus zijn we een goed team. 

Ik woon wel het dichtste bij en als hij dan, zoals gisteravond weer gevallen is, ruk ik uit om hem weer overeind te helpen. Het behoeft geen vermelding dat het een hartverscheurend gezicht is om je vader op de vloer aan te treffen. 

Hij kan nog wel genieten van lekker eten en dus kook ik de maaltjes voor hem die hij het lekkerste vindt. Witlof met ham en kaas en aardappelpuree, snijboontjes met een sudderlapje of een lekker stamppotje. 

Al met al een drukke tijd want tussen het mantelzorgen door moet er ook gewerkt worden. En als ik na een drukke en lange werkdag dan eindelijk thuiskom na een ellendig lange file, heb ik zelf ook geen zin meer om uitgebreid te koken. Vaak kook ik in het weekend en vries het in, voor mijn vader, maar ook voor mezelf, maar het gebeurt nog wel eens dat ik op mijn werk zit en denk, oh kak vergeten eten uit de vriezer te halen. 

In dat geval treedt plan B in werking. 

Men neme uit de voorraadkast:

• 1 blik kalfsragout of champignonragout net wat er op voorraad is
• een handje rijst
• een of twee uien
• een paar verdwaalde champignons die ook op moeten
• wat roosjes broccoli die nog ergens in een hoekje van de groentenlade liggen of wat doperwtjes uit de vriezer of uit blik.

Kook de rijst gaar. Snipper en bak de uien bruin en voeg de champignons toe als je die hebt en breng op smaak met peper, zout en een snufje kerrie. Roer de ragout los met een scheutje melk of water in een pan of schaal en warm dit op in de magnetron of op het fornuis. Kook de broccoli of de doperwtjes. Schep de rijst op het bord. Doe daar wat ragout over en de gebakken uitjes. Serveer de groenten erbij en klaar is je snelle maaltijd. Misschien niet het allergezondste maaltje, maar wel erg lekker en een soort van comfortfood en dat kunnen we in deze donkere dagen voor kerst goed gebruiken, een beetje troost-eten!

Ik ben benieuwd welke recept Elizabeth heeft geplaatst en natuurlijk ook de andere dames!

Klunzen met kabels

Wat een leuke reacties had ik op mijn cake van oma Corryblog! Leuk dat dit ook bij anderen mooie herinneringen oproept. Ondertussen is er hier sinds dat blog nog geen cake gebakken. Toen ik Arthur die bewuste vrijdag van school haalde en hem vermomd als moddermannetje - ik ben gevallen oma en ik heb een snee in mijn hand (piepklein schaafwondje) moest ik thuis eerst de modder van hem afbikken. 

Bovendien had hij andere zaken aan het hoofd dan een cake bakken want het was de dag erop Sint Maarten en het verhaal over het afsnijden van een cape om een arme man warm te houden had diepe indruk gemaakt en het lopen met de lampion en liedjes zingen zag hij helemaal zitten. Samen met zijn moeder had hij een prachtige lampion gemaakt. 

Helaas was hij het liedje vergeten en dus oefenden we samen tot het er in zat en de volgende dag toen hij met zijn mama op pad was geweest met zijn vriendjes en andere moeders terwijl ik ondertussen op Laurens paste, kwam hij kletsnat maar stralend terug met een tas vol snoep. Ja Arthur is fan van de Nederlandse tradities. Zeker als er snoep bij komt kijken. 

Maar van cake bakken kwam het maar niet, vanwege mantelzorg voor mijn vader die helaas hard achteruit gaat en ook omdat ik zo graag wilde starten met de kabeltrui voor Arthur! 

Ik heb een mooi patroon uit een boek van Rowan en natuurlijk gebruiken ze ook garen van Rowan. Dat is een heel mooi garen, maar ook erg duur. Een trui voor een jongetje van 5 jaar zou dan op bijna honderd euro komen. Dat vond ik te gortig. En dus kocht ik ander garen. Met een net iets andere stekenverhouding.

Dat betekende dus een proeflapje breien en omrekenen. Laat ik dat laatste nou niet kunnen en daarom heb ik een rekenprogrammaatje die dat wel zou moeten kunnen en ik zette de steken op en begon aan de boord. Normaal gesproken is een boordpatroon niet lastig, maar dit wel want meestal brei je twee averecht, twee recht, maar soms brei je twee averecht en dan drie recht zodat de kabels vanuit de boord straks mooi doorlopen in het patroon. 

Nadat ik zes toeren had gebreid leek het me veel en veel te wijd en dus moest ik wachten tot ik Arthur weer zag en lag het even stil. En ja hoor hij kon hem nog aan als hij 18 zou zijn dus uithalen maar weer. Voor dat ik dat deed had ik wel de trui die Arthur aanhad en hem nog lekker ruim zat, op de boord gelegd en het aantal steken geteld en begon opnieuw. 

Toen ik de boord afhad wilde ik eerst weer meten of het klopte voor ik aan het kabelpaneel begon en daar zat ook weer tijd tussen. Het klopte en toen kon ik eindelijk op mijn gemak starten. Dat lukte afgelopen zondag. S'morgens had ik eerst gebruik gemaakt van het droge weer, er was zelfs een zonnetje paraat, om de bloembollen in de grond te zetten en de tuinstoelen naar binnen in de schuur te doen. Fijn als zo'n klusje ook weer geklaard is. 

Juist toen de lucht begon dicht te trekken zette ik een potje thee en begon aan mijn kabelpatroon. Gelijk de eerste naald kwam ik niet goed uit. Ik hield een steek over. Tellen en nog eens tellen, het patroon nogmaals bestuderen en uiteindelijk zag ik het. Eén kabel start niet met zes steken maar met zeven steken. Na een hele middag prutsen heb ik nu tien naalden in het patroon op de pennen staan. 

De hele week kwam er s'avonds na het werk niks meer van een stukje breien, het is geen patroon waarbij ik ondertussen televisie kan kijken, maar nu heb ik weekend en hoop ik toch echt even een poos tijd te kunnen maken om een flink stuk te breien. En een cake te bakken. Dat ook! 

Het duurde even voor de foto kwam. Met het donkere weer van de afgelopen dagen lukte het niet goed. Maar nu schijnt de zon en ondertussen ben ik al een stukje verder zodat het patroon wat duidelijker te zien is. Het is een repeterend patroon van 16 toeren en ik weet het nu bijna uit mijn hoofd. Toch doe ik dat nog niet want helaas is er een foutje ingeslopen die ik niet heb uitgehaald omdat het te ver was toen ik het zag en geen zin had om helemaal opnieuw te beginnen. In het patroon zelf zie je het niet en ach is het niet zo dat er in echt handwerk een foutje mag zitten? In elk geval ben ik nu op de goede weg en is het heel erg leuk om te doen! 

Cake van Oma Corry (RvdM)

Toen ik klein was woonde oma Corry bij ons. In de jaren zestig toen mijn ouders wilden trouwen was er woningnood en trokken ze bij mijn grootouders in. Opa heb ik niet gekend, hij mij als baby wel, maar oma Corry was mijn grote vriendin.

Van haar heb ik leren bakken. Boterkoek, appeltaart, koekjes en cake! Vaak stonden we dan op donderdagavond in de keuken om iets lekkers te bakken voor het weekend en ik heb daar hele fijne herinneringen aan. 

Voor het recept van de maand, het idee van Elizabeth, was ik dan ook op zoek naar een lekker recept dat een beetje bij de tijd van het jaar past. Het is al november, vroeg donker en de afgelopen week hadden we heel veel regen en daar passen de herinneringen aan het bakken met oma Corry prima bij, de geur van een baksel in de oven die door het huis trekt terwijl de wind langs het huis giert en de regen tegen de ramen slaat. Pure nostalgie! 

Van oma Corry leerde ik dat de basis voor een goede cake van alles 50 gram is. Dus:

• 50 gram roomboter (margarine kan ook maar oma gebruikte altijd roomboter)
• 50 gram zelfrijzend bakmeel
• 50 gram suiker
• 1 ei
• snufje zout 

Als je van bovengenoemde hoeveelheden een cake bakt wordt het wel een heel klein cakeje maar ze leerde me dat je met dit recept de hoeveelheden makkelijk kan aanpassen naar de grootte van je vorm. 

voor mijn cakevorm gebruik ik meestal alles keer 4. Dus 200 gram boter, 200 gram meel, 200 gram suiker en 4 eieren. Alles moet op kamertemperatuur zijn. 

Eerst klop je de boter met de suiker romig en dan gaat er één voor één een ei in. Het volgende mag er pas bij als het vorige ei helemaal is opgenomen. Als dat klaar is dan hang je een zeef boven de kom en zeef je het meel in porties boven het botermengsel. Pas als de eerste portie meel helemaal door het botermengsel is geklopt mag de volgende portie. Een snufje zout er bij en klaar is je deeg voor een basiscake. Hij kan nu de oven in op 150-160 graden hete lucht voor ongeveer een uurtje. 

Zo'n basiscake is van zichzelf al lekker (al doe ik daar wel een zakje vanillesuiker door) maar je kunt natuurlijk heel goed variëren met smaken. 

1. Chocoladecake. Zeef er een flinke eetlepel cacao en wat geraspte chocolade
2. Marmercake. Doe door de helft van het beslag een eetlepel cacao en doe eerst het vanille beslag in de vorm, giet het chocolade beslag er op en roer met een vork een beetje door voor een mooi patroon. 
3. Appelcake. Schil een appel en snij hem in 4 kwarten, klokhuis eruit. Snij de bolle kanten van de appel nu een beetje in, niet helemaal door en bestrooi met kaneel. Leg de appel met de bolle kant naar beneden in je ingevette cakevorm en giet het basis-vanillebeslag er op. 
4. Speculaascake. Roer een eetlepel speculaaskruiden door het beslag. 
5. Bitterkoekjescake. Snij een paar bitterkoekjes in hele kleine stukjes en giet daar een eetlepel amandellikeur over (of amandelessence van dr. Oetker) laat even intrekken en roer de stukjes dan door het beslag. 
6. Kokoscake. Roer een paar eetlepels geraspte kokos door het beslag. Wat ook lekker is om een bounty in hele kleine stukjes te snijden en die door het beslag te roeren. 
7. Framboos/witte chocolade. Rasp een halve of een hele reep witte chocolade en roer deze samen met een half bakje frambozen door het beslag. 
8. Citroencake. Rasp de schil van een gewassen (biologische) citroen en schep dit raspsel om met een schepje suiker en roer door het beslag. 
9. Banaancake. Roer een rijpe, geprakte banaan door het beslag. Mocht je toevallig nog een eetlepel hopjesvla hebben kan deze er ook door. 

Zo zijn er diverse mogelijkheden en kun je veel uitproberen. Misschien hebben jullie nog wel andere variaties. 

Zelf maak ik nog wel eens appelcaketaart. 

Daarvoor gebruik ik vanalles 250 gram en 5 eieren. Ik bekleed dan een springvorm van tenminste 24 cm met bakpapier. Giet het beslag er in en gebruik dan twee appels die ik met de bolle kant naar boven op het beslag druk en met wat kaneel bestrooi. Ik serveer hem dan als puntje taart met een toefje slagroom. Erg lekker en veel sneller klaar dan een gewone appeltaart maken. 

Helaas heb ik geen foto van mijn cakebaksels, maar vanmiddag ga ik Arthur uit school halen en hij blijft een nachtje logeren. Het zou zomaar eens kunnen dat hij zin heeft om een cake te bakken en als dat zo is zullen we een foto van het resultaat hier alsnog neerzetten. 

Storm en zon(nebloem)!

Gisteren was ik zomaar weer eens jarig. Het was een gewone werkdag en ik had er over nagedacht om een dagje vrij te nemen toen bleek dat we inzetbaarheidsadviseursoverleg (mooi scrabble woord) hadden. Dat is altijd leuk omdat wij als inzetbaarheidsadviseur elk in onze eigen regio werken en we elkaar dus niet zo vaak live zien. 

Dus besloot ik om gewoon te gaan werken en toen bleek ook nog dat 1 van de collega's een dag ervoor 25 jaar in dienst was. Dat soort dingen moet je altijd vieren en daarom zorgde ik dat er van de afdeling een leuk cadeautje was. Nu ken ik deze dame natuurlijk nog maar kort en weet ik niet zoveel van haar, maar laatst toen we tussen het vergaderen door een praatje maakten, bleek dat we een gezamenlijke hobby hebben: Haken! 

Dat was een mooi uitgangspunt. Na enig speuren op internet vond ik van Blond een leuke beker voor creatievelingen. Die beker vulde ik met celebration chocolaatjes, een bolletje katoen en een haaknaald! Ingepakt in folie met een strik erom was het een gezellig cadeautje. Toch wilde ik er een persoonlijke noot aan toevoegen, maar wat? 

Toen viel mijn oog op de gehaakte zonnebloem die ik vorig jaar van Akkelien kreeg en die dagelijks dienst doet als sleutelhanger van de achterdeur. Ik zocht het patroon op op haar blog, zocht het garen bij elkaar (helaas had ik geen katoen in die kleuren, maar alleen acryl) en ging aan de slag. 

Het was een gezellig werkje, een zonnebloem haken terwijl buiten de regen tegen de ramen kletterden en het hard waaide, al een voorbode van de storm. De zonnebloem viel door mijn andere garen veel groter uit dan de bedoeling was, maar ik had geen tijd om hem met een kleinere haaknaald te maken en bovendien kunnen zonnebloemen nooit groot genoeg zijn en dus maakte ik hem vast aan een sleutelhanger en hing hem aan het pakketje! 

Hoewel het erg hard waaide reed ik nog voor de echte storm uit naar Bunnik, bepakt met het cadeautje en een cake die ik had gebakken om te trakteren. Andere collega's hadden ons vergaderzaaltje versierd en de stoel van de jubilaris was versierd en ze kreeg een speech van onze leidinggevende, mooie bloemen en het cadeautje van de zaak. En natuurlijk ons cadeautje van de collega's. Ze vond het erg leuk. 

Ook voor mij was er een versierde stoel en mooie bloemen en het was dus een goed begin van mijn verjaardag. Na het overleg reed ik in de storm terug naar huis, maar er was niet veel verkeer op de weg.

S'avonds werd ik verwacht bij zoon en schoondochter, kleinzonen en dochter en werd ik verwend met een heerlijk diner, mooie cadeautjes, dikke knuffels en een mooie tekening van Arthur en hele lieve lachjes van Laurens. Meer dan dat kun je je als jarige niet wensen. Een dag met storm en zon!

Vloerkleedje

Het is een druilerige dag en vanmorgen werd ik wakker van de regen tegen het raam én van Tim die vond dat het tijd was om mijn bed uit te komen. Schiet op mens het is tijd voor mijn brokjes. Op mijn vrije dag vind ik 8.00 uur een beetje vroeg om op te staan, maar omdat ik natuurlijk ook goed voor Tim wil zorgen ben ik zijn bakje gaan vullen om daarna nog even terug te kruipen in mijn warme bed. 

Dat is een beetje gevaarlijk want zo comfortabel onder mijn dekbed komen onvermijdelijk de herinneringen aan die vrijdagochtend, nu 83 weken geleden. De vrijdag dat ik mijn grote liefde verloor! En hoewel het fijn is om aan hem te denken zijn de herinneringen aan die ochtend absoluut niet fijn, maar ze zijn er en ze komen nog regelmatig langs. 

Gelukkig komen ook de fijne herinneringen vaak langs en helpen die fijne herinneringen me juist om weer verder te gaan, stapje voor stapje mijn eigen leven en vooral een toekomst zonder hem vorm te geven. Dat valt niet altijd mee, maar over het algemeen lukt het. Het verdriet wordt niet minder, het gemis wordt alleen maar groter, maar op veel dagen kan ik het wat makkelijker met me mee nemen. Al heb ik geaccepteerd dat dit verdriet altijd bij mij zal blijven totdat ik er zelf niet meer ben. 

Tim had vanmorgen geen boodschap aan verdrietige herinneringen want toen hij had ontbeten kwam hij weer naar boven, sprong op mijn bed en tikte met zijn poot op mijn arm. Aandacht graag! En aaien graag, want daartoe bent u op aarde als poezenpersoneel. 

En dat deed ik dus maar en ging met hem mee naar beneden om de achterdeur open te doen, want meneer wilde naar buiten. Helaas het regende nog en daar begint Tim niet aan. In de regen naar buiten. Doe normaal mens. Dan maar even spelen met hem, want al die energie moet er toch uit. 

Een potje vogelmeppen (een nepvogel op een veer) een potje muis op trap gooien (ik gooi de muis op de trap, Tim gaat er achteraan en mept hem weer naar beneden en dat herhaalt zich tot hij het zat is) en tot slot even rennen achter de laserstraal aan. Die is favoriet en hij maakt zelf duidelijk dat daar mee gespeeld moet worden door de laser van de tafel te gooien en er naast gaan zitten te miauwen. Het duurde even voor ik door had wat hij precies wilde, maar inmiddels kan ik de meeste miauwen interpreteren en meestal aan zijn wensen voldoen. 

Na het spelen was het tijd voor koffie en liet Tim zich als een kleedje op de vloer vallen. He he even rust! Zoals zo vaak heeft hij me weer aan het lachen gemaakt en ga ik deze vrije vrijdag verder invullen. 

Straks een uurtje sporten, boodschappen doen en dan hoop ik een start te kunnen maken met de nieuwe trui van Arthur. En verder moet er natuurlijk veel geaaid worden en ongetwijfeld volgt er nog een speelronde. Wordt het toch nog een vrolijke vrijdag!

DahliJAAAAAAA

Drie jaar geleden had ik zin in Dahlia's in de tuin dus ging ik naar het tuincentrum (net toen het weer mocht in die coronaperiode) en zocht de mooiste uit. Althans degene die volgens het kaartje mooi zouden worden, want die bruine knolletjes met hier en daar een verdroogd sprietje zien er zo in hun zakje niet erg appetijtelijk uit. 

Ik zette ze in de tuin en hoopte op mooie Dahlia's in het najaar. Er kwamen wel wat groene sprieten boven na verloop van tijd, maar bloemen ho maar. 

De jaren daarna kwamen de sprieten steeds wel op, maar kwamen er ook geen bloemen aan. Elke keer dacht ik, ik haal die knollen uit de grond en dan maar geen Dahlia's, maar ik vergat het ook steeds weer. Ik maak de tuin niet meer echt winterklaar, omdat dit beter schijnt te zijn voor de vogels, insecten en overwinterende egeltjes. En ook omdat ik gewoon lui ben! Dat ook! En ook omdat ik zo'n rommelige tuin in de winter leuk vindt om naar te kijken. Een regenbui zorgt voor honderden diamantjes in een uitgebloeide bloem als de zon er op schijnt en daar kan ik erg van genieten. 

Ook dit jaar zaten de knollen nog in de grond en kwamen de sprieten weer op. Dit keer werden ze steeds groter en groter en kronkelden ze zich een weg door mijn border. Omdat ze zo een mooi steuntje werden voor andere bloemen liet ik ze staan. 

En dit jaar werd mijn geduld (of mijn luiheid) dan eindelijk beloond. Prachtige Dahlia's heb ik inmiddels in de tuin. Pure schoonheden van soms wel 15 cm doorsnede. Het is genieten!

Zeker op zo'n dag als vandaag waarop het met bakken uit de lucht komt en alles er buiten troosteloos uit ziet. Ik werkte thuis vandaag (alleen de ochtend) en had dus goed uitzicht op de tuin en mijn mooie Dahlia's. Echt genieten hoor. 

Wel jammer dat die harde wind en striemende regen die Dahlia's en ook mijn andere bloemen een knauw geven. Het is nog geen minuut droog geweest. Tim wil altijd graag naar buiten, maar waar hij dan normaal gesproken voor de achterdeur zit te miauwen, van laat me eruit, zat hij nu op de vensterbank naar de regen te kijken en hij deed geen enkele poging om naar buiten te willen. 

In plaats daarvan heeft hij zich opgekruld in de stoel en ligt uitgebreid te chillen. Ik ga zijn voorbeeld maar eens volgen. Althans me niet opkrullen in mijn stoel en een dutje doen, maar ik ga wel even chillen op mijn vrije middag. Met een kopje thee, mijn haakwerk én uitzicht op mijn Dahlia's! 

Is het geen schoonheid?

Spitsrecept Oktober!

Begin dit jaar at ik met een vriendin in een restaurant in Arnhem. Een restaurant met een groenten- en kruidenkas op de etage boven het restaurant waar ze dus hun eigen groenten en kruiden verbouwen. Dat beloofde veel goeds en vooral lekker eten. 

Mijn vriendin eet vegetarisch en aangezien ik inmiddels flexitariër ben eet ik meestal in haar bijzijn ook vegetarisch. Niet dat ze daar om vraagt, maar omdat juist omdat in zo'n restaurant de kans groot is dat de vegetarische gerechten uitdagend zijn en er dus eens wat anders op je bordje ligt. We kozen voor het gerecht:

Steak van spitskool | Spelt | Morieljes | Gerookte amandel | Bearnaise saus

En we werden niet teleurgesteld. Wat een heerlijk bordje eten. Na afloop probeerden wij de dame van de bediening te verleiden om ons het recept te geven. Ze ging het vragen aan de kok, maar die ging daar natuurlijk niet aan beginnen, wat logisch is. Helaas pindakaas. 

Creatie van de chef!

Toch liet het me niet los en dacht ik weet je wat, dan probeer ik het gewoon zelf. Ik ging los op google en spitte mijn kookboeken eens door en besloot het gewoon maar te proberen. 

Ik kocht een spitskool, gerookte amandelen en ging op zoek naar morieljes. Die waren er op dat moment niet en dus nam ik  gemengde paddenstoelen mee op de markt en een bosje peterselie. Spelt had ik ook niet, maar wel had ik nog wat parelcouscous en dat voldeed ook. 

Het gaat als volgt:

Snijd de spitskool in vier stukken. Spoel schoon onder de kraan en dep twee stukken droog met wat keukenpapier. Doe in een kommetje een beetje olijfolie met wat zout en flink peper, roer om en smeer de twee spitskoolstukken in met de olie. Verwarm de oven op 200 graden, leg de spitskool op een bakplaat en bedek ze met een stuk aluminiumfolie. Zet de kool in de oven voor 20 minuten. Verwijder na 20 minuten de folie en laat de kool nog 20 minuten in de oven. 

Snijd de andere twee stukken spitskool in repen en kook de kool in 10 minuten zacht. Giet af en pureer de kool met wat peterselie tot een gladde puree met de staafmixer. Maak de paddenstoelen schoon en bak ze met een teentje knoflook in een koekenpan tot ze zijn geslonken. Kook de parelcouscous (of de spelt als je die wel hebt) voor twee personen gaar. 

Maak dan de bearnaise saus. Daarvoor heb je nodig:

• 2 eetlepels witte wijnazijn
• 2 eetlepels water
• 1 sjalotje (of een stukje ui) gesnipperd 
• gemalen verse peper
• 2 eierdooiers
• 100 gram boter
• 1 flinke eetlepel gedroogde dragon
• snufje zout

Doe de azijn, water, gesnipperde sjalotje, dragon en de peper in een steelpannetje, breng aan de kook en kook dit in gedurende 3 minuten. Laat even afkoelen. 

Voeg de eierdooiers toe en zet het vuur heel laag en klop dit door de basis. Voeg dan de boter in stukjes gesneden toe en klop dit door de saus. Pas op, zet het vuur op tijd uit, want de boel kan gaan schiften. 

Als de bearnaise klaar is leg dan laagje parelcouscous op twee borden, leg daar de geroosterde spitskool bovenop. Strijk de spitskoolpuree nu uit over de geroosterde spitskool en bestrooi met de verse peterselie en de gerookte amandelen. Schep de paddenstoelen er bij en schep wat bearnaisesaus naast de kool. 

Ik maakte dit gerecht voor mijn dochter en mijzelf en we dronken er een glas Pinot Grigio bij. Maar een spaatje kan natuurlijk ook prima. Dat had ik in het restaurant ook, want ik moest nog een flink stuk terug naar huis rijden.

Het was natuurlijk niet zo mooi als in het restaurant, maar de smaken kwamen goed in de buurt en we hebben heerlijk gegeten. Het is geen gerecht wat op het menu staat na een werkdag, want je moet best veel handelingen doen, maar is zeker geschikt voor een weekend of een vrije dag. 

Creatie van mij.

Vlinders en Kabels

Het heeft even geduurd, maar het vlinderdekentje voor Laurens is af! Nu is het voor de tijd van het jaar nog best warm en is nu een dekentje niet persé nodig, maar Laurens is al kampioen sokken uittrekken en dus zal het dekentje straks als het wat kouder is wel goed van pas komen. 

Het was een leuke steek om te breien en ik heb in elke steek al mijn liefde voor hem gestopt en ik hoop dat hij dat natuurlijk voelt. Nu ja, in ieder geval voelt hij het als ik bij hem ben. Stapel verliefd ben ik op dit jongetje, net als op zijn grote broer. 

Afgelopen dinsdagavond was ik weer even oppassen en lag Laurens in mijn armen tevreden aan een fles te lurken. Aan mijn andere zijde was Arthur gekropen en hij vroeg of ik als Laurens de fles leeg had een spelletje wilde doen. Natuurlijk, zei ik. Zoek er maar een uit en keek naar een stapel spellen die op de tafel stonden. 

Arthur volgde mijn blik en zei, nee die niet oma, die zijn veel te moeilijk voor jou! Oké, van je kleinzoon moet je het hebben. Gelukkig bedoelde hij dat het Franse spellen waren en dat dit lastig te lezen zou zijn. Ik moest er vreselijk om lachen. 

Vervolgens hadden we een goed gesprek. Op school hebben ze het over familie en moesten ze een doos mee naar school nemen met spullen er in die aan familieleden deden denken en daar moesten ze dan over vertellen. Arthur had over mij verteld, dat ik truien voor hem brei (en had de powerrangertrui laten zien) en hij had verteld over zijn opa. Dat hij altijd met hem naar racen keek, naar Max. En dat hij dat nu niet meer kan doen met opa. 

Er was duidelijk nog meer wat hij wilde bespreken dus ik wachtte rustig af. Hij keek me aan met die mooie bruine ogen en zei toen, dat opa Laurens niet niet kan zien en dat Laurens opa ook nooit heeft gezien. Ja, dat is heel verdrietig zei ik. Ja dat vond Arthur ook en uit de grond van zijn hart zuchtte hij; dood zijn is het allerstomste wat er bestaat. Nou daar was ik het hartgrondig mee eens en we deden maar even een groepsknuffel. 

Over de powerrangertrui gesproken, die past niet meer. Arthur is behoorlijk gegroeid en doordat ik zo langzaam was met breien paste hij ook maar net toen hij af was. Zal ik een nieuwe trui voor je breien. Ja dat was goed. Het gaat een stoere kabeltrui worden en Arthur mocht de kleur kiezen. Het wordt een kobaltblauwe trui. 

Ik heb wel eens eerder kabels gebreid dus dat gaat wel lukken, maar ga toch maar eerst een proeflapje breien en even oefenen. Leuk hoor zo'n nieuw project. 

Taart!

Laurens is vandaag precies een maand oud. Wat gaat dat toch hard. Hij is een tevreden baby die alleen maar huilt als hij honger heeft of een schone luier wil. Ook als hij niet lekker ligt dan laat hij van zich horen, maar verder is het een vrolijk mannetje. 

Het is zo fijn dat ze nu zo dichtbij wonen. Afgelopen zaterdag belde zoon met de mededeling ik sta over 1 minuut voor je deur. En toen ik de deur opendeed kreeg ik een maxicosy inclusief baby in mijn handen gestopt terwijl zijn papa de auto ging parkeren. Ik zette hem op de salontafel en Tim kwam even nieuwsgierig snuffelen maar vond het niet zo interessant. Laurens sliep gewoon verder, hij deed 1 oog open toen ik hem uit de maxicosy pakte en keek me even aan, oh ja dat is oma, en deed het oog snel weer dicht. Zoon en ik hebben even gezellig een kopje koffie gedronken en lekker bijgekletst terwijl ik knuffelde met Laurens en hem de fles gaf. Een uurtje later schoof de rest van het gezin aan, inclusief oma Frankrijk en ook wipte mijn vriendin nog even binnen dus het was druk maar erg gezellig. 

Zelfs Tim vond het gezellig want die ging niet boven liggen maar bleef in de buurt en deelde hier en daar een kopje uit en ging zitten kijken hoe Arthur met de playmobil aan het spelen was. Hij wordt steeds minder schuw als er anderen zijn. Bij dochter en mij is hij helemaal gewend. Sinds een week slaapt hij s'nachts niet meer in zijn mandje, maar gaat hij op het voeteneind liggen van mijn bed en ligt dan heerlijk te ronken. Tegen de tijd dat de wekker gaat komt hij aan mijn hand of gezicht snuffelen en kruipt hij dicht tegen me aan en wachten we samen tot de wekker gaat. 

Hij heeft ook ontdekt dat hij op de hoekvensterbank in mijn slaapkamer niet alleen lekker in het zonnetje kan liggen, maar dat het ook een fijne uitkijkpost is. Gisteren kwam ik na mijn werk de straat in rijden en zag ik hem al voor het raam zitten. Toen ik aankwam lopen zag hij dat ik het was en zag ik hem miauwen. Zo schattig. Ik deed de deur open en hij kwam dan ook hard de trap afrennen en moest er eerst uitgebreid geaaid worden voor ik mijn jas op kon hangen. Echt lief. Ik ben zo blij met hem, hij brengt zoveel gezelligheid. 

Inmiddels heb ik al weer twee weken gewerkt na mijn vakantie en ook dat was weer fijn. Ik had er zin in om weer te beginnen, maar zag er ook een beetje tegenop om weer de tredmolen in te gaan. Nog steeds kost werken en een rouwproces veel energie, maar ik merkte de afgelopen twee weken gelukkig dat ook dat beter gaat. Als ik s'avonds thuis kom dan is niet alle energie al op en dat is erg fijn. 

Al met al zijn er dus veel mooie en fijne dingen en dat is dus een reden voor taart! Ik las half september in het blog van Akkelien dat er recepten gedeeld worden en daarom deel ik hier graag een recept van mijn schoondochter met jullie. 

Het is een tomatentaart! Nu is mijn schoondochter erg kieskeurig als het om tomaten gaat en vindt ze onze Nederlandse tomaten maar waterige rode dingen zonder smaak en dus had ze in de vakantie flink wat tomaten ingeslagen in Frankrijk en meegebracht. Ook krijgen Franse familieleden die op bezoek komen het verzoek om tomaten mee te nemen. Haar versie van deze tomatentaart is dan ook verrukkelijk! 

Nu zijn natuurlijk niet al onze Nederlandse tomaten waardeloos, ook hier heb je er goede tussenzitten. Ook al is het soms even zoeken. 

Je hebt nodig:

• 1 rol bladerdeeg of zelfgemaakt deeg voor hartige taart
• Mosterd
• ongeveer 200 gram geraspte kaas, je kunt ook kiezen voor Tomme (AH verkoopt dit) of Comté
• Tomaten (mijn schoondochter gebruikt dus Franse tomaten in verschillende kleuren)
• Oregano, zout en peper naar smaak. 

Bekleedt een quichevorm met het deeg, smeer daarover een laag mosterd uit en verdeel daarover een laag geraspte kaas. Schik de tomaten erop, grote exemplaren door de helft en bestrooi de taart met oregano, peper en zout naar smaak. Zet hem een 30-35 minuten op 180 graden in de oven! Hij is warm erg lekker maar lauw is hij ook heerlijk. Met een lekkere salade heb je een prima maaltijd. De foto is niet heel duidelijk, want de taart die ik maakte was al bijna ingetreden door de visite toen ik bedacht dat ik mijn schoondochter had beloofd om een foto van het resultaat te sturen. 

Top Down!

Begin juli rolde er een mail van de Afstap in mijn digitale brievenbus. De leukste wolwinkel in Amsterdam! In de mail werden nieuwe workshops en cursussen aangeboden en zo kwam het dat ik me gisteren met goede zin naar de stad begaf om de workshop Top Down breien te gaan doen. 

Toen ik destijds het aanbod zag leek me het erg leuk om Top Down te leren breien. Dat wilde ik altijd al eens, bovendien leek het me een mooie invulling van een vakantiedag. We waren met 7 cursisten, waaronder 1 man. Dat was zo leuk, want hij had niet alleen een hele ruime ervaring op breigebied, maar er ook een andere kijk op. Hij breit altijd met een breiriem, ik had daar nog nooit van gehoord en mijn medecursisten ook niet en dus kregen we een demonstratie van hem. Erg leuk om te zien en te horen want hij had er ook een mooi verhaal bij over vrouwen uit Shetland die tussen hun dagelijkse werk door op deze manier konden breien. 

Er lagen prachtige voorbeelden op tafel, van Top Down gebreide truien en ook wat minitruitjes. En zo'n minitruitje gingen wij ook breien. We konden kiezen uit een Yoke model of een Raglan Model. Vijf cursisten, waaronder ik kozen voor de Yoke en de overige twee kozen de Raglan. De breiman koos voor de Raglan en wilde dat dus met de breiriem proberen wat nog best lastig zou worden omdat dit normaal gesproken met een rondbreinaald gaat. Hoe dat breien met die breiriem ging kan ik niet vertellen omdat ik nogal geconcentreerd was op mijn eigen probeersel. 

We startten met de magic loop, ook weer een techniek waarvan ik had gehoord en wat me vreselijk moeilijk leek, maar in de praktijk dus super simpel bleek. Na een boordje breien kwamen de verkorte toeren aan bod om zo meer ruimte te creëren in de hals aan de achterkant. Het was even pielen omdat het natuurlijk een klein truitje werd, maar op een gegeven moment had ik het door. 

Het was een hele fijne dag om zo met een aantal leuke mensen die allemaal van breien houden daar op de vide van de handwerkwinkel te zitten. Buiten ging het gewone leven zijn gang met de glazenwasser die de ramen kwam doen, de ratelende wieltjes van de toeristenkoffertjes, de stank van de vieze jointjes die van buiten soms naar binnen woei, de vechtende honden aan de overkant en het geroezemoes uit de stad. 

Ik heb mijn miniatuurtruitje niet helemaal afgekregen, want tjonge wat gaat de tijd op zo'n dag toch snel en mijn handen protesteerden ook na zo lang breien achter elkaar, maar ik begrijp het principe nu en kan het thuis afmaken, we kregen de uitleg en het patroontje en nog vele tips mee, maar eerst wil ik nu echt het vlinderdekentje voor Laurens afmaken. Dat heeft voorrang. 

Als het dekentje af is ga ik me wel eens beraden welke trui ik dan op deze manier ga maken. Voor Arthur wil ik nog graag eens een stoere kabeltrui maken, maar in de boeken die als voorbeeld op tafel lagen gisteren zag ik ook heel veel mooie truien. Mijn buurvrouw had een patroon van een beeldschone trui bij zich. Zij wilde deze voor haarzelf gaan maken. Ik twijfel nog of dat voor mezelf een goed passende trui zou kunnen zijn. Het scheelt nog wel in zo'n trui of het wel gaat passen als de voorgevel wat ruimer is zeg maar. Ach ik kom zoveel mooie patronen tegen en die kun je ook niet allemaal maken. We gaan het zien, voorpret is ook leuk. 

Van deze workshop had ik het allemaal, voor-tijdens- én napret!

Nieuwe avonturen van Tim

Al bijna zeven weken woont Tim nu bij mij en van die schuwe kat uit het asiel is bijna niets meer over. Meneer paradeert door het huis alsof hij de baas is, waarbij hij mij, als zijnde zijn personeel, niet alleen duldt maar ook zijn liefde komt betuigen. 

Het is zo gezellig en hij doet steeds andere, nieuwe, dingen ik zou er wel een boek over kunnen schrijven. Dat doe ik maar niet, maar een blog wel. 

Zo'n twee weken geleden, mijn laatste werkweek voor de vakantie, stond hij opeens op maandagochtend bij de achterdeur te miauwen. Hij wilde naar buiten! Nou prima. Mijn bureau staat voor het raam in de kamer naast de achterdeur dus al werkend kon ik hem in de gaten houden. 

Eerst bleef hij nog in de buurt van het huis, maar allengs liep hij verder de tuin in en zag ik soms zijn staart tussen de plantenpotten bewegen. Tussen zijn wandelingetjes door kwam hij steeds even kijken of ik er nog wel ben. 

Die controlerondjes doet hij nog steeds. Ik heb nu vakantie en vond het dus niet zo prettig dat hij me s'morgens al om zes uur wakker maakte en gelukkig doet hij dat nu wat later sinds ik op internet las dat je dit gedrag moet negeren. Nu komt hij tussen half acht en acht uur. Hij springt dan al luid miauwend op mijn bed en komt dan aan mijn hoofd snuffelen en tikt met zijn poot op mijn hand of hoofd. Dat laatste doet hij ook overdag als hij iets van me gedaan wil hebben. 

Als we dan beneden komen en ik zijn bak schoonmaak en zijn eten en drinken verzorg dan gaat hij direct daarna bij de achterdeur staan. Graag openmaken vrouw, want de buitenavonturen lonken! Hij heeft al een ontmoeting gehad met poes Toontje. Eerst zaten ze naar elkaar te kijken door de kieren van de schuttingdeur en toen Toontje het vorige week waagde om in de tuin te komen hebben ze elkaar live ontmoet. Dat was geen succes! Toon keek naar Tim en ze begon heel hard te blazen. Tim keek naar Toon, vanaf de mat binnen, en liet een hele diepe, langgerekte miauw horen waar Toon verschrikt van opkeek en een stap achteruit zette. Je zag haar denken, wat doet die kat hier? Dat was toch nooit?

Tim nam een enorme sprong de tuin in waarop Toon haastig op de schutting klauterde en naar Tim keek terwijl Tim midden in de tuin zich uitgebreid ging liggen wassen. Gelukkig blijft hij in de tuin en doet hij geen enkele poging om op de schutting te klimmen om de wereld buiten de tuin te verkennen. 

Hij speelt graag met takjes en blaadjes en brengt die ook allemaal naar binnen. Of hij ligt in de zon en houdt de eksters in de gaten die in de boom naast het huis wonen en nogal van de leg zijn van die kat ineens in de tuin. 

S'avonds komt hij dicht naast me liggen en dan moet er geaaid worden. Hij heeft hele wandelroutes bedacht vanaf de vensterbank over mijn bureau en dan een flinke sprong op de bank en dan wandelt hij achter mijn hoofd langs over de rugleuning van de bank naar de stoel waar hij graag een tukkie doet. Nogal omslachtig als je het mij vraagt, maar goed als hij het leuk vindt, dan vind ik het prima. 

Ik had zo'n laserspeeltje gekocht, maar toen ik las dat dit zielig is voor een kat omdat hij zijn prooi niet kan pakken had ik hem achter een kussen gelegd bij mijn plek op de bank en we speelden er dus niet meer mee. Dat was niet de bedoeling. Tim wist dondersgoed dat het ding daar lag en zat te vissen met zijn poot en maar op mijn hand tikken. Dus ik hem toch maar weer gepakt en met hem gespeeld. Hij vindt dat geweldig en komt er elke avond zelf om vragen. Nu zorg ik dat ik uiteindelijk die laser richt op een speeltje zodat hij toch een prooi kan vangen, maar ik geloof dat hij het leuker vindt om achter dat lichtje aan te rennen. Hij gaat dan soms zo hard dat hij slipt en uit de bocht vliegt. Een gek maar leuk gezicht. 

Arthur en Tim hebben ook kennis gemaakt, hij kwam dinsdag spelen en deed heel zachtjes en lief tegen Tim. Die bekeek dat eens en ging toen toch maar boven in zijn mandje liggen, maar aan het eind van de middag kwam hij beneden en ging aan Arthurs uitgestoken hand snuffelen en wilde best met Arthur met de bal spelen. Het snoepje wat hij daarna van Arthur kreeg ging er ook wel in. 

Ik heb Arthur uitgelegd dat Tim erg geplaagd is door kinderen in zijn vorige huisjes en dat hij daarom bang is en dat we voorzichtig moeten zijn en het is heel schattig om te zien hoe voorzichtig hij doet. Als we een poosje verder zijn dan zijn het vast dikke vriendjes. 

Het is heerlijk om te zien dat die schuwe kat veranderd is in een vrolijke, tevreden kat die geniet van zijn tuinrondjes, zijn speeluurtjes, die me komt opzoeken en hele verhalen tegen me miauwt en met me wil knuffelen. Ik geniet ongelooflijk van hem! 

 

Piep, klaag en Sara

Er zijn stellig mensen die het heerlijk vinden om alleen te wonen en al het gedoe wat je tegenkomt, zoals bijvoorbeeld een lekkende kraan of het aflezen van de watermeter die zich diep verscholen in de kruipruimte bevindt en waarbij je op je buik moet liggen en je hoofd in een donker gat moet steken om de stand af te lezen, maar ik ben dat niet! 

Nu lijkt het misschien of ik mijn lief dan alleen maar mis met dit soort dingen, maar dat is natuurlijk niet zo. Behalve op mijn werk waar hij geen onderdeel vanuit maakte mis ik hem in alles wat ik doe. 

Gisteravond lag ik in bed en was net een beetje weggedoezeld toen ik een harde piep hoorde. In eerste instantie gaf ik de schuld aan de motorfiets van de buurjongen die vlak naast ons huis geparkeerd staat. Ik hoorde vage stemmen en dacht dat het wel iets met een verkeerd afgesteld alarm zou zijn. Maar de stemmen verstomden en de piep bleef en werd steeds harder. Het was in huis! 

Na een verkenning bleek het de rookmelder te zijn die aangaf wel een nieuwe batterij te lusten. Die rookmelder ligt op een 1,80 meter hoge kast op de overloop en aangezien ik de 1,70 meter niet eens haal moest ik een opstapje vinden om dat kreng eraf te krijgen. Midden in de nacht naar de schuur om de huishoudtrap te pakken zag ik niet zitten. 

Dus klom ik op een rood met witte stippen krukje (wat dienst doet als mijn nachtkastje omdat mijn eigen nachtkastje bij de reanimatie ook de geest had gegeven) en probeerde met een kledinghanger de piepende rookmelder te pakken te krijgen. Dat viel nog niet mee! 

Kater Tim, gestoord in zijn slaap, keek verbaasd toe. Het moet ook een gek gezicht zijn om een dikke vrouw in een rafelig nachthemd op zo'n kruk te zien staan, maaiend en graaiend. Maar uiteindelijk had ik de rookmelder te pakken en toen ik de batterij eruit gepeuterd had konden we weer gaan slapen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan want de slaap liet zich niet zomaar hervatten. Voor mij dan, want Tim was in zijn mandje gaan liggen en hoorde ik al spoedig ronken. 

Het was natuurlijk ook een drukke en emotievolle week. Dochter vierde voor de tweede keer zonder haar vader haar verjaardag, mijn schoonzusje zag op de zelfde dag Sara en natuurlijk de geboorte van Laurens. 

Dat waren allemaal momenten waar het gemis me stevig de keel dichtkneep. Zelfs bij zoiets simpels als een 50e verjaardag, want nu moest ik zelf iets leuks verzinnen voor de jarige job terwijl mijn lief zo goed was in het verzinnen in leuke dingen en vooral in de uitvoering er van. Maar ook dat is gelukt. 

Uiteindelijk kwam ik op het idee om een memoryspel voor mijn schoonzusje te maken. Ik kocht 25 paar sokken met allemaal verschillende motiefjes. Bij de action kocht ik twee spelletjes Match it! Die had ik nodig voor de neutrale achterkantjes. Online bestelde ik leuke stickers met de naam van de jarige en het getal 50. Stickertje op het kaartje, kaartje met daarachter 1 sok en dan inpakken in doorzichtig folie. Zo had ik 50 pakketjes met sokken en moest ze de sokken dus bij elkaar zoeken. Samen met mijn gezin hadden we nog wat cadeaukaarten gekocht en deze her en der in de sokken verstopt. 

Met wat dozen knutselde ik nog een passende doos om het spel in op te bergen, legde het spel er in uit en op de rand bevestigde ik een slinger zodat het er vrolijk en feestelijk uit zag. De kofferbak van mijn auto moest leeg om het gevaarte mee te kunnen nemen, maar het is gelukt. Mijn schoonzus dacht toen we binnenkwamen, oh jee daar is toch de Sara pop (die ze niet wilde), maar was blij verrast toen ze het spel zag. Ook dat was weer gelukt. 

Tussen de bedrijven door heb ik nog lekker geknuffeld met Arthur en Laurens en dat is balsem voor een verdrietige ziel. 

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en werd ik wakker doordat Tim op mijn bed sprong en met zijn poot tikjes tegen mijn hand gaf. Opstaan lui mens, je hebt dan wel vakantie, maar ik wil aandacht en mijn brokken. Dus dat ben ik maar gaan doen. 

En natuurlijk moet ik een nieuwe batterij kopen voor de rookmelder. Dat ook! 

50 sokken!

Assistentie van Tim!

Laurens!

Dinsdagmorgen om 08.59 uur is onze tweede kleinzoon ter wereld gekomen. Hij heet Laurens en het is een prachtig, mooi en lief mannetje! Hij is met een geplande keizersnede gehaald en ik wist dus dat zoon en schoondochter al vroeg in het ziekenhuis moesten zijn. 

Om 07.00 uur kreeg ik een foto van zoon in zijn operatietenue met de opmerking dat hij er helemaal klaar voor was. Vanaf toen kreeg ik wel de kriebels. Ik heb vakantie en hoefde dus niet vroeg op en ben eerst nog even in bed blijven liggen, met Tim gezellig naast me, maar lang hield ik het niet uit. Dus toch maar naar beneden. 

Om even over negenen kwam de eerste foto. Och wat een mooi kindje en alles was goed met moeder en zoon. Even later volgde de tweede foto van Laurens op de borst van zijn papa, helemaal tevreden. Zo lief. Zoveel geluk en blijdschap, maar ook zoveel verdriet omdat mijn lief deze kleinzoon niet gaat kennen en Laurens zijn opa alleen uit verhalen van ons gaat leren kennen. 

Om half elf belde zoon dat ik mocht komen, samen met Arthur en zijn Franse opa. Ik heb de mannen opgehaald en samen zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Arthur ging eerst kennismaken met zijn broertje en daarna konden papy en ik naar binnen om onze kleinzoon te bewonderen. Een magisch moment! Wat is het toch bijzonder zo'n nieuw, klein mensje! 

Na een half uurtje ben ik weer naar huis gegaan, maar s'avonds mocht ik nog weer samen met dochterlief een kijkje komen nemen. Ook vandaag mochten we weer even op visite en heeft zijn tante hem een flesje mogen geven en mocht oma poepbroek examen doen. Glansrijk geslaagd!

Het is een rollercoaster aan emoties de afgelopen dagen, geluk, trots, liefde, verdriet, gemis, het wisselt zich in een hoog tempo af en het mag er allemaal zijn. Verdriet en vreugde, het kan naast elkaar bestaan! 

Dekentje, maar niet voor de poes!

Drie weken is Tim hier nu en het is zo ontzettend fijn dat hij er is! Hij is helemaal gewend heb ik het idee en al een stuk minder schrikkerig. Als ik hem roep dan komt hij luid miauwend aanlopen en dan moet er altijd even geknuffeld worden. 

Ik mag hem zelfs borstelen en daar gaat hij uitgebreid voor liggen, zeker sinds ik hem heb verteld dat dit bij het poezen-VIP-arrangement hoort in dit huis. Soms is hij een dagje alleen thuis als ik op kantoor moet werken en dan komt hij me bij thuiskomst uitgebreid begroeten. Ik was al verliefd op hem toen ik zijn foto op internet zag, maar ik heb het idee dat de liefde nu wel wederzijds is. 

Als ik dan s'avonds op de bank aan mijn dekentje zit te breien dan komt hij naast me liggen en in het begin probeerde hij dan de draad met zijn poot naar hem toe te halen, draadjes zijn natuurlijk leuk speelgoed, maar daar is het nieuwtje nu wel vanaf en ligt hij gewoon gezellig bij me in de buurt. 

Dichter bij een tevreden gevoel dan dit komt het denk ik niet. Buiten kwam met regelmaat de regen met bakken uit de lucht en binnen zat ik met een spinnende kat naast me aan het dekentje te breien voor mijn tweede kleinzoon! 

En oma moet opschieten want begin volgende maand is het al zo ver, dan verwachten zoon en schoondochter hun tweede zoon en wordt Arthur grote broer. En ik dus weer oma! En ook dat is zo'n mooi vooruitzicht, zo'n lichtpuntje! Ik kijk er echt naar uit. 

Maar eerst nog twee weken werken en dan heb ik drie weken vakantie en ik hoop ook dat kleinzoon in mijn vakantie zal arriveren. Dan heb ik genoeg tijd om kennis met hem te maken en wat hand- en spandiensten te verrichten voor het jonge gezin. Natuurlijk ga ik niet hele dagen op hun lip zitten, want daar zit je niet op te wachten als je net een baby hebt gekregen, maar het is wel fijn dat ik wat vaker om het hoekje kan kijken dan 5 jaar geleden toen Arthur kwam. 

Ondertussen brei ik verder aan mijn dekentje met de vlindersteek. Het breit makkelijk weg en het is leuk om te doen. En huisgenoot Tim kijkt toe, rekt zich eens lekker uit en gaat een brokje eten in de keuken. Het is een heel zwaar leven zo'n kattenleven. Beetje spelen, beetje vachtverzorging, beetje eten en heel veel slapen. En de voor hem nieuwe wereld ontdekken. 

Vanmorgen nam hij voor de tweede keer heel voorzichtig een kijkje in de tuin. Hij blijft in de buurt van de gevel en zodra er ook maar een geluid is wat hij eng vindt, dan gaat hij ogenblikkelijk naar binnen. Gelukkig maar, want ik moet er niet aan denken dat hij over de schutting klimt. Het is dus best eng om hem in de tuin te laten (alleen als ik er bij ben) maar ik gun hem ook een beetje buiten, maar alles op zijn tijd en op zijn tempo!

Een week verder........

We zijn een week verder en de schuwe kat die in het asiel in een hoekje zat weggekropen verandert langzaam in een vrolijke huisgenoot. 

De eerste dagen bracht hij overdag boven door in het hokje bij de verwarmingsketel. Daar staan op de grond twee plastic boxen met boeken en daar lag/ligt hij graag boven op. Tussen die boxen en de muur is een kleine ruimte waar hij precies past. Ook daar lag hij veel. Omdat ik het zielig vond dat hij op het kale beton lag heb ik er een lekkere zachte handdoek neergelegd en een kussentje op de boxen. 

In de dagen dat ik thuis werkte ging ik af en toe even bij hem in de buurt zitten om zachtjes tegen hem te praten. Als hij dan begon te spinnen dan aaide ik hem over zijn koppie en hief hij zijn kin om ook daar gekriebeld te worden. Als ik zag dat hij het zat werd stopte ik onmiddellijk en liet hem weer met rust. 

Elke avond, steeds iets vroeger, kwam hij naar beneden en ging dan spelen. Ik heb een soort van veer voor hem gekocht die je met een zuignap op de vloer plaatst en waar een vogel aanhangt. Die vindt hij helemaal geweldig en mept er fanatiek tegen. Ook de balletjes vindt hij leuk, die mept hij door de hele gang. 

In de huiskamer, achter de stoel van mijn lief, heb ik een oud tuinkussen neergelegd en ook daar ligt hij graag. De stoel van mijn lief zelf, is ook een fijn plekje om een tukje te doen of om vanaf de leuning naar buiten te kijken.

Als ik op de bank zit dan komt hij ook miauwend naar me toe lopen en dan mag ik hem aaien. Dan heeft hij zijn staart hoog in de lucht met een krul eraan en spint luid. Vrijdagavond kwam hij op de bank liggen, tussen dochter en mij in. Je moet dan wel heel stil zitten want bij elke beweging schrikt hij en neemt hij de kuierlatten.

 

Eten doet hij vooral s'nachts en hij doet ook alles keurig op de bak. De brokjes die hij krijgt vindt hij lekker, maar natvoer, vooral uit die zakjes met gelei vindt hij erg lekker. Ik had een blikje natvoer gekocht van een schijnbaar goed merk, maar die bliefde meneer niet. Net als het kuipje paté van het huismerk van de appie. Die laat hij ook staan. Het is geen grote eter. Snoepjes blieft hij ook niet. 

Al met al gaat het bovenverwachting goed en heb ik het idee dat hij het naar zijn zin heeft. De asielmevrouw had gezegd dat ik er rekening mee moest houden dat hij er wel 6 maanden over kon doen eer hij contact zou maken. Hij had voor het asiel al twee huisjes gehad en bij allebei had hij heel veel stress door drukte en kleine kinderen en daar heeft hij echt een knauw van gehad. Zo zielig als je nog geen 16 maanden oud bent. 

Het is dus geen wonder dat hij nogal schichtig is en de kuierlatten neemt als ik voorbij loop. Al gaat hij dan niet meer helemaal naar zijn plekje bij de ketel maar wacht hij halverwege de trap tot voor hem de kust veilig is. Als ik zit, dan komt hij wel zelf naar me toe voor een knuffel en ook gaat hij steeds dichter bij mij of dochter in de buurt liggen als ze hier is. 

Hij ligt zich in ons bijzijn uitgebreid te wassen, rolt op zijn rug en slaapt beneden op zijn kussen ook op zijn rug met zijn poten in de lucht. Zo schattig om te zien. Ik heb het gevoel dat het helemaal goed gaat komen met Tim en hij hoeft niks en mag alles. Nou ja niet aan de meubels krabben, natuurlijk. Daar heeft hij zijn krabplanken voor. 

Vanmorgen heeft hij uitgebreid gespeeld hier in de kamer en nu ligt hij boven vredig te maffen en niet meer bij de ketel, maar in zijn mandje op de overloop. Het is zo fijn dat hij er is!

Een nieuwe man in huis!

Al weken speelde het idee door mijn hoofd om een kat in huis te nemen. Vanaf begin mei al, toen dochter vanaf haar Griekse vakantieadres foto's stuurde van de kat die hààr geadopteerd had. Ze noemde haar Sophia en deze kat was niet weg te slaan bij mijn dochter. Voor de grap appte ik toen, neem haar maar mee naar huis, dan kan ze hier wonen. Maar nee dat kon niet. 

Ik schreef al eerder dat het tweede rouwjaar me zwaar valt en als ik dan s'avonds zo verdrietig om het verlies van mijn lief op de bank zat, betrapte ik me er op dat ik steeds vaker kattenfilmpjes keek en me dan voorstelde hoe het was als er hier zo'n viervoeter rond zou lopen of naast me op de bank zou liggen. 

Ja maar je bent allergisch voor katten, zeurde het ene stemmetje in mijn hoofd. Niet voor grijze katte zei de kordate stem! Met grijze katten gaat het altijd goed. En zo emmerde het een tijdje door en rijpte het idee. 

Zoals dat gaat op internet met algoritmes en dergelijke, hoe meer van die kattenfilmpjes je kijkt, hoe meer je krijgt aangeboden. En toen zat ik ineens op een site met tips hoe je dat dan doet met een kat uit het asiel. Ik won advies in over katten en allergie en toen op een avond zat ik zomaar op de site van de dierenasiels in Nederland. En daar zag ik een grijze kat. 

En werd verliefd!

Het idee begon langzaam te rijpen in mijn hoofd, ineens diende zich er dan ook een oplossing aan voor waar laat ik dan de kattenbak en toen ik op een nacht ook droomde over mijn lief die een grijze kat op zijn arm had en tegen me zei, deze moeten we maar houden, was dat het signaal dat ik toch maar eens een telefoontje waagde naar het asiel. 

Helaas had er zich net iemand anders gemeld voor deze kat. Nou ja jammer, dan moest het zo zijn. De week er na zag ik dat hij nog steeds op gereserveerd stond en weer een paar dagen later hadden ze een nieuwe foto toegevoegd aan zijn promotieverhaal. Ik stuurde een mail dat ik nog steeds interesse had in deze meneer. 

De dag erna kreeg ik een mail dat ik welkom was om te kijken of we een match waren. En zo toog ik gisteren met dochter naar Overijssel en maakte kennis met deze kater. Toegegeven, hij kwam niet direct rennend van vreugde op me af. De rode poes, Maxima genaamd, die in de flat onder hem zat deed dat wel. Die wilde zo wel met ons mee. Helaas voor haar was ik verliefd op haar bovenbuurman. Die was duidelijk niet meteen verliefd op mij, maar na zachtjes tegen hem praten mocht ik hem aaien over zijn koppie. Ik kreeg een soort van kopje en hij begon hard te spinnen en gaf knipoogjes. 

We hadden een speelgoedmuis voor hem meegenomen en die vond hij wel leuk. De dame van het asiel vertelde dat het een erg schuwe kat is, maar dat hij met mensen die hij aardig vindt wel knuffelt. Hij heeft een rustig huisje nodig zonder andere huisdieren en veel rust. Met wat ze gezien had durfde ze hem wel mee te geven. Sowieso is de plaatsing altijd twee weken op proef, vertelde ze. Zij blijven dan eigenaar en heb je de kat in bruikleen. Aan de ene kant is dat zielig als hij weer terug zou moeten, maar aan de andere kant als niemand hem een huisje biedt dan blijft hij altijd alleen in dat kleine flatje zitten en dat is óók zielig. 

Toen we hem in zijn nieuwe reismand naar de auto droegen miauwde hij een paar keer, maar in de auto was hij stil en deed een dutje. Dochter hield hem in het oog. Onderweg bedachten we een naam voor hem. Wat moest het worden? Willem, George, Bram, Gijs? Nee uiteindelijk werd het Tim! Timmie of Timmetje. 

Om 18.00 uur waren we thuis en deden we het deurtje van de mand open, dicht bij de kattenbak en een bakje water en een bakje met wat brokjes. Hij stapte de mand uit, liep een rondje door het huis en kroop toen in de keuken onder de trolley. 

We lieten hem met rust, maar na een uurtje hoorden we hem rommelen in de kattenbak. En om half negen s'avonds kwam hij de huiskamer ingelopen om daar eens rond te kijken. Sindsdien ligt hij boven op de overloop en komt af en toe een rondje beneden doen. Steeds wat dichter bij ons in de buurt. 

Overigens kreeg hij nog een naam, want nadat we een foto hadden gestuurd naar zoon werden we gebeld. Arthur aan de telefoon, wat een mooie poes. Als ik weer bij je ben dan wil ik hem zien. Dat duurt nog even want hij zit nu in Frankrijk. Hoe heet hij oma? Tim! Dat vind ik wel een mooie naam, maar hij moet nog een naam krijgen. En welke naam moet dat dan worden Arthur? Na lang nadenken kwam hij met Hartje. En zo heeft mijn nieuwe huisgenoot nu twee namen. Tim Hartje! 

En zo kwam er dus een nieuwe man in huis. Een mooie kleine, grijze man. Een jongetje nog eigenlijk, want hij is nog geen zestien maanden oud. Hij neemt het verdriet en het gemis niet weg, maar het is fijn om een levend wezen om me heen te hebben. En nu maar hopen dat hij het zo naar zijn zin krijgt dat hij over twee weken niet terug wil naar het asiel. 

Aan mij zal het niet liggen!

Foto is van dierenasiel De Kluif!

Zomerzotheid

Gisteren was het de langste dag! Ik heb een weekje vrij dus ik had zat tijd gehad om enkele rituelen rondom de zonnewende uit te voeren. Een bos Sint Janskruid aan de voordeur hangen zodat de bliksem mijn deur voorbij gaat. Of een yoga zonnegroet te doen in je blootje in de tuin. Een brief schrijven naar de zon en dan een vuur stoken in je tuin, er over heen springen en de brief dan in het vuur gooien. 

Dat had ik allemaal kunnen doen, maar heb ik dus niet gedaan. Sint Janskruid had ik niet zomaar voorhanden. Als ik binnen een yoga zonnegroet doe dan moet ik al mijn best doen dat ik niet omkukel en over een vuur springen in de tuin begin ik niet, ik ben nogal onhandig en daar komen alleen maar ongelukken van. 

Wat ik wel deed was naar een tuincentrum rijden. Dit keer niet het tuincentrum bij mij in de buurt, maar in Amsterdam Osdorp. Een heel mooi tuincentrum waar ik niet heel vaak kom. Het was daar warm, de zon deed haar best en het was fijn om in mijn uppie langs alle mooie planten te slenteren en wat mooie dingen uit te kiezen. 

Thuis ben ik aan de slag gegaan om alles in de potten te zetten die nog leegstonden. Ik had dit jaar begin mei de plantjes acties van de bouwmarkten gemist waardoor veel potten nog leegstonden. Ik twijfelde of ik ze nog moest vullen, maar omdat ik de hele zomer thuis ben en ik geniet van de tuin heb ik toch besloten om het wel te doen. 

Al gauw moest ik mijn werkzaamheden staken omdat de zon maar bleef schijnen, logisch het was haar grote dag, en het veel te warm werd. Toen ze in de avond achter de huizen was weggezakt heb ik een deel gedaan. Vanmorgen was ik al voor 9 uur in de tuin waar het nog lekker koel was en heb ik de rest gedaan. 

Verder opgeruimd, de oude bladeren weggehaald die zich onder mijn oppottafeltje hadden verzameld en weer veel onkruid weggehaald. Heerlijk om een paar uurtjes in de tuin te kunnen werken. Daar knap ik altijd van op en is het voordeel van vakantie hebben. 

Een ander voordeel van vakantie (en de lange zomeravonden) is dat je heerlijk lang buiten kunt lezen. Gister las ik de laatste van Elizabeth George uit en moet dus op zoek naar een nieuw boek. Maar wat? Ga ik voor Atlas van Lucinda Riley of misschien toch eerst Zomerzotheid van Cissy van Marxveldt weer eens lezen? 

Dat is en blijft een leuk boek en dan heb ik toch een ritueeltje voor de zonnewende. 

Geen blogpuf!

De afgelopen tijd had ik geen puf om te bloggen. Het was een drukke periode met de mantelzorg voor mijn vader en het extra account op mijn werk en ook wist ik niet meer zo goed waar ik nu weer eens over zou schrijven. 

Natuurlijk had ik elke dag een flink stuk kunnen schrijven over hoe ik mijn lief zo ontzettend mis en hoe zwaar me dit tweede rouwjaar soms valt, maar daar zit niemand op te wachten. Ik wil niet in de slachtofferhoek gaan zitten, want dat ben ik niet en het zou ook geen recht doen aan de goede momenten die er wél zijn!

Ook had ik veel blogjes kunnen maken over Arthur, die al zo goed Nederlands spreekt en helemaal gewend is. Over de regelmatige logeerpartijtjes, de dinsdagen waarop hij en zijn papa komen eten en de gezellige gesprekken en de lol die we hebben samen. Maar ook dat wordt vervelend om te lezen, die eeuwige lofzangen van een oma die haar kleinkind het allerleukste en het allerliefste vindt! 

Nou vooruit, één grappig voorvalletje dan: Arthur kwam eten, deed zijn jas uit en kwam naar me toe om me een dikke knuffel te geven en zei: Oma, ik weet wat ik later ga worden. Oh ja, vertel? Brandweerman! (wat een verrassing, met de brandweergenen van mijn vader, zijn overgrootvader). Ja ik word brandweerman en dan ga ik als ik groter ben naar de brandweerschool! Nou dat is een goed idee, jongen. Maar oma, kom jij me dan ook wel een keertje ophalen van de brandweerschool? Ja natuurlijk doe ik dat. Tegen die tijd hebben we het er nog wel eens over, want ik geloof niet dat hij dan nog er op zit te wachten dat zijn oude oma hem komt afhalen, maar lief is het wel. 

Over handwerken heb ik ook niet veel te melden, want dat heb ik de afgelopen weken amper gedaan. Af en toe een toertje gebreid, maar meer niet dan wel. 

De tuin dan? Ik moet eerlijk bekennen dat ik de tuin niet de aandacht heb gegeven die ze verdient. Voorgaande jaren had ik al potten vol eenjarigen en nu was het nog niet veel. Door het ineens droge weer en vooral de harde wind, verdorden de laatste viooltjes tot zielige bosjes stro waar ik bij stond. 

Gelukkig trokken de borders zich er niks van aan dat ik even geen tijd voor ze had. Wij doen het gewoon zelf dachten ze, en met succes, want terwijl ik zat te werken had ik de afgelopen week uitzicht op een zee aan rozen, roze en witte en verder kwamen de salvia's op en trok de lupine haar mooiste blauwe jurk aan. Die had ik nog bijna gemist. Zelfs een roos die ik al een jaar of twee geleden had geplant, maar een beetje stond te kwijnen en nog nooit had gebloeid staat ineens dik in de knop! 

In de andere border verscheen ineens een vingerhoedskruid. Zomaar aangewaaid staat ze daar te wiegen in de wind en te pronken met haar schoonheid. Ze heeft veelvuldig bezoek van hommels, maar ook ik moet helaas constateren dat er minder hommels en bijen de tuin bezoeken dan vorig jaar. 

Je kunt zo'n tuin dus gerust een klein beetje verwaarlozen en dan nog maakt ze je blij. Maar liefde moet wederzijds zijn en dus toog ik gisteren met Arthur, hij vindt dat nog steeds een geweldig uitje, naar het tuincentrum en keerden we met eenjarigen terug. 

Vanmorgen was ik al voor 9 uur in de tuin. Kopje koffie, ontbijtje, praatje met mijn buurvriendin en aan de slag. Totdat er geen schaduw meer was en het te warm werd, maar de potten op het rek zijn weer gevuld en ziet dat er weer gezellig uit. 

Nu nog even de stofzuiger door het huis slingeren, een douche nemen en me netjes aankleden en dan op naar het verjaarsfeestje van mijn vader die vandaag 86 is geworden. Daar gaan we op proosten, want hij is er nog en het gaat gelukkig een stuk beter met hem! 

Mantel-, thuis- én tuinzorg!

Na een fijn paasweekend lag er een korte werkweek voor me en had ik plannetjes gemaakt om na het werk even wat in de tuin te doen en om weer eens een toertje te haken, want dat lag ook al weken stil. 

Zoals zo vaak met dit soort plannetjes kwam er niets van terecht, want in de nacht van dinsdag op woensdag in die week zat ik ineens met mijn vader (85) op de spoedeisende hulp. Afgezien van het feit dat het erg naar voor mijn vader was om zich ineens zo ziek te voelen, vond ik het zelf ook niet makkelijk om daar weer te zijn. 

Gelukkig bleek het mee te vallen en mocht hij de volgende dag weer naar huis, maar niet zonder hulp. Eigenlijk wilden ze hem in het AMC tijdelijk naar een verpleeghuis hebben om daar met de juiste zorg op te knappen, maar een dergelijke plek bleek niet beschikbaar. Dus dan toch maar naar huis. Vanuit het ziekenhuis werd alle mogelijke moeite gedaan om de thuiszorg in te zetten en mijn zus besteedde daar ook veel tijd aan, terwijl broer en ik onze vader thuisbrachten. 

Binnen een half uur hadden wij kinderen een schema in elkaar gedraaid om hem zoveel mogelijk bij te staan en gelukkig was er de volgende dag al thuiszorg. Er wordt heel vaak gemopperd over dat de zorg zo achteruit is gegaan de laatste jaren, en dat zal ongetwijfeld vaak ook zo zijn, maar ik heb alle lof voor het AMC en de thuiszorg hier aan de rand van Amsterdam. We zijn perfect geholpen en hij heeft nu twee keer per dag thuiszorg en dat is een hele geruststelling. 

Inmiddels zijn we ruim twee weken verder en gaat het gelukkig een heel stuk beter met mijn vader en dat is erg fijn. Hij wil niets liever dan zelf weer dingen oppakken, maar daarvoor moet hij toch echt nog even geduld hebben. Broer, zus en ik mantelzorgen nog even door, geen enkel probleem. We hebben hem nog en dat is fijn.

Hoewel ik het met alle liefde doe is het best druk naast een fulltime baan en een eigen huishouden. Dat geeft niks, maar in de tuin heb ik dus niet meer gewerkt en mijn haak- en breiwerk kijkt me verongelijkt aan. Ze zijn boos, omdat ik geen tijd voor hen heb. 

Gelukkig kan ik tijdens het thuiswerken wel genieten van mijn tuintje. Alles wordt zo mooi groen, de sering zit vol in de knop en de eerste kleuren van de vaste planten zijn ook al te zien. De akelei laat binnenkort zien welke kleur haar jurk heeft en het tranend hartje bloeit volop. Alleen al het kijken is echt genieten! Mijn blik dwaalt tijdens een Teams overleg nog wel eens af!

Morgen heb ik geen mantelzorgtaken en na wat huishoudelijke klusjes die nu toch echt moeten gebeuren hoop ik dan toch echt even die tuin in te kunnen. Al is het om alleen maar een beetje op te ruimen, wat oude blaadjes weg te vegen en te genieten van al dat mooie lentegroen en van de zon op mijn toet!

Zon!

Het was niet alleen wat grijs in mijn hoofd, maar ook het weer zat niet mee de laatste tijd. En toen was ze daar toch vorige week. De Zon! Wat een verschil maken die paar stralen! 

Maandag, na een werkdag waarin dingen niet liepen zoals ze hadden moeten lopen, sloot ik dan ook op tijd de laptop af, deed mijn oude jas aan en ging de tuin in. Het voordeel van een thuiswerkdag en ook het voordeel van de zomertijd dat het langer licht is. 

Ik had dat weekend wat viooltjes gekocht, in de aanbieding bij de Appie, en die hadden dat hele weekend in de regen staan kleumen tot ik ze in de potten kon zetten. Heerlijk was dat uurtje, met nog net wat zon in de tuin, de wind door mijn haren en de kool- en pimpelmezen die gezellig bij me in de seringenboom een nootje kwamen halen en mij voorzagen van gezellige muziek. 

De rest van de week werkte ik op locatie en lukte het niet om nog even een uurtje in de tuin te rommelen, maar zaterdag na het boodschappenrondje stond de tuin toch echt op het programma. Eerst nog even naar het tuincentrum want ik had potgrond nodig. Wat vervelend was het daar zeg. De geraniums in de aanbieding en ook nog hele mooie, een soort mini petunia's. Echt heel akelig dat je daar dan rond loopt, geniet van al die kleuren en dat die planten je allemaal roepen; neem mij mee Annemarie! Zet me in je tuin en ik beloof plechtig dat ik de hele zomer zal bloeien!

Nou bied daar maar eens weerstand aan. Ik haalde mijn hand over mijn hart, kocht geraniums en de aanbieding van die andere kleine schatjes, dacht nog net op tijd aan de potgrond - waarvoor ik tenslotte ging - en reed weer naar huis. Rommelde nog een beetje in de tuin en toen was het al weer tijd voor het avondeten. 

Gister na het ontbijt ging ik direct de tuin in en zette alle pas gekochte planten in de daarvoor bestemde potten. Niets zo fijn om je hoofd leeg te maken als bezig zijn in de tuin en met een kopje koffie kijken naar het resultaat. 

Dat resultaat is nog niet om over naar huis te schrijven want het is nog een rommeltje. In de herfst maak ik de tuin niet aan kant voor de vogels en egels om in te schuilen en de boom die naast de schutting staat laat altijd een groot deel van zijn blaadjes in mijn tuin vallen en dat ligt dus nog overal. Ook de vogels maken rommel, de schilletjes van de zonnebloempitten gooien ze op de grond, opruimen ho maar en veel gemorst vogelzaad besloot op te komen waardoor er ineens spannende creaties tussen de tegels verschijnen. 

De bloempot van Arthur! Vandaag gaat hij eindelijk mee naar zijn huis!

Genoeg te doen en dat deed ik totdat de GFT kliko vol zat. Deze wordt donderdag pas geleegd en daarom kan ik dus volgend weekend pas weer verder met opruimen. Dat was niet erg want het was hoog tijd om een douche te nemen, me netjes aan te kleden en met een aantal familieleden af te reizen naar het familiehuisje in het bos alwaar wij de rest van de familie zouden ontmoeten en s'avonds lekker met elkaar uit eten gingen. 

Arthur en zijn ouders waren ook van de partij. De eerste keer dat we samen Pasen zouden vieren en daarom had ik een prachtig paasei voor hem gekocht bij onze dorps chocolaterie. Hij mag natuurlijk niet zoveel snoepen, maar als oma zijnde hoort het erbij dat je een paasei voor je kleinkind koopt. Schoondochter was het helemaal met me eens en zij beloofde mij plechtig dat als Arthur teveel wilde snoepen van de chocola, zij haar diensten direct zou aanbieden om mee te helpen eten. Kijk, daar hou ik van, van zulke praktische oplossingen. 

We hadden het gezellig met elkaar en hebben heerlijk gegeten. Aan het einde van de avond ging Arthur met mij mee omdat hij besloten had dat hij bij oma wilde logeren. Gelukkig had ik nog een schoon setje kleding liggen en was er een slaapshirt voor handen. Standaard heeft hij zijn eigen tandenborstel en tandpasta hier. 

Het logeerbed was niet opgemaakt, maar dat hoefde ook niet van Arthur. Ik slaap naast jou oma, op de plek van opa! En zo geschiedde. Toen we thuis kwamen was het al erg laat en zijn we direct naar bed gegaan. Natuurlijk moest er nog wel even voorgelezen worden en toen Kikker en de Horizon uit was en ik het licht uit deed, vertelde hij me nog dat ik niet bang hoefde te zijn, want er zijn hier geen monsters oma! Dat vond oma een hele geruststelling. 

En zo werd het een paasweekend vol zon!