Zoom Sint

In de week van mijn verjaardag, begin november, is het altijd traditie om de sinterklaaslootjes te trekken. Tja dat werd dit jaar een beetje lastig want ten eerste vierde ik mijn verjaardag niet en ten tweede was de kans zeer klein dat we sinterklaas met elkaar konden vieren zoals we dat altijd doen. Ik had me er al een beetje bij neergelegd dat het dit jaar een summier sinterklaasavondje zou worden. 

En toen belde mijn broer! Die schat is nog doller op tradities dan ik en die liet zich een sinterklaasfeest door dat ellendige coronavirus niet zomaar door de neus boren. En gelijk heeft hij want hij kwam met een geweldige oplossing. Dit jaar doen wij aan Zoom Sint, Annemarie sprak hij plechtig. En ik zag zijn ogen een beetje ondeugend twinkelen op het schermpje van mijn telefoon! 

Zoom Sint? Ja, we trekken lootjes via een app en maken dan een surprise voor diegene op het lootje en die leveren we af in het huis waar het uitgepakt moet worden. Oké! Dus onze dochter en mijn vader zijn die avond hier, we kunnen dan voldoende afstand houden en hebben maar twee mensen op bezoek. Mijn broer en zijn gezin zitten aan de andere kant van het dorp vol verwachting in hun eigen huis en via Zoom of FaceTime of Teams of wat dan ook, dat regelen die mannen maar, kunnen we dan bij elkaar in de keuken kijken en er live getuige van zijn hoe de surprises worden uitgepakt en hoe de gedichten luiden! 

Een top idee vond ik het! Mijn schoonzus regelde het lootjestrekken per app, mijn vader spoedde zich direct naar de slager om twee schoteltjes met hapjes te bestellen voor de twee adressen en ik begon alvast na te denken wat er op mijn verlanglijstje moest komen te staan. De voorwaarde voor de cadeautjes wensen was wel dat alles online gekocht moest kunnen worden. 

Dat is even niet leuk voor de middenstand hier in het dorp, maar wel zo veilig voor ons en dat is nu even het belangrijkste. Na het lootjestrekken maakten we een lijst van de cadeautjes die nodig waren en ik bestelde (bijna) alles, ook de cadeautjes voor Marseille bij één webshop zodat de pakketbezorger maar 1 keer hoefde te rijden. Dat liep gesmeerd en inmiddels is de doos met sinterklaascadeautjes al gearriveerd in Marseille, zodat zij ook een beetje sinterklaas kunnen vieren. Als ze dat willen en anders pakken ze het met de kerst uit. Ook goed. 

Maar ja toen moest er nog wel een surprise gemaakt worden en daar ben ik niet zo heel goed in. Knutselen op die schaal is niet helemaal mijn ding. Vorig jaar heeft mijn man mijn surprise gemaakt omdat mijn arm toen net gerepareerd was door een kundige chirurg, maar met die smoes kon ik nu niet aan komen. Gelukkig maar!

Mijn man is héél goed in het maken van surprises, die van hem zijn altijd juweeltjes en wat zei de schat deze week toen ik een beetje liep te emmeren over het maken van die surprise: tuurlijk help ik je (lees, maak ik je) surprise! 

En zo geschiedde op deze grijze, koude zondag in november. 

In de maak!

Ponto gepiept!

Dinsdagavond maakte ik de pontomuts af en zojuist heb ik hem in een envelop gestopt en nog gauw even naar de brievenbus gebracht. Als het een beetje meezit dan heeft ze hem morgen! Ze was erg benieuwd. Ik ben ook benieuwd of hij past en of ze hem leuk vindt. 

De lantaarn doet dienst als pashoofd!

Als hij niet past maar hem wel leuk vindt dan maak ik er gewoon nog eentje want het is een patroon wat makkelijk breit en als ze hem niet mooi vindt dan kan ze er altijd nog de vloer mee dweilen. Alhoewel dat zal met dat acrylgaren nog niet zo makkelijk gaan denk ik. 

En toen moest er een nieuw project komen en ik weet niet hoe dat bij andere handwerksters gaat, maar vaak komt er net op het moment dat je wat anders wil gaan doen een patroon voorbij waar je meteen verliefd op wordt. En als dat niet zo is, dan zijn er al die andere duizend en één patronen nog, die uitgeknipt in een map liggen te wachten tot ze aan de beurt zijn of die in het bestand van je computer huizen. Er is altijd wel iets moois te vinden. 

Nu kwam er iets op Facebook langs waaien. Ik heb daar ooit het Haakplein geliked omdat die dames erge mooie patronen maken. Dit voorjaar hadden ze de Twisted Cal en daar heb ik ook nog even over getwijfeld, maar het toch niet gedaan omdat het er erg moeilijk uitzag en om mijn arm niet teveel te belasten want de boel was net gerepareerd. Maar mooi is hij wel die Twisted! Wie weet komt dat later nog eens. 

Dit keer kwam de Adriana voorbij en ook dat vond ik direct een heel mooi patroon en daar had ik toevallig ook garen voor liggen. Toen de politietrui afwas wilde ik een stoere kabeltrui voor Arthur maken en bij de Zeeman was er, toen ik voor sokken kwam, net een lading Royal binnengekomen met een mooie, blauwgroene kleur. Daar nam ik 5 bollen van mee, want die kleur zou goed passen bij dat blonde koppie van hem. 

Alleen een goed patroon vinden van een kabeltrui was nog een dingetje. Uiteindelijk vond ik dat in een boek van Rowan en toen dat boek op de mat viel, bleek dat het garen wat daarvoor was gebruikt helemaal niet overeenkwam met de Royal en dat ik dus een hele omrekening moest maken van de stekenverhouding. Nu is rekenen niet mijn sterkste kant dus dat schoof ik voor me uit! 

De Adriana sprei van het haakplein is gemaakt van Royal, kwam dat even goed uit, alleen had ik wat te weinig. Maandag na het werk als een speer naar de Zeeman gegaan en laten ze nu nog bollen hebben met hetzelfde verfbad! Wat een bofkont. Patroon besteld en gisteravond de eerste twee toeren gehaakt, want we gaan het niet overdrijven. 

Maar fijn is het wel, dat er weer (wat) gehandwerkt kan worden! 

Beginnetje

Ponto muts

Je knippert even met je ogen en er zijn alweer 3 weken voorbij! Waar zijn ze gebleven? Geen idee en dat terwijl het leven uit hele gewone alledaagse dingen bestaat, want thuisblijven is het advies van mijnheer Rutte en zijn kornuiten dus heel spannend is het allemaal niet. 

Ik werk nog steeds heel veel thuis en prijs me gelukkig als ik zo af en toe op een vestiging nodig ben. Er zullen maar weinig mensen zijn die het leuk vinden om naar een crematorium of uitvaartcentrum te gaan, maar ik dus wel. Natuurlijk ga ik daar met hele andere redenen naar toe dan gebruikelijk, anders had ik dat ook niet leuk gevonden. 

De dagen bestaan uit opstaan, douchen aankleden, naar beneden gaan, radio aanzetten, laptop aanzetten, luxaflex openen en opstarten voor de werkdag. Het is al zo'n gewoonte dat ik mezelf afgelopen zaterdag erop betrapte dat ik mijn laptop aanzette voor ik de luxaflex opendeed. Het moet niet gekker worden!

Vandaag was het mooi weer en dan is het leuk om op de tuin uit te kijken waar de vogels af en aan komen om te eten van de pinda's, de vetbollen en de zaadjes uit de silo. Heel gezellig is dat. De afgelopen weekenden hebben we de tuin weer een beetje winterklaar gemaakt. Dat wil zeggen de tulpenbollen in de grond gezet en de blaadjes aangeveegd van de buurboom, want ik laat de borders voor de winter altijd een beetje rommelig zodat de vogels lekker kunnen scharrelen. 

Het wordt al weer vroeg donker en dan is het na het - direct na het werk ommetje - goed toeven met een breiwerkje op de bank. Ik ben bezig met een muts en niet zomaar een muts, nee een Ponto muts!

Nooit van gehoord? Nee? Nou dat had ik ook niet, totdat een week of wat geleden een collega vriendin op Facebook een link plaatste naar de muts (met breipatroon) en vroeg of er niet iemand was die zo'n muts voor haar wilde breien. Prima riep ik, je moet alleen niet verwachten dat hij snel klaar is. 

Een Ponto muts is een muts voor mensen met een botverankerd hoortoestel. Dan is er een hoortoestel achter het oor in het bod verankerd. Er zit een opening in de muts waar het hoortoestel door kan en zo kunnen mensen met zo'n hoortoestel toch een muts dragen op hun koude bol. 

Ze had geen haast en ze wilde of een mooie kleur groen of iets van warm rood. Een paar dagen later ben ik op een rustig moment op zondagmiddag even naar de Wibra gereden voor panties en daar hadden ze bollen Saskia en die hadden wel een mooie kleur groen en een warme rode kleur. Ik maakte een foto en liet haar kiezen. Het moest de groene worden. 

Het is een simpel patroon en fijn om te doen al schiet ik niet heel erg op met mijn humeurige arm. Ik merk wel dat breien met een rondbreinaald minder belastend is voor je armen. Zijn er breisters die dit herkennen? Enfin als hij klaar is dan gaat hij op de post en als hij bevalt kan ik er altijd nog eentje breien van een mooi wolletje. 

En zo rommelt een mens de maand november maar door! 

Bam en Boem!

 Het bloggen heeft de afgelopen maanden een beetje op een laag pitje gestaan. Best gek eigenlijk dat je gewoon een poosje niet weet waarover je moet schrijven, terwijl het schrijven zelf toch zo leuk is. Nog leuker is via andere blogs het wel en wee van anderen te volgen en dat heb ik de afgelopen maanden wel gewoon gedaan. Reageren op die blogs bleek nog steeds een probleem te zijn en dus probeerde ik het niet eens meer, maar ondertussen is dat ook weer opgelost. Zo af en toe geeft mijn laptop aan dat er nieuwe updates zijn en of ik die maar even wil installeren en dat doe ik dan ook maar trouw (op advies van zoon met de magische IT handjes) en nu is dat aangepast en kan ik weer reageren op al jullie gezellige blogjes met de mooie handwerken!

Op de blog van gister kwamen leuke reacties en dat was fijn want in zo'n inspiratieloze periode denk ik al snel, ach wat maakt het uit, waarom zou iemand in mijn schrijfsels geïnteresseerd zijn en als je dat maar vaak genoeg denkt dan wordt dat vanzelf een waarheid. Eigenlijk moet het ook niet uitmaken of iemand wel of niet mijn schrijfsels wil lezen, dat mag iemand lekker zelf weten, want het schrijven zelf vind ik leuk. Doe het dan lekker in je dagboek zal een kniesoor nu roepen en ja dat kan ook, maar schrijven met mijn steeds vervelender wordende artrose duim is lastiger dan typen. 

En waar moet je dan over bloggen was de vraag die ik me regelmatig stelde. Op handwerkgebied gebeurde er niet veel. Ik breide aan Arthur zijn trui en om nu iedere keer te schrijven over het volgende streepje dat ik had  gebreid ging me te ver. 

De coronacrisis dan? Mwah ook niet om over naar huis te schrijven. We zitten er midden in, we hebben er allemaal in meer of in mindere mate last van en als je het internet op gaat dan wordt je zowat doodgegooid met de mening van ruim 17 miljoen virologen en daar heb ik geen zin in. 

Door mijn werk weet ik hoe diep corona er in hakt bij mensen, hoe ziek ze soms zijn en hoe lang het duurt voor ze weer kunnen werken, hoe mensen maar beperkt afscheid kunnen nemen van een overleden dierbare en dat er meer mensen overlijden dan gebruikelijk, nou daar hoef ik ook niet over te bloggen. 

Maar waar over dan? 

Nou misschien toch nog even over dat leuke kleine jongetje, onze kleinzoon Arthur. Nu 2 jaar en 8 maanden oud. En wie nu denkt oh jakkie ik heb geen zin in oma verhalen, haak dan maar gauw af. 

Twee weken geleden was Arthur dus hier met zijn papa. Helaas moest zijn moeder gewoon werken en dus kon zij niet mee. Nu Arthur sinds september op het voorschooltje van de Ecole Maternelle zit heeft hij twee weken herfstvakantie. Een week daarvan was hij met zijn vader bij ons en de andere week bij zijn Franse opa en oma. 

Het was genieten. Ook al had Arthur ons al 8 maanden niet in het echt gezien toch was het onmiddellijk goed bij aankomst. Hij ging direct spelen met de duplo van zijn vader die wij hadden schoongemaakt en klaar gezet en even daarna riep hij al oh oma, Arthur pipi, Arthur toilet! Gelukkig hadden we daarop gerekend en een potje aangeschaft. 

De volgende ochtend, na een hele nacht te hebben doorgeslapen, werd hij om half 10 wakker en natuurlijk moest hij nog even natutten bij opa en oma. Zo heerlijk zo'n klein mannetje tussen ons in. Wat een rijkdom. 

Later die ochtend hielp hij me het bed opmaken. Op zijn manier dan. Hij was op het bed geklommen en sprong daar lekker rond. Ik zat op de rand van het bed en keek toe, alert om in te grijpen als hij eraf dreigde te kukelen. Totdat hij me heel ondeugend aankeek en een soort van gevechtshouding aannam en heel hard Bam Bam Bam riep. Daarop deed ik net of ik heel erg schrok en liet me achterover op het bed vallen. Arthur kwam niet meer bij van het lachen en raakte daardoor uit balans en viel bovenop mij. Boem! 

Zo dat was een leuk spelletje vond Arthur en riep: encore! Dus hij weer Bam, ik weer schrikken en op bed vallen en hij weer boem! Dat ging een paar keer zo door en toen zijn tante polshoogte kwam nemen omdat er wel erg veel gelachen werd, werd zij weggestuurd. Allez Julia c'est Arthur et oma en hij wees streng naar de deur. Een ukkie van 2,8 jaar! In de deuropening bleef ze stiekem staan kijken naar het schouwspel! Totdat ik het wel genoeg vond en vertelde dat we naar beneden gingen, koffie drinken. Morgen weer zei ik. 

De volgende ochtend na het ontbijt pakte hij me bij de hand en nam me mee naar de trap. Wat is er vroeg ik hem, moeten we naar boven? Oui, oma Bam et Boem! 

Een paar dagen daarna vroeg de fysiotherapeut hoe ik toch aan die blauwe plekken kwam? 

Maar wat heb ik gelachen met dat kleine, ondeugende apparaat en toch weer stof om een blog te schrijven.