Ik heb het druk! Zeg maar gerust zo druk als een klein baasje. Dat is natuurlijk niet erg want je kunt beter een beetje druk op de ketel hebben dan helemaal geen druk. Zonder een beetje druk fungeer ik niet en ik mag graag ergens mijn eigen stempel op drukken. Dat is beter dan mijn snor drukken!
Tegenwoordig heeft iedereen het druk en daar is niks mis mee maar ik denk wel eens aan hoe het leven vroeger geweest moest zijn. Niet als je van goede komaf was en je een legertje bedienden om je heen had terwijl je zelf nuffig met een handwerkje in de lommerrijke tuin in een schommelstoel de tijd kon doorbrengen. Dan had je het helemaal niet druk. Lijkt me soms heerlijk al weet ik heel goed dat ik me na een dag of twee al kapot begin te vervelen.
Nee, als je een man had en zestien kinderen dan had je het pas druk. Zeker als je alles in je uppie moest doen zonder wasmachine, douche en centrale verwarming. Dan werkte je de tandjes in zo'n groot huishouden. Nee dan maar liever mijn eigentijdse huidige druk.
Nu kan een mens best een beetje druk verdragen en van een beetje hard werken is nog nooit iemand dood gegaan, maar toch verlang ik nu even naar een wat rustigere periode. Maar ja in de uitvaartbranche waar ik nu eenmaal werk is het altijd hollen of stilstaan. In onze branche weten wij natuurlijk echt nooit van te voren hoe druk het gaat worden. en gelukkig maar. Toch heb ik de mooiste baan van de wereld.
Gelukkig is er ook voldoende tijd voor ontspanning. Afgelopen zaterdag had ik mijn tweede haakles en wat was het weer leuk! Nieuwe foefjes geleerd van de haakjuf om de zijkanten vooral mooi recht te laten worden en ook zijn er nieuwe haaksteken aan bod gekomen. Binnen een mum van tijd waren die twee uurtjes weer om en kon ik weer huiswaarts keren.
Gelukkig hadden we door het paasweekend een hele dag extra en mocht ik van mezelf een hele dag vrij nemen. Niks geen huishoudelijk werk en zeker niet achter de werklaptop om de altijd maar opstapelende mails eens weg te werken. Niks geen druk op de ketel, behalve de fluitketel voor een koppie thee, (figuurlijk dan want ik bezit geen fluitketel) maar gewoon lekker even tijd om een beetje te handwerken en naar mooie muziek te luisteren en samen met mijn gezin en familie te genieten van een lekker paasdinertje.
Zo haakte ik blok nummer drie van de vijfendertig voor de deken en is blok nummer vier ook opgezet. Het haakt heerlijk weg zo'n blok en je voelt alle druk van je schouders glijden. Ook zette ik voor de regenboogkussens een borduurtje op. Viooltjes moeten het worden deze keer en het was alleen al een feestje om al die mooie kleuren borduurzijde uit mijn voorraad bij elkaar te zoeken.
En toch geeft dat ook weer druk, want die viooltjes moeten voor de 19e april op de post. Dat is nu eenmaal zo beloofd en dus moet ik het haken en borduren afwisselen. Die deken hoeft niet volgende week af en dat zou ook nooit gaan lukken om in een week tijd 35 blokken te haken. Dan mag ik wel een week vrij hebben en daar heb ik het nou net te druk voor.
dinsdag 29 maart 2016
zondag 20 maart 2016
Echtparen!
Vanmiddag was ik even naar de stad, de nagels en handen kregen een grote beurt. Dus hup in de metro en op naar de nagelstudio. Ik had er zin in en mijn nagels ook. Ik hoorde ze al druk overleggen over de kleur en was benieuwd naar de uitkomst. Het werd klassiek rood, maar dat geheel terzijde.
In de metro was het niet erg druk. Een bosje pubers, allemaal jongens, liepen gierend van de lach langs. Altijd leuk om te aanschouwen, zoveel lol. Tegenover mij zat een meisje, een mooi meisje, maar ze had zichzelf toegetakeld met knalroze haar en diverse ringen door oren, neus en wenkbrouwen. Veel ijzerwerk dus, maar ach als ze die dingen ooit zat is en ze haalt ze eruit dan is ze nog steeds mooi, dus wat kan t schelen.
Het echtpaar wat naast mij zat vond er wat van en met name de vrouwelijke helft van het stel, snoof afkeurend en prikte haar echtgenoot in zijn zij en fluisterde ietwat te hard dat het haar dochter niet moest wezen. Het meisje hoorde het niet en de echtgenoot zag ik even in de richting van het meisje kijken en vertelde zijn zure echtgenote dat hij het wel fris vond, dat roze. De echtgenote keek van de weeromstuit nog zuurder. Zij zag er keurig uit in een dure mantel en mooie leren laarzen, maar ze was vroeger nooit mooi geweest en nu al helemaal niet met die zure, benepen blik. Het mens was gewoon jaloers.
Ondertussen waren we al op het Amstelstation aangekomen en daar bleven we even staan. De deuren waren open en ik had zicht op een echtpaar dat samen, heel tevreden, op een bankje een broodje zat te eten. Aan heel hun houding zag je direct hoe ze zich op hun gemak voelden, daar naast elkaar op het bankje. Zelfs kauwen deden ze synchroon!
We reden weer verder en op het volgende station kwam een dame de metro binnen en liet zich op de plek vallen waar eerder de zure vrouw had gezeten. Zij waren al eerder uitgestapt. De nieuwe dame was een kleurrijk geheel. Felgeel jack, paarse broek (met een flink gat op de knie) rood gestreepte sokken en groen met bruine schoenen. Grote, woedende, zwarte ogen keken mij even aan toen ze ging zitten. Achter haar kwam een man gestommeld. Hij liep moeilijk en hield zich aan de diverse pilaren in de metro vast tot hij al slingerend gearriveerd was en naast zijn vrouw neerplofte.
Ik aanschouwde zijn gang en dacht nog, ach gos als zo'n man zo moeilijk loopt hou hem dan even vast in plaats van naar een stoeltje te rennen, straks valt hij nog. Echter toen hij plaats had genomen snapte ik direct waarom mevrouw kleur dat niet had gedaan, want een enorme alcoholwalm vulde de metro. Poeh, die had hem zitten. Het verklaarde wel die woedende ogen.
Gelukkig daar waren we al bij het centraal station en ik was blij dat ik die alcoholwalm uit kon, naar buiten, de frisse lucht in. Even later zat ik al bij de nagelstudio en het feest kon beginnen. Naast mij zat een Chinese vrouw en haar nagels kregen een prachtige paarse kleur. Even later kwam haar vriend aanlopen en vroeg of ze nog lang werk had. Nou, lachte de nagelstyliste, schuif maar gewoon een stoel bij hoor. Ze is zo klaar. Dat was ook zo, maar de nagels moesten nog drogen en de nagelstyliste gaf aan dat het stel rustig nog even kon blijven zitten tot de boel echt droog was. Ze ruimde haar spullen op en ging naar een andere klant. De vriend bekeek de nagels van zijn vriendin en ik hoorde hem zachtjes zeggen: wat een mooie kleur, als wij gaan trouwen moet je die kleur nagellak dragen. Ach hoe lief nou toch.
Echtparen, te kust en te keur. Allemaal anders en allemaal mooi om te aanschouwen. Ik heb weer mooie nagels en toen ik thuis kwam zat er een blije echtgenoot. Ajax heeft gewonnen!
In de metro was het niet erg druk. Een bosje pubers, allemaal jongens, liepen gierend van de lach langs. Altijd leuk om te aanschouwen, zoveel lol. Tegenover mij zat een meisje, een mooi meisje, maar ze had zichzelf toegetakeld met knalroze haar en diverse ringen door oren, neus en wenkbrouwen. Veel ijzerwerk dus, maar ach als ze die dingen ooit zat is en ze haalt ze eruit dan is ze nog steeds mooi, dus wat kan t schelen.
Het echtpaar wat naast mij zat vond er wat van en met name de vrouwelijke helft van het stel, snoof afkeurend en prikte haar echtgenoot in zijn zij en fluisterde ietwat te hard dat het haar dochter niet moest wezen. Het meisje hoorde het niet en de echtgenoot zag ik even in de richting van het meisje kijken en vertelde zijn zure echtgenote dat hij het wel fris vond, dat roze. De echtgenote keek van de weeromstuit nog zuurder. Zij zag er keurig uit in een dure mantel en mooie leren laarzen, maar ze was vroeger nooit mooi geweest en nu al helemaal niet met die zure, benepen blik. Het mens was gewoon jaloers.
Ondertussen waren we al op het Amstelstation aangekomen en daar bleven we even staan. De deuren waren open en ik had zicht op een echtpaar dat samen, heel tevreden, op een bankje een broodje zat te eten. Aan heel hun houding zag je direct hoe ze zich op hun gemak voelden, daar naast elkaar op het bankje. Zelfs kauwen deden ze synchroon!
We reden weer verder en op het volgende station kwam een dame de metro binnen en liet zich op de plek vallen waar eerder de zure vrouw had gezeten. Zij waren al eerder uitgestapt. De nieuwe dame was een kleurrijk geheel. Felgeel jack, paarse broek (met een flink gat op de knie) rood gestreepte sokken en groen met bruine schoenen. Grote, woedende, zwarte ogen keken mij even aan toen ze ging zitten. Achter haar kwam een man gestommeld. Hij liep moeilijk en hield zich aan de diverse pilaren in de metro vast tot hij al slingerend gearriveerd was en naast zijn vrouw neerplofte.
Ik aanschouwde zijn gang en dacht nog, ach gos als zo'n man zo moeilijk loopt hou hem dan even vast in plaats van naar een stoeltje te rennen, straks valt hij nog. Echter toen hij plaats had genomen snapte ik direct waarom mevrouw kleur dat niet had gedaan, want een enorme alcoholwalm vulde de metro. Poeh, die had hem zitten. Het verklaarde wel die woedende ogen.
Gelukkig daar waren we al bij het centraal station en ik was blij dat ik die alcoholwalm uit kon, naar buiten, de frisse lucht in. Even later zat ik al bij de nagelstudio en het feest kon beginnen. Naast mij zat een Chinese vrouw en haar nagels kregen een prachtige paarse kleur. Even later kwam haar vriend aanlopen en vroeg of ze nog lang werk had. Nou, lachte de nagelstyliste, schuif maar gewoon een stoel bij hoor. Ze is zo klaar. Dat was ook zo, maar de nagels moesten nog drogen en de nagelstyliste gaf aan dat het stel rustig nog even kon blijven zitten tot de boel echt droog was. Ze ruimde haar spullen op en ging naar een andere klant. De vriend bekeek de nagels van zijn vriendin en ik hoorde hem zachtjes zeggen: wat een mooie kleur, als wij gaan trouwen moet je die kleur nagellak dragen. Ach hoe lief nou toch.
Echtparen, te kust en te keur. Allemaal anders en allemaal mooi om te aanschouwen. Ik heb weer mooie nagels en toen ik thuis kwam zat er een blije echtgenoot. Ajax heeft gewonnen!
zaterdag 19 maart 2016
Deken
Het leuke van bloggen vind ik dat je lekker legaal over de schouder
van je medeblogsters mag meekijken. Het ene na het andere mooie handwerk
komt voorbij en omdat je weet dat je zelf nooit de tijd hebt om zoveel
moois te kunnen maken, afgezien of je het ook kunt, is het heerlijk om
al dat moois en enthousiasme via een blog te mogen meebeleven.
Zo loop ik vaak mijn vaste klantjes af en kom ik via die klantjes ook weer op andere blogs. Op het blog van Jeanet van Blij dat ik brei kwam ik een leuk gehaakt kussen tegen met een verwijzing naar het blog van Jellina. Nieuwsgierig als ik ben klikte ik op de link en kwam me daar toch ook een leuke deken tegen. Kijk zelf maar:
http://www.jellina-creations.nl/blog/free-love-and-affection-crochet-pattern-premala-is-ready
Nu ben ik natuurlijk nog maar een groentje op het gebied van haken, maar na het lezen van het patroon dacht ik daar moet ik wel uit zien te komen en liet het patroon aan mijn dochter zien. Die zei, nou mam die lijkt me nu leuk voor mijn kamer, maar ik wil hem niet met gestreepte blokken, maar met effen blokken. Nou dat maakt het alleen maar makkelijker.
Vorige maand heeft dochter haar rijbewijs gehaald, het had nog wat voeten in de aarde om het felbegeerde rose kaartje ook daadwerkelijk te bemachtigen bij de Gemeente, want ja ambtenaren he en die zijn op donderdagochtend open van 10 uur tot 10.15 uur en zie dan als VWO examenkandidaat maar eens tussen de lessen en de schoolexamens door een afspraak te maken. Ik weet het, het is een beetje flauw van mij om een ambtenaar zo af te schilderen maar het was echt lastig om afspraken te maken met de gemeente. Maar, ze heeft het en dus moet er gereden worden in onze auto, anders doe je geen ervaring op.
Vandaag hoefde ze niet te werken en wilde ze samen met mij een lekker ritje maken. Maar waar naar toe. Nu had onze vestiging in Groningen een open dag, maar dat vond ze toch ietwat te ver. Weet je wat, laten we op jacht gaan voor de wol voor jouw deken. In ons dorp is er geen handwerkwinkel, wij moeten altijd de stad in of de provincie in. Helemaal niet erg. Jellina had de deken gehaakt met colour crafter en na even googelen kwam ik uit bij een handwerkzaak in Uithoorn die het merk verkocht. Dat was net een leuk ritje.
Dus wij er naar toe en wat was ik trots om naast haar te zitten terwijl zij zelfverzekerd ons fordje over de A2 stuurde en toen de polder in. Helaas bleek de handwerkwinkel geen colour crafter te verkopen maar wel mooie andere wolletjes. De eigenaresse dacht even mee en gaf aan dat als ik bollen over zou houden ze gerust terug gebracht mochten worden. Die wolletjes waren ook nog eens vriendelijk geprijsd en dochter zocht de kleuren uit. Tevreden tuften wij weer terug. Nu ga ik als de wiedeweerga mijn sjaal afmaken. Daar moet enkel nog een randje aan en dan ga ik gauw beginnen met de deken. Ik heb er zin in!
Zo loop ik vaak mijn vaste klantjes af en kom ik via die klantjes ook weer op andere blogs. Op het blog van Jeanet van Blij dat ik brei kwam ik een leuk gehaakt kussen tegen met een verwijzing naar het blog van Jellina. Nieuwsgierig als ik ben klikte ik op de link en kwam me daar toch ook een leuke deken tegen. Kijk zelf maar:
http://www.jellina-creations.nl/blog/free-love-and-affection-crochet-pattern-premala-is-ready
Nu ben ik natuurlijk nog maar een groentje op het gebied van haken, maar na het lezen van het patroon dacht ik daar moet ik wel uit zien te komen en liet het patroon aan mijn dochter zien. Die zei, nou mam die lijkt me nu leuk voor mijn kamer, maar ik wil hem niet met gestreepte blokken, maar met effen blokken. Nou dat maakt het alleen maar makkelijker.
Vorige maand heeft dochter haar rijbewijs gehaald, het had nog wat voeten in de aarde om het felbegeerde rose kaartje ook daadwerkelijk te bemachtigen bij de Gemeente, want ja ambtenaren he en die zijn op donderdagochtend open van 10 uur tot 10.15 uur en zie dan als VWO examenkandidaat maar eens tussen de lessen en de schoolexamens door een afspraak te maken. Ik weet het, het is een beetje flauw van mij om een ambtenaar zo af te schilderen maar het was echt lastig om afspraken te maken met de gemeente. Maar, ze heeft het en dus moet er gereden worden in onze auto, anders doe je geen ervaring op.
Vandaag hoefde ze niet te werken en wilde ze samen met mij een lekker ritje maken. Maar waar naar toe. Nu had onze vestiging in Groningen een open dag, maar dat vond ze toch ietwat te ver. Weet je wat, laten we op jacht gaan voor de wol voor jouw deken. In ons dorp is er geen handwerkwinkel, wij moeten altijd de stad in of de provincie in. Helemaal niet erg. Jellina had de deken gehaakt met colour crafter en na even googelen kwam ik uit bij een handwerkzaak in Uithoorn die het merk verkocht. Dat was net een leuk ritje.
Dus wij er naar toe en wat was ik trots om naast haar te zitten terwijl zij zelfverzekerd ons fordje over de A2 stuurde en toen de polder in. Helaas bleek de handwerkwinkel geen colour crafter te verkopen maar wel mooie andere wolletjes. De eigenaresse dacht even mee en gaf aan dat als ik bollen over zou houden ze gerust terug gebracht mochten worden. Die wolletjes waren ook nog eens vriendelijk geprijsd en dochter zocht de kleuren uit. Tevreden tuften wij weer terug. Nu ga ik als de wiedeweerga mijn sjaal afmaken. Daar moet enkel nog een randje aan en dan ga ik gauw beginnen met de deken. Ik heb er zin in!
donderdag 17 maart 2016
Stamper
In de wintermaanden aten wij vroeger op vrijdag altijd stamppot. Het ging dan vooral om zuurkool, boerenkool, hutspot en rauwe andijviestamppot. Vonden we allemaal lekker. We waren met zijn zessen thuis omdat mijn oma bij ons woonde en dus schilde mijn moeder elke vrijdag een flinke pan met aardappels. Later toen wij allemaal verkering hadden werden de vrijdagse stamppotten een soort van traditie. Mijn arme moeder schilde toen nog grotere pannen met piepers.
Zo lang als ik me kan herinneren werd de uiteindelijke stamppot niet gestampt maar gemaakt met de kneedhaken van de mixer. Bij ons thuis was zo'n ouderwetse stamper niet aanwezig, want dat vond mijn mams maar ondingen.
Zo'n voorbeeld uit je jeugd zit in je systeem en gaat er nooit meer uit. Toen ik ging samenwonen met mijn vriend (nu mijn echtgenoot) was een mixer dan ook een van de eerste dingen die ik kocht. Ander kon ik toch zeker geen stamppot maken en dat vond mijn vriendje juist nu zo lekker. Hij zat vaak op vrijdag mee te smullen van de stamppotten van mijn mams en ja de liefde van de man gaat door de maag. Dat is algemeen bekend.
Ook hier in huis is de vrijdagavond in de winter traditiegetrouw stamppotdag. Ik geef toe, er zijn ook heus vrijdagen bij dat er niet gestamppot wordt, maar die vrijdagen zijn op 1 hand te tellen. Ik weet het, het is erg burgerlijk en traditiegetrouw en ouderwets, maar zeg nou zelf als zo'n kleine moeite nu goed is om je man te verwennen, waarom zou je het dan laten?
De mixer komt hier dus regelmatig uit de kast. Mijn mixer en ik zijn goede vrienden. Zelfs zo goed, dat als wij met vakantie gingen met de auto, de mixer ook altijd meemocht. De mixer en de kaasschaaf. Gezworen kameraden. Ook ik moest namelijk niks van zo'n ouderwetse stamper hebben. Met het schaamrood op de kaken moet ik eerlijk bekennen dat ik, toen ik mijn schoonmoeder voor de eerste keer met een rood hoofd van inspanning met zo'n stamper aan de slag zag, haar wel een beetje meewarig aankeek. Sterker nog ik heb haar ooit overgehaald tot het mixerkamp. Later zei ze nog wel eens dat ze daar dankbaar voor was, maar nu schaam ik me wel een beetje met terugwerkende kracht.
Want twee weken geleden gingen manlief en ik een weekend naar Texel. Normaal gesproken met een auto vol kinderen (twee) en een berg aan rommel die ik meende nodig te hebben. En natuurlijk de mixer. Nu gingen we met zijn tweetjes en zorgeloos gooide ik wat kleding in een tas, pakte wat boeken in en nam mijn handwerkzaken mee.
Op het keukengebied nam ik enkel een scherp aardappelschilmesje mee en wat theezakjes en wat kruiden. Zorgeloos bedacht ik mij dat we de boodschappen daar wel zouden doen.
De eerste avond, het was een vrijdag, wilde manlief graag een stamppotje eten. Lekker knus bij een loeiende open haard. Dus kochten we piepers, zuurkool en een worst. We sjouwden de boodschappen naar de auto en wilde terug naar het huisje toen ik ineens bedacht. VErhip ik heb mijn mixer niet meegenomen, hoe moet dat nu met die stamppot.
Er zat niets anders op dan om bij zo'n goedkope spullen winkel een stamper te kopen voor het hele bedrag van een euro vijftig kon er gestampt worden. Het voelde toch een beetje als verraad maar ja wat moest ik anders. S'avonds ging ik los. En dat was een openbaring, want dat stampen ging eigenlijk best makkelijk en ik kreeg er een fijn stamppotje door. Niks geen grove stukken zoals mij altijd voorgehouden werd. Nee hoor als je maar lang genoeg stampt dan wordt het een smeuïge, gladde bedoening. Niks aan het handje.
Na het weekend nam ik de stamper mee naar huis, tenslotte was hij eerlijk gekocht, en gooide hem in de la. Tot ik vorige week (vrijdag ja ja) stamppot at en de ene kneedhaak van de mixer even met vakantie was, zonder dit met mij te hebben besproken overigens. Geen nood, ik zocht mijn nieuwe stamper op en stampte dat het een lieve lust was de boel tot een heerlijke hutspot. Ze zaten te smullen en ik had echt maar twee dagen spierpijn in mijn bovenarm.
En nu ben ik om! Die reclame van wat eten jullie vandaag, stamppot zou voor mij ook wel van toepassing kunnen zijn. Ik wil het liefst elke dag stampen. Maar ja daar gaat het gezin niet mee akkoord.
Vanavond stond er boerenkool op het menu (beetje gekke dag maar dat kon even niet anders) en heb ik weer heerlijk gestampt. Zo zie je maar weer een mens is nooit te oud om zich het stampen aan te leren en ik heb nog steeds een tevreden echtgenoot. Zeg nou zelf, wie wil dat nou niet?
Zo lang als ik me kan herinneren werd de uiteindelijke stamppot niet gestampt maar gemaakt met de kneedhaken van de mixer. Bij ons thuis was zo'n ouderwetse stamper niet aanwezig, want dat vond mijn mams maar ondingen.
Zo'n voorbeeld uit je jeugd zit in je systeem en gaat er nooit meer uit. Toen ik ging samenwonen met mijn vriend (nu mijn echtgenoot) was een mixer dan ook een van de eerste dingen die ik kocht. Ander kon ik toch zeker geen stamppot maken en dat vond mijn vriendje juist nu zo lekker. Hij zat vaak op vrijdag mee te smullen van de stamppotten van mijn mams en ja de liefde van de man gaat door de maag. Dat is algemeen bekend.
Ook hier in huis is de vrijdagavond in de winter traditiegetrouw stamppotdag. Ik geef toe, er zijn ook heus vrijdagen bij dat er niet gestamppot wordt, maar die vrijdagen zijn op 1 hand te tellen. Ik weet het, het is erg burgerlijk en traditiegetrouw en ouderwets, maar zeg nou zelf als zo'n kleine moeite nu goed is om je man te verwennen, waarom zou je het dan laten?
De mixer komt hier dus regelmatig uit de kast. Mijn mixer en ik zijn goede vrienden. Zelfs zo goed, dat als wij met vakantie gingen met de auto, de mixer ook altijd meemocht. De mixer en de kaasschaaf. Gezworen kameraden. Ook ik moest namelijk niks van zo'n ouderwetse stamper hebben. Met het schaamrood op de kaken moet ik eerlijk bekennen dat ik, toen ik mijn schoonmoeder voor de eerste keer met een rood hoofd van inspanning met zo'n stamper aan de slag zag, haar wel een beetje meewarig aankeek. Sterker nog ik heb haar ooit overgehaald tot het mixerkamp. Later zei ze nog wel eens dat ze daar dankbaar voor was, maar nu schaam ik me wel een beetje met terugwerkende kracht.
Want twee weken geleden gingen manlief en ik een weekend naar Texel. Normaal gesproken met een auto vol kinderen (twee) en een berg aan rommel die ik meende nodig te hebben. En natuurlijk de mixer. Nu gingen we met zijn tweetjes en zorgeloos gooide ik wat kleding in een tas, pakte wat boeken in en nam mijn handwerkzaken mee.
Op het keukengebied nam ik enkel een scherp aardappelschilmesje mee en wat theezakjes en wat kruiden. Zorgeloos bedacht ik mij dat we de boodschappen daar wel zouden doen.
De eerste avond, het was een vrijdag, wilde manlief graag een stamppotje eten. Lekker knus bij een loeiende open haard. Dus kochten we piepers, zuurkool en een worst. We sjouwden de boodschappen naar de auto en wilde terug naar het huisje toen ik ineens bedacht. VErhip ik heb mijn mixer niet meegenomen, hoe moet dat nu met die stamppot.
Er zat niets anders op dan om bij zo'n goedkope spullen winkel een stamper te kopen voor het hele bedrag van een euro vijftig kon er gestampt worden. Het voelde toch een beetje als verraad maar ja wat moest ik anders. S'avonds ging ik los. En dat was een openbaring, want dat stampen ging eigenlijk best makkelijk en ik kreeg er een fijn stamppotje door. Niks geen grove stukken zoals mij altijd voorgehouden werd. Nee hoor als je maar lang genoeg stampt dan wordt het een smeuïge, gladde bedoening. Niks aan het handje.
Na het weekend nam ik de stamper mee naar huis, tenslotte was hij eerlijk gekocht, en gooide hem in de la. Tot ik vorige week (vrijdag ja ja) stamppot at en de ene kneedhaak van de mixer even met vakantie was, zonder dit met mij te hebben besproken overigens. Geen nood, ik zocht mijn nieuwe stamper op en stampte dat het een lieve lust was de boel tot een heerlijke hutspot. Ze zaten te smullen en ik had echt maar twee dagen spierpijn in mijn bovenarm.
En nu ben ik om! Die reclame van wat eten jullie vandaag, stamppot zou voor mij ook wel van toepassing kunnen zijn. Ik wil het liefst elke dag stampen. Maar ja daar gaat het gezin niet mee akkoord.
Vanavond stond er boerenkool op het menu (beetje gekke dag maar dat kon even niet anders) en heb ik weer heerlijk gestampt. Zo zie je maar weer een mens is nooit te oud om zich het stampen aan te leren en ik heb nog steeds een tevreden echtgenoot. Zeg nou zelf, wie wil dat nou niet?
dinsdag 15 maart 2016
Grind
Na een goede nachtrust stapte ik vanmorgen opgewekt in mijn fordje om naar Almere te tuffen en aan het werk te gaan. Ik had al een heel plan in gedachten aan welke taken ik het eerste zou beginnen en wat er perse af moest vandaag. Ik weet best dat zo'n plan vragen is om moeilijkheden want meestal komt er van wat ik me voorneem niks terecht omdat er allehande andere zaken je dringend in beslag nemen. Ook niet erg, maar soms wel lastig omdat er aan sommige dingen natuurlijk wel een einddatum hangt.
Zo ook vanmorgen liep mijn prachtige planning in de soep. Eenmaal het dorp uit bij de snelweg aangekomen bleek dat daar het verkeer vast stond. Sinds er een bocht in de A1 gelegd is gebeurt dat wel vaker. Blijkbaar is zo'n bocht voor sommige automobilisten nogal eng en gaat men boven op de rem staan waardoor er al snel een file ontstaat. Meestal is die na de bocht al snel weer opgelost en kan het gas er weer op. Ik maakte me nu dus nog niet direct zorgen.
Helaas was deze file van een heel andere orde dan bochten-angst. Nee deze had te maken met het feit dat iemand het nodig vond om een lading grind te verliezen midden op de weg. Er stond in totaal 7 kilometer en ik stond natuurlijk nog maar aan het begin. Dat was balen en mijn planning kon ik op mijn buik schrijven.
Het scheelt wel dat je niet alleen bent in zo'n file. Gedeelde smart is tenslotte halve smart en dus werden er door mijn mede filelijders diverse wanhopige blikken uitgewisseld en maar eens flink meegezongen met de radio of cd. Om mij heen hoorde ik diverse deunen waarbij heftig werd meegezongen en een achterbuurman had de radio zo hard staan met een flinke bas dat ik letterlijk een tijdje zat weg te dreunen.
Na ruim een uur arriveerde ik eindelijk bij de plek des onheils en daar waren inderdaad allemaal mannen aan het werk met bezems en was een vrachtwagen met een grote stofzuiger de weg aan het zuigen. Het was maar goed dat we stapvoets reden want er schoten toch nog flink wat steentje voor de wielen langs die tegen de ruiten kletterden. Ik vreesde al voor een barst, want als je dag begint met pech betekent dat meestal dat de rest van de dag ook niet vlekkenloos verloopt, maar dat liep gelukkig goed af. Even voorbij de reuzenstofzuiger werd de weg weer vrij gegeven en kon ik het gaspedaal diep intrappen om toch nog voor sluitingstijd op kantoor te geraken.
Wat ik me afvroeg is hoe komt het nou toch dat zo'n lading grind daar terecht komt. Ik bedoel klein duimpje zal heus niet met zijn vrachtwagen het grind hebben laten vallen om de weg terug te vinden. Tegenwoordig hebben we de tomtom, ook de klein duimpjes van deze wereld. Heeft er dan een en andere koekenbakker vergeten de klep van de vrachtwagen dicht te maken en is het daardoor op de weg gekomen?
Of is er een kattenliefhebber die vannacht eens dacht, kom laat ik eens een hele grote kattenbak maken op de A1 voor mijn poezenkindertjes. Dat is op zichzelf natuurlijk heel lief bedacht maar ik verzoek deze poppendop dit soort acties toch niet meer te doen. Ik was nondeju pas om 9 uur op het werk. Anderhalf uur in de auto voor een ritje van normaal 20 minuten.
Van mijn planning is natuurlijk niks terecht gekomen en ook mijn agenda liep uit de pas want ook het bezoek van later die ochtend stond gezellig in dezelfde file. Natuurlijk hebben we alles weer rechtgebreid daar niet van, maar ik vind toch dat deze oen zijn excuses aan moet bieden. Op zijn minst had dit uilskuiken voor ons allemaal, opgesloten in die file, even koffie kunnen halen. Op zijn minst!
Zo ook vanmorgen liep mijn prachtige planning in de soep. Eenmaal het dorp uit bij de snelweg aangekomen bleek dat daar het verkeer vast stond. Sinds er een bocht in de A1 gelegd is gebeurt dat wel vaker. Blijkbaar is zo'n bocht voor sommige automobilisten nogal eng en gaat men boven op de rem staan waardoor er al snel een file ontstaat. Meestal is die na de bocht al snel weer opgelost en kan het gas er weer op. Ik maakte me nu dus nog niet direct zorgen.
Helaas was deze file van een heel andere orde dan bochten-angst. Nee deze had te maken met het feit dat iemand het nodig vond om een lading grind te verliezen midden op de weg. Er stond in totaal 7 kilometer en ik stond natuurlijk nog maar aan het begin. Dat was balen en mijn planning kon ik op mijn buik schrijven.
Het scheelt wel dat je niet alleen bent in zo'n file. Gedeelde smart is tenslotte halve smart en dus werden er door mijn mede filelijders diverse wanhopige blikken uitgewisseld en maar eens flink meegezongen met de radio of cd. Om mij heen hoorde ik diverse deunen waarbij heftig werd meegezongen en een achterbuurman had de radio zo hard staan met een flinke bas dat ik letterlijk een tijdje zat weg te dreunen.
Na ruim een uur arriveerde ik eindelijk bij de plek des onheils en daar waren inderdaad allemaal mannen aan het werk met bezems en was een vrachtwagen met een grote stofzuiger de weg aan het zuigen. Het was maar goed dat we stapvoets reden want er schoten toch nog flink wat steentje voor de wielen langs die tegen de ruiten kletterden. Ik vreesde al voor een barst, want als je dag begint met pech betekent dat meestal dat de rest van de dag ook niet vlekkenloos verloopt, maar dat liep gelukkig goed af. Even voorbij de reuzenstofzuiger werd de weg weer vrij gegeven en kon ik het gaspedaal diep intrappen om toch nog voor sluitingstijd op kantoor te geraken.
Wat ik me afvroeg is hoe komt het nou toch dat zo'n lading grind daar terecht komt. Ik bedoel klein duimpje zal heus niet met zijn vrachtwagen het grind hebben laten vallen om de weg terug te vinden. Tegenwoordig hebben we de tomtom, ook de klein duimpjes van deze wereld. Heeft er dan een en andere koekenbakker vergeten de klep van de vrachtwagen dicht te maken en is het daardoor op de weg gekomen?
Of is er een kattenliefhebber die vannacht eens dacht, kom laat ik eens een hele grote kattenbak maken op de A1 voor mijn poezenkindertjes. Dat is op zichzelf natuurlijk heel lief bedacht maar ik verzoek deze poppendop dit soort acties toch niet meer te doen. Ik was nondeju pas om 9 uur op het werk. Anderhalf uur in de auto voor een ritje van normaal 20 minuten.
Van mijn planning is natuurlijk niks terecht gekomen en ook mijn agenda liep uit de pas want ook het bezoek van later die ochtend stond gezellig in dezelfde file. Natuurlijk hebben we alles weer rechtgebreid daar niet van, maar ik vind toch dat deze oen zijn excuses aan moet bieden. Op zijn minst had dit uilskuiken voor ons allemaal, opgesloten in die file, even koffie kunnen halen. Op zijn minst!
woensdag 9 maart 2016
Buurtwacht
Ik had me voorgenomen om wat meer te bewegen, niet alleen het wekelijkse sportschooluurtje weer op te starten maar elke dag een ommetje te maken van pak em beet een half uurtje.
Tegen de tijd dat ik thuis ben na een dag werken, er gekookt is, gegeten en de boel is opgeruimd is het buiten al donker. Dat vind ik niet aanlokkelijk om in mijn eentje een blokje om te gaan. Ik ben nu eenmaal een bange poeperd in het donker.
Gelukkig heb ik een dochter die heel dapper is en mij dan ook fijntjes herinnerde aan mijn goede voornemen om dat dagelijkse wandelingetje te maken. En hoe ik ook probeerde om er onderuit te komen want ik zat net lekker in mijn hoekje te haken aan mijn shawl, mevrouw gaf niet toe.
Vooruit dan maar en ik trok mijn wandelschoenen aan en we gingen op pad. Nu wonen wij best in een veilig buurtje maar ook hier gebeurt het wel eens dat er mensen s'avonds beroofd worden van hun telefoon of van hun fiets afgeslagen worden omdat iemand anders dat vehikel begeert.
Ik zei al dat ik een bange poeperd was en dus bedacht ik dat we ons ommetje vooral door de bewoonde wereld langs de huizen moesten doen. Met een stalen gezicht zei dochter, nou ik wou eigenlijk even langs de begraafplaats lopen. Leuk toch. Nou echt niet, veels te luguber in het donker. Niet omdat het een begraafplaats is, maar omdat het nogal achteraf ligt en je dus in het donker langs een eng paadje moet lopen met als enig gezelschap de trein die elk kwartier over de spoordijk rijdt. Aan de ontdeugende twinkel in haar ogen zag ik dat ik er in gestonken was.
Door de buurt dus en dat is best gezellig omdat als de gordijnen niet dicht zijn je gezellig binnen kunt kijken bij mensen in het voorbijgaan. Het was stil op straat, op ons hele rondje kwamen we maar een andere wandelaar tegen.
Wat we wel tegen kwamen waren diverse katten die steeds een stukje met ons mee liepen. Eerst was het een zwarte kat. Ik dacht nog, nou dat belooft niet veel goeds een zwarte kat in het donker. Het was echter een allervriendelijkst beestje. Kwistig deelde hij kopjes uit aan onze broekspijpen en liet zich gewillig aaien. Hij rende steeds een stukje voor ons uit en liet zich dan, als we bijna bij hem waren, op de grond voor ons vallen als een judoka op de mat en rolde van plezier een beetje om. Ineens was hij verdwenen, maar daar was al weer een andere kat. Een grijs gestreepte deze keer. Deze wilde niet aangehaald worden en kopjes geven was er ook niet bij, hij marcheerde als een bodygard met ons mee totdat hij ergens in een voortuintje onder een paar struiken verdween en zich niet meer liet zien.
Wij gingen de hoek om en daar kwam een dikke witte kat met zwarte vlekken doodgemoedereerd aangewandeld, streek langs onze benen en miauwde een lange diepe miauw en liep ook gezellig met ons mee. Het leek wel een estafette als of ze gestuurd waren om ons te begeleiden op onze tocht.
De zwartwitte kuierde een flink eind met ons mee, telkens even miauwend en ook deze kat was in eens verdwenen. We wandelden een stukje zonder begeleiding maar ineens was daar een rode kat. Deze zat zich bovenop een vuilnisbak te wassen en negeerde ons totaal. Logisch als je je zit te wassen, maar blijkbaar was er toch iets wat triggerde want met een elegante sprong kwam de kat van de vuilnisbak af en liep ook een stukje mee. Zou de zwartwitte in een soort van walkietalkie deze collega hebben opgeroepen? Geen idee maar leuk was het wel zo'n wandeling, gezellig kletsend met mijn kind terwijl de buurtwacht van katten ons een veilige escorte gaven.
Tegen de tijd dat ik thuis ben na een dag werken, er gekookt is, gegeten en de boel is opgeruimd is het buiten al donker. Dat vind ik niet aanlokkelijk om in mijn eentje een blokje om te gaan. Ik ben nu eenmaal een bange poeperd in het donker.
Gelukkig heb ik een dochter die heel dapper is en mij dan ook fijntjes herinnerde aan mijn goede voornemen om dat dagelijkse wandelingetje te maken. En hoe ik ook probeerde om er onderuit te komen want ik zat net lekker in mijn hoekje te haken aan mijn shawl, mevrouw gaf niet toe.
Vooruit dan maar en ik trok mijn wandelschoenen aan en we gingen op pad. Nu wonen wij best in een veilig buurtje maar ook hier gebeurt het wel eens dat er mensen s'avonds beroofd worden van hun telefoon of van hun fiets afgeslagen worden omdat iemand anders dat vehikel begeert.
Ik zei al dat ik een bange poeperd was en dus bedacht ik dat we ons ommetje vooral door de bewoonde wereld langs de huizen moesten doen. Met een stalen gezicht zei dochter, nou ik wou eigenlijk even langs de begraafplaats lopen. Leuk toch. Nou echt niet, veels te luguber in het donker. Niet omdat het een begraafplaats is, maar omdat het nogal achteraf ligt en je dus in het donker langs een eng paadje moet lopen met als enig gezelschap de trein die elk kwartier over de spoordijk rijdt. Aan de ontdeugende twinkel in haar ogen zag ik dat ik er in gestonken was.
Door de buurt dus en dat is best gezellig omdat als de gordijnen niet dicht zijn je gezellig binnen kunt kijken bij mensen in het voorbijgaan. Het was stil op straat, op ons hele rondje kwamen we maar een andere wandelaar tegen.
Wat we wel tegen kwamen waren diverse katten die steeds een stukje met ons mee liepen. Eerst was het een zwarte kat. Ik dacht nog, nou dat belooft niet veel goeds een zwarte kat in het donker. Het was echter een allervriendelijkst beestje. Kwistig deelde hij kopjes uit aan onze broekspijpen en liet zich gewillig aaien. Hij rende steeds een stukje voor ons uit en liet zich dan, als we bijna bij hem waren, op de grond voor ons vallen als een judoka op de mat en rolde van plezier een beetje om. Ineens was hij verdwenen, maar daar was al weer een andere kat. Een grijs gestreepte deze keer. Deze wilde niet aangehaald worden en kopjes geven was er ook niet bij, hij marcheerde als een bodygard met ons mee totdat hij ergens in een voortuintje onder een paar struiken verdween en zich niet meer liet zien.
Wij gingen de hoek om en daar kwam een dikke witte kat met zwarte vlekken doodgemoedereerd aangewandeld, streek langs onze benen en miauwde een lange diepe miauw en liep ook gezellig met ons mee. Het leek wel een estafette als of ze gestuurd waren om ons te begeleiden op onze tocht.
De zwartwitte kuierde een flink eind met ons mee, telkens even miauwend en ook deze kat was in eens verdwenen. We wandelden een stukje zonder begeleiding maar ineens was daar een rode kat. Deze zat zich bovenop een vuilnisbak te wassen en negeerde ons totaal. Logisch als je je zit te wassen, maar blijkbaar was er toch iets wat triggerde want met een elegante sprong kwam de kat van de vuilnisbak af en liep ook een stukje mee. Zou de zwartwitte in een soort van walkietalkie deze collega hebben opgeroepen? Geen idee maar leuk was het wel zo'n wandeling, gezellig kletsend met mijn kind terwijl de buurtwacht van katten ons een veilige escorte gaven.
dinsdag 8 maart 2016
Kleien
Het moet niet gekker worden in de wereld. De ene helft van de wereld heeft amper een dak boven hun hoofd en niet te eten en aan de andere kant is er een dieetgoeroe die ons adviseert om drie weken lang elke dag twee glazen klei te drinken. Klei, ja u leest het goed. Een glaasje s'morgens als ontbijt en lekker eentje voor je gaat slapen is het advies. Het smaakt wel een beetje zanderig en je moet er even aan wennen, maar dan heb je ook wat.
Ik denk in plaatjes en zie mezelf dan s'morgens hier de straat uitlopen, nog in pyjama, natuurlijk en dan bij de sloot de grond even omwoelen en een kannetje klei uitscheppen, weer naar huis sjokken en tegen mijn gezin roepen: joehoe jongens het ontbijt is klaar. Een lekker glaasje klei! En s'avonds voor het slapen doet mijn eega dat rondje, want ik ben bang ik het donker en ga voor geen goud in het donker bij die enge sloot staan.
Toch ben ik bang dat mijn gezin mij voor gek zal verklaren en mij zal adviseren om eens met de huisarts te gaan praten. Wie verzint het nou om de mensheid te adviseren om een glas klei te drinken. Het doel van dit idiote plan is om je lijf te reinigen. Allerlei gifstoffen die niet in je lijf horen worden aan de klei geplakt en verlaten ons via een grote boodschap op het toilet. Als je dat toilet tenminste haalt, want ik heb zo het vermoeden dat je lijf vreselijk in protest gaat en de boel onmiddellijk als diarree wenst te lozen. En daar zit je dan met een kledder klei in je broek. Nee, ook al wil ik vreselijk graag wat kilootjes kwijt, ik ga niet aan de klei.
Gelukkig zijn er mensen die wel hun gezonde verstand gebruiken, want zo vertelde vanmorgen een professor in voeding en maagdarmkanalen dat die klei helemaal geen onderscheid kan maken in je darmen wat nu goede stoffen zijn zoals vitamines en mineralen en wat schorriemorrie is wat er dus uit moet. Die klei raast dus als een kudde pacmannetjes door je darmen heen en grijpt alles wat er te grijpen valt tot het als een dikke drol of flinke flats in de wc valt. Deze professor raadt het drinken van klei dan ook ten zeerste af. Een man naar mijn hart.
Wat bezielt iemand nou toch om een dergelijk advies de wereld in te slingeren, vraag ik mij af. Kijk een glaasje wortelsap als advies dat kan ik nog snappen, maar een glaasje klei? Hoe leg je dat uit aan je kinderen? Mama neemt even lekker een glaasje klei. En dan moet je je even later haastig naar een dokter begeven omdat je kind een hele emmer playdoh heeft weggewerkt. Hoe leg je dat uit?
Of zal het gewoon weer een reclamestunt zijn, want deze dieetgoeroe heeft een boek geschreven met recepten en dat moet natuurlijk ook verkocht worden. Op deze manier genereer je natuurlijk een hoop publiciteit voor niks. De kans is alleen wel groot dat niemand je boek meer koopt en dat de dieetgoeroe zelf voor altijd gedwongen is om klei te drinken, omdat ze geen worteltje meer kan kopen.
Of is het gewoon een plagerijtje en zit de dieetgoeroe zich te bescheuren van het lachen bij het idee dat er echt mensen zijn die dit advies ook daadwerkelijk opvolgen. Gewoon om alle goedglovige lieden eens een flinke loer te draaien. Want ik weet echt zeker dat er mensen zijn die nu elke morgen en elke avond zo'n glas klei tegen heug en meug wegwerken.
Mocht ik binnenkort een toilet tegenkomen met een zanderige laag onderin dat weet ik zeker dat mijn voorgang(st)er aan de klei heeft gezeten. U bent dus gewaarschuwd als u na toiletbezoek wat zanderige billen heeft dan heeft u dus te maken met een kleier!
Ik denk in plaatjes en zie mezelf dan s'morgens hier de straat uitlopen, nog in pyjama, natuurlijk en dan bij de sloot de grond even omwoelen en een kannetje klei uitscheppen, weer naar huis sjokken en tegen mijn gezin roepen: joehoe jongens het ontbijt is klaar. Een lekker glaasje klei! En s'avonds voor het slapen doet mijn eega dat rondje, want ik ben bang ik het donker en ga voor geen goud in het donker bij die enge sloot staan.
Toch ben ik bang dat mijn gezin mij voor gek zal verklaren en mij zal adviseren om eens met de huisarts te gaan praten. Wie verzint het nou om de mensheid te adviseren om een glas klei te drinken. Het doel van dit idiote plan is om je lijf te reinigen. Allerlei gifstoffen die niet in je lijf horen worden aan de klei geplakt en verlaten ons via een grote boodschap op het toilet. Als je dat toilet tenminste haalt, want ik heb zo het vermoeden dat je lijf vreselijk in protest gaat en de boel onmiddellijk als diarree wenst te lozen. En daar zit je dan met een kledder klei in je broek. Nee, ook al wil ik vreselijk graag wat kilootjes kwijt, ik ga niet aan de klei.
Gelukkig zijn er mensen die wel hun gezonde verstand gebruiken, want zo vertelde vanmorgen een professor in voeding en maagdarmkanalen dat die klei helemaal geen onderscheid kan maken in je darmen wat nu goede stoffen zijn zoals vitamines en mineralen en wat schorriemorrie is wat er dus uit moet. Die klei raast dus als een kudde pacmannetjes door je darmen heen en grijpt alles wat er te grijpen valt tot het als een dikke drol of flinke flats in de wc valt. Deze professor raadt het drinken van klei dan ook ten zeerste af. Een man naar mijn hart.
Wat bezielt iemand nou toch om een dergelijk advies de wereld in te slingeren, vraag ik mij af. Kijk een glaasje wortelsap als advies dat kan ik nog snappen, maar een glaasje klei? Hoe leg je dat uit aan je kinderen? Mama neemt even lekker een glaasje klei. En dan moet je je even later haastig naar een dokter begeven omdat je kind een hele emmer playdoh heeft weggewerkt. Hoe leg je dat uit?
Of zal het gewoon weer een reclamestunt zijn, want deze dieetgoeroe heeft een boek geschreven met recepten en dat moet natuurlijk ook verkocht worden. Op deze manier genereer je natuurlijk een hoop publiciteit voor niks. De kans is alleen wel groot dat niemand je boek meer koopt en dat de dieetgoeroe zelf voor altijd gedwongen is om klei te drinken, omdat ze geen worteltje meer kan kopen.
Of is het gewoon een plagerijtje en zit de dieetgoeroe zich te bescheuren van het lachen bij het idee dat er echt mensen zijn die dit advies ook daadwerkelijk opvolgen. Gewoon om alle goedglovige lieden eens een flinke loer te draaien. Want ik weet echt zeker dat er mensen zijn die nu elke morgen en elke avond zo'n glas klei tegen heug en meug wegwerken.
Mocht ik binnenkort een toilet tegenkomen met een zanderige laag onderin dat weet ik zeker dat mijn voorgang(st)er aan de klei heeft gezeten. U bent dus gewaarschuwd als u na toiletbezoek wat zanderige billen heeft dan heeft u dus te maken met een kleier!
maandag 7 maart 2016
Moestuintjes
Toen ik vanmorgen naar mijn werk reed was Henk-Jan Smits, u weet wel die voorzitter van Idols met zijn zoetgevooisde stem en de eeuwige zonnebril in zijn haar, op de radio om te vertellen over zijn moestuintjes. U weet wel die leuke potjes met zaadjes die vorig jaar zowat in iedere vensterbank dapper hun best stonden te doen om op te komen en nadat ze dat gedaan hadden vervolgens een langzame dood stierven. Niet allemaal natuurlijk maar de meeste toch wel.
Ook ik deed vorig jaar een poging en toen de boel in de vensterbank was ontkiemd en flink gegroeid was heb ik ze liefdevol buiten in de borders of in potten gezet. De slakken zaten zich, verstopt achter de plantenbakken, al te verheugen op dit koninklijke maal en vraten in een nacht tijd alles op. De ellendelingen!
Weg alle liefdevol opgekweekte tomaatjes, paprika, bosaardbeitjes en noem maar op. Heb ik daarvoor zoveel uren peptalk voor gehouden. Maar goed die slakken hadden er nog lol van gehad, maar ik nam mij heilig voor, terwijl ik naar enige afgekloven zielige restanten stond te kijken, om nooit maar dan ook nooit meer zelf iets te zaaien.
Zoals dat gaat met goede voornemens was ook dit voornemen al weer aan het tanen, want ach het is toch wel erg leuk om zo'n zaadje op te kweken tot een plantje ik had al bedacht dat ik dan enkel wat Afrikaantjes zou zaaien. Een oubollig bloemetje, maar ze stellen je nooit teleur. Ze komen altijd keurig op en tussen de wit/gele border staan ze best grappig en ze houden aaltjes tegen. Ook al weer van die vreetzakken, alleen maken deze krengen je rozen kapot. Afrikaantjes dus en meer niet.
Totdat ik vanmorgen die Henk-Jan Smits hoorde opscheppen over zijn zelfgekweekte wortels. Hij had vorig jaar driftig de moestuinpotjes van de Appie gespaard en was gaan kweken, hij at er nu nog van vertelde hij vanmorgen. Dat geloof ik dus niet. Van een zo'n pietluttig potje met vier zaadjes erin bijna een jaar later nog wortels van eten. Dat kan er bij mij niet in. Tenzij hij natuurlijk een paar honderd wortelpotjes had gekregen, maar hij vertelde zelf op de radio dat hij eerst weken had gespaard tot hij alle potjes, van elk soort eentje, bij elkaar had.
Ik zag het voor me, met zijn zonnebril in zijn haren de potjes vochtig maken en de zaadmatjes er in vlijen en ze dan liefdevol toespreken met zijn karakteristieke stem. Ik hoopte maar dat hij die arme zaailingetjes wel wat bemoedigerender toesprak dan dat hij bij de Idols kandidaten deed indertijd. Henk-Jan vertelde ondertussen dat zijn broccoli slap en raar gevormd was, maar die wortels waren zo goed gelukt. Ze waren alleen een beetje krom. Zie je wel dacht ik, die wortels hebben zich natuurlijk in allerlei bochten gewrongen om aan die kritiek te ontsnappen. Helaas was ik toen bij kantoor en kon het vervolg van Henk-Jan en zijn moestuintjes niet meer horen, maar het zaadje was geplant.
Want nu verheug ik me dus al op zaterdag als we boodschappen gaan doen bij de grootgrutter en ik de moestuintjes mag uitzoeken. Als die Henk-Jan wortels kan kweken moet mij dat zeker toch ook lukken? Toen ik na de werkdag en het sportschoolbezoek thuiskwam, maakte ik stiekem al wat ruimte vrij op mijn vensterbank. Terwijl ik dat deed zag ik een dikke slak die zich op de tuintafel had genesteld en brutaal naar binnen keek. Toen hij mijn geschuif aanschouwde haastte hij zich subiet richting de grond en de border. Mistroostig keek ik hem na. Die gaat zijn hele familie natuurlijk al vertellen dat ze binnenkort een feestje hebben. Met verse groenten.
Ik moet nog beginnen aan het moestuintjesproject, maar het is bijvoorbaat dus al gedoemd te mislukken. Dat stemt we wel verdrietig en aan zo'n Henk-Jan heb je dan ook al niks. Wel opscheppen over zijn wortels, maar geen woord over hoe hij de slakken op afstand houdt. Dat vind ik nou jammer. Erg jammer!
Ook ik deed vorig jaar een poging en toen de boel in de vensterbank was ontkiemd en flink gegroeid was heb ik ze liefdevol buiten in de borders of in potten gezet. De slakken zaten zich, verstopt achter de plantenbakken, al te verheugen op dit koninklijke maal en vraten in een nacht tijd alles op. De ellendelingen!
Weg alle liefdevol opgekweekte tomaatjes, paprika, bosaardbeitjes en noem maar op. Heb ik daarvoor zoveel uren peptalk voor gehouden. Maar goed die slakken hadden er nog lol van gehad, maar ik nam mij heilig voor, terwijl ik naar enige afgekloven zielige restanten stond te kijken, om nooit maar dan ook nooit meer zelf iets te zaaien.
Zoals dat gaat met goede voornemens was ook dit voornemen al weer aan het tanen, want ach het is toch wel erg leuk om zo'n zaadje op te kweken tot een plantje ik had al bedacht dat ik dan enkel wat Afrikaantjes zou zaaien. Een oubollig bloemetje, maar ze stellen je nooit teleur. Ze komen altijd keurig op en tussen de wit/gele border staan ze best grappig en ze houden aaltjes tegen. Ook al weer van die vreetzakken, alleen maken deze krengen je rozen kapot. Afrikaantjes dus en meer niet.
Totdat ik vanmorgen die Henk-Jan Smits hoorde opscheppen over zijn zelfgekweekte wortels. Hij had vorig jaar driftig de moestuinpotjes van de Appie gespaard en was gaan kweken, hij at er nu nog van vertelde hij vanmorgen. Dat geloof ik dus niet. Van een zo'n pietluttig potje met vier zaadjes erin bijna een jaar later nog wortels van eten. Dat kan er bij mij niet in. Tenzij hij natuurlijk een paar honderd wortelpotjes had gekregen, maar hij vertelde zelf op de radio dat hij eerst weken had gespaard tot hij alle potjes, van elk soort eentje, bij elkaar had.
Ik zag het voor me, met zijn zonnebril in zijn haren de potjes vochtig maken en de zaadmatjes er in vlijen en ze dan liefdevol toespreken met zijn karakteristieke stem. Ik hoopte maar dat hij die arme zaailingetjes wel wat bemoedigerender toesprak dan dat hij bij de Idols kandidaten deed indertijd. Henk-Jan vertelde ondertussen dat zijn broccoli slap en raar gevormd was, maar die wortels waren zo goed gelukt. Ze waren alleen een beetje krom. Zie je wel dacht ik, die wortels hebben zich natuurlijk in allerlei bochten gewrongen om aan die kritiek te ontsnappen. Helaas was ik toen bij kantoor en kon het vervolg van Henk-Jan en zijn moestuintjes niet meer horen, maar het zaadje was geplant.
Want nu verheug ik me dus al op zaterdag als we boodschappen gaan doen bij de grootgrutter en ik de moestuintjes mag uitzoeken. Als die Henk-Jan wortels kan kweken moet mij dat zeker toch ook lukken? Toen ik na de werkdag en het sportschoolbezoek thuiskwam, maakte ik stiekem al wat ruimte vrij op mijn vensterbank. Terwijl ik dat deed zag ik een dikke slak die zich op de tuintafel had genesteld en brutaal naar binnen keek. Toen hij mijn geschuif aanschouwde haastte hij zich subiet richting de grond en de border. Mistroostig keek ik hem na. Die gaat zijn hele familie natuurlijk al vertellen dat ze binnenkort een feestje hebben. Met verse groenten.
Ik moet nog beginnen aan het moestuintjesproject, maar het is bijvoorbaat dus al gedoemd te mislukken. Dat stemt we wel verdrietig en aan zo'n Henk-Jan heb je dan ook al niks. Wel opscheppen over zijn wortels, maar geen woord over hoe hij de slakken op afstand houdt. Dat vind ik nou jammer. Erg jammer!
zaterdag 5 maart 2016
College
Wat een prachtige dag vandaag! Al vroeg werd ik wakker gefloten door een merel, die in de boom vlak bij ons slaapkamerraam, zijn hoogste lied zat te fluiten terwijl de zon langzaam opkwam. Zo wil een mens wel wakker worden. Ik moest op tijd mijn mandje uit vandaag want er stond een bezoek aan de open dag van de universiteit op het programma.
Eerst moesten we echter. zoals elke zaterdag, op de boodschap, alleen vandaag dus vroeger dan normaal. Bij de slager vroegen ze al ongerust of het wel goed met ons was. Toch leuk als de slager zo met je meeleeft nietwaar? Dat heb je op een dorp en ik vind dat gezellig.
Om 13.00 uur begon de eerste presentatie op de universiteit en gelukkig keek dochter ruim voor vertrek nog even op de site van de NS en dat was maar goed ook want op de route van de stoptrein bleek er een bovenleiding te zijn gebroken. Gelukkig konden we ook via een andere route en waren we ruim op tijd in Utrecht.
Ook in Utrecht scheen de zon en stonden er al studenten met hun rode ballonnen op het station om de aankomende studenten en hun ouders de weg te wijzen naar de diverse locaties. De roltrap in Hoog Catharijne spuugde ons de straat op en we liepen op ons gemakje door het winkelend publiek onder de domtoren door het plein op. Bij de kerk stond een rouwauto waar net de overledene waardig naar binnen werd gebracht, omgeven door prachtige boeketten bloemen en het stadsrumoer.
Ik vond het eigenlijk wel passend, aan de ene kant een afscheid van het leven en aan de andere kant de aankomende studenten die straks aan iets nieuws beginnen. Een soort van oneindige cirkel van afscheid en een nieuw begin en dat allemaal in dat heerlijke, stralende lentezonnetje.
Samen met andere studenten in spe en hun ouders dromden wij de academie binnen en werden naar een prachtige zaal gebracht. De eerste presentatie betrof de studie geschiedenis en mensenkinderen wat een prachtig gebouw. Een en al historie en zeker in de zaal waar wij zaten. Lang, heel lang geleden in 1579 is daar de Unie van Utrecht ondertekend. Ik zat daar over na te denken dat als die Unie toen niet getekend was, wij nu waarschijnlijk in een heel ander land hadden gezeten. Bizar toch.
Wat een enthousiasme daar in die zaal. Niet alleen van degenen die de presentatie verzorgden, bevlogen docenten die zielsveel van hun vak houden want dat straalden ze uit al hun porien uit, maar zeker ook enthousiaste aankomende studenten en niet te vergeten hun ouders. Er waren ouders bij die nog enthousiaster waren dan hun kind, zij zaten driftig aantekeningen te maken en ik zag een vader die een beweging maakte alsof hij zijn vinger op wilde steken om iets te vragen aan de geschiedenisjuf, maar door een woeste blik en por in zijn zij van zijn dochter die vinger gauw verstopte in een jaszak.
Ik was allang blij dat ik meemocht want bij onze zelfstandige, lieve dochter is dat zo maar niet vanzelfsprekend, dus ik heb me keurig gedragen en heb dus alleen bescheiden zitten luisteren. Dat was op zich al een feest en eigenlijk werd ik daar in die mooie zaal een tikkeltje jaloers. Want mensenkinderen als ik 30 jaar jonger was geweest dan had ik het wel geweten. Dan was ik ook geschiedenis gaan studeren, maar ja dat zat er toen nu eenmaal niet in.
Ook de tweede presentatie, van de studie rechten, werd gegeven door een bevlogen dame en twee studenten. Ook hier voelde ik weer die passie en al was dit helaas niet zo'n mooi gebouw als dat van geschiedenis toch was ook dit leuk. Want nu zat ik voor het eerst van mijn leven in een collegezaal, op zo'n klapstoeltje met zo'n klaptafeltje voor je. Leuk om eens mee te maken.
Onze dochter weet nu definitief dat ze rechten gaat studeren en terwijl we later op de middag achter een welverdiende kop koffie zaten bedacht ik me hoe ik, toen ze vier zou worden, met haar mee ging naar de basisschool voor een middagje wennen. Toen zat ik met mijn veels te dikke billen op zo'n klein kleuterstoeltje en hield ze mij het eerste kwartier stevig vast. Vanmiddag zat ik naast haar in de collegebanken en ik zag haar enthousiasme en de zin en de passie om de volgende stap in haar leven te gaan zetten. De cirkel is rond, ze gaat op weg naar haar eigen toekomst. Zo mooi!
We gingen nog heerlijk even winkelen daar in die gezellige stad en de zon scheen en zag dat het goed was.
Eerst moesten we echter. zoals elke zaterdag, op de boodschap, alleen vandaag dus vroeger dan normaal. Bij de slager vroegen ze al ongerust of het wel goed met ons was. Toch leuk als de slager zo met je meeleeft nietwaar? Dat heb je op een dorp en ik vind dat gezellig.
Om 13.00 uur begon de eerste presentatie op de universiteit en gelukkig keek dochter ruim voor vertrek nog even op de site van de NS en dat was maar goed ook want op de route van de stoptrein bleek er een bovenleiding te zijn gebroken. Gelukkig konden we ook via een andere route en waren we ruim op tijd in Utrecht.
Ook in Utrecht scheen de zon en stonden er al studenten met hun rode ballonnen op het station om de aankomende studenten en hun ouders de weg te wijzen naar de diverse locaties. De roltrap in Hoog Catharijne spuugde ons de straat op en we liepen op ons gemakje door het winkelend publiek onder de domtoren door het plein op. Bij de kerk stond een rouwauto waar net de overledene waardig naar binnen werd gebracht, omgeven door prachtige boeketten bloemen en het stadsrumoer.
Ik vond het eigenlijk wel passend, aan de ene kant een afscheid van het leven en aan de andere kant de aankomende studenten die straks aan iets nieuws beginnen. Een soort van oneindige cirkel van afscheid en een nieuw begin en dat allemaal in dat heerlijke, stralende lentezonnetje.
Samen met andere studenten in spe en hun ouders dromden wij de academie binnen en werden naar een prachtige zaal gebracht. De eerste presentatie betrof de studie geschiedenis en mensenkinderen wat een prachtig gebouw. Een en al historie en zeker in de zaal waar wij zaten. Lang, heel lang geleden in 1579 is daar de Unie van Utrecht ondertekend. Ik zat daar over na te denken dat als die Unie toen niet getekend was, wij nu waarschijnlijk in een heel ander land hadden gezeten. Bizar toch.
Wat een enthousiasme daar in die zaal. Niet alleen van degenen die de presentatie verzorgden, bevlogen docenten die zielsveel van hun vak houden want dat straalden ze uit al hun porien uit, maar zeker ook enthousiaste aankomende studenten en niet te vergeten hun ouders. Er waren ouders bij die nog enthousiaster waren dan hun kind, zij zaten driftig aantekeningen te maken en ik zag een vader die een beweging maakte alsof hij zijn vinger op wilde steken om iets te vragen aan de geschiedenisjuf, maar door een woeste blik en por in zijn zij van zijn dochter die vinger gauw verstopte in een jaszak.
Ik was allang blij dat ik meemocht want bij onze zelfstandige, lieve dochter is dat zo maar niet vanzelfsprekend, dus ik heb me keurig gedragen en heb dus alleen bescheiden zitten luisteren. Dat was op zich al een feest en eigenlijk werd ik daar in die mooie zaal een tikkeltje jaloers. Want mensenkinderen als ik 30 jaar jonger was geweest dan had ik het wel geweten. Dan was ik ook geschiedenis gaan studeren, maar ja dat zat er toen nu eenmaal niet in.
Ook de tweede presentatie, van de studie rechten, werd gegeven door een bevlogen dame en twee studenten. Ook hier voelde ik weer die passie en al was dit helaas niet zo'n mooi gebouw als dat van geschiedenis toch was ook dit leuk. Want nu zat ik voor het eerst van mijn leven in een collegezaal, op zo'n klapstoeltje met zo'n klaptafeltje voor je. Leuk om eens mee te maken.
Onze dochter weet nu definitief dat ze rechten gaat studeren en terwijl we later op de middag achter een welverdiende kop koffie zaten bedacht ik me hoe ik, toen ze vier zou worden, met haar mee ging naar de basisschool voor een middagje wennen. Toen zat ik met mijn veels te dikke billen op zo'n klein kleuterstoeltje en hield ze mij het eerste kwartier stevig vast. Vanmiddag zat ik naast haar in de collegebanken en ik zag haar enthousiasme en de zin en de passie om de volgende stap in haar leven te gaan zetten. De cirkel is rond, ze gaat op weg naar haar eigen toekomst. Zo mooi!
We gingen nog heerlijk even winkelen daar in die gezellige stad en de zon scheen en zag dat het goed was.
woensdag 2 maart 2016
Roos
In januari werd er op de site van de Regenboogkussens een kussen aangevraagd voor Nellie. Nellie houdt van rozen en dus werden er voor haar alleen maar rozen geborduurd. Ik was een van de gelukkigen die ook een roos mocht borduren.
Het patroon haalde ik van pinterest. Wat een leuke site is dat met boordevol gratis borduurpatronen. Niet alleen maar borduurpatronen maar ook de haak-, brei-, tuin- en kookliefhebbers komen ruimschoots aan bod. Een walhalla voor de creatieveling.
Het patroontje op pinterest printte ik uit op kantoor maar het was wel erg klein. Gelukkig kon ik hem vergroten maar het nadeel was wel dat de tekentjes en de kleuren niet meer heel scherp werden. Het werd dus een heel gepuzzel, maar ach ik had de tijd tot 8 maart, want dan hoefde mijn roos pas binnen te zijn bij de andere rozen. Moest ik makkelijk halen dacht ik zo.
Dat viel nog even tegen, want omdat ik overdag aan het werk ben, vallen mijn borduuruurtjes grotendeels in de avonden en in de weekenden. Dan heb ik natuurlijk geen daglicht meer en alhoewel ik een goede leeslamp heb, was het soms best lastig. Ik heb nog even getwijfeld of ik bij de sollicitatiegesprekken toch niet wat steekjes kan wegwerken, maar toch maar niet gedaan. Zo'n sollicitant zou van pure schrik zomaar kunnen vertrekken en dat moeten we niet hebben natuurlijk. Zou ook wel een beetje raar zijn, een gesprekspartner die zit te borduren. :-)
Ik verheugde me daarom op ons weekendje Texel, daar kon ik in alle rust mijn roos afmaken. Overdag heb ik dus heerlijk zitten te borduren, maar ja mijn echtgenoot wilde natuurlijk ook wel wat gezelligs doen dus ook daar waren het maar een paar uurtjes. Helaas was er s'avonds slechte verlichting om te borduren. Dat was ook niet erg want bij het schijnsel van de open haard was het ook prima haken. Zo deed ik van alles wat en geheel tegen mijn natuur in heb ik het afgelopen weekend geen boek open geslagen.
Toch was ik flink opgeschoten aan mijn roos en vanavond heb ik alles op alles gezet om hem af te maken. De was ligt dus nog onopgevouwen in de mand en de overhemden roepen ook al drie dagen dat ze gestreken willen worden. Pech, eerst moest mijn roos af. En dat is gelukt. Morgen gaat hij op de post en ik hoop dat Nellie er veel plezier van heeft.
Ik zelf vind hem erg mooi geworden en heb er menig plezierig uurtje aan beleefd.
Abonneren op:
Posts (Atom)