zondag 29 november 2015

Gel Nagellak

IJdelheid uw naam is vrouw! Wie kent het spreekwoord niet? Blijkbaar zijn mannen niet ijdel en wordt er maar van uitgegaan in dit spreekwoord dat alle vrouwen ijdel zijn. Als ik zo af en toe het straatbeeld bekijk weet ik zeker dat dit niet voor iedere vrouw geldt. En ikzelf? Ben ik dan ijdel? Nou op sommige punten best wel. Zo ga ik echt niet naar mijn werk zonder dat ik mijn haar gewassen en geföhnd heb en ook niet zonder een beetje make-up op de kop. 

Ook ben ik best ijdel als het om mijn nagels gaat. Die heb ik het liefst niet zo kort (ook niet van die heksennagels) maar met een bescheiden randje over de vingertop, geen velletjes langs de randjes en als het even kan met een keurig of vrolijk lakje. Ik verzorg ze doorgaans goed. 

Helaas zijn mijn nagels eigenwijze producten en voegen ze zich niet altijd naar mijn wensen. Tijdens mijn stageperiode de afgelopen twee maanden in het restauratieve deel heb ik ettelijke koffiekopjes (gebaks)schoteltjes, lepeltjes en noem maar op door de grote afwasmachine gehaald. Dat vonden mijn nagels niet leuk. Nu mag je zo en zo in zo'n keuken geen nagellak dragen vanwege de hygiene eisen, maar die hete stoom van die afwasmachine zorgden er voor dat mijn nagels in de dwarsstand gingen en een voor een het loodje legden. Korte, slappe stompjes was al wat restte. Ach een mens moet wat over hebben voor zijn werk dus ik nam het maar voor lief.

Totdat ik mij realiseerde dat ik met deze zielige stompjes naar Rome moest en daar niet alleen een concert bij moest wonen maar daar ook nog opgedoft aan een diner moest verschijnen. Wat nu. Goede raad was duur. En ja ik weet heel goed dat mijn probleempje met deze stompjes natuurlijk belachelijk is vergeleken met de echt grote wereldproblematiek en al het menselijk leed wat dat met zich meebrengt. 

Een lieve collega wist raad. Zij toonde mij haar eigen juweeltjes. Het was me al eerder opgevallen dat ze de laatste paar maanden telkens zo strak in de lak zat. En niet voor een paar dagen, nee weken en geen schilfertje of rafelig randje te bekennen aan haar nagellak. 

Ze vertelde me dat ze tegenwoordig erg van de gel nagellak was. Eerst liet ze het doen in een nagelsalon maar nu had ze voor haar verjaardag een doe het zelf setje gekregen en paradeerde ze vrolijk door het leven met keurige nagels. 

Nu had ik eerder al eens gelezen over gel nagellak maar daar las ik telkens ook bij dat het zo slecht voor je nagels was. Ik begon er dus maar niet aan. Echter voor ons Rome tripje met mijn zielige stompjes begon ik toch te twijfelen. Temeer omdat mijn collega mij verzekerde dat haar nagels er helemaal niet onder leden, sterker nog ze werden er alleen maar sterker van.

Ik liet me overtuigen en maakte een afspraak in een nagelstudio waar ze niet alleen kunstnagels zetten maar ook met gel nagellak werken. Het werd een belevenis op zich. De nagelstyliste wierp een blik op mijn stompjes en sprak bemoedigend: dat gaan wij eens even heel erg mooi maken voor jou hoor. 

En het werd mooi. De boel werd keurig gevijld, de nagelriemen tot de orde geroepen, korte metten gemaakt met akelige velletjes en rafelrandjes en tot slot keurig gelakt waarbij ik na ieder laagje mijn handen onder een lamp moest houden. De boel was meteen droog en met keurig handen ging ik de deur uit. Op weg naar Rome.

Het bleef mooi. Ook na thuiskomst bleef het mooi en dat terwijl het huishouden toch weer ter hand genomen moest worden. Alleen van de week na 16 dagen ging er een schilfertje af. Nog niet eens zo storend. Ik was al bijna helemaal fan. Bijna!

Wat opviel was dat mijn nagels natuurlijk gewoon doorgroeiden en dus kreeg ik een soort van hoog water. De boel moest er maar weer af. Daartoe had ik twee mogelijkheden. Of ik liet dat bij de styliste doen of ik kocht bij hen een afbiksetje. Ik neigde naar het eerste maar er was geen plek meer gisteren dus toch maar voor het doe het zelfsetje. 

Gisteravond zat ik dus een halfuur met tien vingers ieder afzonderlijk gewikkeld in aluminiumfolie waar een soort van watje inzat wat bevochtigd moest worden met het afbijtmiddel. Na een halfuur kon ik de boel er zo afschuiven vermelde de gebruiksaanwijzing en anders kon ik met het bijgeleverde houtje of het schuursponsje de boel verwijderen. Wat een gepruts. Na een uur knoeien had ik mijn eigen nagels weer terug. Maar oh wat zagen ze eruit. Alsof ik tien schuursponsjes aan het uiteinde van mijn vingers heb. Ik kan me zo verhuren bij een schildersbedrijf. 

Ik smeer ze steeds maar in met een goede nagelcreme en dat helpt wel een beetje maar deze week hoef ik echt geen panties aan te trekken want dan hangen de vellen aan de panties. Ook zal ik voorzichtig moeten zijn met handen schudden. Je wilt de mensen tenslotte niet bezeren. Nee die gel nagellak komt er hier voorlopig niet meer in.

Een goede les voor een ijdele vrouw. Mijn moeder zei het vroeger al. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden!

vrijdag 27 november 2015

Sinterklaasjournaal

Na de uitvaart van mijn schoonvader gistermiddag waaide ik zo tegen zessen even bij mijn eigen vader binnen. Gewoon om even zeker te weten dat met hem alles goed ging. En dat ging het gelukkig. Mijn neefje van acht was bij opa en kon niet wachten tot het Sinterklaasjournaal begon. Hij zat zich al helemaal te verkneuteren en ik was niet zo goed om, na de gebruikelijke bere-omhelzing, toch even te blijven en samen met hem naar het Sinterklaasjournaal te kijken. 

Hij is de laatste in onze familie die nog hevig gelooft in de goedheiligman en waarschijnlijk is dit het laatste jaar. Alle reden dus om er dit jaar nog maar eens extra van te genieten. Ik deed mijn jas dus uit en ging naast hem op de bank zitten, waarop hij dicht tegen mij aanschoof en me in een notendop het verhaal van dit jaar uit de doeken deed. 

Vorige week toen hij even bij ons was hadden we al een goed gesprek gehad hoe Zwarte Piet die cadeautjes nou toch in de schoenen kreeg als je niet een echte schoorsteen had. Bij mijn eigen kinderen was ik ooit ook in die val getrapt en kon me er toen net uitredden en net als toen beweerde ik dat bij ons vroeger alle schoencadeautjes door de brievenbus kwamen. Dat leek me toen al wel zo veilig, want zo hoefde ik mijn tere kinderzieltjes niet bang te maken met verhalen over sleutels en Pieten die midden in de nacht door het huis slopen. (Eigenlijk meer voor mijn eigen geruststelling dan die voor onze kinderen want zij zijn dapper en ik ben een hazehart)!

Mijn neefje was echter helemaal niet onder de indruk van mijn brievenbus verhaal want dan kreeg Zwarte Piet nooit zo'n chocolade Sint of Piet heel door de klep, nee hij had een veel beter verhaal. Iets over witte wieven en hunebedsteentjes. Tijdens de Sint intocht zaten wij in Rome dus dat deel had ik even gemist. 

Het Sinterklaasjournaal begon en ik voelde zijn lijf kronkelen van plezier terwijl hij de begintune van begin tot eind zachtjes meezong. Ik werd er zelf helemaal vrolijk van. Eigenlijk de perfecte remedie na zo'n uitvaart een zingend, zich verkneuterend neefje. Nichtje mag natuurlijk ook.

Wat was het weer leuk om het Sinterklaasjournaal te zien en weer mee te gaan in de magie die dit kinderfeest zo met zich meebrengt. Wat heb ik zelf als kind toch fijne herinneringen aan het sinterklaasfeest thuis met een, in mijn ogen, enorme berg cadeautjes voor ons gezin. Mijn moeder maakte er altijd veel werk van. Geen dure dingen hoor, leuke cadeautjes, een pyjama, een muts een zelfgemaakt kledingsetje voor een pop of Barbie en altijd het meest gewenste cadeautje als laatste. In mijn geval vaak een boek! Ook met onze eigen kinderen maakten we er later een feest van met mijn ouders en de gezinnen van mijn broer en zus. 

Ook als mijn neefje volgend jaar niet meer gelooft in de Sint dan zullen we er vast een gezellig feest van maken, maar de magie van zo'n kind die er volledig in op gaat is dan wel even verdwenen. Dan moeten we wachten  tot we hopelijk zelf kleinkinderen krijgen, maar dat gaat echt nog wel even duren. Al hoop ik echt dat het Sinterklaasfeest dan nog bestaat met alle magie die daarbij hoort, met van mijn part alle kleuren Pieten en dat niet een stelletje azijnpissers dit mooie kinderfeest om zeep hebben geholpen. 

Helaas kan ik dit in mijn eentje niet beinvloeden, maar ik ga morgen mooi op pad om voor mijn neefje en zijn zus die niet meer gelooft een mooi Sint cadeautje te kopen en de rest van de week ga ik me verkneuteren om zijn pret straks op pakjesavond.
En niet verder vertellen, maar straks ga ik mooi het Sinterklaasjournaal kijken. Ik wel!

woensdag 25 november 2015

November

Het novembergevoel wilde dit jaar maar niet komen. Novembergevoel, wat bedoel je daar dan mee, vraagt u zich misschien als lezer van mijn bescheiden blogje nu af? Is dat soms anders als een januarigevoel of een aprilgevoel? Jazeker is dit anders. Voor mij althans en mij moet u niet rekenen want dat ik een beetje raar ben is algemeen bekend. Dat geeft niet want rare mensen moeten er ook zijn.

Wat is dan het novembergevoel? Nou voor mij is dat de een-na-laatste maand van het jaar, de maand die al verwachtingsvol uitkijkt naar de feestdagen, maar waar de dagen nog niet zo achterlijk druk zijn en waar je nog niet van alles hoeft. Een maand met een prettig soort van voorpret. Het is al vroeg donker, het weer wordt meestal wat slechter, de blaadjes waaien nu echt van de bomen en soms kan het zo gezellig stormen. 

De maand van gevulde speculaas als de Sint weer in het land is, de maand waarin nu echt de tuinmeubels opgeborgen worden, maar ook de maand waarin soms nog een enkele late roos bloeit waar je dan extra van geniet. 

De maand van lootjes trekken voor Sinterklaas en bedenken wat zullen we met de feestdagen eens gaan doen of juist de maand waarin je nog helemaal niet aan de feestdagen wil denken. Alles kan en mag nog in deze maand. Je hoeft nog niet zoveel. Eigenlijk alleen maar genieten van dat herfstgevoel en het kneuterige binnen zijn in je lekkere warme huis. Zeker als je net van buiten komt waar het guur en nat is. Zo'n maand dus!

Dit jaar had ik dat kneuterige gevoel eigenlijk helemaal niet en dat was best jammer. Waar het aan lag wist ik niet goed. Kwam het nou doordat ik mijn mams zo mis en heel erg op zie tegen die feestdagen? Of kwam het door onze vakantietrip naar Rome, waar het gewoon nog lekker 21 graden was en het overdag goed toeven was op een terras. Of kwam het doordat mijn schoonvader, al een poosje bezig met het laatste eindje van zijn leven,  afgelopen zaterdag ons vredig voorgoed verlaten heeft. Ik wist het niet zo goed, maar miste het gevoel wel. Want van de kleine dingen die het seizoen bieden te kunnen genieten geeft mij altijd zo'n prettig gevoel. 

Ik kwam er niet goed uit en liet het toen maar voor wat het was, volgend jaar wordt het weer november en ook in alle overige maanden valt er altijd wat te genieten. In januari bijvoorbeeld heb je dat prachtige winterlicht, in april het eerste ontluikende groen en in juli de luie lome zomerdagen. Zo kan ik bij iedere maand wel wat verzinnen, maar daar zal ik jullie niet mee lastig vallen. Met mijn novembergevoel zou het niet meer goed komen. Dacht ik.

Totdat ik vanavond met een collega terug naar de randstad reed vanuit Hengelo. Dat is best een aardig stukkie en het was al flink donker, maar nog net niet helemaal toen wij op de A1 Deventer passeerden. Daar boven de IJssel hing een prachtige maan. U weet wel zo'n Sinterklaasmaan uit een kinderboek. Vol en rond in een mooie, beetje blauwige lucht met grote zwarte wolken waar de maan tegen aan scheen. Om even stil van te worden. Ik zat zelf niet achter het stuur dus had ik even tijd om van die prachtige maan te genieten. En hij hing natuurlijk niet alleen boven die IJssel maar ging gewoon met me mee en hij knipoogde me af en toe zo toe, van heus het komt wel goed. 

En daar was mijn novembergevoel! Nog even rust en genieten van alle goede dingen die er zijn voordat de decembergekte losbarst! 



zondag 22 november 2015

Rare jongens die Romeinen

Hoewel je maar, om precies te zijn, 1649 kilometer van huis bent, beland je toch in een beetje andere wereld als je in Rome uit het vliegtuig stapt. Op de luchthaven heb je daar nog niet eens zo'n erg in maar op het moment dat je met je koffer het metrostation uitstapt op zoek naar je hotel dan merk je het pas. 

Om te beginnen hadden wij natuurlijk de verkeerde metro uitgang gekozen. Zal je net zien. Ellenlange gangen onder de grond moesten we door, voortgestuwd op loopbanden, voordat er ergens een roltrap opdook die ons naar buiten bracht. Direct stonden we op een klein stoepje waar het verkeer voorbij raasde. We moesten ons haastig tegen een muurtje drukken voor we verder konden lopen anders werden de vouwen uit onze broek of de veters uit onze schoenen gereden. Niet alleen was er heel veel verkeer maar ze gebruikten ook nog eens allemaal hun claxon. Een herrie van jewelste. 

Al dolend liepen wij door de straten, steeds maar turend op de naambordjes en op google maps totdat we ons uitgedroogd op een terras lieten vallen en de uitbater niet alleen om twee grote glazen fris vroegen, maar ook om advies hoe nu bij het hotel te geraken. De goede man lachte ons nog net niet uit, we zaten mooi aan de verkeerde kant. Tussen ons en het hotel lag nog een heel groot park. Wel een mooi park, dat wel. Gelukkig rijden er enorm veel taxi's en die vinden het geen probleem om een ritje van een kwartiertje te maken en deze man zette ons keurig voor de deur van het hotel af. 

Aardige mensen daar in de receptie en we kregen een keurige kamer toegewezen. S'avonds gingen we de straat op en streken we neer in een alleraardigst familierestaurant waar Di Mamma van een jaar of tachtig de scepter zwaaide. Signora had zoveel kettingen en ringen om het goede lijf dat ze niet anders meer kon dan een beetje krom lopen en dat deed ze op grote zilveren gympen. Voordeel van zoveel blingbling was dat je haar nooit uit het oog verloor. Met straffe hand en dramatische gebaren en taalgebruik stuurde zij een legertje obers aan die ieder hun eigen wijk bedienden. Geweldig om te zien en wat hebben we lekker gegeten. 

Als je niet van fonteinen houdt dan moet je eigenlijk niet naar Rome gaan, want op bijna elke straathoek of pleintje staat er eentje. Niet zo'n lullig klein koperen bakje met een flauw straaltje, nee flinke fonteinen met de prachtigste beeldhouwwerken die flinke plenzen water uitspuiten. Prachtig om naar te kijken. Jammer is dan wel weer dat je van al die fonteinen zoveel moet plassen. Eigenlijk hop je van fontein naar toilet en van toilet naar fontein en ga zo maar door. 

Gelukkig hebben ze daar de vele koffietentjes en terrasjes voor. Je moet natuurlijk wel een consumptie nemen maar ach zo'n lekkere espresso kost ook niet de hele wereld en het voordeel daar van is weer dat het maar kleine slokjes zijn wat dus niet tot nog eens extra toiletbezoek zal leiden. Gek is dan wel weer dat in bijna elk restaurant op de "dames" een toiletbril ontbreekt en dat je dus je blote achterwerk op zo'n kale koude pot moet laten landen. Brrr. Of je moet er boven gaan hangen natuurlijk. Dat is raar toch, al die toiletten zonder bril? Gelukkig was het in het hotel beter geregeld, daar was het zacht landen zullen we maar zeggen. 

Als je een beetje bangig bent uitgevallen heb je in Rome ook helemaal niks te zoeken, want het verkeer is een drama. Zelfs oversteken op een zebrapad doe je met gevaar voor eigen leven. Je moet echt ferm de zebra opstappen met de borst vooruit en een strakke blik van hier ben ik, want anders raast het verkeer door en sta je uren op dezelfde plek. Ook het vervoer per taxi is niet voor watjes. Wij moesten voor het concert van Simply Red naar de andere kant van de stad en om in ons goeie kloffie niet in en uit bussen te hoeven stappen (lees lang te lopen op mijn hakken) namen wij een taxi. 

Nu ben ik hier in Amsterdam best wel wat gewend hoor, maar dit sloeg alles. Je mag blij zijn aan het eind van de rit dat je nog heel bent en dat al je ingewanden nog op hun plek zitten. Verkeersregels kennen ze niet en het recht is van de sterkste. Op de avond dat wij in die taxi naar het Palalottomatica Arena scheurden voor het concert was de stad vergeven van de blauwe zwaailichten. Omdat de dag ervoor de vreselijke aanslagen in Parijs hadden plaatsgevonden vroegen wij de taxichauffeur of er in Rome ook wat was gebeurd omdat er zoveel politie op pad was. Nee hoor zei de chauffeur, niks aan de hand, de politie is gewoon extra alert. Waarom dan die blauwe lichten vroegen wij ons af. Nou gewoon dan ziet iedereen dat de politie aanwezig is en dan laten die terroristen het wel uit hun hoofd om wat te doen. 

Tja het is een logica, dat wel, maar je blijft je verbazen. Toch is het echt een hele leuke stad hoor Rome, maar het blijven rare jongens die Romeinen. 

donderdag 19 november 2015

Rome

Met kerst kregen wij van zoonlief twee kaartjes voor het concert van Simply Red. In Rome. Nu had hij natuurlijk ook gewoon kaartjes kunnen kopen voor het concert hier in Amsterdam, maar nee, hij stuurde ons naar Rome, want zo zei hij, ik wil jullie eens verwennen. 

Over de tranen van ontroering die ik plengde aan het kerstontbijt gaan we het hier niet hebben, maar mensen mensen wat een prachtig cadeau. 

Nu hadden manlief en ik al eerder geroepen dat een citytrip naar deze stad op ons verlanglijstje stond. Dus boekten we een hotel en twee vliegtickets en gingen ons ruim tien maanden zitten te verkneukelen en verheugen op wat komen zou. 

En zo geschiedde het dat wij vorige week in het vliegtuig klommen, helaas allebei een beetje minnetjes door een gemene keelontsteking maar die lieten we de pret niet drukken, om een paar uur later voet te zetten op Italiaanse bodem. Daar scheen uitgebreid de zon. Dat was op zich al een cadeautje. 

Wat een prachtige stad! Ik kan niet anders zeggen. Het is gewoon een groot openlucht museum en we hebben genoten van al dat moois. Samen slenterden we door de straatjes en bezochten we het Pantheon, de Spaanse Trappen (die in onderhoud waren en dus niet beklommen konden worden, we gooiden een muntje in de Trevi fontein en we bezochten de Engelenburcht. Natuurlijk stond er ook een bezoek aan Vaticaanstad op het programma. Ik ben helemaal niet religieus, maar hou wel veel van geschiedenis en van kunst en wilde heel graag de fresco's van Michelangelo bekijken in de Sixtijnse Kapel. 

Nu is het Musei Vaticani erg groot en dus geen doen om dat in een dag te bekijken. We trokken dan ook de knip voor een rondleiding met een gids. Dat was zeer de moeite waard, want Fabio onze gids nam ons mee langs alle hoogtepunten en vertelde daar zo enthousiast over als was het de allereerste keer dat hij met zo'n troepje toeristen door het Vaticaan sjokte. Zijn enthousiasme was zo leuk en hij gaf ons zoveel informatie dat je inderdaad veel meer ziet als je dan eindelijk in die Sixtijnse kapel staat. 

Helaas sta je daar natuurlijk niet in je uppie en ook niet alleen met je eigen gids en groepje, maar schuifel je naar binnen achter alle andere toeristen en moet je je hoofd op de schouders van je achterbuurman leggen om die prachtige schilderingen op het plafond eens goed te bekijken. 

Voor dat je naar binnen mag wordt je op allerlei manieren duidelijk gemaakt dat je niet mag fotograferen en dat je je klep moet houden. Het is een heilige plaats waar alleen stilte past, zo staat er op de diverse borden. Jammer dat de meeste mensen zich daar niet aan hielden en toch stonden te kletsen met elkaar. De bewakers, allemaal stoere, brede jongens met een dikke snor en een indrukwekkend uniform aan, vinden dat ook irritant en dus lopen ze om de haverklap naar de microfoon op het altaar en brullen ze keihard SILENZIO door de kapel. Dan verstomd het geroezemoes een minuutje waarna het gewoon weer opnieuw begint. Dat is heel jammer want ik had zo graag daar even in stilte op het plexiglas bankje gezeten en naar de fresco's gestaard terwijl in mijn verbeelding Michelangelo daar hoog op de steigers lag te schilderen aan zijn meesterwerken, terwijl de paus van dienst hem vanaf de grond allerlei aanwijzingen gaf. Maar ja als een Duits echtpaar naast je zit te kakelen over de echtheid van de vloer, kom je niet echt lekker in je mijmering. In ieder geval heb ik daar op dat bankje gezeten en heb ik genoten van al die prachtige fresco's en dat mijmeren moet ik dan hier thuis maar op mijn eigen bank doen. 

Na het bezoek aan de Sint Pieterskerk kwamen we rond een uur of half zes weer buiten, waar de schemering al ingezet had. Een beetje grijze novembermist had zich onder de zuilen van de galerij genesteld waar de lampen al van aan waren. Dat was een prachtig, sereen gezicht. De nevel rond de lampen, de stilte op het plein en aan de overkant ging het stadse leven zijn gewone gang en reden taxi's en ander verkeer af en aan. Een geweldige middag en een overweldigende ervaring rijker gingen we terug naar het hotel. 






maandag 9 november 2015

Borduurtje


Mijn ballerina was nog maar net op de post toen er een spoedoproepje verscheen op de site van de regenboogkussens om een borduurtje voor Hilde te maken. Hilde houdt van klaprozen en bloemen vind ik sowieso leuk om te borduren dus daar had ik wel zin in. Even gepuzzeld in de agenda of me dat wel ging lukken, want afspraak is afspraak en het moest kunnen. Gisteren heb ik ze afgemaakt en vanmorgen heb ik ze op de post gedaan naar een van de dames die al die borduurtjes verwerken in mooie kussens. 

Bij de regenboogkussens is het stil met aanvragen dus voorlopig ben ik daar niet meer aan de beurt. Dat geeft ook niks want op een ander blog vond ik toch een schattig patroon van een kerstbal. Nu zijn er veel mensen die plezier beleven aan het breien van kerstballen van die Zweedse mannen, maar dat is niet mijn ding. Leuke ballen hoor, daar niet van maar hier komen geen gebreide ballen in de boom. Daar wil ik wat glimmerigs in. Waarschijnlijk toch de roots van mijn familie van vaders kant uit de Amsterdamse Jordaan, want die hielden wel van een beetje glim en glitter.

Nee deze kerstbal is om te borduren en ik neem fijn het patroon, een lapje en een strengetje zijde mee in  mijn koffer. Wie weet heb ik nog even tijd om wat steekjes te zetten. Niks hoeft. Alles mag!

zondag 8 november 2015

Monddood

Het ettertje van een virus dat een gemene keelontsteking veroorzaakt was al veel van mijn collega's aan het pesten. Dat vond ik niet leuk voor hen, maar ik dacht, ach zo lang ik niet met ze zoen en heel vaak mijn handen was zal hij mijn deurtje wel voorbij lopen. Helaas voor mij  had mijn man ook zulke collega's en alhoewel hij me bezworen heeft met geeneen te hebben zitten zoenen klopte dat etterige virusje vorige week zondag wel op zijn deur. Dan kun je wel elke nacht op de bank gaan slapen of met je kop diep onder de dekens duiken en hele potten vitamines naar binnen werken, (vers sinaasappelsap mag nl niet meer) toch ontkom je er niet aan. Vrijdagochtend klopte het virus bij mij aan en ik was zo stom om te gaan kijken wie er aan mijn deurtje klopte. Nou dan weet je het wel. 

Maar goed er zijn ergere dingen, het gaat vanzelf wel weer over, je mikt er gewoon een aspirientje in en je hoopt dat die rol prikkeldraad in je strot even snel verdwijnt als dat hij gekomen is. 

Gisteravond vierde ik met een handjevol familie nog het feit dat ik eerder deze week een jaartje ouder werd. Ik werd verwend met lieve en mooie kadootjes en het waren een paar gezellige uurtjes. Helaas is met de visite gisteravond ook mijn stem vertrokken. Dat is een tikkeltje lastig, want dan moet je al die familieleden bellen om te vragen wie hem meegenomen heeft en dat kun je juist niet. Gelukkig kunnen we appen en nu maar afwachten wie hem komt terug brengen. Graag zo snel mogelijk. 

Het blijkt namelijk dat ik normaal veel meer klets als dat ik zelf dacht. Het is enorm lastig communiceren zo, althans dat vind ik. Mijn gezinsleden die zijn een andere mening toegedaan. Natuurlijk zeggen ze tegen mij dat ze het vervelend vinden en ze schenken nog een glaasje water voor me in, maar ik zie ze denken. Hoera! Want nu kan ik ze niet verzoeken (lees geen opdrachten geven) om de tafel af te ruimen, de vieze was in de mand te doen of even de stofzuiger er door te halen. Ach dan is met maar een beetje rommelig in huis. Ook niets aan te doen. Had ik niet net voor mijn nieuwe levensjaar mij voorgenomen om de boel wat meer de boel te laten en me alleen nog maar druk te maken over zaken die er echt toe doen? Zo'n nieuw levensmotto wordt dan  vijf dagen na je verjaardag al direct op de proef gesteld. Hmm misschien toch beter om volgend jaar helemaal niet meer zulke dingen te verzinnen laat staan uit te voeren. 

Het is dus rustig hier in huis. Voor vandaag is het niet zo erg dat ik mijn klep moet houden. Morgen wordt het al lastiger want dan is het de laatste dag voor de vakantie. Manlief en ik gaan lekker samen een paar dagen naar Rome. Voor zo'n vakantie moeten er op het werk nog dingen worden afgemaakt. Grote kans dat ik dat nu wel in alle rust kan doen. Telefoongesprekken lukken nu niet dus wordt ik daar niet door afgeleid.

Een dingetje is wel dat ik mijn voicemail nog moet wijzigen en mijn bellers moet vertellen dat ik er even niet ben. Met het hese piepende geluid dat ik nu voortbreng denken de mensen waarschijnlijk dat ze niet met een uiterst fatsoenlijke organisatie hebben te maken maar met een of andere louche sextent waar de uitbaadster constant van die zware jongens rookt. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Voor alles is echter een oplossing dus misschien wil een van mijn collega's die net zelf weer hun stem terug heeft wel wat voor mij inspreken. 

En in Rome is het ook geen ramp als ik mijn kwek moet houden, want dat schijnt zo'n mooie stad te zijn dat je daar ademloos en stil van bewondering dagen kunt doorbrengen. Krijgt mijn echtgenoot ook echt zijn rust op onze trip. Elk nadeel heb zijn voordeel, zei Johan Cruijff ooit!

Gelukkig doen mijn vingers het nog wel en kan ik rustig een stukkie typen om toch wat van me te laten horen. En dan ga ik nu het gezin even appen of ze de tafel willen afruimen en koffie zetten. Per slot van rekening kan ik nu niet vragen of ze zin in koffie hebben. :-)

maandag 2 november 2015

Jarig en Allerzielen

Vandaag ben ik jarig en vandaag is het ook Allerzielen. Toevallig ben ik in een katholiek ziekenhuis geboren, daar zat nou eenmaal de kraamkliniek en mijn moeder vertelde wel eens dat ze die dag niet zoveel luiers ter beschikking hadden omdat de wasserij gesloten was. Aan mij werd dus vriendelijk doch dringend verzocht niet zoveel luiers vuil te maken die dag. Of ik me daaraan gehouden heb weet ik niet. 

Verder heeft Allerzielen nooit een rol gespeeld bij mijn verjaardagen. Het was gewoon mijn verjaardag en dat werd gevierd. Er werd appeltaart gebakken, traktaties voor school gemaakt en ik kreeg altijd een nieuwe jurk. Die maakte mijn moeder zelf of oma Corrie deed dat. Toen ik wat ouder werd hadden we elk jaar gesteggel over de lengte van de rok haha en altijd kwamen we ergens in het midden uit. 

Als ik tussen de middag uit school kwam waren andere opa en oma er en om vier uur druppelde de overige visite binnen. Om zes uur waren die verdwenen en gingen wij aan tafel voor het verjaarsdiner. Meestal een rollade met gekookte aardappels en twee soorten groenten die ik als de jarige van dienst zelf had mogen kiezen. Nu ik dit zo opschrijf klinkt het erg kneuterig en dat was het ook. Warm, veilig en gezellig! Ik heb er fijne herinneringen aan. 

Vandaag ben ik dus jarig en vandaag is het ook precies 10 maanden geleden dat mijn moeder overleed. Mijn eerste verjaardag zonder haar. Op Allerzielen. Het is een rare dag. Ik heb de hele dag al een vrolijke verjaarsglimlach op mijn kop geplakt want ik heb vandaag gewoon gewerkt. Nu mag ik op mijn werk best een potje grienen, ze zijn wel wat gewend bij zo'n uitvaartorganisatie, maar toch doe ik dat liever niet. 

Ik heb er vrede mee dat ze er niet meer is, er is haar een hoop ellende bespaard gebleven. Maar God wat mis ik dat lieve mens. Dat is natuurlijk helemaal niet raar en dat mag ook best. Zeker op je verjaardag. 

Jarig en Allerzielen. Nu denk ik echt niet alleen vandaag aan haar, heus niet. Ik heb maar een kaarsje aangestoken voor haar en voor mezelf een glaasje wijn ingeschonken. Proost mam. Op mijn nieuwe levensjaar, waar jij niet bij zult zijn en toch altijd bij mij zult zijn!