Mantel-, thuis- én tuinzorg!

Na een fijn paasweekend lag er een korte werkweek voor me en had ik plannetjes gemaakt om na het werk even wat in de tuin te doen en om weer eens een toertje te haken, want dat lag ook al weken stil. 

Zoals zo vaak met dit soort plannetjes kwam er niets van terecht, want in de nacht van dinsdag op woensdag in die week zat ik ineens met mijn vader (85) op de spoedeisende hulp. Afgezien van het feit dat het erg naar voor mijn vader was om zich ineens zo ziek te voelen, vond ik het zelf ook niet makkelijk om daar weer te zijn. 

Gelukkig bleek het mee te vallen en mocht hij de volgende dag weer naar huis, maar niet zonder hulp. Eigenlijk wilden ze hem in het AMC tijdelijk naar een verpleeghuis hebben om daar met de juiste zorg op te knappen, maar een dergelijke plek bleek niet beschikbaar. Dus dan toch maar naar huis. Vanuit het ziekenhuis werd alle mogelijke moeite gedaan om de thuiszorg in te zetten en mijn zus besteedde daar ook veel tijd aan, terwijl broer en ik onze vader thuisbrachten. 

Binnen een half uur hadden wij kinderen een schema in elkaar gedraaid om hem zoveel mogelijk bij te staan en gelukkig was er de volgende dag al thuiszorg. Er wordt heel vaak gemopperd over dat de zorg zo achteruit is gegaan de laatste jaren, en dat zal ongetwijfeld vaak ook zo zijn, maar ik heb alle lof voor het AMC en de thuiszorg hier aan de rand van Amsterdam. We zijn perfect geholpen en hij heeft nu twee keer per dag thuiszorg en dat is een hele geruststelling. 

Inmiddels zijn we ruim twee weken verder en gaat het gelukkig een heel stuk beter met mijn vader en dat is erg fijn. Hij wil niets liever dan zelf weer dingen oppakken, maar daarvoor moet hij toch echt nog even geduld hebben. Broer, zus en ik mantelzorgen nog even door, geen enkel probleem. We hebben hem nog en dat is fijn.

Hoewel ik het met alle liefde doe is het best druk naast een fulltime baan en een eigen huishouden. Dat geeft niks, maar in de tuin heb ik dus niet meer gewerkt en mijn haak- en breiwerk kijkt me verongelijkt aan. Ze zijn boos, omdat ik geen tijd voor hen heb. 

Gelukkig kan ik tijdens het thuiswerken wel genieten van mijn tuintje. Alles wordt zo mooi groen, de sering zit vol in de knop en de eerste kleuren van de vaste planten zijn ook al te zien. De akelei laat binnenkort zien welke kleur haar jurk heeft en het tranend hartje bloeit volop. Alleen al het kijken is echt genieten! Mijn blik dwaalt tijdens een Teams overleg nog wel eens af!

Morgen heb ik geen mantelzorgtaken en na wat huishoudelijke klusjes die nu toch echt moeten gebeuren hoop ik dan toch echt even die tuin in te kunnen. Al is het om alleen maar een beetje op te ruimen, wat oude blaadjes weg te vegen en te genieten van al dat mooie lentegroen en van de zon op mijn toet!

Zon!

Het was niet alleen wat grijs in mijn hoofd, maar ook het weer zat niet mee de laatste tijd. En toen was ze daar toch vorige week. De Zon! Wat een verschil maken die paar stralen! 

Maandag, na een werkdag waarin dingen niet liepen zoals ze hadden moeten lopen, sloot ik dan ook op tijd de laptop af, deed mijn oude jas aan en ging de tuin in. Het voordeel van een thuiswerkdag en ook het voordeel van de zomertijd dat het langer licht is. 

Ik had dat weekend wat viooltjes gekocht, in de aanbieding bij de Appie, en die hadden dat hele weekend in de regen staan kleumen tot ik ze in de potten kon zetten. Heerlijk was dat uurtje, met nog net wat zon in de tuin, de wind door mijn haren en de kool- en pimpelmezen die gezellig bij me in de seringenboom een nootje kwamen halen en mij voorzagen van gezellige muziek. 

De rest van de week werkte ik op locatie en lukte het niet om nog even een uurtje in de tuin te rommelen, maar zaterdag na het boodschappenrondje stond de tuin toch echt op het programma. Eerst nog even naar het tuincentrum want ik had potgrond nodig. Wat vervelend was het daar zeg. De geraniums in de aanbieding en ook nog hele mooie, een soort mini petunia's. Echt heel akelig dat je daar dan rond loopt, geniet van al die kleuren en dat die planten je allemaal roepen; neem mij mee Annemarie! Zet me in je tuin en ik beloof plechtig dat ik de hele zomer zal bloeien!

Nou bied daar maar eens weerstand aan. Ik haalde mijn hand over mijn hart, kocht geraniums en de aanbieding van die andere kleine schatjes, dacht nog net op tijd aan de potgrond - waarvoor ik tenslotte ging - en reed weer naar huis. Rommelde nog een beetje in de tuin en toen was het al weer tijd voor het avondeten. 

Gister na het ontbijt ging ik direct de tuin in en zette alle pas gekochte planten in de daarvoor bestemde potten. Niets zo fijn om je hoofd leeg te maken als bezig zijn in de tuin en met een kopje koffie kijken naar het resultaat. 

Dat resultaat is nog niet om over naar huis te schrijven want het is nog een rommeltje. In de herfst maak ik de tuin niet aan kant voor de vogels en egels om in te schuilen en de boom die naast de schutting staat laat altijd een groot deel van zijn blaadjes in mijn tuin vallen en dat ligt dus nog overal. Ook de vogels maken rommel, de schilletjes van de zonnebloempitten gooien ze op de grond, opruimen ho maar en veel gemorst vogelzaad besloot op te komen waardoor er ineens spannende creaties tussen de tegels verschijnen. 

De bloempot van Arthur! Vandaag gaat hij eindelijk mee naar zijn huis!

Genoeg te doen en dat deed ik totdat de GFT kliko vol zat. Deze wordt donderdag pas geleegd en daarom kan ik dus volgend weekend pas weer verder met opruimen. Dat was niet erg want het was hoog tijd om een douche te nemen, me netjes aan te kleden en met een aantal familieleden af te reizen naar het familiehuisje in het bos alwaar wij de rest van de familie zouden ontmoeten en s'avonds lekker met elkaar uit eten gingen. 

Arthur en zijn ouders waren ook van de partij. De eerste keer dat we samen Pasen zouden vieren en daarom had ik een prachtig paasei voor hem gekocht bij onze dorps chocolaterie. Hij mag natuurlijk niet zoveel snoepen, maar als oma zijnde hoort het erbij dat je een paasei voor je kleinkind koopt. Schoondochter was het helemaal met me eens en zij beloofde mij plechtig dat als Arthur teveel wilde snoepen van de chocola, zij haar diensten direct zou aanbieden om mee te helpen eten. Kijk, daar hou ik van, van zulke praktische oplossingen. 

We hadden het gezellig met elkaar en hebben heerlijk gegeten. Aan het einde van de avond ging Arthur met mij mee omdat hij besloten had dat hij bij oma wilde logeren. Gelukkig had ik nog een schoon setje kleding liggen en was er een slaapshirt voor handen. Standaard heeft hij zijn eigen tandenborstel en tandpasta hier. 

Het logeerbed was niet opgemaakt, maar dat hoefde ook niet van Arthur. Ik slaap naast jou oma, op de plek van opa! En zo geschiedde. Toen we thuis kwamen was het al erg laat en zijn we direct naar bed gegaan. Natuurlijk moest er nog wel even voorgelezen worden en toen Kikker en de Horizon uit was en ik het licht uit deed, vertelde hij me nog dat ik niet bang hoefde te zijn, want er zijn hier geen monsters oma! Dat vond oma een hele geruststelling. 

En zo werd het een paasweekend vol zon! 

Het werd, het was, het is gedaan......

Het werd, het was, het is gedaan......

Tijdens mijn werkzame jaren in de uitvaartbranche zag ik veel rouwgedichten voorbij komen. Eén van de mooiste vind ik die van de schrijver M. Vasalis. Bovenstaande zin, die van haar is, spookte de afgelopen week vaak door mijn hoofd. 

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik mijn lief voor het allerlaatst zag voor dat we de deksel op de kist deden. We namen voorgoed afscheid van hem en zowel ik als de kinderen probeerden ons leven weer op te pakken. Een nieuwe richting te geven aan een leven zonder hem. 

Dat dat niet mee viel heb ik regelmatig verteld op mijn blog. En nu zijn we een jaar verder en in de aanloop naar deze week van sterven en van afscheid nemen ging die zin door mijn hoofd. Alsof ik een soort van hoopte dat na dit jaar het over zou zijn. Dat het gedaan zou zijn. Klaar we hebben het gehad en nu wordt het leven weer goed. Een soort van tegen beter weten in hopen dat hij weer voor de deur zou staan. 

Dat gebeurde natuurlijk niet en natuurlijk weet je ook wel dat het niet zo is. Dat het na een jaar niet over is. Dat hij nog steeds zo gemist wordt en dat het verdriet nog even groot is, maar dat er soms momenten zijn dat je het makkelijker draagt. Inmiddels ben ik er van overtuigd dat het nooit meer weg gaat en dat ik het de rest van mijn leven mee zal nemen. En dat is ook goed, onze liefde was en is dat waard. 

Het is dus nog lang niet gedaan, maar in deze bijzondere week waarin de herinneringen zomaar op popten in mijn brein, alsof er luikjes open gingen in mijn hoofd, was er ruimte voor verdriet, maar ook voor saamhorigheid. 

We zijn nog steeds een hecht gezin en hij heeft nog steeds zijn eigen plek in ons midden. Ook Arthur is opa niet vergeten. Vorige week strooiden we zijn as uit en toen we Arthur daarna ophaalden bij mijn broer wilde hij met de playmobil bij oma spelen. Na een tijdje vroeg hij, ben je nog verdrietig om opa? En toen ik hem vertelde dat ik dat was omdat ik hem zo mis, keek hij me nadenkend aan. Ik mis opa ook een klein beetje. Wat mis je dan vroeg ik hem. Hij antwoordde meteen: Dat ik altijd racen met opa ging kijken. 

Ach zo'n mannetje van vijf, die al zo goed in staat is om zijn gevoel te verwoorden en gewoon de vragen die hij heeft durft te stellen. Hoe mooi is dat. 

Morgen komt hij pannenkoeken eten met nog een handjevol andere familieleden en sluiten we samen deze week van herinneringen af en gaan we dapper dat tweede jaar in. Wij kunnen dat!