De vlinder voor Annie voor de Regenboogkussens is af. Ik vind hem zelf erg mooi geworden en ik hoop dat Annie hem ook mooi vindt. Het was een leuk werkje om even tussendoor te doen na al het gehaak. Al was dat haken ook weer lekker omdat je dat bijna gedachteloos kunt doen en bij dit borduurwerkje had ik al mijn aandacht nodig.
Het is handig om een patroontje van internet te halen en dit te printen, maar het was heel goed kijken hoe de kleuren liepen op het telpatroon. Vooral goed kijken naar de lichte en wat donkere kleuren want die overgang was soms lastig te zien en zeker met kunstlicht. Het gebeurde nogal eens dat ik s'avonds laat moest constateren dat er toch iets fout was gegaan en dan kon ik het weer uithalen.
Daarom ben ik zondagmiddag lekker in de tuin gaan zitten en met volop daglicht kwam het eigenlijk zo voor elkaar. Vanavond de laatste zwarte stiksteekjes en voila hij kan wegvliegen!
De foto is nog met het laatste beetje licht in de tuin gemaakt en heeft daarom een wat blauwig waasje. Morgen gaat hij op de post en dan is het tijd om weer wat anders te doen. Het plan is om eerst de deken voor dochter af te maken, maar mijn rechter pols is weer aan het muiten dus is het verstandiger om eerst mijn boek uit te lezen, wellicht nog een ander boek en dan de haaknaald weer ter hand te nemen.
dinsdag 29 augustus 2017
maandag 28 augustus 2017
20!
Vandaag werd onze dochter 20 en om dat heugelijke feit te vieren had ik vandaag een atv-dag genomen. Gisteren waren we al met z'n drietjes uit eten geweest, want op zondag vond ze dat gezelliger dan op een maandag. Ik geloof echter dat het in een stad als Amsterdam niet zo veel meer uitmaakt want daar is het elke avond druk, maar de jarige mocht kiezen. We gingen tapas eten in een restaurantje vlak bij het Leidseplein en het was heerlijk.
Achteraf denk ik dat mijn collega's blij waren met de keuze voor de zondag want gezien de hoeveelheid knoflook die in een aantal onderdelen van de tapas zaten waren ze denk ik heel blij dat ik er vanmorgen niet was. Arme collega's van mijn man, want die moest vanmorgen wel gewoon werken.
Ook vandaag mocht de jarige het programma kiezen en ze wou wel graag de stad in om een cadeautje voor het aanstaande bruidspaar te kopen. Over ruim 1,5 week is het al zover en ze had nog geen cadeau. Het moest een origineel cadeautje worden, maar precies wat, dat wist ze nog niet.
Nu wist ik dat er elke maandag in de Westerstraat in Amsterdam een grote markt is en om de hoek van die markt is er op de Noordermarkt op dezelfde tijd een brocante markt. Mijn Jordanese oma ging daar vroeger elke maandag naar toe. Dan werden er boodschappen op de markt gedaan en ging ze op bezoek bij haar schoonzusjes die elk ook in de Jordaan woonde. S'morgens na de markt koffie bij tante Na en s'middags een koppie thee (zoals ze zelf altijd zei) bij tante Ka en met de tram van 4 uur weer naar huis. Jaar in, jaar uit totdat de schoonzussen elk stierven en zij zelf ook niet meer goed ter been was en van over markten lopen geen sprake meer was.
En dus togen dochter en ik met de metro en de tram naar het Marnixplein en stapten daar uit de tram de markt op. Het was een stralende dag en ook op de markt had iedereen een goed humeur. Wat was het leuk! De Amsterdamse humor ligt op straat zegt men en het was leuk om de snedige opmerkingen van de marktlui aan te horen. Voorbeelden:
Ze kosten maar een euro mop! (koopman tegen dochter toen ze een armbandje paste)
Dag lieverd, tijd niet gesien maar ik heb ze weer hoor, ook in jouw maat! (koopman tegen dikke dame met een giga achterwerk terwijl hij een partij hardrose slips met pronte strik op de voorkant omhoog hield)
Voor een joet meissie, dan loop je dr weer fleurig bij en je ken er nog in trouwe als het mot (koopman tegen een mooi meisje van een jaar of 16 die een wit flodderjurkje uit een rek haalde).
Alsof ik weer even terug was in mijn jeugd en mijn oma met haar schoonzussen hoorde praten. Op mijn werk krijg ik heel vaak te horen dat ik een Amsterdams accent heb. Al probeer ik nog zo netjes ABN te praten men hoort het toch en soms doen ze me na. Duh denk ik dan, als je uit Limburg komt dan blijf je ook een lichte zachte G horen en mensen uit het Oosten of het Noorden hebben ook zo allemaal hun eigen taaltje. Is dat erg? Nee toch zeker. Maar nu midden in de Jordaan (ik heb tenslotte toch ook een kwart Jordanees bloed in mij) kreeg ik de vraag waar of ik vandaan kwam. Nou ja zeg. Blijkbaar praat ik in mijn eigen stad dus niet genoeg Amsterdams. Grappig!
Enfin we genoten met zo met z'n tweetjes en vonden op een brocante kraam ook nog het perfecte huwelijkscadeautje. Een kleine etagère. Een schatje! De missie was geslaagd.
Uiteindelijk hebben we ruim 5 kilometer gelopen door de stad. Een beetje stijf nu, want het loopt niet altijd even gemakkelijk op die grachtjes, maar wat een heerlijke dag. Net als 20 jaar geleden!
Achteraf denk ik dat mijn collega's blij waren met de keuze voor de zondag want gezien de hoeveelheid knoflook die in een aantal onderdelen van de tapas zaten waren ze denk ik heel blij dat ik er vanmorgen niet was. Arme collega's van mijn man, want die moest vanmorgen wel gewoon werken.
Ook vandaag mocht de jarige het programma kiezen en ze wou wel graag de stad in om een cadeautje voor het aanstaande bruidspaar te kopen. Over ruim 1,5 week is het al zover en ze had nog geen cadeau. Het moest een origineel cadeautje worden, maar precies wat, dat wist ze nog niet.
Nu wist ik dat er elke maandag in de Westerstraat in Amsterdam een grote markt is en om de hoek van die markt is er op de Noordermarkt op dezelfde tijd een brocante markt. Mijn Jordanese oma ging daar vroeger elke maandag naar toe. Dan werden er boodschappen op de markt gedaan en ging ze op bezoek bij haar schoonzusjes die elk ook in de Jordaan woonde. S'morgens na de markt koffie bij tante Na en s'middags een koppie thee (zoals ze zelf altijd zei) bij tante Ka en met de tram van 4 uur weer naar huis. Jaar in, jaar uit totdat de schoonzussen elk stierven en zij zelf ook niet meer goed ter been was en van over markten lopen geen sprake meer was.
En dus togen dochter en ik met de metro en de tram naar het Marnixplein en stapten daar uit de tram de markt op. Het was een stralende dag en ook op de markt had iedereen een goed humeur. Wat was het leuk! De Amsterdamse humor ligt op straat zegt men en het was leuk om de snedige opmerkingen van de marktlui aan te horen. Voorbeelden:
Ze kosten maar een euro mop! (koopman tegen dochter toen ze een armbandje paste)
Dag lieverd, tijd niet gesien maar ik heb ze weer hoor, ook in jouw maat! (koopman tegen dikke dame met een giga achterwerk terwijl hij een partij hardrose slips met pronte strik op de voorkant omhoog hield)
Voor een joet meissie, dan loop je dr weer fleurig bij en je ken er nog in trouwe als het mot (koopman tegen een mooi meisje van een jaar of 16 die een wit flodderjurkje uit een rek haalde).
Alsof ik weer even terug was in mijn jeugd en mijn oma met haar schoonzussen hoorde praten. Op mijn werk krijg ik heel vaak te horen dat ik een Amsterdams accent heb. Al probeer ik nog zo netjes ABN te praten men hoort het toch en soms doen ze me na. Duh denk ik dan, als je uit Limburg komt dan blijf je ook een lichte zachte G horen en mensen uit het Oosten of het Noorden hebben ook zo allemaal hun eigen taaltje. Is dat erg? Nee toch zeker. Maar nu midden in de Jordaan (ik heb tenslotte toch ook een kwart Jordanees bloed in mij) kreeg ik de vraag waar of ik vandaan kwam. Nou ja zeg. Blijkbaar praat ik in mijn eigen stad dus niet genoeg Amsterdams. Grappig!
Enfin we genoten met zo met z'n tweetjes en vonden op een brocante kraam ook nog het perfecte huwelijkscadeautje. Een kleine etagère. Een schatje! De missie was geslaagd.
Uiteindelijk hebben we ruim 5 kilometer gelopen door de stad. Een beetje stijf nu, want het loopt niet altijd even gemakkelijk op die grachtjes, maar wat een heerlijke dag. Net als 20 jaar geleden!
woensdag 23 augustus 2017
Licht
Vanmorgen moest ik met een collega naar het oosten van het land. Het was prachtig weer en de zon scheen haar gouden stralen over de weilanden en akkers vol met mais. Aan het licht kun je al goed zien dat het gaat nazomeren. Het zonlicht is niet meer zo felgeel als aan het begin van de zomer maar al wat rijper als een oude kaas die al langer op de plank ligt.
Een beetje gekke vergelijking, maar toch. Het was een mooi ritje en daar geniet ik altijd van. Ik roep het vaker maar we hebben een prachtig land en je kunt er gratis en voor niks van genieten als je wilt.
De vestiging zelf ligt ook in een mooi stukje natuur en daar aangekomen gingen we aan de koffie voor we de kandidaten die vandaag kwamen solliciteren zouden ontmoeten en bespraken e.e.a. voor. Ook hier deed de zon volop zijn best en maakte het licht en vrolijk in het pand. Ik verwonder me nog altijd dat er in zo'n uitvaartcentrum ook zo'n mooie, lichte sfeer kan hangen. Dat deel hoort ook bij het leven. Met de zon in mijn toet liep ik door de gang, mijn hakken klikklakten op de vloer.
Halverwege de sessie toen de kandidaten een rondleiding door het pand kregen keek ik door het raam de tuin in. Een prachtige goed onderhouden tuin. In mijn zicht stonden enkele varens. Van die doodgewone, simpele doch prachtige varens waar de zon op scheen. De varens koesterden zich in de warme zon en ik stond mij zomaar te verwonderen hoe prachtig het licht op die varens was. Vijftig tinten groen! Een dikke hommel danste tussen de varens door. Ging even zitten en vloog na verloop van tijd weer door.
Zomaar een paar minuten heb ik dus naar een stel varens in de zon staan te staren. Ik heb het maar aan niemand verteld, je zou nog eens een stempeltje op je kop kunnen krijgen dat je niet helemaal goed bent. Zo van heb je dat gekkie weer, even naar een paar varens in het zonlicht loeren. Maar eigenlijk zouden meer mensen dat eens moeten doen. Even naar de natuur staren en genieten van wat je ziet. Zomaar zonder woorden.
Tja het is misschien wel een beetje gek, maar ik vond het mooi! Ter plekke bedacht ik dat het zo'n mooie dag was dat we de bbq wel aan konden maken en daarom ging ik na het werk nog even langs de slager.
Heerlijk was het om weer eens buiten te kunnen eten. Een echte zomeravond. Die moet je koesteren.
Lekker hoor mam, zei dochter tevreden, maar hoe kwam je daar nu ineens op want er stond wat anders op het menu. Nou eigenlijk kwam het door een paar varens die stonden te zonnen. Ze keek me aan, glimlachte meewarig en zei, nou maakt niet uit lekker is het. En zo was het!
Een beetje gekke vergelijking, maar toch. Het was een mooi ritje en daar geniet ik altijd van. Ik roep het vaker maar we hebben een prachtig land en je kunt er gratis en voor niks van genieten als je wilt.
De vestiging zelf ligt ook in een mooi stukje natuur en daar aangekomen gingen we aan de koffie voor we de kandidaten die vandaag kwamen solliciteren zouden ontmoeten en bespraken e.e.a. voor. Ook hier deed de zon volop zijn best en maakte het licht en vrolijk in het pand. Ik verwonder me nog altijd dat er in zo'n uitvaartcentrum ook zo'n mooie, lichte sfeer kan hangen. Dat deel hoort ook bij het leven. Met de zon in mijn toet liep ik door de gang, mijn hakken klikklakten op de vloer.
Halverwege de sessie toen de kandidaten een rondleiding door het pand kregen keek ik door het raam de tuin in. Een prachtige goed onderhouden tuin. In mijn zicht stonden enkele varens. Van die doodgewone, simpele doch prachtige varens waar de zon op scheen. De varens koesterden zich in de warme zon en ik stond mij zomaar te verwonderen hoe prachtig het licht op die varens was. Vijftig tinten groen! Een dikke hommel danste tussen de varens door. Ging even zitten en vloog na verloop van tijd weer door.
Zomaar een paar minuten heb ik dus naar een stel varens in de zon staan te staren. Ik heb het maar aan niemand verteld, je zou nog eens een stempeltje op je kop kunnen krijgen dat je niet helemaal goed bent. Zo van heb je dat gekkie weer, even naar een paar varens in het zonlicht loeren. Maar eigenlijk zouden meer mensen dat eens moeten doen. Even naar de natuur staren en genieten van wat je ziet. Zomaar zonder woorden.
Tja het is misschien wel een beetje gek, maar ik vond het mooi! Ter plekke bedacht ik dat het zo'n mooie dag was dat we de bbq wel aan konden maken en daarom ging ik na het werk nog even langs de slager.
Heerlijk was het om weer eens buiten te kunnen eten. Een echte zomeravond. Die moet je koesteren.
Lekker hoor mam, zei dochter tevreden, maar hoe kwam je daar nu ineens op want er stond wat anders op het menu. Nou eigenlijk kwam het door een paar varens die stonden te zonnen. Ze keek me aan, glimlachte meewarig en zei, nou maakt niet uit lekker is het. En zo was het!
zondag 20 augustus 2017
Droog en afgeleverd!
Ondanks mijn eerdere gesim over het weer bleek het dit weekend toch mee te vallen. Typisch een gevalletje "een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest" of iets in die buurt. Gister konden we bijna droog, alleen een paar dikke spetters op mijn kop na het verlaten van de groentekraam, de boodschappen binnen halen. Wel stond er een straffe wind die het koud maakte, maar die ook voor prachtige jagende wolkenluchten zorgde toen we later die middag even naar Amstelveen reden om iets op te halen.
Ik maakte een lekker pannetje soep van verse tomaten die nu spotgoedkoop zijn en borduurde tevreden en ontspannen een paar uurtjes aan mijn vlinder. Pas s'avonds kwam het met bakken uit de lucht. Niet normaal zo hard als het regende maar daar hadden we geen last van. Ook wel weer knus met de kaarsjes aan binnen en een fijn muziekje op. Helaas vond ik dit jaar het Prinsengrachtconcert niet heel erg mooi, maar smaken verschillen en verder was het een prima dag.
Vanmorgen scheen de zon bij het ontwaken en buienradar liet alleen een heel klein buitje zien in de toekomst. Er stond nog wel een flinke wind, maar die had ik nu juist nodig. Snel het bed afgehaald en in de wasmachine gekieperd en een uurtje later bleek dat de wind dat ene pietepeuterige buitje had weggejaagd. Ik klapte dus de droogmolen uit en hing de schone beddenwas aan de lijn en verzocht de wind haar best te doen. Ze beloofde het!
Tijdens onze brunch opperden we het idee om even naar Alkmaar te rijden om het nieuwe huis van nichtje te bekijken en dan kon ik haar ook direct de omslagdoek geven. Gauw even de stofzuiger en een stofdoek door het huis geslingerd, onder de douche en het cadeautje ingepakt. Het fordje aangeslingerd en hup daar gingen we. Man en ik!
Nicht was druk met hulptroepen aan het klussen en was verrast door ons onaangekondigde bezoek, maar we waren zeker welkom. We kwamen niet om de klusplanning te verstoren maar alleen haar nieuwe flatje te bewonderen en haar het cadeautje te geven. Wat een leuk huisje en op een prachtig plekje in de stad. Nu kom ik wel eens in ons uitvaartcentrum in Alkmaar maar dat ligt aan de rand en ik had dus geen idee wat een beeldschoon stadje Alkmaar is. Prachtige huizen aan leuke grachtjes. Mooie doorkijkjes en heel veel bruggen. Leuk hoor.
Na een rondleiding pakte ze dan eindelijk het cadeautje uit en gelukkig was ze er erg blij mee. De kleur groen viel in de smaak, was ook echt de juiste kleur en die past straks ook mooi in haar nieuwe interieur. Tevreden gingen wij weer naar huis met de belofte om terug te komen als alles af is en ze er ook echt woont. Via Heiloo en Castricum reden we op ons gemakje terug naar Amsterdam. Ik had graag nog even een blik op de zee geworpen maar er was nergens plek om het fordje te parkeren. Logisch in deze vakantietijd, maar het was toch een mooi ritje.
Eind goed al goed, toch een (nagenoeg) droog weekend, zon en een nieuwe opdracht. Want nu beide nichtjes een omslagdoek van mijn hand hebben wilde hun moeder toch ook wel graag en toen ik aanbood om er voor haar een te maken kwam er een gretig, ja graag. Een blauwe. Gaan we doen. Ik hou van mijn schoonfamilie. Niks leukers als je iets mag maken voor een ander die daar blij mee is.
Ik maakte een lekker pannetje soep van verse tomaten die nu spotgoedkoop zijn en borduurde tevreden en ontspannen een paar uurtjes aan mijn vlinder. Pas s'avonds kwam het met bakken uit de lucht. Niet normaal zo hard als het regende maar daar hadden we geen last van. Ook wel weer knus met de kaarsjes aan binnen en een fijn muziekje op. Helaas vond ik dit jaar het Prinsengrachtconcert niet heel erg mooi, maar smaken verschillen en verder was het een prima dag.
Vanmorgen scheen de zon bij het ontwaken en buienradar liet alleen een heel klein buitje zien in de toekomst. Er stond nog wel een flinke wind, maar die had ik nu juist nodig. Snel het bed afgehaald en in de wasmachine gekieperd en een uurtje later bleek dat de wind dat ene pietepeuterige buitje had weggejaagd. Ik klapte dus de droogmolen uit en hing de schone beddenwas aan de lijn en verzocht de wind haar best te doen. Ze beloofde het!
Tijdens onze brunch opperden we het idee om even naar Alkmaar te rijden om het nieuwe huis van nichtje te bekijken en dan kon ik haar ook direct de omslagdoek geven. Gauw even de stofzuiger en een stofdoek door het huis geslingerd, onder de douche en het cadeautje ingepakt. Het fordje aangeslingerd en hup daar gingen we. Man en ik!
Nicht was druk met hulptroepen aan het klussen en was verrast door ons onaangekondigde bezoek, maar we waren zeker welkom. We kwamen niet om de klusplanning te verstoren maar alleen haar nieuwe flatje te bewonderen en haar het cadeautje te geven. Wat een leuk huisje en op een prachtig plekje in de stad. Nu kom ik wel eens in ons uitvaartcentrum in Alkmaar maar dat ligt aan de rand en ik had dus geen idee wat een beeldschoon stadje Alkmaar is. Prachtige huizen aan leuke grachtjes. Mooie doorkijkjes en heel veel bruggen. Leuk hoor.
Na een rondleiding pakte ze dan eindelijk het cadeautje uit en gelukkig was ze er erg blij mee. De kleur groen viel in de smaak, was ook echt de juiste kleur en die past straks ook mooi in haar nieuwe interieur. Tevreden gingen wij weer naar huis met de belofte om terug te komen als alles af is en ze er ook echt woont. Via Heiloo en Castricum reden we op ons gemakje terug naar Amsterdam. Ik had graag nog even een blik op de zee geworpen maar er was nergens plek om het fordje te parkeren. Logisch in deze vakantietijd, maar het was toch een mooi ritje.
Eind goed al goed, toch een (nagenoeg) droog weekend, zon en een nieuwe opdracht. Want nu beide nichtjes een omslagdoek van mijn hand hebben wilde hun moeder toch ook wel graag en toen ik aanbood om er voor haar een te maken kwam er een gretig, ja graag. Een blauwe. Gaan we doen. Ik hou van mijn schoonfamilie. Niks leukers als je iets mag maken voor een ander die daar blij mee is.
vrijdag 18 augustus 2017
Tis niet veel.......
Midden augustus, je zou toch hopen dat de mussen van het dak vallen van de hitte. Nou ja figuurlijk dan want het is natuurlijk zielig als mussen letterlijk van daken vallen. Hoogzomer en al wat we krijgen is een mager zonnetje, plensbuien, onweer en een straffe wind die je doet besluiten om toch die jas maar aan te trekken. Niks lekker buiten eten, integendeel een mens verlangt gewoon naar een bakkie soep!
Als ik s'morgens zo rond half acht het pand verlaat dan ruikt het buiten al een beetje naar herfst. Sterker nog de eerste tekenen van de herfst zijn al gearriveerd want elke morgen moet ik een spinnenweb, geweven tussen mijn autodeur en de struiken, wegvegen voor ik in kan stappen. Vorige week reed ik al hoog en breed op de snelweg toen ik iets voelde kriebelen en een dikke spin zich over mijn dijbeen een goed wegkomen zocht. Ik hoop dat mijn medeweggebruikers niet al te erg schrokken van de kreet die ik uitsloeg. Ik ben niet bang van spinnen maar deze had ik niet verwacht en dat was even schrikken. Het beest zelf schrok zich ook een hoedje en heeft zich waarschijnlijk verstopt in de auto en rijdt nu gezellig met me mee. Allemaal prima zolang hij maar niet aan mijn benen gaat kriebelen en geen spinrag maakt in de auto.
Voor mijn slaapkamerraam zit ook al zo'n dik exemplaar. Ik noem hem Bram en ik heb Bram verzocht om een tikkie op te schuiven, zodat zijn web voor het dichte deel van het raam zit en niet voor het openslaande deel want dan kan ik gewoon het raam opendoen en hoef ik zijn web niet kapot te maken. Als ik s'avonds thuis kom schijnt de zon op dat web en zit Bram tevreden in een web vol diamanten een lekker vliegje op te peuzelen.
In de tuin is de sfeer ook niet je van het. De geraniums staan een beetje brommerig te bloeien en klagen over natte voeten. De petunia's pakken hun koffer om de zon op te zoeken en alleen de vlijtig liesjes doen nog een beetje hun best. Jammer hoor, want er bloeit nu best veel in de border maar de mooie rose phloxen krijgen allemaal nare bruine randjes aan hun bloemblaadjes, gegeseld door de plensbuien.
De tuinstoelen zijn nat en net als je denkt dat ze droog zijn en je wilt vijf minuutjes zon pikken dan heb je binnen de kortste keren een nat achterwerk omdat de randjes van de stoelen nog wel vol hemelwater staan.
Kortom een echte Hollandse zomer dus! Maar klagen heeft geen zin want dat lost niets op. Eigenlijk heb ik er ook geen last van want ik moet gewoon werken. Pas op 6 september begint mijn vakantie. Het is wel zielig voor al die mensen die nu vakantie hebben en hun tentje uitdobberen van al dat hemelwater. Sneu!
Ook dit weekend beloofd niet veel goeds qua weer en daarom doe ik maar net alsof het al herfst is. Ik ga een lekker pannetje soep maken! De tomaten zijn nu spotgoedkoop dus lekker verse tomatensoep staat er op de planning. Een muziekje op en een gezellig handwerkje bij de hand en we komen dat weekend wel door!
Nee het plaatje van een zonnige zomer met alle leuke activiteiten moet ik maar snel vervangen door knusse, herfstige plaatjes. Alles wat we nu nog aan zomer krijgen is dan bonus. Nu nog een paar sokken zoeken!
Als ik s'morgens zo rond half acht het pand verlaat dan ruikt het buiten al een beetje naar herfst. Sterker nog de eerste tekenen van de herfst zijn al gearriveerd want elke morgen moet ik een spinnenweb, geweven tussen mijn autodeur en de struiken, wegvegen voor ik in kan stappen. Vorige week reed ik al hoog en breed op de snelweg toen ik iets voelde kriebelen en een dikke spin zich over mijn dijbeen een goed wegkomen zocht. Ik hoop dat mijn medeweggebruikers niet al te erg schrokken van de kreet die ik uitsloeg. Ik ben niet bang van spinnen maar deze had ik niet verwacht en dat was even schrikken. Het beest zelf schrok zich ook een hoedje en heeft zich waarschijnlijk verstopt in de auto en rijdt nu gezellig met me mee. Allemaal prima zolang hij maar niet aan mijn benen gaat kriebelen en geen spinrag maakt in de auto.
Voor mijn slaapkamerraam zit ook al zo'n dik exemplaar. Ik noem hem Bram en ik heb Bram verzocht om een tikkie op te schuiven, zodat zijn web voor het dichte deel van het raam zit en niet voor het openslaande deel want dan kan ik gewoon het raam opendoen en hoef ik zijn web niet kapot te maken. Als ik s'avonds thuis kom schijnt de zon op dat web en zit Bram tevreden in een web vol diamanten een lekker vliegje op te peuzelen.
In de tuin is de sfeer ook niet je van het. De geraniums staan een beetje brommerig te bloeien en klagen over natte voeten. De petunia's pakken hun koffer om de zon op te zoeken en alleen de vlijtig liesjes doen nog een beetje hun best. Jammer hoor, want er bloeit nu best veel in de border maar de mooie rose phloxen krijgen allemaal nare bruine randjes aan hun bloemblaadjes, gegeseld door de plensbuien.
De tuinstoelen zijn nat en net als je denkt dat ze droog zijn en je wilt vijf minuutjes zon pikken dan heb je binnen de kortste keren een nat achterwerk omdat de randjes van de stoelen nog wel vol hemelwater staan.
Kortom een echte Hollandse zomer dus! Maar klagen heeft geen zin want dat lost niets op. Eigenlijk heb ik er ook geen last van want ik moet gewoon werken. Pas op 6 september begint mijn vakantie. Het is wel zielig voor al die mensen die nu vakantie hebben en hun tentje uitdobberen van al dat hemelwater. Sneu!
Ook dit weekend beloofd niet veel goeds qua weer en daarom doe ik maar net alsof het al herfst is. Ik ga een lekker pannetje soep maken! De tomaten zijn nu spotgoedkoop dus lekker verse tomatensoep staat er op de planning. Een muziekje op en een gezellig handwerkje bij de hand en we komen dat weekend wel door!
Nee het plaatje van een zonnige zomer met alle leuke activiteiten moet ik maar snel vervangen door knusse, herfstige plaatjes. Alles wat we nu nog aan zomer krijgen is dan bonus. Nu nog een paar sokken zoeken!
zondag 13 augustus 2017
Omslagdoek, borduurtje en een eigen wil!
Vanmorgen heb ik de laatste hand gelegd aan de omslagdoek voor ons nichtje. Hij kan op de post als verjaarscadeautje. Een beetje verlaat want ze was deze week al jarig en tegelijkertijd is het ook niet erg want ze zit midden in een verhuizing en is ze afwisselend op het oude adres om in te pakken en op het nieuwe adres om te klussen. Over een week gaat ze er definitief wonen en dan gaat de omslag doek op de post of we brengen hem langs als we haar nieuwe huis gaan bewonderen, maar het is natuurlijk aan haar of ze al zo snel visite wil ontvangen. Een verhuizing is niet niks.
Hij is goed gelukt al zeg ik het zelf. Het is een fijn patroon om te haken en het colour craft garen is lekker zacht en haakt fijn. Ik heb twee van deze doeken gemaakt met de Royal van Zeeman en dat ging ook prima, maar dit garen is toch net even wat zachter en valt wat soepeler. Enfin alle waar is naar zijn geld. Voor mij is het makkelijker om even de Zeeman binnen te lopen dus ik zal deze omslagdoek vast nog wel eens maken van de Royal. Niks mis mee.
Het is altijd prettig om weer een project af te hebben en dan te bedenken waar nu eens mee te starten of mee verder te gaan. Ik heb nog een UFO (de deken voor dochter) en nog wat mooie garens die op mij liggen te wachten. O.a. het cashmere garen voor een dekentje voor ons kleinkind.
Dat cashmere garen is prachtig. Zo ontzettend zacht! Ik moet er eens even goed over nadenken hoe ik dat dekentje ga maken, want dat garen mag zeker niet verpest worden. Ik verheug me dus op vele snuffeluurtjes op internet om tips en patronen voor een babydekentje van dit garen. Lees je mijn blog en heb je een tip of idee? Wees welkom om het te delen.
Eerst heb ik nog twee andere projectjes. Voor de regenboogkussens ga ik eerst weer een borduurtje maken. Ditmaal een vlinder voor Annie. Vlinders, vogels en bloemen vind ik heel leuk om te borduren en ik vond ook nu weer een mooi patroontje in de tinten waar Annie van houdt. Dus heb ik zojuist mijn garenlaatje er eens bijgepakt om de juiste kleuren te kiezen.
Lang geleden kocht ik bij de Hema een kistje/kastje met laatjes die eigenlijk voor schroeven en spijkers gebruikt worden, maar als je uit de lange laatjes de tussenschotjes weghaalt dan passen daar precies strengetjes borduurzijde in. Reuze handig en het neemt niet veel ruimte in. Mijn moeder had vroeger een trommeltje van Quality Street snoepjes en daar bewaarde zij haar borduurzijde in, maar die strengetjes maakten altijd ruzie met elkaar en dat werd dan een grote warboel. Al zal ik daar ook mijn aandeel in hebben gehad als ik een kleurtje nodig had om weer een randje kruisjes te maken op mijn oefenlapje. Overigens niets lekkerder dan op een regenachtige middag die kleurtjes uit te zoeken en het weer netjes te maken. Raar kind was ik, maar ach we hadden nog geen computers en ipads!
Nu de kleuren gekozen zijn ga ik het lapje knippen en omzomen en dan kan het borduurfestijn beginnen. Die afwisseling met verschillende soorten manieren van handwerken is erg leuk. Na dit borduurtje dat op 5 september af moet zijn is het volgende plan om de deken af te maken en daarna het dekentje voor ons Pietertje! Ons Pietertje die een eigenwijs Pietertje is want afgelopen vrijdag op de echo weigerde meneer of mevrouw zich even om te draaien zodat de laborante kon zien of het een jongen of een meisje wordt. Nog maar 13 weken in de maak en nog maar 8 cm groot en nu al een eigen wil. Ik mag dat wel!
vrijdag 11 augustus 2017
Zonder afscheid
Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje van een goede kennis. Ik had haar al een tijdje niet gezien of gesproken - zo gaat dat soms - maar nu liet ze me weten dat haar zusje was overleden. Ze heeft een heleboel zussen en sommige kom ik hier op het dorp wel tegen en ook de andere zussen hadden geen afscheid mogen nemen van dat ene zusje. Ontzettend verdrietig om afscheid te moeten nemen appte ik haar terug, maar dat was nu net het probleem. Ze had geen afscheid kunnen nemen.
Haar zus was in december overleden en ze had geen afscheid mogen nemen en dat vrat aan haar. Ze wist dat ik bij een uitvaartorganisatie werk en of ik niet eens hier en daar kon informeren wanneer de uitvaart was geweest en of er een begrafenis of een crematie was geweest. Ik beloofde mijn best te doen.
Nu is het in de Wet op de Lijkbezorging vastgelegd dat een begrafenisondernemer gen informatie mag verstrekken aan derden over de uitvaarten die zij verzorgen. Maar in diezelfde wet staat ook dat crematoria verplicht zijn om die informatie wel te verstrekken. Als ze dus in een van onze crematoria zou zijn gecremeerd dan kon en mocht ik haar dat vertellen.
Ik sprak diverse collega's en allemaal waren ze bereid om het na te kijken, maar we kwamen haar niet tegen. Nu, na ettelijke maanden, weet mijn kennis nog steeds niet waar haar zus begraven of gecremeerd is en ik begrijp heel goed dat het aan haar vreet.
Al dagen spookt het door mijn hoofd hoe zoiets nou mogelijk is, want ook al is er ruzie in de familie om wat voor reden ook, waarom kies je ervoor om familie geen afscheid te laten nemen. Als een soort straf of als een soort wraak? Wat doen mensen elkaar toch aan? Eens temeer besef ik me dat een uitvaart niet alleen belangrijk is voor de dode om die een laatste rustplaats te geven, maar zeker voor de naasten om weer verder te kunnen met hun leven.
Mijn kennis moet het er mee doen, zij moet verder zonder dat afscheid en dat gaat haar op termijn ook lukken want het is een sterke vrouw, maar verdrietig is het wel.
Zo dit was even een serieus blogje omdat het me zo bezighoudt maar ik beloof; het volgende blogje is gewoon weer dagelijkse onzin!
Haar zus was in december overleden en ze had geen afscheid mogen nemen en dat vrat aan haar. Ze wist dat ik bij een uitvaartorganisatie werk en of ik niet eens hier en daar kon informeren wanneer de uitvaart was geweest en of er een begrafenis of een crematie was geweest. Ik beloofde mijn best te doen.
Nu is het in de Wet op de Lijkbezorging vastgelegd dat een begrafenisondernemer gen informatie mag verstrekken aan derden over de uitvaarten die zij verzorgen. Maar in diezelfde wet staat ook dat crematoria verplicht zijn om die informatie wel te verstrekken. Als ze dus in een van onze crematoria zou zijn gecremeerd dan kon en mocht ik haar dat vertellen.
Ik sprak diverse collega's en allemaal waren ze bereid om het na te kijken, maar we kwamen haar niet tegen. Nu, na ettelijke maanden, weet mijn kennis nog steeds niet waar haar zus begraven of gecremeerd is en ik begrijp heel goed dat het aan haar vreet.
Al dagen spookt het door mijn hoofd hoe zoiets nou mogelijk is, want ook al is er ruzie in de familie om wat voor reden ook, waarom kies je ervoor om familie geen afscheid te laten nemen. Als een soort straf of als een soort wraak? Wat doen mensen elkaar toch aan? Eens temeer besef ik me dat een uitvaart niet alleen belangrijk is voor de dode om die een laatste rustplaats te geven, maar zeker voor de naasten om weer verder te kunnen met hun leven.
Mijn kennis moet het er mee doen, zij moet verder zonder dat afscheid en dat gaat haar op termijn ook lukken want het is een sterke vrouw, maar verdrietig is het wel.
Zo dit was even een serieus blogje omdat het me zo bezighoudt maar ik beloof; het volgende blogje is gewoon weer dagelijkse onzin!
dinsdag 8 augustus 2017
Sauna
Ergens vorig jaar, ik meen in september, vulde ik balorig een prijsvraag in. Ik weet niet eens meer waarvan, maar luttele weken later viel er een envelop in de bus. Daarin zat een brief die mij feliciteerde met mijn gewonnen prijs. Een sauna arrangement voor twee personen!
Nou daar moest ik even van bijkomen want ik was nog nooit naar de sauna geweest en had eigenlijk ook geen plannen om te gaan, want een hele dag met vreemde mensen in je nakie te verkeren is echt helemaal niks voor mij.
Dochter bekeek de gewonnen prijs en zei direct, als ik niet in mijn blootje hoef ga ik gezellig met je mee! Gelukkig bleek deze sauna ook badpakdagen te hebben. Dat schijnen de meeste sauna's te hebben, maar wist ik veel. Zo'n badpakkendag is bij deze sauna altijd op een dinsdag en normaal gesproken moet er op dinsdag gewerkt of naar college gegaan worden en daarom was de bon in de vergetelheid geraakt. Nu de universiteit gesloten is besloten wij de bon dan ook te gaan verzilveren en ik nam een snipperdag!
Het was nog een heel gedoe om die bon terug te vinden, want zoals dat hier meestal gaat was hij heel goed opgeborgen. Zo goed dat we hem niet meer konden vinden. Na heel veel gezoek, gezucht en gesteun vond ik hem onder in een schoenendoos. Heel handig Annemarie! Een schoenendoos! Enfin de bon was terecht dus we konden boeken via de site van de thermen. Met deze bon hadden we recht op de entree van de sauna, konden we gebruik maken van het lunchbuffet en mochten we kiezen uit een gezichtsbehandeling van 35 minuten of een ontspanningsmassage van 35 minuten. Dochter mocht kiezen en ze koos voor de massage.
Toen dat geregeld was diende de volgende vraag zich aan, want wat neem je, behalve je badpak of bikini, mee naar zo'n sauna. Je kon een badjas en baddoek huren maar dat liep nog behoorlijk in de papieren. Het was ook heel gebruikelijk dat je je eigen badjas, handdoek en slippers meeneemt en dus waste ik onze badjassen en liep ik vandaag als een groot, roze varken compleet voor gek in de sauna.
Gelukkig waren er meer mensen van mijn postuur in roze badjassen dus was ik niet alleen en dat was een hele troost!
Was het leuk? Ja het was leuk. Het is sowieso leuk en fijn om een dag met mijn dochter op stap te zijn en de thermen ligt aan een prachtig meer in Voorst. Een uurtje rijden voor ons. We werden vriendelijk ontvangen, kleedden ons om (was nog even een gedoetje in een gemengde kleedkamer zonder hokjes) en begaven ons op het saunaplein. Eerst onder de douche was het voorschrift en toen konden we kiezen uit diverse sauna's. We zaten in een stoomcabine, zweetten in een saltarium, dobberden in een bloemenbad, scrubden in het osmaanse badhuis, zwommen in het zwembad, dompelde ons in het wisselbad (brrr koud) en genoten van de massage. Wat een verwennerij was dat. Ik had geen idee dat ik zoveel knopen in mijn kuiten had, maar de masseuse kende geen genade en joeg ze met stevige hand allemaal weg.
Met satijn zachte huidjes reden we weer naar huis, geurend naar een mengelmoes van rozen van de rozensauna, de eucalyptus van het stoombad en de amandelolie van de massage. Het is pure ontspanning zo'n dag, alle zorgen en beslommeringen weken van je af. Het is zeker voor herhaling vatbaar en we gaan lekker sparen voor zo'n dag, maar bloot? Nee dat nog steeds niet!
Nou daar moest ik even van bijkomen want ik was nog nooit naar de sauna geweest en had eigenlijk ook geen plannen om te gaan, want een hele dag met vreemde mensen in je nakie te verkeren is echt helemaal niks voor mij.
Dochter bekeek de gewonnen prijs en zei direct, als ik niet in mijn blootje hoef ga ik gezellig met je mee! Gelukkig bleek deze sauna ook badpakdagen te hebben. Dat schijnen de meeste sauna's te hebben, maar wist ik veel. Zo'n badpakkendag is bij deze sauna altijd op een dinsdag en normaal gesproken moet er op dinsdag gewerkt of naar college gegaan worden en daarom was de bon in de vergetelheid geraakt. Nu de universiteit gesloten is besloten wij de bon dan ook te gaan verzilveren en ik nam een snipperdag!
Het was nog een heel gedoe om die bon terug te vinden, want zoals dat hier meestal gaat was hij heel goed opgeborgen. Zo goed dat we hem niet meer konden vinden. Na heel veel gezoek, gezucht en gesteun vond ik hem onder in een schoenendoos. Heel handig Annemarie! Een schoenendoos! Enfin de bon was terecht dus we konden boeken via de site van de thermen. Met deze bon hadden we recht op de entree van de sauna, konden we gebruik maken van het lunchbuffet en mochten we kiezen uit een gezichtsbehandeling van 35 minuten of een ontspanningsmassage van 35 minuten. Dochter mocht kiezen en ze koos voor de massage.
Toen dat geregeld was diende de volgende vraag zich aan, want wat neem je, behalve je badpak of bikini, mee naar zo'n sauna. Je kon een badjas en baddoek huren maar dat liep nog behoorlijk in de papieren. Het was ook heel gebruikelijk dat je je eigen badjas, handdoek en slippers meeneemt en dus waste ik onze badjassen en liep ik vandaag als een groot, roze varken compleet voor gek in de sauna.
Gelukkig waren er meer mensen van mijn postuur in roze badjassen dus was ik niet alleen en dat was een hele troost!
Was het leuk? Ja het was leuk. Het is sowieso leuk en fijn om een dag met mijn dochter op stap te zijn en de thermen ligt aan een prachtig meer in Voorst. Een uurtje rijden voor ons. We werden vriendelijk ontvangen, kleedden ons om (was nog even een gedoetje in een gemengde kleedkamer zonder hokjes) en begaven ons op het saunaplein. Eerst onder de douche was het voorschrift en toen konden we kiezen uit diverse sauna's. We zaten in een stoomcabine, zweetten in een saltarium, dobberden in een bloemenbad, scrubden in het osmaanse badhuis, zwommen in het zwembad, dompelde ons in het wisselbad (brrr koud) en genoten van de massage. Wat een verwennerij was dat. Ik had geen idee dat ik zoveel knopen in mijn kuiten had, maar de masseuse kende geen genade en joeg ze met stevige hand allemaal weg.
Met satijn zachte huidjes reden we weer naar huis, geurend naar een mengelmoes van rozen van de rozensauna, de eucalyptus van het stoombad en de amandelolie van de massage. Het is pure ontspanning zo'n dag, alle zorgen en beslommeringen weken van je af. Het is zeker voor herhaling vatbaar en we gaan lekker sparen voor zo'n dag, maar bloot? Nee dat nog steeds niet!
zondag 6 augustus 2017
Moestuintje
In mijn moesbak groeien de tomaten voorspoedig. Aan de tijgertomaat hangen inmiddels al twee tomaatjes. Met tijgerstrepen! Hoe leuk is dat! Maar deze peutertjes hebben nog veel zon en water nodig voor ze geoogst kunnen worden en daarvoor hebben ze meer ruimte nodig.
Het werd dus tijd om de overige bewoners van de bak te controleren. Er groeide Ă©Ă©n bietje en aan de blaadjes te zien verwachtte ik een mooie biet te kunnen oogsten. Helaas meer dan een verdikt wortelstokje bleek het niet te zijn.
Dan de worteltjes, hun loof gaf ook hoop en jawel hoor! Een paar echte wortels en lekker dat ze zijn! En dat allemaal uit zo'n klein moestuinpotje van de grootgrutter.
Ook de cavolo nero doet zijn best, daar ga ik maar eens even voor googelen wanneer je kunt oogsten en hoe te eten. Als dat gepiept is kunnen de tomaten hun gang gaan. Ik hoop op veel tomatensaus uit eigen tuin!
donderdag 3 augustus 2017
Update doek
Over minder dan een week is ons nichtje al jarig en daarom ben ik druk aan de haak! Inmiddels al aan de vierde bol dus er komt schot in, maar er moet nog even worden doorgewerkt. Nou er zijn vervelender dingen dan lekker op de bank onder het genot van een kopje koffie te zitten haken. Luisterend naar de radio of af en toe een blik werpend op de tv. Mij hoor je niet klagen.
Alhoewel, ik heb wel wat te klagen. Over het weer! Het zal niet, hoor ik in mijn oor, want als wij Nederlanders iets goed kunnen is het wel klagen en mopperen over het weer. Doorgaans kan het mij niet zoveel schelen wat voor weer het is, al prefereer ik een zonnetje boven een plensbui, maar als die plensbui er is als ik toevallig net in mijn warme bedje lig dan is zo'n plensbui een heel fijn achtergrondmuziekje.
Het is vandaag 3 augustus, hoogzomer dus, maar wel een echte Hollandse zomer. Vandaag moest ik naar Meppel. Een mooie rit zo door de polder en het Drenthse landschap. Felle opklaringen en witte donzige wolken in een blauwe lucht. Helder zomerlicht over korenvelden en akkers vol met mais of aardappelen. Echt een heel mooi gezicht. Tot zover geen klagen, maar dan die wind! Mensenkinderen toen ik na gedane arbeid daar het pand verliet woeien mijn haren bijna van mijn hoofd en werd mijn Fordje geteisterd door enige windstoten. Nu is mijn Fordje niet zomaar uit het veld te slaan en ligt - zeker met mij erin - stevig op de weg, maar voor mijn medeweggebruikers met aanhanger of caravan was dat wel een ander verhaal. Zeker op de ketelbrug!
Wat ik zo jammer vind is dat het nu wel hoogzomer is maar geen buitenzit weer. Niet lekker in de tuin eten en nog lang buiten zitten. Dat zou natuurlijk best kunnen, maar dan moet je wel je berenvel aan trekken. Daarom mopper ik een beetje op de Hollandse zomer en die ellendige wind die al mijn bloemen teistert in de tuin.
Ik weet dat het niet zoveel zin heeft om te klagen want daar wordt die zomer echt niet stabieler door, maar toch blijf ik het jammer vinden. Aan de andere kant ben ik blij dat ik nu ook niet in Rome vertoef, daar is het 41 graden en ook bij zoon en schoondochter in Marseille is het ruim 35 graden.
Als ik eerder ben zijn dat ook geen temperaturen waar ik blij van word dus moet ik van mezelf ophouden met zaniken.
Gewoon lekker doorhaken aan de omslagdoek, want voor we het weten is het weer herfst en dan kan ze hem vast goed gebruiken.
Alhoewel, ik heb wel wat te klagen. Over het weer! Het zal niet, hoor ik in mijn oor, want als wij Nederlanders iets goed kunnen is het wel klagen en mopperen over het weer. Doorgaans kan het mij niet zoveel schelen wat voor weer het is, al prefereer ik een zonnetje boven een plensbui, maar als die plensbui er is als ik toevallig net in mijn warme bedje lig dan is zo'n plensbui een heel fijn achtergrondmuziekje.
Het is vandaag 3 augustus, hoogzomer dus, maar wel een echte Hollandse zomer. Vandaag moest ik naar Meppel. Een mooie rit zo door de polder en het Drenthse landschap. Felle opklaringen en witte donzige wolken in een blauwe lucht. Helder zomerlicht over korenvelden en akkers vol met mais of aardappelen. Echt een heel mooi gezicht. Tot zover geen klagen, maar dan die wind! Mensenkinderen toen ik na gedane arbeid daar het pand verliet woeien mijn haren bijna van mijn hoofd en werd mijn Fordje geteisterd door enige windstoten. Nu is mijn Fordje niet zomaar uit het veld te slaan en ligt - zeker met mij erin - stevig op de weg, maar voor mijn medeweggebruikers met aanhanger of caravan was dat wel een ander verhaal. Zeker op de ketelbrug!
Wat ik zo jammer vind is dat het nu wel hoogzomer is maar geen buitenzit weer. Niet lekker in de tuin eten en nog lang buiten zitten. Dat zou natuurlijk best kunnen, maar dan moet je wel je berenvel aan trekken. Daarom mopper ik een beetje op de Hollandse zomer en die ellendige wind die al mijn bloemen teistert in de tuin.
Ik weet dat het niet zoveel zin heeft om te klagen want daar wordt die zomer echt niet stabieler door, maar toch blijf ik het jammer vinden. Aan de andere kant ben ik blij dat ik nu ook niet in Rome vertoef, daar is het 41 graden en ook bij zoon en schoondochter in Marseille is het ruim 35 graden.
Als ik eerder ben zijn dat ook geen temperaturen waar ik blij van word dus moet ik van mezelf ophouden met zaniken.
Gewoon lekker doorhaken aan de omslagdoek, want voor we het weten is het weer herfst en dan kan ze hem vast goed gebruiken.
dinsdag 1 augustus 2017
Pietertje
Afgelopen zaterdag stonden manlief en ik op Schiphol om zoon en schoondochter op te halen. Ze kwamen een weekendje over. De belangrijkste reden daarvoor was eigenlijk dat vader en zoon met nog twee anderen naar het concert van U2 zouden gaan. Die kaarten waren met veel pijn en moeite bemachtigd en lagen al een tijdje klaar. De heren hadden er zin in.
Ik had er ook zin in, maar om een andere reden. Niet om U2 want daar geef ik niks om. Het ging mij er vooral om dat ik zoon en schoondochter weer kon zien en het ging me om Pietertje!
Enige weken geleden werden we gebeld met heuglijk nieuws uit het zonnige zuiden. Er is een kleinkind op komst!
IK WORD OMA!
Al 4 weken ben ik daar zo ontzettend blij om, maar ik mocht het nog niemand vertellen. Dat is moeilijk!!! Natuurlijk kon ik het er wel met de aanstaande opa en met de aanstaande tante over hebben, maar verder moest ik mijn mond houden.
Stiekem had ik al eens even gekeken op pinterest en vond me daar toch de meest leuke dingen voor baby's. De allerschattigste knuffeltjes om te haken en de allerliefste dekentjes. Ik maakte een pin aan en bewaarde alvast wat patronen en zat stilletjes te genieten van pret.
Ik heb ons kleinkind - als "werktitel" noemen we hem/haar voorlopig even Pietertje - inmiddels al gezien op de 1e echo. Daar doen ze in Frankrijk niet zo moeilijk over, een echootje meer of minder en ik kan alvast verklappen dat hij/zij de allerschattigste voetjes heeft, ook al was het wurm nog maar 2,63 cm lang toen de echo werd gemaakt. Het wordt gewoon een prachtkind en ik weet best dat alle oma's dat zeggen, maar ach wat maakt het uit. Zelf denk ik heel erg dat het een jongetje wordt, maar ik kan natuurlijk ongelijk hebben. We gaan het zien.
Het was dus een heerlijk weerzien daar op Schiphol en wat hadden we elkaar veel te vertellen. Thuis gekomen maakte schoondochter haar tas open en vertelde me dat ze een cadeautje voor me had meegenomen, maar ze wist niet zeker of ik het wel leuk zou vinden en of ik het wel wilde?
Ze gaf me een papieren tas en toen ik die openmaakte zaten er 5 zachtgrijze bollen wol in en 1 oranje. Mijn hart begon iets sneller te kloppen en sloeg helemaal over van pret toen schoondochter vroeg of ik van die wol een dekentje voor de baby wilde maken. Nou wat een eer! Maar natuurlijk wil ik dat. Graag zelfs. Ik voel me heel vereerd.
Ik had er ook zin in, maar om een andere reden. Niet om U2 want daar geef ik niks om. Het ging mij er vooral om dat ik zoon en schoondochter weer kon zien en het ging me om Pietertje!
Enige weken geleden werden we gebeld met heuglijk nieuws uit het zonnige zuiden. Er is een kleinkind op komst!
IK WORD OMA!
Al 4 weken ben ik daar zo ontzettend blij om, maar ik mocht het nog niemand vertellen. Dat is moeilijk!!! Natuurlijk kon ik het er wel met de aanstaande opa en met de aanstaande tante over hebben, maar verder moest ik mijn mond houden.
Stiekem had ik al eens even gekeken op pinterest en vond me daar toch de meest leuke dingen voor baby's. De allerschattigste knuffeltjes om te haken en de allerliefste dekentjes. Ik maakte een pin aan en bewaarde alvast wat patronen en zat stilletjes te genieten van pret.
Ik heb ons kleinkind - als "werktitel" noemen we hem/haar voorlopig even Pietertje - inmiddels al gezien op de 1e echo. Daar doen ze in Frankrijk niet zo moeilijk over, een echootje meer of minder en ik kan alvast verklappen dat hij/zij de allerschattigste voetjes heeft, ook al was het wurm nog maar 2,63 cm lang toen de echo werd gemaakt. Het wordt gewoon een prachtkind en ik weet best dat alle oma's dat zeggen, maar ach wat maakt het uit. Zelf denk ik heel erg dat het een jongetje wordt, maar ik kan natuurlijk ongelijk hebben. We gaan het zien.
Het was dus een heerlijk weerzien daar op Schiphol en wat hadden we elkaar veel te vertellen. Thuis gekomen maakte schoondochter haar tas open en vertelde me dat ze een cadeautje voor me had meegenomen, maar ze wist niet zeker of ik het wel leuk zou vinden en of ik het wel wilde?
Ze gaf me een papieren tas en toen ik die openmaakte zaten er 5 zachtgrijze bollen wol in en 1 oranje. Mijn hart begon iets sneller te kloppen en sloeg helemaal over van pret toen schoondochter vroeg of ik van die wol een dekentje voor de baby wilde maken. Nou wat een eer! Maar natuurlijk wil ik dat. Graag zelfs. Ik voel me heel vereerd.
Het maakt schoondochter niet uit of het dekentje gebreid of gehaakt is en ik mag ook zelf het patroon bepalen. Wat een vertrouwen. Ik ga er eens fijn over nadenken hoe dat er uit moet gaan zien en ga eens heerlijk snuffelen op het internet. Het grijze garen is 100% cashmere en is super, super zacht. Dat gaat een heerlijk zacht dekentje worden voor ons kleinkind.
Abonneren op:
Posts (Atom)