Dus Hugh Hefner, de oprichter van het spraakmakende mannenblad dat vooral gelezen werd om zijn steengoede interviews is overleden. De schat is 91 jaar geworden en dus niet gesmoord in de wieg, zo zou mijn jordanese oma gezegd hebben.
Op internet las ik dat Hugh temidden van familie zijn laatste adem uitblies. Daar moest ik stiekem een beetje om lachen want familie, laat me niet lachen, die Hugh is er natuurlijk tussenuit geknepen in het bijzijn van een aantal zeer mooie dames in minuscule witte stoeipakjes met konijnenoortjes op het hoofd en een pluisbal op de billen geplakt.
Op twitter las ik ook een berichtje dat het nu met de terreur ook wel snel gedaan zal zijn omdat, nu Hugh in het paradijs is, er binnenkort geen maagden meer zijn. Op zich zou dat natuurlijk mooi zijn want die terreur zijn we natuurlijk wel zat. Het zou fijn zijn als Hugh dat in zijn eentje snel voor elkaar krijgt. Van mij mag hij!
Zo zat ik al mijmerend over Hugh vanavond op de bank met een haakwerkje terwijl de regen tegen de ruit kletterde. Een grotere tegenstelling kun je bijna niet hebben. Ik met mijn tuttige haakwerk mijmerend over een mondaine en extravagante meneer die zou hebben bijgedragen aan de seksuele revolutie. Althans die van de man dan want wij vrouwen kwamen er bekaaid vanaf bij Hugh. Hij zag vrouwen toch een beetje als dommige sexpoezen in konijnenpakjes die alleen maar hun lipjes hoefden te tuiten en lief hoefden te kijken op een foto.
Nu ben ik geen - hup de tuinbroek aan en hup de barricaden op - feministe, maar vind wel dat mannen en vrouwen gelijke kansen behoren te krijgen en ik heb dan nooit begrepen waarom vrouwen er lol in hebben om half of helemaal bloot in bevallige houdingen in een blad te gaan staan. Nota bene met een nietje door je buik. Afschuwelijk toch? Maar ach als ze het leuk vinden en het echt zelf willen dan moeten ze dat vooral lekker doen natuurlijk. Ieder zijn meug.
Het had dan ook mooi geweest als de Playgirl een zelfde oplage had gehad met mannen in konijnenpakjes met een pluisbal op de bilpartij en in dezelfde bevallige houdingen als de dames. Daar is in het verleden nog wel eens een slappe poging toe gedaan maar succesvol werd dat niet. Zelf vind ik dat logisch, want ik vind een blote man toch het mooiste met een broekje aan (behalve mijn eigen man dan, die vind ik altijd mooi) en ik denk dat er vele vrouwen zijn die daar precies ook zo over denken.
Al hakend denk ik aan de uitvaart van Hugh. Hoe gaat die er uit zien? Wordt hij ten grave gedragen door bloedmooie vrouwen in konijnenpakjes of krijgt hij de ouderwetse zwarte kraaien als dragers? Dat zou toch wel een beetje zuur zijn. Wie van zijn vrouwen mag er straks speechen tijdens de afscheidsdienst? Heeft hij dat zelf vastgelegd of gaan de dames daar nog over steggelen. Allemaal dingen waar ik geen antwoord op zal krijgen, maar waar ik wel benieuwd naar ben.
Ik las ook dat hij naast Marilyn Monroe wordt begraven en ik hoop maar dat zij zich nu geen zorgen ligt te maken. Zo van straks is het gedaan met mijn rust als die Hugh naast me ligt want nu kan hij niet zelf meer de boer op om achter de konijntjes aan te gaan en ben ik de enige dame in de buurt. Dat wordt nog wat!
Ineens schiet me nog een leuke herinnering te binnen. Jaren geleden, ik denk dat ik een jaar of 19 was, had ik voor Sinterklaas het lootje voor een surprise voor mijn vader getrokken. Ik weet niet meer wat voor surprise het is geworden maar wel dat ik met mijn zusje naar de grote V&D in Amstelveen ben gereden om daar de sint inkopen te doen. Als grapje kochten we een Playboy voor mijn vader. Dat kon gerust bij ons thuis. Voor de kassa stond een lange rij en zus en ik wachtten geduldig met de Playboy in de hand tot we aan de beurt waren. Achter ons stond een meneer met een Donald Duck ook te wachten. Om de tijd te doden sloeg mijn zus de Playboy open en samen lazen wij zo'n beroemd interview (lees we bekeken de blootfoto's) De man met het Donald Duckje poetste zijn brillenglazen eens op en boog zich over mijn niet al te grote zus om eens even lekker mee te loeren. Zijn ogen rolden bijna uit de kassen en hij boog zich steeds verder voorover om maar niets te missen. Mijn zus schrok behoorlijk van het hoofd van de man wat ze ineens langszij zag komen en klapte van schrik het tijdschrift dicht en keek achterom recht in het gezicht van de man. Die kreeg een kleur als vuur, mompelde een excuus, liep de rij uit, legde zijn Donald Duck weer terug en verliet de winkel. Mijn zus en ik keken elkaar aan en kregen ontzettend de slappe lach. Zo erg dat we bijna in onze broek piesten. Ach die arme man denk ik nu. Wat waren wij toch krengen.
Ach die Hugh, moge hij in vrede rusten. En zijn handen thuis houden!
donderdag 28 september 2017
woensdag 27 september 2017
Helemaal klaar mee!
In februari 2016 begon ik aan een haakcursus die bestond uit 5 lessen verdeeld over een aantal zaterdagen. Na les nummer vier kwam ik - niet geheel ontoevallig - het patroon tegen van een mooie deken. Lapjes gehaakt met stokjes dus dat moest te doen zijn. Dochter had wel zin in een leuke deken dus wij met zijn tweetjes naar een wolwinkel en daar heeft dochter de kleuren uitgezocht en ik ging aan de haak!
Het was een simpel werkje en overal waar het kon zat ik lapjes te haken. Diverse malen aan het ziekenhuisbed van mijn echtgenoot, op vakantie-adressen en ook tijdens de kerstdagen in Marseille zat ik lekker te haken tussen het kerstfeestgedruis door. Het aantal lapjes groeide gestaag.
Soms was ik er even zat van en deed ik een ander projectje tussendoor en dan pakte ik de haaknaald weer op om weer verder aan de lapjes te gaan. Toen de benodigde lapjes allemaal af waren vond dochter de deken te kort. Tja. Dus alle wolletjes geteld en er nog twee rijen onder bijgemaakt. Toen kwam het moment dat de boel aan elkaar gemaakt moest worden en bleek dat ik als beginnende haakster niet had nagemeten hoe groot de lapjes moesten zijn. Achteraf bleek dit ook helemaal niet te staan vermeld in het patroon, maar de boel paste niet aan elkaar zoals het oorspronkelijk bedoeld was.
Dan maar zelf een plan maken. Ik maakte de rijen verticaal aan elkaar en haakte aan elke rij aan weerszijden nog twee rijen zwarte stokjes en maakte die rijen weer aan elkaar met wit. Toen paste het wel en was het ineens een deken.
Om hem mooi af werken haakte ik er met de overgebleven kleuren nog een rand van vasten omheen. Vanavond toen ik na het werk thuiskwam heb ik het laatste stukje van de vasten gehaakt, hechtte alle draadjes af en samen met dochter hebben we hem plechtig over haar bed heen gespreid.
Ik ben er dus helemaal klaar mee en best een beetje trots. Mijn eerste grote haakproject is af. Wie had dat gedacht wat zo'n simpele haakcursus allemaal teweeg kan brengen.
Het was een simpel werkje en overal waar het kon zat ik lapjes te haken. Diverse malen aan het ziekenhuisbed van mijn echtgenoot, op vakantie-adressen en ook tijdens de kerstdagen in Marseille zat ik lekker te haken tussen het kerstfeestgedruis door. Het aantal lapjes groeide gestaag.
Soms was ik er even zat van en deed ik een ander projectje tussendoor en dan pakte ik de haaknaald weer op om weer verder aan de lapjes te gaan. Toen de benodigde lapjes allemaal af waren vond dochter de deken te kort. Tja. Dus alle wolletjes geteld en er nog twee rijen onder bijgemaakt. Toen kwam het moment dat de boel aan elkaar gemaakt moest worden en bleek dat ik als beginnende haakster niet had nagemeten hoe groot de lapjes moesten zijn. Achteraf bleek dit ook helemaal niet te staan vermeld in het patroon, maar de boel paste niet aan elkaar zoals het oorspronkelijk bedoeld was.
Dan maar zelf een plan maken. Ik maakte de rijen verticaal aan elkaar en haakte aan elke rij aan weerszijden nog twee rijen zwarte stokjes en maakte die rijen weer aan elkaar met wit. Toen paste het wel en was het ineens een deken.
Om hem mooi af werken haakte ik er met de overgebleven kleuren nog een rand van vasten omheen. Vanavond toen ik na het werk thuiskwam heb ik het laatste stukje van de vasten gehaakt, hechtte alle draadjes af en samen met dochter hebben we hem plechtig over haar bed heen gespreid.
Ik ben er dus helemaal klaar mee en best een beetje trots. Mijn eerste grote haakproject is af. Wie had dat gedacht wat zo'n simpele haakcursus allemaal teweeg kan brengen.
Eindelijk op de eindbestemming. |
De rand! |
zondag 24 september 2017
2 soorten kadootjes!
Wat een kadootje was dit heerlijke nazomer-herfstweer. Het was ons al beloofd door het KNMI en ik had me dus voorgenomen om er eens extra van te genieten. Gisteren stond in het teken van boodschappen, verjaarskadootje kopen, soep maken voor familie en dan samen met hen naar de jarige vertrekken om daar het kadootje te geven en een plezierige avond te hebben met elkaar.
Vandaag stond op mijn planning om eens een beetje op te ruimen in de tuin. Vorig jaar bij het opnieuw inplanten kocht ik een Fijnstraaltje. Een klein plantje wat wel uit kon groeien tot een hoogte van 80 cm en schattige paarse bloemetjes heeft. Deze Fijnstraal had het zo naar haar zin dat ze zowat de hele border veroverde. Er staat nog iets paarsigs tussendoor te bloeien en er piept nog een hardrose bloemetje van een ooievaarsbek tussen de lila pracht maar verder is alles overwoekerd. Zelfs het tuinlicht in de border is niet meer zichtbaar door deze dame en daar moest en halt aan toe worden geroepen.
Ik had natuurlijk al veel eerder moeten ingrijpen, maar dan staat zo'n plant zo overdadig te bloeien dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen, maar vandaag stond het op de agenda. Niet alleen wat snoeiwerk maar ook eens flink onkruid wieden stond er op de lijst. Helaas gooiden muitende kuitspieren roet in het eten. Afgelopen vrijdag gingen die in staking en waren niet genegen om die staking op te heffen ondanks lekkere smeersels en liefdevolle aandacht. Dit was geen fijn kadootje! Strompelend verliet ik vrijdag het kantoorpand om thuis op de bank te ploffen met een maar een wens: Een grote dosis pijnstillers.
Dochter googlelde eens even en kwam tot de diagnose: Zweepslag. Wat het ook is/ was en hoe het ook heet zal me een worst wezen, maar knap lastig is het wel. Gelukkig was het vanmorgen bij het opstaan al wat minder en kon ik wat beter lopen, maar van in de tuin werken was geen sprake. Ik deed nog een slappe poging om een stoel bij de Fijnstraal te schuiven om eens ferm de snoeischaar te hanteren, maar een zwerm woedende bijen vloog op en verzocht me dringend om ergens anders te gaan snoeien en hun hun nobele werk te laten doen. Vooruit dan maar.
Het was zonde om niet van dit mooie weer te genieten dus ik legde de stakende kuit op een andere stoel en ging een toertje haken. De deken is bijna klaar, nog twee-en-een-halve toer vasten en dan is hij af, op een paar draadjes wegstoppen na. Nu is het binnen op de bank al een hele hijs met zo'n lap op schoot maar dan kan ik het grootste deel nog op de bank laten liggen. Op een tuinstoel gaat dat niet en daarom begon ik alvast aan een ander project.
Toen nichtje laatst de omslagdoek kreeg heb ik mijn schoonzus beloofd er voor haar ook eentje te maken. Ik had nog een bon van een webwolwinkel in Almere die elke laatste zaterdag van de maand een soort van wolmarkt heeft met allerlei aanbiedingen en daar had ik de laatste zaterdag van augustus al mooie blauw garen gekocht van stylecraft en was het dus heerlijk om met een bolletje wol en een haaknaald met het lamme pootje op een stoel een beginnetje te maken van een nieuwe omslagdoek.
En zo kon ik toch heerlijk genieten van dit nazomerweer kadootje!
Vandaag stond op mijn planning om eens een beetje op te ruimen in de tuin. Vorig jaar bij het opnieuw inplanten kocht ik een Fijnstraaltje. Een klein plantje wat wel uit kon groeien tot een hoogte van 80 cm en schattige paarse bloemetjes heeft. Deze Fijnstraal had het zo naar haar zin dat ze zowat de hele border veroverde. Er staat nog iets paarsigs tussendoor te bloeien en er piept nog een hardrose bloemetje van een ooievaarsbek tussen de lila pracht maar verder is alles overwoekerd. Zelfs het tuinlicht in de border is niet meer zichtbaar door deze dame en daar moest en halt aan toe worden geroepen.
Ik had natuurlijk al veel eerder moeten ingrijpen, maar dan staat zo'n plant zo overdadig te bloeien dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen, maar vandaag stond het op de agenda. Niet alleen wat snoeiwerk maar ook eens flink onkruid wieden stond er op de lijst. Helaas gooiden muitende kuitspieren roet in het eten. Afgelopen vrijdag gingen die in staking en waren niet genegen om die staking op te heffen ondanks lekkere smeersels en liefdevolle aandacht. Dit was geen fijn kadootje! Strompelend verliet ik vrijdag het kantoorpand om thuis op de bank te ploffen met een maar een wens: Een grote dosis pijnstillers.
Dochter googlelde eens even en kwam tot de diagnose: Zweepslag. Wat het ook is/ was en hoe het ook heet zal me een worst wezen, maar knap lastig is het wel. Gelukkig was het vanmorgen bij het opstaan al wat minder en kon ik wat beter lopen, maar van in de tuin werken was geen sprake. Ik deed nog een slappe poging om een stoel bij de Fijnstraal te schuiven om eens ferm de snoeischaar te hanteren, maar een zwerm woedende bijen vloog op en verzocht me dringend om ergens anders te gaan snoeien en hun hun nobele werk te laten doen. Vooruit dan maar.
Het was zonde om niet van dit mooie weer te genieten dus ik legde de stakende kuit op een andere stoel en ging een toertje haken. De deken is bijna klaar, nog twee-en-een-halve toer vasten en dan is hij af, op een paar draadjes wegstoppen na. Nu is het binnen op de bank al een hele hijs met zo'n lap op schoot maar dan kan ik het grootste deel nog op de bank laten liggen. Op een tuinstoel gaat dat niet en daarom begon ik alvast aan een ander project.
Toen nichtje laatst de omslagdoek kreeg heb ik mijn schoonzus beloofd er voor haar ook eentje te maken. Ik had nog een bon van een webwolwinkel in Almere die elke laatste zaterdag van de maand een soort van wolmarkt heeft met allerlei aanbiedingen en daar had ik de laatste zaterdag van augustus al mooie blauw garen gekocht van stylecraft en was het dus heerlijk om met een bolletje wol en een haaknaald met het lamme pootje op een stoel een beginnetje te maken van een nieuwe omslagdoek.
En zo kon ik toch heerlijk genieten van dit nazomerweer kadootje!
vrijdag 22 september 2017
Bijzondere ervaring
Dinsdag was ik de hele dag met een collega op stap. Nu gebeurt dat wel vaker maar dan is het een collega van mijn eigen afdeling en zijn we samen op pad voor ons eigen werk. Nu was ik met een collega uitvaartverzorger en dat is natuurlijk heel andere koek. In onze organisatie vinden we het belangrijk dat we zo ongeveer weten wat een ander doet niet alleen om beter te samen kunnen werken maar juist ook om onze klanten een optimale service te kunnen verlenen.
Daarom heb ik in het verleden al vaker een dag of een poos meegewerkt in een crematorium. De eerste keer was dat reuze spannend maar heb ik aan die ervaringen voor mijn eigen werk veel gehad.
Dinsdag ging ik met mijn collega naar een regelgesprek. Natuurlijk wist ik wel hoe dat ongeveer ging, ik had immers zelf aan de andere kant van de tafel gezeten na het overlijden van mijn mams, maar ik had nog nooit aan de andere kant gezeten. Ik ging met kriebels in de buik met haar mee, want wat tref je aan? Een hele verdrietige familie of een ruzieende familie en bovenal zouden ze het niet vervelend vinden als ik er bij zat? Je komt tenslotte binnen op een heel kwetsbaar moment in hun leven omdat ze net iemand hebben verloren.
De familie waar wij waren vond het geen probleem en ik aanschouwde hoe mijn collega rustig en sereen de familie hielp met het uitkiezen van de plechtigheid die bij hen en bij de overledene paste. Uiteindelijk wilde de familie graag dat de uitvaart vanmorgen zou plaatsvinden in zeer kleine kring en zo zou het ook gebeuren, alleen kon mijn collega er vandaag niet bij zijn omdat ze met vakantie ging. Dat vond de familie niet zo'n probleem want eigenlijk hadden ze helemaal geen uitvaartverzorger nodig. Het zou een hele kleine, intieme plechtigheid worden. Mijn collega vroeg toen of ze er dan vanuit onze organisatie een gastvrouw/gastheer bij wilden hebben en het antwoord daarop was ja.
Toen weer samen waren vroeg mijn collega of ik dat niet wilde doen. Ben je gek zei ik, ik ben toch geen uitvaartverzorger. Nee zei ze, maar wel een gastvrouw en deze familie heeft jou al gezien en dat is voor hen prettig want dan zien ze een bekend gezicht.
Om een lang verhaal kort te maken, ik zegde toe, mijn manager vond het goed en zo reed ik vanmorgen dus naar een crematorium om mij daar van mijn taak te kwijten. Natuurlijk had ik kriebels in mijn buik en bibberknieen want het moest goed. Je kunt het niet overdoen. En het ging goed.
Wat een bijzondere dag was dit! Dat ik dit zomaar mocht doen en ook het vertrouwen kreeg van de familie, mijn collega en organisatie. Ik heb weer zoveel geleerd vanmorgen dat maakt me nederig en ook een beetje trots.
Volgende week is het 12 jaar geleden dat ik ging werken in de uitvaartbranche. Eigenlijk voor twee weken op de afdeling P&O om administratieve achterstand weg te werken. Na twee weken werd gevraagd of ik nog een poosje wilde blijven om meer taken te doen. Dat vond ik fijn maar ik weet nog heel goed hoe eng ik het vond om de eerste keer in een crematorium te zijn en een (dichte) kist te zien. Brr, de dood stond zover van mij af, ik vond dat zo eng! Als je me toen had gezegd dat ik ooit op een dag nog eens gastvrouw zou zijn bij een uitvaart had ik je voor gek verklaard.
En nu in die twaalf jaar heb ik zoveel geleerd en heeft de angst voor de dood plaatsgemaakt voor respect. Nu kan ik zonder bibberende knieen rondlopen achter de schermen. Ik kon daardoor mijn eigen moeder verzorgen na haar overlijden en dat was een onvergetelijke ervaring die me zoveel rust heeft gegeven. En nu mocht ik vanmorgen zomaar gastvrouw zijn. Wat een bijzondere ervaring.
Een mooi begin van het weekend om een lekker wijntje open te trekken en te proosten op het leven wat vaak zoveel verdriet brengt maar ook zo veel moois brengt. Proost!
Daarom heb ik in het verleden al vaker een dag of een poos meegewerkt in een crematorium. De eerste keer was dat reuze spannend maar heb ik aan die ervaringen voor mijn eigen werk veel gehad.
Dinsdag ging ik met mijn collega naar een regelgesprek. Natuurlijk wist ik wel hoe dat ongeveer ging, ik had immers zelf aan de andere kant van de tafel gezeten na het overlijden van mijn mams, maar ik had nog nooit aan de andere kant gezeten. Ik ging met kriebels in de buik met haar mee, want wat tref je aan? Een hele verdrietige familie of een ruzieende familie en bovenal zouden ze het niet vervelend vinden als ik er bij zat? Je komt tenslotte binnen op een heel kwetsbaar moment in hun leven omdat ze net iemand hebben verloren.
De familie waar wij waren vond het geen probleem en ik aanschouwde hoe mijn collega rustig en sereen de familie hielp met het uitkiezen van de plechtigheid die bij hen en bij de overledene paste. Uiteindelijk wilde de familie graag dat de uitvaart vanmorgen zou plaatsvinden in zeer kleine kring en zo zou het ook gebeuren, alleen kon mijn collega er vandaag niet bij zijn omdat ze met vakantie ging. Dat vond de familie niet zo'n probleem want eigenlijk hadden ze helemaal geen uitvaartverzorger nodig. Het zou een hele kleine, intieme plechtigheid worden. Mijn collega vroeg toen of ze er dan vanuit onze organisatie een gastvrouw/gastheer bij wilden hebben en het antwoord daarop was ja.
Toen weer samen waren vroeg mijn collega of ik dat niet wilde doen. Ben je gek zei ik, ik ben toch geen uitvaartverzorger. Nee zei ze, maar wel een gastvrouw en deze familie heeft jou al gezien en dat is voor hen prettig want dan zien ze een bekend gezicht.
Om een lang verhaal kort te maken, ik zegde toe, mijn manager vond het goed en zo reed ik vanmorgen dus naar een crematorium om mij daar van mijn taak te kwijten. Natuurlijk had ik kriebels in mijn buik en bibberknieen want het moest goed. Je kunt het niet overdoen. En het ging goed.
Wat een bijzondere dag was dit! Dat ik dit zomaar mocht doen en ook het vertrouwen kreeg van de familie, mijn collega en organisatie. Ik heb weer zoveel geleerd vanmorgen dat maakt me nederig en ook een beetje trots.
Volgende week is het 12 jaar geleden dat ik ging werken in de uitvaartbranche. Eigenlijk voor twee weken op de afdeling P&O om administratieve achterstand weg te werken. Na twee weken werd gevraagd of ik nog een poosje wilde blijven om meer taken te doen. Dat vond ik fijn maar ik weet nog heel goed hoe eng ik het vond om de eerste keer in een crematorium te zijn en een (dichte) kist te zien. Brr, de dood stond zover van mij af, ik vond dat zo eng! Als je me toen had gezegd dat ik ooit op een dag nog eens gastvrouw zou zijn bij een uitvaart had ik je voor gek verklaard.
En nu in die twaalf jaar heb ik zoveel geleerd en heeft de angst voor de dood plaatsgemaakt voor respect. Nu kan ik zonder bibberende knieen rondlopen achter de schermen. Ik kon daardoor mijn eigen moeder verzorgen na haar overlijden en dat was een onvergetelijke ervaring die me zoveel rust heeft gegeven. En nu mocht ik vanmorgen zomaar gastvrouw zijn. Wat een bijzondere ervaring.
Een mooi begin van het weekend om een lekker wijntje open te trekken en te proosten op het leven wat vaak zoveel verdriet brengt maar ook zo veel moois brengt. Proost!
zaterdag 16 september 2017
Herfst
Ik heb geen idee wat er met de zomer is gebeurd. Zomaar ineens is ze weg! Mooie boel is dat.
Als kind had ik een boek met 100 voorleesverhalen en in een van die verhalen was de zomer ook ineens weg. Alle dieren in het bos in paniek omdat eentje van hen geen goed afscheid had kunnen nemen. Om een lang verhaal kort te maken, een van de dieren ging op zoek naar de zomer, haalde haar over om nog even terug te komen en natuurlijk kwam ze nog voor een dag of wat en ze leefden nog lang en gelukkig. Het was een van mijn lievelingsverhalen, ik kon er geen genoeg van krijgen.
Soms zou je willen dat verhalen tot leven komen. In dit geval, kon je er maar op uit om de zomer te verleiden nog even terug te komen, maar helaas we kunnen veel tegenwoordig, maar het weer veranderen dat kunnen we niet en dat is misschien maar goed ook.
Dan de herfst maar verwelkomen. Ik hou van alle jaargetijden maar de herfst is echt wel een beetje favoriet met al die mooie kleuren in de natuur. Toen we deze week door de Achterhoek en het Salland reden was al goed te zien dat de herfst op de stoep staat. Hier en daar beginnen de bomen al prachtig te kleuren, het ruikt echt al naar herfst buiten en het wordt natuurlijk elke avond een klein beetje vroeger donker. Oké, vooruit dan maar, geen verlangen meer naar de zomer maar de herfst verwelkomen.
Na ons tripje moest bij thuiskomst echt de kachel aan, het was maar 18 graden in de kamer en dat vind ik toch echt te fris. Het regende dat het goot echt helemaal niet leuk. Goed weer om het thuis gezellig te maken. Ik zette een grote pan met schenkel, allerhande kruiden en een plens water op en trok een krachtige bouillon waar ik later een heerlijke pan soep van maakte. Ook de eerste stamppot van het seizoen deed zijn intrede. Heerlijk!
Het voordeel van nog vakantie hebben was dat ik in de middag, bij daglicht, heerlijk een paar uurtjes kon haken aan mijn deken. Alle zwarte tussen banen heb ik er nu aangehaakt en nu ben ik bezig om die vijf lange lappen aan elkaar te zetten. Dat is een gezellig werkje, maar ook best nog wel een klus.
Ik heb nu bijna vier banen aan elkaar en zit te puffen van jewelste alsof de zomer zojuist toch weer is gearriveerd. De kachel kan weer uit, want het is best warm met zo'n lange lap deken op je schoot. Toch ga ik lekker door want het zou fijn zijn als hij dit weekend aan elkaar zit. Dan kan ik daarna de rand er aanhaken en dan is hij af. Dan ligt dochter er deze winter in elk geval lekker warm bij. (Al deed ze dat natuurlijk al) ☺
Als kind had ik een boek met 100 voorleesverhalen en in een van die verhalen was de zomer ook ineens weg. Alle dieren in het bos in paniek omdat eentje van hen geen goed afscheid had kunnen nemen. Om een lang verhaal kort te maken, een van de dieren ging op zoek naar de zomer, haalde haar over om nog even terug te komen en natuurlijk kwam ze nog voor een dag of wat en ze leefden nog lang en gelukkig. Het was een van mijn lievelingsverhalen, ik kon er geen genoeg van krijgen.
Soms zou je willen dat verhalen tot leven komen. In dit geval, kon je er maar op uit om de zomer te verleiden nog even terug te komen, maar helaas we kunnen veel tegenwoordig, maar het weer veranderen dat kunnen we niet en dat is misschien maar goed ook.
Dan de herfst maar verwelkomen. Ik hou van alle jaargetijden maar de herfst is echt wel een beetje favoriet met al die mooie kleuren in de natuur. Toen we deze week door de Achterhoek en het Salland reden was al goed te zien dat de herfst op de stoep staat. Hier en daar beginnen de bomen al prachtig te kleuren, het ruikt echt al naar herfst buiten en het wordt natuurlijk elke avond een klein beetje vroeger donker. Oké, vooruit dan maar, geen verlangen meer naar de zomer maar de herfst verwelkomen.
Na ons tripje moest bij thuiskomst echt de kachel aan, het was maar 18 graden in de kamer en dat vind ik toch echt te fris. Het regende dat het goot echt helemaal niet leuk. Goed weer om het thuis gezellig te maken. Ik zette een grote pan met schenkel, allerhande kruiden en een plens water op en trok een krachtige bouillon waar ik later een heerlijke pan soep van maakte. Ook de eerste stamppot van het seizoen deed zijn intrede. Heerlijk!
Het voordeel van nog vakantie hebben was dat ik in de middag, bij daglicht, heerlijk een paar uurtjes kon haken aan mijn deken. Alle zwarte tussen banen heb ik er nu aangehaakt en nu ben ik bezig om die vijf lange lappen aan elkaar te zetten. Dat is een gezellig werkje, maar ook best nog wel een klus.
Ik heb nu bijna vier banen aan elkaar en zit te puffen van jewelste alsof de zomer zojuist toch weer is gearriveerd. De kachel kan weer uit, want het is best warm met zo'n lange lap deken op je schoot. Toch ga ik lekker door want het zou fijn zijn als hij dit weekend aan elkaar zit. Dan kan ik daarna de rand er aanhaken en dan is hij af. Dan ligt dochter er deze winter in elk geval lekker warm bij. (Al deed ze dat natuurlijk al) ☺
Update zondagmorgen: alle banen aan elkaar! |
vrijdag 15 september 2017
Kringloopwinkelen
Voor kerst kregen man en ik een hotelbon. Weer terug uit Frankrijk besloten we deze in te wisselen zodat we even konden bijtanken van alle emoties. Bovendien kletsten we samen alleen maar over wat we hadden meegemaakt dus was het goed dat we er even samen tussenuit piepten. Anders werden anderen maar gek van ons.
We kozen voor een landhotel in Almen. Dat ligt in de Achterhoek op 20 minuten van Deventer. Nu kom ik voor m'n werk regelmatig in de Achterhoek en weet ik hoe mooi het daar is. Nu konden we er lekker lang van genieten.
Met windkracht 8 reden we de straat uit woensdag en gelukkig werd de storm hoe dichter we Almen naderde minder. In het hotel zetten we de koffer op de kamer en gingen richting Zutphen.
Een mooi ritje naar een schattig stadje met leuke winkels. Ze hebben daar nog een echte boekwinkel, zo een waar het heerlijk naar boeken ruikt en je eindelooskunt snuffelen. We sloegen er een plezierig uurtje stuk.
S'avonds aten we een heerlijk diner in het hotel en sliepen die nacht als roosjes. Na het ontbijt gingen we weer huiswaarts maar niet meteen. We wilden nog wat dingen in de buurt bekijken. Helaas moest de zon al snel het veld ruimen en begon het weer te regenen. Geen weer meer om buiten te zijn.
Nu schijnt kringloopwinkelen erg in te zijn en dus bedachten we dat ook eens te gaan doen. Even Google raadplegen voor een adres en hup daar gingen we al naar Deventer.
Een grote hal vol met spullen. Bij binnenkomst zag ik een vitrinekast met mooie glazen en laat daar nu een schattige etagère tussen staan. Die riep me. Of ze alsjeblieft met me meemocht. Natuurlijk want ik was net op zoek naar haar.
Er was ook een aparte afdeling voor boeken. Het leek wel een bibliotheek zo groot en wat lag er achteloos op de tafel die er stond? Een handwerkboek! Net wat ik zocht.
Zes euro armer maar erg blij reden we weer richting Amsterdam. In de hozende regen en eerder dan gepland, maar ach het was leuk geweest.
Thuis deden we de kachel aan, zetten we een potje thee en gingen de trouwfoto's nog maar eens bekijken.
donderdag 14 september 2017
Zondag - The day after
Na een kort, heel kort nachtje, waren we zondag al om half twaalf in de lobby van het hotel. Het schijnt gebruikelijk te zijn om de dag na het huwelijk nog samen te komen voor een brunch, dan worden alle restjes opgemaakt van het eten en drinken wat over is gebleven en daarna nemen de gasten afscheid en gaan weer terug naar huis. Voor velen best nog een eindje rijden want Frankrijk is een groot land.
Wij gingen met z'n vieren met een taxi naar de feestzaal waar onze bus had overnacht. Ik zou dan samen met de beste vriend van zoon die ook getuige was alvast kunnen gaan helpen en de andere twee haalden de rest van ons gezelschap op. Dat helpen was niet echt de bedoeling bleek al snel, want de moeder van de bruidegom ging toch niet met tafels en stoelen lopen sjouwen. Daar kon echt geen sprake van zijn. Franse verontwaardiging alom!
Nu had ik mijn hoed in het hotel gelaten, zodat er geen enkele reden was om niet mee te helpen en geen haar op mijn hoofd die er over piekerde om dan maar in een hoekje te gaan zitten en me te laten bedienen. No way! Hier moest heel veel tact en overtuigingskracht aan te pas komen om in mijn gebrekkige Frans twee tantes en een nichtje van schoondochter te overtuigen dat deze moeder van de bruidegom niet op haar luie achterste ging zitten maar graag mee wilde helpen. Uiteindelijk gingen ze akkoord en mocht ik de tafels dekken!
Op een grote tafel maakten we een buffet met heerlijke salades, plakken vlees, kaas en veel lekker brood wat ze warm bij de bakker hadden gehaald. Met zo'n 60 man werd er opnieuw gezellig en langdurig gegeten. Daarna namen de meeste gasten afscheid en werden man en ik gekust en geknuffeld door mensen die we pas een dag eerder hadden ontmoet en vlogen de uitnodigingen om langs te komen over en weer. Zo zijn we uitgenodigd in: Casablanca in Marokko, Montreal in Canada en hebben we nu vier logeeradressen in Parijs en eentje in Lyon. Als dat allemaal doorgaat dan hebben we geen tijd meer om te werken! Maar wat een ontzettende hartelijkheid. We waren er gewoon beduusd van.
Toen moest alles weer opgeruimd worden en schoongemaakt. De zaal wordt door de dorpsbewoners voor meerdere doeleinden gebruikt dus alles moet weer terug naar waar het hoort en weer schoon. Ook hier kwamen er protesten dat de familie van de gom niet mocht helpen, maar nu stond ik er niet alleen voor en pakten we gewoon aan. Binnen een uurtje was alles spic en span en gingen we terug naar het hotel, maar niet voordat we een uitnodiging hadden geaccepteerd om die avond in de tuin van grootmama (92) gezellig met de naaste Franse familie te komen eten. We kregen het advies om wel wat warms aan te trekken want het zou die avond een beetje fris worden. Wat een gastvrijheid.
Na even een tukkie te hebben gedaan doften we ons een beetje op, klommen weer in de bus en reden naar het huis van oma even buiten Toulouse. Vlak bij een prachtige kerk stond een gigantisch huis met een gigantische tuin en daar werden we opnieuw welkom geheten en kregen we opnieuw een glas champagne in de hand gedrukt. Weer begon het gekus en geknuffel want dat is een belangrijk onderdeel van een begroeting daar in Frankrijk. In de keuken stond een enorme pan op een gasbrander met een gigantische hoeveelheid aardappelpuree. Althans zo leek het. Het bleken wel aardappels te zijn, gestampt tot een puree maar daar doorheen zat een speciale kaas en een flinke hoeveelheid knoflook.
Ik hou van koken en was dus erg nieuwsgierig en kreeg uitleg in het Frans. Het heette Aligot. Google maar eens en dan zie je hoe dat gemaakt wordt. In de tuin stonden een aantal partytenten met daaronder gedekte tafels voor zeker 30 mensen. Twee grote BBQ's werden aangestoken met speciaal hout en kruiden en daar werden enorme cirkels worst op geroosterd. Soucisse de Toulouse. Net als de Aligot een specialiteit uit de streek. Eerst nog heerlijke hapjes vooraf en toen kregen we een bord met Aligot, saucisse de Toulouse en zalige ratatouille geserveerd. Het liep allemaal van een leien dakje.
Eerst werd ik nog in de keuken geroepen om te zien hoe de Aligot dan verwarmd wordt en opgediend en ik kreeg allemaal tips voor als ik het zelf zou gaan maken. De helft daarvan ben ik al weer vergeten, want het ging in rad Frans en hier in Nederland kan ik hoogstwaarschijnlijk die speciale kaas toch niet krijgen, maar leuk en attent was het wel. Het smaakte trouwens heerlijk.
Na het dessert, wat uit een speciale taart bestond was het tijd voor de bedankspeeches. Bruid en bruidegom stonden stralend naast elkaar op het terras (wel een beetje verkleumd want het was best fris) en zoon bedankte iedereen namens hen tweeen voor een geweldig weekend. Eerst in het Frans (mijn hart zwol van trots) en daarna in het Nederlands. Daarna bedankten de ouders van de bruid en toen deden man en ik ook nog een woordje. Oeps dat was lastig, want dat hadden we van te voren niet ingestudeerd, maar het lukte en opnieuw veel gekus en geknuffel.
Maandag rond het middaguur was het helaas al weer tijd om afscheid te nemen van het bruidspaar. Zij moesten nog een aantal dingen regelen en wij moesten ons opmaken om weer terug naar Nederland te gaan. Altijd weer even ellendig om afscheid te nemen en te weten dat ik zoon voorlopig niet kan vasthouden, maar wat is het goed te weten dat hij zijn geluk heeft gevonden en zoveel lieve Franse familieleden erbij heeft gekregen.
Wij brachten de bus terug naar de verhuurmaatschappij en gingen aan boord van het vliegtuig die ons keurig weer naar Amsterdam bracht. Het was een geweldig weekend, zoveel moois beleefd, kennis gemaakt met zoveel leuke mensen en vooral gezien hoe zoon en schoondochter samen het geluk hebben gevonden en nu als echtpaar verder gaan. Er zijn eigenlijk geen woorden voor om te beschrijven hoe mooi dat allemaal voelt!
Wij gingen met z'n vieren met een taxi naar de feestzaal waar onze bus had overnacht. Ik zou dan samen met de beste vriend van zoon die ook getuige was alvast kunnen gaan helpen en de andere twee haalden de rest van ons gezelschap op. Dat helpen was niet echt de bedoeling bleek al snel, want de moeder van de bruidegom ging toch niet met tafels en stoelen lopen sjouwen. Daar kon echt geen sprake van zijn. Franse verontwaardiging alom!
Nu had ik mijn hoed in het hotel gelaten, zodat er geen enkele reden was om niet mee te helpen en geen haar op mijn hoofd die er over piekerde om dan maar in een hoekje te gaan zitten en me te laten bedienen. No way! Hier moest heel veel tact en overtuigingskracht aan te pas komen om in mijn gebrekkige Frans twee tantes en een nichtje van schoondochter te overtuigen dat deze moeder van de bruidegom niet op haar luie achterste ging zitten maar graag mee wilde helpen. Uiteindelijk gingen ze akkoord en mocht ik de tafels dekken!
Op een grote tafel maakten we een buffet met heerlijke salades, plakken vlees, kaas en veel lekker brood wat ze warm bij de bakker hadden gehaald. Met zo'n 60 man werd er opnieuw gezellig en langdurig gegeten. Daarna namen de meeste gasten afscheid en werden man en ik gekust en geknuffeld door mensen die we pas een dag eerder hadden ontmoet en vlogen de uitnodigingen om langs te komen over en weer. Zo zijn we uitgenodigd in: Casablanca in Marokko, Montreal in Canada en hebben we nu vier logeeradressen in Parijs en eentje in Lyon. Als dat allemaal doorgaat dan hebben we geen tijd meer om te werken! Maar wat een ontzettende hartelijkheid. We waren er gewoon beduusd van.
Toen moest alles weer opgeruimd worden en schoongemaakt. De zaal wordt door de dorpsbewoners voor meerdere doeleinden gebruikt dus alles moet weer terug naar waar het hoort en weer schoon. Ook hier kwamen er protesten dat de familie van de gom niet mocht helpen, maar nu stond ik er niet alleen voor en pakten we gewoon aan. Binnen een uurtje was alles spic en span en gingen we terug naar het hotel, maar niet voordat we een uitnodiging hadden geaccepteerd om die avond in de tuin van grootmama (92) gezellig met de naaste Franse familie te komen eten. We kregen het advies om wel wat warms aan te trekken want het zou die avond een beetje fris worden. Wat een gastvrijheid.
Na even een tukkie te hebben gedaan doften we ons een beetje op, klommen weer in de bus en reden naar het huis van oma even buiten Toulouse. Vlak bij een prachtige kerk stond een gigantisch huis met een gigantische tuin en daar werden we opnieuw welkom geheten en kregen we opnieuw een glas champagne in de hand gedrukt. Weer begon het gekus en geknuffel want dat is een belangrijk onderdeel van een begroeting daar in Frankrijk. In de keuken stond een enorme pan op een gasbrander met een gigantische hoeveelheid aardappelpuree. Althans zo leek het. Het bleken wel aardappels te zijn, gestampt tot een puree maar daar doorheen zat een speciale kaas en een flinke hoeveelheid knoflook.
Ik hou van koken en was dus erg nieuwsgierig en kreeg uitleg in het Frans. Het heette Aligot. Google maar eens en dan zie je hoe dat gemaakt wordt. In de tuin stonden een aantal partytenten met daaronder gedekte tafels voor zeker 30 mensen. Twee grote BBQ's werden aangestoken met speciaal hout en kruiden en daar werden enorme cirkels worst op geroosterd. Soucisse de Toulouse. Net als de Aligot een specialiteit uit de streek. Eerst nog heerlijke hapjes vooraf en toen kregen we een bord met Aligot, saucisse de Toulouse en zalige ratatouille geserveerd. Het liep allemaal van een leien dakje.
Eerst werd ik nog in de keuken geroepen om te zien hoe de Aligot dan verwarmd wordt en opgediend en ik kreeg allemaal tips voor als ik het zelf zou gaan maken. De helft daarvan ben ik al weer vergeten, want het ging in rad Frans en hier in Nederland kan ik hoogstwaarschijnlijk die speciale kaas toch niet krijgen, maar leuk en attent was het wel. Het smaakte trouwens heerlijk.
Na het dessert, wat uit een speciale taart bestond was het tijd voor de bedankspeeches. Bruid en bruidegom stonden stralend naast elkaar op het terras (wel een beetje verkleumd want het was best fris) en zoon bedankte iedereen namens hen tweeen voor een geweldig weekend. Eerst in het Frans (mijn hart zwol van trots) en daarna in het Nederlands. Daarna bedankten de ouders van de bruid en toen deden man en ik ook nog een woordje. Oeps dat was lastig, want dat hadden we van te voren niet ingestudeerd, maar het lukte en opnieuw veel gekus en geknuffel.
Maandag rond het middaguur was het helaas al weer tijd om afscheid te nemen van het bruidspaar. Zij moesten nog een aantal dingen regelen en wij moesten ons opmaken om weer terug naar Nederland te gaan. Altijd weer even ellendig om afscheid te nemen en te weten dat ik zoon voorlopig niet kan vasthouden, maar wat is het goed te weten dat hij zijn geluk heeft gevonden en zoveel lieve Franse familieleden erbij heeft gekregen.
Wij brachten de bus terug naar de verhuurmaatschappij en gingen aan boord van het vliegtuig die ons keurig weer naar Amsterdam bracht. Het was een geweldig weekend, zoveel moois beleefd, kennis gemaakt met zoveel leuke mensen en vooral gezien hoe zoon en schoondochter samen het geluk hebben gevonden en nu als echtpaar verder gaan. Er zijn eigenlijk geen woorden voor om te beschrijven hoe mooi dat allemaal voelt!
dinsdag 12 september 2017
Zaterdag - De Dag!
Zaterdagmorgen ging al om half acht de wekker. Dat is best vroeg voor een zaterdag, maar ach als je zoon trouwt dan kijk je niet op een uurtje eerder uit je bed.
Dochter, schoonzus, nichtje en ik gingen met de bruid met de trein naar Agen. De heren van ons gezelschap gingen met de gom naar de feestlocatie, want die moest nog versierd worden. Om 8.49 uur zaten wij met z'n vijven in een luxe TGV die ons van Toulouse in een uurtje naar Agen bracht. In Frankrijk mag je niet overal trouwen. Alleen in je eigen woonplaats of in de woonplaats van je ouders, vandaar de keuze voor Agen.
Het regende een beetje maar in Agen was het gelukkig droog en brak de zon door. Op het station stond de moeder van de bruid ons al op te wachten. Dat is een ontzettend leuk mens en de begroeting was dan ook allerhartelijkst. In gezwinde spoed stekkerden wij als een sliert kippen achter de bruid aan door zeg maar de stationsstraat naar de kapper. Daar stonden ze al met z'n tweeën op ons te wachten en werden bruid en dochter direct naar de stoelen begeleid. Zij zouden immers nog doorgaan naar de beautysalon voor de make-up.
Wat een belevenis was dat om daar op een zaterdagmorgen bij zo'n Franse kapper te zitten. Het gaat allemaal net wat anders dan hier. Hier krijg je een jasschort
voor en daar trek je hem aan en na het wassen krijg je een papieren
handdoek om je hoofd als een soort paasei! Schoonzus en ik lagen dubbel
van het lachen. Gelukkig had mijn kapster hier afgelopen donderdag foto's gemaakt van mijn kapsel en kon ik laten zien hoe het een beetje moest zitten, want hoe leg je zo iets uit in het Frans? Het kwam allemaal goed.
Toen bruid en dochter naar de make-up vertrokken en wij uiteindelijk ook klaar waren gingen we naar het huis van moeders. Die had daar een paar heerlijke snacks klaar staan zodat we nog even wat konden eten voor we ons om moesten kleden. Een heel relaxed moment.
Ondertussen kwamen er berichten uit Toulouse dat de gom was aangekleed, de rest van de mannen ook en dat ze allemaal in de bus onderweg waren. Met de auto is dat algauw 1,5 uur. Om half drie reden ze voor en stapten de dames in en reden wij alvast met de gom naar het stadhuis. Bruid kwam met haar vader. Bij het stadhuis hadden zich al flink wat gasten verzameld en net toen de bruid gearriveerd was begon het te regenen. Gelukkig konden we direct naar binnen en mochten we de trappen beklimmen op naar de grootste en de mooiste trouwzaal. Volgens goed Frans gebruik wordt een huwelijk waarop het regent op de dag een heel gelukkig huwelijk en daarom kregen we het advies om ons geen zorgen te maken over de regen. Nou dat is prettig om te weten al weet ik zeker dat een zonnig huwelijk ook heel gelukkig kan zijn!
Het bruidspaar nam plaats op hun stoelen en de gasten zetten zich op hun plaatsen en het wachten was op de ambtenaar. In dit geval was het niet de burgemeester zelf maar zijn rechterhand. Hij was nog jong, droeg een donkerblauw kostuum en had daarover heen een sjerp in de kleuren van de Franse vlag. Zo'n trouwerij gaat daar zo'n beetje hetzelfde als hier behalve dat ze elkaar niet de rechterhand geven, maar van beiden klonk een overtuigende Oui!
Dat was een bijzonder moment. Twee stralende mensen, waaronder onze eigen zoon die graag met elkaar verder willen. Gelukkig had ik een bril op zodat mijn waterige ogen niet erg opvielen en niemand die de brokken in mijn keel zag!
Na de voltrekking joeg de bode ons zo'n beetje de zaal uit. Het mens had waarschijnlijk zin in het weekend - logisch - maar buiten kwam het even met bakken naar beneden en het gezelschap liet zich dus niet zomaar wegsturen. Na wat heftige discussies met wat Franse familieleden mochten we in de hal toch nog even wachten tot de bui wat afgezakt was.
Bij de huwelijksvoltrekking was de ene oma van de bruid aanwezig. Zij is al 96 jaar oud en was zo blij dat ze er bij kon zijn. De andere oma is 92 jaar oud en zij woont in een buitenwijk van Toulouse. Daarom zou het feest daar vlak bij zijn zodat beide oma's een deel van het huwelijk konden meemaken. Het bruidspaar werd door de vader van de bruid naar Toulouse gereden en ons gezelschap klom weer in de bus om weer richting Toulouse te gaan. We hadden lekkere, feestelijke muziek aanstaan en werden best gek aangekeken toen we de stad uitreden. Nu had onze huurbus een Duits kenteken dus je zag de mensen denken: Gekke Duitsers! haha
De feestlocatie lag ergens buiten een dorpje vlakbij Toulouse en daar werden we ontvangen met champagne en lekkere hapjes. Daar konden we kennis maken met de rest van de Franse familie. Ooms, tantes, neven en nichten, onze schoondochter is ruim bedeeld met familie. Nu waren wij ook best met een aardig groepje want ook mijn schoonfamilie en vrienden van de Gom uit Amsterdam waren overgekomen. Een klein Frans neefje van twee jaar oud zag mijn neefje van tien en pakte zijn hand om met hem naar de kippen te gaan kijken die achter een hek gezellig liepen te scharrelen. Zonder woorden begrepen ze elkaar. Zo lief om te zien.
Rond negen uur begon het diner. Heerlijk was het. Tussen de gangen door werden er spelletjes gedaan waarbij er telkens uitleg werd gegeven in twee talen zodat we allemaal mee konden doen. Ik moest nog een verhaal voorlezen over een koets, koetsier, paarden en wielen waarbij iedereen in de koets zat die dat onderwerp vertegenwoordigde zich met stoel en al moest omdraaien als zijn woord genoemd werd. Het werd een zooitje en van het lachen kon ik bijna niet meer voorlezen.
Man en ik hielden onze speech, om de beurt een zin, eerst in het Nederlands door man en daarna ik in het Frans en we kregen luid applaus. Na het diner wat rond middernacht was afgelopen begon het feest en werd er gedanst. In een aparte ruimte lagen allemaal gekke hoedjes, brillen, sjaals en pruiken. Mensen konden zich verkleden en dan werd er een polaroid foto gemaakt die allemaal aan het bruidspaar werden overhandigd later. Heel erg grappig. We hebben ontzettend gelachen en dan valt de taalbarrière helemaal weg.
Het feest duurde tot de kleine uurtjes en om vijf uur in de ochtend gingen de laatste gasten met een taxi naar het hotel. Ik had geen voeten meer, maar wat een geweldige dag was het. We hadden maar een paar uur om te slapen want zondag om twaalf uur werden we alweer op de feestlocatie verwacht voor de brunch!
Zo gaat dat daar! Wordt vervolgd!
Dochter, schoonzus, nichtje en ik gingen met de bruid met de trein naar Agen. De heren van ons gezelschap gingen met de gom naar de feestlocatie, want die moest nog versierd worden. Om 8.49 uur zaten wij met z'n vijven in een luxe TGV die ons van Toulouse in een uurtje naar Agen bracht. In Frankrijk mag je niet overal trouwen. Alleen in je eigen woonplaats of in de woonplaats van je ouders, vandaar de keuze voor Agen.
Het regende een beetje maar in Agen was het gelukkig droog en brak de zon door. Op het station stond de moeder van de bruid ons al op te wachten. Dat is een ontzettend leuk mens en de begroeting was dan ook allerhartelijkst. In gezwinde spoed stekkerden wij als een sliert kippen achter de bruid aan door zeg maar de stationsstraat naar de kapper. Daar stonden ze al met z'n tweeën op ons te wachten en werden bruid en dochter direct naar de stoelen begeleid. Zij zouden immers nog doorgaan naar de beautysalon voor de make-up.
Bij de coiffeur. Als paasei! |
Toen bruid en dochter naar de make-up vertrokken en wij uiteindelijk ook klaar waren gingen we naar het huis van moeders. Die had daar een paar heerlijke snacks klaar staan zodat we nog even wat konden eten voor we ons om moesten kleden. Een heel relaxed moment.
Ondertussen kwamen er berichten uit Toulouse dat de gom was aangekleed, de rest van de mannen ook en dat ze allemaal in de bus onderweg waren. Met de auto is dat algauw 1,5 uur. Om half drie reden ze voor en stapten de dames in en reden wij alvast met de gom naar het stadhuis. Bruid kwam met haar vader. Bij het stadhuis hadden zich al flink wat gasten verzameld en net toen de bruid gearriveerd was begon het te regenen. Gelukkig konden we direct naar binnen en mochten we de trappen beklimmen op naar de grootste en de mooiste trouwzaal. Volgens goed Frans gebruik wordt een huwelijk waarop het regent op de dag een heel gelukkig huwelijk en daarom kregen we het advies om ons geen zorgen te maken over de regen. Nou dat is prettig om te weten al weet ik zeker dat een zonnig huwelijk ook heel gelukkig kan zijn!
De bruidegom blijft een Amsterdammer! |
Dat was een bijzonder moment. Twee stralende mensen, waaronder onze eigen zoon die graag met elkaar verder willen. Gelukkig had ik een bril op zodat mijn waterige ogen niet erg opvielen en niemand die de brokken in mijn keel zag!
Na de voltrekking joeg de bode ons zo'n beetje de zaal uit. Het mens had waarschijnlijk zin in het weekend - logisch - maar buiten kwam het even met bakken naar beneden en het gezelschap liet zich dus niet zomaar wegsturen. Na wat heftige discussies met wat Franse familieleden mochten we in de hal toch nog even wachten tot de bui wat afgezakt was.
De trouwzaal. |
De feestlocatie lag ergens buiten een dorpje vlakbij Toulouse en daar werden we ontvangen met champagne en lekkere hapjes. Daar konden we kennis maken met de rest van de Franse familie. Ooms, tantes, neven en nichten, onze schoondochter is ruim bedeeld met familie. Nu waren wij ook best met een aardig groepje want ook mijn schoonfamilie en vrienden van de Gom uit Amsterdam waren overgekomen. Een klein Frans neefje van twee jaar oud zag mijn neefje van tien en pakte zijn hand om met hem naar de kippen te gaan kijken die achter een hek gezellig liepen te scharrelen. Zonder woorden begrepen ze elkaar. Zo lief om te zien.
Rond negen uur begon het diner. Heerlijk was het. Tussen de gangen door werden er spelletjes gedaan waarbij er telkens uitleg werd gegeven in twee talen zodat we allemaal mee konden doen. Ik moest nog een verhaal voorlezen over een koets, koetsier, paarden en wielen waarbij iedereen in de koets zat die dat onderwerp vertegenwoordigde zich met stoel en al moest omdraaien als zijn woord genoemd werd. Het werd een zooitje en van het lachen kon ik bijna niet meer voorlezen.
Man en ik hielden onze speech, om de beurt een zin, eerst in het Nederlands door man en daarna ik in het Frans en we kregen luid applaus. Na het diner wat rond middernacht was afgelopen begon het feest en werd er gedanst. In een aparte ruimte lagen allemaal gekke hoedjes, brillen, sjaals en pruiken. Mensen konden zich verkleden en dan werd er een polaroid foto gemaakt die allemaal aan het bruidspaar werden overhandigd later. Heel erg grappig. We hebben ontzettend gelachen en dan valt de taalbarrière helemaal weg.
Het feest duurde tot de kleine uurtjes en om vijf uur in de ochtend gingen de laatste gasten met een taxi naar het hotel. Ik had geen voeten meer, maar wat een geweldige dag was het. We hadden maar een paar uur om te slapen want zondag om twaalf uur werden we alweer op de feestlocatie verwacht voor de brunch!
Zo gaat dat daar! Wordt vervolgd!
De moeder van de gom. Met hoed! |
Vrijdag! Vertrek!
Wat een geweldig weekend hadden wij! We zijn weer terug en het is nog nauwelijks te bevatten allemaal.
Vrijdag vertrokken we in de hozende regen met z'n achten naar Schiphol. Man, dochter, broer, schoonzus, neefje, nichtje en mijn vader. Voor hem was het extra spannend want hij had al in geen 30 jaar meer gevlogen. Op Schiphol voegde de beste vriend van onze zoon zich bij ons gezelschap en zo waren we met negen man op weg. Gezellig. We gaven de koffers af en gingen vlot door de security. Mijn vader, nichtje en neefje keken hun ogen uit. Daarna was het tijd voor koffie en mijn neefje stond met zijn neus tegen het raam geplakt om de vliegtuigen te zien vertrekken van de gate en te zien opstijgen. Met 20 minuten vertraging gingen we de lucht in om anderhalf uur later in Toulouse te landen in de zon!
De huurauto opgehaald, een busje voor 9 personen en op naar het hotel. Dat was nog even gek want er zijn meerdere Ibis hotels in Toulouse en zoon had ons doorgegeven dat het die in het centrum was. Stonden we daar aan de verkeerde receptie. Uiteindelijk belde de vriendelijke receptionist naar de andere twee hotels in het centrum om te horen waar we dan wel welkom waren en we klommen allemaal weer in de bus!
S'avonds gingen we met een hele groep bruidsgasten tapas eten in een heel leuk restaurant. Schoondochter wist de weg en dus stekkerden we met een hele groep bruiloftgasten door Toulouse. Toen wij allang aan een drankje zaten kwam eindelijk de bruidegom, want die moest eerst nog gasten van het vliegveld halen. Wat was het heerlijk om hem weer te zien en hem weer in mijn armen te hebben!
Met een ploeg van ongeveer 30 personen- voornamelijk familie en vrienden van de Gom en wat vrienden en de broer en schoonzus van de Bruid -zaten we gezellig te eten en te kletsen. Gesprekken in het Frans, Nederlands en Engels, alles door elkaar. Kwamen we er niet uit dan konden zoon en/of schoondochter vertalen. Het was een lawaai van jewelste, maar we waren niet de enige gasten. Heerlijk gegeten en de stemming zat er al goed in!
Op tijd zochten we ons mandje op om een goede nachtrust te krijgen want zaterdag - de grote dag - moesten we al weer vroeg uit de veren.
Vrijdag vertrokken we in de hozende regen met z'n achten naar Schiphol. Man, dochter, broer, schoonzus, neefje, nichtje en mijn vader. Voor hem was het extra spannend want hij had al in geen 30 jaar meer gevlogen. Op Schiphol voegde de beste vriend van onze zoon zich bij ons gezelschap en zo waren we met negen man op weg. Gezellig. We gaven de koffers af en gingen vlot door de security. Mijn vader, nichtje en neefje keken hun ogen uit. Daarna was het tijd voor koffie en mijn neefje stond met zijn neus tegen het raam geplakt om de vliegtuigen te zien vertrekken van de gate en te zien opstijgen. Met 20 minuten vertraging gingen we de lucht in om anderhalf uur later in Toulouse te landen in de zon!
De huurauto opgehaald, een busje voor 9 personen en op naar het hotel. Dat was nog even gek want er zijn meerdere Ibis hotels in Toulouse en zoon had ons doorgegeven dat het die in het centrum was. Stonden we daar aan de verkeerde receptie. Uiteindelijk belde de vriendelijke receptionist naar de andere twee hotels in het centrum om te horen waar we dan wel welkom waren en we klommen allemaal weer in de bus!
S'avonds gingen we met een hele groep bruidsgasten tapas eten in een heel leuk restaurant. Schoondochter wist de weg en dus stekkerden we met een hele groep bruiloftgasten door Toulouse. Toen wij allang aan een drankje zaten kwam eindelijk de bruidegom, want die moest eerst nog gasten van het vliegveld halen. Wat was het heerlijk om hem weer te zien en hem weer in mijn armen te hebben!
Met een ploeg van ongeveer 30 personen- voornamelijk familie en vrienden van de Gom en wat vrienden en de broer en schoonzus van de Bruid -zaten we gezellig te eten en te kletsen. Gesprekken in het Frans, Nederlands en Engels, alles door elkaar. Kwamen we er niet uit dan konden zoon en/of schoondochter vertalen. Het was een lawaai van jewelste, maar we waren niet de enige gasten. Heerlijk gegeten en de stemming zat er al goed in!
Op tijd zochten we ons mandje op om een goede nachtrust te krijgen want zaterdag - de grote dag - moesten we al weer vroeg uit de veren.
donderdag 7 september 2017
Checklist
-Haren in de kleur en krul V
-Koffer gepakt V
-Kadootje mee V
-Paspoorten in de tas V
-Zakdoeken mee V
-Speech geschreven V
-Nederlandse kaas gekocht V
-Extra panty (voor je weet maar nooit) V
-Nagels gelakt! V
Het lijkt er op dat we er klaar voor zijn. Alles wat gedaan moest worden is gedaan en volgens mij zit alles wat we moeten hebben in de koffer! Alleen de tandenborstels nog, maar die hebben we vanavond en morgenochtend nog nodig. We zijn er klaar voor en ik heb er zin in.
On y va!
-Koffer gepakt V
-Kadootje mee V
-Paspoorten in de tas V
-Zakdoeken mee V
-Speech geschreven V
-Nederlandse kaas gekocht V
-Extra panty (voor je weet maar nooit) V
-Nagels gelakt! V
Het lijkt er op dat we er klaar voor zijn. Alles wat gedaan moest worden is gedaan en volgens mij zit alles wat we moeten hebben in de koffer! Alleen de tandenborstels nog, maar die hebben we vanavond en morgenochtend nog nodig. We zijn er klaar voor en ik heb er zin in.
On y va!
woensdag 6 september 2017
Karmozijn
Ziezo dit was mijn eerste vakantiedag! En best een lekkere dag al zeg ik het zelf. Natuurlijk werd ik op de gewone tijd wakker omdat mijn innerlijke wekker nog aan stond, maar om dan nog even terug te kunnen keren naar dromenland was best lekker.
Ik had best grootse plannen om eens flink aan de bak te gaan in het huishouden, maar zoals dat gaat met goede voornemens kwam hier niet zoveel van terecht. En wat ik dan wel gedaan heb verliep ook al niet gesmeerd. Iets met was aan de lijn hangen, regenbuien, afhalen en weer ophangen en uiteindelijk toch maar binnen opgehangen.
Gelukkig had ik nog een lekker boek en dat moest uit. Van wie? Van mij! En wel vandaag. Dus krulde ik mij op in mijn hoekje op de bank, radio aan, kop koffie er bij en maar lezen. Zomaar op een gewone woensdagochtend. Heerlijk! Een lekkere roman was het met allerhande familieperikelen van een Engelse schrijfster. Het leuke van haar boeken is dat ze heel beeldend kan schrijven over de prachtige heuvels daar in dat stukje Engeland met bijbehorende natuur. Over kliffen en aanrollende golven in kalme of in woeste zeeën en de mooiste wolkenluchten. Als ik dan zo verdiept ben in een verhaal zie ik het als het ware voor mij. Ze schreef ook over karmozijnrode bloemen. Karmozijn rode bloemen! Wat een prachtig woord eigenlijk, karmozijn rood. In mijn verbeelding is dat een diep donkerrode kleur en ik kauwde in gedachten nog even door op dat karmozijn rood. Kar mo zijn, klinkt koninklijk!
Toen het boek uit was, was de ochtend nog lang niet om en vond ik dat ik op mijn vakantiedag gewoon helemaal zelf mocht beslissen dat ik iets voor mezelf ging doen en dat die extra huishoudklusjes best een andere keer mochten en daarom pakte ik de deken en begon de randen aan de zijkanten te haken. Twee rijen zwarte stokjes aan weerszijden van iedere baan. Gewoon een lekker werkje waar je niet al te veel bij na hoeft te denken.
Toch moest ik in de benen want er moest natuurlijk ook nog wat gegeten worden vanavond dus maar even naar het dorp. Daar was het een rommeltje want het is de feestweek en dan staat er een grote tent en een kermis midden in het dorp. De wekelijkse woensdagmarkt viel bij al dat kermisgeweld in het niet, want er waren maar een paar kramen. Niet veel aan dus. Na de boodschappen liep ik nog even binnen bij de Etos om wat mini producten te kopen voor aanstaande weekend. Veel makkelijker om een miniflesje shampoo mee te nemen in je koffer dan een grote fles.
Bij de Etos wemelde het van de aanbiedingen en zo ook de nagellak. Twee halen en maar eentje betalen. Daar hou ik van. Nu wist ik dat dochter bij haar fuchsia roze jurk nog een bijpassend lakje moest hebben. Dus ik kocht er eentje voor haar, maar dat betekende dat ik er voor mezelf ook nog een mocht kiezen. Mijn outfit zaterdag is donkerblauw met een vleugje wit. Wat zou ik daar nu eens voor kleur bij kiezen. Een rode. Niet al te fel maar een mooi, beschaafd, beetje warm rood zou passend zijn. Karmozijnrood! Die moest ik hebben. Alleen wist ik niet precies hoe rood karmozijnrood is.
Op goed geluk dan maar en ik kocht de kleur Queen of Tarts! Koningin van de taartjes. Nu vond ik karmozijnrood al koninklijk maar een karmozijnrood taartje heb ik niet zo snel voor de geest. Best een rare naam voor een nagellak eigenlijk, maar ach een kniesoor die daar op let.
Thuis zocht ik het op via google. Karmozijn rood. En warempel het kwam nog best overeen met mijn nagellakje. Dus ga ik met karmozijnrode nagels naar Frankrijk.
En wat was nu dus de rode draad van mijn eerste vakantiedag? Precies. Karmozijn rood!
Ik had best grootse plannen om eens flink aan de bak te gaan in het huishouden, maar zoals dat gaat met goede voornemens kwam hier niet zoveel van terecht. En wat ik dan wel gedaan heb verliep ook al niet gesmeerd. Iets met was aan de lijn hangen, regenbuien, afhalen en weer ophangen en uiteindelijk toch maar binnen opgehangen.
Gelukkig had ik nog een lekker boek en dat moest uit. Van wie? Van mij! En wel vandaag. Dus krulde ik mij op in mijn hoekje op de bank, radio aan, kop koffie er bij en maar lezen. Zomaar op een gewone woensdagochtend. Heerlijk! Een lekkere roman was het met allerhande familieperikelen van een Engelse schrijfster. Het leuke van haar boeken is dat ze heel beeldend kan schrijven over de prachtige heuvels daar in dat stukje Engeland met bijbehorende natuur. Over kliffen en aanrollende golven in kalme of in woeste zeeën en de mooiste wolkenluchten. Als ik dan zo verdiept ben in een verhaal zie ik het als het ware voor mij. Ze schreef ook over karmozijnrode bloemen. Karmozijn rode bloemen! Wat een prachtig woord eigenlijk, karmozijn rood. In mijn verbeelding is dat een diep donkerrode kleur en ik kauwde in gedachten nog even door op dat karmozijn rood. Kar mo zijn, klinkt koninklijk!
Toen het boek uit was, was de ochtend nog lang niet om en vond ik dat ik op mijn vakantiedag gewoon helemaal zelf mocht beslissen dat ik iets voor mezelf ging doen en dat die extra huishoudklusjes best een andere keer mochten en daarom pakte ik de deken en begon de randen aan de zijkanten te haken. Twee rijen zwarte stokjes aan weerszijden van iedere baan. Gewoon een lekker werkje waar je niet al te veel bij na hoeft te denken.
Toch moest ik in de benen want er moest natuurlijk ook nog wat gegeten worden vanavond dus maar even naar het dorp. Daar was het een rommeltje want het is de feestweek en dan staat er een grote tent en een kermis midden in het dorp. De wekelijkse woensdagmarkt viel bij al dat kermisgeweld in het niet, want er waren maar een paar kramen. Niet veel aan dus. Na de boodschappen liep ik nog even binnen bij de Etos om wat mini producten te kopen voor aanstaande weekend. Veel makkelijker om een miniflesje shampoo mee te nemen in je koffer dan een grote fles.
Bij de Etos wemelde het van de aanbiedingen en zo ook de nagellak. Twee halen en maar eentje betalen. Daar hou ik van. Nu wist ik dat dochter bij haar fuchsia roze jurk nog een bijpassend lakje moest hebben. Dus ik kocht er eentje voor haar, maar dat betekende dat ik er voor mezelf ook nog een mocht kiezen. Mijn outfit zaterdag is donkerblauw met een vleugje wit. Wat zou ik daar nu eens voor kleur bij kiezen. Een rode. Niet al te fel maar een mooi, beschaafd, beetje warm rood zou passend zijn. Karmozijnrood! Die moest ik hebben. Alleen wist ik niet precies hoe rood karmozijnrood is.
Op goed geluk dan maar en ik kocht de kleur Queen of Tarts! Koningin van de taartjes. Nu vond ik karmozijnrood al koninklijk maar een karmozijnrood taartje heb ik niet zo snel voor de geest. Best een rare naam voor een nagellak eigenlijk, maar ach een kniesoor die daar op let.
Thuis zocht ik het op via google. Karmozijn rood. En warempel het kwam nog best overeen met mijn nagellakje. Dus ga ik met karmozijnrode nagels naar Frankrijk.
En wat was nu dus de rode draad van mijn eerste vakantiedag? Precies. Karmozijn rood!
Karmozijn rood! |
Best karmozijn rood toch? |
dinsdag 5 september 2017
Op weg........
Driving home for Christmas is een van mijn favoriete kerstliedjes. Het is natuurlijk een beetje gek om begin september al met kerstliedjes bezig te zijn, maar het is het gevoel wat het liedje in mij oproept.
Op weg naar huis om met elkaar een feestje te vieren.
En dat liedje geeft nu net precies mijn gevoel van dit moment weer, want over vijf dagen trouwt onze zoon in Zuid Frankrijk in de woonplaats van de moeder van onze schoondochter. Een klein plaatsje ruim honderd kilometer van Toulouse. Zoon en schoondochter wonen daar zelf zo'n driehonderd kilometer vandaan en vandaag kregen we het bericht dat het aanstaande bruidspaar met een gehuurde auto op weg was naar Toulouse.
Zelf had ik vandaag mijn laatste werkdag. Nog twee dagen vrij voordat wij met mijn vader en mijn broer en zijn gezin in het vliegtuig stappen om naar het bruidspaar toe te gaan. Later die middag vertrekken mijn schoonzus en zwager met kinderen en aanhang. We ontmoeten elkaar allemaal dan in het hotel in Toulouse. Ik kan niet wachten om zoon (en schoondochter) weer in de armen te sluiten.
Vandaar het gevoel van driving home for.......... Al die familieleden en vrienden die zich klaar maken om het bruidspaar het ja-woord te zien geven, met hen mee te feesten en te proosten op hun geluk. Die allemaal op reis gaan om er bij te kunnen zijn, want ook de Franse vrienden moeten soms een best eindje reizen.
Hier is bijna alles klaar. De outfits hangen klaar, inclusief hoed en avondtasje. Alleen moet ik nog even een panty scoren, maar dat gaat goed komen. Morgen op mijn eerste vrije dag is een rondrommeldag, een beetje huishouden, ritje naar de markt, wellicht nog even op mijn gemakje naar de bieb maar lekker rustig aan. Het werk loslaten zodat het hoofd leeg mee kan naar Frankrijk.
Donderdag is kapperdag. De haren in de kleur en in het juiste model, zodat het zaterdagochtend bij de Franse coiffeur alleen maar even gefohnd hoeft te worden. Een berg lak erop en plakken maar die hoed! Ook moeten donderdag de nagels in de lak zodat ik als een keurige moeder van de bruidegom het vliegtuig in kan. Genoeg te doen dus en genoeg voorpret!
Het is een bijzondere periode, ons kind gaat trouwen en dat is leuk maar ook een beetje gek. Want het lijkt nog maar zo kort dat ik hem voor het eerst in mijn armen kreeg. Een heel klein hummeltje van nog geen vijf pond. En nu al trouwen. Waar is de tijd gebleven.
Maar goed, vanavond eerst weer eens naar Yoga want dat start weer nu de vakantie voorbij is en dan ben ik lekker zen straks hoop ik voordat de trouw zenuwen opspelen.
Oh jee we moeten nog een speech opstellen. In het Nederlands en in het Frans. Is er een Franse vertaler in de zaal?
Op weg naar huis om met elkaar een feestje te vieren.
En dat liedje geeft nu net precies mijn gevoel van dit moment weer, want over vijf dagen trouwt onze zoon in Zuid Frankrijk in de woonplaats van de moeder van onze schoondochter. Een klein plaatsje ruim honderd kilometer van Toulouse. Zoon en schoondochter wonen daar zelf zo'n driehonderd kilometer vandaan en vandaag kregen we het bericht dat het aanstaande bruidspaar met een gehuurde auto op weg was naar Toulouse.
Zelf had ik vandaag mijn laatste werkdag. Nog twee dagen vrij voordat wij met mijn vader en mijn broer en zijn gezin in het vliegtuig stappen om naar het bruidspaar toe te gaan. Later die middag vertrekken mijn schoonzus en zwager met kinderen en aanhang. We ontmoeten elkaar allemaal dan in het hotel in Toulouse. Ik kan niet wachten om zoon (en schoondochter) weer in de armen te sluiten.
Vandaar het gevoel van driving home for.......... Al die familieleden en vrienden die zich klaar maken om het bruidspaar het ja-woord te zien geven, met hen mee te feesten en te proosten op hun geluk. Die allemaal op reis gaan om er bij te kunnen zijn, want ook de Franse vrienden moeten soms een best eindje reizen.
Hier is bijna alles klaar. De outfits hangen klaar, inclusief hoed en avondtasje. Alleen moet ik nog even een panty scoren, maar dat gaat goed komen. Morgen op mijn eerste vrije dag is een rondrommeldag, een beetje huishouden, ritje naar de markt, wellicht nog even op mijn gemakje naar de bieb maar lekker rustig aan. Het werk loslaten zodat het hoofd leeg mee kan naar Frankrijk.
Donderdag is kapperdag. De haren in de kleur en in het juiste model, zodat het zaterdagochtend bij de Franse coiffeur alleen maar even gefohnd hoeft te worden. Een berg lak erop en plakken maar die hoed! Ook moeten donderdag de nagels in de lak zodat ik als een keurige moeder van de bruidegom het vliegtuig in kan. Genoeg te doen dus en genoeg voorpret!
Het is een bijzondere periode, ons kind gaat trouwen en dat is leuk maar ook een beetje gek. Want het lijkt nog maar zo kort dat ik hem voor het eerst in mijn armen kreeg. Een heel klein hummeltje van nog geen vijf pond. En nu al trouwen. Waar is de tijd gebleven.
Maar goed, vanavond eerst weer eens naar Yoga want dat start weer nu de vakantie voorbij is en dan ben ik lekker zen straks hoop ik voordat de trouw zenuwen opspelen.
Oh jee we moeten nog een speech opstellen. In het Nederlands en in het Frans. Is er een Franse vertaler in de zaal?
Abonneren op:
Posts (Atom)