Zo, ik heb een grote pan tomatengroentensoep gekookt en met de Top 2000 op de achtergrond schrijf ik mijn laatste blogje van 2016 terwijl de klok steeds verder richting het nieuwe jaar tikt. Straks komt mijn vader een kop soep eten en gaan we met elkaar naar mijn broer en zijn gezin waar we 2016 zullen uitluiden en 2017 verwelkomen.
2016 kende hoogtepunten en dieptepunten, eigenlijk zoals elk jaar, maar was overwegend goed te nomen. De dieptepunten laten we lekker voor wat het was en ik concentreer me op de hoogtepunten, want die waren er voldoende. Dochter haalde haar VWO diploma en mocht starten op de Universiteit Utrecht. Zoon ging zijn grote liefde achterna, vond daar een baan en is nu gelukkig in Marseille, om er maar een paar te noemen.
Zelf heb ik me op mijn werk weer op een paar mooie nieuwe dingen mogen storten en weer veel nieuwe dingen mogen leren. Hoe heerlijk is het als je werk hebt wat je hart raakt en wat je met zoveel plezier doet? Fijn toch?
In 2016 ging ik op een haakcursus en werd onmiddellijk besmet met het haakvirus. Dat is nog steeds niet uitgeraasd en wat een plezier geeft het om met een haaknaald en een draadje iets moois te creëren. Door deze nieuwe hobby heb ik in blogland kennis gemaakt met dames die ook besmet zijn met dit virus en die daar ook nog leuk over kunnen schrijven. Daar heb ik veel plezier in en ik hoop ook in 2017 weer van hun verhalen te mogen genieten en bovenal zelf vele meters weg te mogen haken. Ik heb er zin in.
Ook herontdekte ik Yoga en maak ik sinds september deel uit van een leuke groep vrouwen waarmee ik samen, onder leiding van de yogajuf,
elke week het vege lijf in diverse posities tracht te vouwen. Dat lukt vaak wel en soms ook niet, maar elke dinsdagavond voelt het lijf prettiger aan na de yogales dus die houden we erin in 2017.
Wat ga ik nog meer doen in 2017? Nou vooral veel van mijn man, kinderen en familie houden. Weer proberen alles uit mezelf te halen op mijn werk en daarin trachten het verschil te maken. Ik wil lekker koken, een paar keer een lang weekend naar Marseille, beter gebruik maken van mijn museumkaart en meer tijd voor mezelf en ontspanning maken. Verder wil ik nu eens echt die deken afmaken (daar moeten nu toch nog 2 rijen tussen) maar daarover later meer.
Ik wil vaker glimlachen naar de mensen op straat, een helpend handje uitsteken of zomaar eens een praatje maken. Genieten van de kleine dingen! Ik wil vooral hopen dat 2017 wat verdraagzamer wordt, dat er geen aanslagen meer plaatsvinden, dat oorlogen stoppen en dat mensen vrede sluiten. Dat er geen kinderen meer met lege ogen in een camera kijken en daarin alle oorlogsellende weerspiegelt zien waar ze midden in zitten. Dat zou ik zo graag willen in 2017!
Fijne jaarwisseling en een goed en gezond 2017 toegewenst!
zaterdag 31 december 2016
vrijdag 30 december 2016
Presentjes
Gelukkig heb ik mijn man niet hoeven te vermoorden want de rolmopsen zijn geheel onbeschadigd aangekomen in Marseille. Ze zaten nog vrolijk voor hun raampje, misschien wat door elkaar geschud want zachtzinnig gaat het er niet aan toe met die koffers in zo'n vliegtuig, wat op zich best te begrijpen is.
Ze werden in elk geval blij welkom geheten door hun nieuwe eigenaar. Die slaakte tijdens het uitpakken een blije kreet van verrassing en verzekerde ons dat hij daar samen met de fles Ketel jenever enorm van zou genieten. Die krijgen dus een goed thuis.
Ook de mok met Rembrandt en aanverwante artikelen werd blij aanvaard door schoonmoeder van onze zoon. Ze verzekerde me dat ze dol was op kunst en heel nieuwsgierig is naar ons mooie, vernieuwde Rijksmuseum. Het is een verschrikkelijk aardige dame, dus een uitnodiging was zo gedaan. Als ze naar Amsterdam wil komen staat de logeerkamer tot haar beschikking en ga ik met alle plezier met haar naar het Rijksmuseum.
Wonderlijk maar ook mooi dat je met iemand die je nooit eerder hebt gezien al zo snel verbonden kunt voelen. Ik moet eerlijk bekennen dat dat waarschijnlijk ook komt omdat ze me vertelde dat ze onze zoon zo'n schat vindt. En dat allemaal in het Engels met een prachtig Frans accent als in de serie Allo Allo. Kijk daar raakte ze me mijn trotse moederhart, want zelf ben ik ook beretrots op dat kind dat binnen drie maanden zo goed Frans spreekt en het hem toch maar even flikt om binnen de bepaalde tijd een vaste aanstelling te krijgen op zijn werk.
Alle andere cadeautjes waren ook welkom en vooral de streng wol en het patroon van de sjaal vielen in goede aarde en er stond direct een leuk gesprek over handwerken. Ik krijg een foto als de sjaal klaar is en als vriendin hem af heeft voordat haar logeerpartij bij schoondochter en zoon er op zit dan zal ik hem ook nog wel persoonlijk aanschouwen.
Zelf zijn we ook ontzettend verwend. Ik kreeg een bakblik om madeleines te bakken, die kleine, heerlijke Franse cake'jes en een prachtig boekwerk over patisserie, met natuurlijk daarin het recept van de madeleines en nog vele andere heerlijkheden. Schoondochter vertelde me dat het het boek is in Frankrijk als het om patisserie gaat. Het is in het Frans maar dat is geen probleem omdat ik natuurlijk al best wat bakervaring heb en anders is er nog google translate. Dat gaat helemaal goed komen.
Ook kreeg ik een kookboek met klassieke Franse gerechten (in het Engels) een prachtige fles extra vierge olijfolie uit de Provence die verrukkelijk schijnt te zijn over salades, zo vertelde schoonpapa mij en lagen er Led kaarsen en een paar Fransen sokken onder de kerstboom. Wat een verwennerij allemaal. Ik kan me voorlopig lekker uitleven in de keuken en neig al naar een heerlijke boeuff bourgignon voor komende week. Altijd een fijn gerecht wat je van te voren kunt klaarmaken en dan na een lange werkdag snel aan tafel kunt en lekker kunt eten.
Ik kon mij al niet vinden in de uitspraak dat Frankrijk een mooi land is maar dat er geen Fransen zouden moeten wonen, maar na deze gastvrijheid, hartelijkheid en verwennerij is dat alleen maar bevestigd. Dit zijn schatten van Fransen en ze kunnen heerlijk koken. Ik heb ze in mijn hart gesloten.
Ze werden in elk geval blij welkom geheten door hun nieuwe eigenaar. Die slaakte tijdens het uitpakken een blije kreet van verrassing en verzekerde ons dat hij daar samen met de fles Ketel jenever enorm van zou genieten. Die krijgen dus een goed thuis.
Ook de mok met Rembrandt en aanverwante artikelen werd blij aanvaard door schoonmoeder van onze zoon. Ze verzekerde me dat ze dol was op kunst en heel nieuwsgierig is naar ons mooie, vernieuwde Rijksmuseum. Het is een verschrikkelijk aardige dame, dus een uitnodiging was zo gedaan. Als ze naar Amsterdam wil komen staat de logeerkamer tot haar beschikking en ga ik met alle plezier met haar naar het Rijksmuseum.
Wonderlijk maar ook mooi dat je met iemand die je nooit eerder hebt gezien al zo snel verbonden kunt voelen. Ik moet eerlijk bekennen dat dat waarschijnlijk ook komt omdat ze me vertelde dat ze onze zoon zo'n schat vindt. En dat allemaal in het Engels met een prachtig Frans accent als in de serie Allo Allo. Kijk daar raakte ze me mijn trotse moederhart, want zelf ben ik ook beretrots op dat kind dat binnen drie maanden zo goed Frans spreekt en het hem toch maar even flikt om binnen de bepaalde tijd een vaste aanstelling te krijgen op zijn werk.
Alle andere cadeautjes waren ook welkom en vooral de streng wol en het patroon van de sjaal vielen in goede aarde en er stond direct een leuk gesprek over handwerken. Ik krijg een foto als de sjaal klaar is en als vriendin hem af heeft voordat haar logeerpartij bij schoondochter en zoon er op zit dan zal ik hem ook nog wel persoonlijk aanschouwen.
Zelf zijn we ook ontzettend verwend. Ik kreeg een bakblik om madeleines te bakken, die kleine, heerlijke Franse cake'jes en een prachtig boekwerk over patisserie, met natuurlijk daarin het recept van de madeleines en nog vele andere heerlijkheden. Schoondochter vertelde me dat het het boek is in Frankrijk als het om patisserie gaat. Het is in het Frans maar dat is geen probleem omdat ik natuurlijk al best wat bakervaring heb en anders is er nog google translate. Dat gaat helemaal goed komen.
Ook kreeg ik een kookboek met klassieke Franse gerechten (in het Engels) een prachtige fles extra vierge olijfolie uit de Provence die verrukkelijk schijnt te zijn over salades, zo vertelde schoonpapa mij en lagen er Led kaarsen en een paar Fransen sokken onder de kerstboom. Wat een verwennerij allemaal. Ik kan me voorlopig lekker uitleven in de keuken en neig al naar een heerlijke boeuff bourgignon voor komende week. Altijd een fijn gerecht wat je van te voren kunt klaarmaken en dan na een lange werkdag snel aan tafel kunt en lekker kunt eten.
Ik kon mij al niet vinden in de uitspraak dat Frankrijk een mooi land is maar dat er geen Fransen zouden moeten wonen, maar na deze gastvrijheid, hartelijkheid en verwennerij is dat alleen maar bevestigd. Dit zijn schatten van Fransen en ze kunnen heerlijk koken. Ik heb ze in mijn hart gesloten.
donderdag 29 december 2016
Joyeux Noël en France
Zo we staan weer met onze voetjes op Nederlandse bodem en dat viel best tegen want de afgelopen dagen in Marseille scheen de zon volop en was de lucht strakblauw en hier was de lucht egaal grijs. Die hardnekkige mist zorgde ervoor dat we vanmorgen ruim 2 uur vertraging hadden. Alles en iedereen was ingestapt, het bordje "riemen vast" brandde al toen de piloot uit zijn hok kwam en ons vertelde dat hij slecht nieuws had. Vanwege de mist kon er maar mondjesmaat geland worden op Schiphol dus kregen ze geen toestemming om te vertrekken. Dat grapje zou ons twee uur en twintig minuten extra kosten. We moesten allemaal wel in het vliegtuig blijven zitten want zodra er eerder toestemming kwam dan zou hij direct de motoren starten. Het was niet anders en gelukkig had ik mijn reader bij me met zo'n honderd boeken erop dus we kwamen de tijd wel door. We kregen van Easyjet allemaal een glaasje water voor de schrik dus dat was allemaal keurig en na 2 uur en vijf minuten konden we dan eindelijk vertrekken.
Natuurlijk is het ook weer fijn om thuis te zijn waar ons kleine kerstboompje nog staat, want in onze airbnb hadden we niks kersterigs. Dat pastte niet meer in de koffer maar kerstsfeer was er natuurlijk bij zoon en schoondochter en in de stad al zie je daar veel minder buitenverlichting dan hier. Hier is bijna het hele dorp behangen met kerstlichtjes in tuinen of balkonnen, maar dat is daar veel minder.
Het was heel bijzonder om de familie van schoondochter te ontmoeten en heel mooi om te zien hoe zoon en schoondochter de tradities van hun beide families hadden verweven tot hun eigen kerstfeest. Zo waren er als voorgerecht zowel oesters (brrrr, maar alles moet een mens proberen) als garnalencocktail. Het was een heerlijk uitgekiend diner met zalige, bijpassende wijnen maar wat veel belangrijker is, is dat het zo gezellig was en dat wij Hollanders werden opgenomen in die Franse familie. Het was een warm welkom. Bovenal was het heerlijk om zoon weer te zien en vooral even vast te houden en hem even lekker te knuffelen. (ja ik weet het ik ben een watje, maar ik vind het fijn om mijn kuikens een beetje in de buurt te hebben).
Marseille is een mooie stad, althans het gedeelte wat wij gezien hebben, de Vieux Port waar boten liggen te dobberen is mooi met het oude stadhuis wat gespaard is gebleven in de Tweede Wereldoorlog, het schattige pontje waarmee je van de ene kant naar de overkant van de haven vaart en de leuke restaurantjes en terrasjes, dat alles overgoten met een bruisende energie van de straatartiesen die hun kunsten vertonen terwijl het reuzenrad als een goedmoedige opa alles van bovenaf in de gaten houdt.
Natuurlijk is het jammer als je kind zover weg gaat wonen, maar dit is een afstand die te overbruggen is en in een stad waar ik mij wel thuis kan voelen, maar snel sparen voor het volgende bezoekje dus. En Frans leren want dat kletst toch wat gemakkelijker!
Natuurlijk is het ook weer fijn om thuis te zijn waar ons kleine kerstboompje nog staat, want in onze airbnb hadden we niks kersterigs. Dat pastte niet meer in de koffer maar kerstsfeer was er natuurlijk bij zoon en schoondochter en in de stad al zie je daar veel minder buitenverlichting dan hier. Hier is bijna het hele dorp behangen met kerstlichtjes in tuinen of balkonnen, maar dat is daar veel minder.
Het was heel bijzonder om de familie van schoondochter te ontmoeten en heel mooi om te zien hoe zoon en schoondochter de tradities van hun beide families hadden verweven tot hun eigen kerstfeest. Zo waren er als voorgerecht zowel oesters (brrrr, maar alles moet een mens proberen) als garnalencocktail. Het was een heerlijk uitgekiend diner met zalige, bijpassende wijnen maar wat veel belangrijker is, is dat het zo gezellig was en dat wij Hollanders werden opgenomen in die Franse familie. Het was een warm welkom. Bovenal was het heerlijk om zoon weer te zien en vooral even vast te houden en hem even lekker te knuffelen. (ja ik weet het ik ben een watje, maar ik vind het fijn om mijn kuikens een beetje in de buurt te hebben).
Marseille is een mooie stad, althans het gedeelte wat wij gezien hebben, de Vieux Port waar boten liggen te dobberen is mooi met het oude stadhuis wat gespaard is gebleven in de Tweede Wereldoorlog, het schattige pontje waarmee je van de ene kant naar de overkant van de haven vaart en de leuke restaurantjes en terrasjes, dat alles overgoten met een bruisende energie van de straatartiesen die hun kunsten vertonen terwijl het reuzenrad als een goedmoedige opa alles van bovenaf in de gaten houdt.
Natuurlijk is het jammer als je kind zover weg gaat wonen, maar dit is een afstand die te overbruggen is en in een stad waar ik mij wel thuis kan voelen, maar snel sparen voor het volgende bezoekje dus. En Frans leren want dat kletst toch wat gemakkelijker!
vrijdag 23 december 2016
Nagellak herinnering!
Dinsdagavond 23 december 2014. Ik heb beloofd om langs te komen en mijn moeders nagels te lakken. Uit mijn voorraad zoek ik een paar kleurtjes die ik meeneem om haar te laten kiezen. Er zit een potje tussen van Chanel waar nog een beetje donkerrose in zit. De kleur heet April. Mijn moeder bekijkt de kleurtjes en kiest voor de April. Ik vijl haar nagels en doe er vier laagjes lak op. Een basiscoat, twee laagjes donkerrose en een topcoat.
De vergeetachtigheid die haar parten speelt is die avond niet erg aanwezig. Ze geniet van haar mooie nagels en we hebben nog een mooi gesprek. Ze plaagt zelfs mijn vader. Terwijl ze met haar handen wappert om de nagellak sneller te laten drogen komen er ondeugende twinkeltjes in haar mooie grijze ogen als ze langs haar neus weg zegt: Nou de bediening is ook niet meer wat het geweest is. Mijn vader die naar de televisie zit te kijken lacht, staat op en vraagt haar wat wil je drinken. Het is een gouden avond en later zal ik pas beseffen hoe kostbaar deze herinnering is.
Zaterdag 3 januari 2015. Ik sta samen met mijn vader in het uitvaartcentrum in Haarlem waar twee lieve collega's van mij ons zullen begeleiden met de laatste verzorging van mijn moeder die de dag daarvoor overleed. Met een watje en remover haal ik de restjes nagellak van haar nagels. Haar koude handen in mijn warme handen. Natuurlijk krijgen haar nagels opnieuw de kleur April. Die had ze immers zelf uitgezocht!
Woensdag 2 november 2016, mijn vijftigste verjaardag. Op de tafel liggen vijftig cadeautjes, liefdevol verzameld door mijn man en dochter. In een van de pakjes zit een potje nagellak. Donkerrose Chanel April. Ik moet even slikken en mijn man vraagt wat er is. Ik vertel hem van mama, dat zij deze kleur zo mooi vond en van die laatste keren dat ik haar nagels lakte met deze kleur. Goh zegt hij dat wist ik helemaal niet. Ik wilde een mooie kleur bij je nieuwe lippenstift (die had ik even daarvoor uitgepakt) en de verkoopster liet me een aantal donkerrose kleuren zien. Deze vond ik de mooiste. Dochter zegt op dat moment, oma heeft die vast mee helpen uitzoeken denk je niet? Mooie gedachte wel.
Vrijdag 23 december 2016. Morgen zijn we in Frankrijk. Vandaag nog even tijd om mijn nagels te lakken. Natuurlijk wordt het de Chanel April. Donkerrose nagels met kerst kan heel goed. De cirkel is rond!
De vergeetachtigheid die haar parten speelt is die avond niet erg aanwezig. Ze geniet van haar mooie nagels en we hebben nog een mooi gesprek. Ze plaagt zelfs mijn vader. Terwijl ze met haar handen wappert om de nagellak sneller te laten drogen komen er ondeugende twinkeltjes in haar mooie grijze ogen als ze langs haar neus weg zegt: Nou de bediening is ook niet meer wat het geweest is. Mijn vader die naar de televisie zit te kijken lacht, staat op en vraagt haar wat wil je drinken. Het is een gouden avond en later zal ik pas beseffen hoe kostbaar deze herinnering is.
Zaterdag 3 januari 2015. Ik sta samen met mijn vader in het uitvaartcentrum in Haarlem waar twee lieve collega's van mij ons zullen begeleiden met de laatste verzorging van mijn moeder die de dag daarvoor overleed. Met een watje en remover haal ik de restjes nagellak van haar nagels. Haar koude handen in mijn warme handen. Natuurlijk krijgen haar nagels opnieuw de kleur April. Die had ze immers zelf uitgezocht!
Woensdag 2 november 2016, mijn vijftigste verjaardag. Op de tafel liggen vijftig cadeautjes, liefdevol verzameld door mijn man en dochter. In een van de pakjes zit een potje nagellak. Donkerrose Chanel April. Ik moet even slikken en mijn man vraagt wat er is. Ik vertel hem van mama, dat zij deze kleur zo mooi vond en van die laatste keren dat ik haar nagels lakte met deze kleur. Goh zegt hij dat wist ik helemaal niet. Ik wilde een mooie kleur bij je nieuwe lippenstift (die had ik even daarvoor uitgepakt) en de verkoopster liet me een aantal donkerrose kleuren zien. Deze vond ik de mooiste. Dochter zegt op dat moment, oma heeft die vast mee helpen uitzoeken denk je niet? Mooie gedachte wel.
Vrijdag 23 december 2016. Morgen zijn we in Frankrijk. Vandaag nog even tijd om mijn nagels te lakken. Natuurlijk wordt het de Chanel April. Donkerrose nagels met kerst kan heel goed. De cirkel is rond!
donderdag 22 december 2016
Traditie
Nog even en we vliegen naar Frankrijk om daar samen met zoon en schoondochter kerst te vieren. Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat ik daar vreselijk veel zin in heb! We gaan daar ook kennis maken met de ouders en broer van schoondochter en met de huisgenoten. Ook in Frankrijk wordt kerst gevierd met cadeautjes onder de boom en was ons al een paar weken geleden gevraagd om een verlanglijstje samen te stellen. Natuurlijk komen wij ook niet
met lege handen, maar wat geef je mensen die je helemaal niet
kent? Dat is nog best lastig!
Via de app kwam er gelukkig aanvullende informatie. De vader van schoondochter is dol op haring en rolmops stond er in zo'n app. Komt dat even goed uit want Nederland is natuurlijk een top land als het om haring gaat. Echter je mag in je handbagage geen eten meenemen en ik zie mezelf niet een Hollandse Nieuwe tussen mijn bloesjes en kerstjurk vleien in de grote koffer. Dan rieken wij daar allemaal naar vis in plaats van naar Chanel of iets dergelijks. Dat wordt dus een potje rolmops en dat is ook linke soep, maar in plastic verpakt tussen wat handdoeken moet dat lukken volgens mijn echtgenoot. Als het niet lukt dan vermoord ik hem ter plekke, want naar azijn ruiken is net zo smerig als naar haring. Brrr. Verder kopen we voor haar paps wel een flesje jenever op Schiphol, dat mag je in zo'n gele tas wel meenemen in het vliegtuig.
Voor mams kwam het advies: ze vindt alles leuk als het maar niks om te eten is en ook geen douchegellen of bodycremmen want ze is overal allergisch voor. Oké, (krabt zich vertwijfeld achter de oren) en wat dan wel? Na even doorvragen bleek dat ze van kunst houdt. Nu had ik natuurlijk mijn pas beschilderde koe in kunnen pakken, want dat is tenslotte echte Hollandse kunst, maar die logeert voorlopig op kantoor. Ineens kreeg in een lumineus idee want net als haring echt Hollands is, hebben wij natuurlijk ook onze oude meesters. Een museumwinkel zou vast soelaas bieden.
Voor de overige aanwezigen bleek het allemaal niet zo moeilijk, de een is dol op make-up en wilde graag een nagellakje en de ander is dol op breien en bliefde wel een mooi wolletje. Nu dat laatste was een kolfje naar mijn hand en bij Wereldwol.nl bestelde ik een streng scrumptious lace met een prachtig patroon van een sjaal in het Engels. Ook de nagellak was een eitje en een Engelse thriller gaf ook geen problemen.
Vandaag was mijn eerste kerstvakantiedag en daarom nodigde ik mijn vader uit om de stad in te gaan om lekker samen te lunchen, maar ook om de kerstkadootjes te kopen voor de Franse familie. Toen mijn moeder nog leefde gingen wij elk jaar samen in de week voor kerst een dag de stad in om de cadeautjes te kopen. Dan gingen we ergens lunchen, hadden samen de grootste lol en aan het eind van de dag zere voeten. Een heerlijke traditie waar we beiden steeds naar uitkeken en nu zette ik deze traditie voort met mijn vader.
We stapten in de metro en gingen eerst naar het Waterlooplein, want we willen die Fransen ook nog iets anders geven, iets uit Nederland en onlangs zag ik bij een stalletje op het Waterlooplein leuke sokken met I Love Amsterdam er op. Dus krijgt iedereen een paar sokken. Dat bleek nog lastiger dan gedacht want de stal die ik voor ogen had stond er vandaag niet en een buurstal had wel sokken maar daar stond I Love Amsterdam op met allemaal wietblaadjes. Dat leek me nu niet zo'n goed idee, want voor je het weet denkt zo'n familie verkeerde dingen van je en we moeten toch wel een beetje netjes voor de dag komen.
Gelukkig bleek er aan de andere kant van de markt nog een stalletje te staan met I Love Amsterdam sokken met schattige grachtenhuisjes met de beroemde geveltjes. Die kunnen we rustig geven. De marktkoopman die stond te blauwbekken achter zijn kraam werd op slag vrolijk toen bleek dat hij 8 paar sokken tegelijk kon slijten en snorde een tasje op waar ik geeneens een dubbeltje voor hoefde te betalen. Ik blij, koopman blij. Win win situatie dus!
Bij het Rembrandthuis kochten we in het museumwinkeltje een mok met de giechel van Rembrandt er op en een mooi notitieblok met de Nachtwacht er op. Hollandser en Kunstiger dan dat kon het niet zijn. De boel werd nog netjes ingepakt en verdween in de grote rugtas van mijn vader. Die had de schat voor de zekerheid meegenomen om alle cadeautjes mee te sjouwen.
Nu moet ik morgen bij de grootgrutter alleen nog een pot rolmopsen scoren en dan zijn we er klaar voor. Dan vleien we zaterdag onze cadeautjes onder de Franse boom en worden wij onderdeel van hun tradities. Mooi toch? Ik hou wel van tradities.
Alleen het vervoer van die rolmops baart me zorgen, daar ben ik toch niet gerust op!
zaterdag 17 december 2016
Koeien schilderen
Gisteren was het jaarlijkse kerst-uitje met de afdeling. Mijn collega's lezen mijn onzindingen hier toch niet dus ik kan het hier rustig zeggen; ik heb namelijk hele lieve en leuke collega's. We zijn nu met zijn tienen en het is een hecht cluppie. Dat is in het dagelijkse werk fijn, want je moet het toch samen doen maar ook tijdens onze uitjes is het fijn. Je mag zijn wie je bent met je eigen aardigheden.
Dat is belangrijk want vaak zie je je collega's meer uren op een dag dan je eigen gezin. Dat is natuurlijk niet helemaal waar, want naast een werkdag blijven en nog zo'n 16 uren over, maar s'nachts slaap ik (althans dat probeer ik) en dan zie ik mijn echtgenoot en andere gezins- en/of familieleden natuurlijk niet.
Meestal gaat er aan ons kerst-uitje wel een activiteit vooraf. We hebben ooit eens een ietwat verlaat sinterklaasspel gedaan waar geen eind aan kwam, we hebben wel eens lootjes getrokken en dan moest je voor de collega op het briefje een cadeautje kopen en een speech houden waarom je dit voor deze persoon had gekocht en wat je het meest waardeert in hem of haar en vorig jaar hebben we gezellig zitten kleien.
Nu ben ik niet zo van de klei en daarom hoopte ik dat het dit jaar iets anders zou zijn en dat was het ook. We gingen koeien schilderen! Niet dat we naar een boerderij gingen en daar in de stal een koebeest gingen opknappen met een verfje, zo van even wat zwart was weer zwart maken, bruin weer bruin en wit weer wit, zodat de beestjes er voor de kerst weer knap bijstonden, nee het waren nepkoeien.
Handgemaakte koeien van papier maché waren het die wij kregen aangereikt van Kelly de workshop juf. Ze had behalve de koeien ook tafelkleden meegenomen, kwasten, potten verf en doekjes om onze handen schoon te maken. Gelukkig ook plastic operatieschorten want ik ben nogal onhandig en voor dat je het weet zit je kantoorjurk onder de verf.
We zaten gezellig met elkaar in een zaaltje van een restaurant, muziekje aan (daar zorgt onze baas altijd voor) kopje thee erbij en verven maar. Waar we normaal gesproken best kunnen kakelen met elkaar was het nu vooral vredig stil, zo ingespannen zat iedereen zijn best te doen om een zo mooi mogelijk beschilderde koe af te leveren.
Lastig vind ik het dan altijd om de kleuren te kiezen. De juf had wel voorbeelden meegenomen en dat bood wel houvast maar als ik bijvoorbeeld een nieuw handwerkproject wil starten dan heb ik lekker de tijd om over de kleuren na te denken en uiteindelijk een keuze te maken. Dat had ik nu niet want de koe moest in twee uurtjes klaar zijn.
Ik koos voor een koperbruine kleur als ondergrond. Dat zou mooi staan op mijn witte dressoir waar ik ook twee koperkleurige waxinelichtjeshouders heb staan. Dan zou ik met goud allemaal kringeltjes maken op mijn koe zodat het een beetje vrolijk beest zou worden. Een zogenaamde kringelkoe! Het was heerlijk rustgevend dat koe-schilderen. Lekker een beetje kwasten totdat hij van top tot teen bedekt was met bruin. Een beetje somber werd hij wel helaas.
Jammer dat de juf geen goudkleurige verf in haar kratje had, maar een beetje mengen met wat geel, wit en een drupje oranje leverde ook een leuk kleurtje op. Dat kringelen bleek nog niet zo eenvoudig maar uiteindelijk lukte het. Net zoals met haken vloeit de drukte uit je hoofd via je handen je hoofd en je lijf uit. Fijn hoor.
Toen de workshop klaar was en de juf de boel weer inpakte bleven er tien koeien beschilderd op tafel staan. De ene nog mooier dan de andere. Wat een creatieve collega's heb ik, al moet ik eerlijk bekennen dat mijn koe toch de somberste was. Ik had toch beter voor andere kleuren kunnen kiezen, maar ja te laat. Niks meer aan te doen. In de aanpalende serre hebben we ze op tafel gezet om ze te laten drogen en gingen wij gezellig een hapje eten met elkaar.
Gisteravond zijn ze met een collega mee naar huis gegaan om daar verder te drogen en dan komen ze maandag mee naar kantoor waar ze een poos op de kast mogen logeren. Daarna mag ze mee naar huis en kan ze hier op de kast. Als ze dan te somber is dan schilder ik haar gewoon over.
Moraal van dit verhaal? Wil je je hoofd eens leeg maken en je collega's/vrienden/familie/buren/clubgenoten eens op een andere manier leren kennen? Gewoon lekker koeien gaan schilderen. Heerlijk!
Dat is belangrijk want vaak zie je je collega's meer uren op een dag dan je eigen gezin. Dat is natuurlijk niet helemaal waar, want naast een werkdag blijven en nog zo'n 16 uren over, maar s'nachts slaap ik (althans dat probeer ik) en dan zie ik mijn echtgenoot en andere gezins- en/of familieleden natuurlijk niet.
Meestal gaat er aan ons kerst-uitje wel een activiteit vooraf. We hebben ooit eens een ietwat verlaat sinterklaasspel gedaan waar geen eind aan kwam, we hebben wel eens lootjes getrokken en dan moest je voor de collega op het briefje een cadeautje kopen en een speech houden waarom je dit voor deze persoon had gekocht en wat je het meest waardeert in hem of haar en vorig jaar hebben we gezellig zitten kleien.
Nu ben ik niet zo van de klei en daarom hoopte ik dat het dit jaar iets anders zou zijn en dat was het ook. We gingen koeien schilderen! Niet dat we naar een boerderij gingen en daar in de stal een koebeest gingen opknappen met een verfje, zo van even wat zwart was weer zwart maken, bruin weer bruin en wit weer wit, zodat de beestjes er voor de kerst weer knap bijstonden, nee het waren nepkoeien.
Handgemaakte koeien van papier maché waren het die wij kregen aangereikt van Kelly de workshop juf. Ze had behalve de koeien ook tafelkleden meegenomen, kwasten, potten verf en doekjes om onze handen schoon te maken. Gelukkig ook plastic operatieschorten want ik ben nogal onhandig en voor dat je het weet zit je kantoorjurk onder de verf.
We zaten gezellig met elkaar in een zaaltje van een restaurant, muziekje aan (daar zorgt onze baas altijd voor) kopje thee erbij en verven maar. Waar we normaal gesproken best kunnen kakelen met elkaar was het nu vooral vredig stil, zo ingespannen zat iedereen zijn best te doen om een zo mooi mogelijk beschilderde koe af te leveren.
Lastig vind ik het dan altijd om de kleuren te kiezen. De juf had wel voorbeelden meegenomen en dat bood wel houvast maar als ik bijvoorbeeld een nieuw handwerkproject wil starten dan heb ik lekker de tijd om over de kleuren na te denken en uiteindelijk een keuze te maken. Dat had ik nu niet want de koe moest in twee uurtjes klaar zijn.
Ik koos voor een koperbruine kleur als ondergrond. Dat zou mooi staan op mijn witte dressoir waar ik ook twee koperkleurige waxinelichtjeshouders heb staan. Dan zou ik met goud allemaal kringeltjes maken op mijn koe zodat het een beetje vrolijk beest zou worden. Een zogenaamde kringelkoe! Het was heerlijk rustgevend dat koe-schilderen. Lekker een beetje kwasten totdat hij van top tot teen bedekt was met bruin. Een beetje somber werd hij wel helaas.
Jammer dat de juf geen goudkleurige verf in haar kratje had, maar een beetje mengen met wat geel, wit en een drupje oranje leverde ook een leuk kleurtje op. Dat kringelen bleek nog niet zo eenvoudig maar uiteindelijk lukte het. Net zoals met haken vloeit de drukte uit je hoofd via je handen je hoofd en je lijf uit. Fijn hoor.
Toen de workshop klaar was en de juf de boel weer inpakte bleven er tien koeien beschilderd op tafel staan. De ene nog mooier dan de andere. Wat een creatieve collega's heb ik, al moet ik eerlijk bekennen dat mijn koe toch de somberste was. Ik had toch beter voor andere kleuren kunnen kiezen, maar ja te laat. Niks meer aan te doen. In de aanpalende serre hebben we ze op tafel gezet om ze te laten drogen en gingen wij gezellig een hapje eten met elkaar.
Gisteravond zijn ze met een collega mee naar huis gegaan om daar verder te drogen en dan komen ze maandag mee naar kantoor waar ze een poos op de kast mogen logeren. Daarna mag ze mee naar huis en kan ze hier op de kast. Als ze dan te somber is dan schilder ik haar gewoon over.
Moraal van dit verhaal? Wil je je hoofd eens leeg maken en je collega's/vrienden/familie/buren/clubgenoten eens op een andere manier leren kennen? Gewoon lekker koeien gaan schilderen. Heerlijk!
woensdag 14 december 2016
Less Kerst Stress
Veertien december vandaag, normaal gesproken om deze tijd zoek ik me een versuffing in de Kerst Allerhande, de Delicious en al die andere bladen met kerstrecepten. Dan liggen de kookboeken en de tijdschriften van het vorige jaar om mij heen en overal plak ik van die handige post-it briefjes om eindelijk gevonden recepten weer terug te kunnen vinden. Net zo lang tot ik punthoofd heb en een kerstmenu bij elkaar heb gesprokkeld wat iedereen die komt eten kan bekoren.
Dan moeten de kerstcadeautjes nog worden ingekocht, het kersttafelkleed gewassen en gestreken (het gaat na kerst schoon de kast in maar komt er altijd gekreukeld weer uit) en moeten er bijpassende servetten gescoord worden. Ondertussen moet er ook nog gewerkt worden, zijn er afdelingsetentjes en is er de kerstlunch op kantoor waar ook nog wat voor gemaakt moet worden. Als het dan eindelijk 24 december was geworden had ik wallen onder mijn ogen en wilde het liefst direct naar bed. Dat laatste is natuurlijk overdreven, maar hectisch waren al mijn decembermaanden sinds ik het huis uit was.
Dit jaar zit ik knus op de bank en haak mijn laatste lapjes voor mijn deken (nog eentje en dan is het af), de Kerst Allerhande en de Delicious heb ik alleen nog maar even doorgebladerd en verder zal het me een zorg zijn wat we gaan eten met de kerst. En dat is echt niet uit onverschilligheid, maar omdat we dit jaar kerst in Frankrijk gaan vieren bij zoon en schoondochter.
Ook is het niet zo dat ik dan maar onverschillig de boel aan hen overlaat, want ik zou graag helpen met boodschappen doen, maar dat wordt een beetje lastig om dat de dag voor kerst allemaal nog te doen. Schoondochter houdt van koken en zij heeft aangegeven dat ze alles al in huis haalt en er zelfs voor zorgt dat in ons huurappartementje alles aanwezig zal zijn voor een ontbijtje. Hoe lief is dat.
Natuurlijk wil ik graag de stoofpeertjes koken, maar ik kan ze moeilijk in een tupperware'tje onder mijn arm meenemen het vliegtuig in. Dat vinden ze bij de douane niet goed. Flauwekul eigenlijk want als we met de auto zouden gaan kan ik dozen vol stoofperen meenemen zonder dat er een haan naar kraait. In de grote koffer die meegaat durf ik het ook niet te stoppen, want stel dat er iets mis gaat dan zit alles onder de stoofperen en ruik ik tijdens het eerste kerstdiner bij zoon en schoondochter niet naar Chanel nummer 5, maar naar l'eau de stoofpeer! Geen beste beurt als je voor het eerst haar familie gaat ontmoeten.
Niks aan te doen. Ik geniet maar van mijn stressloze kerst. Ik hoef alleen nog maar wat cadeautjes te scoren en te zorgen dat de koffer gepakt wordt, mijn goede humeur meenemen, paspoort, fatsoenlijke jurk en schone sokken en klaar is het. Voor de zekerheid zal ik mijn schort ook meenemen zodat ik natuurlijk wel kan assisteren in die Franse keuken.
Ik heb maar besloten er van te genieten. Schoondochter houdt van koken dus er komt straks vast een heerlijk kerstdiner op tafel en het is zo en zo natuurlijk heerlijk om mijn kind weer eens te kunnen knuffelen.
Volgend jaar komen ze (als ze willen) gewoon hier en ga ik weer in de ren je rot stand. Maar nu even niet. Nu maak ik me alleen druk welke kleur nagellak er nog mee moet. En prakkezeer ik nog over welk haakwerkje er mee gaat. De deken in aanbouw blijft thuis, want die ga ik hier in elkaar zetten en de rand er aan maken, maar ik wil toch wel wat te haken meenemen. We zijn daar vijf dagen dus er zal vast wel een uurtje over schieten om wat te haken. Tenslotte is het vakantie! Maar wat gaat er mee? Aan welk project ga ik nu dan beginnen? Oeps toch een tikkie stress!
Dan moeten de kerstcadeautjes nog worden ingekocht, het kersttafelkleed gewassen en gestreken (het gaat na kerst schoon de kast in maar komt er altijd gekreukeld weer uit) en moeten er bijpassende servetten gescoord worden. Ondertussen moet er ook nog gewerkt worden, zijn er afdelingsetentjes en is er de kerstlunch op kantoor waar ook nog wat voor gemaakt moet worden. Als het dan eindelijk 24 december was geworden had ik wallen onder mijn ogen en wilde het liefst direct naar bed. Dat laatste is natuurlijk overdreven, maar hectisch waren al mijn decembermaanden sinds ik het huis uit was.
Dit jaar zit ik knus op de bank en haak mijn laatste lapjes voor mijn deken (nog eentje en dan is het af), de Kerst Allerhande en de Delicious heb ik alleen nog maar even doorgebladerd en verder zal het me een zorg zijn wat we gaan eten met de kerst. En dat is echt niet uit onverschilligheid, maar omdat we dit jaar kerst in Frankrijk gaan vieren bij zoon en schoondochter.
Ook is het niet zo dat ik dan maar onverschillig de boel aan hen overlaat, want ik zou graag helpen met boodschappen doen, maar dat wordt een beetje lastig om dat de dag voor kerst allemaal nog te doen. Schoondochter houdt van koken en zij heeft aangegeven dat ze alles al in huis haalt en er zelfs voor zorgt dat in ons huurappartementje alles aanwezig zal zijn voor een ontbijtje. Hoe lief is dat.
Natuurlijk wil ik graag de stoofpeertjes koken, maar ik kan ze moeilijk in een tupperware'tje onder mijn arm meenemen het vliegtuig in. Dat vinden ze bij de douane niet goed. Flauwekul eigenlijk want als we met de auto zouden gaan kan ik dozen vol stoofperen meenemen zonder dat er een haan naar kraait. In de grote koffer die meegaat durf ik het ook niet te stoppen, want stel dat er iets mis gaat dan zit alles onder de stoofperen en ruik ik tijdens het eerste kerstdiner bij zoon en schoondochter niet naar Chanel nummer 5, maar naar l'eau de stoofpeer! Geen beste beurt als je voor het eerst haar familie gaat ontmoeten.
Niks aan te doen. Ik geniet maar van mijn stressloze kerst. Ik hoef alleen nog maar wat cadeautjes te scoren en te zorgen dat de koffer gepakt wordt, mijn goede humeur meenemen, paspoort, fatsoenlijke jurk en schone sokken en klaar is het. Voor de zekerheid zal ik mijn schort ook meenemen zodat ik natuurlijk wel kan assisteren in die Franse keuken.
Ik heb maar besloten er van te genieten. Schoondochter houdt van koken dus er komt straks vast een heerlijk kerstdiner op tafel en het is zo en zo natuurlijk heerlijk om mijn kind weer eens te kunnen knuffelen.
Volgend jaar komen ze (als ze willen) gewoon hier en ga ik weer in de ren je rot stand. Maar nu even niet. Nu maak ik me alleen druk welke kleur nagellak er nog mee moet. En prakkezeer ik nog over welk haakwerkje er mee gaat. De deken in aanbouw blijft thuis, want die ga ik hier in elkaar zetten en de rand er aan maken, maar ik wil toch wel wat te haken meenemen. We zijn daar vijf dagen dus er zal vast wel een uurtje over schieten om wat te haken. Tenslotte is het vakantie! Maar wat gaat er mee? Aan welk project ga ik nu dan beginnen? Oeps toch een tikkie stress!
zaterdag 10 december 2016
Huisvrouw
Door mijn nieuwsgierigheid naar het woord zuigtechniek (zie blog van gisteren) googelde ik dus naar de vakken die men vroeger op de huishoudschool kreeg. Dat bleek een openbaring, want op de "spinazieacademie" zoals deze opleiding ook wel denigrerend werd genoemd werd je als meisje klaar gestoomd voor de functie van huishoudster, dienstbode of tot huisvrouw. En die opleidingen bleken niet misselijk zo bleek.
Nog maar een paar decennia geleden was het heel gewoon dat je als vrouw stopte met werken als je ging trouwen en zeker als er een baby kwam. Ongeacht wat je daarvoor had gedaan dan werd je huisvrouw! Bij menig vrouw stond het in haar paspoort. Nu was het beroep van huisvrouw een aantal decennia geleden natuurlijk een veel zwaardere functie dan nu, want toen had je amper apparaten die het leven van een huisvrouw een stuk aangenamer maakten. De was ging op de hand, eten koken was nog best tijdrovend want voorgesneden groenten en kant en klaar maaltijden bestonden nog niet. Meestal waren er ook een hoopje kinderen waar voor gezorgd moest worden alsmede een echtgenoot die verwachtte dat de krant gestreken klaarlag bij zijn pantoffels voor de kolenkachel. Ja dat waren me nog eens tijden.
Op zo'n huishoudschool was het buffelen. Ik kwam een leerplan tegen op internet voor Het Getuigschrift Hulp in der Huishouding. Die opleiding duurde 2 jaar en dan had je 49 uur les in de week. Negenenveertig uur!!!!!!! Als je het diploma voor Dienstboden wilde halen dan was je drie jaar onder de pannen en zat je 54 uur per week op school!
Ga er maar aanstaan.
Wie leert er heden ten dage nog hoe een petroleumtoestel te reinigen? U zult nu zeggen, maar we hebben helemaal geen petroleumstellen meer en dat klopt, maar ook weer niet want die stelletjes zijn hartstikke hip onder de culi's van deze wereld om een heerlijk stoofpotje te laten sudderen maar die hebben vast geen flauw benul hoe zo'n apparaat te reinigen. Wat weer heel gevaarlijk kan zijn!
"Werkverdeeling" bijvoorbeeld, het bespreken van de dagelijksche taak van de huisvrouw. Ik denk dat geen enkele huisvrouw van tegenwoordig nog de taken bespreekt. Alhoewel ze bespreken het wel maar in de drukke dagelijkse gang van zaken is het meer van "ruim je rotzooi" toch eens op tegen de kinderen of "verschoon jij even de kattenbak" tegen de echtgenoot om vervolgens zelf per mail de bestelling van de boodschappen naar de grootgrutter te versturen die dat met een klein vrachtwagentje bij je thuis brengt. Dat ging vroeger dus heel anders. Toen verliepen huishoudens nog geordend. Volgens een strak plan. Maandag de was, dinsdag de strijk, woensdag stoffen en dweilen, donderdag het natte werk, vrijdag de boodschappen en zaterdag werd het hele huis met bezemen gekeerd om er op zondag spic en span bij te zitten. Die rustdag op zondag had je ook wel nodig als huisvrouw want je was dan afgepeigerd en op maandag begon de hele riedel weer opnieuw. Week in week uit, jaar na jaar! Pffff. Petje af hoor.
Natuurlijk ben ik zelf ook een huisvrouw al noem ik mezelf nooit een huisvrouw. Als iemand mij vraagt wat mijn beroep is dan ben ik een P&O mevrouw. Daar heb ik voor geleerd en heb ik een paar diploma's voor. Voor het vak van huisvrouw heb ik nooit een papiertje gehaald.
Wel een gedegen opleiding gehad. Dat wel, want het huishouden doen, de waschbehandeling, het koken en de fraaie handwerken heb ik van mijn moeder geleerd. En zij weer van haar moeder die nog strenger in de leer was als het om het huishouden ging.
Gisteravond heb ik uren gestudeerd op het vakkenpakket van de huishoudschool en ik kwam tot de trieste conclusie dat ik een huisvrouw van niks ben. Dat wist ik natuurlijk al, maar als ik examen had moeten doen in die vakken had ik waarschijnlijk alleen met koken in de praktijk en theorie een goed cijfer gehaald. Het is maar goed dus dat ik een ander beroep heb, maar nooit, echt nooit meer zal ik minder denken over een huisvrouw die opgeleid is op de huishoudschool. Eigenlijk is het schandalig dat een afgestudeerd advocaat de letters mr. voor zijn/haar naam krijgt en de huisvrouw een titel ontbeert. Ik vind eigenlijk dat iemand met het diploma van de huishoudschool de titel gih voor haar naam moet krijgen. Grootmeesteres in den Huishouding. Maar dat zal wel niet meer gebeuren. Het vak van huisvrouw sterft langzaam maar zeker uit. Zo gaat dat.
En dan ga ik nu gauw mijn wasch uit het machien halen en hem in de droger stoppen. Lang leve de techniek!
VAKKEN
Nog maar een paar decennia geleden was het heel gewoon dat je als vrouw stopte met werken als je ging trouwen en zeker als er een baby kwam. Ongeacht wat je daarvoor had gedaan dan werd je huisvrouw! Bij menig vrouw stond het in haar paspoort. Nu was het beroep van huisvrouw een aantal decennia geleden natuurlijk een veel zwaardere functie dan nu, want toen had je amper apparaten die het leven van een huisvrouw een stuk aangenamer maakten. De was ging op de hand, eten koken was nog best tijdrovend want voorgesneden groenten en kant en klaar maaltijden bestonden nog niet. Meestal waren er ook een hoopje kinderen waar voor gezorgd moest worden alsmede een echtgenoot die verwachtte dat de krant gestreken klaarlag bij zijn pantoffels voor de kolenkachel. Ja dat waren me nog eens tijden.
Op zo'n huishoudschool was het buffelen. Ik kwam een leerplan tegen op internet voor Het Getuigschrift Hulp in der Huishouding. Die opleiding duurde 2 jaar en dan had je 49 uur les in de week. Negenenveertig uur!!!!!!! Als je het diploma voor Dienstboden wilde halen dan was je drie jaar onder de pannen en zat je 54 uur per week op school!
Ga er maar aanstaan.
Wie leert er heden ten dage nog hoe een petroleumtoestel te reinigen? U zult nu zeggen, maar we hebben helemaal geen petroleumstellen meer en dat klopt, maar ook weer niet want die stelletjes zijn hartstikke hip onder de culi's van deze wereld om een heerlijk stoofpotje te laten sudderen maar die hebben vast geen flauw benul hoe zo'n apparaat te reinigen. Wat weer heel gevaarlijk kan zijn!
"Werkverdeeling" bijvoorbeeld, het bespreken van de dagelijksche taak van de huisvrouw. Ik denk dat geen enkele huisvrouw van tegenwoordig nog de taken bespreekt. Alhoewel ze bespreken het wel maar in de drukke dagelijkse gang van zaken is het meer van "ruim je rotzooi" toch eens op tegen de kinderen of "verschoon jij even de kattenbak" tegen de echtgenoot om vervolgens zelf per mail de bestelling van de boodschappen naar de grootgrutter te versturen die dat met een klein vrachtwagentje bij je thuis brengt. Dat ging vroeger dus heel anders. Toen verliepen huishoudens nog geordend. Volgens een strak plan. Maandag de was, dinsdag de strijk, woensdag stoffen en dweilen, donderdag het natte werk, vrijdag de boodschappen en zaterdag werd het hele huis met bezemen gekeerd om er op zondag spic en span bij te zitten. Die rustdag op zondag had je ook wel nodig als huisvrouw want je was dan afgepeigerd en op maandag begon de hele riedel weer opnieuw. Week in week uit, jaar na jaar! Pffff. Petje af hoor.
Natuurlijk ben ik zelf ook een huisvrouw al noem ik mezelf nooit een huisvrouw. Als iemand mij vraagt wat mijn beroep is dan ben ik een P&O mevrouw. Daar heb ik voor geleerd en heb ik een paar diploma's voor. Voor het vak van huisvrouw heb ik nooit een papiertje gehaald.
Wel een gedegen opleiding gehad. Dat wel, want het huishouden doen, de waschbehandeling, het koken en de fraaie handwerken heb ik van mijn moeder geleerd. En zij weer van haar moeder die nog strenger in de leer was als het om het huishouden ging.
Gisteravond heb ik uren gestudeerd op het vakkenpakket van de huishoudschool en ik kwam tot de trieste conclusie dat ik een huisvrouw van niks ben. Dat wist ik natuurlijk al, maar als ik examen had moeten doen in die vakken had ik waarschijnlijk alleen met koken in de praktijk en theorie een goed cijfer gehaald. Het is maar goed dus dat ik een ander beroep heb, maar nooit, echt nooit meer zal ik minder denken over een huisvrouw die opgeleid is op de huishoudschool. Eigenlijk is het schandalig dat een afgestudeerd advocaat de letters mr. voor zijn/haar naam krijgt en de huisvrouw een titel ontbeert. Ik vind eigenlijk dat iemand met het diploma van de huishoudschool de titel gih voor haar naam moet krijgen. Grootmeesteres in den Huishouding. Maar dat zal wel niet meer gebeuren. Het vak van huisvrouw sterft langzaam maar zeker uit. Zo gaat dat.
En dan ga ik nu gauw mijn wasch uit het machien halen en hem in de droger stoppen. Lang leve de techniek!
VAKKEN
Uren per week | VERDEELING DER LEEFSTOF | |||||
Huishoudkunde praktijk | 2 | (1e jaar) Het onderhoud van houtwerk; poetsen en schuren van metalen (eenvoudige voorwerpen) messen slijpen, ragen en stofafnemen, dweilen, glazen zeemen, afwasschen. Dagelijksche beurt van lampen en petroleumtoestellen, schoenen poetsen. Het schoonmaken van fonteintjes en gootsteenen. het reiningen van werkmateriaal. Tafeldekken. | ||||
Huishoudkunde praktijk | 2 | (2e jaar) Als in het 1e jaar - lastiger bewerkingen en moelijker stukken. Potlooden. Schoonmaker van kasten. Dagelijksche en groote beurt van eenvoudige vertrekken en slaapkamers. Onderhoud van vloeren en vloerbedekkingen. Tafeldekken en dienen (eenvoudig diner). | ||||
Huishoudkunde theorie | 1 | (2e jaar) Eenvoudige warenkennis van
de grondstoffen voor vloer-, raam- en wandbekleeding, voor huisraad en
werkmateriaal. Het bespreken van de dagelijksche taak van de huisvrouw. Werkverdeeling. |
||||
Koken praktijk | 2 | (1e jaar) Het bereiden van eenvoudige bouillon en magere soepen, het braden van groot en klein vleesch, het koken van visch, het koken en stoven van groenten, het koken van aardappelen, het bereiden van eenvoudige toespijzen en het verwerken van resten. Het leeren werken met stoomkoker en hooikist. | ||||
Koken praktijk | 4 | (2e jaar) Als in het 1e jaar. Het rbaden van wild en gevogelte, het bakken van eenvoudige taarten en koekjes, het bereiden van koude en warme pudingen, het klaarmaken van ziekekostjes en vegetarische gerechten. het conserveeren van groenten en vruchten. | ||||
Koken theorie | 1 1/2 | (1e jaar) Het bespreken van de
recepten. Het behandelen van de eischen waaraan een goede keuken, keukengereedschappen, fornuis en brandstoffen moeten voldoen. Eenvoudige warenkennis van de meest gebruikt wordende levensmiddelen. |
||||
Koken theorie | 2 | (2e jaar) Het bespreken van de
recepten. Voedingsleer: samenstelling, verteerbaarheid en prijs van de voornaamste levensmiddelen. Spijsvertering. Het samenstellen van maaltijden. Vegetarische en ziekevoeding. Herhaling van het voorgaande. 1e en 2e jaar. |
||||
Knippen en naaien | 3 | (1e jaar) Herhaling van de stukken in
de Voorbereidende klasse gemaakt: sloop, rok, vroek, hemd, bovenrok,
kinderjurkje, reformschort. Eenvoudige zuigelingen kleeding. |
||||
Knippen en naaien | 3 | (2e jaar) Het overnemen van patronen
uit modeplaten. Het naknippen van een model. Het veranderen van
patronen. Het naaien van een flanellen hemd, jongenshemd, onderlijfje, stofrok, kinderschort, nachtjapon. |
||||
Verstellen | 2 | (1e jaar) Verstellen van eenvoudige huishoudgoed en van kleedingstukken door stoppen, mazen, breien en stukjes in zetten. | ||||
Verstellen | 2 | (2e jaar) Als in het eerste jaar. Moeielijke stukken. | ||||
Waschbehandeling praktijk | 2 1/2 | (1e jaar) Het rekken, mangelen en
vouwen van eenvoudig huishoudgoed. Het strijken van eenvoudig
lijfgoed. Het wasschen van wit goed en gekleurd katoen. Stijven met gekookte stijfsel. |
||||
Waschbehandeling praktijk | 2 1/2 | (2e jaar) Als in het eerste jaar.
Moeielijke stukken als: tafellinnen, groote schorten, nachtjaponnen,
gevoerde japonnen. Glanzen. Het wasschen van wollen en zijden stoffen, vitrages, kant en handschoenen. |
||||
Waschbehandeling theorie | 1 | (1e jaar) Het bespreken van de moeilijkheden aan bovenstaande werkzaamheden verbonden en het geven van recepten. | ||||
Waschbehandeling theorie | 1 | (2e jaar) Als in het eerste jaar. De inrichting van een linnenkast en vuilgoedkast. De behandeling van waschgoed van zieken. |
||||
Teekenen praktijk | 2 | (1e jaar; praktijk) Het teekenen van letters en van eenvoudige versiering voor de te maken stukken. | ||||
Teekenen praktijk | 1 | (2e jaar) Als 1e jaar. | ||||
Teekenen theorie | 1 | (1e jaar) Ornamentleer. Besprekingen om juiste begrippen aan te brengen omtrent eene eenvoudige maar oordeelkundige versiering. | ||||
Teekenen theorie | 1 | (2e jaar) Als 1e jaar. | ||||
Fraaie handwerken (praktijk) | 2 | (1e jaar) Het versieren van het
vervaardigde huishoudgoed door letters, festons, open naaisel, franje
enz Het versieren van kleedingstukken, door smockwerk, siersteken, eenvoudig borduurwerk, geweven galons enz. |
||||
Fraaie handwerken (praktijk) | 1 | Het maken en versieren van voorwerpen als kussens, buffet- en tafelkleeden enz. | ||||
Gezondheidsleer | 1 | (1e jaar) Het aanbrengen van eengie
kennis van den bouw van het menschelijk lichaam en van de
hoofdverrichting van zijne organen. Boek: Ons lichaam en onze gezondheid van Dr. Vitus Bruinsma. |
||||
Boekhouden Nederlandsche taal Rekenen Kennis der natuur |
etc..... | etc..... | ||||
TOTAAL | 49 uren per week |
vrijdag 9 december 2016
Zuigtechniek
Gisteren had ik een reisdag. Eerst naar Zwolle en dat was een mooi ritje zo over de A28 met hier en daar nog wat bomen in herfsttinten. In Zwolle lagen de IJssel en de uiterwaarden er prachtig bij en na gedane zaken ging ik monter op weg naar de volgende afspraak. Over dezelfde A28 zoefde ik naar Utrecht en onderweg besloot de zon haar stralen op onze aardkorst te strooien en daarmee verfde ze prachtige randjes aan de wolken die nog boven het land hingen.
Terwijl ik genoot van deze onverwachte schilderkunst werd ik ingehaald door een grauw wit busje met daarop de tekst: Zuigtechniek. Het busje was oud en krakkemikkig en dat woord stond er maar een beetje gek op. Waarschijnlijk waren de overige letters er af gevallen of versleten, maar dat ene woord triggerde mijn belangstelling.
Want om wat voor zuigtechniek hadden wij het hier? Nu heb je op zo'n autorit, behalve goed op de weg te letten, niet veel te doen dus zat tijd om eens over dat woord na te denken. Het lijkt mij dat je verschillende soorten zuigtechniek hebt.
Bijvoorbeeld onze goede vriend de stofzuiger heeft deze techniek en het ene merk zal vast beter zuigen dan het andere en dan komt het natuurlijk ook op de bestuurder aan van dit apparaat. Ook die hebben allemaal hun eigen techniek. Neem nou het stofzuiggebeuren hier in huis. Als mijn echtgenoot de stofzuiger hanteert dan wordt er goed gezogen, beter dan als ik dat doe. Ik sla per abuis nog wel eens een stukje over.
Dat ligt dus vast aan mijn zuigtechniek. Zou je daar vroeger op de huishoudschool als meisje zijnde les in hebben gehad? Het eerste uur strijken, het tweede uur soppen en het derde uur zuigtechniek? Ik kon achter het stuur gezeten niet even googelen maar werd wel nieuwsgierig hoe het er op zo'n huishoudschool aan toe ging.
Als tandarts moet je natuurlijk ook de zuigtechniek onder de knie hebben. Wie heeft er geen gruwelbeelden in zijn hoofd van een tandarts of assistente die dat ellendige zuigapparaat te ver achter in je strot duwt zodat je bijna het loodje legt. Nee een tandarts(assistente) met een goede zuigtechniek is wat mij betreft onontbeerlijk.
Als beginnend moeder had ik een baby die ietwat te vroeg geboren was waardoor zijn zuigtechniek niet optimaal was, dat is later allemaal goed gekomen maar ik kon het beeld van mijn tevreden aan zijn flesje lurkende kind nu niet direct rijmen met het woord op dat oude busje.
Net toen ik me af zat te vragen wat voor zuigtechnieken je nog meer kon bedenken begon mijn TruusTruus te roepen dat ik de afslag moest nemen en daar was ik warempel al in Utrecht. Van het busje met zijn zielige zuigtechniek was inmiddels geen spoor meer te bekennen.
Thuis ging ik toch eens aan de google en wat bleek. Ik zat echt helemaal op het verkeerde spoor. Want niks geen stofzuigertechnieken, geen zuigtechnieken van baby's of tandartsen. Nee het ging hier om het grotere werk. Grondzuigen!
Je hebt namelijk verschillende zuigtechnieken die men gebruikt om zand en andere grondlagen weg te zuigen. Om huizen te bouwen of zand weg te zuigen uit de zee, noem maar op. Het is zelfs mogelijk dat als je een kelder onder je huis wilt dat er zo'n groot zuigapparaat het zand onder je huis weg zuigt en voila daar is je kelder. Trappetje installeren, wandjes neerzetten en bekleden en aanleggen maar die wijnkelder of hobbykamer.
Je hebt vacuümzuigtechnieken, je hebt de kooikerzuigtechniek en je hebt hele speciale zuigtechnieken. Joost mag weten wat het inhoud maar eenvoudig is het allemaal niet.
En dat had ik nu allemaal niet geweten als ik niet op de A28 tussen Zwolle en Utrecht een oud, grauw, wit busje was tegengekomen met dat ene woord. Zo leer je nog eens wat. En die kelder daar ga ik over nadenken.
PS. Op de huishoudschool werd er niet gestofzuigd, maar daar over later.
Terwijl ik genoot van deze onverwachte schilderkunst werd ik ingehaald door een grauw wit busje met daarop de tekst: Zuigtechniek. Het busje was oud en krakkemikkig en dat woord stond er maar een beetje gek op. Waarschijnlijk waren de overige letters er af gevallen of versleten, maar dat ene woord triggerde mijn belangstelling.
Want om wat voor zuigtechniek hadden wij het hier? Nu heb je op zo'n autorit, behalve goed op de weg te letten, niet veel te doen dus zat tijd om eens over dat woord na te denken. Het lijkt mij dat je verschillende soorten zuigtechniek hebt.
Bijvoorbeeld onze goede vriend de stofzuiger heeft deze techniek en het ene merk zal vast beter zuigen dan het andere en dan komt het natuurlijk ook op de bestuurder aan van dit apparaat. Ook die hebben allemaal hun eigen techniek. Neem nou het stofzuiggebeuren hier in huis. Als mijn echtgenoot de stofzuiger hanteert dan wordt er goed gezogen, beter dan als ik dat doe. Ik sla per abuis nog wel eens een stukje over.
Dat ligt dus vast aan mijn zuigtechniek. Zou je daar vroeger op de huishoudschool als meisje zijnde les in hebben gehad? Het eerste uur strijken, het tweede uur soppen en het derde uur zuigtechniek? Ik kon achter het stuur gezeten niet even googelen maar werd wel nieuwsgierig hoe het er op zo'n huishoudschool aan toe ging.
Als tandarts moet je natuurlijk ook de zuigtechniek onder de knie hebben. Wie heeft er geen gruwelbeelden in zijn hoofd van een tandarts of assistente die dat ellendige zuigapparaat te ver achter in je strot duwt zodat je bijna het loodje legt. Nee een tandarts(assistente) met een goede zuigtechniek is wat mij betreft onontbeerlijk.
Als beginnend moeder had ik een baby die ietwat te vroeg geboren was waardoor zijn zuigtechniek niet optimaal was, dat is later allemaal goed gekomen maar ik kon het beeld van mijn tevreden aan zijn flesje lurkende kind nu niet direct rijmen met het woord op dat oude busje.
Net toen ik me af zat te vragen wat voor zuigtechnieken je nog meer kon bedenken begon mijn TruusTruus te roepen dat ik de afslag moest nemen en daar was ik warempel al in Utrecht. Van het busje met zijn zielige zuigtechniek was inmiddels geen spoor meer te bekennen.
Thuis ging ik toch eens aan de google en wat bleek. Ik zat echt helemaal op het verkeerde spoor. Want niks geen stofzuigertechnieken, geen zuigtechnieken van baby's of tandartsen. Nee het ging hier om het grotere werk. Grondzuigen!
Je hebt namelijk verschillende zuigtechnieken die men gebruikt om zand en andere grondlagen weg te zuigen. Om huizen te bouwen of zand weg te zuigen uit de zee, noem maar op. Het is zelfs mogelijk dat als je een kelder onder je huis wilt dat er zo'n groot zuigapparaat het zand onder je huis weg zuigt en voila daar is je kelder. Trappetje installeren, wandjes neerzetten en bekleden en aanleggen maar die wijnkelder of hobbykamer.
Je hebt vacuümzuigtechnieken, je hebt de kooikerzuigtechniek en je hebt hele speciale zuigtechnieken. Joost mag weten wat het inhoud maar eenvoudig is het allemaal niet.
En dat had ik nu allemaal niet geweten als ik niet op de A28 tussen Zwolle en Utrecht een oud, grauw, wit busje was tegengekomen met dat ene woord. Zo leer je nog eens wat. En die kelder daar ga ik over nadenken.
PS. Op de huishoudschool werd er niet gestofzuigd, maar daar over later.
dinsdag 6 december 2016
Wisseling van de wacht
De Sint heeft zijn hielen nog niet gelicht of het is al overal kerst. Zo ook in het zaaltje waar ik elke dinsdagavond yogales heb. Dit is in een zaaltje in een buurthuis waar overdag ook andere activiteiten zijn. Zo staat er een een boekenkast in het halletje waar je boeken uit mee kunt nemen en zelf ook weer boeken kunt plaatsen. Ik hoop altijd nog stiekem dat het laatste deel van een trilogie er staat, maar tot nog toe niks hoor.
In het zaaltje zelf wordt er overdag dus flink geknutseld, gerummikupt, gesjoeld, geklaverjast, gestoeldanst en flink veel koffie geleut tijdens de inloopochtenden. Ik heb zo'n vermoeden dat dat zaaltje een fijn toevluchtsoord is voor eenzame (oudere) mensen. Fijn dat het er is, maar daar moet ik allemaal aan denken als ik op mijn matje lig en mijn best doe om de yoga oefeningen goed uit te voeren. Dan hoop ik maar dat de gordijnen goed dicht zitten en dat er geen pottenkijkers zijn, want het zal er best gek uitzien, zo'n 12 vrouwen op hun matje in allerlei rangen en standen.
Vanavond was het best een bijzondere les. Het was koud buiten dus ik had me al met veel pijn en moeite van de bank afgeschopt en me in mijn yogakloffie gehesen en was toch maar met yogamat, kussentje en dekentje in de auto gestapt en naar het zaaltje aan de andere kant van het dorp gereden.
In het halletje was het koud en tijdens het uittrekken van de schoenen loerde ik nog even in de boekenkast voor nieuwe exemplaren. Op kousenvoeten betrad ik het zaaltje, daar was het gelukkig iets minder koud en daar hing een vredige kerststemming. Op een tafeltje tussen twee ramen stond al een versierde kerstboom. Onder de boom stond een kleumerig stalletje met armzalige herders en daarvoor stond een soort van electrisch open haardje te zuchten en te steunen. Aan de muren hingen her en der wat kerstslingers, het zag er allemaal gezellig uit.
Normaal gesproken verwacht je een herrie van jewelste als 12 vrouwen in een ruimte zijn. Een kippenhok is er meestal niks bij, maar hier in ons lesje niks van al hoor. Iedereen houdt zijn kakel alleen de yogajuf geeft uitleg hoe we de oefeningen moeten uitvoeren. Toen we daar zo met zijn allen op onze matjes lagen viel het ineens op wat een herrie het haardje maakte. Het haalde ons helemaal uit onze concentratie. Gelukkig zat er een stekker aan dat ding en konden we hem uitzetten.
Het was een knusse les, zo bij de lichtjes van de kerstboom, bij de eindoefening waarbij totale ontspanning verlangd wordt droomde ik toch een beetje weg totdat ik iets voelde prikken onder mijn matje. Onder mijn linkerbil zat een bobbel die niet lekker lag. Een beetje schuiven hielp niet maar opstaan om te onderzoeken wat de bobbel was ging ook niet want dan zou ik de andere dames storen die wel in totale ontspanning op hun mat lagen. Hier en daar hoorde ik zelfs een klein snurkje!
Nu kunnen mijn billen best wat hebben, doorgaans zijn ze erg makkelijk, maar nu begon mijn linkerbil toch erg uit zijn humeur te raken en van de weeromstuit begon de rechter ook een duit in het zakje te doen. Daarop begon mijn rechteronderrug ook een potje mee te mopperen. Die is de hele week al chagrijnig en ik had nu juist zo gehoopt hem in een goed humeur te krijgen door de yoga oefeningen. Dat leek te lukken tot de bult onder links zich manifesteerde.
Ik was blij toen het erop zat en ik mijn matje kon oprollen. En de bult? Dat was een verdwaalde pepernoot. Blijkbaar was er voor dat de kerstboom was opgezet toch nog eerst Sinterklaas gevierd in het zaaltje. Enfin ik hoop maar dat ze plezier hebben gehad.
Op weg naar huis, met een deuk in mijn linkerbil, had ineens het halve dorp de balkonnetjes versierd met kerstlichtjes en stonden er ineens overal weer van die befaamde driehoekjes met licht voor de ramen.
Dag Sinterklaas, Welkom kerst! Zo snel kan het gaan!
In het zaaltje zelf wordt er overdag dus flink geknutseld, gerummikupt, gesjoeld, geklaverjast, gestoeldanst en flink veel koffie geleut tijdens de inloopochtenden. Ik heb zo'n vermoeden dat dat zaaltje een fijn toevluchtsoord is voor eenzame (oudere) mensen. Fijn dat het er is, maar daar moet ik allemaal aan denken als ik op mijn matje lig en mijn best doe om de yoga oefeningen goed uit te voeren. Dan hoop ik maar dat de gordijnen goed dicht zitten en dat er geen pottenkijkers zijn, want het zal er best gek uitzien, zo'n 12 vrouwen op hun matje in allerlei rangen en standen.
Vanavond was het best een bijzondere les. Het was koud buiten dus ik had me al met veel pijn en moeite van de bank afgeschopt en me in mijn yogakloffie gehesen en was toch maar met yogamat, kussentje en dekentje in de auto gestapt en naar het zaaltje aan de andere kant van het dorp gereden.
In het halletje was het koud en tijdens het uittrekken van de schoenen loerde ik nog even in de boekenkast voor nieuwe exemplaren. Op kousenvoeten betrad ik het zaaltje, daar was het gelukkig iets minder koud en daar hing een vredige kerststemming. Op een tafeltje tussen twee ramen stond al een versierde kerstboom. Onder de boom stond een kleumerig stalletje met armzalige herders en daarvoor stond een soort van electrisch open haardje te zuchten en te steunen. Aan de muren hingen her en der wat kerstslingers, het zag er allemaal gezellig uit.
Normaal gesproken verwacht je een herrie van jewelste als 12 vrouwen in een ruimte zijn. Een kippenhok is er meestal niks bij, maar hier in ons lesje niks van al hoor. Iedereen houdt zijn kakel alleen de yogajuf geeft uitleg hoe we de oefeningen moeten uitvoeren. Toen we daar zo met zijn allen op onze matjes lagen viel het ineens op wat een herrie het haardje maakte. Het haalde ons helemaal uit onze concentratie. Gelukkig zat er een stekker aan dat ding en konden we hem uitzetten.
Het was een knusse les, zo bij de lichtjes van de kerstboom, bij de eindoefening waarbij totale ontspanning verlangd wordt droomde ik toch een beetje weg totdat ik iets voelde prikken onder mijn matje. Onder mijn linkerbil zat een bobbel die niet lekker lag. Een beetje schuiven hielp niet maar opstaan om te onderzoeken wat de bobbel was ging ook niet want dan zou ik de andere dames storen die wel in totale ontspanning op hun mat lagen. Hier en daar hoorde ik zelfs een klein snurkje!
Nu kunnen mijn billen best wat hebben, doorgaans zijn ze erg makkelijk, maar nu begon mijn linkerbil toch erg uit zijn humeur te raken en van de weeromstuit begon de rechter ook een duit in het zakje te doen. Daarop begon mijn rechteronderrug ook een potje mee te mopperen. Die is de hele week al chagrijnig en ik had nu juist zo gehoopt hem in een goed humeur te krijgen door de yoga oefeningen. Dat leek te lukken tot de bult onder links zich manifesteerde.
Ik was blij toen het erop zat en ik mijn matje kon oprollen. En de bult? Dat was een verdwaalde pepernoot. Blijkbaar was er voor dat de kerstboom was opgezet toch nog eerst Sinterklaas gevierd in het zaaltje. Enfin ik hoop maar dat ze plezier hebben gehad.
Op weg naar huis, met een deuk in mijn linkerbil, had ineens het halve dorp de balkonnetjes versierd met kerstlichtjes en stonden er ineens overal weer van die befaamde driehoekjes met licht voor de ramen.
Dag Sinterklaas, Welkom kerst! Zo snel kan het gaan!
zondag 4 december 2016
Natuurlijk Sinterklaas
Je draait je even om en ineens is het december! Een gezellige maand maar ook oh zo druk. Gister vierden we Pakjesavond. Voor de tweede keer zonder mijn moeder, voor de eerste keer zonder onze zoon en voor de eerste keer dat er geen kinderen meer in de Goedheiligman geloven. Mijn neefje van 9 is afgelopen zomer ingewijd in het geheim van Sinterklaas, al bracht ik hem nog wel even aan het twijfelen toen hij mij dit vertelde en ik hem vroeg, nee joh echt? Bestaat Sinterklaas niet? Nou dat hadden ze mij ook wel eens eerder kunnen vertellen. Een klein momentje tuinde hij er in, maar hij kent zijn tante, gaf me een liefkozend tikje op mijn arm en zei toen: Doe niet zo raar, je weet toch zelf wel dat jij altijd de cadeautjes koopt!
Natuurlijk werd het een gezellige avond en werden we weer verwend door de Sint, annex degene die het lootje had getrokken. Ik kreeg een houten tonnetje vol met heerlijke badspullen en ik kreeg de agenda voor 2017 van Seasons met recepten, ideeën om je huis of tuin te decoreren en prachtige natuurplaatjes. Blij mee!
Toen we gisteravond weer naar huis reden vroor het al een beetje en het werd een beetje mistig. Geen fijne combinatie voor het verkeer maar het maakte wel dat we vanmorgen wakker werden in een prachtige, berijpte wereld. De tuin zag er beeldschoon uit. De laatste roosjes die nog dapper een poging deden om uit te bloeien waren door moeder natuur voorzien van een zilveren randje aan de blaadjes en de rozenbottels hadden allemaal een mutsje op van ijs.
Zoveel schoonheid, helemaal voor niets, daar moet je van genieten. Dus zette ik een kop koffie en aanschouwde al die pracht en drukte. De drukte kwam van de vogels. Het vogelrestaurant is nu een week open en wordt druk bezocht. Koolmezen, mussen, pimpelmezen, merels en een roodborstje komen telkens een hapje eten. Het is een drukte van jewelste en zo gezellig om naar te kijken. De pindakaaspot is wel erg favoriet, helaas ook bij de eksters en de kauwen die alle mogelijke moeite doen om er maar bij te komen. Als het eenmaal lukt dan hakken ze verwoed in de pindakaasbrij waarbij de klodders pindakaas in het rond vliegen. Slordige beesten zijn het met slechte tafelmanieren.
Gelukkig zijn daar dan de merels en het roodborstje die alles weer netjes stofzuigen. Toen ik vanmiddag terugkwam van een wandelingetje zag ik dat we een nieuwe bezoeker hadden. Wel een oude bekende, de halsbandparkiet. Hij zat op de pindakoker en keek olijk naar binnen. Vorig jaar hadden we ze ook in de tuin en de ervaring leert, als er een over de schutting is dan volgen er meer. De eksters en de kauwen zijn bang voor deze grote, groene vogels met hun rode snavels, maar de kleintjes trekken zich er niks van aan en nemen gewoon een ander gerecht.
Jammer is wel dat met al dat vogelbezoek er van haken niks terecht komt. Dat gaat namelijk niet goed samen, haken en in de tuin koekeloeren. Menig toertje moet weer uitgehaald worden. Terwijl ik die deken zo graag af wil hebben, maar ja het is een hobby en het moet wel leuk blijven. Straks als de schemer valt dan valt er niet zoveel meer te koekeloeren en dan ga ik eerst een pannetje soep maken en dan nog fijn een poosje haken. Nog even een beetje rust voordat de grote kerstgekte weer losbarst. Even genieten van december want je draait je om en het is ineens januari!
Natuurlijk werd het een gezellige avond en werden we weer verwend door de Sint, annex degene die het lootje had getrokken. Ik kreeg een houten tonnetje vol met heerlijke badspullen en ik kreeg de agenda voor 2017 van Seasons met recepten, ideeën om je huis of tuin te decoreren en prachtige natuurplaatjes. Blij mee!
Toen we gisteravond weer naar huis reden vroor het al een beetje en het werd een beetje mistig. Geen fijne combinatie voor het verkeer maar het maakte wel dat we vanmorgen wakker werden in een prachtige, berijpte wereld. De tuin zag er beeldschoon uit. De laatste roosjes die nog dapper een poging deden om uit te bloeien waren door moeder natuur voorzien van een zilveren randje aan de blaadjes en de rozenbottels hadden allemaal een mutsje op van ijs.
Zoveel schoonheid, helemaal voor niets, daar moet je van genieten. Dus zette ik een kop koffie en aanschouwde al die pracht en drukte. De drukte kwam van de vogels. Het vogelrestaurant is nu een week open en wordt druk bezocht. Koolmezen, mussen, pimpelmezen, merels en een roodborstje komen telkens een hapje eten. Het is een drukte van jewelste en zo gezellig om naar te kijken. De pindakaaspot is wel erg favoriet, helaas ook bij de eksters en de kauwen die alle mogelijke moeite doen om er maar bij te komen. Als het eenmaal lukt dan hakken ze verwoed in de pindakaasbrij waarbij de klodders pindakaas in het rond vliegen. Slordige beesten zijn het met slechte tafelmanieren.
Gelukkig zijn daar dan de merels en het roodborstje die alles weer netjes stofzuigen. Toen ik vanmiddag terugkwam van een wandelingetje zag ik dat we een nieuwe bezoeker hadden. Wel een oude bekende, de halsbandparkiet. Hij zat op de pindakoker en keek olijk naar binnen. Vorig jaar hadden we ze ook in de tuin en de ervaring leert, als er een over de schutting is dan volgen er meer. De eksters en de kauwen zijn bang voor deze grote, groene vogels met hun rode snavels, maar de kleintjes trekken zich er niks van aan en nemen gewoon een ander gerecht.
Jammer is wel dat met al dat vogelbezoek er van haken niks terecht komt. Dat gaat namelijk niet goed samen, haken en in de tuin koekeloeren. Menig toertje moet weer uitgehaald worden. Terwijl ik die deken zo graag af wil hebben, maar ja het is een hobby en het moet wel leuk blijven. Straks als de schemer valt dan valt er niet zoveel meer te koekeloeren en dan ga ik eerst een pannetje soep maken en dan nog fijn een poosje haken. Nog even een beetje rust voordat de grote kerstgekte weer losbarst. Even genieten van december want je draait je om en het is ineens januari!
zondag 27 november 2016
Nieuw menu!
Het vogelrestaurant hadden we tijdelijk even gesloten, omdat de buren van verderop (jonge mensen die begeleidt zelfstandig wonen) elke dag hele broden op de schuur gooiden. Dat was natuurlijk een walhalla voor de duiven, eksters, meeuwen en andere grote brutale vogels. Die beesten waren zo gretig dat ze hele boterhammen in hun snavel meegritsten en dat was natuurlijk veel te zwaar waardoor ze de buit steeds maar lieten vallen in onze tuin. Daar maakten de duiven dankbaar gebruik van en al gauw leek het hier wel een duivenopvang. Op zich nog niet zo'n probleem want ze ruimden de boel netjes op, maar ondanks herhaaldelijk verzoek gingen ze niet netjes naar het toilet maar poepten ze overal waar ze maar wilden. Opruimen ho maar!
Er moesten dus harde maatregelen genomen worden. Allereerst gingen we praten met de buren van verderop of ze op een andere manier wilden voeren. Gelukkig werkten ze mee en toen de vogels merkten dat er niks meer te halen viel dropen ze af en kwamen niet meer terug. Dat duurde wel een poosje hoor en het is natuurlijk sneu als vogel zijnde dat een gratis restaurant zomaar gesloten wordt en dat jij je kostje ergens anders vandaan moet halen.
Bij de duiven duurde het wat langer, die liepen al mopperend door de tuin te waggelen en gingen nog steeds overal waar ze kwamen naar het toilet. Nu heb ik twee leuke buurjongens en toen de jongste van zeven met zijn waterpistool eens een duif natspoot omdat die wel erg brutaal kwam bedelen bleek dat de oplossing. Mijn echtgenoot schafte ook een waterpistool aan. Zo'n duif raak je niet zomaar en van een straaltje water krijgt zo'n beest ook niks maar het bleek wel afdoende. Op een gegeven moment bleven ze op veilige afstand en konden wij gewoon weer buiten zitten in die laatste warme dagen van september zonder dat je getrakteerd werd op een flinke portie duivenpoep.
Het werd kouder en daar waren de koolmezen en de pimpelmezen weer. Voor hen hadden we speciaal een voederbol gekocht waar je vetbollen in kunt doen en waar de grote vogels niet bij kunnen.
Alleen snapten ze niet dat ze even naar binnen moesten wippen om wat lekkers te pakken en dus hing die bol daar voor jan met de korte achternaam terwijl de mezen verontwaardigd op de rand van de schutting zaten te kwetteren waar of dat voer bleef? Tja en wat doe je dan?
Dan open je het vogelrestaurant maar weer. Gisteren waren we bij een groot tuincentrum in Ter Aar. Elk jaar in november bezoeken we dit centrum met mijn oom en tante. Het is dan al helemaal versierd voor kerst met leuke kerstdorpjes en lichtjes en sprookjestaferelen voor de kleintjes. We genoten van al het kerstspul en ik kocht nog tulpenbollen. Vorig jaar had ik amper tulpen in de tuin in de lente en dat wil ik dit voorjaar wel. Vanmiddag heb ik dus 75 tulpenbollen in de tuin gezet en nog vijf narcissenbollen. Ik heb ze zachtjes toegedekt en ze toegefluisterd dat ze maar lekker moeten gaan slapen om over een paar maanden een glorieuze entree te maken. Ze beloofden het allemaal.
Om de mezen tegemoet te komen kochten we een nieuwe silo voor de pinda's en eentje voor vogelzaad. Om ze eens extra te verwennen kocht ik ook een houdertje voor vogelpindakaas en hing vanmiddag de silo's in de seringenboom en het pindakaashoudertje aan een spijker aan de schuur. Vol belangstelling zaten de mezen dit te bekijken vanaf het dak van de overburen. Toen alles klaar was openden we het restaurant en ging ik naar binnen om met een koppie thee vanaf de bank te bekijken hoe druk het in het restaurant zou worden en of het nieuwe menu een beetje zou aan slaan. Nou niks van dat al. Er heeft zich nog geen een mees gemeld.
Alleen een duif zat een poosje op de rand van de schutting. Die is nu zijn hele familie aan het halen ben ik bang.
Er moesten dus harde maatregelen genomen worden. Allereerst gingen we praten met de buren van verderop of ze op een andere manier wilden voeren. Gelukkig werkten ze mee en toen de vogels merkten dat er niks meer te halen viel dropen ze af en kwamen niet meer terug. Dat duurde wel een poosje hoor en het is natuurlijk sneu als vogel zijnde dat een gratis restaurant zomaar gesloten wordt en dat jij je kostje ergens anders vandaan moet halen.
Bij de duiven duurde het wat langer, die liepen al mopperend door de tuin te waggelen en gingen nog steeds overal waar ze kwamen naar het toilet. Nu heb ik twee leuke buurjongens en toen de jongste van zeven met zijn waterpistool eens een duif natspoot omdat die wel erg brutaal kwam bedelen bleek dat de oplossing. Mijn echtgenoot schafte ook een waterpistool aan. Zo'n duif raak je niet zomaar en van een straaltje water krijgt zo'n beest ook niks maar het bleek wel afdoende. Op een gegeven moment bleven ze op veilige afstand en konden wij gewoon weer buiten zitten in die laatste warme dagen van september zonder dat je getrakteerd werd op een flinke portie duivenpoep.
Het werd kouder en daar waren de koolmezen en de pimpelmezen weer. Voor hen hadden we speciaal een voederbol gekocht waar je vetbollen in kunt doen en waar de grote vogels niet bij kunnen.
Alleen snapten ze niet dat ze even naar binnen moesten wippen om wat lekkers te pakken en dus hing die bol daar voor jan met de korte achternaam terwijl de mezen verontwaardigd op de rand van de schutting zaten te kwetteren waar of dat voer bleef? Tja en wat doe je dan?
Dan open je het vogelrestaurant maar weer. Gisteren waren we bij een groot tuincentrum in Ter Aar. Elk jaar in november bezoeken we dit centrum met mijn oom en tante. Het is dan al helemaal versierd voor kerst met leuke kerstdorpjes en lichtjes en sprookjestaferelen voor de kleintjes. We genoten van al het kerstspul en ik kocht nog tulpenbollen. Vorig jaar had ik amper tulpen in de tuin in de lente en dat wil ik dit voorjaar wel. Vanmiddag heb ik dus 75 tulpenbollen in de tuin gezet en nog vijf narcissenbollen. Ik heb ze zachtjes toegedekt en ze toegefluisterd dat ze maar lekker moeten gaan slapen om over een paar maanden een glorieuze entree te maken. Ze beloofden het allemaal.
Om de mezen tegemoet te komen kochten we een nieuwe silo voor de pinda's en eentje voor vogelzaad. Om ze eens extra te verwennen kocht ik ook een houdertje voor vogelpindakaas en hing vanmiddag de silo's in de seringenboom en het pindakaashoudertje aan een spijker aan de schuur. Vol belangstelling zaten de mezen dit te bekijken vanaf het dak van de overburen. Toen alles klaar was openden we het restaurant en ging ik naar binnen om met een koppie thee vanaf de bank te bekijken hoe druk het in het restaurant zou worden en of het nieuwe menu een beetje zou aan slaan. Nou niks van dat al. Er heeft zich nog geen een mees gemeld.
Alleen een duif zat een poosje op de rand van de schutting. Die is nu zijn hele familie aan het halen ben ik bang.
donderdag 24 november 2016
Op je gezondheid............
Zo na het eten, als de vaat in de machine staat mag ik graag op de bank ploffen en even op het wereldwijdeweb buurten. De blogs van mijn medeblogsters lezen, me vergapen aan al die mooie creaties die zij tentoonstellen op hun blog, even langs Facebook en tot slot even snuffelen op twitter of er nog gekke dingen zijn gebeurd. Leuk, gezellig en ontspannend!
In de categorie "het moet niet gekker worden" kwam ik vandaag op twitter een bericht tegen op de site van de Linda over een dame die elke dag een lepeltje sperma weghapt! Jawel lieve lezers, u leest het goed. Deze Engelse dame roert elke morgen een lepeltje sperma door haar smoothie. Je moet er maar zin in hebben, dacht ik toen ik dat las met net een heerlijk bordje verse boerenkoolstamppot achter mijn kiezen.
Zo'n bericht laat mij niet los en stemt me tot nadenken. Het gaat om beautyblogger Tracey die zweert bij het spul en beweert dat het haar immuunsysteem enorm ten goede komt, ze voelt zich nooit meer down en ze heeft nooit meer griep! Ja ja. Het zal wel, maar hoe komt ze aan het spul? Ze is namelijk niet getrouwd en je loopt niet even naar de supermarkt voor een kloddertje sperma. Nee ze heeft een vriend bereid gevonden om drie keer in de week te leveren. Dat zie ik dan voor mij: vriend zorgt voor spul in potje en stapt met potje in de auto/tram/bus/op de fiets om de boel te bezorgen. Of vriend belt aan bij Tracey; zegt goedemorgen hier is de bezorger, Tracey levert bakje/potje/schaaltje, vriend trekt zich even terug (of niet want wellicht wil Tracey zeker weten dat de boel vers is) zet het potje/bakje/schaaltje op het aanrecht, wenst haar een prettige dag en vertrekt weer.
Waarop Tracey de blender al aan heeft gezet en nu een schepje van het kwakje bij de yoghurt en de bananen mikt en de rest in een tupperware'tje in de koelkast zet naast een prakje rode kool van gister en een stukje brie. Toen ben ik gestopt met denken want beelden van een Tracey die met een gelukzalig glimlachje de smoothie achterover slaat wilde ik niet zien.
Tracey doet trouwens meer met het spul want ze smeert het ook op haar toet tegen hardnekkige uitslag en schijnt daar een babyzacht velletje van te krijgen. Iets natuurlijkers voor je huid bestaat er niet beweert deze dame.
En nu voorzie ik grote economische gevolgen. Want stel dat iedere vrouw aan haar man of vriend vraagt lever mij drie keer per week een portie sperma en die dames mikken dat dan in hun smoothie of smeren het op hun kop, nou dan kunnen de fabrikanten van gezichtscremmetjes wel inpakken. Ik voorzie grote faillissementen van de Chanelletjes, Niveaatjes en de dokter van der Hoogjes. Want waarom zou je nog betalen voor een dure creme op je kop als het vers naast je in bed ligt?
Ik dacht ook aan al die mannen die hun best moeten doen om goede kwaliteit te leveren. De eerste weken is het misschien leuk, maar op den duur zal het toch niet meevallen om voor constante aanvoer te moeten zorgen. Voor werkgevers klinkt het leuk, je vrouwelijke werknemers nooit meer griep omdat ze aan de spermasmoothie zitten, maar daarentegen raken je mannelijke werknemers misschien ernstig verzwakt omdat die constant aan de bak moeten. Nee dat wordt allemaal nog niet zo eenvoudig.
Nu ben ik zelf een enorme liefhebber van een lekker creme'pje op mijn kop en de eerlijkheid gebied me dat ik daar behoorlijk wat geld aan uitgeef. Nu staat het idee van Tracey mij helemaal niet aan, sterker nog ik walg er van, maar het scheelt wel veel geld. Misschien is het dus even doorbijten.
Daarom polste ik mijn echtgenoot maar eens nadat ik eerst een fijn kopje thee voor hem had gezet en hem een overheerlijk speculaasje had gepresenteerd vroeg ik hem zo langs mijn neus weg of hij mij drie keer in de week een portie wilde leveren. Zijn eerste reactie was of ik wel goed bij mijn hoofd was en de tweede waarvoor ik dat in vredesnaam nodig had. Op mijn uitleg van smoothie, goed tegen griep, een heerlijk zacht huidje en een flinke besparing op cosmeticakosten verslikte hij zich van schrik bijna in zijn speculaas. Toen hij weer was uitgehoest was zijn antwoord kort maar krachtig: NEE.
Nou toen nam ik ook maar een speculaasje. Minder goed voor je gezondheid, maar wel veel lekkerder!
In de categorie "het moet niet gekker worden" kwam ik vandaag op twitter een bericht tegen op de site van de Linda over een dame die elke dag een lepeltje sperma weghapt! Jawel lieve lezers, u leest het goed. Deze Engelse dame roert elke morgen een lepeltje sperma door haar smoothie. Je moet er maar zin in hebben, dacht ik toen ik dat las met net een heerlijk bordje verse boerenkoolstamppot achter mijn kiezen.
Zo'n bericht laat mij niet los en stemt me tot nadenken. Het gaat om beautyblogger Tracey die zweert bij het spul en beweert dat het haar immuunsysteem enorm ten goede komt, ze voelt zich nooit meer down en ze heeft nooit meer griep! Ja ja. Het zal wel, maar hoe komt ze aan het spul? Ze is namelijk niet getrouwd en je loopt niet even naar de supermarkt voor een kloddertje sperma. Nee ze heeft een vriend bereid gevonden om drie keer in de week te leveren. Dat zie ik dan voor mij: vriend zorgt voor spul in potje en stapt met potje in de auto/tram/bus/op de fiets om de boel te bezorgen. Of vriend belt aan bij Tracey; zegt goedemorgen hier is de bezorger, Tracey levert bakje/potje/schaaltje, vriend trekt zich even terug (of niet want wellicht wil Tracey zeker weten dat de boel vers is) zet het potje/bakje/schaaltje op het aanrecht, wenst haar een prettige dag en vertrekt weer.
Waarop Tracey de blender al aan heeft gezet en nu een schepje van het kwakje bij de yoghurt en de bananen mikt en de rest in een tupperware'tje in de koelkast zet naast een prakje rode kool van gister en een stukje brie. Toen ben ik gestopt met denken want beelden van een Tracey die met een gelukzalig glimlachje de smoothie achterover slaat wilde ik niet zien.
Tracey doet trouwens meer met het spul want ze smeert het ook op haar toet tegen hardnekkige uitslag en schijnt daar een babyzacht velletje van te krijgen. Iets natuurlijkers voor je huid bestaat er niet beweert deze dame.
En nu voorzie ik grote economische gevolgen. Want stel dat iedere vrouw aan haar man of vriend vraagt lever mij drie keer per week een portie sperma en die dames mikken dat dan in hun smoothie of smeren het op hun kop, nou dan kunnen de fabrikanten van gezichtscremmetjes wel inpakken. Ik voorzie grote faillissementen van de Chanelletjes, Niveaatjes en de dokter van der Hoogjes. Want waarom zou je nog betalen voor een dure creme op je kop als het vers naast je in bed ligt?
Ik dacht ook aan al die mannen die hun best moeten doen om goede kwaliteit te leveren. De eerste weken is het misschien leuk, maar op den duur zal het toch niet meevallen om voor constante aanvoer te moeten zorgen. Voor werkgevers klinkt het leuk, je vrouwelijke werknemers nooit meer griep omdat ze aan de spermasmoothie zitten, maar daarentegen raken je mannelijke werknemers misschien ernstig verzwakt omdat die constant aan de bak moeten. Nee dat wordt allemaal nog niet zo eenvoudig.
Nu ben ik zelf een enorme liefhebber van een lekker creme'pje op mijn kop en de eerlijkheid gebied me dat ik daar behoorlijk wat geld aan uitgeef. Nu staat het idee van Tracey mij helemaal niet aan, sterker nog ik walg er van, maar het scheelt wel veel geld. Misschien is het dus even doorbijten.
Daarom polste ik mijn echtgenoot maar eens nadat ik eerst een fijn kopje thee voor hem had gezet en hem een overheerlijk speculaasje had gepresenteerd vroeg ik hem zo langs mijn neus weg of hij mij drie keer in de week een portie wilde leveren. Zijn eerste reactie was of ik wel goed bij mijn hoofd was en de tweede waarvoor ik dat in vredesnaam nodig had. Op mijn uitleg van smoothie, goed tegen griep, een heerlijk zacht huidje en een flinke besparing op cosmeticakosten verslikte hij zich van schrik bijna in zijn speculaas. Toen hij weer was uitgehoest was zijn antwoord kort maar krachtig: NEE.
Nou toen nam ik ook maar een speculaasje. Minder goed voor je gezondheid, maar wel veel lekkerder!
Abonneren op:
Posts (Atom)