23 + 1

Vanmiddag werd mij de vraag gesteld;  hoe lang is het nu geleden dat jouw man is overleden? 23 maanden en 1 dag geleden, antwoordde ik. Oh dus twee jaar al. Ja bijna twee jaar. Tja dan zal het toch een soort van makkelijker worden, denk ik, dan zal het verdriet toch......... En daar stopte mijn gesprekspartner en ze keek me aan. Haar niet uitgesproken woorden lagen zomaar, pats, tussen ons in op de tafel!

Die woorden lagen daar alsof we scrabble zaten te spelen en Wel, Over en Zijn nog in het spel moesten worden gelegd om het spel af te ronden. Klaar! Over! En door!

Ik keek haar aan en zij keek mij aan en het ongemakkelijke schuiven op een stoel begon en het zoeken naar woorden, want ze wilde het niet bagataliseren, maar toch nu zo na twee jaar...... en weer viel ze stil. 

Inmiddels kan ik er regelmatig over praten zonder dat mijn stem trilt en zonder dat de tranen sproeien, lang niet altijd, maar vanmiddag lukte het om kalm te antwoorden dat het inderdaad bijna twee jaar geleden is en dat het verdriet nog altijd even groot is en het gemis elke dag een beetje groter wordt. 

Maar dat verdriet zal toch wel minder worden? Waarop ik antwoordde dat ik dat niet zo ervaar, maar dat het me steeds beter lukt om het met me mee te nemen. Het zit in mijn rugzak en het gaat elke dag, overal en altijd met me mee. En dat is goed, want ik heb geaccepteerd dat dit de rest van mijn leven bij me zal blijven. Dat dit de prijs is die ik betaal omdat het om echte liefde gaat. Dat het houden van nog altijd net zo diep is. Dat ik me nog altijd verbonden met hem voel. 

Dat het niet makkelijk is om hier mee te leven is een ander verhaal. Dat je elke dag leeft met een groot gevoel van heimwee, en dat die heimwee de ene keer je keel afknijpt en dat het een andere keer heimwee met een glimlach is. Genieten én verdrieten. 

Oh zei ze, tja ach en nu wil ik graag even je bloeddruk opnemen. Gelukkig was deze goed en nadat andere zaken waren afgehandeld wandelde ik weer naar huis. 

Al de hele avond denk ik na over dit bijzondere gesprek en verwonder ik mij er over hoe het voor veel mensen zo ongemakkelijk is om over de dood en rouw te praten. Dat het nog zover weggestopt zit in onze cultuur. Dat er aangenomen wordt dat het even een nare periode is als je een dierbare verliest, maar dat het op enig moment over moet zijn. 

Nu is rouwen heel persoonlijk en ieder doet dat op zijn of haar eigen manier en kan het best zo zijn dat het voor iemand voelt alsof het over is, maar ik blijf het gek vinden dat er blijkbaar een soort van termijn bestaat dat het maar over moet zijn. 

Dat het niet over is, wil niet zeggen dat ik niet leef. Ik geniet van mijn kinderen, heb fantastische gesprekken met Arthur en het is een feestje om bij hem te zijn. Net zoals met zijn broertje die al bijna weer een half jaar is en me met zijn lieve lachjes betoverd. Mijn familie en vrienden met wie ik kan lachen en met wie ik ook samen herinneringen aan hem kan en mag ophalen. Ik geniet van mijn werk en ben dus absoluut geen zielige weduwe.

Dit blogje is ook niet voor bedoeld om medelijden op te wekken, want er is geen noodzaak voor medelijden, maar ik schreef het op omdat het gesprek zo in mijn hoofd bleef zitten. Omdat het zo ongemakkelijk voelde, omdat ik voelde dat ze misschien wél bedoelde of aannam dat het nu wel over zou (moeten) zijn. 

En dat is het niet, ook al is het al 23 maanden en 1 dag geleden dat mijn lief verloor. En morgen, na 23 maanden en 2 dagen is het een gewone dinsdag en is er weer een nieuwe dag en zal het er ook zijn! 

Wat ze dan wel had kunnen vragen? Nou misschien, hoe ervaar je het nu? 

Taart

 Omdat ik gemiddeld 36 uur per week werk ben ik om de week op vrijdag vrij. Meestal staan die vrijdagen in het teken van wat huishoudklussen, boodschappen en andere afspraken die niet in het weekend kunnen. 

Deze week had ik geen afspraken in de agenda staan voor mijn lange weekend en dat voelde een beetje als een kleine vakantie. Natuurlijk waren er de gebruikelijke dingen van boodschappen, huishouden want het huis wordt nu eenmaal niet vanzelf schoon en de was, strijk en bezoek aan mijn vader, maar de rest van de dagen kon ik helemaal invullen zoals ik zelf wilde. 

Daar was ik na alle hectische weken ook wel een beetje aan toe en ik besloot om er dan ook een soort vakantieweekend van te maken en iets leuks te doen. Waar had ik zin in? De tuin, daar had ik zin in, om gewoon een beetje in de tuin te rommelen. Een struik te snoeien en misschien nog even wat primula's halen voor de potten op het rek, om de boel wat op te fleuren. 

Vrijdagochtend was ik al vroeg in de tuin. Er valt al best wat te zien. Hier en daar bloeit er al een krokus, de helleborus doet het goed en overal bloeien de sneeuwklokjes. Ook is er al weer aardig wat onkruid waar ik maar eens mee aan de slag ging. Tim vond het wel gezellig en scharrelde om me heen totdat hij ineens naar binnen sprintte. Het begon te regenen en Tim houdt niet van regen. Nu vind ik een paar spetjes niet erg, maar al snel regende het behoorlijk. Geen tuindag dus. 

Binnen, met een kop koffie op de bank bezocht ik de site van de Intr@tuin om te zien of het kattengrid in de aanbieding was en neusde even gezellig online rond. Ik zag een workshop voor kinderen voorbij komen en dat zou leuk zijn om met Arthur te doen in de vakantie, maar dan is meneer bij papy en mamy in Parijs dus dat lukt niet. Even verderop zag ik een workshop waarbij je een bloementaartje maakt. 

Dat zag er leuk uit en heb ik nou altijd al eens willen doen. Toevallig was het op zaterdag de 17e. Kwam dat even mooi uit voor mijn minivakantie. Ik moest er wel even voor in de auto zitten, maar dat gaf niet. En dus zat ik gisteren al om 10.15 in de auto en reed naar Lisse. In het tuincentrum aangekomen was er niemand te vinden in het restaurant, waar de workshop gegeven zou worden en wist eerst niemand waar het was, maar uiteindelijk moest ik me melden in de bloemenshop. 

Er bleken nog 5 andere vrouwen deel te nemen. Een groepje van drie vriendinnen en twee collega's. De workshop werd niet gehouden in het restaurant, maar in de shop zelf aan de counter. De dame had 6 schotels met oase klaargezet en er stonden 6 emmertjes met bloemen en een voorbeeldtaartje in het midden. We kregen koffie of thee met wat lekkers en hup steken maar. 

Ik had me er iets anders bij voorgesteld, want de dame legde wel iets uit, maar bleef gewoon bezig met boeketten maken en andere klanten helpen en de andere dames waren gezellig met hun eigen vriendinnen/collega aan het kletsen dus er was weinig interactie, maar dat gaf niet. Na 45 minuten (de workshop zou twee uur duren) waren we klaar en met het resultaat was ik erg tevreden. 

Mijn taart zette ik in de auto en deed nog een rondje tuincentrum om wat primulaatjes en kattengrid te halen en een snackje voor Tim en reed toen naar mijn vader. Dat lag mooi op de route. Eind van de middag was ik weer thuis waar ik samen met Tim de primulaatjes nog een plekje kon geven. 

Vanmorgen werd ik wakker van de regen en een luid spinnende kat op het voeteneind, dus ook vandaag wordt het niet echt tuinweer. Dat geeft niet want er zijn nog genoeg huishoudelijke klusjes én kan ik lekker genieten van mijn bloementaartje zo op de laatste dag van mijn minivakantie!

Ga ik vaker doen!