dinsdag 31 december 2019

Fijne jaarwisseling!

En zo zijn we dan op de laatste dag van het jaar aangeland. Niet alleen de laatste dag van het jaar maar ook van een decennium! Nog even en dan rollen we met zijn allen zo de jaren twintig in! Waar is de tijd gebleven. Toen we van 1999 naar 2000 gingen waren we nog in de stress of alle computers het wel zouden blijven doen en nu is het al weer twintig jaar later!

Afscheid van een jaar nemen dat bijna voorbij is maakt me altijd een klein beetje melancholisch, een klein beetje maar hoor, want mijn glas is altijd halfvol. Maar als het een goed jaar was dan past zo'n jaar als een fijne jas en van het nieuwe jaar moet je nog maar afwachten of hij je lekker gaat passen.

2019 was een vriendelijk jaar voor ons. Dit jaar geen enkele ziekenhuisopname voor mijn man. Hoe heerlijk dat is, is niet in woorden uit te drukken, dat is alleen maar iets om heel dankbaar om te zijn en heel hard hopen dat dit in 2020 ook zo zal zijn.

We hebben dit jaar weer genoten van ons kleinkind Arthur en waren supertrots op onze zoon die een mooie promotie maakte in Frankrijk en zo'n lieve vader is voor dat kleine mannetje. Ook waren we supertrots op onze dochter die dit jaar haar bachelor rechten haalde en in een keer door mocht stromen naar haar master!

Ook is de band met onze schoondochter door de bezoekjes over en weer weer versterkt. Zo gastvrij is ze en laat ze ons op en top opa en oma zijn. We zijn rijk met deze lieverd in ons gezin.

We hadden diverse geplande en spontane familie uitjes en etentjes en dat is toch altijd een rijkdom hoor als je het gezellig kunt hebben.

Nee ik kan niks dan goeds zeggen over 2019 dus neem ik weemoedig afscheid van dit mooie jaar!

Ik dank ook de lezers van mijn blog voor hun vrolijke berichtjes en wat was het fijn om weer van jullie blogs te kunnen genieten.

Het werk is klaar, ik heb nu vijf dagen vrij, de oliebollen zijn gebakken (niet door mij maar door mijn broer), de boeuf Bourguignon pruttelt zachtjes in de pan en het huis is aan kant. Straks komt dochter, mijn vader en mijn broer en zijn gezin en dan eten we eerst een bordje boeuf en gaan dan samen naar het nieuwe jaar!

Proost (nu nog met een kopje thee, maar vanavond om 12.00 uur met champagne).


zondag 29 december 2019

Vuurwerk!

Ik hou niet van vuurwerk! Ziezo dat is eruit. Tenminste ik hou niet van het letterlijke vuurwerk wat over een paar dagen om twaalf uur de lucht in gaat. Daar heb ik een hekel aan. Sterker nog, op zijn Amsterdams; ik heb er een pesthekel aan!

Dat is een dingetje hier in huis want mijn echtgenoot houdt juist heel veel van vuurwerk en die verstookt dus ook graag een paar pijlen aan het begin van een nieuw jaar. Vroeger als klein jongetje mocht het niet van zijn ouders en wat niet mag wordt natuurlijk almaar begeerlijker en dus heeft hij zodra hij op eigen benen stond altijd wat vuurwerk gehad om het nieuwe jaar in te luiden.

Gelukkig hanteren wij al ruim 27 jaar het principe Leven en laten Leven dus hebben we er wel een verschillende mening over, maar nooit onenigheid. Wat dat betreft kunnen meneer Trump en meneer Poetin nog een voorbeeld aan ons nemen. Dat principe zouden zij ook eens moeten hanteren.

Nu las ik eens een verhaal van een oude Indische dame die perse vuurwerk af wilde steken elk jaar. Het was als vrouw echt niet gebruikelijk om dat te kopen en dus kocht haar man dit voor haar, terwijl hij er ook een hekel aan had. Het moest vuurwerk zijn met luide knallen en dat wilde ze niet zomaar, nee er zat een goede reden achter, namelijk dat die harde knallen de boze geesten van het oude jaar laten verdwijnen en dat het nieuwe jaar schoon kan beginnen.

In gedachten zag ik het voor me, zo'n oud breekbaar Indisch dametje die op haar sloffen om middernacht met een grote sigaar zo'n vuurpijl aansteekt om de boze geesten voor haar familie weg te jagen. Dat is toch eigenlijk pure liefde!

Sinds ik dat weet bedenk ik me maar dat mijn man met zijn vuurwerk ook de boze geesten wegjaagt voor zijn gezin en familie. Dat is dan toch een mooie gedachte.

Ik hou wel van vuurwerk in muziek. Van een groot Philharmonisch orkest dat een muziekstuk in al zijn facetten opzweept naar een denderend einde. Van de zomer woonden we een concert bij in het concertgebouw in Amsterdam, daar speelde het Noord Nederlands orkest allerlei filmmuziek en van dat vuurwerk geniet ik nog steeds na.

Ook mag er best wat vuurwerk in de keuken zijn! Lekkere gerechten met verschillende smaakexplosies, dat is meer mijn ding.

Kortom er mag best een beetje vuurwerk zijn in het dagelijkse leven, want anders wordt het wel een erge saaie, gezapige boel. Bovendien schijnt het een hele boel boze geesten te schelen en dat is natuurlijk mooi meegenomen!




vrijdag 27 december 2019

2,2,1,2,2 en 5!

Nee de titel van dit blogje verwijst niet naar de voetbaluitslagen of de lotto of de toto, het is een verwijzing naar mijn kerstvakantie! 😀

Deze week moest ik bijvoorbeeld maandag en dinsdag werken, woensdag en donderdag was het kerst en dus was ik vrij. Vandaag ook een dag gewerkt en nu is het weer twee dagen weekend. Maandag en dinsdag dan weer twee dagen aan de slag en vanaf 1 januari vijf dagen vrij! 

Bij een uitvaartorganisatie kun je nu eenmaal niet je deur sluiten. Hoe verdrietig ook, mensen gaan ook met de feestdagen dood en dat betekent dat mijn collega's aan het werk zijn. Hoewel ik op het hoofdkantoor werk en met de feitelijke uitvaartzorg dus eigenlijk niets van doen heb is ook ons kantoor gewoon open en moet er op onze afdeling altijd iemand zijn. 

We zijn met zijn zevenen en elk jaar kijken we dan ook wie er vrij wil en wie er vrij kan zijn en dat gaat altijd zonder morren. Dit jaar mocht ik vandaag het fort bewaken en dat hoefde ik zelfs niet alleen te doen want mijn manager was er ook. De parkeerplaats was lang niet vol vanmorgen en ik was in een mum van tijd in Almere want er was geen kip op de weg. 

Zo'n dag werken is best prettig omdat je veel achterstallige klusjes kunt doen en dat geeft weer een prettig gevoel zo aan het eind van het jaar. Dingen afmaken en afronden. Als het even kan schoon het nieuwe jaar in, met een agenda met maagdelijke witte bladzijden. Al gaat dat laatste niet op voor het werk want daar staan al weer nieuwe afspraken in voor 2020. 

Al met al was het een prima dag en zeker omdat hij muzikaal omlijst werd door de Top 2000. 
Dat vind ik altijd zo'n gezellige traditie zo de laatste dagen van het oude jaar. 

Nog twee dagen vrij, twee dagen werken en dan is het al weer 2020. Op naar het nieuwe jaar en naar vijf dagen vrij! 







woensdag 25 december 2019

Vrolijk Kerstfeest!

De zon schijnt en ik zit met een lekker kopje koffie op de bank en heb zicht op een tuin vol vogels!
In de seringenboom zitten niet alleen wat halsbandparkieten die een soort van ballet opvoeren, maar ook vinken, mezen, mussen en een prachtige bonte specht! Ze doen zich allemaal tegoed aan al het lekkers dat er hangt. De link met een stal van ruim 2000 jaar geleden is al snel gemaakt!

Gisteravond, kerstavond waren we bij mijn broer en zijn gezin en daar werden we getrakteerd op een heerlijk diner! Op zo'n moment is het gemis van mijn moeder groot en natuurlijk missen we ook onze zoon, schoondochter en Arthur tijdens deze dagen, maar FaceTime maakt zoveel goed.
Er was dan ook contact gister met Parijs waar zij bij de ouders van schoondochter kerst vieren. Arthur zag er schattig uit in zijn witte overhemd. Ik kreeg een handkus van hem en dat is dan weer een lief cadeautje! En dus is het leven goed! Meer dan goed!

Ik wens iedereen een fijne kerst met je dierbaren om je heen en met je dierbaren in je hart als ze er niet meer zijn of er niet bij kunnen zijn! Geniet en wees gelukkig!


woensdag 18 december 2019

Aanloopje

Nog amper een week en dan is het kerstmis. Voor veel mensen breekt de meest stressvolle week van het jaar aan met alles wat er nog moet gebeuren voordat men gewassen en gestreken achter het gourmetstel kan schuiven.

Ik heb eigenlijk niet vaak last van kerststress want als we het vieren met een grote groep familie dan is het een kwestie van de zaken goed plannen, lekker maar niet ingewikkeld koken en als er dan iets vergeten wordt of misgaat de schouders ophalen en en er om lachen. Gewoon vooral veel voorpret hebben.

Dit jaar heb ik helemaal geen stress want veel gekookt gaat er door mij niet worden. De Franse tak van de familie viert dit jaar kerst bij de ouders van schoondochter in Parijs dus zijn wij maar met een pietepeuterig groepje. Het wordt culinair niks spannends, maar wel lekker en het meeste werk in de keuken zal mijn man op zich nemen want een hele maaltijd koken gaat echt nog niet lukken. Het is jammer omdat ik er altijd zo'n plezier in heb, maar man kan heerlijk koken dus niks aan het handje.



Wat een klein beetje kerststress oplevert is dat één gaspit van onze kookplaat het heeft begeven en het er niet naar uitziet dat dit nog gemaakt kan worden voor kerst. Sterker nog de reparatie wordt hoogstwaarschijnlijk duurder dan een nieuwe kookplaat. Waardeer het en repareer het is de slogan maar dan moet dat wel lonen natuurlijk. Woest kan ik om dit soort zaken worden, want de kookplaat is pas 8,5 jaar oud en het is toch eeuwig zonde dat je dan een nieuwe moet kopen omdat repareren duurder is? Maar goed ik kan er niks aan veranderen dus dat probleem schuiven we even door tot januari.

Voor het kerstdiner moeten we maar wat slimmer plannen met 1 pit minder. Komt wel goed.

Ook van de boodschappen heb ik geen stress want de firma Picnic komt deze keurig bezorgen! Hoe relaxed kun je het hebben. Er moeten nog een paar bescheiden cadeautjes onder de boom komen en ook deze heb ik online besteld. Normaal gesproken ga ik liever naar een winkel, maar dat is nu als tijdelijke éénarmige niet zo handig.  Sorry lieve middenstanders hier in het dorp, ik maak het volgend jaar goed.



Ondertussen doet mijn arm haar best om te herstellen. De blauwe plekken trekken langzaam weg en ik kan de arm al weer veel beter bewegen. Aankomend weekend is het drie weken geleden en dan mag ik het weer heel voorzichtig gaan belasten. Wie weet lukt het me om dan een paar steekjes te haken, gewoon om te kijken hoe het voelt. Niet tegen mijn man vertellen hoor! Hij houdt me in de gaten en zorgt goed voor me want natuurlijk erg lief is.

Mijn dagen bestaan nu dus uit een paar uur werken (dat gaat best goed vooral omdat mijn werk uit veel praten bestaat) en verder bij de kerstboom zitten (wel eens geprobeerd om kerstballen met links in een boom te hangen 😀) en lezen! Vooral veel lezen!

Ik had voor mijn verjaardag een boekenbon gehad en daarmee heb ik wat ebooks gekocht voor een prikkie en de serie van Erika Foster ontdekt van de schrijver Robert Bryndza. Mocht je nog om een fijne thriller verlegen zitten dan kan ik je het 1e deel aanrader. Een goed verhaal al hadden de personages wat verder uitgediept mogen worden. Mijn bon was nog niet op dus ik heb mezelf maar getrakteerd op deel 2 en 3.

Zo is het dus een rustig aanloopje naar kerst!

Afbeeldingsresultaat voor robert bryndza

woensdag 11 december 2019

Geduld is een........

Gevolg gevend aan het advies dat ik eerder op een blog kreeg sloeg ik afgelopen zondag een uurtje stuk met patronen zoeken op internet.

Het was toch slecht weer en heel veel anders kon ik niet. Om de zoektocht een beetje gericht te doen had ik bedacht dat ik patronen zou zoeken voor een trui voor Arthur. Dat leek me nu een gezellig vooruitzicht. Dat ik, zodra er groen licht komt om weer te mogen handwerken, kan starten met een trui voor dat lieve, kleine boefje.

Ik zei al eerder dat de brandweergenen er bij Arthur zitten ingebakken en dus zocht ik naar een patroon met een brandweerauto. Die vond ik uiteindelijk na lang zoeken op deze site. Hier vind je te kust en te keur leuke inbreipatronen en wat ik heel handig vind is dat de afmetingen van de motieven er bij staan.


Vorig jaar had ik al behoorlijk moeten smokkelen om een patroon van Nijntje kwijt te kunnen in het voorpand. Nijn kreeg toen iets kortere oren. Deze brandweerauto is 47 steken breed en 42 naalden hoog dus dat moet passen in een trui voor zijn maat.

Ook op Pinterest kwam ik leuke ideeën tegen maar dan is er lang niet altijd een patroon beschikbaar. Ik kwam daar onder andere een deze leuke olifantentrui tegen:


Maar hier is geen patroon van en nu wil ik best voor een leuk patroon betalen maar het blijkt dat je het alleen als pakket kunt bestellen. Het patroon én het garen samen. Saillant detail het moet uit Frankrijk komen en het wordt niet vanuit Frankrijk naar Nederland gestuurd. Dan moet ik mijn schoondochter vragen of zij hem bestelt en kan ik er pas in februari aan beginnen.

Uiteindelijk vond ik op de eerder genoemde site nog leuke patronen van Dikkie Dik en van Bumba. Deze zijn ook allebei in trek bij Arthur.


Omdat ik zelf niet goed kan kiezen welk patroon ik nu het leukste vind heb ik maar een mail aan Arthur gestuurd met de vraag óf hij wel een door oma gebreide trui wil hebben én als hij dat wil, welke hij dan wil en welke kleur het moet zijn. Het kan natuurlijk best zo zijn dat hij denkt, nou oma doe maar niet want dan sta ik volledig voor schut op de crèche en lachen ze me uit om mijn zelfgebreide trui. Je weet het niet hè als oma.

Enfin ik heb nog geen antwoord gehad van de kleine meneer. We hadden hem vanavond wel via FaceTime aan de telefoon maar hij zat nog even bij te komen van een drukke dag. Hij was vanmorgen namelijk gevallen en moest met een scheur in zijn kin halsoverkop met zijn moeder naar het ziekenhuis. Gelukkig bleek het uiteindelijk mee te vallen en hoefde het niet gehecht of geplakt te worden. Er zit nu een mooie berenpleister op zijn kin.

Dus nu moet oma even in de wachtkamer en dat geeft niks want handwerken is er toch voorlopig niet bij. Afgelopen maandag zijn de hechtingen eruit gehaald en dacht ik alles weer te mogen doen maar dat valt vies tegen. Aan de buitenkant is het maar een wondje van 4 centimeter maar aan de binnenkant is het een wond van 30 centimeter en dat duurt wel even voor de boel weer goed is. Ik moet dus geduld hebben en dat heb ik eigenlijk niet. Zelfs werken mag niet volledig en dat is voor mij een hard gelag. Er zit niks anders op dan het rust te geven want ze hebben me goed verteld wat de consequenties zijn als ik het niet doe en daar wil ik ver van weg blijven.

Arthur kan dus rustig nadenken over zijn trui en eventueel nog andere verzoekjes indienen en tot die tijd vermaak ik me met boeken en blogjes lezen, blogjes typen (al duurt dat veel langer dan normaal) en kijk ik regelmatig tv en dat laatste is niks voor mij. Maar goed geduld is een schone zaak.

Als iemand toevallig nog een zak geduld over heeft, dan hoor ik het graag!







vrijdag 6 december 2019

Dag Sinterklaasje........

Gisteravond was het pakjesavond en het is traditie om dit in onze familie uitgebreid te vieren. Begin november worden er lootjes getrokken en iedereen doet zijn best om een mooie surprise te maken met een bijpassend gedicht.

Dit jaar vierden we het bij ons en dat was met mijn lamme vlerk best handig. De operatie is goed gegaan vorige week en het euvel is opgelost. Mijn elleboog is nog wel bont en blauw en de hechtingen plagen me nogal, maar het allerlastigst is om die arm amper te kunnen gebruiken. Gelukkig was mijn man bereid om een surprise te maken voor mij. Ik heb de gedichten dan weer gemaakt die dochter uitgetypt heeft. Wat een samenwerking hier.

Traditie is ook eerst samen zuurkoolstamppot eten. Met worst! Dat deden we gisteren dus ook en toen we net aan tafel zaten kwam er een foto uit Marseille waar kleinzoon ook achter een bordje zuurkoolstamppot zat met worst! Zoon was gister speciaal naar de Hema geweest - ja die zit daar in Marseille - om een worst te kopen. Nu is kleinzoon dol op worst dus dat zat wel goed.

Even later kwam het vertrouwde FaceTime pingeltje en keken we live mee hoe Sinterklaas ook in Marseille langs was geweest. Arthur wist niet wat hem overkwam al die cadeautjes in de gang. En wat we al hoopten, de brandweerkazerne was een groot succes. Hij pakte die als eerste uit en had nauwelijks nog belangstelling voor de andere pakjes.

Toen we Marseille gedag hadden gezegd kwam er koffie op tafel met banketletter en speculaas en kwamen onze surprises aan bod. Dit jaar kreeg ik een surprise van mijn vader en hij had een bureau voor me gemaakt met een laptop. Dat alleen was al mooi, maar het allermooiste was toch dat hij voor het eerst van zijn leven een gedicht heeft gemaakt. Weliswaar met behulp van internet, maar dat mag de pret niet drukken. Het idee dat hij daar uren mee bezig is geweest (hij is enorm dyslectisch) ontroerde mij bijzonder.

Het was weer een heerlijk avondje. Fijn om ook even mee te kunnen kijken met het feest in Frankrijk en zo leuk om te zien hoe ook onze schoondochter onze Nederlandse traditie omarmt en zelfs een zuurkoolstamppot kookt.

Dag Sinterklaasje tot volgend jaar!