Zuur en Zoet

De kerstdagen waren moeilijk maar ook mooi! Op kerstavond zat ik samen met onze kinderen, klein- en schoonkind bij mijn broer en schoonzus in hun prachtig versierde huis aan tafel. We waren totaal met 14 personen. De Franse familie had voor de wijn gezorgd, zoon en schoondochter voor het voorgerecht, mijn broer en schoonzus voor het hoofdgerecht, dochter en ik voor het dessert en mijn vader voor de chocolaatjes bij de koffie! 

Mijn broer speechte en proostte op de zwager en goede vriend die hij verloren had en ook ik heb een woordje gezegd. Er waren collectieve tranen, we waren samen om die zo grote lege plek en zo werd het toch nog een mooie avond. 

Deze week ben ik vrij omdat het bedrijf gesloten is en dat is fijn. Zo had ik tijd om Arthur vandaag op te halen zodat zijn mama eens een paar uur voor zichzelf had na die ongelooflijk drukke verhuizing. Het was een fijn vooruitzicht om hem zomaar even op te kunnen halen. 

Maar eerst moest ik van mezelf nog een ander klusje doen. Alvast wat kleding van mijn lief uitzoeken en wegdoen. Die klus had ik steeds maar uitgesteld, maar moest er toch een keer van komen. En in het kader van eerst het zuur en dan het zoet ben ik daar vanmorgen toch maar aan begonnen. 

Eerst de dingen die echt weg konden. Zijn ondergoed, oude sokken en oude kleding die niet meer goed genoeg waren om aan anderen te geven. Twee tassen heb ik gevuld en die zijn in de recycle bak voor textiel gedaan. De rest komt later.

Toen het zuur was gedaan en ik mijn tranen had gedroogd heb ik de tassen achter in de auto gelegd en ben ik Arthur gaan halen. Na een kopje koffie gingen we samen op stap. Eerst naar de markt want we moesten inslaan voor de lunch. Arthur mocht kiezen, een Franse lunch (warm eten) of een Nederlandse lunch (brood). 

Hij koos voor brood! Helaas waren er amper kramen op de markt en dus kochten we verse broodjes bij de supermarkt en gingen toen naar de slager. In Marseille was Arthur goede maatjes met de slager, maar hier begint er ook al een vriendschap te ontstaan. De slager had net, de nog warme grillworst, in de toonbank gelegd waar Arthur verlekkerd naar keek. Wil je een plakje jongen? Alstublieft. En daar kreeg hij in iedere hand een dikke plak worst! 

Bij de kaasman vroeg hij aan mij of hij mocht kiezen welke kaas. Nou dat hangt er een beetje vanaf welke kaas je wil, want oma houdt niet zo van geitenkaas. Nee boeren jong belegen moest het worden. Niet dat hij wist wat dat was, maar die zag er zo lekker uit. De kaasman sneed een stuk af voor mij en een dikke plak voor Arthur. Heerlijke kaas, echt lekker, keurde hij. En ook de kaasman lieten we achter met een tevreden glimlach om de mond. 

Na zoveel lekkers had hij al zowat een lunch op maar een broodje ging er toch wel in en konden we aan ons tweede deel van het programma beginnen. Op naar de autowasstraat! Geweldig vond hij dat en hij was een grote hulp met het stofzuigen van de matjes. En maar kletsen, zo gezellig. 

Daarna nog even naar het tuincentrum, want de vogelzaadjes waren op en we wilden nog wel even naar de opgestelde dorpjes kijken met de verlichte huisjes, schaatsbanen en draaimolens, maar helaas dat waren ze al aan het afbreken en was niet meer toegankelijk. Niet getreurd bij de planten kijken was ook leuk, zeker toen hij een plantje mocht kiezen voor op zijn kamer. 

We brachten nog een pot met hyacinten langs bij mijn vader en dronken daar een kopje thee en toen naar huis. Hij lekker spelen met de playmobil en ik luisteren naar de top 2000 en naar hem kijken. Om 19.00 bracht ik hem thuis waar schoondochter heerlijk had gekookt en ik lekker kon aanschuiven. De eerste keer bij ze eten in hun nieuwe, zo gezellige huis!

Het is zo heerlijk om niet meer op afstand oma te hoeven zijn, maar hem gewoon een paar uur met hem door te kunnen brengen. Te genieten van zijn geklets, zijn vragen en het plezier wat we samen hebben. 

Wie had dat kunnen bedenken dat ze zo vlakbij zouden komen wonen. Het is fijn en tegelijkertijd vind ik het ook zo zuur dat mijn man het niet meer kan meemaken. Hij genoot altijd zo van hem, was echt een super trotse opa. Aan de andere kant maakt Arthur het lichter. Hij is het zoet, dat het allemaal wat zachter maakt.

Kerstmis

 Kerst met kaarslicht

Kerst met lieve mensen

Kerst met lekker eten

Kerst met liefde 

Kerst met missen

Kerstmis

Dat is wat het is! 

Ik wens mijn bloglezers warme en liefdevolle kerstdagen!

Zegen

Ik weet niet wat de headhunter bewogen heeft om nu juist onze zoon te benaderen voor de functie hier in Amsterdam, (natuurlijk omdat hij goed in zijn werk is én een aardige jongen is, zeg ik dan als trotse moeder, maar een zegen is het wel dat het hele gezin nu op maar 5 kilometer van me af woont. 

Daar stonden we dan, op vrijdag 9 december op Schiphol, om Arthur en zijn mama op te pikken! Het was een blij weerzien en de "welkom thuis" ballon viel in goede aarde bij de kleine man. 

Zaterdag vierden we Sinterklaas en oh wat was het genieten om zijn blije snoet te zien toen de buurvrouw na hevig bonzen een hand met pepernoten in de gang zwiepte en hij alle cadeautjes zag. Heerlijk om door zijn ogen te mogen aanschouwen.

Deze week kwam de verhuiswagen uit Frankrijk en met man en macht is er gewerkt om het huis ingericht en een beetje aan kant te krijgen. Wat een klus was en is dat. Ik heb diep respect voor mijn schoondochter hoe ze dat alles geregeld en georganiseerd heeft. 

Ik moest gewoon werken, maar kon de dag dat de verhuizers kwamen thuis werken en kon Arthur bij mij blijven en zo liep hij de verhuizers niet voor de voeten. Hij heeft lief gespeeld en wat meer televisie gekeken dan zijn gebruikelijke limiet, maar dan kon ik wel mijn online meeting doen. 

Afgelopen vrijdag was ik vrij en vanaf toen heb ik voor hem gezorgd tot zondagmiddag. Toen was zijn nieuwe bed klaar en het huis zover ingericht dat er echt gewoond kan worden. We hadden het erg gezellig met zijn tweetjes. We moesten naar de garage voor de bandenwissel, we zorgden voor een lunch voor de harde werkers en hebben samen voor ze gekookt. 

Elke ochtend kwam hij rond een uur of 5 naast me in bed, kroop dicht tegen me aan en ging weer verder slapen tot een uur of acht. Echt genieten om echt oma te mogen zijn!

Heel erg dankbaar ben ik die headhunter want Arthur (en natuurlijk ook mijn kinderen, schoondochter en dierbaren) maken deze moeilijke maand lichter! Zijn enthousiasme, zijn vragen over ogenschijnlijk simpele dingen en zijn gezelligheid maken dat ik in die feestmaand, die voor mij géén feestmaand is, toch een lichtpuntje zie en ik de dagen wel doorkom. 

Zachter

Gisteren was het precies 35 weken en 8 maanden geleden dat mijn lief overleed. Acht maanden lijkt al weer zo lang, maar is tegelijk ook nog maar zo kort. Al acht maanden staat mijn wereld een soort van stil. Elke morgen komt de zon weer op en elke avond gaat ze onder en daartussen in sta ik op, werk, loop, doe boodschappen, kook, maak schoon, doe wat yoga op mijn matje, lees, brei soms wat, heb gesprekken met Arthur, haal adem, kortom ik leef! 

De wereld draait gewoon door, maar in mij huist een enorm verlangen naar hem, een alsmaar knagend gevoel, een gigantisch gevoel van heimwee. Toch blijk je toch mee te kunnen draaien met de wereld al is het op je eigen tempo. 

Deze week was ik uit eten met een vriendin. We hadden afgesproken op een locatie tussen onze werkplekken in. Het restaurant lag knus in een dorp waar de kerstversiering al ruim aanwezig was en was heel sfeervol. We hebben lekker gegeten, heerlijk bijgekletst, (zij kan bijzonder goed een verhaal vertellen), we hebben gelachen en het was een hele fijne en gezellige avond, maar dat thuiskomen in een leeg huis, niemand die op je wacht en nooit meer aan hem vertellen hoe leuk het was, dat is en blijft een ding! Dan voel ik me als een ballon die langzaam leegloopt!

Ze zeggen dat het zachter wordt

Maar ze zeggen niet wanneer

En hoe kan dit gemis nou zachter worden

Want jij, mijn lief, jij leeft niet meer

Ze zeggen dat het beter wordt

Maar hoe precies dan, vertellen ze er niet bij

En hoe kan dit verdriet ooit minder worden

Nu jij nooit meer zal zijn bij mij

Ze zeggen, neem hem mee in je hart

Maar hoe leer je leven met het gemis

En dat voortdurende, alsmaar knagende verlangen

Naar mijn grote liefde, die er niet meer is

De wereld draait door en ik draai nog zachtjes mee!

De week van werk.............

Afgelopen week was het de week van de werkstress. Door mijn werkgever, sterker nog door mijn eigen afdeling de Vitaliteitsdesk, omgedoopt in de week van het werkplezier! Dat laatste klinkt een stuk gezelliger, maar natuurlijk waren de activiteiten die georganiseerd waren allemaal gericht om stress in je werk te voorkomen of hoe er mee om te gaan. 

In dat kader waren er onder andere in de ochtend online stoelyogasessies van 15 minuten en was er ook online een interview met een F16 piloot over wat te doen in een stresssituatie. Ik moet zeggen dat ik maandag een stuk lekkerder begon met mijn werkdag nadat ik de stoelyoga had gevolgd. Het lijf was toch even net wat minder stram en het was ook grappig om de collega's die hun camera aan hadden laten staan dezelfde bewegingen zien maken. 

Het interview heb ik halverwege uitgezet want het verhaal van de piloot over een situatie waarin een mens van nature direct in een "fight, flight of freeze" schiet bracht mij direct terug naar de ochtend van 25 maart waarin dochter en ik in de "fight" modus schoten, maar die helaas alleen maar verdriet en gemis opleverde. Maar van andere collega's hoorde ik dat het een heel interessant verhaal was. Wie weet kan ik het ooit nog eens terugkijken. 

Dinsdagochtend had ik net mijn laptop aangeslingerd toen ik een appje kreeg. Nieuwsgierig viste ik mijn telefoon uit mijn zak, want wie appte mij al voor 8 uur in de ochtend? Het bleek de manager van mijn man te zijn. Juist op die datum zou hij 40 jaar in dienst zijn geweest bij het bedrijf en zijn rechtsvoorgangers! Ze appte dat het een dag was om stil te staan bij alles wat hij voor het bedrijf betekend heeft en hoe zeer hij gemist wordt met zijn kennis, zijn humor en zijn collegialiteit. Ze nodigde mij en de kinderen uit om een datum te prikken om samen met haar en zijn naaste collega's een borreltje te drinken en het glas op hem te heffen. Onder aan het bericht had ze drie foto's gestuurd van mijn man met collega's tijdens werk en tijdens een feestje. 

Perplex zat ik achter mijn laptop terwijl de tranen al weer op volle toeren een weg naar buiten zochten. Wat een ongelooflijk lief gebaar. Ik was er helemaal stil van, maar wat fijn om te merken dat ze hem nog niet vergeten zijn en dat hij ook daar zo gemist wordt! Ik appte haar terug dat ik het ontzettend waardeerde en dat we zeker een datum gaan prikken!

De tranen werden gedroogd en ik ging weer aan het werk. Het werd al met al een bijzondere week, die week van het werkplezier. Ik begin steeds meer een weg te vinden in mijn nieuwe baan en zit op diverse werkplekken en heb mooie en boeiende gesprekken over werk en stress, werk en verzuim, werk en ernstige ziekte waardoor nagenoeg al zeker is dat werken binnenkort niet meer mogelijk is. Dat is de meest verdrietige kant van mijn werk, maar ook een belangrijke!

Want aandacht voor mensen dat maakt mijn werk mooi, geeft mij plezier in mijn werk en houdt de stress buiten de deur. 

En zo werd het dus een mooie week!

Vogelhuis

Vorige week was ik jarig en ik zag best wel op tegen deze dag. Mijn eerste verjaardag zonder mijn lief.  Ik had vrij genomen zodat ik de hele dag kon huilen als ik dat wilde. Zoals wel vaker als je ergens tegenop ziet, loopt het toch allemaal anders en heb ik niet de hele dag gehuild, gelukkig. 

S'morgens kroop Arthur bij me in bed en kreeg ik dikke knuffels en een cadeautje. Hij had het een paar dagen tevoren met zijn moeder in de stad gekocht en kon niet wachten om het te geven. Het is chocola oma, kijk met een gieter en mijn nieuwe laarzen. Het was een tuinset van chocola inderdaad en de chocolade laarzen hadden dezelfde kleur als de laarzen die wij samen hadden gekocht. 

Dochter was ook vrij en schoondochter zorgde voor een heerlijk ontbijt. Een goed begin van de dag. Om kwart over tien zwaaiden we Arthur en zijn mama uit want zij gingen weer met de trein terug naar Frankrijk. Even later ging de bel en stond mijn broer op de stoep met een groot boeket bloemen. En toen kwamen alsnog de tranen, want ook hij mist mijn man zo verschrikkelijk. Ze waren niet alleen zwagers, maar ook hele goede vrienden. 

Na de koffie ging broer naar zijn werk en dochter en ik gingen boodschappen doen. S'avonds kwamen mijn vader, broer en zijn gezin en natuurlijk onze zoon vanuit zijn nieuwe werk allemaal eten. 

Ik maakte een grote pan soep, bakte een waldkornbrood en met diverse smeersels was het een lekkere maaltijd. Terwijl we gezellig met elkaar waren liepen dochter en zoon de deur uit, omdat ze mijn cadeau uit de auto gingen halen. Ze hadden een vogelhuisje voor me gekocht. Een lang gekoesterde wens! 

Er waren nog meer mooie en fijne cadeautjes en nog meer mooie bloemen en zo werd het een verjaardag met een traan en een lach en al mijn dierbaren om me heen. Ik ben nog steeds een rijk mens. 

De volgende dag heb ik het vogelhuis in de tuin gezet en ik geniet er zo van. Als ik thuis zit te werken dan heb ik een goed uitzicht op de tuin en het vogelhuis. Inmiddels is de vetbol weg, want die zat nog in een groen netje en die knip ik er altijd af omdat ik zo'n vetbol in een metalen houder stop. In het huisje leg ik nu wat blokjes oud brood, wat zaadjes, havermout (daar is het roodborstje dol op) of wat rozijnen. Die lusten de merels graag. Ook heb ik bij de @ction een halve kokosnoot gekocht met vet en zaadjes die er nu aanhangt en daar wordt ook gretig gebruik van gemaakt. Het is genieten omdat allemaal te aanschouwen. 

De seringenboom hangt ook vol met allerlei lekkers en het is een komen en gaan van vogels. Van de week zat ik te werken en zag ik uit mijn ooghoeken iets kleins en bruins bewegen en bleek het een winterkoninkje te zijn. Zo schattig. 

Samen met Arthur heb ik een koker met doppinda's gevuld en daar hangen niet alleen de halsbandparkieten aan, waar Arthur verrukt over was, want papegaaien in de tuin van oma, maar ook komt er regelmatig een grote bonte specht langs om op die pinda's te hakken. Een prachtig beest. Een slimmerik ook, want van de week zag ik hem aan het insectenhotel hangen om daar uitgebreid te lunchen. Het is natuurlijk niet de bedoeling om die insecten die daar vredig in mijn hotel logeren op te vreten, maar ja het is de natuur en het bordje: verboden om de gasten op te eten, kan hij natuurlijk niet lezen. 

En nu is het aftellen tot mijn kleine tuinman definitief naar Amsterdam komt om samen met hem van de tuin en de vogels te genieten! 

Bollen

Zondagmiddag en het is een natte grijze dag. Vanaf mijn hoekje op de bank kijk ik de tuin in, waar de vogels ondanks de regen toch wat lekkers komen eten in mijn nieuwe vogelhuisje, dat ik woensdag voor mijn verjaardag kreeg van de kinderen. 

Ook kijk ik naar de blauwe bloempot die ik samen met Arthur kocht. Bijna twee weken geleden arriveerde Arthur en zijn mama laat in de avond met de trein vanuit Parijs. Ze hadden vertraging dus ik lag al in bed. Onze zoon die de dag ervoor al met de auto was gearriveerd haalde ze op. En daar waren kleine voetjes op de trap. Wie is daar? Ik ben er oma, Arthur! Even later waren er twee armpjes om mijn nek en kreeg ik een hele dikke knuffel. 

De volgende dag ging ik al vroeg de deur uit om te gaan werken en kwam tegen half zes het pand weer in. Daar werd ik opgewacht door een "boos" klein mannetje. Want waarom was ik er niet? Hoezo moet oma werken? Ik hield een verhaal over geld verdienen enzovoort, maar allemaal leuk en aardig het was wel de bedoeling dat oma aandacht voor Arthur had. Dat we samen in de tuin gingen werken!

De volgende dag had ik overleg met mijn manager en omdat ik nog wat uurtjes had staan, nam ik die in overleg met haar op en was ik dus de woensdagmiddag vrij. Arthur blij! Kom zei ik, ik heb een leuk plannetje, trek je schoenen aan we gaan. Plannetje? Dat was een gek Nederlands woord, maar een goed idee begreep hij heel goed en toen ik het plannetje uitlegde, was hij direct enthousiast. Op naar het tuincentrum!

Omdat Arthur zoveel van bloemen en planten houdt leek het me een leuk idee om daar eens te gaan kijken. Natuurlijk heb je die in Frankrijk ook, maar niet in de buurt waar Arthur woont. In het tuincentrum vielen we met onze neus in de boter, want er was een speurtocht uitgezet voor kinderen. Diverse grote pluche beesten stonden door het tuincentrum opgesteld en door vragen te beantwoorden in een boekje kon hij een prijs winnen. 

Dat was leuk natuurlijk, maar niet het hoofddoel van ons bezoek, want het plannetje was dat Arthur mee ging helpen om de bloembollen uit te zoeken. En niet alleen bloembollen voor mijn tuin, maar hij mocht ook een grote pot uitkiezen, hij koos een blauwe en hij mocht een zak bloembollen kiezen waarmee je laagjes kan maken in die pot om zo in het voorjaar steeds wat anders in bloei te hebben. 

Hij vond het een heel leuk plannetje en vol overgave liep hij langs de diverse zakken met bollen en vond het moeilijk om te kiezen, maar uiteindelijk koos hij een zak waarop een aantal hommels (hoe kan het ook anders) en bijen stonden afgebeeld. Die wil ik, want die bloemen vinden de hommels ook leuk! 

We kochten nog tuinhandschoenen voor hem en we deden de hele speurtocht waarmee hij een mooie prijs won. Trots liep hij met de prijs en de zak met bloembollen naar de auto. We reden nog even langs de Hema voor een paar kaplaarzen en toen gauw naar huis om de bollen te planten. 

Daar stond mijn kleine tuinman met zijn handschoenen en zijn laarzen om samen met mij de aarde in de pot te scheppen en daar laagje voor laagje de bloembollen op te leggen. Heel zorgvuldig deed hij dat met de worteltjes naar onder, op hun billen oma, en tenslotte schepten we er een laagje aarde overheen en wensten we de bollen welterusten. Slaap maar lekker, tot het voorjaar. 

Arthur en ik spraken af dat de pot met bloembollen in mijn tuin blijft logeren, totdat........ 

Want dat is het aller, allerleukste nieuws, Arthur komt met zijn ouders in Amsterdam wonen! Zodra ze hier een huis hebben gevonden gaat de pot met bloembollen naar hun balkon of tuin en komen er na de verjaardag van Arthur bloemen in. Hij kan niet wachten. En ik ook niet! 

Klapperkaak en pluche panda

Rouw is eigenlijk net als het weer. Soms is de lucht blauw met hier en daar een wolk. In een mum van tijd trekt het zwerk dicht en kan zo'n wolk uitgroeien tot een regenbui. Soms blijft het bij een buitje en soms steekt de wind op en  blaast je omver terwijl de hagel in je gezicht slaat. Dat doet letterlijk pijn. 

Buienradar is in deze omstandigheden erg onbetrouwbaar. Heb je niks aan. Net als je denkt, zo die bui hebben we weer gehad, de lucht klaart op, dan komt er nog een vals buitje achteraan. Er is niks aan te doen, je moet, of je wil of niet, meeveren met de omstandigheden. Als je meebuigt met de wind en je trotseert de buien dan lukt het ook om te genieten van de momenten dat de zon wél schijnt! Al is genieten misschien niet het woord wat de lading dekt maar komt tevreden meer in de buurt. 

Gelukkig zijn er ook momenten dat de zon schijnt en dat maakt het allemaal net wat dragelijker, want omdat het zo grillig is overvalt het je op de gekste momenten en dat doet iets met je lijf. Althans met mijn lijf. Het lijf werd stijf. Het is natuurlijk ook niet bevorderlijk voor zo'n lijf om steeds maar in de regen te lopen, nat te worden, weer op te drogen, weer die wind trotseren en dus ging dat lijf in de protest stand. 

Om het lijf een beetje te lief te hebben nam ik wat privé yogalesjes. Dat leek me handig omdat de yogajuf - die ik al kende van een paar jaar terug - dan een yogales op maat voor mij zou maken en ik niet als een aangespoelde walvis op mijn matje zou liggen in een zaaltje vol met fitte en soepele vrouwen. Dat was een goed idee en ze had niet alleen oefeningen om het lijf weer wat uit de knoop te halen, maar ze vond ook dat mijn ademhaling beter kon en ze had yogaposes om het lijf goed te laten ontspannen. 

En daar lag ik op mijn matje in haar yogastudio mijn best te doen om te ontspannen. Laat maar los, zei de juf en mijn lijf vleide zich, als een plumpudding die uit de vorm wordt gestort, over het yogamatje. Hè hè, poeh, poeh zeiden de spieren en lieten zich gaan. Oh dan doe ik ook mee, dacht mijn kaak en begon te klapperen. 

Dat was lang geleden, zo'n klapperkaak. Als kind had ik dat wel eens, dan was het kinderverdriet zo hoog dat je kaak begon te klapperen. Het enige wat hielp was dan de troost van mijn moeder. Maar ja, nu heb ik geen moeder meer, en gaat het niet om een kapotte knie of een kras op mijn nieuwe fiets, dit verdriet moet ik zelf doen. Met klapperkaak en al! 

Sinds de klapperkaak is het rustig herfstweer, met af een toe een klein buitje, maar vaak schijnt er een sereen herfstzonnetje. Ik weet ook wel dat er vast wel weer herfststormen komen, maar ook die zullen weer voorbij gaan als ik maar meebeweeg. 

Gisteren zat ik bij mijn dochter in de auto onderweg voor een boodschapje en we hadden het over ons verlies. Over dat grillige rouwweer waar ook zij in zit. We hadden het erover dat het al 30 weken geleden is, voor ons gevoel nog maar zo kort en zaten samen een beetje te sippen en te somberen. 

Ineens stak er een vrouw over met een levensgrote pluche pandabeer die ze in een soort wandelwagentje voor zich uitduwde. Het was geen gezicht. Die enorme panda die daar met zijn dikke kont onderuit gezakt in dat wagentje voortgeduwd werd. Dochter en ik keken elkaar aan en lagen blauw van het lachen! 

De lucht was ineens weer een beetje blauw, de zon kwam kijken en strooide nog snel wat gouden herfststralen als troost. 

Maar we vragen ons nog steeds af wat ging die vrouw met de pluche pandabeer doen? 

File theater!

Zaterdagmorgen, lekker nog een uurtje blijven liggen en dan met koffie en de krant (die vanmorgen keurig bezorgd is, de dag opstarten. Buiten is het grijs en het lijkt wat te miezeren. Poes Lapje, een huisgenootje van Toontje, is ook al langs geweest voor een aaitje en de vogels vliegen af en aan. 

Een goed begin van het weekend, na de werkweek. Ik begin langzamerhand te landen in mijn nieuwe baan. Niet alleen heb ik de systemen leren kennen, maar ook werkwijzen en steeds meer mensen. Nog lang niet allemaal, want ik heb zo'n 6000 collega's, maar dat hoeft ook niet. Mijn account speelt zich af op vier locaties in Noord Holland, twee in het midden van het land en één in Zuid-Holland. 

Ik ben dus veel onderweg naar verschillende locaties en dat is leuk en afwisselend. Ook mijn fordje vindt het heerlijk om weer zoveel onderweg te zijn en snort van genoegen. Met het reizen zijn ook de files weer in mijn leven gekomen en dat is ook wel even wennen.

Van de week was ik onderweg naar Bunnik en reed ik van de A2 de A12 op. Daar zijn ze aan de brug aan het werk en dus stroopte het verkeer helemaal op en stonden we een geruime tijd stil. Achter mij stond een witte auto met twee mensen er in. Een vrouw achter het stuur en een man naast haar. 

In mijn spiegel ving ik wat gebaren op en zag ik dat de vrouw met wilde handgebaren een verhaal aan het vertellen was. De gebaren werden steeds groter en haar gezichtsuitdrukking werd steeds bozer en woester. Het moet gezegd, ze had een goede mimiek! De man naast haar kroop steeds verder in zijn stoel en keek benauwd. 

Ik kon natuurlijk niet verstaan wat er gezegd werd, maar een boeiend schouwspel was het zeker. Mijn fantasie sloeg op hol. Wie waren deze mensen? Twee collega's, waar de man meereed en de vrouw zijn chef was en van de gelegenheid gebruik maakte om de man eens goed te vertellen hoe beroerd hij functioneerde? Of dat hij eens moest stoppen met flauwe opmerkingen te maken tegen de dame van de receptioniste of dat dat belangrijke rapport nu eindelijk eens ingeleverd moest worden!

Of was het een echtpaar en had de man de ontbijtboel niet opgeruimd/vergeten het vuil buiten te zetten/de rode was samen met de witte was gewassen/staan zoenen met de buurvrouw en vond de vrouw de file een prachtig moment om haar echtgenoot de oren te wassen over de vermeende zonde. 

Het was fascinerend om het te aanschouwen, de vrouw werd steeds bozer en de man kroop steeds verder in zijn schulp en ik dacht zelfs een moment dat hij uit zou stappen, maar gelukkig deed hij dat niet want dat was wel erg gevaarlijk geweest, zo midden op die drukke brug. 

En ineens, ineens was het over. Man en vrouw keken elkaar aan en lagen dubbel van het lachen. Nooit zal ik weten waarom zij nu zo boos was en ook nooit zal ik weten waarom het ineens over was. Toch jammer! Maar het was wel een mooi tijdverdrijf, theater in de file! 

Over tijdverdrijven gesproken, ik moet mijn koffie opdrinken, eens met mijn luie kont van de bank afkomen en de logeerkamer opruimen, stoffen en zuigen want volgend weekend komen mijn Franse liefjes!

Dankbaar

Dankbaar

In je diepste ellende, 

In de krochten van je rouw

Is het zo fijn te ervaren

Dat er mensen zijn, die geven om jou

Die het niets uitmaakt of je vaak huilt

Die niet zeggen, kom nu is het klaar

Die nog steeds over hem praten

Zij halen die hand uit je haar

Die lieverds, de ene veraf, de ander dichtbij

Die je steunen in dat grote verdriet

Die maken dat je stap voor stap verder kunt

En dat je van kleine dingen weer geniet

Die mensen die echt begrijpen

Dat gemis, die leegte, het is zo intens

Maar juist door die liefde en aandacht

Voel ik me een gezegend mens

Herfsttuin

Ik had contact met Arthur via FaceTime. Na de gebruikelijke sessie van gekke gezichten naar elkaar trekken, het "kaas"liedje zingen (dat is een gek liedje met  ooit door mijn moeder zelf verzonnen woorden, zij zong het voor mijn zoon en ik nu voor zijn zoon) en een verhaaltje voorlezen kwam het gesprek ook over de tuin. 

Want hoe gaat het met de hommels en de bloemen in de tuin oma? Die hommels en die bloemen hebben toch wel een hele grote indruk gemaakt tijdens de logeerpartij deze zomer. Ik vind dat erg leuk, die interesse in alles wat groeit en bloeit! Ik vertelde hem dat het in Amsterdam heel veel geregend heeft en dat het een stuk kouder is dan in Marseille en dat de hommels zo langzamerhand hun winterhuisje gaan opzoeken. 

En ja die bloemen, hoe gaat het daar eigenlijk mee? Tijd om eens een rondje door het postzegeltje te maken. 

De herfstanemonen bloeien volop! Echte schoonheden zijn het en momenteel de blikvangers in de border! 

De hortensia verkleurt langzaam naar herfst en de bolchrysant is zo topzwaar door de regen dat hij aan de zijkanten moedeloos zijn bloemen laat hangen, maar nog steeds is hij mooi om naar te kijken. 

De magenta ooievaarsbek weet ook nog van geen ophouden. Al vanaf het vroege voorjaar blijft ze maar de ene na de andere mooie bloem produceren. Ze is zo groot geworden dat de twee potten die bij dit  hoekje van de border staan helemaal door haar zijn overgenomen en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om haar terug te snoeien. 

Op het rek tegen het muurtje maken twee chrysantjes de herfstsfeer compleet samen met de sierpompoen. Zo af en toe zitten er ook nog wat bloemetjes in de geraniums. 

Dus het gaat wel goed met de bloemen in de tuin. Ook al is het minder dan een paar maanden geleden, er is nog steeds veel te zien. En niet alleen op bloemengebied, maar ook komen er elke dag weer heel veel vogels buurten. Ik heb alweer een vetbolletje en de silo met vogelzaad opgehangen en als ik thuis zit te werken is dat heel gezellig om naar te kijken. 

Als Arthur eind van de maand een weekje met zijn papa en mama komt logeren dan gaan we samen een rondje maken door de tuin en gaan we samen tulpenbollen kopen en mag hij helpen om ze te planten! 

Ik verheug me er nu al op!

15 dingen die je een beetje kunnen helpen.......

In het kader van vormgeven aan mijn nieuwe leven luister ik elke zaterdag naar de Saarpodcast. In het begin, ik moest er nog een paar terugluisteren, vond ik dat soms wel wat ongemakkelijk. Bijvoorbeeld met onderwerpen zoals hoe vertel ik mijn werkster dat ik niet tevreden ben, want de gemiddelde 50+ vrouw hééft helemaal geen werkster, die ploetert zelf met haar sopemmertjes in haar huis en vertelt de stofzuiger dat ze niet tevreden is omdat het kreng stukjes overslaat. Je zult maar zo'n probleem hebben om niet met je werkster te kunnen communiceren, een luxe probleem hoor, maar daardoor heen luisterend was het toch een prettige afleiding en gaf het moed om de zaterdag te beginnen. 

Later werd het met de ziekte van Els, haar verblijf in het hospice en haar eerlijkheid over de reis naar het definitieve afscheid een goed excuus om de dag te starten met een flinke huilbui én als ik eerlijk ben hielp het me in mijn eigen rouwproces ook wel een beetje omdat er daar ruimte was om echt goed afscheid te nemen, iets wat wij niet konden omdat mijn lief zomaar ineens, patsboem dood was! 

Ik volg Saar ook al een tijdje op Facebook en vermaak me daar vaak met de verhalen of met de opsommingen van "21 dingen die een vrouw van 50+ nooit tegen haar buurman moet zeggen" of "10 dingen die het opgroeien in de jaren '70 kenmerkten". Er zitten vaak flauwekul dingen tussen en soms ook rake dingen, maar het is altijd wel vermakelijk. 

Afgelopen week had ik een drukke week op mijn werk met allerlei kennismakingsgesprekken en in één daarvan kwam mijn verse weduwschap ter sprake. Nu wil ik op mijn werk zeker niet bekend staan als de jankende weduwe - huilen doe ik thuis, want die baan daar wil ik een succes van maken - maar dit gesprek was fijn en luchtig en kwam het even over van wat heb je nu nodig in deze situatie. 

Toen ik terugreed naar huis moest ik aan de opsommingen van Saar denken en zo kwam het dat ik mijn eigen 12 dingen heb opgesteld die je als verse weduwe een beetje kunnen helpen:

• Gezichtscrème: door het vele huilen hangen de vellen op een gegeven moment onder je ogen, dus smeren, smeren en smeren, al is het maar met een lik uit het vertrouwde blauwe blik;
• Een korte versie: hoe goed bedoeld ook, mensen vragen te pas en onpas (terwijl je in de rij staat bij de bakker) wat er precies is gebeurd. Zorg voor een korte, of ultrakorte versie van het verhaal zodat je niet overvallen wordt of met je mond vol tanden staat en je krijsend van verdriet bij de bakker op de grond zakt. Of zeg gewoon dat je de belangstelling waardeert maar er op dat moment niet over wil/kan praten;
• Een tijdklok: in je eentje thuis komen is al een ding, maar alleen thuiskomen in een donker huis is een ander ding. Een tijdklok die een lamp aandoet als het donker wordt maakt dat net een stukje beter;
• Een rode lippenstift: dit is een tip van een collega en lotgenoot, als je iets sociaals moet doen en je wil niet dat het van je gezicht af te lezen is, maak je op en doe rode lippenstift op. Het helpt. In mijn geval is het een roze lippenstift!
• Mascara: als je al mascara opdoet, doe alleen je bovenste wimpers, van de onderste wimpers huil je de mascara er in de loop van de dag toch vanaf en het scheelt pandabeer ogen;
• Joggingbroek: een joggingbroek is je beste vriend en je zou bijna vergeten dat je nog andere kleren in de kast hebt, maar doe toch maar wel wat leuks aan nadat je je s'morgens eindelijk uit je bed en door de douche hebt gesleurd, het verdriet is niet minder maar je voelt je toch iets beter in iets leuks. 
• Sorry: zeg nooit sorry voor je tranen. Je lief is dood, je mag huilen. Sterker nog je kunt niet anders;
• Kies: voordat je je huis verlaat gluur eerst even wie er nog meer op straat zijn. Hoe lief en hoe goed bedoeld ook, je hebt niet altijd zin om vragen van verre buren te beantwoorden. Wacht tot zij in hun auto zijn gestapt en vertrek dan zelf. Dat geldt ook voor als je iemand op straat ziet aankomen. Je hoeft niet meteen in een struik te duiken, maar kies vooral zelf of je zin hebt in een contactmomentje. Een volgende keer maak je vast wel weer dat praatje;
• Spiegel: kijk even in de spiegel als de bel gaat voor je de deur open doet. Zodat je pakjesbezorger zich niet een ongeluk schrikt als hij jouw behuilde hoofd ziet. Moet je hem nog gaan troosten;
• Lees: er zijn zoveel boeken en blogs van lotgenoten. Ook al is hun verhaal niet hetzelfde als de jouwe, je vindt herkenning en dat helpt weer een beetje om de dag door te komen. Ik heb vooral veel gehad aan "Je mag mij altijd bellen" van Karin Kuiper en ook "Stad vol ballonnen" van Femke van der Laan bood troost;
• Zakdoekjes: zorg ervoor dat je in elke tas, elke jas een pakje zakdoekjes hebt. Logisch toch?
• Pen en papier: je hoofd is een zeef, schrijf belangrijke zaken meteen op want anders vergeet je het gegarandeerd;
• Vaste plek: leg zaken als sleutels en je notitieblok op een vaste plek, want anders ben je altijd alles kwijt en vind je je autosleutels terug in de koelkast;
• Belangstelling: ook al is het nog zo moeilijk, probeer belangstelling op te brengen voor anderen. Luisteren naar hun verhalen kan afleiding bieden, maar als jij interesse toont in het leven van anderen dan blijven ze ook naar jou luisteren;
• Niet: doe al deze bovenstaande dingen lekker niet en doe gewoon wat jij denkt dat goed voelt! Het is jouw verdriet en jouw gemis!

PS: de eerste toertjes zijn weer gebreid en de brievenbus heb ik eigenhandig weer gerepareerd! Fijn weekend!

Rommelig

En dan is het zomaar ineens al weer twee weken geleden dat ik een blogje schreef. De tijd rommelt door en op dit moment zijn mijn dagen gevuld met werken. Ik heb het erg naar mijn zin in mijn nieuwe baan. Het is heel veel informatie wat er op me afkomt. De dossiers waar ik me op in moet lezen, omdat het nu mijn dossiers zijn, de mensen met wie ik kennis moet maken, het is best veel. Als ik s'avonds thuis kom dan ben ik gesloopt. 

Ik heb me van te voren niet goed gerealiseerd wat het met me zou doen, een nieuwe baan voor 36 uur in de week en een rouwend hoofd en lijf. Hoewel ik in mijn oude werk ook al weer opgebouwd had naar een volledige werkweek was dat toch anders, omdat ik daar het werk en de mensen kende. Het is pittig, zeker omdat ik natuurlijk twee zomermaanden niet zoveel gedaan heb, maar er is niks aan te doen. Rouwen of niet er moet gewoon geld verdiend worden, want ik wil niet eindigen in een doos onder de magere brug in Amsterdam! 

En ik vind werken ook gewoon leuk. Ik geniet er van om weer met mijn vak bezig te zijn en het is fijn om je zo welkom te voelen. Stuk voor stuk zijn alle mensen met wie ik kennismaak vriendelijk en welwillend om me op weg te helpen. Het gaat er om dat ik een balans vindt tussen werk, rouwen en rust en dat heeft gewoon wat tijd nodig. Het bloggen komt daarbij op een wat lager pitje. 

Hoe leuk ik het ook vindt om te bloggen soms is het ook lastig om een goed onderwerp te vinden om over te schrijven. Elk blog over de zwaarte van het rouwen, het intense gevoel van gemis en het diepe verdriet, daar zit niemand op te wachten. Onzin dingen maak ik nu niet zo mee en over handwerken valt eigenlijk niets te melden omdat ik niet haak of brei tegenwoordig. Dat laatste gaat me een reprimande opleveren van Arthur want die wil zijn beloofde powerrangertrui hebben, maar in Marseille is het daar nu toch nog veel te warm voor dus oma heeft nog even tijd. Nu de temperaturen gaan dalen en het s'avonds al weer eerder donker wordt komt de zin in breien weer vanzelf. 

Ik ga er eens over nadenken hoe ik op een beetje gezellige manier het bloggen kan voortzetten en voor nu heb ik dan toch nog een onzinding! 

Sinds kort heb ik op zaterdag de krant. Door de week lees ik hem digitaal maar op zaterdag krijg ik de papieren krant. Dat vind ik gezellig, mijn zaterdag beginnen met de krant en een kop koffie. Vanmorgen werd ik wakker door een hoop lawaai. De krantenbezorger is nogal luidruchtig. Hij bezorgt de krant al luid telefonerend in een voor mij vreemde taal (ik vermoed een taal van het continent Afrika) en vanmorgen duwde hij de krant zo hard door de brievenbus dat de brievenbus er aan de binnenkant van de deur er helemaal afhangt. 

De krant ligt onbeschadigd op de mat. Dat dan weer wel. Enfin ik moet mijn doe-het-zelf vaardigheden maar weer eens oppoetsen om dat klusje te klaren. Het wordt dus een rommelige zaterdag. Net als dit een rommelig blogje is geworden. Fijn weekend!

September

De R is weer terug in de maand want het is september. Eerst waren dochter en ik nog een lang weekend in Marseille om als gezin samen haar 25e verjaardag te "vieren". Vieren tussen aanhalingstekens want ze vond zelf dat er niets te vieren viel zonder haar vader die zo enorm wordt gemist. 

Maar we waren samen en Arthur was degene die er voor zorgde dat we toch ook konden lachen. We kwamen s'avonds laat aan toen hij al lang sliep, maar om kwart over zes kroop hij bij me in bed en vroeg; Oma, hoe gaat het met de hommels in je tuin en heb je er eentje voor me meegenomen? Dat beeld was zo hilarisch dat we direct in de lach schoten. Ik zag het voor me, eerst een hommel vangen in een lucifersdoosje en hem dan meenemen in mijn tas en bij de security uitleggen dat je een hommel hebt meegenomen voor je kleinzoon. Nee, lieve Arthur een hommel hebben we niet voor je meegenomen, maar wel iets anders. Nou dat was ook goed en toen zijn we nog even gaan slapen. 

Het werd een verjaardag met een lach en een traan, met mooie herinneringen, met lekker eten en proosten met een glas champagne. Om te vieren dat ze 25 is geworden, maar ook zeker om te herdenken met hoeveel liefde we haar hebben ontvangen en hoe blij en trots hij met en op zijn meisje was.  Het was fijn om samen te zijn. Natuurlijk was er die grote, lege plek, maar we stonden er bij wijze van spreken samen om heen en hielden elkaar vast. 

Terug in Nederland vond ik een heel lief cadeautje op de mat en moest er van alles nog worden gedaan, maar woensdagavond moest toch echt mijn werktas worden ingepakt, boterhammen gesmeerd en de wekker gezet om op tijd te beginnen aan mijn eerste werkdag! 

Woensdag had ik al een welkomst boeket van mijn nieuwe werkgever ontvangen en donderdag werd ik hartelijk verwelkomd door mijn leidinggevende en moest ik me daarna melden voor een introductiebijeenkomst met 28 andere nieuwe collega's. Daar werden we hartelijk welkom geheten door een afvaardiging van de directie, kregen we een filmpje te zien over het bedrijf en was er een uitgebreide presentatie over veilig werken. 

Mijn nieuwe werkgever is gespecialiseerd in duurzame technologie op verschillende gebieden en het is dus allemaal heel technisch. In mijn vorige werk waren er functies zoals Uitvaartverzorger en Algemeen Assistent Crematorium en wist ik precies wat die functies inhielden en nu gaat het bijvoorbeeld over een Lasser, Fitter of een medewerker Modificatie. Geen idee wat dat laatste precies inhoudt, maar hoewel de functies anders zijn en het bedrijf ook gaat het om de mensen die er werken en dat is nou precies waar ik me in mijn functie als Inzetbaarheidsadviseur mee bezig mag houden. 

Het is natuurlijk allemaal nog wennen en leren kennen, maar ik voel me er na twee dagen al behoorlijk thuis. Er hangt een prettige sfeer en daar gaat het om! 

En zo is het dus september geworden en voor mijn gevoel ben ik in de volgende fase terechtgekomen. De fase van een werkende weduwe in een nieuwe omgeving. Waar ik moet laten zien wat ik op werkgebied waard ben en waar ik weer een nieuw ritme moet zien te vinden. Een ritme waar rouwen, werken en tijd voor familie en vrienden in balans zijn. 

Het is fijn om weer werk te hebben, maar het niet meer kunnen delen met mijn lief, nooit meer samen na het werk aan de keukentafel een drankje doen en dan samen het eten klaarmaken doet nog steeds veel pijn. Ook dat zal moeten wennen.

Saus en Spierballen!

Een week of twee geleden was ik aan het koken en miste ik een ingrediënt. Dat was niet zo heel erg want ter plekke kon ik er een andere draai aangeven. Ik miste alleen nog iets van een sausje. In mijn voorraadkast stond nog een flesje barbecuesaus en met een scheutje van die saus zou mijn gerecht vast enorm opknappen. 

Ik pakte het flesje uit de kast, schudde het eens krachtig en toen....... toen bleek dat de dop er niet goed op zat en die vloog er af en in een seconde zat de keuken onder de barbcuesaus. De kast, de vloer, de tafel en ik zelf, alles was vies en rood. Ook de luxaflex zat onder, de derrie was er tussendoor gevlogen en er zaten grote rode vlekken op het raam. Een voorbijganger had zomaar kunnen denken dat ik iemand vermoord had. 

Ik stond vies en plakkerig tussen al de rommel en riep hartgrondig KAK (en nog veel meer maar dat schrijf ik hier niet op) en voelde een enorme boosheid en verdriet opkomen en wilde me krijsend op de grond laten zakken. Gelukkig bedacht ik net op tijd dat dan ook mijn broek vies zou worden en dat ik na mijn krijspartij nog altijd zelf de rotzooi zou moeten opruimen. Dus eerst het gas uitdraaien om het eten niet te laten verpieteren en toen een emmer sop en aan de slag maar. 

De volgende ochtend ruimde ik de vaatwasser uit en bleef het onderste rek een beetje hangen. Ik trok er net iets te hard aan en er kraakte iets. Na inspectie bleek de onderste draaiarm en het ding eronder volledig te zijn afgebroken. Alweer een KAK en een diepe zucht. Ik besloot ook nu om niet te gaan krijsen, maar het probleem te parkeren want ik moest de deur uit. 

S'avonds beschreef ik bovenstaande incidenten in de gezinsapp waarop zoon in Frankrijk vroeg wat er precies stuk was want het kon misschien wel gemakkelijk gerepareerd worden. Nu is hij al best bejaard voor een vaatwasser en vroeg ik mij af of het nog wel zin had om daar een monteur voor te laten komen. Nou zei, zoon dat hoeft misschien niet, maak eens wat foto's van de schade en app me die en geef me het typenummer even door. 

Ik zocht het boekje op (leve een echtgenoot die dit soort dingen altijd zorgvuldig bewaarde) en stuurde de gewenste foto's door. Een half uur later appte zoon me terug dat hij de onderdelen die vervangen moesten worden had besteld en dat ze met een dag of tien geleverd zouden worden. Dat is heel lief van je schat, maar hoe moet ik dat dan vervangen? Oh dat is niet moeilijk, ik kan wel even meekijken via FaceTime, maar dat kun jij best! 

Ik was daar nog niet zo van overtuigd, maar goed komt tijd komt raad (ik kon altijd nog mijn lieve broer om hulp vragen) en de volgende dag toog ik naar de @ction om een afdruiprekje te kopen en deed ik de afwas met de hand. Op zich geen vervelend klusje en zeker niet voor een 1-persoons afwasje maar ik heb maar een klein stukje aanrecht en het is dus een gepuzzel met waar zet ik de vieze en waar laat ik de schone vaat. 

Donderdag kwam het laatste onderdeel binnen en omdat ik erg tegen het klusje op zag stelde ik het natuurlijk weer uit. Tot vanmorgen. Toen vatte ik de koe bij de hoorns, of liever gezegd de sproeier en het kapotte onderdeel bij de kladden en na even flink kracht zetten en een half uurtje prutsen zat de boel weer goed en doet de vaatwasser het weer. 

Moraal van dit verhaal? Ja, het is ellendig om dit soort dingen in je uppie te moeten doen, maar je kunt dus meer dan je denkt! Én je moet gewoon de dopjes op een fles saus goed dichtdraaien! Dat ook!

Zonnebloemen

Toen ik op 30 juni na de afscheidslunch van mijn werk naar huis reed, lagen er twee lege maanden voor me. Natuurlijk wist ik dat ik drie weken met Arthur zou doorbrengen, maar verder was mijn agenda leeg en zou ik het wel zien. 

Vandaag over twee weken heb ik de eerste werkdag bij mijn nieuwe werkgever al achter de rug en ben ik met de tweede dag bezig! Zo snel gaat de tijd dus. En wat heb ik er zin in om daar te beginnen! Begin deze week nam mijn nieuwe leidinggevende al contact met me op om over bepaalde dingen even te overleggen. Ze had vragen over hoe ik de overdracht wilde doen met degene die "mijn" account nu waarneemt en of ik het eens was met het email adres wat ze voor me in gedachten hebben en zo nog wat meer. 

Dat voelt erg fijn en geeft me een gevoel dat ik erg welkom ben. Het zorgt er ook voor dat ik deze weken een beetje kan beschouwen als vakantie. Het vakantiegevoel is niet erg aanwezig maar ik mag nu wel van mezelf genieten van een middag met een boek op de bank. Daar is straks immers weer veel minder tijd voor. 

Ook zou ik van mezelf mogen genieten van zomaar een uurtje breien, ware het niet dat het daar veel te warm voor is, dus Arthur zijn powerranger trui moet maar even wachten. Dat is niet erg want in Marseille is het voorlopig toch te warm voor een trui! Daar vallen de mussen nog van het dak. Dat breien komt wel weer als we weer richting de herfst gaan en dat kan ook heel goed na werktijd. 

Deze weken gebruik ik dus maar voor mijn rouw arbeid en maak ik tijd voor familie en vrienden. Je hoort wel eens dat mensen na zo'n groot verlies ervaren dat het stil wordt en dat er niet of nauwelijks aandacht nog voor het verdriet is. Op dat punt heb ik echt hele andere ervaringen, want ook na bijna vijf maanden krijg ik nog steeds lieve appjes en/of telefoontjes. Dat is heel bijzonder en heel erg waardevol en stemt me bijzonder dankbaar. 

Gevolg van zo'n contactmoment is vaak dat er een afspraak ontstaat. Omdat ik koken wel erg leuk vind maar niet voor mezelf, nodig ik mensen die even langs willen komen dan uit om s'avonds te komen eten. Als ze zelf gewerkt hebben hoeven zij niet te koken en mij doen ze er een groot plezier mee! En zo had ik de afgelopen weken een paar fijne afspraken en snijdt het mes aan twee kanten. 

Afgelopen woensdag was ik uit lunchen met mijn nichtje. Begin augustus is ze dertig geworden en dat dat vond ze niet makkelijk. Ze heeft een licht verstandelijke beperking en heeft niet altijd een gemakkelijk leven. Ik had haar gevraagd of ze het leuk zou vinden om als cadeautje met me uit lunchen te gaan. Dat wou ze wel. 

Samen hadden we gekeken naar een leuk restaurant en waar we ook een beetje rustig zouden kunnen zitten zonder te veel prikkels om haar heen. Toen ik haar op kwam halen kreeg ik een doos in mijn handen gedrukt. Een cadeautje! Hallo, ik ben niet jarig, dat ben jij! 

Maak eens open zei ze! En in de doos lagen twee rozen en twee zonnebloemen van Lego. Ze vertelde dat zonnebloemen haar altijd aan mijn overleden man doen denken, omdat hij haar altijd vrolijk maakte en als ze naar zonnebloemen kijkt, wordt ze ook vrolijk. Daarom had ze zonnebloemen voor me gemaakt. Nog voor dat we op weg waren naar het restaurant liepen de tranen alweer. Wat een ontzettend lief cadeau!

We hadden een gezellige en lekkere lunch en bij thuiskomst zette ik de zonnebloemen naast zijn foto! Daar staan ze nu te stralen. 

Wat is dat een rijkdom, om in al je verdriet zoveel liefde te mogen ervaren! 

Twintig

Het is nu al 20 weken geleden

Dat magere Hein je meenam naar het land der doden

En ik vind nog steeds 

Dat dit bij wet moet worden verboden

Ik vraag me zo vaak af hoe het nu met je gaat

Zweef je rond in het heelal?

Of ben je samen met onze pluis, je ouders en mijn mam

Waar je het vast heel gezellig hebben zal 

Of word je als nieuwe ziel geboren

En zijn je ouders, nu na de 20 weken echo, blij

Wat zullen ze dan gelukkig worden

Met het krijgen van een lieverd zoals jij

Lig je misschien te soezen op een wolk 

Bevrijd van dat lieve, maar zieke lijf

Of tennis je elke dag 

En is het borreltijd om een uur of vijf? 

Ik zou het zo graag willen weten

Heb je het daarboven wel een beetje fijn

Want als ik dat zou weten is dat

Hier beneden een pleister voor de pijn. 

Toos Werkeloos

Al bijna zes weken ben ik nu werkeloos. Zelf vind ik het meer "in between jobs" want dat klinkt een stuk leuker dan werkeloos zijn. Al ben ik voor het UWV natuurlijk wel degelijk werkeloos!

Een week voor de uitdiensttredingsdatum kun je je aanmelden bij het UWV door in te loggen in "Mijn UWV" met je DigiD op de website voor particulieren van het UWV. Eigenlijk zijn al je gegevens dan al bekend al moet je natuurlijk wel zelf de datum van de 1e werkeloosheidsdag invoeren. Wat me verbaasde is dat ze wel naar de reden vroegen van het einde van het dienstverband, maar niet naar een kopie van de vaststellingsovereenkomst. 

Al vrij snel kreeg ik bericht dat de uitkering aan mij was toegekend. Vanaf het moment van ondertekening van de vaststellingsovereenkomst was ik vast van plan om er alles aan te zullen doen om per 1 juli weer een baan te hebben, zodat ik geen uitkering hoefde aan te vragen. Dat liep even anders. Inmiddels voel ik me niet meer schuldig over die uitkering. Ik ben begonnen met fulltime werken vanaf mijn zestiende, direct na het behalen van mijn mavo diploma ben ik op bij een handelsfirma gaan werken en dus heb ik al bijna 40 jaar mijn sociale premies betaald en is het niet zo erg dat ik nu even gebruik maak van deze regeling. 

Alles gaat digitaal bij het UWV.  Je moet bijvoorbeeld je cv aanleveren. Mooi, dacht ik, want ik had juist een heel mooi cv gemaakt en was zelfs voor de profielfoto naar de fotograaf gegaan. Het resultaat zien jullie inmiddels op dit blog. Helaas lukte het niet om mijn gelikte cv te uploaden in het systeem. Dat moest ik nog ouderwets, veldje voor veldje, invullen. Grappig was dat mijn functie van HR Adviseur niet herkend werd. Dat heet bij het UWV nog gewoon personeelsfunctionaris. Van de functie casemanager moesten ze al helemaal niks weten. Dat was grappig want juist in die functie heb ik heel veel te maken gehad met het UWV. 

Toen dat allemaal netjes ingevuld was kreeg ik documenten die ik allemaal moest doorlezen en moest afvinken en ik moest een werkplan aanleveren. Wat ging ik er aan doen om weer aan het werk te gaan? Nou dat was op dat moment heel simpel want die dag had ik mijn nieuwe arbeidsovereenkomst getekend. Tevreden gaf ik dat door bij het vakje wijzigingen opvoeren en dacht dat het UWV daar ook blij mee zou zijn. 

Dat waren ze ook maar ik moest toch nog blijven solliciteren tot aan 1 september. Prima dan doen we dat. Gelukkig had ik die week nog contact met diverse andere bedrijven waar ik ook gesolliciteerd had en kon dat dus netjes opvoeren. Ik had aan mijn verplichtingen voldaan en in augustus zag ik wel weer. 

Eind juli kreeg ik bericht dat er een telefoongesprek zou volgen met een medewerker van het UWV. Dat was een heel aardige dame. Ze feliciteerde me direct met mijn nieuwe baan, maar vroeg wel waarom het pas per 1 september was. Toen ik vertelde van het overlijden van mijn lief, de sollicitaties die ik al had gedaan en dat het belangrijk was om even twee maanden alleen rouwarbeid te verrichten en wat uit te rusten om straks goed te kunnen starten bij mijn nieuwe werkgever, was ze heel meelevend en gaf direct aan dat ze me vrijstelde van sollicitatieplicht. Het was een prettig gesprek en een paar uur later stond er al een verslag met de bevestiging in mijn werkmap. 

Heel vaak hoor je dat het contact met het UWV een drama is en dat je te maken krijgt met onbeschofte medewerkers. In mijn geval was dat beslist niet zo. Het was vriendelijk en menselijk. Als casemanager had ik ook veel contact met het UWV en doorgaans waren dat ook prima gesprekken met aardige medewerkers. In al die jaren zijn de vervelende gesprekken met onbeschofte medewerkers op de vingers van één hand te tellen. En als het echt uit de hand liep dan diende ik een klacht in! 

Het geeft wel rust dat ik nu geen inspanningen meer hoef te doen tot 1 september en dat ik nu een beetje vakantie kan vieren. Hoewel er eigenlijk niets te vieren valt en het vakantiegevoel ver te zoeken is. Ik ben al blij als de verdrietgolven wat lager zijn en ik de dag een beetje doorkom. Alles wat beter gaat is meegenomen. 

Vanmorgen had ik wel een genietmomentje toen ik de was ophing en het in de tuin nog heerlijk koel was en ik met een kopje koffie zat. Ook gisteren was een redelijke dag met een aantal genietmomentjes want gistermiddag mocht ik op de kinderen van mijn nichtje passen. 

Ze zat nogal omhoog met oppas en ik had haar aangeboden om als het nodig was in te springen. Zo kwam het dat ik gistermiddag een moeilijke puzzel heb gemaakt met een eigenwijze damespeuter van 3 met met een baby van 6 maanden op mijn schoot die op een bijtring aan het knabbelen was en me zo af en toe zijn allerliefste lach schonk. We bouwden een hoge toren met de blokken, gingen een parkje om en keken bij de hertjes, cavia's, geiten, varkens en konijnen in de stadsboerderij en natuurlijk moest er voorgelezen worden. 

Plakkerig van alle baby- en peuterkusjes kwam ik moe maar zeer voldaan weer thuis gisteravond. Moe maar tevreden dat ik als Toos Werkeloos tóch een nuttige bijdrage heb kunnen leveren! 😉

J'aime les fleurs

Ik hou van bloemen en dat is in mijn tuin goed te zien. Ik vind het ook leuk dat Arthur - zo klein als hij nog is - ook van bloemen houdt. Dat is een mooie gezamenlijke interesse waar we samen veel plezier mee hadden tijdens de logeerpartij. 

Toen we naar de markt gingen moesten er natuurlijk niet alleen groenten en fruit gekocht worden maar moesten we ook naar de bloemenkraam. Arthur mocht helpen kiezen. Na lang twijfelen tussen rode rozen, helblauwe delphiniums en zonnebloemen koos hij toch voor de zonnebloemen. Tournesols, vertelde hij me. Die moesten het worden! De bloemenman had een aanbieding van 10 stuks voor € 7,50 en toen hij vroeg of dat goed was, had Arthur al ja gezegd voor ik kon reageren. 

Het was zo'n groot pak dat hij ze zelf amper kon dragen en thuis zetten we ze samen in mijn grote vaas. Ze stonden prachtig op de vensterbank tussen de ramen. Elke dag keken we er samen naar hoe de bloemen zich openvouwden en uitbundig stonden te bloeien. Ze vierden hun eigen feestje. 

Kijk oma, die bloemenzon is ook open. Ja mooi hè dat die zonnebloem nu ook open is. Er was wat taalverwarring soms maar ook leerden we van elkaar. Ik was een week of wat geleden juist weer begonnen om mijn Frans wat op te vijzelen en dat deed ik via de app van Duolingo. 

Met Arthur in de buurt was dat heel leuk. Als hij zat te spelen en ik aan het oefenen was dan kwam hij er gezellig bij zitten zodra hij het pingeltje hoorde dat ik een les goed had gemaakt. Als hij een Frans zinnetje hoorde dan zei hij het in het Nederlands en soms als ik een woord niet wist dan vroeg ik het aan hem en vaak wist hij het wél. Op deze manier heb ik een hoop kennis opgedaan de afgelopen weken!

J'aime les fleurs is dan ook een zinnetje wat er inmiddels goed inzit en dat komt altijd wel van pas. Gisteravond kwam mijn vriendin/buurvrouw nog even over de schutting kletsen om gedag te zeggen. Ze gaat met haar jongste zoon op vakantie met interrail door Europa. Vanmorgen vroeg begon de reis en de eerste stop was Parijs. 

Terwijl we zo stonden te kletsen kreeg ik haar plantenbakken in het oog. Die zouden haar ook gaan missen de komende drie weken en ik stelde voor dat haar planten bij mij komen logeren. Dan kan ik ze water geven. Dat vond ze een goed idee, want hoewel haar oudste (volwassen) zonen thuisblijven zit het niet in hun systeem om de planten water te geven. Logisch want ze werken allebei. 

En dus verhuisden we de boel en zit ik nu te genieten van extra veel bloemen in de tuin. 

Bon voyage lieve vriendin! J'aime aussi tes plantes! 

Beetje van mezelf en veel van de buuf!

In de (rouw)tuin

De zandbak is dichtgeklapt en staat weer in de schuur, het speelgoed is weer opgeruimd en de voorleesboeken uit de bieb zijn weer netjes teruggebracht. Arthur is weer terug naar Frankrijk samen met zijn papa en mama. 

Geen dikke knuffels meer en niet meer zijn stemmetje dat tijdens het spelen verhalen vertelt en dat zo gezellig is om naar te luisteren en naar te kijken natuurlijk. Het huis is weer opgeruimd en erg stil. Zo gaat dat als je (klein)kind ver weg woont. Daar ben ik aan gewend, maar nu is het wel erg stil in huis. 

Op zich is dat goed want zo komt er weer (meer) ruimte om met het verdriet aan de slag te gaan. Dat klinkt een beetje gek, maar ik ben er van overtuigd dat het verdriet en gemis aandacht moet hebben. Dat heb ik al geleerd toen ik als casemanager mensen mocht begeleiden in hun ziekteverzuimproces die dat verdriet wegstopten en er daarom echt ziek van werden. 

Rouwen is geen kwestie van het onder het tapijt schuiven of in een kastje leggen en de lade dicht doen. Het ís er en je moet er mee aan de slag. Dat heb ik dus niet alleen gezien in mijn werk, maar ik ervaar het ook zo en mijn rouwtherapeut geeft hetzelfde aan. 

Het is meer als een tuin die je moet verzorgen en dat je daar midden in die tuin kunt zitten en de intense pijn kunt voelen, maar ook getroost kunt worden door al het moois dat je om je heen hebt. In de weken met Arthur heb ik de planten in mijn rouwtuin niet altijd goed water gegeven en dat was ook een beetje bewust omdat ik wilde dat hij het fijn had, zo'n kind moet niet de hele dag bij een huilende oma zitten. Het mocht er zijn, maar het moest ook een leuke vakantie worden. En dat werd het ook. 

Natuurlijk was het ook fijn om mijn zoon weer vast te houden en samen met hem over mijn man te praten en met dochter erbij herinneringen op te halen met elkaar. We waren altijd al een hecht gezin en het is fijn te merken dat we dat nog steeds zijn, alleen wel met een lege plek. 

En nu met een opgeruimd huis is er tijd genoeg om in mijn rouwtuin te gaan zitten en daar aandacht voor te hebben. Dat betekent niet dat ik daar de hele dag zit te huilen, er is ook ruimte om te genieten van wat er was, om terug te kijken en zijn liefde te voelen, maar ook om voorzichtig nieuwe plannen te maken over hoe mijn nieuwe leven er uit moet komen te zien. 

En dat is eng, want het weten dat het nooit meer samen is - en nooit is zó lang en lijkt zo'n zwart pad - doet gewoon zoveel pijn. Toch zal er een nieuw leven moeten komen, want in mijn hoekje op de bank blijven zitten is ook geen goede optie. 

Maar het hoeft allemaal niet vandaag en ook niet morgen. Stap voor stap! Gisteren heb ik zo'n stap genomen. Ik had zin om te gaan zwemmen en een beetje in de zon te liggen op een bedje met een fijn boek. Dus op naar een zwembad. Er zijn best veel buitenzwembaden in de buurt van Amsterdam, maar niet allemaal met bedjes. Ook had ik behoefte aan een beetje rust en niet aan schreeuwende kinderen. Na lang wikken en wegen heb ik een dagje sauna geboekt. Het was badpakkendag en er was een groot zwembad én er waren ligbedjes. 

Het was een hele stap want het was fijn om lekker te zwemmen en op mijn bedje in de zon te lezen, maar het was ook weer lastig om stellen van mijn leeftijd te zien die nog wel samen waren. Gelukkig kun je in zo'n zwembad ongemerkt je tranen laten lopen. Je bent toch al nat!

Vandaag is het dan weer gewoon een huis en tuin dag. Tenslotte moet de was ook gewoon gedaan worden en is het perfect weer om die in de tuin aan de lijn te hangen. En niet alleen in mijn rouwtuin is er werk aan de winkel, maar ook in mijn echte tuin is er het nodige te doen, dus hup aan de slag! 

Power Ranger

De logeerpartij van Arthur schiet al op, het voelt onderhand alsof hij hier altijd heeft gewoond en we hebben een prettig ritme gevonden. s'Morgens vroeg (of soms s'nachts al) komt hij nog even bij mij in het grote bed liggen en dan slaapt hij nog tot een een uur of acht, half negen. We starten de dag dan langzaam op met een ontbijtje en als het lekker weer is dan doen we dat ontbijt natuurlijk in de tuin. 

We hebben deze week een wandeling gemaakt in het bos bij s'Gravenland waarbij we de kabouterroute volgden, we zijn op verjaarsvisite geweest bij mijn oom en we hebben in het zwembadje in de tuin gespetterd toen het zo heet was en woensdag was zijn tante ook vrij en zijn we de hele dag naar een groot buiten/binnenzwembad in Amstelveen geweest. Pure pret allemaal. En tussendoor wordt er veel geknuffeld, voorgelezen en hebben we hele gesprekken. Voor mij voelt het soms alsof ik terug in de tijd ben omdat hij ontzettend op zijn vader lijkt toen die deze leeftijd had.

Gisteren was het een regendag en dus moesten we ons binnen vermaken maar dat lukte ook prima met de duplo en de viltstiften en de kleurboeken. Arthur had twee breinaalden gevonden in zijn kamer. Twee naalden nummer 10 van plastic. Niet zo handig van deze oma om die los te laten liggen in de kast waar hij er bij kon, maar gelukkig was ik er bij toen hij ze vond. 

Wat waren dat nou voor gekke dingen. Grote spijkers? Nee dat zijn breinaalden, weet je nog dat oma een trui voor je hebt gebreid met een brandweerauto en eentje met een politieauto en eentje met Paw Patrol? Ja maar die past niet meer. Oma, tu veut een nieuwe breien? Nou dat wil oma best, maar wat moet er dan op staan? 

Ja dat was een moeilijke vraag en dus gingen we samen de inbreipatronen bekijken op de site van Baltena Er was een lego Ninja en Buurman en Buurman waar hij stapelgek op is en zijn grote held Spiderman, maar ook een blauwe en een rode Powerranger. Die allemaal moesten het worden. Ja dat gaat dus niet, oma kan niet al die truien breien, je moet kiezen welke je de leukste vindt. 

Nou dat is heel erg moeilijk als je vier bent en omdat hij het niet gauw opgeeft probeerde hij toch te onderhandelen. Buurman en Buurman trui én een Power Rangertrui oma? Nee dat gaat niet. Je moet echt kiezen. Na veel vijven en zessen was hij er uit. Het moest een blauwe Power Ranger worden en de trui zelf moest rood zijn. We doken in de voorraad wolletjes en daar viste hij een rood bolletje super soft uit, deze wil ik. Helaas van 1 bolletje van 50 gram kan ik geen trui voor je breien, we gaan wol kopen. 

Vanmiddag waren we bij mijn vader in Ermelo. Helemaal geweldig dat bos om die caravan, maar helaas was het bos nogal nat door de regen van gister en dus ook de speeltuin. En een natte glijbaan vindt Arthur vies! En de dode wespen die op en rond de wip lagen zijn heel erg eng ook al bewegen ze niet meer. Dus na een half uurtje voetballen was de koek op en gingen we naar het dorp voor een ijsje en omdat ik met hem naar mijn favoriete boekwinkel wilde. 

Het ijsje was lekker en de boekwinkel was een feestje. Ik heb daar in mijn jeugd heel wat uren doorgebracht en het was leuk om er nu met mijn kleinzoon te zijn. We kochten een gouden boekje van Aap en Mol in de trein. Dan hebben we van de week weer een nieuw boek om in te lezen. 

Een paar deuren verderop zit een crea winkel die ook breiwol verkoopt en daar hadden ze mooi garen voor de Power Ranger trui.  Zoals beloofd mocht Arthur de kleur uitkiezen. Hij wist het nog steeds zeker, een rode trui met een blauwe Power Ranger. Van de verschillende kleuren rood koos hij een mooie warme kleur. Restjes blauw en wit om in te breien heb ik nog genoeg. 

Nu kan ik deze week beginnen met het rugpand, want nu hij er nog is kan ik even goed de maat nemen. Dat is handiger dan op de gok breien en hij kan dan met eigen ogen aanschouwen wat breien nu eigenlijk inhoudt, want dat je met van die lange spijkers en een draadje wol een trui kan breien, daar gelooft hij toch niks van. 

Genieten én verdrieten

Al een kleine week logeert ons kleine Fransmannetje in Amsterrrrdam zoals hij zelf met een prachtige rollende Franse r zegt! En hij heeft het naar zijn zin. Hij eet goed, slaapt goed en is vrolijk. Hij zingt de hele dag door en vertelt zichzelf verhalen tijdens het spelen. 

Ook zijn Nederlandse woordenschat groeit met de dag. Hij maakt steeds meer Nederlandse zinnen en alleen als hij heel enthousiast is en niet zo snel op een woord kan komen of het niet weet dan is alles in het Frans. Gelukkig begrijp ik hem meestal heel goed, al hadden we van de week toch nog even een issue want hij zei tegen me: je veux dessiner! En ik begreep toch niet wat hij bedoelde. Diepe zucht, domme oma zag je aan zijn gezicht. Doe het eens voor dan, en hij pakte een pen van tafel en maakte een tekenbeweging! Oh je wil tekenen? Ja dat en toen waren de stiften en het schetsboek snel gepakt. 

De zandbak is een groot succes en de bijen en de hommels in de tuin zijn niet langer eng, maar leuk om naar te kijken terwijl ze van bloem tot bloem zoemen. Ook de spinnen vindt hij niet eng meer, zolang ze maar in hun web blijven. Hij gaat - op veilige afstand - voor zo'n web(je) staan en bekijkt aandachtig wat die spin in dat web doet. Meestal is dat niet veel meer dan midden in het web zitten en wachten tot er vliegen te verorberen zijn en als die spin daar netjes stil zit dan constateert Arthur, die spin doet niks, hij is lief.

Het is leuk om te zien hoe dol hij is op de bloemen in de tuin en tijdens onze wandelingen enthousiast is bij alle bloemen die hij tegenkomt. Al is het het kleinste onkruidbloemetje. Vanavond gaf ik de planten water en viel er een dood bloemetje uit een pot, waarop hij riep kijk uit oma, je doet die bloemen pijn. Zeg sorry! Nou en dat doe ik dan maar. 

Gisteren zijn dochter, mijn neef van 14 waar Arthur helemaal stapeldol op is en ik met hem naar sprookjeswonderland in Enkhuizen geweest. Daar was ik 20 jaar geleden voor het laatst geweest, maar oh wat was het leuk om dat nu met Arthur te doen. 

Alles vond hij geweldig, de draaimolen, de autootjes, maar vooral de dobberbootjes, daar kon hij geen genoeg van krijgen. Net zoals de speeltuin en tovenaar Magus Fluvius, maar het kabouterdorp bekeek hij kritisch. Die zijn niet echt, zei hij en wilde weer naar de bootjes! Hij had de dag van zijn leven en gisteravond vertelde hij heel enthousiast aan zijn ouders via FaceTime wat hij allemaal gedaan had. Was een leuke dag, zuchtte hij tevreden toen hij schoon gebadderd in bed lag. En toen ik de trap af liep riep hij me nog na, ik vind jou heel lief oma! Nou dat is toch ontzettend lief!

Kortom het is genieten, maar het is soms ook moeilijk want wat zou mijn man van hem genoten hebben en wat is het verdrietig dat hij dat niet meer meemaakt. Ook in zo'n park is het best confronterend om andere opa's en oma's samen met hun kleinkinderen te zien, want dat gaan wij samen nooit meer meemaken. Het gaat dus samen het genieten en het verdrieten. En dat mag ook, al doe ik mijn best om niet al te verdrietig te zijn waar Arthur bij is. Niet omdat hij het niet mag zien, dat mag natuurlijk wel, maar ik wil ook dat hij zich veilig en op zijn gemak voelt en dat hij het leuk heeft, want zijn ouders zitten heel erg ver weg. 

We praten ook over opa, hij weet nog dat hij met opa naar de raceauto van Max keek op de iPad. En nu kijk ik televisie op de iPad van opa oma en dat is leuk.  Hij zag op een wandeling een dode duif liggen en die werd ook bestudeerd. Het zag er best akelig uit en Arthur keek naar dat vieze hoopje vogel en constateerde, die pigeon is dood, comme opa en liep weer verder. Hij heeft niet alleen Frans temperament, maar ook Hollandse nuchterheid! 

Een koffer met zand!

Heel lang geleden, toen we zelf nog geen kinderen hadden, heb ik ooit eens een tip gelezen voor grootouders om voor de kleinkinderen een tijdelijke, verplaatsbare zandbak te maken. Nu Arthur hier drie weken komt logeren, waarvan de laatste week met zijn ouders leek het me een goed idee om daar eens werk van te maken.

Toen onze zoon een jaar of 1,5 was maakte mijn man een mooie zandbak van hout voor hem, met een deksel en bankjes aan de zijkant om op te zitten en zandtaartjes op te bakken. Die zandbak heeft jaren dienst gedaan, ook voor onze dochter, maar op een gegeven moment was het hout echt vermolmd en waren de kleutertjes uitgegroeid tot pubers die er niet over peinsden om nog in de zandbak te spelen. Logisch en werd de zandbak geruimd en daarvoor in de plaats kwam er een houder in de grond voor de droogmolen. 

Voor een vierjarige is het natuurlijk heerlijk om met zand te spelen en dus had ik bedacht dat ik die oude tip eindelijk ten uitvoer ging brengen. Daarvoor had ik een oude koffer nodig, zo'n koffer met zo'n hard deksel. Ik was van plan om daarvoor een bezoek te brengen aan een kringloopwinkel, maar toen ik in de laatste weken van mijn dienstverband dit idee besprak met wat collega's riep één van hen dat zij nog zo'n oude koffer had waar het slot van kapot was. Ze was juist van plan om hem naar de stort te brengen, maar nu mocht ik hem hebben en op mijn laatste dag stond hij op me te wachten. 

Bij de bouwmarkt kocht ik voor € 2,50 een zak van 25 kilo speelzand en sjouwde dat de tuin in. Bij de @ction kocht ik een setje met een schepje en een emmertje en vanmorgen kon het feest dus beginnen. 

De zak met zand heb ik in de ene helft van de koffer gelegd en opengeknipt en aan de andere kant, onder het netje dat je dicht kunt ritsen, heb ik de emmer, schep, hark en de auto's gestopt. In eerste instantie vond Arthur het niks, ja het was een mooie zandbak, maar er vlogen allemaal bijen en hommels in de tuin en dat vond hij erg griezelig. Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid en ging hij er toch mee spelen en werd het een groot succes. Hij zegt nu steeds geruststellend tegen mij dat de bourdons en de bijen très gentil zijn en niets doen. Dat beaam ik dan steeds en zeg dat ze alleen maar naar de bloemen willen om daar lekkere honing te halen. 

Hij heeft heerlijk gespeeld en er ging een klein zandmannetje in bad. Na het spelen ging de koffer dicht, de rits doet het nog wel en als hij over drie weken weer naar Frankrijk is dan rij ik de kofferzandbak zo de schuur in. 

Er is maar één nadeel! Deze oma haat het als er zand op de vloer ligt met al dat geknoers onder je voeten en dus moet oma na het badderen en het voorlezen eerst stofzuigen voordat ze aan de koffie kan! Maar dat heeft ze er graag voor over! 

Souvenir

Zaterdagmiddag reed de Thalys het centraal station in Amsterdam uit en nestelden dochter en ik ons behaaglijk in onze stoelen met een boek. Ruim drie uur later stapten we uit in Parijs, liepen het lange perron af en daar aan het begin van het perron stond Arthur met zijn Franse Opa op ons te wachten. Het was een enthousiast weerzien en we kregen een dikke knuffel van de kleine man en een hartelijke begroeting van zijn Papy. 

Terwijl we richting de metro liepen pakte Arthur mijn hand en vroeg (in het Frans) oma, ben je verdrietig? Die vraag had ik al niet zo snel verwacht en ik vertelde hem dat ik op dat moment niet verdrietig was. Hij stond abrupt stil, keek me verontwaardigd aan en zei: maar je bent toch verdrietig omdat opa dood is! 

Ja dat klopt helemaal zei ik, maar nu ben ik blij omdat ik jou zie! Hij keek me nog eens goed aan, maar nam met dat antwoord genoegen en vervolgde zijn weg. 

We hadden de zijn Franse opa en oma voor het laatst gezien toen ze op de uitvaart waren en dus was er veel bij te praten. We zaten fijn in de schaduw op het balkon, werden getrakteerd op een heerlijk diner en het was erg gezellig. 

Het was maar 1 nachtje en gistermorgen om 11.30 uur kwam de taxi om ons weer naar het station te brengen, maar nu met Arthur tussen ons in. Op het Gare du Nord stond de Thalys al klaar, maar moesten we even wachten tot we konden instappen. Dat mocht al gauw en even later verlieten we Parijs weer. Arthur is het gewend om lange treinreizen te maken en vermaakte zich met het dinosaurus stickerboek dat ik voor hem gekocht had. Ik kreeg het verzoek om een sticker los te maken van het stickervel en hij plakte hem op en maakte er een heel verhaal bij. De tijd vloog om!

Natuurlijk moest er geluncht worden en papy en Mamy hadden ons een heerlijke lunch meegegeven met een quiche, een Flan de Paris en wat kaas en zo zaten wij als echte Fransen heerlijk te lunchen. Sorry voor de kruimels lieve medewerkers van de Thalys. We hebben ze zo goed mogelijk proberen op te ruimen maar hadden geen stofzuiger bij de hand. 

Thuis gekomen was het alsof de kleine man nooit was weggeweest. Hij ging even zijn bed inspecteren, en jawel het Spiderman dekbedovertrek lag erop en ging heerlijk spelen. Om het een beetje makkelijk te maken aten we frietjes en na het eten gingen we de planten in de tuin water geven. Arthur is gek op bloemen en vindt de tuin prachtig. Wel is het als stadsjongetje even schrikken als een spin een groot web heeft geweven en daarin zit te wiebelen. Brr dat is eng, gauw naar binnen. Nou dat zal vanzelf wel wennen hoop ik, want er wonen nu eenmaal spinnen in de tuin. 

Na een lekker bad met veel schuim ging hij tevreden slapen en vanmorgen om 7.10 uur kwam hij naast me liggen. Klaar om aan de nieuwe dag te beginnen. Mij goed slapen oma, jij ook? Van onze zoon kreeg ik de "opdracht" om in deze weken hem zo goed mogelijk Nederlands te leren. Ook dat gaat vast lukken. 

We hebben het allerleukste en allerliefste souveniertje uit Parijs meegenomen!