Ik zal het maar eerlijk bekennen: Ik ben een enorme koffieleut. Voor mij is een dag zonder koffie geen dag maar een nacht. Zodra ik s'morgens op kantoor ben gearriveerd hang ik mijn jas op, zet de computer aan en ga aan mijn eerste bakkie. Daar heeft een lieve collega van mij dan al vaak voor gezorgd. Zij is meestal eerder binnen. Nu is ze met vakantie en moet ik die koffie zelf halen. Ik mis haar vreselijk, maar echt niet alleen voor die koffie hoor.
Toen de huisarts laatst dacht dat haar bloeddrukmeter kapot was omdat het metertje wel erg hoog uitsloeg, bleek dat niet aan het metertje te liggen maar aan mijn bovendruk. Ze vroeg bezorgd of ik veel koffie dronk. Ik begon eens te tellen en met het schaamrood op de kaken moest ik wel bekennen dat het een pietsie veel was. Om mijn grapje, dat je al werkende bij een uitvaartorganisatie nu eenmaal de hele dag koffie met cake krijgt, kon ze helaas niet lachen. Geen humor zo'n mens. Jammer. En dat van die cake is trouwens helemaal niet waar, ik eet nooit cake op mijn werk. Nou ja bijna nooit.
Maar goed er moest dus geminderd worden met de koffie. Dat viel niet mee in het begin, maar voor een goede druk moet je nu eenmaal je best doen. En het vooruitzicht van naar dokters in ziekenhuizen die zich dan met jouw druk gaan bemoeien had ik al helemaal geen zin. Dus er zat niks anders op! Minderen!
Nu drink ik keurig maar een paar kopjes per dag en verder drink ik thee of water. Ook lekker, maar het nadeel is wel weer dat je zoveel naar het toilet moet. Heel gezond allemaal, maar ook lastig al dat gepies. Zeker als ik onderweg ben naar een vestiging. Dan moet ik er echt rekening mee houden, want bij de tankstations langs s'heerenwegen zijn de toiletten zo vies daar wil je niet doodgevonden worden en ik zie mezelf nu ook niet met de broek op de hielen achter een vrachtwagen op zo'n gribus parkeerplaats mijn behoefte doen. Nee zo makkelijk is het allemaal niet.
Enfin ik ben redelijk afgekickt van de koffie. Maar s'avonds na het eten, als ik me na gedane zaken heerlijk op het loungegedeelte op de bank heb geinstalleerd voor het achtuurjournaal met mijn breiwerk dan krijgt deze koffiejunk ontzettende zin in cafeine. Een heerlijk, vers, zwart bakkie.
Zo ook vanavond. Maar ik zat net lekker lui op de bank dus keek ik mijn echtgenoot eens lief aan. Die zat een film te kijken en had geen oog voor mijn lonkende, verlangende blikken. Ik probeerde nog te onderhandelen, zo van als jij nu even een bakkie voor me zet, dan maak ik morgen voor jou wat lekkers. In die supermarktreclame werkt dat, daar gaat die man direct blijmoedig op de boodschap, maar mijn man trapte er mooi niet in. George Clooney was helaas ook niet aanwezig om me van mijn felbegeerde bakkie te voorzien. Er zat niks anders op dan van de bank te klimmen en het zelf te doen. Eens een koffiejunk, altijd een koffiejunk.
Maar wat ik me nou afvraag is het volgende. Wat is nou slechter voor mijn bloeddruk, een extra kopje koffie of de ergenis dat je eigen vent (ik hou veel van hem hoor) niet even van zijn film los te rukken is om een bakkie voor je te zetten. Zou je dat nou met zo'n huisarts kunnen bespreken? Ik ben bang van niet.
donderdag 30 juli 2015
zaterdag 25 juli 2015
Ballonnen
Door weer en wind begaven manlief en ik ons eind van de morgen naar het winkelcentrum voor de wekelijkse boodschappen. Voor we bij de auto waren, waren we al kletsnat, maar gelukkig hebben we een ondergrondse parkeergarage bij het winkelcentrum dus konden we droog, maar wel verwaaid naar de winkels. Uit de lift, op weg naar de bakker brak ik bijna mijn nek over een hondenlijn. Aan het uiteinde van de riem bleek een heel klein hondje met een rood jasje te zitten en aan de andere kant zat zijn bazin. Een hele lange dame, prachtig slank met palen van hakken en opgestoken haar. Zij zag er niet uit alsof ze zojuist de storm had getrotseerd. Elk haartje zat perfect.
Terwijl ik mij staande probeerde te houden en het hondje niet te vertrappen had ik een goed uitzicht op haar gezicht en decollete. Daar was behoorlijk wat te zien. Een strak getrokken bekkie met opgespoten Katrien Ducklippen, knalrood gestift, en een rimpelig nekje. Daar onder keken een paar pronte borsten, modelletje ballon (lees cup F of G), mij fier aan!
Nu kan het mij niet schelen dat mensen er lol in hebben zich te verbouwen en te verfraaien, maar ik vind dat wel altijd leuk om te bekijken. Ik ben namelijk heel erg benieuwd hoe dat nu voelt om met je opgespoten lippen en strakgetrokken wangen door het leven te gaan, maar dat je aan zo'n verschrompeld rimpelnekkie toch blijft zien dat je geen 20 meer bent. Dat moet toch best frustrerend zijn, ik bedoel pijnloos zal het niet geweest zijn al die prikken en toestanden in en aan je kop. Brrr, nee mij niet gezien, dan maar behalve een rimpelig nekkie ook wat rimpels in mijn kop. Om over zo'n borstvergroting nog maar niet te spreken.
En bovendien hoe doe je dat met van die opgevulde flinke ballonborsten die bijna uit je truitje knappen. Dat lijkt me niet erg lekker liggen op je buik. Ook daar zal gelden dat als je in je blootje staat je borsten glad en strak de wereld in kijken, maar dat je gerimpelde buik er een beetje sneu bij hangt of staat.
Ik had natuurlijk helemaal geen tijd om dat allemaal aan deze mevrouw te vragen, want mijn echtgenoot stond al bij de bakker, maar jammer was het wel. De vrouw haalde haar hondje aan de lange lijn binnenboord mompelde iets van sorry en wilde doorlopen. Dat wilde het hondje niet, dat begon heftig te keffen. Door al dat lawaai bleef de dame nog even staan en kon ik haar echtgenoot eens bekijken, althans ik nam aan dat hij bij haar hoorde en dat leidde ik af uit de manier waarop hij haar stevig vasthield. Alsof hij bang was dat ze met haar ballonnen de lucht in vloog met die harde wind.
Toen ik meneer eens goed bekeek zag ik pas dat hij onder de piercings zat. In zijn oren, wenkbrauwen, neus en ook zijn bovenlip zat vol. Ik moest een schaterlach bedwingen en terwijl ik bij de bakker stond kon ik het niet laten om even te fantaseren over een vrijpartijtje van dit echtpaar. Dat hij met al zijn piercings in het heetst van de strijd haar ballonnen doorprikt bijvoorbeeld. Mijn echtgenoot weet mijn zenuwachtige geproest aan het slechte weer en ik had later in de auto heel wat uit te leggen. Gelukkig houdt hij niet van piercings en ook niet van ballonnen.
Terwijl ik mij staande probeerde te houden en het hondje niet te vertrappen had ik een goed uitzicht op haar gezicht en decollete. Daar was behoorlijk wat te zien. Een strak getrokken bekkie met opgespoten Katrien Ducklippen, knalrood gestift, en een rimpelig nekje. Daar onder keken een paar pronte borsten, modelletje ballon (lees cup F of G), mij fier aan!
Nu kan het mij niet schelen dat mensen er lol in hebben zich te verbouwen en te verfraaien, maar ik vind dat wel altijd leuk om te bekijken. Ik ben namelijk heel erg benieuwd hoe dat nu voelt om met je opgespoten lippen en strakgetrokken wangen door het leven te gaan, maar dat je aan zo'n verschrompeld rimpelnekkie toch blijft zien dat je geen 20 meer bent. Dat moet toch best frustrerend zijn, ik bedoel pijnloos zal het niet geweest zijn al die prikken en toestanden in en aan je kop. Brrr, nee mij niet gezien, dan maar behalve een rimpelig nekkie ook wat rimpels in mijn kop. Om over zo'n borstvergroting nog maar niet te spreken.
En bovendien hoe doe je dat met van die opgevulde flinke ballonborsten die bijna uit je truitje knappen. Dat lijkt me niet erg lekker liggen op je buik. Ook daar zal gelden dat als je in je blootje staat je borsten glad en strak de wereld in kijken, maar dat je gerimpelde buik er een beetje sneu bij hangt of staat.
Ik had natuurlijk helemaal geen tijd om dat allemaal aan deze mevrouw te vragen, want mijn echtgenoot stond al bij de bakker, maar jammer was het wel. De vrouw haalde haar hondje aan de lange lijn binnenboord mompelde iets van sorry en wilde doorlopen. Dat wilde het hondje niet, dat begon heftig te keffen. Door al dat lawaai bleef de dame nog even staan en kon ik haar echtgenoot eens bekijken, althans ik nam aan dat hij bij haar hoorde en dat leidde ik af uit de manier waarop hij haar stevig vasthield. Alsof hij bang was dat ze met haar ballonnen de lucht in vloog met die harde wind.
Toen ik meneer eens goed bekeek zag ik pas dat hij onder de piercings zat. In zijn oren, wenkbrauwen, neus en ook zijn bovenlip zat vol. Ik moest een schaterlach bedwingen en terwijl ik bij de bakker stond kon ik het niet laten om even te fantaseren over een vrijpartijtje van dit echtpaar. Dat hij met al zijn piercings in het heetst van de strijd haar ballonnen doorprikt bijvoorbeeld. Mijn echtgenoot weet mijn zenuwachtige geproest aan het slechte weer en ik had later in de auto heel wat uit te leggen. Gelukkig houdt hij niet van piercings en ook niet van ballonnen.
woensdag 22 juli 2015
Reislustige slak
Vorige week dinsdag moest ik naar de tandarts omdat er een vulling vervangen moest worden. Niet zo prettig maar wat moet dat moet. Voor dat ik de auto instapte om naar de tandarts te gaan zag ik een slak zitten op het raampje achter het bestuurdersportier. Daar bij de achterbank zeg maar. Met de kriebels in mijn buik vergat ik dat beest ergens in de struiken te zetten. Terug van de tandarts met een dikke verdoofde lip maar met een opgelucht gevoel zat de slak nog steeds op zijn gemakje op mijn ruitje.
Enigszins lispelend sprak ik hem toe, dat het niet zo handig was om op een auto te gaan zitten, tenzij hij op familiebezoek moest, en dat de kans groot was dat hij er af zou waaien op de snelweg. Hij haalde zijn tengere schouders op en vroeg, waar ga je naar toe. Almere? Daar ben ik nog nooit geweest, dus ik ga met je mee en maak je niet bezorgd, ik ben een doorgewinterde lifter en zal me goed vasthouden.
Ik dacht er het mijne van, maar had geen zin in een discussie want mijn tandartspraktijk ligt bij een winkelcentrum waar de eerste boodschappers al op pad waren en het was niet de bedoeling dat die passanten zouden denken dat ik stoned als een garnaal tegen een slak stond te kletsen. Die dikke lip en dat lispelende gepraat werkten niet echt in mijn voordeel. Dus op naar Almere met een slak als passagier.
En warempel toen ik de auto op het parkeerterrein op kantoor parkeerde zat hij nog steeds vrolijk op mijn ruitje. Ja hoor alles was goed, het was een lekker ritje en ik houd wel van een beetje wind door mijn haren. Wat jij wil dacht ik nog en ging aan het werk. De slak zette ik uit mijn gedachten.
Toen ik s'avonds naar huis ging zat hij er nog. Of weer en jawel hij ging mee terug naar Amsterdam, want de blaadjes waren daar veel groener dan in Almere. Vond hij. De volgende morgen zat hij nog steeds op het ruitje en toen ik aankwam was zijn eerste vraag, waar gaat de reis naar toe? Oosterhout. Prima ik ga mee. Weet je het zeker want het is een aardig stukkie rijden en op de A27 mag ik 120 en dat is hard hoor!
Zijn ogen begonnen te twinkelen en vastberaden riep hij, gaan met die banaan. In Oosterhout aangekomen zat hij nog steeds fris en monter op mijn ruitje en vroeg of ik de auto kon parkeren bij een muurtje waarop prachtige boeketten bloemen lagen. Ben je nu gek geworden zei ik, dat zijn bloemen voor overleden mensen daar ga jij niet aan zitten knagen. Een beetje respect graag meneer Slak!
Hij keek om zich heen en vroeg toch of ik niet ietsjes verder kon parkeren want dan zat hij dichterbij een mooi groen veldje waar allerlei bloemen bloeiden. Dan kon hij beter bij al dat lekkers dat hij zag staan. Nu vooruit, ik ben de beroerdste niet dus heb ik de auto maar verzet.
Om een lang verhaal kort te maken, deze reislustige slak reist nu al een week met me mee. Hij ging niet alleen mee naar Almere en Oosterhout maar ook naar Utrecht en naar Hoogeveen, maar in het weekend toen ik samen met manlief de boodschappen deed was hij nergens te bekennen. Familiebezoek was de verklaring maandagmorgen toen ik hem weer op het ruitje aantrof.
Het is best gezellig hoor zo'n slak als passagier. Jammer is wel dat hij zulke vieze strepen op mijn ruitje maakt. Ik durf voorlopig niet de auto door de wasstraat te halen want anders wordt dat beest verpletterd. Het is toch wat?
zondag 19 juli 2015
De boel de boel........
Het is mij er met de paplepel ingegoten of liever gezegd ingestampt dat eerst het werk komt en dan pas de leuke dingen. Natuurlijk werk kan ook leuk zijn, maar eerst moet worden gedaan wat moet en daarna mag je pas lanterfanten en doen waar je zin in hebt. Zo werd dat vroeger thuis ook gedaan. Mijn ouders gaven daarin het goede voorbeeld en zorgden er voor dat eerst de boel aan kant was voor we op pad gingen om leuke dingen te doen. Dat is natuurlijk een prachtige arbeidsethos waar ik in mijn leven al veel plezier van heb gehad. Ik geloof oprecht dat ik in wezen een lui mens ben en met deze paplepel is er tenminste iets terecht gekomen van prestaties. Een mens kan natuurlijk niet zomaar voor zijn mallemoers kont (uitdrukking van mijn Jordanese oma) leven. Er moet wel brood op de plank komen en het liefst ook nog wat er op.
Maar soms is dat dus best lastig, want als ik in de vakantie met onze kinderen wat leuks wilde ondernemen dan moest ik van mezelf eerst de boel aan kant maken en dan pas gingen we op pad. Dat betekende dus dat ik vaak al niet meer zo fris en fruitig was als ik met het grut op stap ging en dus minder van het uitje kon genieten. Jaloers kon ik kijken naar mijn vriendin die rustig de boel de boel liet, al stond het aanrecht vol met afwas en was het een bende in de kamer, zij pakte haar kind onder haar ene arm en haar tas onder de andere, deed de deur op slot en ging gewoon plezier maken. Die rommel vond ze wel weer als ze terug kwam.
Vanaf die tijd deed ik mijn best om ook wat makkelijker te worden, maar ja een aard van een beessie verander je niet a la minuut, dat heeft best veel voeten in de aarde. Al die patronen vanuit het verleden die zitten toch in je systeem en je beslist uiteindelijk zelf of je ze laat bestaan of niet.
Gisteren was een prachtige zonnige dag. Manlief en ik waren voor ons doen op een zaterdag op tijd uit de veren en "vroeg" op de boodschap. s'Middags moesten we op pad naar een tuinhandel voor straatstenen en een schutting omdat onze schutting zo'n beetje overleden is na 22 jaar en een nieuwe winter zeker niet zal overleven. Toen we terug kwamen scheen de zon uitbundig en wapperde mijn was gezellig in de tuin. Dat nodigde uit tot een stoel neerzetten, kopje thee en wat tijdschriften erbij.
Maarrrr in huis was het nog een rommeltje, er lagen bloemblaadjes op de grond van toen ik de oude blommen in de vuilnisbak kieperde, er lag nog wat was wat gestreken moest worden en zo van allerhande huishoudklusjes die me eigenlijk riepen. Toch heb ik al die stemmetjes genegeerd en heb ik die stoel in de zon gezet en heb ik heerlijk zitten lezen totdat de zon uit de tuin was en het een pietsie fris werd.
En kijk nu toch eens hoe dit nieuwe gedrag beloond wordt vandaag. Want nu werd ik wakker van de regen die gezellig tegen de ruit tikt. Niks geen zon om in te zitten, vandaag is, hoewel het jammer is van die regen, een prima dag om de boel te doen! Zo zie je maar weer dat het soms goed is om een nieuwe kaart te pakken en een andere weg te bewandelen dan die je die vroeger geleerd hebt. En dan ga ik nu even aan de poets, want een schoon huis is toch ook wel lekker.
Maar soms is dat dus best lastig, want als ik in de vakantie met onze kinderen wat leuks wilde ondernemen dan moest ik van mezelf eerst de boel aan kant maken en dan pas gingen we op pad. Dat betekende dus dat ik vaak al niet meer zo fris en fruitig was als ik met het grut op stap ging en dus minder van het uitje kon genieten. Jaloers kon ik kijken naar mijn vriendin die rustig de boel de boel liet, al stond het aanrecht vol met afwas en was het een bende in de kamer, zij pakte haar kind onder haar ene arm en haar tas onder de andere, deed de deur op slot en ging gewoon plezier maken. Die rommel vond ze wel weer als ze terug kwam.
Vanaf die tijd deed ik mijn best om ook wat makkelijker te worden, maar ja een aard van een beessie verander je niet a la minuut, dat heeft best veel voeten in de aarde. Al die patronen vanuit het verleden die zitten toch in je systeem en je beslist uiteindelijk zelf of je ze laat bestaan of niet.
Gisteren was een prachtige zonnige dag. Manlief en ik waren voor ons doen op een zaterdag op tijd uit de veren en "vroeg" op de boodschap. s'Middags moesten we op pad naar een tuinhandel voor straatstenen en een schutting omdat onze schutting zo'n beetje overleden is na 22 jaar en een nieuwe winter zeker niet zal overleven. Toen we terug kwamen scheen de zon uitbundig en wapperde mijn was gezellig in de tuin. Dat nodigde uit tot een stoel neerzetten, kopje thee en wat tijdschriften erbij.
Maarrrr in huis was het nog een rommeltje, er lagen bloemblaadjes op de grond van toen ik de oude blommen in de vuilnisbak kieperde, er lag nog wat was wat gestreken moest worden en zo van allerhande huishoudklusjes die me eigenlijk riepen. Toch heb ik al die stemmetjes genegeerd en heb ik die stoel in de zon gezet en heb ik heerlijk zitten lezen totdat de zon uit de tuin was en het een pietsie fris werd.
En kijk nu toch eens hoe dit nieuwe gedrag beloond wordt vandaag. Want nu werd ik wakker van de regen die gezellig tegen de ruit tikt. Niks geen zon om in te zitten, vandaag is, hoewel het jammer is van die regen, een prima dag om de boel te doen! Zo zie je maar weer dat het soms goed is om een nieuwe kaart te pakken en een andere weg te bewandelen dan die je die vroeger geleerd hebt. En dan ga ik nu even aan de poets, want een schoon huis is toch ook wel lekker.
donderdag 9 juli 2015
Tuinboontjes
Vorige week waren manlief en ik er samen een heerlijk weekje tussen uit. Even naar de zon en niks hoeven in het mooie Portugal. Maar na zo'n week van alleen maar uit eten gaan, snakt een mens toch weer naar een gezond hapje eten. Niet dat we alleen maar toeristenvoer naar binnen hebben gewerkt hoor, dat zeker niet, want we hebben regelmatig salade gegeten of een gegrilld visje, maar toch ook een pizza of een hamburger vond gretig aftrek. Dat moest dus maar weer afgelopen zijn. Thuis in Nederland was het ook warm, dus zeker geen weer voor de Hollandse pot zoals de combinatie van aardappelen, groenten en vlees. Dat gaat er hier echt niet in. Wel lekkere roerbakjes en een spaghetti met versgemaakte bolognesesaus boordevol met groenten. Dat soort werk.
Vandaag echter was ik vrij, dochterlief moest een examen doen (ze is geslaagd Hoera) en mams ging mee voor het vervoer en natuurlijk voor de support. Dat was al aan het begin van de ochtend en daarna lag de dag nog voor ons als een prachtig onbeschreven blad. Boodschappen doen dan maar eens als eerste en daarna een beetje aan de poets. Het is gek maar je huis wordt niet vanzelf schoon na zo'n vakantieweekje, ook al heb je het nog zo spic en span achtergelaten.
Juist omdat er vandaag tijd genoeg was om weer eens uitgebreid te koken was het verzinnen van iets lekkers al een deel van de voorpret. Ik had een aantal eisen. Ik moest twee gerechten hebben, voor vandaag en morgen, het moest heel lekker zijn en laag in calorieen. Gezond dus, met hoofdletters.
Vandaag werd het rosbief met geroosterde groenten uit de oven.
http://www.deliciousmagazine.nl/2015/05/16/rosbief-met-geroosterde-groenten/
De rosbief moest aan de binnenkant liefdevol worden ingewreven met wat pesto. Het liefst zelfgemaakte, zo sprak het kookblad mij streng toe. Waarom ook niet. Zelfgemaakte pesto is heerlijk. Wat zeg ik? Het is hemels en als je in het bezit bent van een keukenmachine - en dat ben ik - dan is het een fluitje van een cent. Maar zo'n potje pesto is natuurlijk geen weken houdbaar en weggooien is zonde. Dus maar even flink gegoogled en warempel ik kwam een recept tegen van zalm met pesto. Dat gaan we dus morgen eten. Natuurlijk moet er ook groenten bij.
Bij de grootgrutter waar ik mijn groenten betrek, helaas hebben wij geen enkele groentenman meer in het dorp, lagen tuinboontjes. In een kistje lagen de peulen kriskras door elkaar te kletsen met hun onderburen de familie sperzieboon. Toen ik al die gezelligheid eens stond te bekijken dacht ik als ze het nu al gezellig hebben dan hebben ze het in een gerecht samen ook vast gezellig. En dus kocht ik ze allebei. Vanavond heb ik alvast de boontjes afgehaald en de tuinbonen gedopt. Een heerlijk werkje vind ik dat. Die peulen voorzichtig openbreken en dan die mooie lichtgroene boontjes uit hun zachte jasje halen. Het is misschien een beetje wreed, maar ja dan hadden ze maar geen tuinbonen moeten worden.
Toen ik zo vredig zat te doppen moest ik aan mijn moeder denken. Dat doe ik sinds ze is overleden, bijna de godganse dag dus dat is niet zo'n wonder, maar zag ineens het beeld voor me van mijn moeder, oma en zusje en een grote kist vol tuinbonen die wij heel knus, gezamenlijk dopten. Daar aten we dan een portie van en de rest ging in de vriezer. De eerste keer tuinbonen in het seizoen waren magisch. Mijn moeder kookte ze kort en dan aten we ze met gebakken uitjes en champignons. Ik kan me niet eens herinneren of er vlees bij zat, maar dat zal vast wel. Zo lekker als ik dat vond.
Nu liggen er twee zakjes in de koelkast. 1 met afgehaalde boontjes en 1 met gedopte tuinboontjes. En ze hebben het nog net zo gezellig als toen ze vanmorgen nog in de winkel lagen. Morgen maak ik er een lauwwarme bonen salade mee. Voor bij de zalm en de zelf gemaakte pesto. De vakantie in Portugal is ineens weer heel ver weg.
Vandaag echter was ik vrij, dochterlief moest een examen doen (ze is geslaagd Hoera) en mams ging mee voor het vervoer en natuurlijk voor de support. Dat was al aan het begin van de ochtend en daarna lag de dag nog voor ons als een prachtig onbeschreven blad. Boodschappen doen dan maar eens als eerste en daarna een beetje aan de poets. Het is gek maar je huis wordt niet vanzelf schoon na zo'n vakantieweekje, ook al heb je het nog zo spic en span achtergelaten.
Juist omdat er vandaag tijd genoeg was om weer eens uitgebreid te koken was het verzinnen van iets lekkers al een deel van de voorpret. Ik had een aantal eisen. Ik moest twee gerechten hebben, voor vandaag en morgen, het moest heel lekker zijn en laag in calorieen. Gezond dus, met hoofdletters.
Vandaag werd het rosbief met geroosterde groenten uit de oven.
http://www.deliciousmagazine.nl/2015/05/16/rosbief-met-geroosterde-groenten/
De rosbief moest aan de binnenkant liefdevol worden ingewreven met wat pesto. Het liefst zelfgemaakte, zo sprak het kookblad mij streng toe. Waarom ook niet. Zelfgemaakte pesto is heerlijk. Wat zeg ik? Het is hemels en als je in het bezit bent van een keukenmachine - en dat ben ik - dan is het een fluitje van een cent. Maar zo'n potje pesto is natuurlijk geen weken houdbaar en weggooien is zonde. Dus maar even flink gegoogled en warempel ik kwam een recept tegen van zalm met pesto. Dat gaan we dus morgen eten. Natuurlijk moet er ook groenten bij.
Bij de grootgrutter waar ik mijn groenten betrek, helaas hebben wij geen enkele groentenman meer in het dorp, lagen tuinboontjes. In een kistje lagen de peulen kriskras door elkaar te kletsen met hun onderburen de familie sperzieboon. Toen ik al die gezelligheid eens stond te bekijken dacht ik als ze het nu al gezellig hebben dan hebben ze het in een gerecht samen ook vast gezellig. En dus kocht ik ze allebei. Vanavond heb ik alvast de boontjes afgehaald en de tuinbonen gedopt. Een heerlijk werkje vind ik dat. Die peulen voorzichtig openbreken en dan die mooie lichtgroene boontjes uit hun zachte jasje halen. Het is misschien een beetje wreed, maar ja dan hadden ze maar geen tuinbonen moeten worden.
Toen ik zo vredig zat te doppen moest ik aan mijn moeder denken. Dat doe ik sinds ze is overleden, bijna de godganse dag dus dat is niet zo'n wonder, maar zag ineens het beeld voor me van mijn moeder, oma en zusje en een grote kist vol tuinbonen die wij heel knus, gezamenlijk dopten. Daar aten we dan een portie van en de rest ging in de vriezer. De eerste keer tuinbonen in het seizoen waren magisch. Mijn moeder kookte ze kort en dan aten we ze met gebakken uitjes en champignons. Ik kan me niet eens herinneren of er vlees bij zat, maar dat zal vast wel. Zo lekker als ik dat vond.
Nu liggen er twee zakjes in de koelkast. 1 met afgehaalde boontjes en 1 met gedopte tuinboontjes. En ze hebben het nog net zo gezellig als toen ze vanmorgen nog in de winkel lagen. Morgen maak ik er een lauwwarme bonen salade mee. Voor bij de zalm en de zelf gemaakte pesto. De vakantie in Portugal is ineens weer heel ver weg.
Abonneren op:
Posts (Atom)