Dampende drol!

Al dat thuis werken en dus de hele dag maar naar een beeldscherm loeren is niet goed voor een mens en dus kreeg ik het advies van mijn fysiotherapeut om wat vaker een ommetje te maken. Nou ja, mijn fysiotherapeut, de goede man is niks van mij, behalve dat hij al jaren in de war geraakte spieren weer voor me uit de knoop haalt en dan ga je zo'n man al gauw als je eigendom beschouwen, maar dat is hij dus niet. 

Het lijkt me trouwens best handig, zo'n eigen fysiotherapeut die je net als een soort strijkplank opvouwt en wegzet als je hem niet gebruikt. Maar als er dan spieren tot de orde moeten geroepen worden dat je je fysio uit de kast haalt, hem uitschudt of uitklapt en hem de zere plek aanwijst en na gedane zaken klap je de boel weer op en hupsakee, je bent weer als nieuw!

Maar goed die heb ik dus niet! Dus toch maar zoveel mogelijk elke dag een klein ommetje in de lunchpauze en een grote om na het werk. Als het niet regent tenminste want dan ben ik met geen tien paarden de deur uit te krijgen. Vooral in de lunchpauze is zo'n ommetje erg prettig. Heerlijk even het hoofd door laten waaien en frisse lucht in de longen. Voordeel van elke dag zo'n rondje is dat je goed in de gaten hebt wat de natuur aan het doen is. 

Hier en daar zijn al groene knopjes te zien aan de uiteindes van de struiken en eenden in de sloot zijn al druk met takjes in de weer. Het is me niet duidelijk of ze gewoon de binnenboel aan het doen zijn of de grote januari schoonmaak of al uitzien naar een grotere woonruimte wegens verwachte gezinsuitbreiding over een paar maanden, maar gezellig is het wel om ze zo te horen snateren. 

Op het rondje kom ik vaak dezelfde mensen tegen die dan ook een ommetje doen of net hun hondje uitlaten. Als we elkaar aan zien komen dan wijken we tegelijkertijd uit naar rechts zodat het lijkt of we een dansje doen op straat. Het is een gek gezicht en bijna iedereen moet er om lachen en dat is ook wel weer gezellig. 

Sinds een week kom ik elke middag een dame tegen met een klein zwartwit hondje. Geen idee wat voor merk het is want ik heb geen verstand van honden, maar het is een hondje dat een beetje triestig achter zijn bazin aan sjokt. Die bazin heeft zijn poepzakje in de hand en dat houdt ze heel ver van zich af en dat snap ik, want het lijkt mij ook niet fijn om met een zakje met poep over straat te lopen, maar het is een grappig en ook gek gezicht. Ik wijk zo mogelijk nog verder uit dan anderhalve meter want ik heb geen zin om tegen die uitgestoken hand met poepzakje aan te botsen. 

Als we elkaar dan passeren dan kijkt het hondje me altijd met zo'n blik aan, van ja ik kan hier dus ook niets aan doen. Het liefste draai ik mijn drol in het gras en het is niet mijn idee om zo opzichtig met mijn drol in een zakje te gaan lopen. Ik snap dat hondje en zou graag iets troostends tegen hem zeggen, maar ik weet niet wat en dus zeg ik vriendelijk goedemiddag en loop door. 

Vanmiddag was mijn veter losgeraakt en zag ik bazin en hond aan komen sjokken en net toen het poepzakje in de vuilnisbak was gegooid ging het hondje er bij zitten en draaide een nieuwe verse drol!

Toen ze mij even later passeerden keek het hondje me triomfantelijk aan en lag de drol te dampen bij de vuilnisbak. De bazin had een hoogrode kleur want ze had waarschijnlijk geen tweede zakje bij zich. 

Mijn fysiotherapeut heeft gelijk. Zo'n ommetje is gewoon leuk! 

Geen onzin dus!

Wat een feestje was het om zaterdagochtend wakker te worden in een wit berijpte wereld waar de zon uitbundig op scheen! Het was een extra stimulans om de kerstspullen op te ruimen en een sopdoek door het huis te slingeren. Lekker om de boel weer aan kant te hebben. 

Ik maakte Thaise kippensoep en bakte een brood in mijn nieuwe broodbakmachine en alleen al de geur van zo'n vers brood wat helemaal door je huis trekt is al een reden voor een goed humeur. Dochterlief kwam ook aanwaaien, om de was te doen natuurlijk, maar ook omdat de koelkast in haar studio de geest heeft gegeven en haar hospita een nieuwe moet bestellen. En om al die tijd nu zonder koelkast te zitten is ook zo wat en daarom landde ze gezellig even op het ouderlijk nest. 

Het kwam dus goed uit dat ik haar muts af had. Hij past en hij zit haar heerlijk warm. Dat hebben we zondagmiddag getest op onze wandeling door de buurt. We hadden nog even twijfel of we niet een park of een bos moesten opzoeken, maar de nieuwsberichten gaven al blijk van volle parkeerplaatsen, hordes mensen op een kluitje in een bos en toen bleven wij toch maar op het dorp. Als je goed kijkt dan is hier ook genoeg natuur te zien en in deze coronatijd kun je niet al te kieskeurig zijn. 

Zelf heb ik er geen problemen mee om zoveel thuis te zijn, maar ik heb wel te doen met al die jongeren die amper kunnen afspreken met vrienden en al die eenzame mensen die nu geen of heel weinig bezoek krijgen. Dat virus mag nu echt ophoepelen wat mij betreft en al die dood en verdriet meenemen. 

Want ook al vermaak ik me best, je maakt niks meer mee. En op zich is dat prima, want weinig meemaken is beter dan oog in oog staan met dat virus en met de gevolgen dealen, maar dit blog heet Dagelijkse Onzin Dingen, maar van onzin dingen is geen sprake meer. Een beetje jammer is dat wel. 

Voorheen ving je nog wel eens een gek gesprek op in een winkel of je maakte nog eens wat mee in de metro. Nu sta ik op 1,5 meter te wachten bij de slager tot ik mag betalen en hoor dus geen gekke dingen. Ook is het al bijna een jaar geleden dat ik in de metro zat en naar de stad ging. Nu niets van alles. Nou ja dat komt wel weer. 

Wat dan weer wel grappig was is dat wij gistermiddag een telefoontje kregen van onze schoondochter. In Marseille had het gesneeuwd en lag er een laag van zeker 5 centimeter. Arthur zijn eerste sneeuw. Hij had het niet direct in de gaten omdat ze op een flat wonen, maar eenmaal in de auto op weg naar een groot winkelcentrum voor een noodzakelijke boodschap zag hij toch dat de wereld wit was. En zo waren wij live getuige van onze kleinzoon die met zijn laarzen voor het eerst door de sneeuw banjerde en het uitschaterde van pret met het sneeuwballen gooien. 

Later kregen we nog een filmpje dat hij met roodgloeiende wangen een beetje rozig in zijn autostoel naar buiten naar de sneeuw staarde en zuchtte dat de sneeuw zo leuk was. Maar wel koud! Heel leuk omdat via FaceTime toch mee te kunnen maken!

Dat was geen dagelijks onzin berichtje, maar een superleuk berichtje en daar kunnen we de rest van de week wel op teren. 

#crea2021 De A is van............

De A is van Aardig

Aardig zijn, het is zo’n alledaags begrip

Zo gewoon en zo helemaal niet hip

Het is een beetje in verval geraakt

Tegenwoordig wordt het heel gemakkelijk verzaakt

Het is zo makkelijk hier een sneer en daar een snauw

Het maakt de mensheid zo ontzettend grauw

Doe eens aardig, wees een beetje lief

Gewoon een beetje vriendelijkheid, dat is wat ik blief

Het is niet duur, een beetje aardig zijn

En het helpt reuze tegen akelig chagrijn

Een glimlach, een goedemorgen groet

Weet je wat dat met die ander doet?

In een seconde, nee echt in een oogwenk

Geef je de ander een heel klein geschenk

En iedereen kan het, als men maar wil

Het maakt nét dat beetje verschil

Als ik een fee met toverkracht zou zijn

Dan nam ik een klomp aardigheid en wreef dit fijn

Deed het samen met wat vrolijkheid in een mandje

En van die stof gooide ik dan hier en daar een handje

Gewoon voor mijn plezier

Een beetje aardig daar en een beetje aardig hier

En als ìk de Koningin was of de president

Nam ik het op in de grondwet en besprak het in het parlement

Op aardig zijn wordt NIET gekort

zodat de wereld weer een beetje lichter wordt! 

#CREA2021

Het avontuur van de politietrui

In de week in oktober dat Arthur hier was met zijn papa, was zijn trui met de politieauto nog niet helemaal af. Hij wees er regelmatig naar want hij lag naast me op de bank en riep dan, pour Arthur oma! Tuurlijk schat, die is voor jou! Hij zei dan nog net niet, even opschieten oma, maar aan zijn blik te zien dacht hij het wel. Maar we hadden het veel te druk met andere dingen, duplo garages bouwen voor de brandweerauto's, voorlezen uit diverse boekjes maar vooral uit het grote Richard Scarry boek, steppen op straat, alle speeltuintjes in de buurt bezoeken en zo af en toe een bitterbal naar binnen werken. 

Dus breidde ik de trui af toen ze weer vertrokken waren en deed hem 31 oktober op de post. Het duurde en duurde maar voor ik bericht uit Frankrijk kreeg en ik kon het ook niet volgen met track and trace code want ik was het briefje met de code kwijt! Domme oma!

Nee, zei zoon toen ik hem er weken later eens naar vroeg, geen pakketje binnen gehad  en ook geen briefje in de bus dat er een pakketje afgehaald kan worden. Dat hoefde ook niet want door de lockdown daar was schoondochter de hele dag thuis! 

Een week of wat geleden kwam het beruchte briefje met de track and trace code zomaar ineens te voorschijn. Hij was per abuis bij de oude kranten terecht gekomen. Een snelle check leverde op dat het pakketje inmiddels al weer retour Nederland was. 

Maar ook hier werd niks gebracht. Nu was het alleen een pakketje met de trui en een paar vergeten sokken, dus heel spannend was het allemaal niet, maar ik had de trui wel beloofd aan Arthur en beloftes moet je nakomen. De trui was van restjes gemaakt dus ook al helemaal niet zo duur, maar ik had er wel veel werk aan gehad. Enfin ik had al visioenen van een vader of moeder die daar bij de Franse post aan de lopende band die pakketjes stond te sorteren en dat dan ineens het doosje een beetje scheurde en dat de trui dan bij een arm kindje onder de kerstboom terecht zou komen en dat dat kind er heel erg blij mee was. Echt zo'n kerstgedachte, dat paste ook precies bij de tijd van het jaar en ik had er al vrede mee. Flauwekul natuurlijk, maar een mens fantaseert soms eens wat!

Na de muts voor zijn tante zou ik dan wel wol bestellen en een nieuwe trui met "une voiture de police" breien, het patroon heb ik nog!

Maar het liep anders. Ik zat vanmorgen te werken en had net bezoek gehad van de tuinpoes die haar dagelijkse knuffel kwam halen toen mijn telefoon pingde dat er een bericht was. Een foto! Een foto die schoondochter stuurde van een pakje. HET PAKJE! 

De trui is dus ruim twee maanden onderweg geweest, maar eindelijk is hij gearriveerd! Schoondochter appte dat ze het pakje dicht zou laten totdat Arthur van de crèche terug was. Het was een grote verrassing en vanavond kregen we dan ook een filmpje van een blije Arthur! Tu es content, vroeg zijn moeder? Arthur antwoordde met een hele dikke oui! Nou daar word je toch blij van! Hij past gelukkig nog net! 

Het wordt dus geen nieuwe trui met een politieauto, maar een nieuw idee is al in de maak!

Mutsiger wordt het niet!

In het weekend voor kerst breidde ik de muts af die ik voor het swappakket maakte. Dochter was dat weekend thuis om haar was te doen en te helpen met de kerstboom te versieren en zag me emmeren met de laatste rondes die ik op vier pennen moest breien omdat het aantal steken steeds kleiner werd. 

Ik ben niet zo handig in breien met vier pennen omdat ik nooit goed weet hoe ik ze vast moet houden dus dat aanschouwen is een grappig iets. Ze had er dan ook een hard hoofd in dat er echt een muts van de pennen zou glijden, maar natuurlijk kwam het goed. Toen hij af was en de draadjes waren afgehecht pakte ze hem op en bekeek hem aan alle kanten. 

Zeg mam, kun je voor mij niet een muts breien, want nu ik mijn vriendinnen zowat alleen kan zien door met ze te gaan wandelen is dat eigenlijk wel prettig! Mijn plan was om weer verder te gaan met de Adriana deken, want die haakt zo fijn weg, maar natuurlijk kun je je kind niet weigeren als ze zoiets vraagt. Zeker niet omdat ze zelf helemaal niet van handwerken houdt (jammer hoor). 

En dus ging ze naar boven om in mijn voorraadje wol een geschikt kleurtje te vinden. En dat was er natuurlijk niet. Althans niet genoeg voor een muts en daar werd de laptop al opengeklapt om samen online te gaan kijken naar een mooi draadje.

Twee dagen later kwam de post twee bolletjes Rowan Felted Tweed brengen in een mooie kleur groen. Bottle Green volgens de website waar ze het bestelde. Het is een heel fijn garen van 50% wol, 25% Alpaca en 25% viscose. Het breit heerlijk! 

Als basis had ik het patroon van de pontomuts in gedachten maar dochter wilde toch liever een ander model. Die vond ik qua stekenverhouding op Drops Design alleen wilde ze niet de hele muts in boordsteek van 1 recht, 1 averecht, maar alleen de rand en de "bol" van de muts graag in tricotsteek. U vraagt wij draaien mevrouw!  Maar stiekem was ik toch een beetje trots dat ze me dit vroeg want het is nogal een kritische dame, zeker als het om kleding gaat. 

Het is een fijn werkje om te doen en ik merk dat het breien met een rondbreinaald echt beter gaat voor mijn handen en schouders. Tussen kerst en oudjaar moest ik nog twee dagen werken, maar daarna was ik vrij en was het heerlijk ontspannend om s'morgens met een kopje koffie en de Top2000 aan een paar toeren te breien! Nog een centimeter of zes en dan is hij wel klaar. 

En wat zullen we dan weer eens doen? Niet weer een muts in elk geval!

Happy New Year (swap)

Het jaar is al weer 2 dagen oud en ik wens iedereen die dit blog leest een goed, gezond, gezellig en liefdevol 2021 toe! Dat het coronavirus maar tot stilstand gebracht wordt en dat we weer kunnen genieten van weer eens uit eten gaan, naar het theater, op vakantie of gewoon weer iemand een hand of een knuffel kunnen geven. 

Zelf hoop ik vooral dat het virus onze deur voorbij gaat, dat mijn man zo snel als mogelijk wordt ingeënt en dat we dit jaar regelmatig naar Frankrijk af kunnen reizen om veel met Arthur te kunnen knuffelen en natuurlijk met onze zoon en schoondochter. 

De jaarwisseling was een rustige avond net als de kerstdagen eigenlijk. 1e kerstdag en oudejaarsavond was mijn vader bij ons en vanmiddag waren we even bij hem voor een kop thee omdat het vandaag zes jaar geleden is dat mijn moeder overleed. Hoewel de scherpe randjes rond zijn geworden mis ik haar nog iedere dag. Voor mijn vader is het een extra moeilijke dag want hij mist zijn grote liefde enorm. En dan is het op zo'n dag als vandaag extra moeilijk om hem niet even vast te kunnen houden en te knuffelen, maar dat je hem troost moet bieden op 1,5 meter afstand. Echt niet leuk!

Het was hier de hele dag erg mistig,  erg grijs en grauw buiten en grimmig. Dat maakte dat we het niet van het weer moesten hebben vandaag, maar dat we het binnen gezellig moesten maken. Daarom maakte ik bruine bonensoep en bakte een lekker brood in mijn nieuwe broodbakmachine. Gisteravond had ik daarom al de bruine bonen in de week gezet en bracht ik een groot deel van de middag door in de keuken met het snijden van de groente. Samen met de geur van vers gebakken brood en een echtgenoot die de voorraadkast aan het opruimen was, maakte dat het een knusse middag was. 

Het werd nog gezelliger toen de postbode aanbelde met een pakje voor mij. Het pakje van de #HappyNewYearSwap! Mijn Swappie had haar pakje op tijd gekregen en had het volgens afspraak open gemaakt op 1 januari. Ze was er erg blij mee. Mijn pakje was dus niet op tijd, maar eigenlijk ook juist wel omdat het op zo'n dag als vandaag de dag net een beetje extra glans gaf. 

Toen de soep klaar en de kast opgeruimd was ben ik er even voor gaan zitten! Het was allemaal zo mooi ingepakt dat dat alleen al een feestje was. In het pakje zaten drie boeken en alledrie een schot in de roos. Ik ben er erg blij mee! 

Het gaat vast helemaal goed komen met dit nieuwe jaar! 

Op de post.......

Het kwam natuurlijk niet echt als een verrassing, die lockdown, maar het bracht me toch nog even in een lastig pakket, want ik had voor de Happy New Year Swap nog niet alles binnen. Ik had het plan opgevat om op een rustig moment na het werk nog even de Action in te duiken om daar inpakpapier te kopen en allerlei versierselen om er leuke pakjes van te maken. Daarvoor kun je heel goed terecht bij die winkel. Net als voor stof- en sopdoekjes trouwens maar dat terzijde. 

Nu had ik nog in de auto kunnen stappen toen het bericht kwam en direct de Action binnen te stuiven maar dat leek me niet zo'n goed idee. Net nog even voor de lockdown een verse coronabesmetting scoren zeker, oh nee dat niet. Gelukkig hebben we internet en bestelde ik s'avonds vanuit mijn gemakkelijke hoekje op de bank flink wat rollen inpakpapier, want de kerstcadeautjes moesten ook nog ingepakt worden. 

Wel een beetje raar en ook tegen mijn principe om alles maar online te doen, maar nood breekt wetten. Alles in wc papier wikkelen was ook geen goed idee, want daar moeten we nu weer zuinig mee zijn! 😀

Dit weekend breidde ik de muts af en vanavond maakte ik van alle presentjes mooie pakjes en morgen gaat het op de post. Het is leuk om te doen, zoiets voor iemand maken die je helemaal niet kent, alleen twijfelkont die ik ben, ben ik ook weer bang dat de ontvanger het helemaal niet leuk zal vinden. Maar goed ik heb mijn best gedaan!

Er moest natuurlijk ook nog een kaartje bij, maar laat ik nu net geen gelukkig nieuwjaarskaart op voorraad hebben. De bedoeling is dat het pakketje pas op 1 januari wordt opengemaakt dus dan is een kaart met fijne kerstdagen een tikkie knullig. Een goed moment om mijn oude hobby maar weer eens op te pakken en zelf een kaart te maken. 

Dat viel nog best tegen om zo'n bloemetje netjes uit te knippen, mijn duim is dat niet meer gewend en protesteerde. Stel je niet aan zei ik tegen hem en hup even knippen, hoe moeilijk kan het zijn. Met wat zilveren sterretjes is de kaart opgeleukt en zo is het best een leuk kaartje geworden. Wel weer leuk om te doen, maar ik denk niet dat deze hobby weer opgepakt gaat worden. 

Dan gaat het handwerken gelukkig een stuk beter. Nu weer lekker verder aan de Adriana sprei. Dat is een heel fijn haakwerkje, het is een makkelijk patroon en het haakt heerlijk weg. Het hoeft niet snel af, het is gewoon fijn om te doen en tegelijk naar de radio te luisteren of een beetje tv te kijken. Zo komen we die lockdown wel door!