Eindelijk

Meestal duurt de zondagmiddag voor mijn gevoel erg kort en is het zo weer maandag, maar deze zondag duurde het eindeloos. Ik wilde zo graag vertrekken naar Marseille en het was zo’n rare gewaarwording dat de vlucht gecanceld was dat ik echt even moest schakelen. Eerst maar even naar de supermarkt gelopen want er was niks in huis en er moest wel wat gegeten worden.

Toen dat geregeld was kon ik m’n draai niet vinden en ging op zoek naar iets leuks want je kunt wel met de pest in je lijf op de bank gaan hangen maar daar ga je echt niet sneller van vertrekken en het is ook niet gezellig. Daarom dook ik maar in mijn wol voorraad op zoek naar een nieuw handwerk om de zinnen te verzetten.

In mijn grote plastic bak vond ik drie prachtige handgeverfde wol van atelier Jaffari en het patroon van de Katharina sjaal. Daar kreeg ik meteen zin in want dat patroon is voor mij best een uitdaging. Manlief vond ik bereid om de wol op te houden zodat ik van een streng een bol kom maken. Toen dat gebeurd was ging ik van start.

Het was soms even puzzelen maar het lukte en al snel zat ik niet meer met mijn hoofd in Marseille maar was alleen nog maar aan het tellen en toen was de dag best snel om. Ik heb het niet meegenomen want het patroon is voor mij te lastig om te haken naast een spelende peuter en ik heb nu de tijd om van de kleine man te genieten. Dus foto volgt later.

Maandag vlogen we op de afgesproken tijd en landden we 1,5 later in de zon in Marseille. Wat een verschil met het weer in Nederland. We haalden de huurauto op en togen maar de stad. Zoon stond ons met Arthur al op te wachten. Ze waren blij ons te zien.

Niks niet eenkennig meteen dikke mik, zo lief! Die handjes om je nek en dat stemmetje in je oor: oma.,. nou dan ben je die vertraging alweer meteen vergeten.

Gister was hij jarig en zijn we met z’n allen maar de dierentuin geweest. Hij en wij hebben genoten! Voor het eten heeft hij alle cadeautjes uitgepakt en toen hij het papier van de tatu trui eraf scheurde keek hij naar de trui en riep whoooo! Goedgekeurd dus.

Vandaag hebben we met het nieuwe Duplo huis gespeeld en de nieuwe brandweerpuzzel. Met de brandweerauto puzzelstukjes was hij op het nieuwe verkeerskleed aan het spelen en terwijl hij het drukke verkeer regelde viel hij zomaar in slaap. Ik kan er uren naar kijken. Zo lief

Ons cadeautje, een handgemaakt nachtlampje! 

Tutur's Tatu Trui!

Onze Franse schoondochter heeft een vriendin en die geeft iedereen bijnamen! Zo heeft zij in haar vriendenkring een PoPo, een WaWa en PokPok en ga zo nog maar even door. Er is geen touw aan vast te knopen. Het is een schat van een meid hoor, daar niet van maar een beetje gekke gewoonte is het wel.

Toen Arthur dus geboren werd en zij het kleine mannetje voor het eerst zag gaf ze hem de bijnaam Tutur! Ik vond daar als oma wat van, maar had er natuurlijk niks van te vinden. Helaas is de naam behoorlijk ingesleten en wordt Arthur dus regelmatig liefkozend Tutur genoemd en gek genoeg luistert hij er ook naar. Laatst noemde zijn tante hem al Tuut en daar moest hij vreselijk om lachen. Gekker moet het niet worden, maar het allitereert dan wel weer leuk in deze blogtitel.

Tutur wilde dus een trui met een tatu auto. Hij gaat wel steeds meer kletsen maar als je in Frankrijk woont is het woord brandweerauto natuurlijk best moeilijk en dus zegt hij tatu auto. Nou best duidelijk. Het ging er nog even om spannen of ik hem op tijd af zou krijgen, want ook al kan ik weer breien het gaat toch niet in die mate dat je lekker kunt opschieten. Dan protesteert mijn vlerk en kan ik maar beter luisteren, want een vlerk met een slecht humeur is niet aangenaam.

Gisteravond kwam hij af. Net op tijd want vandaag zouden we naar Marseille vliegen. Vanmorgen de trui ingepakt, in de koffer gelegd en wij naar Schiphol. Daar waren we keurig op tijd en toen we onze instapkaart wilde printen gaf de machine een rood scherm. De vlucht was geannuleerd! G$%@$ hier en Gunter nog aan toe!

Dus op naar de omboekbalie van de KLM. Daar had ik er 49 voor mij dus dat ging wel even duren. Na ruim twee uur wachten kwam er een bericht van de KLM op mijn telefoon, ze hadden de vlucht omgeboekt naar morgen. Wacht even maar dat willen we niet, we willen met de vlucht van vanavond mee, maar helaas die zat helemaal vol. De enige manier om nog naar Marseille af te reizen was een plek in het ruim of zittend op de vleugel van het vliegtuig en dat leek ons geen goed idee. Best wel zuur maar niks aan te doen. Nu maar hopen dat de storm gaat liggen en dat we morgen echt weg kunnen. Gelukkig konden wij weer naar huis en hoefden we niet op de luchthaven te slapen op zo'n veldbedje!

Arthur moet nog een dagje langer wachten op zijn tatu trui!

Druk en druilerig

In onze familie is de zin "van hard werken gaat een mens niet dood" heel gebruikelijk. Sterker nog dat is er zo'n beetje ingestampt! Net als de zin "na een uurtje hard weren is het over". Die zin werd nogal eens gehanteerd als ik me vroeger niet zo lekker voelde en eigenlijk geen zin had om naar school te gaan.

Van die beide zinnetjes ben ik niet slechter geworden, maar heeft wel aan de wieg gestaan dat ik het lastig vindt om zomaar wat te lanterfanten voordat het werk af is. De afgelopen twee weken heb ik best hard gewerkt en heb ik ook op beide zaterdagen gewerkt. Dat moest niet, dat wilde ik zelf om het nieuwe team in Amsterdam Zuidoost te helpen en daar heb ik ook erg van genoten. Fijn om te zien hoe er na korte tijd al zo'n mooi team staat en al kan samenwerken en samen iets moois neerzet. Dan ben ik trots!

En die uurtjes extra werk zijn dan helemaal niet erg. En dus werd ik vanmorgen tevreden, maar wel met een snotterig hoofd wakker om aan de zondag te beginnen. De zondag zelf had er niet heel veel zin in, er viel een gestaag regentje uit landerige wolken die voorlopig niet van plan waren om eens de wijde wereld in te trekken.

Voor mij een mooie gelegenheid om er eens een lui dagje van te maken. Na al dat gewerk vond ik dat ik dat wel had verdiend! De radio aan, koffie erbij en de krant van gisteren maar eens doorspitten en ondertussen genieten van de bloemen die er staan! Vrolijke gemengde tulpen en het eerste bosje anemonen van het jaar! Verder wat blogjes lezen en de tijdschriften die er nog lagen. Zo komt zo'n druilerige zondagochtend wel om!

Na de brunch toch maar even een sopdoek en een stofzuiger door het huis geslingerd - toch weer eerst het werk doen en dan de pretjes - want een schoon huis is ook gewoon erg fijn. Daarna het breiwerk weer ter hand genomen.

Het rugpand heb ik af en de eerste mouw schiet ook al op! Ik doe bewust eerst de mouwen voor ik aan het voorpand begin omdat ik dan de bolletjes blauw die over blijven kan gebruiken in het voorpand, bij inbreien heb je immers meerdere bolletjes nodig. Ik moet een beetje opschieten met de trui want over drie weken zitten we in het vliegtuig. Dan kunnen we eindelijk weer knuffelen en dan moet Arthur natuurlijk wel zijn tatu auto trui krijgen! Dus een beetje doorwerken aan die trui dan maar!

Zand, glitter, taai en koekjes!

Vannacht werd ik wakker van de regen die tegen de ruiten sloeg. Dat is niet erg als je lekker in je warme bed ligt dus ik draaide me nog eens even om. Terwijl ik probeerde weer naar dromenland af te reizen dacht ik aan het zand wat hier nu al weken voor de deur ligt en ik hoopte vurig dat de regen dat ellendige zand nu eens goed zou wegspoelen.

Toen ik vanmorgen vroeg de deur uitging regende het nog steeds en het zand lag er ook nog. Sinds de mannen van de KPN begin december de straat hebben opengemaakt om glasvezelkabels te leggen word ik gek van het laagje zand dat ze achterlieten. In december was ik natuurlijk veel thuis aan het werk en zag ik de mannen ijverig aan het werk. Ik was zelfs wel blij met ze want de stoep was net voor onze deur hier en daar een beetje ingezakt en dat hadden de heren keurig dichtgemaakt. Er lag weer een strak straatje toen ze klaar waren. Wel een straatje met veel, heel veel zand!

Eerst dacht ik nog, ach dat loopt wel in en hup klaar. Maar nee dat deed het niet. Het is van een verschrikkelijk soort zand dat zich ligt te verkneukelen op jouw stoep en als ze je zien aankomen lopen dan verzamelen ze zich en ze klampen zich wanhopig aan je vast en ze nestelen zich onder je schoenen en gaan dan met zijn allen met je mee naar binnen.

Je schoenen vegen aan de mat helpt niet, al sta je daar een uur te stampen en te vegen, zij houden zich vast. Pas als je één stap op de plavuizen hebt gedaan laten ze zich allemaal vallen en dan rennen (of rollen) ze zo snel als ze kunnen richting keuken, toilet en huiskamer! En dat geknoers onder je voeten daar kan ik dus niet tegen! Gek word ik er van. Er valt niet tegen aan te stofzuigen of te dweilen.

Helemaal niet toen na nieuwjaar de mannen weer terugkwamen en de stoep weer open ging. Daar was het zand schorriemorrie weer. Zucht.

En nu hebben ze dus vrienden gekregen hier in huis! Dochterlief is een paar dagen thuis en had een galafeest. Daar moest ze een jurk voor hebben en dus had ze er een paar online besteld en hier af laten leveren. Daar zat een jurk tussen vol met glitters! GLITTERS!

En die jurk paste ze dus boven op de overloop voor de grote spiegel! En die glitters dachten; komaan het is niet gezellig om alsmaar op een jurk te zitten, wij willen avontuur! En ze sprongen met zijn allen op de vloerbedekking van de overloop! Een paar brutaaltjes wandelden direct naar de trap en keken over de rand en zagen daar beneden dus een paar zandkorrels liggen die aan de stofzuiger waren ontsnapt! Enfin het werd een gelukkig huwelijk! Voor hen dan, niet voor mij!

Zand én glitters, een vreselijke combinatie! En het is een taaie strijd om ze het huis uit te krijgen, maar ik laat me niet kisten. We blijven stofzuigen en dweilen!

Het enige zand waar ik dus geen hekel aan heb zijn zandkoekjes! Geïnspireerd door Heel Holland Bakt had ik zondag al weer eens een lekker koekjes recept opgezocht. Dat vond ik ooit op het blog van Teunie van Eenvoudig Leven.

Vanmiddag had ik een taaie middag op kantoor. Dat heb je wel eens en toen ik naar huis reed en daar nog steeds al dat zand voor de deur vond ondanks de regenbuien van vandaag was ik er helemaal klaar mee. En wat doet een mens dan?

Zandkoekjes bakken!

De volle trommel vond al gretig aftrek bij mijn man, dochter en mijn vader die een vorkje kwam meeprikken vanavond. Ze zijn dan ook erg lekker en erg bros! Dus nu knarst er niet alleen zand en glitter onder mijn voeten, maar dus ook koekkruimels! Nou morgen maar weer de stofzuiger aan het werk zetten!

Blue Monday Blog

Het was dus vandaag blue monday! Ehm ja dat heeft iemand ons ooit wijs gemaakt dat deze maandag de somberste van het jaar is, maar daar dacht de natuur toch heel anders over toen ik vanmorgen de deur uitstapte! Wat een prachtige oranje lucht! Ik denk dat Bob Ross vanmorgen druk in de weer was. In gedachte hoorde ik gewoon zijn zoetgevooisde stem; and a little bit of Orange here en a little bit of cloudy white over here.....

En zo reed ik dus allerminst somber om die hele blue monday in opgewekte stemming naar mijn werkplek voor vandaag in Amsterdam Zuidoost waar ik tot de ontdekking kwam dat ik mijn lunch vergeten was. Die stond nog op de keukentafel! Kluns had dus geen lunch!

Nu was dat snel op te lossen door in de lunchpauze even naar de Amsterdamse Poort te lopen waar de lekkerste eettentjes zitten en dus vast wel ergens een broodje of een salade te koop was, maar gek genoeg kwam het daar toch niet van omdat we met van alles druk waren en het toen ineens half drie was. Gelukkig vond ik ergens onder in mijn tas een lunchreep van Atkins. Niet mijn favoriete lunch maar alles beter dan een knorrende maag en in het kader van let op het "buikje" kwam het niet eens zo slecht uit. Zelfs daar leed mijn goede humeur niet onder!

Nog steeds eigenlijk niks sombers te melden. Eigenlijk best saai, maar ja ik kan het niet mooier of liever gezegd, somberder maken dan het is.

Alhoewel we zijn daar in Zuidoost nog in de opstartfase en dat betekent dat er nog weinig reuring in het gebouw is. De laatste hand aan de inrichting wordt gelegd en de nieuwe medewerkers worden volop getraind en dat houdt dan weer in dat de verwarming van het gebouw nog niet strak is ingeregeld en dat het dus best fris was op de werkplek waar ik vandaag was neergestreken.

Met andere woorden toen ik naar huis ging besefte ik dat ik het eigenlijk best koud had. En zo werd het toch nog een blue monday!

Brocante gelukjes uit Amsterdam Noord

Hoewel Amsterdam Noord een hippe buurt dreigt te worden nu de NoordZuidlijn metro er rijdt zijn er toch genoeg plekken waaraan valt af te zien dat het een echte arbeiderswijk was. Er zijn nog steeds rafelrandjes van de stad zichtbaar.

Op loopafstand van de NDSMwerf ligt de Papaverweg en daar is dat rafelrandje nog goed te zien. Waar vroeger grote fabrieken zaten is er her en der wat braakliggend land met uitzicht op mooie nieuwe flatgebouwen die uit de grond gestampt worden en waar de bewoners straks een prachtig uitzicht op het IJ zullen hebben.

Op de Papaverweg staan nog steeds een aantal grote loodsen, waar nu geen fabriek meer in zit maar waar de een gevuld is met antiek en brocante en de buurman er tegenover vol staat met vintage meubels. Daartussen staat een soort van cafe waar je de lekkerste appeltaart van Amsterdam kunt eten. Dat heb ik van horen zeggen, want ik heb er nog nooit appeltaart gegeten maar ik neem het graag aan.

Beide loodsen staan tjokvol spullen en het is zo leuk om daareven tussen te snuffelen. Zo ook gisteren. Ik moest voor een ander boodschapje even in Amsterdam Noord zijn waarop mijn echtgenoot voorstelde om even een brocante rondje te doen. Altijd goeie ideeën die man van mij!

In de loods hangt nog altijd de sfeer van de fabriek. Ik weet niet wat voor fabriek er in gezeten heeft maar ik vermoed dat het om scheepsbouw ging. De immense katrollen en kabels hangen er nog altijd en hoewel het er nu voornamelijk naar oude meubelen ruikt bespeur ik hier en daar ook nog een vleugje teer en olie, maar dat zal mijn verbeelding wel zijn.

Het was ontzettend koud in de loods en we hadden snel een rondje gedaan. Het is altijd leuk om te gaan snuffelen met een soort van opdracht en we kunnen wel een "nieuw" bijzettafeltje gebruiken, maar helaas zat er niets van onze gading tussen. Geeft niks, het heeft geen haast. Wat ik wel vond was een geslepen glaasje met een zilveren voetje. Ah, die kwam door mijn strenge voorkeurbeleid en mocht ik voor een paar euro de mijne noemen en mee naar huis nemen.

Voor het poetsen

Aan de overkant in de vintage hal ook geen bijzettafeltje naar onze zin, maar daar viel mijn oog wel op een zilveren bonbonschaaltje. Het stond verdekt opgesteld achter een oude lamp op een wankel tafeltje. Ik werd direct verliefd. Wat een schatje. Natuurlijk geen echt zilver, maar verzilverd, maar zo mooi en sierlijk. Ook die werd voor een luttel bedrag van mij! Op weg naar huis gauw nog even een flesje zilverpoets gekocht.

Vanmiddag heb ik dat poetsklusje eens gedaan. Dat arme schaaltje heeft wel wat te lijden gehad in die vochtige, koude hal, maar wat knapte het op onder mijn handen. Beide staan nu te glanzen in de vitrinekast. Daar voelden ze zich al snel thuis en ik geniet van mijn aankopen.

Een mens is snel tevreden.

Na het poetsen

Ik ben zo Blij dat ik weer Brei Blogje

Een trui breien met een brandweerauto of zoals het het zelf noemt een tatu auto voor Arthur was en is dus het plan.

Vorige week zondag koos ik het garen en de kleuren uit en bestelde de boel online. Helaas hebben we hier in het dorp geen wolwinkel, daarvoor moet ik naar de stad. De wolwinkel waar ik regelmatig kom heeft geen Scheepjes en dan had ik dus op zoek gemoeten naar een winkel in Amsterdam of omgeving die dat wel verkoopt en dan had ik pas gisteren kunnen beginnen.

Ook het telpatroon van de brandweerauto bestelde ik online en dat rolde keurig na betaling mijn mailbox binnen. Een super telpatroon voor maar 1 euro. Zowel in kleur als in vakjes met een symbooltje zoals dat vaak bij borduurpatroontjes is. Echt heel duidelijk allemaal en dat is straks makkelijk bij het inbreien. Ieder hokje is een steek en dat was vorig jaar bij het Nijntje patroon af en toe wel even puzzelen, maar ach daar kwamen we ook uit.

De post bracht de wolletjes dinsdag keurig aan de deur na werktijd dus dat kon niet beter. Direct dezelfde avond heb ik de breinaalden opgezocht en ben ik voorzichtig begonnen. Hoewel het heerlijk was om weer een breiwerkje in de handen te hebben, waren mijn handen daar toch niet helemaal van overtuigd. Dus heb ik een paar toeren gebreid en ben toen gestopt.

De volgende dag ging het al wat beter maar voor de zekerheid heb ik toch maar even de handtherapeut gemaild en gevraagd of het geen kwaad kon. Na het werk bleek dat mijn voicemail was ingesproken met allemaal goede tips en het verlossende woord dat het geen kwaad kan en dat ik het voorzichtig mag opbouwen. Alles op geleide van de pijn. Nou dat was goed nieuws.

Nu brei ik steeds een paar toeren en las dan weer een pauze in en zo gaat het goed. Echt heel fijn om dat weer te kunnen doen. Het was van de week s'avonds erg vies weer, de regen sloeg tegen de ruiten en dan is er niks lekkerder dan met een kop koffie en de radio gezellig aan lekker te zitten breien.

Dat zal wel ontzettend truttig zijn en niet hip, maar wel ontzettend zen! Ik word er niet alleen erg ontspannen van, maar ik heb dan ook geen enkele neiging om te snoepen en dat is ook fijn. Met breien zelf verbrand je dan geen calorieën maar het helpt wél om ze niet binnen te krijgen! Allemaal veel leuker dan de sportschool!

Ik ga zo even een rondje lopen en daarna weer fijn aan de brei! Fijne zondag!