Zachter

Gisteren was het precies 35 weken en 8 maanden geleden dat mijn lief overleed. Acht maanden lijkt al weer zo lang, maar is tegelijk ook nog maar zo kort. Al acht maanden staat mijn wereld een soort van stil. Elke morgen komt de zon weer op en elke avond gaat ze onder en daartussen in sta ik op, werk, loop, doe boodschappen, kook, maak schoon, doe wat yoga op mijn matje, lees, brei soms wat, heb gesprekken met Arthur, haal adem, kortom ik leef! 

De wereld draait gewoon door, maar in mij huist een enorm verlangen naar hem, een alsmaar knagend gevoel, een gigantisch gevoel van heimwee. Toch blijk je toch mee te kunnen draaien met de wereld al is het op je eigen tempo. 

Deze week was ik uit eten met een vriendin. We hadden afgesproken op een locatie tussen onze werkplekken in. Het restaurant lag knus in een dorp waar de kerstversiering al ruim aanwezig was en was heel sfeervol. We hebben lekker gegeten, heerlijk bijgekletst, (zij kan bijzonder goed een verhaal vertellen), we hebben gelachen en het was een hele fijne en gezellige avond, maar dat thuiskomen in een leeg huis, niemand die op je wacht en nooit meer aan hem vertellen hoe leuk het was, dat is en blijft een ding! Dan voel ik me als een ballon die langzaam leegloopt!

Ze zeggen dat het zachter wordt

Maar ze zeggen niet wanneer

En hoe kan dit gemis nou zachter worden

Want jij, mijn lief, jij leeft niet meer

Ze zeggen dat het beter wordt

Maar hoe precies dan, vertellen ze er niet bij

En hoe kan dit verdriet ooit minder worden

Nu jij nooit meer zal zijn bij mij

Ze zeggen, neem hem mee in je hart

Maar hoe leer je leven met het gemis

En dat voortdurende, alsmaar knagende verlangen

Naar mijn grote liefde, die er niet meer is

De wereld draait door en ik draai nog zachtjes mee!

De week van werk.............

Afgelopen week was het de week van de werkstress. Door mijn werkgever, sterker nog door mijn eigen afdeling de Vitaliteitsdesk, omgedoopt in de week van het werkplezier! Dat laatste klinkt een stuk gezelliger, maar natuurlijk waren de activiteiten die georganiseerd waren allemaal gericht om stress in je werk te voorkomen of hoe er mee om te gaan. 

In dat kader waren er onder andere in de ochtend online stoelyogasessies van 15 minuten en was er ook online een interview met een F16 piloot over wat te doen in een stresssituatie. Ik moet zeggen dat ik maandag een stuk lekkerder begon met mijn werkdag nadat ik de stoelyoga had gevolgd. Het lijf was toch even net wat minder stram en het was ook grappig om de collega's die hun camera aan hadden laten staan dezelfde bewegingen zien maken. 

Het interview heb ik halverwege uitgezet want het verhaal van de piloot over een situatie waarin een mens van nature direct in een "fight, flight of freeze" schiet bracht mij direct terug naar de ochtend van 25 maart waarin dochter en ik in de "fight" modus schoten, maar die helaas alleen maar verdriet en gemis opleverde. Maar van andere collega's hoorde ik dat het een heel interessant verhaal was. Wie weet kan ik het ooit nog eens terugkijken. 

Dinsdagochtend had ik net mijn laptop aangeslingerd toen ik een appje kreeg. Nieuwsgierig viste ik mijn telefoon uit mijn zak, want wie appte mij al voor 8 uur in de ochtend? Het bleek de manager van mijn man te zijn. Juist op die datum zou hij 40 jaar in dienst zijn geweest bij het bedrijf en zijn rechtsvoorgangers! Ze appte dat het een dag was om stil te staan bij alles wat hij voor het bedrijf betekend heeft en hoe zeer hij gemist wordt met zijn kennis, zijn humor en zijn collegialiteit. Ze nodigde mij en de kinderen uit om een datum te prikken om samen met haar en zijn naaste collega's een borreltje te drinken en het glas op hem te heffen. Onder aan het bericht had ze drie foto's gestuurd van mijn man met collega's tijdens werk en tijdens een feestje. 

Perplex zat ik achter mijn laptop terwijl de tranen al weer op volle toeren een weg naar buiten zochten. Wat een ongelooflijk lief gebaar. Ik was er helemaal stil van, maar wat fijn om te merken dat ze hem nog niet vergeten zijn en dat hij ook daar zo gemist wordt! Ik appte haar terug dat ik het ontzettend waardeerde en dat we zeker een datum gaan prikken!

De tranen werden gedroogd en ik ging weer aan het werk. Het werd al met al een bijzondere week, die week van het werkplezier. Ik begin steeds meer een weg te vinden in mijn nieuwe baan en zit op diverse werkplekken en heb mooie en boeiende gesprekken over werk en stress, werk en verzuim, werk en ernstige ziekte waardoor nagenoeg al zeker is dat werken binnenkort niet meer mogelijk is. Dat is de meest verdrietige kant van mijn werk, maar ook een belangrijke!

Want aandacht voor mensen dat maakt mijn werk mooi, geeft mij plezier in mijn werk en houdt de stress buiten de deur. 

En zo werd het dus een mooie week!

Vogelhuis

Vorige week was ik jarig en ik zag best wel op tegen deze dag. Mijn eerste verjaardag zonder mijn lief.  Ik had vrij genomen zodat ik de hele dag kon huilen als ik dat wilde. Zoals wel vaker als je ergens tegenop ziet, loopt het toch allemaal anders en heb ik niet de hele dag gehuild, gelukkig. 

S'morgens kroop Arthur bij me in bed en kreeg ik dikke knuffels en een cadeautje. Hij had het een paar dagen tevoren met zijn moeder in de stad gekocht en kon niet wachten om het te geven. Het is chocola oma, kijk met een gieter en mijn nieuwe laarzen. Het was een tuinset van chocola inderdaad en de chocolade laarzen hadden dezelfde kleur als de laarzen die wij samen hadden gekocht. 

Dochter was ook vrij en schoondochter zorgde voor een heerlijk ontbijt. Een goed begin van de dag. Om kwart over tien zwaaiden we Arthur en zijn mama uit want zij gingen weer met de trein terug naar Frankrijk. Even later ging de bel en stond mijn broer op de stoep met een groot boeket bloemen. En toen kwamen alsnog de tranen, want ook hij mist mijn man zo verschrikkelijk. Ze waren niet alleen zwagers, maar ook hele goede vrienden. 

Na de koffie ging broer naar zijn werk en dochter en ik gingen boodschappen doen. S'avonds kwamen mijn vader, broer en zijn gezin en natuurlijk onze zoon vanuit zijn nieuwe werk allemaal eten. 

Ik maakte een grote pan soep, bakte een waldkornbrood en met diverse smeersels was het een lekkere maaltijd. Terwijl we gezellig met elkaar waren liepen dochter en zoon de deur uit, omdat ze mijn cadeau uit de auto gingen halen. Ze hadden een vogelhuisje voor me gekocht. Een lang gekoesterde wens! 

Er waren nog meer mooie en fijne cadeautjes en nog meer mooie bloemen en zo werd het een verjaardag met een traan en een lach en al mijn dierbaren om me heen. Ik ben nog steeds een rijk mens. 

De volgende dag heb ik het vogelhuis in de tuin gezet en ik geniet er zo van. Als ik thuis zit te werken dan heb ik een goed uitzicht op de tuin en het vogelhuis. Inmiddels is de vetbol weg, want die zat nog in een groen netje en die knip ik er altijd af omdat ik zo'n vetbol in een metalen houder stop. In het huisje leg ik nu wat blokjes oud brood, wat zaadjes, havermout (daar is het roodborstje dol op) of wat rozijnen. Die lusten de merels graag. Ook heb ik bij de @ction een halve kokosnoot gekocht met vet en zaadjes die er nu aanhangt en daar wordt ook gretig gebruik van gemaakt. Het is genieten omdat allemaal te aanschouwen. 

De seringenboom hangt ook vol met allerlei lekkers en het is een komen en gaan van vogels. Van de week zat ik te werken en zag ik uit mijn ooghoeken iets kleins en bruins bewegen en bleek het een winterkoninkje te zijn. Zo schattig. 

Samen met Arthur heb ik een koker met doppinda's gevuld en daar hangen niet alleen de halsbandparkieten aan, waar Arthur verrukt over was, want papegaaien in de tuin van oma, maar ook komt er regelmatig een grote bonte specht langs om op die pinda's te hakken. Een prachtig beest. Een slimmerik ook, want van de week zag ik hem aan het insectenhotel hangen om daar uitgebreid te lunchen. Het is natuurlijk niet de bedoeling om die insecten die daar vredig in mijn hotel logeren op te vreten, maar ja het is de natuur en het bordje: verboden om de gasten op te eten, kan hij natuurlijk niet lezen. 

En nu is het aftellen tot mijn kleine tuinman definitief naar Amsterdam komt om samen met hem van de tuin en de vogels te genieten! 

Bollen

Zondagmiddag en het is een natte grijze dag. Vanaf mijn hoekje op de bank kijk ik de tuin in, waar de vogels ondanks de regen toch wat lekkers komen eten in mijn nieuwe vogelhuisje, dat ik woensdag voor mijn verjaardag kreeg van de kinderen. 

Ook kijk ik naar de blauwe bloempot die ik samen met Arthur kocht. Bijna twee weken geleden arriveerde Arthur en zijn mama laat in de avond met de trein vanuit Parijs. Ze hadden vertraging dus ik lag al in bed. Onze zoon die de dag ervoor al met de auto was gearriveerd haalde ze op. En daar waren kleine voetjes op de trap. Wie is daar? Ik ben er oma, Arthur! Even later waren er twee armpjes om mijn nek en kreeg ik een hele dikke knuffel. 

De volgende dag ging ik al vroeg de deur uit om te gaan werken en kwam tegen half zes het pand weer in. Daar werd ik opgewacht door een "boos" klein mannetje. Want waarom was ik er niet? Hoezo moet oma werken? Ik hield een verhaal over geld verdienen enzovoort, maar allemaal leuk en aardig het was wel de bedoeling dat oma aandacht voor Arthur had. Dat we samen in de tuin gingen werken!

De volgende dag had ik overleg met mijn manager en omdat ik nog wat uurtjes had staan, nam ik die in overleg met haar op en was ik dus de woensdagmiddag vrij. Arthur blij! Kom zei ik, ik heb een leuk plannetje, trek je schoenen aan we gaan. Plannetje? Dat was een gek Nederlands woord, maar een goed idee begreep hij heel goed en toen ik het plannetje uitlegde, was hij direct enthousiast. Op naar het tuincentrum!

Omdat Arthur zoveel van bloemen en planten houdt leek het me een leuk idee om daar eens te gaan kijken. Natuurlijk heb je die in Frankrijk ook, maar niet in de buurt waar Arthur woont. In het tuincentrum vielen we met onze neus in de boter, want er was een speurtocht uitgezet voor kinderen. Diverse grote pluche beesten stonden door het tuincentrum opgesteld en door vragen te beantwoorden in een boekje kon hij een prijs winnen. 

Dat was leuk natuurlijk, maar niet het hoofddoel van ons bezoek, want het plannetje was dat Arthur mee ging helpen om de bloembollen uit te zoeken. En niet alleen bloembollen voor mijn tuin, maar hij mocht ook een grote pot uitkiezen, hij koos een blauwe en hij mocht een zak bloembollen kiezen waarmee je laagjes kan maken in die pot om zo in het voorjaar steeds wat anders in bloei te hebben. 

Hij vond het een heel leuk plannetje en vol overgave liep hij langs de diverse zakken met bollen en vond het moeilijk om te kiezen, maar uiteindelijk koos hij een zak waarop een aantal hommels (hoe kan het ook anders) en bijen stonden afgebeeld. Die wil ik, want die bloemen vinden de hommels ook leuk! 

We kochten nog tuinhandschoenen voor hem en we deden de hele speurtocht waarmee hij een mooie prijs won. Trots liep hij met de prijs en de zak met bloembollen naar de auto. We reden nog even langs de Hema voor een paar kaplaarzen en toen gauw naar huis om de bollen te planten. 

Daar stond mijn kleine tuinman met zijn handschoenen en zijn laarzen om samen met mij de aarde in de pot te scheppen en daar laagje voor laagje de bloembollen op te leggen. Heel zorgvuldig deed hij dat met de worteltjes naar onder, op hun billen oma, en tenslotte schepten we er een laagje aarde overheen en wensten we de bollen welterusten. Slaap maar lekker, tot het voorjaar. 

Arthur en ik spraken af dat de pot met bloembollen in mijn tuin blijft logeren, totdat........ 

Want dat is het aller, allerleukste nieuws, Arthur komt met zijn ouders in Amsterdam wonen! Zodra ze hier een huis hebben gevonden gaat de pot met bloembollen naar hun balkon of tuin en komen er na de verjaardag van Arthur bloemen in. Hij kan niet wachten. En ik ook niet! 

Klapperkaak en pluche panda

Rouw is eigenlijk net als het weer. Soms is de lucht blauw met hier en daar een wolk. In een mum van tijd trekt het zwerk dicht en kan zo'n wolk uitgroeien tot een regenbui. Soms blijft het bij een buitje en soms steekt de wind op en  blaast je omver terwijl de hagel in je gezicht slaat. Dat doet letterlijk pijn. 

Buienradar is in deze omstandigheden erg onbetrouwbaar. Heb je niks aan. Net als je denkt, zo die bui hebben we weer gehad, de lucht klaart op, dan komt er nog een vals buitje achteraan. Er is niks aan te doen, je moet, of je wil of niet, meeveren met de omstandigheden. Als je meebuigt met de wind en je trotseert de buien dan lukt het ook om te genieten van de momenten dat de zon wél schijnt! Al is genieten misschien niet het woord wat de lading dekt maar komt tevreden meer in de buurt. 

Gelukkig zijn er ook momenten dat de zon schijnt en dat maakt het allemaal net wat dragelijker, want omdat het zo grillig is overvalt het je op de gekste momenten en dat doet iets met je lijf. Althans met mijn lijf. Het lijf werd stijf. Het is natuurlijk ook niet bevorderlijk voor zo'n lijf om steeds maar in de regen te lopen, nat te worden, weer op te drogen, weer die wind trotseren en dus ging dat lijf in de protest stand. 

Om het lijf een beetje te lief te hebben nam ik wat privé yogalesjes. Dat leek me handig omdat de yogajuf - die ik al kende van een paar jaar terug - dan een yogales op maat voor mij zou maken en ik niet als een aangespoelde walvis op mijn matje zou liggen in een zaaltje vol met fitte en soepele vrouwen. Dat was een goed idee en ze had niet alleen oefeningen om het lijf weer wat uit de knoop te halen, maar ze vond ook dat mijn ademhaling beter kon en ze had yogaposes om het lijf goed te laten ontspannen. 

En daar lag ik op mijn matje in haar yogastudio mijn best te doen om te ontspannen. Laat maar los, zei de juf en mijn lijf vleide zich, als een plumpudding die uit de vorm wordt gestort, over het yogamatje. Hè hè, poeh, poeh zeiden de spieren en lieten zich gaan. Oh dan doe ik ook mee, dacht mijn kaak en begon te klapperen. 

Dat was lang geleden, zo'n klapperkaak. Als kind had ik dat wel eens, dan was het kinderverdriet zo hoog dat je kaak begon te klapperen. Het enige wat hielp was dan de troost van mijn moeder. Maar ja, nu heb ik geen moeder meer, en gaat het niet om een kapotte knie of een kras op mijn nieuwe fiets, dit verdriet moet ik zelf doen. Met klapperkaak en al! 

Sinds de klapperkaak is het rustig herfstweer, met af een toe een klein buitje, maar vaak schijnt er een sereen herfstzonnetje. Ik weet ook wel dat er vast wel weer herfststormen komen, maar ook die zullen weer voorbij gaan als ik maar meebeweeg. 

Gisteren zat ik bij mijn dochter in de auto onderweg voor een boodschapje en we hadden het over ons verlies. Over dat grillige rouwweer waar ook zij in zit. We hadden het erover dat het al 30 weken geleden is, voor ons gevoel nog maar zo kort en zaten samen een beetje te sippen en te somberen. 

Ineens stak er een vrouw over met een levensgrote pluche pandabeer die ze in een soort wandelwagentje voor zich uitduwde. Het was geen gezicht. Die enorme panda die daar met zijn dikke kont onderuit gezakt in dat wagentje voortgeduwd werd. Dochter en ik keken elkaar aan en lagen blauw van het lachen! 

De lucht was ineens weer een beetje blauw, de zon kwam kijken en strooide nog snel wat gouden herfststralen als troost. 

Maar we vragen ons nog steeds af wat ging die vrouw met de pluche pandabeer doen? 

File theater!

Zaterdagmorgen, lekker nog een uurtje blijven liggen en dan met koffie en de krant (die vanmorgen keurig bezorgd is, de dag opstarten. Buiten is het grijs en het lijkt wat te miezeren. Poes Lapje, een huisgenootje van Toontje, is ook al langs geweest voor een aaitje en de vogels vliegen af en aan. 

Een goed begin van het weekend, na de werkweek. Ik begin langzamerhand te landen in mijn nieuwe baan. Niet alleen heb ik de systemen leren kennen, maar ook werkwijzen en steeds meer mensen. Nog lang niet allemaal, want ik heb zo'n 6000 collega's, maar dat hoeft ook niet. Mijn account speelt zich af op vier locaties in Noord Holland, twee in het midden van het land en één in Zuid-Holland. 

Ik ben dus veel onderweg naar verschillende locaties en dat is leuk en afwisselend. Ook mijn fordje vindt het heerlijk om weer zoveel onderweg te zijn en snort van genoegen. Met het reizen zijn ook de files weer in mijn leven gekomen en dat is ook wel even wennen.

Van de week was ik onderweg naar Bunnik en reed ik van de A2 de A12 op. Daar zijn ze aan de brug aan het werk en dus stroopte het verkeer helemaal op en stonden we een geruime tijd stil. Achter mij stond een witte auto met twee mensen er in. Een vrouw achter het stuur en een man naast haar. 

In mijn spiegel ving ik wat gebaren op en zag ik dat de vrouw met wilde handgebaren een verhaal aan het vertellen was. De gebaren werden steeds groter en haar gezichtsuitdrukking werd steeds bozer en woester. Het moet gezegd, ze had een goede mimiek! De man naast haar kroop steeds verder in zijn stoel en keek benauwd. 

Ik kon natuurlijk niet verstaan wat er gezegd werd, maar een boeiend schouwspel was het zeker. Mijn fantasie sloeg op hol. Wie waren deze mensen? Twee collega's, waar de man meereed en de vrouw zijn chef was en van de gelegenheid gebruik maakte om de man eens goed te vertellen hoe beroerd hij functioneerde? Of dat hij eens moest stoppen met flauwe opmerkingen te maken tegen de dame van de receptioniste of dat dat belangrijke rapport nu eindelijk eens ingeleverd moest worden!

Of was het een echtpaar en had de man de ontbijtboel niet opgeruimd/vergeten het vuil buiten te zetten/de rode was samen met de witte was gewassen/staan zoenen met de buurvrouw en vond de vrouw de file een prachtig moment om haar echtgenoot de oren te wassen over de vermeende zonde. 

Het was fascinerend om het te aanschouwen, de vrouw werd steeds bozer en de man kroop steeds verder in zijn schulp en ik dacht zelfs een moment dat hij uit zou stappen, maar gelukkig deed hij dat niet want dat was wel erg gevaarlijk geweest, zo midden op die drukke brug. 

En ineens, ineens was het over. Man en vrouw keken elkaar aan en lagen dubbel van het lachen. Nooit zal ik weten waarom zij nu zo boos was en ook nooit zal ik weten waarom het ineens over was. Toch jammer! Maar het was wel een mooi tijdverdrijf, theater in de file! 

Over tijdverdrijven gesproken, ik moet mijn koffie opdrinken, eens met mijn luie kont van de bank afkomen en de logeerkamer opruimen, stoffen en zuigen want volgend weekend komen mijn Franse liefjes!

Dankbaar

Dankbaar

In je diepste ellende, 

In de krochten van je rouw

Is het zo fijn te ervaren

Dat er mensen zijn, die geven om jou

Die het niets uitmaakt of je vaak huilt

Die niet zeggen, kom nu is het klaar

Die nog steeds over hem praten

Zij halen die hand uit je haar

Die lieverds, de ene veraf, de ander dichtbij

Die je steunen in dat grote verdriet

Die maken dat je stap voor stap verder kunt

En dat je van kleine dingen weer geniet

Die mensen die echt begrijpen

Dat gemis, die leegte, het is zo intens

Maar juist door die liefde en aandacht

Voel ik me een gezegend mens