Tim Katoen!

Deze zaterdag, een jaar geleden (maandag is het qua datum precies een jaar) haalde ik Tim op uit het asiel ergens in de buurt van Meppel. Wat je ver haalt is lekker zegt men. En dat kwam uit. 

We troffen daar een schuwe kater die al twee huisjes versleten had met zijn 16 maanden en toen al een maand in het asiel zat. Ik was al een beetje verliefd toen ik op de website zijn foto zag, maar toen ik hem daar voor het eerst in het echt zat, smolt ik! Van mijn kant was het dikke liefde op het eerste gezicht. 

Eenmaal thuis moest hij wennen en ik gaf hem daarvoor alle tijd en al snel was hij aan mij en dochter gewend. Toch bleef hij bij mensen die hij niet (goed) kende altijd erg schuw. Nog steeds als de bel gaat roetst hij de trap op en komt pas beneden als hij het veilig acht, maar inmiddels komt hij steeds sneller kijken wie er aan de deur is, want hij is ook erg nieuwsgierig. 

Ik ben zo dol op hem, hij is zo lief, komt me altijd enthousiast begroeten als ik na een werkdag thuiskom en als ik thuis werk dan ligt hij altijd wel ergens in de buurt en als ik niet uitkijk dan verstuurt hij mijn mails met onleesbare zinnen door over mijn toetsenbord te wandelen. 

Het is zo fijn om te zien hoe gelukkig en tevreden hij nu is. Wandelt met zijn staart in de krul door het huis, als hij het lekker weer vindt om naar buiten te gaan dan staat hij voor de tuindeur te miauwen dat ik de deur moet opendoen en struint dan de tuin door. Gaat liggen rollen op de grond, drinkt water uit een plantenbak, ligt in de border tussen de Solidago en staat tegen de schutting op om naar buurhondje Dushi te kijken. Helemaal in zijn element. 

S'avonds komt hij naast me liggen op de bank en moet er geaaid worden en als hij vindt dat het tijd is om naar bed te gaan (lees zijn brokjes moeten bijgevuld worden) dan laat hij dat duidelijk merken. Kortom we zijn een goed stel samen. Eigenlijk een soort van een jaar getrouwd want hij slaapt graag op mijn voeteneind. Een katoenen huwelijk! 

Tips & Tricks: Bij een ochtendhumeur!

Tips voor een ochtendhumeur!

Ben je met je verkeerde been uit bed gestapt

En zit je hoofd vol met chagrijn

Verbrand je je lip aan hete thee bij het ontbijt

Komt je vinger tussen de deur en verrek je van de pijn

Of regent het en je paraplu waait steeds weer om

Een automobilist rijdt door een plas en maakt je kleddernat

Je struikelt over de poes en ligt languit in de gang

Dan weet je echt heel zeker, deze dag dat wordt niet wat

Ga dan onmiddellijk terug je bed in, bel je werk

En zeg; sorry maar ik heb last van vreselijke averij

Morgen zal ik er heus weer zijn, maar vandaag

Vandaag neem ik een dagje vrij

Doe de hele dag dan waar jij zelf zin in hebt

Ga lekker in je bad liggen met je favoriete sop

Scoor een good to go pakket vol met taartjes

Ga langs vriendinnen en eet die taartjes samen op

Ga dansen in de regen zonder jas

Geef die vreselijke zeurpiet eindelijk eens lik op stuk 

Zet de radio aan en zing mee uit volle borst

Laat het voor vandaag maar zakken, dat levensjuk

En je zult zien, morgen gaat het beter

Dan sta je direct met je goede been naast je bed 

Morgen past je hoofd weer op je schouders

Door dat ene dagje, aan je zelf gegunde, pret. 

Deze blog is tot stand gekomen naar aanleiding van de oproep van Elizabeth

Ritme, Regelmaat en Rijkdom!

Deze week was ik fulltime oma! Maandag kregen zoon en schoondochter de sleutel van hun nieuwe huis en het is niet handig schilderen en verhuizen met een baby van 10 maanden over de vloer en een kleuter die naar school gebracht moet worden en later weer gehaald. 

Het was een heel ander ritme dan normaal en ook best wel lang geleden dat onze kinderen klein waren dus het was even wennen, maar omdat ik vrij was kon ik me helemaal op de jongens richten en het was zo gezellig. 

Om 8,15 uur moest Arthur op school zijn dus voor achten moesten we in de auto zitten. Baby in de buggy, naar de auto, baby in de autostoel, buggy inklappen en in de kofferbak, Arthur checken of hij de riem goed heeft vastgemaakt en gaan met die banaan. Bij school een parkeerplek zoeken, en dan de omgekeerde riedel en wandelden we het laatste stukje naar school. 

Het is bij de kleuters nog de bedoeling dat je mee naar binnen gaat en dat er dan nog een boekje gelezen wordt. Laurens parkeerden we dan even achter de zitjes in de leeskring en Arthur koos een boek uit. Er is een jongetje in de klas die helemaal gek is van Laurens, elke morgen aaide hij hem zachtjes over zijn hoofd. De eerste dag zei hij tegen mij, die baby groeit hard he? Ik heb ook een baby! Oh ja zei, ik dat is leuk en groeit die ook hard? Nee, zei hij, die moet er nog uit. Zijn vader schoot in de lach en vertelde dat het jongetje in september grote broer wordt en niet kan wachten tot zijn broertje er is. 

Laurens en ik gingen dan naar huis en dan was het tijd voor koffie en een beschuit met kaas. Na een stofzuigrondje kon Laurens dan lekker op de grond spelen. Hij is nu 10 maanden oud en een stevig mannetje. Hij kruipt en gaat staan als hij zich ergens aan vast kan houden en stapt dan langs de tafel of de bank. Het huis moest dus wel even babyproof gemaakt worden. 

Het is een heerlijk mannetje, altijd vrolijk en hij kan al best een tijdje zelf spelen. Als hij dat zat was dan kwam hij naar me toe en wilde bij me zitten en dan moest het repertoire aan liedjes worden afgedraaid. Ik werd de "wielen van de bus" eigenlijk wel een beetje zat, maar Laurens niet. Zijn hele gezicht straalde dan. Verder houdt hij erg van boekjes lezen, Nijntje is favoriet en hij knuffelt graag. 

Dat is erg lief, maar dat zorgde er ook voor dat ik er deze week bijliep als een soort oma Flodder, want door al dat geknuffel zat ik onder de vlekken. Dat gaf niks want het is allemaal liefde. Met een beetje geluk sliep hij s'morgens en s'middags nog een uurtje maar meestal maar amper een half uurtje en in dat halve uurtje probeerde ik dan mijn werkmail bij te houden, de vaatwasser uit te ruimen en het avondeten voor te bereiden. 

Arthur heeft een continu rooster en die haalden we halverwege de middag weer op en dan verdeelde ik de aandacht tussen beide heren. Als ik ging koken zette ik Laurens in de kinderstoel in de buurt maar op veilige afstand van het fornuis en ook dat vond hij heel gezellig. Zeker als je met een houten pollepel op het blad van de kinderstoel kan timmeren. Als zoon en schoondochter dan kwamen om met elkaar te eten en als zij na het eten hun verhuisklussen weer oppakten, dan zette ik het bad aan en gingen de heren in bad. Laurens mocht even lekker dobberen en die ging dan schoon in zijn slaapzak zijn bedje in. Zijn babymuziekje aan en  lekker maffen. 

Daarna viste ik Arthur uit bad en namen wij ruim de tijd om voor te lezen en dan was het ook voor hem tijd om te gaan slapen. Ik maakte alvast de lunchbox voor de volgende dag en genoot van de weldadige stilte die dan in huis hing. 

Tim kwam dan nog vaak even gezellig bij me liggen, maar hij ging ook regelmatig in Arthur zijn kamer liggen. Hij kent de jongens natuurlijk, maar is niet gewend dat ze er zo lang zijn. Als wij s'morgens vroeg nog even met zijn drieën in het grote bed lagen dan kwam Tim vaak even bij ons liggen op het voeteneind, hij koos zo zelf zijn momenten en had ook genoeg plekjes waar hij alleen kon zijn. Laurens vindt die kat geweldig, een paar maanden geleden merkte hij hem nog niet op, maar nu wel. Hij kruipt nu naar hem toe als Tim de kamer in komt en Tim komt steeds dichterbij. Gister gaf hij Laurens zelfs een kopje tegen zijn handje. Zo lief! 

Gister aan het eind van de dag gingen de heren weer naar huis. Het was een fijne week, in het begin even wennen, maar we hadden een goed ritme gevonden en een prettige regelmaat en daar gedijden ze goed op.

Oma is wel afgepeigerd, want je merkt aan je lijf wel dat die het sjouwen met zo'n baby niet meer is gewend. En ik ben natuurlijk ook nog een ontzettende kluns, want heb al met mijn vinger tussen de buggy gezeten en vrijdag bij het ophalen van school weer met mijn hand. Gelukkig had ik pleisters in de auto. 

En nu is het stil in huis en ga ik even poetsen en vooral de vloer dweilen en nagenieten, want het was zo leuk om ze zo dicht mee te mogen maken. 

Het was genieten met een hele grote G. Wat een rijkdom!

Sluiten en sloffen

Vanmorgen om 07.15 liep ik naar mijn ouderlijk huis. Terwijl ik het kruispunt overstak hoorde ik twee heren luidkeels ruzie maken. Twee stratenmakers die mot hadden over een touwtje wat blijkbaar niet recht lag. Aan mij heb je in zo'n geval niks want ik zie zulks niet en ik had ook geen zin om me er mee te bemoeien. Ik hou niet van ruzie. 

In het ouderlijk huis ging ik nog even op mijn "eigen plekje" op de bank zitten en nam in gedachten afscheid van wat altijd een fijn en liefdevol thuis was en waar het nu een rommel is en de ziel zonder zijn bewoners is verdwenen. Alle mooie herinneringen heb ik opgeborgen in mijn hoofd en hart. 

Om klokslag half acht reed er een vrachtwagentje voor waaruit drie potige heren klommen. De heren van "De Ontruimer" die vandaag het huis helemaal leeg gaan halen. Alle spullen die voor ons van waarde zijn hebben we de afgelopen weken weggehaald. Heel veel spullen hebben een nieuw leven gekregen. 

De neef van de buurman die binnenkort gaat trouwen werd heel blij met de wasmachine, de droger, de vaatwasser en de magnetron. De buurman zelf wilde het zonnescherm graag hebben en alle handdoeken zijn naar de dierenambulance Amsterdam gegaan, zij kunnen die heel goed gebruiken. 

De tegeltjes uit het toilet met de favoriete spreuken van mijn moeder hangen nu in het huis van mijn nichtje. Mijn neef kon in zijn nieuwe huis de koelkast en de vriezer goed gebruiken. Als ik binnenkort een taartje ga eten bij mijn dochter dan doe ik dat van een gebaksbordje van mijn moeder. De grote, eiken tafel waaraan we zo vaak samen met de hele familie hebben gezeten staat binnenkort in een andere vorm in het nieuwe huis van mijn zoon en zullen we aan die zelfde tafel weer nieuwe mooie herinneringen maken. Het leuke is dat mijn zoon dit nog met mijn vader besproken heeft en dat hij dat zelf ook een heel mooi idee vond. 

Aan het eind van de dag is het hele huis leeg en volgende week leveren we de sleutel in bij de woningbouwvereniging. Het is goed zo, we sluiten een hoofdstuk! 

En toch is het een beetje weemoedige dag. Dat is logisch, maar het komt ook omdat we deze week op mijn werk bericht kregen dat een nog jonge collega gestorven is. Dat hakt er best in, zeker bij zijn team en zo stond ik gistermorgen een herdenkingsplekje in te richten op het kantoor waar hij werkzaam was, dronk ik een kop koffie met zijn collega's en haalden we mooie herinneringen aan hem op. 

Is er nog wel eens wat leuks? Jazeker zijn er leuke dingen. Bijvoorbeeld dat mijn leidinggevende met zwangerschapsverlof is gegaan en dat wij als team hadden besloten om haar uit te zwaaien met een mand vol leuke dingen. Voor mijn bijdrage aan de mand  breide ik een paar slofjes. Ik had nog een mooi bolletje witte babywol en het is altijd een leuk werkje om dat te breien. Samen met een handcrème maakte ik er een gezellig pakketje van. 

PS, toen ik terug naar huis liep waren de stratenmakers klaar met ruzie maken en lag het stukje straat er strak in! 

Snelle Minestronesoep! (Recept van de maand).

Het is alweer de laatste editie van het recept van de maand. Bedacht door Elizabeth en ik wilde daar toch ook nog even een recept aan toevoegen. Maar wat? Nu ik vaak alleen voor mezelf moet koken heb ik daar niet zoveel plezier meer in als dat ik voor mijn gezin of voor familie en vrienden kook. Gelukkig heb ik regelmatig eters over de vloer en sta ik dan wel met plezier in de keuken, maar voor mezelf vind ik het vaak de moeite niet waard. 

En dat is natuurlijk stom, want mijn lijf verdient ook lekker én gezond eten. Daarom heb ik een paar gerechten verzameld die ik dan in het weekend maak en dan in porties invries. Als ik dan na een lange werkdag thuiskom hoef ik geen uren meer in de keuken te staan. Het is dan wel handig als je zo'n bakje dan van te voren uit de vriezer hebt gehaald, maar ook daar heb ik wat op gevonden en eindelijk de handleiding van de magnetron eens goed bekeken hoe de ontdooistand nu eigenlijk werkt. 

Soms is het wel puzzelen om niet teveel in te slaan, want je wil niet elke dag hetzelfde eten en je wil ook geen groentes weggooien. Een stronk broccoli of een pakket snijboontjes is al snel te veel als ik het laat bezorgen door de Picnic. Op de markt is dat beter af te meten, maar ik word er ook steeds beter in om met dezelfde groente twee keer een ander gerecht te maken. Bijvoorbeeld de ene dag gekookte snijboontjes met een aardappeltje en een balletje gehakt (die ballen maak ik ook van te voren en vries ze apart met de jus in) en de andere dag een roerbakje van snijboontjes en andere restjes, wat kip en rijst. 

Soep is ook zo'n fijn gerecht om al je restjes in te verwerken en dat maak ik dus ook regelmatig. Een favoriet is op dit moment minestronesoep. Daarvoor gebruik ik:

• Een pakje gezeefde tomaten of een blik tomatenblokjes
• 750 ml water
• Twee groente bouillonblokjes
• Een zak boerensoepgroenten (of alle restjes groente van de afgelopen week en een gesnipperd uitje)
• Een klein pakje of blikje witte bonen, uitgelekt
• Wat takjes peterselie en/of basilicum
• Een handje volkoren pasta naar keuze

Doe de tomaten, het water en de bouillonblokjes in een pan en breng aan de kook. Roer goed door tot de bouillonblokjes zijn opgelost. Doe de groente, de boontjes en de pasta erbij en laat alles ongeveer 15 minuten doorkoken. Breng op smaak met peper, misschien nog wat zout en de verse peterselie en/of basilicum. 

Als ik het wat luxer wil hebben dan doe ik er wel eens gevulde pasta in, zoals tortellini. En als ik nog een potje pesto open heb staan dan is een schepje door de soep ook erg lekker. 

Een afbakbroodje of een boterham, met pesto, tapenade of wat (kruidenboter) is ook heerlijk. Wat over is is makkelijk in te vriezen, maar ook is zo'n kop soep heerlijk bij de lunch de volgende dag. 

Dit was dus mijn laatste bijdrage aan het Recept van de Maand. Dank je wel Elizabeth voor het leuke idee. Ik heb veel recepten voorbij zien komen, een aantal er van gemaakt en ook wat combinaties gemaakt en een heleboel inspiratie opgedaan! 

Dobberen en mijmeren

In januari dacht ik na over hoe ik mijn vakantie(s) in ging vullen dit jaar, want ik heb bij mijn huidige werkgever heel veel vakantiedagen. Zou het me dit jaar lukken om alleen op vakantie te kunnen gaan? En wat zou ik dan willen? 

Het antwoord op die vraag was eigenlijk heel simpel. Zon, Zee, Zonnebedje, Zwembad, Parasol én mijn Ereader vol met boeken. Nu heb je dat in Nederland natuurlijk ook allemaal, maar vaak niet tegelijk en daarom was een buitenlandse vakantie de meest logische optie. 

Doodeng vond ik dat want ik was nog nooit alleen met vakantie geweest, hoe zou ik dat vinden. Zou het niet te eenzaam zijn vroeg mijn bange ik zich af? Mijn dappere ik zei, wat heb je te verliezen? Thuis mis je je lief ook en heb je je verdrietmomenten en dat zal op Malta niet anders zijn. Als je altijd maar met je dikke kont op de bank blijft hangen, dan kom je dus nooit ergens meer. Wil je dat? In een vlaag van dapperheid boekte ik een kleine vakantie van 6 dagen op Malta voor begin juni. Dochter beloofde op Tim te komen passen. 

En dus stapte ik vorige week zondag in het vliegtuig en ging ik met mijn koffertje en een goed gevulde Ereader in mijn tas naar Malta. Het lijf en het hoofd waren moe van alle emoties en indrukken van de afgelopen weken en van het zorgen voor en om in de afgelopen maanden. Het was maar goed dat ik in januari niet wist hoe goed het eigenlijk was gepland. Even een beetje uitrusten. 

Ik had mezelf getrakteerd op een goed hotel met een all inclusive arrangement zodat ik s'avonds niet in mijn uppie een restaurant op hoefde te zoeken om een tafeltje voor 1 persoon te vragen, maar gewoon het hotelrestaurant in kon lopen om met mijn bordje langs het buffet te gaan om wat lekkers uit te zoeken. 

Het was er allemaal. De zon scheen uitbundig, de zee liet afwisselend haar golven zachtjes tegen de rotsen klotsen en soms als ze er zin in had dan maakte ze samen met de wind hoge fonteinen van golven die in fijne druppeltjes over me uitspatten als ik over de reling van de beachclub hing om die golven te aanschouwen. Het zwembad in de beachclub was er en de zonnebedjes met een gigantische parasol die de badmeester van dienst elke morgen voor me uitklapte. 

Grote, zachte badlakens die ik van het hotel kreeg, zoveel ik wilde, om op het zonnebedje te leggen en de ijskoude mineraalwatertjes met een schijfje citroen die ik, zoveel als ik maar wilde, kon halen bij de leuke barmevrouw.  En natuurlijk de Ereader vol met boeken. Wat een vakantiegevoel kreeg ik daarvan. 

Ik heb geluierd en naar de golven gekeken en geluisterd. Naar de mensen gekeken in de beachclub. Een grote groep Engelse mannen met roodverbrande ruggen die om 11 uur s'ochtends al zo dronken waren dat ze van hun stoelen vielen. Ik had uitzicht op een dronken Engelse jongeman met een zwarte string en blote, roodverbrande billen die op elke bil een getatoeëerde tekst had staan wat ik niet kon (en ook niet wilde) lezen. 

Ik zag oudere echtparen die elkaar liefdevol met zonnebrandcreme insmeerden en genoten van de zon en elkaars gezelschap. En ik werd er niet eens verdrietig van omdat ik niet meer samen oud kan worden met mijn lief, maar dankbaar was omdat ik zeker wist dat als we dat wel hadden mogen doen, ook wij elkaars rug liefdevol hadden ingesmeerd met zonnebrandcreme. 

Ik zwom elke dag in het blauwe zwembad, dobberde en mijmerde daar in dat water over de afgelopen weken, het waken, het sterven en het mooie afscheid wat we mijn vader gaven. Ik dacht aan de goede vriend die drie dagen na het overlijden van mijn vader zo plotseling stierf en pas veertig jaar oud was. Aan het verdriet wat in de aula rondging tijdens de condoleance. Dezelfde aula waar ik twee dagen daarvoor voorgoed afscheid nam van mijn vader en nu afscheid nam van hem en wat zo niet te bevatten is. 

Er kwam rust in mijn hoofd en in mijn lijf en toen kon de Ereader niet alleen open, maar kon ik me ook weer concentreren op een nieuw boek. Iets wat de afgelopen jaren best lastig was en ik eigenlijk vooral oude boeken herlas, want die kende ik al en was het niet zo erg als mijn gedachten afdwaalden. 

Onder die parasol, of in de lounge van het hotel of in mijn bed las en las ik. Wel drie boeken heb ik uitgelezen. 

1. Soedah, laat maar geschreven door Maddy Stolk. Een intrigerend verhaal over een Indische familiegeschiedenis. 
2. Heeft iemand Charlotte Salter gezien? Geschreven door Nicci French. Een psychologische thriller over de verdwijning van een moeder en het effect dat dat jaren later nog op haar gezin heeft. 
3. Naar zachtheid en een warm omhelzen, van Adriaan van Dis. Over zijn tijd dat hij als jongen bij zijn grootvader en ommie logeerde. 

Alle drie stuk voor stuk prachtige boeken. Nummer 1 en 3 stonden al heel lang klaar op mijn reader maar het lukte niet om mijn aandacht er bij te houden en nummer 2 downloadde ik vlak voor vertrek op mijn Ereader via mijn kobo-plus abonnement. 

Nu ben ik weer thuis bij Tim die het fijn heeft gehad bij dochter. Het was fijn om hem en mijn gezin weer te zien. Het hoofd is weer wat leger en kan ik me nu opmaken om samen met mijn broer en zus het ouderlijk huis definitief te ontmantelen. 

Al dobberend en mijmerend in dat blauwe water met die ruisende zee op de achtergrond leerde ik dat ik ook alleen mag genieten (het verdrieten loopt er gewoon naast). Dat een mens altijd meer kan dan zij denkt. Dat het leven ineens echt zomaar klaar kan zijn en dat morgen niet vanzelfsprekend is.  Én dat je alle lichtpuntjes díe er zijn, samen moet binden en dat je dan een mooie toef licht krijgt die je verder helpt om uit de duisternis weg te blijven. 

En toen.....

En toen kwam op eerste Pinksterdag toch dat gevreesde telefoontje. Het gaat slecht met uw vader het is verstandig om te komen. En daar stonden we allemaal om zijn bed waar hij rechtop, erg benauwd zat te zijn, maar toch heel helder was en ons allemaal stuk voor stuk bij naam noemde en afscheid van ons nam. 

Al kon hij het toch niet meteen loslaten en vertrok hij uiteindelijk dinsdag aan het eind van de middag. Drie dagen hebben we afwisselend aan zijn bed gezeten en stonden we allemaal om hem heen toen hij definitief het leven verliet. Hartverscheurend, verdrietig en tegelijkertijd heel mooi. 

Inmiddels zijn we drie dagen verder en is de uitvaart geregeld en heb ik hem samen met mijn dochter en twee fantastische oud-collega's verzorgd en hebben we - weer met elkaar - de kist gesloten. 

Het is goed zo. Bijna 87 en lichamelijk was hij helemaal op en hij wilde al heel veel langer niet meer leven, maar verdrietig is het wel. Met het verlies van onze vader is er een hele generatie weg. 

Een week of wat geleden zat ik naast hem te haken aan het dekentje voor hem. Is hij af als ik naar mijn definitieve plek ga, vroeg hij me? Ik zal mijn best doen beloofde ik, maar hij wilde hem nog wat langer hebben. Lekker warm voor over mijn benen. Gisterochtend haakte ik de laatste toeren en is het uiteindelijk een deken geworden van 7 blokken in plaats van 9 blokken. Hij ligt nu onder zijn beloofde dekentje. Lekker "warm" over zijn benen. 

Het begin, van het eindresultaat heb ik geen foto gemaakt.