vrijdag 15 maart 2024

Knettergek

Vanmorgen was ik op mijn sportclubje. Zo'n sportclubje waar je in een uur tijd op zes banken allerlei oefeningen doet. Elke 10 minuten schuif je dan een bankje op. Terwijl ik op mijn derde bankje mijn conditie lag te verbeteren luisterde ik de conversatie af tussen bank 1 en bank 2. 

De dame op bank 1 had een keurige stem met Gooische allure en een flinke rollende R, de dame op bank 2 had een hele fijne stem om naar te luisteren en ze hadden het over alle wereldproblematiek. Daar valt natuurlijk genoeg over te zeggen en van de oorlogen die nu aan de gang zijn gingen ze naar de kabinetsformatie en toen we allemaal weer een bankje waren opgeschoven kwam het gesprek over de problemen dichter bij huis. 

Iemand die de dames allebei kende had relatie en/of psychische problemen. Allemaal heel naar en verdrietig natuurlijk, maar het is ook een beetje gek om dat allemaal aan te horen terwijl je ligt te gymmen  en ontwijken kon ik het niet want ze hadden nogal een harde stem. Uiteindelijk waren ze het er over eens dat het diep triest was en werd de voorgestelde therapie besproken en hoewel ze al die tijd nogal eensgezind waren werd met dit thema duidelijk dat de meningen verschillend waren. 

De standpunten werden van beide kanten uitgebreid toegelicht, de stemmen werden nog iets harder en ik lag net te denken zal ik ze vragen of ze hun klep willen houden toen de Gooische R boos uitriep: Knettergek wordt je van al die problemen van andere mensen! Waarop de vriendelijke stem in de lach schoot en vroeg, zijn we niet allemaal een beetje knettergek? 

Daar moest de Gooische R ook om lachen en schoven we weer een bankje op. Dat wil zeggen dat ik mijn rondje had gedaan en weer op huis aan ging. Daar at ik een boterham en dronk ik een kop koffie en toog naar de kapper om de grijze haren weg te laten werken en weer fatsoenlijk in model te laten knippen. 

Toen ik binnenkwam zat er een man in de stoel naast mij die in gesprek was met de kapper die hem knipte en terwijl mijn kapster de verf ging mengen hoorde ik die buurman zeggen: Ik voel mij hier niet meer veilig in dit land. Op klaarlichte dag wordt iedereen zomaar overvallen en die regering hier is ook niks. Iedereen is knettergek! 

Knettergek, dat was al de tweede vandaag. De kapper naast mij, humde maar zo'n beetje en de man vervolgde, dat hij hier in dit land niet meer wilde wonen. Hij had zijn boeltje gepakt en woonde nu in het buitenland. Oh ja, vroeg de kapper, en waar woont u dan. In de Dominicaanse Republiek! 

Toen hij klaar was stond hij op en zag ik dat het een boomlange man was, wat krom in de schouders en zeker al dik in de zeventig. Terwijl hij zijn portemonnee te voorschijn haalde keek hij mij en een andere klant via de spiegel aan en zei toen, nee hoor het is hier niet meer veilig, iedereen is knettergek. 

De man schuifelde naar buiten en de andere dame keek mij aan en zei in plat Amsterdams: Hij voelt zich hier niet meer veilig en gaat dan in de Dominicaanse Republiek wonen. Nou schiet mij maar lek! Dat heb ik natuurlijk niet gedaan want dat zou wel heel gek geweest zijn. 

Arthur zegt altijd dat ik een beetje gekke oma ben, maar het stempel knettergek wil ik toch niet hebben. 

Over Arthur gesproken, ik ga hem maar eens ophalen, want meneer komt gezellig een nachtje logeren. 



Plaatjes Bliksem

zondag 10 maart 2024

Tomaat (RVDM)

 Een paar weken geleden had ik zin in iets lekkers, iets zoets. Nu was ik toevallig in de buurt bij een groentejuwelier en daar kocht ik niet alleen een bakje vers fruitsalade, maar ook drie tomaten van zeer goede komaf. Tomaten met een stamboom zeg maar. Althans dat deed de prijs vermoeden, want ze waren erg duur. Maar goed altijd nog gezonder dan een taartje bij de bakker. 

Ze waren ontzettend lekker dus voor een keer prima. Het was half februari, buiten was het grauw en de regen kwam met bakken uit de lucht, maar heel voorzichtig begon ik te dromen van tomaten uit eigen tuin. Lekkere tomaten uit eigen tuin! 

Daarom ging ik naar de schuur en haalde de zak met zaai- en stekgrond, waste het plastic bakje af van mijn fruitsalade (ook al zo lekker), schepte een laagje grond in het bakje en daar legde ik een dun plakje van mijn stamboomtomaat op. Drukte de boel een beetje aan, goot er wat water op en deed het dekseltje erop en zette het op de vensterbank. 

Na een week of wat zag ik wat gebeuren en ja hoor daar kiemden de tomatenzaadjes. Ik liet ze zo staan tot ze met hun hoofd tegen het dekseltje stoten en haalde toen het dekseltje eraf. Elke ochtend als ik de luxaflex opendeed keek ik of ze het nog naar hun zin hadden en gaf ze peptalk. 

Vandaag heb ik ze alle acht heel voorzichtig verspeend en ze een grotere behuizing gegeven. Als het een beetje meezit dan heb ik van de zomer mijn eigen stamboomtomaten en dan kan ik zeker zeggen dat mijn aankoop een goede investering is geweest, maar zover is het nog lang niet. Al was het natuurlijk toch een goede investering want ze waren erg lekker en gezond. 

Ondertussen las ik in de blog van Elizabeth dat het al weer tijd is voor het recept van de maand. Ik heb al eens een recept gegeven van mijn schoondochter van een heerlijke tomatentaart, maar daar is het nu nog niet de tijd voor omdat die tomaten er nog niet zijn. 

Dan maar een recept van mijn eigen tomatensaus. Je hebt nodig:

  • 2 blikken tomaten
  • 1 klein blikje tomatenpuree
  • 1 ui gesnipperd
  • 2 tenen knoflook
  • 1 laurierblaadje
  • peper en zout
  • theelepel oregano
  • verse peterselie
In een beetje olijfolie fruit ik de uitjes en de knoflook even aan tot ze glazig zijn en schep dan de tomatenpuree erbij. Dat bak ik even heel zachtjes mee. Dan de tomaten uit blik erbij en de oregano en de laurier. Deksel op de pan en een half uurtje op een klein vuurtje zachtjes laten sudderen. 

Daarna kun je er vele kanten mee uit. Ik pureer hem eigenlijk altijd met de staafmixer (met de peterselie) tot een gladde saus. Je kunt hem gebruiken als spaghettisaus, maar meestal gebruik ik hem om lasagne te maken. 
Daarvoor heb je nog nodig:

  • een grote zak gewassen spinazie
  • een uitje gesnipperd en een teentje knoflook
  • wat nootmuskaat
  • een bol mozzarella
  • geraspte kaas 
  • bechamelsaus als optie.
  • vellen gedroogde volkorenlasagne
In een wok fruit je het uitje en de knoflook even aan en schep dan in porties de spinazie erbij totdat alles geslonken is. Breng hem op smaak met nootmuskaat en wat peper. Ik pureer zelf de spinazie altijd tot een gladde laag omdat de lasagna dan mooier wordt én omdat Arthur het dan beter eet. 

In een grote ovenschaal maak je laagjes met eerst tomatensaus en dan spinazie. Op de middelste laag leg ik blokjes mozzarella en op de laatste laag, ik eindig altijd met tomatensaus strooi ik of direct de geraspte kaas of als ik zin heb om het te maken of in huis heb en als ik eters krijg en ik het wat luxer wil hebben breng ik nog een laag bechamelsaus aan. Dan gaat de hele handel 40 minuten in de oven op 180 graden en na het bakken laat ik hem nog 15 minuten staan voor ik hem aansnijd. 

Als ik over heb dan snijd ik de lasagne in stukken en verpak de stukken in bakpapier, daar weer een diepvrieszakje over (die kun je daarna opnieuw gebruiken) en zo heb ik een voorraadje van lekker en een gezond maaltje. 

En nu maar hopen dat mijn stamboektomaten goed groeien en veel tomaten opleveren. 








maandag 26 februari 2024

23 + 1

Vanmiddag werd mij de vraag gesteld;  hoe lang is het nu geleden dat jouw man is overleden? 23 maanden en 1 dag geleden, antwoordde ik. Oh dus twee jaar al. Ja bijna twee jaar. Tja dan zal het toch een soort van makkelijker worden, denk ik, dan zal het verdriet toch......... En daar stopte mijn gesprekspartner en ze keek me aan. Haar niet uitgesproken woorden lagen zomaar, pats, tussen ons in op de tafel!

Die woorden lagen daar alsof we scrabble zaten te spelen en Wel, Over en Zijn nog in het spel moesten worden gelegd om het spel af te ronden. Klaar! Over! En door!

Ik keek haar aan en zij keek mij aan en het ongemakkelijke schuiven op een stoel begon en het zoeken naar woorden, want ze wilde het niet bagataliseren, maar toch nu zo na twee jaar...... en weer viel ze stil. 

Inmiddels kan ik er regelmatig over praten zonder dat mijn stem trilt en zonder dat de tranen sproeien, lang niet altijd, maar vanmiddag lukte het om kalm te antwoorden dat het inderdaad bijna twee jaar geleden is en dat het verdriet nog altijd even groot is en het gemis elke dag een beetje groter wordt. 

Maar dat verdriet zal toch wel minder worden? Waarop ik antwoordde dat ik dat niet zo ervaar, maar dat het me steeds beter lukt om het met me mee te nemen. Het zit in mijn rugzak en het gaat elke dag, overal en altijd met me mee. En dat is goed, want ik heb geaccepteerd dat dit de rest van mijn leven bij me zal blijven. Dat dit de prijs is die ik betaal omdat het om echte liefde gaat. Dat het houden van nog altijd net zo diep is. Dat ik me nog altijd verbonden met hem voel. 

Dat het niet makkelijk is om hier mee te leven is een ander verhaal. Dat je elke dag leeft met een groot gevoel van heimwee, en dat die heimwee de ene keer je keel afknijpt en dat het een andere keer heimwee met een glimlach is. Genieten én verdrieten. 

Oh zei ze, tja ach en nu wil ik graag even je bloeddruk opnemen. Gelukkig was deze goed en nadat andere zaken waren afgehandeld wandelde ik weer naar huis. 

Al de hele avond denk ik na over dit bijzondere gesprek en verwonder ik mij er over hoe het voor veel mensen zo ongemakkelijk is om over de dood en rouw te praten. Dat het nog zover weggestopt zit in onze cultuur. Dat er aangenomen wordt dat het even een nare periode is als je een dierbare verliest, maar dat het op enig moment over moet zijn. 

Nu is rouwen heel persoonlijk en ieder doet dat op zijn of haar eigen manier en kan het best zo zijn dat het voor iemand voelt alsof het over is, maar ik blijf het gek vinden dat er blijkbaar een soort van termijn bestaat dat het maar over moet zijn. 

Dat het niet over is, wil niet zeggen dat ik niet leef. Ik geniet van mijn kinderen, heb fantastische gesprekken met Arthur en het is een feestje om bij hem te zijn. Net zoals met zijn broertje die al bijna weer een half jaar is en me met zijn lieve lachjes betoverd. Mijn familie en vrienden met wie ik kan lachen en met wie ik ook samen herinneringen aan hem kan en mag ophalen. Ik geniet van mijn werk en ben dus absoluut geen zielige weduwe.

Dit blogje is ook niet voor bedoeld om medelijden op te wekken, want er is geen noodzaak voor medelijden, maar ik schreef het op omdat het gesprek zo in mijn hoofd bleef zitten. Omdat het zo ongemakkelijk voelde, omdat ik voelde dat ze misschien wél bedoelde of aannam dat het nu wel over zou (moeten) zijn. 

En dat is het niet, ook al is het al 23 maanden en 1 dag geleden dat mijn lief verloor. En morgen, na 23 maanden en 2 dagen is het een gewone dinsdag en is er weer een nieuwe dag en zal het er ook zijn! 

Wat ze dan wel had kunnen vragen? Nou misschien, hoe ervaar je het nu? 


Geen fotobeschrijving beschikbaar.


zondag 18 februari 2024

Taart

 Omdat ik gemiddeld 36 uur per week werk ben ik om de week op vrijdag vrij. Meestal staan die vrijdagen in het teken van wat huishoudklussen, boodschappen en andere afspraken die niet in het weekend kunnen. 

Deze week had ik geen afspraken in de agenda staan voor mijn lange weekend en dat voelde een beetje als een kleine vakantie. Natuurlijk waren er de gebruikelijke dingen van boodschappen, huishouden want het huis wordt nu eenmaal niet vanzelf schoon en de was, strijk en bezoek aan mijn vader, maar de rest van de dagen kon ik helemaal invullen zoals ik zelf wilde. 

Daar was ik na alle hectische weken ook wel een beetje aan toe en ik besloot om er dan ook een soort vakantieweekend van te maken en iets leuks te doen. Waar had ik zin in? De tuin, daar had ik zin in, om gewoon een beetje in de tuin te rommelen. Een struik te snoeien en misschien nog even wat primula's halen voor de potten op het rek, om de boel wat op te fleuren. 

Vrijdagochtend was ik al vroeg in de tuin. Er valt al best wat te zien. Hier en daar bloeit er al een krokus, de helleborus doet het goed en overal bloeien de sneeuwklokjes. Ook is er al weer aardig wat onkruid waar ik maar eens mee aan de slag ging. Tim vond het wel gezellig en scharrelde om me heen totdat hij ineens naar binnen sprintte. Het begon te regenen en Tim houdt niet van regen. Nu vind ik een paar spetjes niet erg, maar al snel regende het behoorlijk. Geen tuindag dus. 


Binnen, met een kop koffie op de bank bezocht ik de site van de Intr@tuin om te zien of het kattengrid in de aanbieding was en neusde even gezellig online rond. Ik zag een workshop voor kinderen voorbij komen en dat zou leuk zijn om met Arthur te doen in de vakantie, maar dan is meneer bij papy en mamy in Parijs dus dat lukt niet. Even verderop zag ik een workshop waarbij je een bloementaartje maakt. 

Dat zag er leuk uit en heb ik nou altijd al eens willen doen. Toevallig was het op zaterdag de 17e. Kwam dat even mooi uit voor mijn minivakantie. Ik moest er wel even voor in de auto zitten, maar dat gaf niet. En dus zat ik gisteren al om 10.15 in de auto en reed naar Lisse. In het tuincentrum aangekomen was er niemand te vinden in het restaurant, waar de workshop gegeven zou worden en wist eerst niemand waar het was, maar uiteindelijk moest ik me melden in de bloemenshop. 

Er bleken nog 5 andere vrouwen deel te nemen. Een groepje van drie vriendinnen en twee collega's. De workshop werd niet gehouden in het restaurant, maar in de shop zelf aan de counter. De dame had 6 schotels met oase klaargezet en er stonden 6 emmertjes met bloemen en een voorbeeldtaartje in het midden. We kregen koffie of thee met wat lekkers en hup steken maar. 

Ik had me er iets anders bij voorgesteld, want de dame legde wel iets uit, maar bleef gewoon bezig met boeketten maken en andere klanten helpen en de andere dames waren gezellig met hun eigen vriendinnen/collega aan het kletsen dus er was weinig interactie, maar dat gaf niet. Na 45 minuten (de workshop zou twee uur duren) waren we klaar en met het resultaat was ik erg tevreden. 

Mijn taart zette ik in de auto en deed nog een rondje tuincentrum om wat primulaatjes en kattengrid te halen en een snackje voor Tim en reed toen naar mijn vader. Dat lag mooi op de route. Eind van de middag was ik weer thuis waar ik samen met Tim de primulaatjes nog een plekje kon geven. 

Vanmorgen werd ik wakker van de regen en een luid spinnende kat op het voeteneind, dus ook vandaag wordt het niet echt tuinweer. Dat geeft niet want er zijn nog genoeg huishoudelijke klusjes én kan ik lekker genieten van mijn bloementaartje zo op de laatste dag van mijn minivakantie!

Ga ik vaker doen!



zaterdag 27 januari 2024

Nieuwe vaardigheden

Nu mijn vader in het verpleeghuis op de revalidatieafdeling verblijft  betekent dat dat je als kind een hoop nieuwe vaardigheden onder de knie moet krijgen. 

Dat begint al als je het verpleeghuis binnenkomt. Het is een wat ouder gebouw, maar alles ziet er keurig onderhouden uit en het is gezellig ingericht, daar is niets mis mee, maar er hangt soms een wat penetrante lucht. Vooral in de liften. Daar stinkt het soms naar poep en pies. Mooier kan ik het niet maken en dat is wennen. Het helpt als je niet door je neus ademt, maar door je mond. 

Onlangs stond ik met mijn schoondochter en de kleinzonen in de lift en er waren nog wat mensen ingestapt. De lucht was niet te harden en Arthur snoof eens diep en vroeg toen - vrij hard - hoe komt het dat het hier zo naar poep stinkt! 

Laurens trok, zo klein als hij is, meteen een blik van ik ben het niet hoor. Net nog een schone luier gekregen. Gelukkig waren we snel op de tweede verdieping. 

Verder moet ik mijn diploma "rolstoelrijden" nog behalen. Met een kinderwagen kan ik prima overweg, maar met een rolstoel en een vader er in, is toch andere koek. Ik ga te hard, of te zacht, mijn bochtenwerk is slordig en het parkeren is ook nog niet je dat. En dan hebben we het nog niet eens gehad over vaders in de rolstoel zetten. Dat is ook een vak apart! Maar al doende leert men en ik doe mijn best. 

Wat ik ook moest leren was het dossier lezen. Mijn vader heeft ons kinderen gemachtigd om zijn dossier online in te kunnen zien. Dat is handig want zo kan ik op mijn werk s'morgens al zien hoe de nacht is geweest en of hij die dag bezoek van artsen of therapeuten krijgt. Maar in zo'n dossier staan veel afkortingen en nu ben ik wel wat gewend vanuit mijn werk, maar sommige afkortingen zijn echt abracadabra. Dat levert soms dan ook wel weer hilarische appjes op van mijn broer en zus. Gelukkig is google een goede en geduldige vriend en komen we er vaak wel uit. 

Hoe vervelend het ook is dat hij daar moet zijn, het is hartverwarmend om te zien hoe goed hij verzorgd wordt en hoe lief alle verpleegkundigen zijn. Diep respect heb ik voor ze. Zoveel liefde voor hun vak en altijd opgewekt. Ik zou het ze niet nadoen. 

Zo meteen ga ik zijn schone was inpakken en weer even langs, vanmiddag heeft hij " borreluur". Dan rollen we hem naar beneden naar het restaurant waar we een drankje drinken en bitterballen eten. Na een uur is hij helemaal gesloopt, maar hij geniet er van als een aantal van zijn nazaten aanschuiven. Zeker als zijn achterkleinzonen er zijn. Dan zien we toch weer een sprankeltje in zijn ogen. 

Het is wat hoor op deze manier oud zijn en zo afhankelijk zijn. Ik weet niet of ik dat wil later en denk er steeds meer over na hoe en wat je daarvoor kunt regelen om je oude dag een beetje gemakkelijk te maken. 

Maar goed eerst vandaag maar weer eens mijn vaardigheden versterken. 


De oudste en de jongste van de familie, hand in hand. 




vrijdag 5 januari 2024

Beste wensen en een blote buik!

Het is al 5 januari vandaag, het nieuwe jaar is dus al 5 dagen onderweg en ik heb hier nog niet gelukkig nieuwjaar gewenst! 

Schandalig! 

Gelukkig is het nooit te laat om de beste wensen rond te strooien. Uiteindelijk kunnen we allemaal, ieder op zijn eigen tijd wel wat geluk, liefs, gezondheid, zon, gezelligheid, tevredenheid, creativiteit én mooie wolletjes gebruiken. En dat is wat ik jullie wens voor dit nieuwe jaar! Dat het maar een mooi jaar mag worden!

Na een drukke kerstvakantie mocht ik dinsdag weer aan het werk. Dat was ook wel weer prima en het was rustig opstarten omdat veel mensen nog vrij zijn deze week en dan kun je eens wat taken wegwerken waar je anders niet aan toekomt. Omdat het vandaag mijn roostervrije dag is was het ook een korte werkweek en gaan we volgende week weer volop gas geven. Mijn agenda loopt al weer helemaal vol. Ook weer prima, want ik heb het liever een beetje druk dan weinig te doen. 

Woensdag was ik weer een dag naar kantoor en toen ik thuis kwam trof ik daar een boze Tim aan! Waar hij me anders als ik thuis kom enthousiast begroet en zich voor mijn voeten op de grond laat vallen zodat ik hem meteen kan (moet) aaien, bekeek hij me nu hooghartig en toen ik hem wilde aaien kon ik een lel krijgen. Meneer vond de kerstvakantie wel gezellig waar zowel ik als dochter dus veel bij hem thuis waren.

Waar wij in huis zijn, is hij ook. Hij ligt altijd in de buurt en dat is gezellig en soms ook lastig omdat als ik hier aan het werk ben, hij over mijn toetsenbord loopt of er op gaat liggen, of zo gaat liggen dat zijn staart onder het beeldscherm zwaait en daarmee mijn zicht belemmert of dat hij mijn pennen van het bureau mept en met de draad van mijn muis speelt. Het is dus heel gezellig werken met Tim in de buurt! Maar goed, soms moet ik toch ook echt naar kantoor en dat was voorheen geen enkel probleem dus zal nu ook wel weer wennen. 

Vanmiddag moet ik naar de uitvaart van mijn achterbuurvrouw die vorige week heel plotseling is overleden en daarna nog naar mijn vader, maar de rest van de dag sta ik helemaal tot de beschikking van koning Tim. 

Vorige week zijn dochter en ik met Tim naar de trimsalon geweest. Hij laat zich niet echt borstelen door ons, dat is waarschijnlijk in zijn kittentijd nooit gedaan en verder dan 3 borstelstreken over zijn rug mogen we niet gaan, want anders haalt hij uit met zijn nagels. 

We hadden de reismand al een week van te voren in de huiskamer gezet en daar ging hij af en toe lekker in liggen om een tukje te doen en het was dus geen enkel probleem om hem voor de afspraak in de mand te krijgen. De dames bij de salon waren ook zo lief voor hem, hij vond het niet leuk, maar gaf geen kik en haalde niet uit. De ene dame hield hem bij zich zonder hem ook maar vast te houden, erg knap vond ik dat en de ander begon voorzichtig met kammen. 

Op zijn buik had hij een heel stuk wat helemaal vervilt was en dat is heel voorzichtig weggeschoren. Nu hebben we dus een kat met een blote buik, hoewel het haar alweer begint te groeien en merk je echt dat hij het prettig vindt om van die klitten verlost te zijn. Verder is zijn vacht helemaal goed doorgekamd en er kwam zoveel haar vanaf dat we er wel een trui van hadden kunnen breien. Een Timmietrui!  En nu moeten we het dus bijhouden, maar daar is meneer nog steeds niet van gediend dus dat vergt enige overredingskracht en veel geduld. 


Een heel zwaar leven.......

Ga weg! Ik wil niet gekamd. worden! 


zondag 31 december 2023

Fijne jaarwisseling!

De laatste dag van het jaar 2023 alweer. Wat is het hard gegaan! Het was een lastig jaar met moeilijke momenten, maar gelukkig ook met heel veel mooie momenten. De komst van Tim in juli en natuurlijk de geboorte van kleinzoon Laurens die inmiddels alweer 4 maanden is. Een vrolijke, tevreden baby die groeit als kool. Hij is samen met zijn grote broer, mijn kinderen en familie het lichtpunt in mijn bestaan. 

Op handwerkgebied was het geen uitgesproken jaar, maar toch ben ik wel met leuke dingen bezig geweest. De afgelopen weken heb ik bij mijn vader vaak zitten haken. Begin december is hij van boven naar beneden van de trap gevallen en is daarna opgenomen in het ziekenhuis. Dat had nog wat voeten in de aarde want dat wilde hij niet, maar wij kregen hem thuis niet goed verzorgd hoezeer we ons best ook deden en toen kon het niet anders. 

Na ruim een week ziekenhuis is hij naar een transferafdeling gebracht en dinsdag gaat hij naar een revalidatiekliniek. Dat vindt hij zelf allemaal niet leuk, hij wil eigenlijk niet meer leven, maar ja, Magere Hein denkt daar tot nog toe anders over. Het is eigenlijk heel verdrietig als je op deze manier oud moet worden. 

De afgelopen weken ben ik bijna iedere dag een poos bij hem geweest en dan haak ik een paar toeren weg. Dat vindt hij wel gezellig. De andere bewoners op de afdeling die dan ook in de huiskamer zitten vinden dat ook wel gezellig en zo maak je nog eens makkelijk een praatje. Aan de kabeltrui voor Arthur schiet ik dus helemaal niet op, want daar moet ik mijn aandacht bij houden. 

Als ik dan weer thuiskom na zo'n bezoek wordt ik opgewacht door Tim. Hij woont nu 5 maanden bij me en is helemaal gewend. Waar hij in het begin nog wegvluchtte als ik te dichtbij kwam blijft hij nu - soms vreselijk - in de weg liggen en moet ik over hem heen stappen. Zelfs op de trap, maar met Laurens op mijn arm is dat gevaarlijk en moet Tim dus echt aan de kant, wat hij dan met een beledigd miauwtje doet. Sinds kort komt hij s'avonds achter me op de rugleuning van de bank liggen, geeft me kopjes en "kamt" mijn haar. Hij is letterlijk en figuurlijk mijn steuntje in de rug en ik ben zo blij dat hij er is! 

Waar ik ook nog altijd blij van word is het lezen van jullie blogs. Dat is en blijft een gezellig momentje op de dag, al heb ik de laatste weken niet altijd tijd meer om even een reactie te sturen. Het is een beetje hectisch met al het mantelzorgen en de ziekenhuisbezoeken en alles wat daarbij komt kijken. Maar weet dat jullie blogs voor mij ook lichtpuntjes zijn. Gewoon even lezen over dagelijkse dingen en mooie, gezellige en lekkere dingen die jullie maken en laten zien. 

Ik wens jullie dan ook een hele fijne jaarwisseling en dank jullie voor jullie steun en alle lieve reacties op mijn blogs dit jaar. 

Champagne Plaatjes