Actie Tomaat

De term actie Tomaat of zoals ze het toen schreven Aktie Tomaat getuigt niet van iets gezelligs.

Maar mijn actie Tomaat is wél gezellig.

Een paar weken geleden zag ik iets leuks op het blog van Moeskers Moestuin. Clarien schrijft altijd hele gezellige en ook leerzame blogjes over het leven op een boerderij in de buurt van Staphorst. Ze maakt prachtige foto's van de omgeving, van haar dieren en schrijft ook heel gezellig. Kortom dat is een blog dat ik graag lees.

Een week of wat geleden schreef ze over het zaaien van tomaten en ze liet zien hoe ze dat had gedaan. Dat leek mij ook wel wat en toen we terug waren uit Marseille en ik een plak tomaat over had, nou ja over een plakje tomaat heb je nooit over, maar ik was zo stom geweest om hem te laten vallen en dus had ik die plak samen met het kontje even apart gelegd.

Gelukkig had ik nog wat zaaigrond in de schuur staan en wilde een plastic bakje waar een salade in gezeten had wel dienst doen als minikasje. Ik deed een laagje aarde in het bakje, vleide de tomatenplakjes erop, gaf een beetje water want de grond was een tikkie droog en sprak de plakjes liefdevol toe. Gaan jullie maar lekker uitkomen lieve zaadjes!

Dekseltje erop en het bakje op de vensterbank waar een groot deel van de dag de zon schijnt als ze schijnt. Nou dat deed ze. De eerste dagen wierp ik er af en toe nog een blik op, maar omdat er een plantenpot voor stond verloor ik mijn tomaten een beetje uit het oog.

Tot gisteren! Want gisteren hebben we de ramen gelapt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat dus bijna nooit doe! De glazenwasser doet de buitenkant elke maand en manlief doet de binnenkant nog wel eens, maar ik nooit omdat ik er een ontzettende hekel aan heb.

Maar goed toen vorige week de glazenwasser de buitenboel had gedaan viel het ineens op dat het glas binnen ook wel een sopje verdiende. Als je thuiswerkt heb je daar zomaar ineens erg in.

Gister heeft mijn man ze dus gelapt en nu zijn ze weer blinkend. Maar met het leeghalen van de vensterbank kwam ook mijn minikasje in zicht en warempel het eerste zaadje is uitgekomen en een tweede is in aantocht. Het werkt dus echt. Ik heb nog het hartje met zaden van een paprika liggen en ga het daar ook eens mee proberen.

Ik verheug me al op een lading tomaten deze zomer. Allemaal uit eigen kweek en tuin. Dat is nog eens een goeie actie Tomaat!

Trottinette

In Frankrijk is de lockdown met zeker nog twee weken verlengd. En dat betekent dat onze zoon en schoondochter niet met Arthur met de Pasen naar Nederland kunnen komen zoals het plan was.

Daar hadden we al steeds rekening mee gehouden, maar het is toch een beetje zuur. Nu gaat het waarschijnlijk zeker tot na 1 juni duren voordat we ze weer kunnen zien. Nou ja zien doen we elkaar bijna elke dag, maar even vasthouden en knuffelen dat kan natuurlijk niet. Niks aan te doen, het is belangrijker dat iedereen gezond blijft en dat het virus gauw het hazepad gaat kiezen.

Bijna iedere dag hebben we even contact via FaceTime want het valt niet mee om een mannetje van twee de hele dag te vermaken op een flat. Ook al is die flat best ruim en hebben ze een flink balkon. Gelukkig zijn ze erg creatief met dingen verzinnen. Zo krijgen we filmpjes van verstoppertje spelen waarbij Arthur zich heeft verstopt tussen een paar grote teddyberen en zich helemaal zit te verkneukelen als hij zijn vader en moeder ziet zoeken.

Ook wordt er gevist. In een teiltje met water waarin dan wat kleine dingetjes liggen en die mag hij dan met een theezeefje eruit vissen. In het begin is het nog lastig maar later lukt het hem steeds beter, maar hij wordt er wel nat van en dat water op zijn broek en sokken vindt hij maar niks. Ja die filmpjes zijn geweldig om te zien en houden opa en oma van de straat!

Maar ja dat mannetje wil zo graag naar buiten. Dat is hij ook gewend want bij de crèche waar hij normaal iedere dag naar toe gaat is een ruime tuin waar de peutertjes lekker buiten kunnen spelen. Een groot stuk daarvan is zelfs overdekt zodat ze ook in de zomer als het zo warm is fijn naar buiten kunnen in de schaduw.

Nu mogen ze een half uurtje per dag met hem naar buiten om een frisse neus te halen. Voorzien van een formulier met een verklaring dat het kind "gelucht" moet worden mogen ze dan even naar buiten als ze maar niet verder dan een kilometer van het huisadres af zijn. En dan moet de step (trottinette) natuurlijk mee. Schreef ik vorige week nog dat Arthur nog niet kon steppen is dat deze week zomaar anders.

We kregen een filmpje dat hij voor zijn vader uit stept. Ineens had hij door hoe het moest. Zo schattig om te zien hoe hij zich af zet met zijn voetje en dan vaart maakt. Op het filmpje zingt hij erbij van geluk. Ik zat echt te smelten van liefde toen ik dat zag en was al bijna van plan om naar de kringloop te rennen om een step voor hem te kopen voor als hij op bezoek komt. Dat moet dus nog even wachten.

Gisteren had de post de boekjes die we hadden opgestuurd op de post gedaan en na het steppen hadden vader en zoon het pakje uit de brievenbus gevist. Natuurlijk moest dat boven direct worden opengemaakt en kregen wij een filmpje dat Arthur met zijn jas nog aan en zijn helm nog op zijn nieuwe boekjes aan het "lezen" was.

Toen we die avond FaceTime contact had kwam hij de boeken laten zien en toen zijn vader vroeg: wat zeg je dan tegen opa en oma kregen we een heel schattig; merci!

Ritme

Alles heeft een ritme! Dat zong de meidengroep Frizzle Sizzle al in 1986 op het songfestival. Dat deden ze op blote voeten. Ik heb nooit begrepen waarom ze dat op blote voeten deden. Dat leek me zo ontzettend smerig, op zo'n groot podium waar al die andere groepen al met hun vieze schoenen overheen gewandeld hadden. Maar goed ze deden het en ze werden dertiende. Niet dat ik dat zo goed onthouden heb, daar hebben we wikipedia voor, maar die blote voeten en dat ritme dat ben ik nooit vergeten.

Misschien wel juist omdat een goed (hart)ritme al zo lang ons leven bepaald. Nu gaat het dankzij een ultramoderne ICD heel goed met het ritme, maar dat is wel eens anders geweest. Het was bij ons heel gewoon dat familie of vrienden niet vroegen of het goed ging, maar of er een goed ritme was.

Enfin daar leer je mee leven en het maakt dat je ook op een andere manier leert kijken. Kleine dingen waar je intens van kunt genieten houden je in zo'n periode overeind. Dat maakt je en dat vormt je. Je wordt ook zuiniger op je geluk!

Het is misschien wel daarom dat wij nu na bijna twee weken ophokplicht eigenlijk al weer een nieuw en best een prettig ritme hebben gevonden. We werken allemaal thuis en in plaats van gezellig met mijn collega's lunchen eet ik nu gezellig een bammetje met mijn man en dochter. We drinken s'middags een kopje thee samen en maken grapjes als van hoe laat ben jij thuis?

Er is minder afwisseling qua werk en dat maakt dat er ook wat meer rust is. Er is nu tijd om een zaak tot op de bodem uit te zoeken in plaats van informatie tot je nemen, overleggen, besluiten en weer door! Ook wel eens lekker hoor.

Er is ook tijd om elke dag even een rondje door de tuin te lopen en te kijken welke vaste planten hun neus al boven de grond steken en mee te krijgen hoe de tulpen groeien, langzaam kleur krijgen en ineens volop bloeien. Als de eerste tulp boven de grond is, volgen er meer.

Ook geniet ik vanaf mijn werkplek volop van alle vogels die onze tuin bezoeken. De halsbandparkieten die regelmatig komen vergaderen en hun buikjes rond eten aan de pinda's, ik zie ze ruzie maken, elkaar verjagen en grappige dansjes doen in de seringenboom om maar op dat pindakorfje te komen. Het lijkt soms wel een parkietenballet.

Dit jaar lijkt het erop dat een van onze vogelhuisjes aan de schuur bewoond gaat worden door een pimpelmezenstelletje. Er zijn al diverse inspecties geweest en ik zie ze samen zitten, ook weer in mijn seringenboom, om te overleggen hoe ze de boel gaan inrichten. Knus delen ze een pinda of snoepen van het vogelzaad en er wordt wat afgeflirt en gezoend. En dat allemaal in mijn seringenboom.

Als ik die zonnige tuin dan zo inkijk dan is het lastig om me voor te stellen dat er zo'n akelig monster van een virus rondgaat en dood en verderf zaait. Alsof je onbedoeld meespeelt in een slechte film en niet weet of het nog een beetje goed gaat aflopen.

Eén van mijn motto's is: Je hebt geen keuze welke situatie je overkomt, maar je hebt wel een keuze hoe er mee om te gaan. Dat virus, daar kan ik niets aan doen, maar ik ben niet van plan om als een angstig vogeltje op de bank te gaan zitten. We maken er maar het beste van, want we zijn nog allemaal gezond en hebben goed te eten en een fijn dak boven ons hoofd!

En we hebben dus een fijn ritme gevonden. Op tijd opstaan, blokje om lopen, werken, lunchen, blokje omlopen, werken, groter rondje lopen, koken, eten en dan heerlijk aan de haak. Lekker alleen maar stokjes, lossen en vasten tellen! Dat is een heel prettig ritme!

Alles heeft een ritme, maar NIET op blote voeten. Bah!

Een fijn ritme zo'n handwerk! 

Berschermengeltje

Elk nadeel héb zijn voordeel leerde Johan Cruijff ons en ook in deze nare coronatijd is dat het geval. Want ik vind het hartverwarmend dat er nu zoveel initiatieven ontstaan om toch iets te betekenen voor een ander, ook al kan er nu geen sprake zijn van persoonlijk contact.

Op twitter kwamen al diverse verzoekjes voorbij om een kaartje te sturen naar een jarig, verstandelijk gehandicapt jongetje die niet begrijpt waarom er nu geen visite kan komen. Gelukkig heb ik altijd wel wat kaarten in voorraad evenals postzegels dus een kaartje was gauw geschreven en het loopje naar de brievenbus was snel gemaakt. Zo'n ommetje aan het eind van de werkdag is trouwens erg fijn en ook noodzakelijk met al dat thuis zitten.

Na deze jarige job kwamen er al snel meer verzoeken in mijn timeline en dus ging ik eens bedenken wat leuk zou zijn om te versturen. Een klein haakwerkje is zo gemaakt en ook zo verstuurd. Ik ging eens op zoek naar ideetjes en kwam via google terecht op een engeltje.

En zo werd het idee van een beschermengeltje geboren. Vanmiddag ging ik er mee aan de slag en zocht wat restjes katoen op. Op een blog vond ik een voorbeeld en daar gaf ik mijn eigen draai een beetje aan.

Dit was het eerste probeerseltje. Voor het hoofdje gebruikte ik een kraal, naar het voorbeeld wat ik vond, maar dat werd niet mooi. Het lukte me niet om die kraal goed vast te zetten en ook de verhouding vond ik niet kloppen. Daarom haakte ik een rondje en maakte daar het hoofdje van.

Dit was het resultaat en dat was al veel beter.

Ik heb ook nog een paar bollen Scheepjes Velvet liggen, ooit op een beurs gekocht met als doel er een kussen van te haken, maar dat is er nooit van gekomen en dus heb ik nu de rode ingezet voor een wat vrolijkere beschermengel.

En dat is deze geworden met witte vleugeltjes en een ophanglusje van gehaakte lossen in plaats van een enkel draadje. Ik vind hem wel leuk geworden al is het niet perfect.

Vanmorgen nam ik bij het wekelijkse boodschappenrondje wat meer kaarten en wat postzegels mee en nu kan ik de komende week wat kaartjes versturen met een engeltje erin. Al weet ik natuurlijk niet of ik mensen blij maak met een haakwerkje. Als je niet van handwerken houdt dan vinden mensen het wellicht meuk, maar het gaat om het idee. Dat er aan ze gedacht wordt. En anders gooien ze het gewoon weg.

Er zijn vast nog meer leuke dingen te bedenken die makkelijk in een envelop passen en dus zo door de brievenbus kunnen.

Wie nog meer ideeën heeft is van harte welkom! 

Een nieuwe vriendin!

Vanaf het moment dat ik leerde lezen was ik een boekenwurm. En een boekenwurm moet nooit zonder boek zitten. Het is een beetje zoals mijn favoriete schrijver Maarten 't Hart het omschreef: "mijn hele leven ben ik steeds op zoek naar iets leuks om te lezen"!

En dat klopt ook wel. Vroeger woonde ik zowat in de bibliotheek want er moest altijd wat te lezen zijn. Zielsgelukkig was ik dan ook als ik voor mijn verjaardag een boek cadeau kreeg. Halverwege mijn verjaarsfeest vertrok ik dan een beetje ongemerkt naar de gang, met mijn nieuwe schatten onder de arm, om op de trap aan een nieuw boek te beginnen.

Sinds ik volwassen ben of liever gezegd eigenlijk sinds we kinderen hebben is er minder tijd om te lezen en dat is natuurlijk logisch. Maar ergens was er altijd wel een boek waar ik in bezig was.

Eigenlijk ben ik nog steeds op zoek naar iets leuks om te lezen en is het altijd weer fijn als je een boek van je gading vindt. Nog fijner is het om een serie boeken te vinden.

Op mijn verjaardag in november kreeg ik een boekenbon. Heerlijk! Ik kocht daarvan het laatste deel van de schrijver Jussi Adler Olsen, genaamd slachtoffer 2117. Daarmee was de bon niet op en kocht ik er nog wat titels bij die in de aanbieding waren. Het zijn allemaal ebooks en die zijn vriendelijker geprijsd dan "echte" boeken en ik had weer een voorraadje.

Eigenlijk koop ik tegenwoordig bijna alleen maar ebooks omdat onze kasten uitpuilen en we gewoon geen ruimte meer hebben voor nieuwe boekenkasten. Hoewel ik in eerste instantie dacht dat een Ereader niets voor mij zou zijn, want er gaat toch niks boven een versgebakken boek, maar dat was helemaal niet het geval. Het leest net zo prettig weg als een gewoon boek en op reis kan ik makkelijk 50 boeken meenemen wat natuurlijk nooit zou passen in een koffer om over de prijs van een extra koffer in een vliegtuig maar niet te spreken. Een fijne uitvinding al is een gewoon boek ook nog erg fijn.

Ondertussen ben ik nog niet begonnen in Slachtoffer 2117 want dat schijnt echt de laatste te zijn van deze serie dus ik bewaar hem nog even. Maar ik heb wél een nieuwe vriendin!

Erika Foster heet ze en ze is de hoofdpersoon in de boeken van Robert Bryndza. Ik kocht deel 1 en 2 dus met mijn bon in de aanbieding en toen ik die uit had was nummer drie ook nog in de aanbieding. Het zijn spannende verhalen over op te lossen moorden. Robert schrijft prettig want vanaf het eerste moment zat ik in het verhaal, maar wat ik vooral fijn vindt is dat de personen goed uit de verf komen. Je leert ze als het ware goed kennen.

Erika is een stoere, sterke vrouw die met alle bagage die ze heeft geworden is tot de eigenwijze rechercheur die ze nu is. Stronteigenwijs maar ook begaan met haar team en met de mensen die ze in haar werk tegenkomt. Ze laat zich niet uit het veld slaan, maar tegelijkertijd heeft ze ook iets triestigs over zich.

Toen ik van de week het blogje over de step van Arthur schreef hebben we het boekje daarna direct online besteld. Normaal gesproken ga ik liever naar de boekhandel toe, maar nu is het belangrijk om zo min mogelijk contact te hebben. Voor Arthur kochten we niet alleen het step boekje maar ook nog een boek over Peppa Pig met magnetische plakplaatjes zodat hij Peppa en haar familie zelf in het verhaal kan plakken. Hij is dol op Peppa.

Met deze twee boeken had ik nog niet genoeg om het zonder verzendkosten te laten versturen en dat vond ik een mooie gelegenheid om deel vier van Erika aan te schaffen. Dat voelt nog steeds als een luxe hoor, zomaar een boek aanschaffen, ook al is het een ebook, maar ja de bieb is dicht nu!

Vanmiddag vielen Arthur zijn boeken in de bus en die gaan morgen weer op de post naar Marseille. En ik? Ik ga dit weekend naast het rommelen in de tuin, de boodschappen, de was en het haken me kostelijk vermaken met Erika. Mijn nieuwe vriendin!

Nu we toch de deur niet uit kunnen hebben we ruim de tijd om te lezen. Heerlijk!!!

En dat is twee!

Gisteravond maakte ik pannenlap nummer twee af. Helaas was één bolletje katoen net te weinig en moest ik bolletje nummer twee aanspreken. Geen ramp natuurlijk maar nu kan ik niet nog een paar maken want dan kom ik tekort. Ik zou het patroon kunnen aanpassen en de lappen wat kleiner kunnen maken, maar dat vind ik teveel gedoe. Bovendien aan twee pannenlappen heeft een mens doorgaans meer dan genoeg. Zeker als het me lukt om ze nu eens gewoon op een vaste plek te hangen zodat ik ze niet steeds kwijt zal zijn.

Ze mochten nog even poseren op mijn tijdelijke werkplek en dan hebben ze vanavond voor het eerst dienst. We eten bami vandaag en ik ben benieuwd of ze voldoen bij het afgieten van de mie. Komt vast goed!

De pannenlappen waren even een tussendoortje en nu ga ik weer fijn verder aan mijn Katharina sjaal. Ik ben zo blij dat ik weer handwerken kan. Erg fijn.

Niet meer op de step!

In Frankrijk is er sinds gisteren een totale lockdown afgekondigd en dat betekent dat je alleen nog maar je huis uit mag met een formulier met een geldige reden. Om eten te kopen, naar de apotheek of huisarts te gaan of naar je werk. Een blokje om met je hond mag ook nog en een frisse neus in je eigen straat mag dan nog net.

Arthur is nog klein en snapt natuurlijk helemaal niet waarom het hele dagelijkse leven ineens totaal anders is. Hij gaat niet naar de crèche en zit met papa en mama thuis. Dat is gek. Maandagmorgen kwam hij dan ook aansjouwen met de schoenen van zijn vader, want die brengt hem altijd weg, of papa wel even op wilde schieten. Hop, hop hop riep hij er nog bij. Kom op papa ik heb speelafspraken staan met mijn vriendinnetje Lilah.

Dat ging dus niet door, maar maandag mochten ze nog wel gewoon naar buiten. Hij vindt het heerlijk om met zijn step naar buiten te gaan. Hij kan helemaal nog niet steppen, maar gaat dan met twee voetjes op de treeplank staan en de (groot)ouder van dienst dient hem dan aan zijn capuchon vast te houden en hem zo op de step mee te nemen. Geweldig vindt hij dat en dan straalt hij van oor tot oor.

Vanaf gistermiddag mocht dat dus niet meer en buitenkind als hij is vindt hij dat helemaal niet leuk. Toen we gisteravond dan ook via FaceTime contact hadden en aan onze zoon vroegen; gaat het goed daar, dat Arthur die vraag beantwoorde met een hartgrondig Non!

Dat was zo grappig dat we daar allemaal van in de lach schoten. Gelukkig waren er ook nog leuke dingen want hij had peutergymnastiek geoefend met zijn moeder op het grote bed en nu kan hij een koprol maken. Als oma zit ik dan half te smelten als ik die kleine duvel een koprol zie maken.

Ook werden er koekjes gebakken, wat resulteerde in eieren breken in de grote kom en dat ging nog best netjes. Het koekjes bakken was leuker dan de koekjes eten want onze kleine man houdt niet van zoetigheid. Wat dat betreft kunnen ze beter met hem op een cursus worst maken, want hij is groot fan van worst. Dat hebben ze in Frankrijk natuurlijk in overvloed, maar ook onze Nederlandse rookworst, eigengemaakt door de dorpsslager hier en meegenomen in de koffer, viel in hele goede aarde.

Zo rommelen ze de dagen maar een beetje door en wij worden daarvan op de hoogte gehouden via filmpjes en via FaceTime. Ik ben zo blij met deze moderne communicatiemiddelen. Ten tijde van de pestuitbraak zag je mekaar soms maanden niet en wist je niet hoe het met je geliefden ging. Dat is nu dus anders, nu kunnen we op afstand voorlezen en hele gesprekken voeren. Dat wordt steeds leuker nu hij meer gaat kletsen.

Alleen dat steppen moeten we voorlopig maar even vergeten. Dat komt wel weer! Alhoewel we moeten dat boekje van Dick Bruna maar aanschaffen dan kunnen  we het er toch over hebben.

Ophokplicht, Krokussen én Violen!

Op twitter schreef iemand van de week: Als we kippen waren geweest dan waren we allang geruimd! Waarop een ander aangaf, welnee joh dan hadden we ophokplicht gehad! En zo roepen we hier in huis dat we gezellig opgehokt zitten.

Dochter is voorlopig weer even thuis, want in haar kleine studiootje is het zonder contacten met vrienden, werk en studie toch best wel alleen. En zo werkt ze in haar eigen kamer aan haar afstudeerscriptie voor haar master Staats- en Bestuursrecht.

Manlief werkt thuis en heeft zijn kantoor gevonden aan het bureau in de slaapkamer en ik zit gezellig aan de tafel in de huiskamer met uitzicht op de tuin.

 Er is contact geweest met het AMC in verband het het verhoogde risico van mijn man en die hebben geadviseerd dat hij gewoon het beste thuis kan blijven. Dochter en ik kunnen wel boodschappen doen als we de voorschriften van afstand houden en handen wassen maar in acht nemen, maar verder ook zo min mogelijk contact met buitenstaanders. Gelukkig mag mijn oude vader wel regelmatig aanschuiven voor een bordje warm eten, mits hij zich natuurlijk ook aan de voorschriften houdt en zich niet ziek voelt. Dat is fijn want anders zou het wel erg eenzaam voor hem worden.

Na twee dagen hebben we al een soort ritme gevonden en gaat het prima. We zijn allemaal nog gezond en we zullen ons even moeten aanpassen. Vooral kijken naar wat er nog wél kan en niet naar wat nu even niet kan. We zitten met zijn allen in hetzelfde schuitje.

Het voordeel van thuiswerken is dan ook dat ik extra kan genieten van de tuin waar nu van alles in bloei komt. In november heb ik nog vlak voor ik aan mijn arm geopereerd werd met horten en stoten flink wat tulpenbollen en krokussen geplant. Daar heb ik nu veel lol van, want de krokussen staan vol in bloei nu.

Elke morgen zie ik ze opengaan en hun hoofdjes naar de zon draaien en als de zon weer weg is uit de tuin dan vouwen ze hun bloemblaadjes weer dicht. Begin maart had ik nog wat viooltjes gekocht. Die heb ik afgelopen weekend in de potten gezet en ook dat is nu een vrolijk gezicht.

Ondertussen bloeien er ook drie narcissen en zijn er behoorlijk wat tulpen opgekomen die over een week of wat weer nieuwe kleuren zullen brengen. Het voorjaar is echt begonnen. Het is ook een drukte van belang qua vogels, niet alleen diverse soorten mezen maar ook hangt er regelmatig een bonte specht aan de pinda's. Wat een mooi vogeltje is dat. Zelfs de halsbandparkieten die normaal de baas spelen over die pinda's hebben ontzag voor hem en storen hem niet tijdens het peuzelen van wat pinda's.

Tot dusver is het opgehokt zitten goed te doen! Alles beter dan op een IC liggen met een buis in je keel!

Toiletpapier

Wat een rare dagen zijn het. Vandaag zouden manlief en ik aanwezig zijn bij de crematie van de zus van mijn tante in het zuiden van het land. Dat hadden we beloofd aan mijn tante en oom om hen tot steun te zijn. En wat je beloofd, dat moet je doen! Maar wat als het RIVM aangeeft dat het niet verstandig is om je snoet te laten zien bij een bijeenkomst met meer dan 100 mensen?

En wat als je lief als hartpatiënt nu net in zo'n risicogroep valt? Natuurlijk was de eerste gedachte we gaan gewoon want we hebben het beloofd. Op het werk de agenda's leeg gemaakt, de auto volgetankt en de nette kleding klaar gehangen en gestreken én we hebben het beloofd! Maar dan dat stemmetje in je hoofd van hoe ga ik het onze kinderen uitleggen als er iets gebeurd? En dat stemmetje gaf toch de doorslag en na overleg met oom en tante, hebben we samen toch maar besloten om niet te gaan.

Dus moest de dag anders ingevuld worden dan gepland en normaal gesproken waren we gewoon naar het werk gegaan, maar nu had het RIVM juist afgekondigd dat wie thuis kan werken dat ook beter kan doen en ons beider werkgevers hadden die regels al overgenomen. Zo kwam het dat we vandaag een beetje thuiswerkten en halve dag vrij namen. Konden we alvast wennen aan de situatie voor volgende week. Want dan werken we dus allebei thuis.

Het wordt vechten om die ene thuiswerkplek die we hebben. Ik werk het liefste aan de tafel in de woonkamer met uitzicht op de tuin. De radio aan, vogels die af en aan vliegen en kwetteren in onze seringenboom en ik ga als een speer. Natuurlijk kan een van ons in de keuken gaan zitten met uitzicht op de straat en dichter bij het koffieapparaat of eventueel boven in de slaapkamer, maar dat vind ik zelf te ongezellig. Enfin we vinden er wel wat op. Wie weet lukt het om samen in de kamer te werken, de tafel zou moeten passen en dan moeten we met telefoongesprekken maar even de gang op om de ander niet te storen. We zitten dan wel niet twee meter van elkaar, maar ach we slapen ook niet twee meter uit elkaar dus zal het met elkaar aansteken wel meevallen.

Het wordt een weekend van veel thuis zijn want de afspraken die we hadden zijn afgezegd, maar dat vind ik niet erg. Ik vind het heerlijk om thuis te zijn en niks te hoeven. Ik heb nog zoveel boeken te lezen, mooie dingen te haken, aan mijn Franse taallessen te werken, het onkruid uit de tuin te wieden en de vorige week gekochte viooltjes te planten én zijn er bovendien nog zat (huishoudelijke) klussen die nu eens kunnen worden opgepakt dat ik geen ogenblikje bang ben dat ik me zal vervelen.

Wat me wel een beetje zorgen baart is dat ik morgen nog wel gewoon op de zaterdagse boodschap moet. Nu verzekeren de grootgrutters ons dat er geen paniek is en dat de winkels gewoon weer aangevuld zullen worden, maar we moeten toch eten de komende week. Het meeste zorgen maak ik me nog om het toiletpapier. Toen ik op het nieuws zag hoeveel er daarvan gehamsterd werd ging ik mijn eigen voorraad maar eens tellen en ik kwam op nog twee extra rolletjes buiten het rolletje wat nu dienst heeft. En twee rolletjes lijkt best veel, maar als we de volgende week allebei thuiswerken is dat natuurlijk zo op!

Gebruik een oude krant bij gebrek aan toiletpapier gaven mensen op twitter als advies, maar ja het dorpssufferdje wat hier elke week bezorgd wordt is nogal dun en daar komen we ook de week niet mee door. Gelukkig heb ik nog genoeg katoen in voorraad en kan ik snel wat lapjes haken. Een mens moet wat tijdens een crisis!

Pannenlap

Hoewel wij twee paar ovenhandschoenen hebben zijn ze altijd kwijt. Eigenlijk is het al onzin om twee paar te hebben, maar goed het ene paar zijn doodgewone huis-tuin en keuken ovenwanten en het ander paar is een dik, chique donkerblauw stel dat eigenlijk bedoeld is voor het betere BBQ werk. Maar goed ze zijn dus heel eigenwijs en altijd net als ik ze nodig heb, hebben ze de kuierlatten genomen.

Mijn oude, zwarte pannenlappen van badstof waren zo versleten dat ik ze weg heb gegooid. Ze waren zo dun geworden dat je alsnog je handen brandde bij het afgieten der pannen. Ik had alleen nog een gehaakt lapje in gebruik als pannenlap wat mijn nichtje een paar jaar geleden voor me maakte nadat ik haar haken had geleerd. Het is een beetje scheef en niet zo groot en deed best goed dienst, maar ook dit lapje mag naar het pannenlappen bejaardenhuis!

Nieuwe pannenlappen moesten er komen en afgelopen zaterdag moest ik even naar de @ction om saaie, maar hoogstnoodzakelijke spullen aan te schaffen zoals stof- en sopdoekjes en een aantal dozen tissues. Toen ik die saaie spullen eenmaal in mijn kar had gemikt ging ik op zoek naar pannenlappen maar ik kon niks leuks van mijn gading vinden. Pannenlappen moeten functioneel zijn, maar ook een beetje leuk.

Daarom toog ik naar de handwerk en knutselafdeling en vond daar dik katoen. Er lagen drie kleuren, mintgroen, ijsblauw en roze. Ik nam twee blauwe bollen mee. Geen idee wat ze kosten maar ik rekende voor al mijn spullen een belachelijk laag bedrag af dus veel kan het niet geweest zijn.

Hoewel ik nog steeds met veel plezier aan mijn Katharina Sjaal haak was een eenvoudig werkje toch ook wel even leuk. Zo'n werkje waarbij je ook nog mee kunt gluren bij een tv programma.

Gisteravond googelde ik eens naar pannenlappen en kwam bij Daphne een heel leuk patroon tegen voor stoere lappen. Het patroon zag er nog best lastig uit en ik had nog nooit reliëf stokjes gehaakt, maar dat bleek een fluitje van een cent. Zeker omdat Daphne het patroon zo duidelijk heeft uitgeschreven. Het garen is Medium Cotton (100% katoen) van Alison & Mae en ik haakte met naald nummer 4. Achteraf denk ik dat het ook goed had gekund met naald nummer 5 omdat hij nu wel een beetje stug is. Het is wel een stevige en dikke lap geworden waarbij ik verwacht dat hij bij hete pannen goed dienst zal doen.

In bijna 1 avond haakte ik een pannenlap. Als ik eerder op de avond was begonnen had ik hem afgekregen. Vanavond moesten we op rouwbezoek, maar bij terugkomst maakte ik hem af. Is het geen schatje?

Het lijkt grijs maar het is blauw

Nu moet ik binnenkort maar een broertje of zusje voor hem maken want pannenlappen zijn natuurlijk altijd een tweeling!

Zo'n leuk patroon!

Katharina Sjaal

Al weer een week terug uit Marseille en het leven gaat zijn werkzame gang weer. Al bleek dat we toch twee kleine souvenirs uit Frankrijk mee hadden gebracht. Het eerste souvenir vonden we in de tas met vuile was. Daar bleek een tasje in te zitten van de Zwitserse reddingshond die Arthur voor zijn verjaardag had gekregen. Een pluchen Sint Bernhardhond met een nepvaatje rum om zijn nek en dat beest zat in een rood pluchen tasje. Arthur vond de hond wel lief, maar dat vaatje raar en dat tasje ook. Hoe het tasje in onze wastas is gekomen is ons een raadsel, maar goed het is een grappig souvenir en natuurlijk komt het tezijnertijd terug bij de rechtmatige eigenaar.

Het tweede souvenir is een verkoudheidje. Niks ernstigs maar in deze barre coronatijden roept het gekke vragen op, want naast het gesnotter weigert mijn stem ook (lekker rustig voor de omgeving) en komt er een akelig knarsend gepiep uit mijn mond, waarop mensen angstig achteruit deinzen als ze mij horen kraken en kuchen. Ik voel me verder prima, maar het is lastig om dat overtuigend te brengen met zo'n rare stem.

Arthur was ook een beetje verkouden, wat logisch is met al die snotterende kindertjes op de crèche en ja als oma er dan toch is, dan is zo'n oma erg handig om je snottebellen aan af te vegen. Dan ben jij er maar weer vanaf en kun je snel verder spelen. Terwijl we toch een hoop snottebellen in een zakdoek hebben kunnen vangen. Als we zo'n exemplaar zagen ontstaan onder zijn neusje dan riepen we Arthur, hatsjoe en dan kwam hij naar ons toe om de bel op te deppen. De box met tissues die op tafel stond draaide overuren. Soms kwam hij zomaar uit zichzelf even bij me zitten om me een kus te geven en dan zeg je geen nee als oma, dan neem je zo'n groot cadeau blij in ontvangst ook al wordt er meer dan liefde uitgewisseld.

Die verkoudheid nemen we dan maar op de koop toe, dat gaat wel weer over en die stem wordt ook wel weer normaal ook zeiden zowel mijn man als twee collega's dat het best sexy klonk. Met een beetje rust, reinheid en regelmaat komt het allemaal goed.

Voor de rust kwam de Katharina sjaal goed van pas. Daar ben ik twee weken geleden aan begonnen toen onze vlucht geannuleerd werd en deze week ben ik er s'avonds aan verder gegaan. Het is een heel mooi patroon en het haakt heerlijk weg. Al moet ik heel goed opletten en steeds blijven tellen. Ik ben natuurlijk nog niet zo'n ervaren haakster dus moet erg mijn best doen, maar dat geeft niet.  Gek genoeg is dat alsmaar tellen en goed opletten ook een goede ontspanning, want het maakt mijn verkouden hoofd na een dag werken heel goed leeg.

Fijn is ook dat ik deze week op controle moest met mijn - inmiddels niet meer lamme - vlerk en dat de chirurg constateerde dat de zenuw weer mooi in zijn eigen gootje ligt en dat er geen enkele reden is om die arm nog te ontlasten, tenzij er pijn ontstaat. Goed nieuws dus en kan er dus weer fijn gehandwerkt worden.

We kregen nog een foto van Arthur met zijn brandweertrui met een verhaal erbij. Schoondochter had hem aangekleed en hij was klaar om met zijn papa naar de crèche te vertrekken toen ze ineens een boink hoorde. Wat bleek, Arthur wilde een duplo vis laten zwemmen in het bad, waar geen water instond maar nog wel nat was van het douchen even daarvoor en hij had een omslachtige beweging gemaakt waardoor meneer zelf in het bad was gevallen. En dus nat was geworden, waardoor broek en trui weer uit moesten om te drogen!

Ze waren er best van geschrokken omdat toen hij vorige week zelf in het bad wilde klimmen dat  nog niet lukte en nu ineens wel! In elk geval is het goed afgelopen en kon hij de trui de volgende dag aan. S'avonds hadden we contact via FaceTime en toen zoon aan hem vroeg welke trui heb je aan Arhur, was het antwoord: Oma Tatu auto!

Nou dan schiet je stem wel even over van trots én van liefde!

Corona

Terwijl ik heerlijk naar Arthur zat te kijken die aan het spelen was kwam ineens het bericht binnen dat in ons dorp het tweede corona geval in Nederland is gemeld! Dat was een gekke gewaarwording om dat te lezen terwijl wij in Marseille zaten.

Nu raak ik niet snel in paniek en al helemaal niet van een virus, want ook van de gewone griep gaan er mensen dood. Ik werk tenslotte in de uitvaartbranche en elk jaar als er een griepgolf of zelfs een griepepidemie is dan is het aantal sterfgevallen altijd flink hoger. Niks nieuws onder de zon dus, maar het was natuurlijk wel een goede smoes om langer in Marseille te blijven! 😀

Want was het heerlijk om er weer te zijn en een paar dagen voor Arthur te mogen zorgen! Twee jaar al weer en wat heeft hij veel geleerd sinds de laatste keer dat we hem zagen in september. Natuurlijk zien we hem elke week - soms vaker - via FaceTime en dan krijg je best wat mee, maar lang niet alles.

Nu komt hij naar je toe en vraagt wat hij wil. Dat gaat natuurlijk het meeste in het Frans maar er zitten ook genoeg Nederlandse woorden tussen en van sommige woorden heeft hij gewoon een eigen versie gemaakt en als je dat eenmaal weet dan kom je een heel end. Wat erg leuk is dat hij nu ook grapjes gaat maken en daar zelf het hardste om moet lachen. Hij verstopt zichzelf graag en natuurlijk moeten wij dan zoeken, maar soms hadden we dat niet door omdat we dachten dat hij achter een stoel zat te spelen en dan reageerden we niet direct. Dat was niet de bedoeling en dan riep hij hard: Arthur chacher! (verstopt) om even te laten weten dat hij wel actie verwachtte.

Wij sliepen s'nachts bij hem op de kamer zodat zijn ouders eens een paar nachten door konden slapen en ook dat was heerlijk. De meeste nachten slaapt hij nu door maar na de festiviteiten op zijn verjaardag, alle cadeautjes en het dierentuinbezoek en de kaarsjes op de taart uitblazen, bleek dat dit toch wel erg veel indrukken waren en ja dan ga je daar van dromen. Wat is er dan fijner als oma als je zo'n klein mannetje kunt troosten s'nachts en dat hij helemaal tegen je aankruipt en dan zegt: oma Arthur Bibi (fles) en dat hij dan in de vroege ochtend tussen opa en oma in toch nog even gaat slapen zodat de dag niet al om 6 uur begint. Dat is pure rijkdom hoor en dan is zo'n gebroken nacht helemaal niet erg.

We zijn heerlijk met hem op stap geweest en hij vond het geweldig in de auto. Als we naar de garagebox onder de flat liepen waar de auto stond dan liep hij zich al te verkneukelen want het allerleukste was natuurlijk om op opa zijn schoot de auto uit de garagebox te rijden voor hij in zijn eigen stoel werd gezet. Dat glunderende snoetje staat op mijn netvlies gegrift.

Dus was die melding van dat opgedoken corona virus een welkome aanleiding om te kijken of we ons verblijf konden verlengen, maar natuurlijk kon dat niet. De KLM verwachtte ons op de afgesproken tijd en ook onze werkgevers verwachten ons morgenochtend weer present. Bovendien moet ik komende week naar de chirurg om mijn vlerk te laten controleren. Er was dus niks aan te doen op naar Nederland.

En zo vlogen we gisteravond terug naar de kou, harde wind en naar ons andere kind en de rest van de familie. Vanmiddag zijn we maar even boodschappen gaan doen en blijkt ons gemoedelijke dorp nog even gemoedelijk als altijd. Vooralsnog niks aan het kroontje dus!