Ziezo, het jaar is bijna voorbij
Nog een paar uurtjes te gaan
Nog even mijmeren over wat er was
En dan komt 2022 er aan
Op naar een nieuw begin
Een mooie nieuwe start
Zonder zorgen en verdriet
Maar met vrolijkheid in het hart
Een klein beetje regen, heel veel zon
Veel gezondheid en geluk
Veel liefde en gezelligheid
Dan kan 2022 niet meer stuk!
Fijne jaarwisseling en alle goeds voor 2022!
De dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw vind ik altijd een beetje van die tussendagen. Geen feestdagen, maar ook geen gewone dagen. Afsluiten van het jaar voor we aan een nieuw beginnen.
Hier in huis sluiten we vooral het ziek zijn af. Tante Corona hebben we haar koffers laten pakken en vriendelijk doch dringend verzocht op te sodemieteren. Dat heeft ze gedaan gelukkig, hier en daar nog wel wat vergeten in te pakken, sokken (een kuchje) en een onderbroek (vermoeidheid), maar ze is toch echt weg en de vergeten spullen gooien we wel weg.
De kerst was simpel, nog nooit heb ik zo karig gekookt met kerst, maar uiteindelijk toch wel gezellig. Wel bracht de dag voor kerst nog het trieste bericht van het overlijden van een lieve tante en zo zat ik gistermiddag op afstand van wat achterneven en nichten in een aula te luisteren naar mooie muziek en lieve afscheidswoorden. Mijn collega's keken gek op toen ze me zagen verschijnen, maar nu niet voor werk maar om afscheid te nemen. Het was mooi en ondanks het verdriet ook fijn om de familie weer eens te zien.
In overleg met mijn baas besloot ik om deze week wat verlof op te nemen en alleen de ochtenden te werken. Zo kan ik het toch een beetje bijhouden en heb ik ook wat tijd voor mezelf en voor mijn man. Het is fijn om s'middags even niks te hoeven maar van alles te mogen.
Zo zat ik maandagmiddag op de bank lekker naar de top 2000 te luisteren en onderwijl een toertje te haken, oh wat is het fijn dat dit weer kan met mijn hand, toen ik bedacht dat mijn nichtje eind volgende maand gaat bevallen van haar tweede kindje en hoe moet dat nu met een kraamcadeautje kopen als de winkels dicht zijn.
Online bestellen kan altijd maar is minder leuk. Een zelfgemaakt cadeautje is nog leuker en ik heb vast nog wel tijd om zelf iets te maken. Op Freubelweb vond ik een patroontje van een schattig babytruitje en in mijn voorraadje wol vond ik nog twee bollen wit garen Bebe Alize. Alles was er dus, patroon en garen en nu nog maar zien of breien al gaat.
En dat ging! Niet te lang achter elkaar, maar boven verwachting lukt ook dit. Bij het patroontje stonden diverse voorbeelden van verschillende motieven en vooral het truitje met het ajourmotiefje vond ik schattig, maar ze weten niet of het een meisje of een jongetje wordt en daarom pakte ik mijn breibijbel er maar eens bij voor een motiefje.
Het moest dus iets "genderneutraal" worden en niet al te groot want dat is niet leuk op zo'n klein truitje. Het werd steek 016 een patroontje van een schuine ruit. Leuk om te doen en ik wissel het lekker af met het haken aan de Adriana sprei voor mijn dochter.
Zo kom ik die tussendagen wel door!
Voor ik gister naar de uitvaart ging waaide ik even aan op kantoor. Dat lag op de route en ik moest mijn kerstpakket nog ophalen. Het was ook fijn om nog even wat collega's in het echt te zien. Op mijn bureau lag een pakje voor mij met daarin een boek. Het boek van de Jongen, de Mol, de Vos en het Paard. Een cadeautje van een bedrijfje waar ik zaken mee doe. Wat een leuk cadeau was dat.
Ik sloeg hem op een willekeurige plek open en las:
"Lief voor jezelf zijn is een van de allerliefste dingen die je kunt doen", zei de Mol!
Hoe toepasselijk en zo breng ik mijn tussendagen lekker door met fijne zaken. Op weg naar het nieuwe jaar!
Zomaar
Zomaar een aardig woord
Zomaar een lach
Zomaar iets dat maakt
Het verschil tussen nacht en dag
Zomaar een straaltje zon
Recht in je toet
Zomaar een knipoog
Maakt je dag zomaar goed
Zomaar een bonte specht
In jouw tuin op bezoek
Zomaar iets leuks
Een telefoontje uit onverwachte hoek
Zomaar is een woord
Zo gewoontjes, zonder veel lof
Maar zomaar geeft zo vaak aan
Hoezeer ik toch bof
Zomaar moeten we koesteren
Zomaar eventjes iets kleins
Kan zomaar ineens
Zorgen voor iets fijns!
En ondertussen………..
Zomaar ineens
Zijn we aan het eind van het jaar
En zomaar ineens
Is dit gedicht al weer klaar!
Een mens maakt niet heel veel mee als je in quarantaine zit en dat is natuurlijk niet erg, maar wel een beetje saai. Officieel ben ik al uit quarantaine en mag ik weer de hort op, maar waar moet je naar toe?
Vanmorgen had ik een uitje, ik mocht het pand verlaten om naar de handtherapie te gaan voor de controle. Voor het eerst sinds weken deed ik wat mascara op en kleedde me netjes aan. De handtherapeut was tevreden en het litteken ziet er netjes uit, zeker als je bedenkt dat het nog maar 5 weken geleden is en dat het dus logisch is dat ik nog niet alles kan met die hand. Ik moet geduld hebben, maar hoe je dat moet doen, dat kon ze me niet vertellen.
Het gaat dus goed en dat is fijn. Dochter is ook weer helemaal beter en ook met mijn man gaat het beter, al gaat dat wat langzamer. Hij hoest nog als een oude vrachtwagen die niet wil starten en dat is de reden dat we hebben besloten om de kerst dit jaar niet met familie te vieren. Dat had allemaal precies binnen de regels gekund, maar we nemen geen enkel risico.
Het is een zure beslissing, want dat betekent dat mijn vader op 1e kerstdag niet bij ons kan komen eten, maar hem besmetten is wel het laatste wat we willen en mijn man is gewoon nog niet genoeg hersteld. Mijn vader vindt het jammer, maar staat volledig achter de beslissing. Ik vertelde hem dat ik een extra mooi cadeautje zou kopen en dat hij dat dan later krijgt als tante corona helemaal vertrokken is uit dit huis, waarop hij antwoordde dat een cadeautje helemaal niet hoeft, als iedereen maar weer goed hersteld!
Nou dat is lief, maar natuurlijk krijgt hij wel een cadeautje. Maar wat?
Ik ging maar eens het internet op om te zoeken naar een mooi cadeau en toen ik google vroeg om assistentie kwam ik na enig doorklikken op een advertentie op marktplaats. In deze advertentie werd een zebra te koop aangeboden. Ja echt waar een Zebra!
Dat is best een bijzonder cadeau toch? Een zebra? Op de foto ziet hij er erg lief uit en hij kan goed gezelschap zijn voor mijn vader. Achter in de tuin kan hij een stalletje maken en elke middag als paps uit wandelen gaat dan kan de zebra gezellig mee!
Er zitten een paar nadelen aan, allereerst de prijs, die is ver boven het budget en het beest woont in Duitsland, hoe krijg ik hem naar Amsterdam en dan hebben we het nog niet eens gehad over hoeveel kerstpapier je nodig hebt om hem in te pakken. Nee geen goed cadeau. Ik moet iets anders verzinnen.
Toch blijft die zebra maar in mijn hoofd zitten, want waarom bieden mensen een zebra te koop aan? Wie houdt er nu een zebra? Dat is best bijzonder toch?
Maar goed, mocht er een bloglezer zijn die nog op zoek is naar een zebra als cadeau, doe er je voordeel mee. Ik heb voor mijn paps inmiddels een mooi boek ontdekt over de geschiedenis van de Amsterdamse brandweer. Dat vindt hij vast leuker dan een zebra!
Het is zondagmorgen, buiten is het grijs en het waait een beetje. Op de schutting zit een zwartoranje poes van de buren het fort te bewaken. Een paar brutale pimpelmezen negeren haar en snoepen van de pinda's en de vetbollen.
Binnen is het warm, er is koffie en de radio staat aan. Het is vandaag mijn laatste quarantaine dag en ik mag morgen weer naar buiten mits ik geen klachten meer heb. Ik hoest nog een beetje dus ga ik morgen de deur nog niet uit. Dat hoeft ook niet want ik werk gewoon vanuit huis. En nu we weer in lockdown zitten is er ook helemaal geen noodzaak om er op uit te gaan. Hoewel de kerstkaarten nog naar de brievenbus moeten en er drie pakketjes naar de post moeten worden gebracht.
We zien het wel, een dagje meer of minder maakt ook niet uit. Het is jammer dat de kerstcadeautjes niet op tijd in Frankrijk aankomen, maar het is niet dat Arthur niets zal krijgen onder de boom dus dat heb ik maar even uit mijn hoofd gezet.
Het is een grillig virus, dat corona of Covid19! Ik heb het geluk gehad dat ik milde verkoudheidsklachten had en dat ik gewoon mijn werk kon doen en toch voelde mijn lijf anders dan anders. Afgelopen vrijdag had ik een terugvalletje en voelde het alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden en het is als of iemand de besturing van mijn lijf heeft overgenomen en de schakelaar op vertraging heeft gezet. Poeh wat kan een mens moe zijn!
Nu vind ik oprecht dat iedereen zelf moet weten of hij/zij zich wel/niet laat vaccineren en geloof ik ook niet dat mensen mijn adviezen ter harte zullen nemen, maar laat ik dit zeggen: Ik ben echt blij dat ik die vaccinaties heb gehad want hoe anders was het wellicht gelopen met ziek zijn. En dat geldt zeker voor mijn man. Die was er veel beroerder aan toe dan ik en afgelopen dinsdag leek het nog even flink slechter te gaan waardoor de huisarts nog moest komen, maar ook hij knapt inmiddels (na 14 dagen) weer wat op. Godzijdank!
Nu ben ik van oorsprong een echte huismus en dus is thuis zijn voor mij geen punt, maar het gekke is wel dat als je dus nergens naar toe kunt je voor gekke dingen komt te staan. De boodschappen worden hier al sinds jaar en dag door de Picnic bezorgd dus daar hadden we geen problemen mee, maar wel ging ik naar de bakker en de slager voor brood en vlees en kaas haal ik bij de kaasman. Nu kun je dat ook prima bestellen, maar dat betekent wel dat je goed moet plannen wat je nodig hebt de komende week. En dat zorgt soms voor gekke dingen, maar dat is dan ook wel weer grappig. Zo kunnen we vandaag geen zondags eitje bij het ontbijt nemen, want de eieren die ik nog heb zijn bestemd voor de hartige taart van vanavond. Een mens wordt wel weer even met zijn neus op de feiten gedrukt hoe goed we het hebben en dat is ook weer mooi. Ook al ben ik me daar altijd wel van bewust hoor.
En dan was er de kwestie kerstboom! Want ja die konden we ook niet zomaar even gaan kopen. Gelukkig wonen we in een dorp en heb ik de plaatselijke bloemenwinkel gebeld waar ik regelmatig kom en de situatie uitgelegd. Zij hadden kerstbomen in een pot en nadat ik aangegeven had hoe groot hij ongeveer mocht zijn waren ze bereid om een boom te bezorgen. De bloemenman zette hem voor de deur, belde aan, ging weer in zijn busje zitten, stak zijn duim op en reed weg. Ik zeulde het boompje naar binnen en betaalde direct het tikkie wat hij stuurde. Prima geregeld. Dat is het fijne van een dorp, je kent mekaar!
Alleen had ik een boom van max een meter gezegd in de gauwigheid en nu bleek hoe slecht ik ben met cijfers en afmetingen want dit bleek wel een heel klein boompje te zijn! Toen mijn man het ukje in de gang zag staan en in de lach schoot moest ik wel opbiechten dat ik dat niet handig had aangepakt. Maar ach we hebben een boompje! Al passen alleen de kleinste ballen erin en maar 1 snoer lichtjes!
Een ander ding is dat we alledrie door Corona (dochter is hier nog en ook zij werd niet gespaard) geen smaak en geen geur hebben! En dat is gek! Dat je dus helemaal niets proeft en ook niets ruikt! En een mens moet wel eten maar als je niks proeft dan moet je het van je mondgevoel hebben. Afgelopen week hadden we gevulde Portobello's met zoete aardappelfriet uit de oven. Het zag er superlekker uit, maar het was alsof je op rubber kauwde. Het enige wat ik nog kan thuisbrengen is peper en zout en een heel klein beetje zoet, maar alles heel vaag.
Mijn dochter betrapte me toen ik aan een fles bleekwater stond te snuiven. Ze vroeg zich al af of ik een bleekwaterjunkie ben, maar nee ik wilde even testen of ik echt niets rook. Normaal gesproken sla je stijl achterover van bleekwater, maar nu helemaal niks. Gek hoor. Enfin als dat een paar maanden aanhoudt dan kan ik van de zomer weer in bikini want zonder smaak en reuk eet je alleen als je je maag voelt knorren. Kijk en dat is nou weer fideel van tante corona, dat verlies aan kilo's.
Al met al hebben we niks te klagen en komen we de dagen wel door. Zeker op deze grauwe zondagmorgen met een ukje van een kerstboom die toch gezellig staat te wezen, koffie met een heel klein beetje smaak én met de Adrianadeken, want vanmorgen heb ik voor het eerst sinds de operatie aan mijn hand weer een toertje gehaakt. En dát is toch goed nieuws!
Terwijl half Nederland gister voor de buis naar Max en zijn raceauto zat te kijken togen dochter en ik naar de GGD. Hier in het dorp staat een bus van de GGD waar je je zonder afspraak kunt laten testen. Wij dachten dat er op dat moment vast geen rij zou staan en daar kregen wij gelijk in. Amper vijf minuten later gingen wij getest en wel weer netjes naar huis en in quarantaine.
Het laatste stukje van de race kregen wij nog net mee en alhoewel ik me er al helemaal bij neer had gelegd dat Max tweede zou worden kreeg hij het toch voor elkaar om meneer Hamilton te passeren en zo de titel binnen te halen. Ik ben niet echt een formule 1 fan, maar dit kampioenschap vind ik toch erg leuk en zeker toen ik vader Jos Verstappen met zijn zoon zag en later ons volkslied hoorde en de Nederlandse driekleur zag moest ik toch een traantje wegpinken.
Al met al was het een vredige zondagmiddag, buiten druilde het van de regen maar was de tuin vol met vogelbezoek wat leuk was. Verder helaas nog geen handwerk activiteiten, maar wel een goed boek met een plakje zelfgebakken bananenbrood (een mens moet wat in quarantaine met overrijpe bananen) dus prima te doen.
En toen werd het 10 uur s'avonds en was de uitslag binnen. Dochter negatief en ikke positief!! Het is toch wat? Het is best raar want ik voel me helemaal niet ziek, mijn hoofd heeft nog een restje verkoudheid en er is nog een restje hoest! Verder voel ik me helemaal prima. Alleen, ik moet wel eerlijk zijn, sinds gistermorgen heb ik geen smaak en geen reuk meer! Ik wist natuurlijk wel dat dit een coronadingetje is maar ik heb dat wel meer als ik verkouden ben.
Nou is dat helemaal geen ramp, want als je niks proeft dan hoef je ook niet te snoepen. Je eet alleen als je trek hebt en de smaak verzin ik er dan maar bij. Geeft niks!
Vanmorgen werd ik al gebeld door een aardige GGD jongen (hij klonk nog erg jong) en hij vertelde me dat ik zeker tot en met 19 december in quarantaine moet. En het goede nieuws is dat nu ik ook besmet ben dat ik gewoon weer in de buurt van mijn lief mag komen omdat we elkaar niet kunnen her besmetten. En zoenen en seks mag ook gewoon weer! Nou wij komen die quarantaine wel door hoor 😉
Maar goed ik ben natuurlijk altijd al een positief mens, maar nu dus een beetje extra!
PS: Zoon en Arthur zijn beiden na thuiskomst twee keer getest en zij waren allebei negatief.
Sinds afgelopen maandag zijn mijn man en ik gescheiden. Dat was niet onze eigen keus hoor, maar dat moet van oom Jaap en tante Corona.
Vorige week werd ik verkouden, dat was logisch want Arthur was ook verkouden, zo'n snottebellen, peuterverkoudheid en die snottebellen was ik vaak te snel af met een tissue maar soms niet en wat is er lekkerder dan als je bij oma op schoot naar een verhaal ligt te luisteren om je neus even aan oma af te vegen. Niet erg hygiënisch maar dat heb je nu eenmaal met kleine kinderen.
Een zelftest wees uit dat Arthur negatief was voor corona en mijn zelftest ook. Mijn echtgenoot had geen klachten, althans hij hoestte wat, maar dat doet hij altijd omdat dit een van de bijwerkingen is van de hartmedicijnen en hij voelde zich verder prima.
Maandagmorgen had hij een afspraak op zijn werk en om toch geen risico te nemen deed hij een zelftest en die was positief! Mijn zelftest was opnieuw negatief. Het hele circus werd opgetuigd, op naar de GGD voor een PCR en man in isolatie en ik in quarantaine.
Dat is een gekke gewaarwording! We zijn in ons hele huwelijk nog nooit zo lang gescheiden geweest van elkaar! Zelfs voor zijn hartoperatie waren we maar vier nachtjes niet samen.
Het logeerbed werd opnieuw opgemaakt en waar vorige week Arthur nog lag lig ik nu op die plek en appen we elkaar om welterusten te zeggen. Net als dat we appen over wat hij wil eten en drinken en over andere zaken die hij nodig heeft. Het is een armzalig bestaan, maar het kan even niet anders.
Mijn lief kreeg een brief van de GGD met nuttige adviezen. Zoals het advies dat we niet mogen zoenen en geen seks mogen hebben en dat we ieder een eigen tandenborstel én een eigen handdoek moeten gebruiken! Duh, wat denken ze wel bij die GGD dat wij samen met een tandenborstel en een handdoek doen? Ik hou veel van die man, maar wil graag mijn eigen tandenborstel en handdoek gebruiken. Viespeuken bij de GGD.
En hoe kun je zoenen en sex hebben als de patiënt in isolatie zit? Beetje lastig, of het moet telefoonseks zijn, maar dan kun je mekaar niet besmetten en dan zou dat dus wel mogen. Daar zouden ze wat duidelijker in moeten zijn. 😆
Het is me wat en het geeft een hoop gedoe! We hebben maar een klein huis en maar 1 wc dus er wordt hier schoongemaakt als een malle! De Picnic brengt de boodschappen, maar dat deden ze al elke week en het brood in de vriezer wordt nu wel erg schaars, maar de broodbakmachine doet geduldig haar werk en zo werden we vanmorgen wakker in een huis dat naar vers brood geurde. Mijn doorgaans goed gevulde voorraadkast komt nu zeker goed van pas!
En die arme man maar alleen boven in de slaapkamer zitten. (zonder zoenen of sex maar wél met zijn eigen tandenborstel) Gelukkig heeft hij milde klachten want met zijn achtergrond was het nog maar de vraag hoe of een coronabesmetting zou gaan verlopen, maar het lijkt tot nog toe allemaal mild te verlopen. Gelukkig is hij gevaccineerd!
En zo hebben we sinds corona uitbrak het virus steeds buiten de deur gehouden door heel erg voorzichtig te zijn en is hij alsnog de pineut. En hoe en waar? Het is ons een raadsel. Zo zie je maar wat een akelig virus het is.
Morgen mag ik testen bij de GGD en als die (net als alle zelftesten van de afgelopen dagen) ook negatief is dan mag ik weer uit quarantaine en als mijn lief 24 uur klachtenvrij is. Dat vertelde de aardige GGD mevrouw die vandaag belde. Maar ze heeft volgens mijn man dus niet gezegd of we dan wel weer mogen zoenen!
Nou ja, we zien wel, belangrijk is dat hij helemaal opknapt en ik wist al zeker dat ik hem niet kwijt wilde maar nu weet ik echt zeker dat ik niet wil scheiden. En ik hoop hij ook niet!
De Y is van Yarden
De organisatie waar ik al 16 jaar werk
Niet te verwarren met Jardin
Het tuinmeubelen merk
Als mensen vragen waar werk je
En ik zeg in de wereld van de uitvaart
Dan is steevast de reactie, al dat verdriet
En huilende mensen, dat je dat geen zorgen baart
Natuurlijk al dat verdriet te zien
Dat went nooit en is gewoon niet fijn
Maar wat dan wel weer mooi is
Is dat wij een stukje kunnen helpen bij die pijn
Want een goed afscheid helpt je verder
Een goed begin in de lange weg van rouw
En hoewel ik zelf niet op de voorgrond werk
Is het er zijn voor anderen, het werk waar ik zo van hou
De Dood is onderdeel van ons leven
En voor sommigen moeilijk bespreekbaar
Maar, dat is dan weer het voordeel van mijn werk
Mijn wensen voor mijn uitvaart liggen klaar
Al is het leven mij nog innig lief
En ben ik van plan nog lang niet te gaan
Ook van dat werk heb ik geleerd
De Dood zelf trekt zich daar niets van aan
Dus geniet ik van grote én van kleine dingen
Laat die zon maar stralen
want dan ben ik een gelukkig en tevreden mens
Als de dood mij uiteindelijk toch zal halen
Op maandag 15 november werd ik aan mijn hand geopereerd. Het was zo gepiept, ik heb amper 10 minuten op die operatietafel gelegen. Het enige echt vervelende was de verdovingsprik, maar ik moest maar aan Arthur denken, had mijn man geadviseerd en dan kwam het allemaal goed. En dat kwam het ook.
Daarna begon het grote geduld hebben want met een dik ingepakte hand in een mitella verstopt kun je niet zoveel, maar je voelt je ook niet ziek dus je wil wat te doen hebben en tja dat kon nu even niet. Toch hielp dat advies van mijn man, want aan Arthur denken leidde lekker af. Zeker omdat we toen al wisten dat Arthur samen met zijn papa een hele week bij ons zou komen logeren.
Op 26 november gingen mijn hechtingen eruit en op 27 november stonden we op Schiphol om ze op te halen. Wat een feest was dat! En natuurlijk kon ik wel iets meer met die hand, maar nog lang niet alles. Je mag alles doen, maar je kunt niet alles doen en dat ga je vanzelf wel voelen zei de aardige handtherapeut die de hechtingen eruit haalde! (dat was trouwens een keurig borduurwerkje hoor, die hechtingen, met chique blauw draad!)
Hoewel ik dus niet alles met die hand kon (én kán) kon er natuurlijk wel veel geknuffeld worden en ook veel voorgelezen en ging het bouwen van een duplo garage met één hand ook nog best goed. Ik had een week vrijgekomen en heb genoten van het samenzijn met onze zoon en me helemaal ondergedompeld in het oma zijn. Je moet er tenslotte van genieten als het mogelijk is.
Al vond ik het wel wennen om s'morgens om 7 uur wakker gemaakt te worden door een mannetje dat nog wel even gezellig tussen in kwam liggen en vervolgens een heel verhaal had over het paard van sinterklaas. Best vroeg, maar oh zo lief! De voorpret van zou er wat in mijn schoen zitten was zo leuk, hij lag zich gewoon te verkneukelen van pret en als die schoen dan vol zat dan was het groot feest!
Nu we de afgelopen maanden redelijk wat tijd met elkaar hebben doorgebracht merk je dat de band ijzersterk is. Hij voelt zich direct op zijn gemak als hij bij ons en bij ons thuis is en zijn Nederlands breidt zich steeds verder uit. Steeds vaker zijn de zinnen helemaal in het Nederlands en maar af en toe doorspekt met Franse woorden. Ik was met een surprise bezig en had met wasabitape stukjes afgeknipt en daar hield ik restjes van over die ik op elkaar plakte om weg te gooien. Arthur bekeek dat eens en riep toen; Oma wat doe je nou?
Ook het zingen van sinterklaas kapoentje ging vlekkeloos, met een klein Frans accent. We hebben genoten met als hoogtepunt Pakjesavond. De buurvrouw hadden we bereid gevonden om aan te bellen en hard te bonzen en zijn mama keek via FaceTime vanuit Marseille mee. Het was jammer dat zij niet mee kon naar Nederland, maar zo kon ze er toch een beetje van genieten.
Sinterklaas vieren we altijd samen met mijn vader, broer en zijn gezin, maar vanwege covid zaten mijn broer en gezin in hun eigen huis en hadden we ook met hen contact via FaceTime. Neef van 14 was verkouden en ondanks een negatieve test namen we toch geen risico. Arthur maakte het niet uit. Die was door het dolle heen en zo blij en enthousiast toen buurvrouw haar best deed op de bel en de deur. Hij genoot van elk cadeautje en ging dat na het uitpakken ook direct aan zijn moeder laten zien via de camera.
Om hem nog een dagje rust te gunnen hadden we het vrijdag al gevierd en kon hij zaterdag heerlijk met alle cadeautjes spelen. Zondagochtend was de pret alweer over en moesten we vader en zoon weer op Schiphol afleveren. Dat is altijd een moeilijk moment, maar Arthur vroeg nog wel, opa, oma kom je naar Marseille?
Met ons hand op ons hart beloofden we hem dat we gauw weer een keer naar Marseille komen!
