Paleis en Friese vriendelijkheid

Vrijdag vierde onze dochter haar 23e verjaardag. De bedoeling was natuurlijk om dat met elkaar in Marseille te vieren, deze week zouden we immers op Arthur passen. Toen dat niet door ging en vlak nadat Marseille tot code oranje was gebombardeerd Rutte en zijn kornuiten met het advies kwamen om niet meer dan zes mensen op bezoek te ontvangen, besloot dochter direct: Ik vier mijn verjaardag dit jaar niet. Alleen met jullie!

Tja en dan wil je er toch een leuke verjaardag van maken. Het is al een raar jaar door dat virus, maar tegelijkertijd heeft ze ook mooie stappen gezet. In juli studeerde ze af als mr. in de rechten en even daarvoor was ze door een recruiter al benaderd voor een mooie, passende baan waar ze op 1 september gaat beginnen. Allemaal mooie mijlpalen waar we zo goed en zo kwaad coronaproof bij stil stonden.

Met ons uit eten op haar verjaardag vond ze wel gezellig en toen ontstond het idee om een nachtje een hotel te boeken en daar s'avonds met elkaar te dineren. We zochten op het internet naar een passende aanbieding, het hotel moest het coronatechnisch goed geregeld hebben en een restaurant hebben waar je smakelijk kon eten.

Zo kwamen we uit op een hotel in Leeuwarden dat gevestigd is in een voormalig paleis. Een prachtig gebouw met vele vorstelijke vertrekken en een eetzaal met koninklijke allure. Daar kun je best een verjaardagsvorkje weg prikken. En zo geschiedde.

We stapten gedrieën in ons Fordje en togen via de afsluitdijk naar het altijd mooie Friesland. Helaas was het weer niet zo mooi maar toen we besloten in Harlingen een kop koffie te gaan drinken met een verjaarstaartje brak toch even de zon door. Net toen we in een strandpaviljoen waren neergestreken met een prachtig uitzicht op de Waddenzee. Dat was op zich al een cadeautje.

Het hotel was mooi, de mensen vriendelijk en we hesen ons in ons nette kloffie om te gaan dineren in die vorstelijke eetzaal. Het werd een geweldige avond, met super lekker eten en een ontzette attente bediening. Dochter voelde zich toch echt jarig.

Zeker toen neef Arthur samen met zijn papa voorafgaand aan het diner met zijn tante belde en haar een dikke verjaardagskus via FaceTime gaf en ook nog speciaal het woord gefeliciteerd had ingestudeerd. Dat is een best moeilijk Nederlands woord als je 2,5 jaar oud bent. Het kwam er niet helemaal goed uit maar de intentie en dat stralende koppie waren ook cadeautjes.

Vanmorgen reden we op ons gemakje terug naar Amsterdam. Dit keer niet via de afsluitdijk maar met een omweg om nog even wat te eten in Oudemirdum, een mooi Fries dorp in Gaasterland. We hadden het ontbijt overgeslagen dus een bammetje ging er wel in. Zo'n 15 jaar geleden hadden we een vakantiehuisje gehuurd in Oudemirdum en sindsdien hebben we een zwak voor dit dorp en proberen we ieder jaar even langs te gaan.

Toen we net klaar waren met eten kwam er een ouder (zeg maar gerust oud) echtpaar binnen. Ze keken even of er plaats was en of ze er veilig konden zitten (op 1,5 meter en dat was prima geregeld) en toen sloeg de man een arm om de schouders van zijn vrouw en vroeg haar op een hele lieve toon, nou waar wil je zitten meisje van mij?

Dat was zó ontzettend lief! Dochter en ik keken elkaar aan en kregen bijna een brok in de keel. Met een glimlach en een grote zak Fryske dumkes zijn we toen terug naar huis gegaan.

Dochter had een topverjaardag gehad!

Stash en Strepen

Wat doe je als je nog twee weken vakantie hebt, maar het is somber en regenachtig weer? Dan is het een prima dag om eens wat op te ruimen.

Zo heb ik gisteren mijn wolvoorraad eens uitgezocht. Ik had een grote plastic box vol met allerlei restjes en voorraad, een grote tas van hetzelfde en hier en daar nog wat doosjes met losse bolletjes. Het was al zo erg dat een breinaald in de tas zo krom verbogen was dat hij met geen mogelijkheid meer recht te krijgen was. Dan wordt het tijd om op te ruimen.

Dus heb ik alles netjes uitgezocht en teruggedaan wat ik wilde bewaren en een tas met restjes gemaakt die ik naar een mevrouw ga opsturen die knuffels haakt en breit voor zieke kinderen. Zij wil de bolletjes graag hebben en dan heeft het een goede bestemming.

Tussen alle wolletjes vond ik ook nog flink wat nieuwe bolletjes Roma van Scheepjes. Deze waren voor een trui voor Arthur en voor de vlaggenlijn die ik gehaakt heb vorig jaar. Op een of andere manier bestel ik altijd te veel. Altijd bang dat ik tekort heb en dan niet meer in het zelfde verfbad bij kan bestellen.

Vorige week vroeg ik aan schoondochter of ik een nieuwe trui voor Arthur mocht breien. Natuurlijk zei ze, leuk! En wat vindt hij nu leuk? Nou de brandweer is natuurlijk nog favoriet, maar ook auto's zijn het helemaal en hij is helemaal gek van vissen. Nou daar kan ik wel wat mee.

Bij Baltena vond ik een telpatroon van de mooiste vis van de zee en ik bestelde Roma wol voor deze nieuwe trui in een mooie kleur zeegroen. Met de restjes kan ik dan de vis maken. Maar goed die nieuwe wol heb ik nog niet een twee drie in huis en toen ik al die restjes vond, ben ik maar vast begonnen met een andere trui.

Die streepjes breien lekker weg en aan de voorkant ga ik er nog iets inbreien. Een anker, een politieauto of een zeilboot. Dat beslis ik pas later. Eerst maar eens zien hoe het uitvalt en wat er dan bij past. Het is fijn om weer wat te kunnen breien. Al doe ik het rustig aan om niks te forceren.

En zo komen we deze vakantiedag wel door. Buiten raast de storm, maar binnen is het lekker knus en ontspannen met een breiwerk op de bank.

Niet door!

Toen onze schoondochter in december vroeg of wij er zin in hadden om de laatste week van augustus een week op Arthur te komen passen omdat de crèche dan nog vakantie had, zeiden wij volmondig ja!

We wisten toen nog niet dat er een akelig virus op de wereld zou komen huishouden en dood en verderf zou zaaien. Gelukkig maar, want dat virus betekende wel dat het bezoek van en aan onze (klein)zoon en schoondochter niet meer mogelijk was. In juni werd het reisadvies naar Frankrijk weer geel en dat betekende dat ons weekje toch door zou kunnen gaan.

Voorafgaand aan die week boekten we een hotelletje op weg naar Marseille waar we dan nog wat vakantie konden vieren, we hadden immers ondanks of wellicht dankzij corona, hard gewerkt de afgelopen maanden. Dat hotelletje was onder voorbehoud, als dat niet door zou kunnen gaan was het helaas pindakaas, maar als we maar naar Marseille konden. Het reisadvies bleef geel voor heel Frankrijk en dus stonden wij vorige week zaterdag bepakt en bezakt klaar om de volgende dag af te reizen naar Frankrijk. In plaats van het vliegtuig gingen we veilig met eigen auto. Voor de zekerheid had ik s'morgens nog even op de website van het ministerie van Buitenlandse zaken gekeken en op de ANWB, maar beiden gaven nog een geel advies.

Ruim 150 mondkapjes hadden we bij ons, handschoenen, ongeveer een liter handengel in de speciale coronatas en wij waren er klaar voor. En net toen we de laatste rits dichtdeden keek dochter op haar mobiel en rapporteerde de NOS dat het ministerie het reisadvies naar Marseille had aangepast naar oranje! Niet veilig dus! Met allerlei maatregelen van dien.

Oh wat was dit zuur! Zo ontzettend zuur! Om te huilen zo zuur!

Er zat niks anders op dan de reis te annuleren. Met een heel groot schuldgevoel want nu zaten onze zoon en schoondochter wel een week zonder oppas. Gelukkig sprongen de Franse opa en oma in, maar het knaagt toch!

En nu zit ik thuis op de bank, terwijl ik in Marseille had moeten zijn en torens en huizen had moeten bouwen van duplo. Ik had moeten voorlezen uit Pippeloentje met een klein mannetje op mijn schoot. Naar de speeltuin moeten gaan en vieze luiers moeten verschonen. Veel moeten knuffelen en hele gesprekken voeren, want hij kletst al zo leuk. Kortom al die dingen doen die in de taakfunctieomschrijving staan van een oma. Dus niet.

Natuurlijk zijn er ergere dingen op de wereld. We zijn allemaal nog gezond en hopelijk kunnen we over een paar maanden wel gaan als de situatie beter is. We zien ze dan niet veel, maar we hebben wel een goed contact en een hele goede band.

Nu moeten we de vakantie maar anders indelen en dat lukt ook wel weer. Vorige week konden we direct een weekje in het chalet van mijn vader en broer wat op de Veluwe staat. Ik heb op die plek in mijn jeugd bijna alle weekenden en vakanties doorgebracht dus dat is vertrouwd terrein. Het was mooi in het bos en het was fijn daar te zijn.

De komende twee weken vullen we ook wel in, maar het echte vakantiegevoel wordt het niet meer. Ik ga mijn breinaalden maar weer eens opzoeken en mijn artroseduim voorzichtig overtuigen dat een beetje breien heel goed is voor artroseduimen. Arthur wil wel graag weer een trui!