Ik ben altijd al dol op lezen geweest en toen ik een jaar of veertien, vijftien was verslond ik de bouquet reeks romannetjes. Verhalen waarin jonge, knappe, onschuldige meisjes verliefd werden op stoere mannen met strakke kaaklijnen die de dertig al gepasseerd waren en waar de eerste grijze haren aan de slapen zo'n vent alleen maar begeerlijker maakten. Zo'n verhaal draaide altijd om een vast stramien. Het meisje werd verliefd op die stoere vent, hij zag haar eerst niet staan en dan gebeurde er altijd iets aparts en het eindigde met veel gezoen en ze leefden nog lang en gelukkig. Dat werk dus!
Na een tijdje was het uit met de liefde voor de bouquet reeks, want alle verhalen waren toch hetzelfde en toch was ik nog steeds dol op romantiek en hoopte op mijn eigen prins op het witte paard. Die kwam er, ook al had hij geen wit paard maar een oude groene volkswagen Jetta met akelige kokosmatjes op de vloer, maar waarin het goed toeven was naast mijn prins op weg naar het strand of bioscoop voor een romantische wandeling of film. De groene volkswagen heeft allang het loodje gelegd maar de prins bleef. Gelukkig!!
In het drukke leven van alle dag kwam de hang naar romantiek toch een beetje in de knel. Tussen het verschonen van poepluiers, wasjes strijken, eten koken en het hebben van een baan en het onderhouden van een huwelijk was er amper tijd voor het lezen van een romantisch boek. Maar wat er eenmaal inzit gaat er niet zo snel uit. Er kwamen mooiere boeken dan de bouquet reeksjes (De Doornvogels van Colleen McCullough wel eens gelezen of Een klop op de deur van Ina Boudier-Bakker?) waar ik me helemaal in kon verliezen. En zo vele boeken verder.
Eigenlijk is romantiek overal te vinden als je maar goed kijkt! Als je een beetje oplet spelen er hele romans voor je neus af in je eigen dorp, straat, werk of zelfs familie. Je moet je er dan wel van bewust zijn dat je toeschouwer bent en je er vooral niet mee bemoeien. Maar het is er en je kunt er van genieten. Allemaal gratis en voor niks!
Gelukkig is er in mijn eigen leven nog steeds genoeg romantiek. De ene dag wat meer dan de ander maar als je dol bent op zuurkool dan eet je dat ook niet elke dag. Natuurlijk ga ik die romantische momenten niet met jullie delen op dit blog. Ben je gek, die hou ik lekker voor mezelf. Waarom dan een blogje over romantiek?
Nou gisteravond waren wij naar het theater. Dat doen we wel vaker samen met zwager en schoonzus. We gaan een hapje eten met elkaar, kletsen bij, genieten van een voorstelling en doen nog een drankje na. Heerlijke avonden waar ik nog lang van nageniet.
Zo ook gisteren. We hadden kaartjes voor de voorstelling In de ban van Broadway. De afgelopen vijf jaar heeft de actrice Tjitske Reidinga elke zomer een voorstelling gehad in het DeLaMar theater en dit was de derde die wij daar van zagen. Vorig jaar heette het stuk Terug naar Toen en ik heb nog nooit zo hard gelachen in een theater als toen. Ook nu weer was een van de tegenspelers de acteur Peter Blok. Tjitske en Peter vormen in het dagelijks leven ook een setje! Dat te weten is extra leuk voor een romanticus als ik. Je kijkt dan toch met iets andere ogen. Zo van is dit nu een echte zoen of is het maar een toneelkus?
Wat een leuke voorstelling was dit en ik kwam ruimschoots aan mijn trekken wat betreft de romantiek. Tjitske en Peter speelden inderdaad een scene samen waar de romantiek vanaf spatte. Dat je denkt, ja ja ik voel (en zie) die spanning tussen twee geliefden. Het werd een heerlijke avond met na afloop nog een drankje in de bar van het Americain hotel. Een knusse plek waar de romantiek in de lucht hing met een intieme, charmante inrichting. Rode stoelen in de vorm van een mond! Dat soort werk dus! Romantischer kun je het bijna niet hebben.
Tevreden keerden we naar huis terug en terwijl de taxi even moest wachten tot hij door kon rijden stonden op straat twee mensen innig te kussen. Romantiek is overal!
Ik geniet vandaag nog na van gister al moet ik me wel gewoon weer bezighouden met de was en de poets! Heel romantisch dus!!
zondag 31 juli 2016
donderdag 28 juli 2016
Hempie
Onlangs kocht ik een leuke zwarte blouse, maar thuis bleek het ding toch ietwat te doorzichtig om naar mijn werk aan te trekken. Gelukkig had ik nog een zwart topje met brede bandjes wat er onder paste, maar dat zat niet lekker. En dus bleef de nieuwe blouse in de kast hangen. Zonde en dat vond de blouse ook want elke morgen als ik voor mijn kast stond om te bedenken wat we nu weer eens aan moesten (jaja luxe probleem) hoorde ik haar roepen; doe mij nu toch eens aan. Zielig!
Vandaar dat ik vanavond uit mijn werk even naar Amsterdam Noord naar mijn favoriete lingeriewinkel reed om een topje met spaghettibandjes te kopen. In het winkelcentrum sjokte voor mij een man met een jonge vrouw en een klein meisje. Voor het beeld: de man had een dikke buik en droeg een slodderige bruine broek met een groezelig hemd erboven en liep, of meer sjokte op slippers. De vrouw, ook niet een van de slankste (hoor wie het zegt) droeg een zwarte legging die haar niet flatteerde en een t-shirt met korte mouwen waar de tattoos vrolijk onder vandaan buitelde. Het meisje was hooguit drie, blond met korte staartjes, droeg een lief jurkje en witte sandaaltjes en bleek een pittige tante te zijn. Madam ging graag haar eigen weg en telkens als ze bij de man vandaan liep brulde deze, bij opa blijven! Je kon dan duidelijk horen dat de man uit Amsterdam kwam. Niks mis mee natuurlijk. De vrouw bleek dus de dochter van de man en de moeder van het meisje te zijn en telkens als opa brulde dat het meisje bij hem moest blijven lopen, riep haar moeder er ook nog even achteraan dat ze bij opa moest blijven. Ook in het Amsterdams. Heerlijk!
Tuk als ik ben op zoveel volksvermaak bleef ik even achter het stel lopen. Tenslotte is dit straattheater wat je gratis en voor niks krijgt. Het meisje zag een juwelierswinkel en voor dat opa en mama het wisten nam ze de spurt naar de winkel op haar witte sandaaltjes. Toen ze de juwelier binnenschoot keek ze nog even triomfantelijk achterom. Het duurde even maar opa en mama zetten toch de achtervolging in waardoor het theater voor mij ophield. Jammer maar niks aan te doen.
Ik schoof dus de lingeriewinkel in en ging daar op mijn gemak door het rek met de hemdjes om de juiste maat en kleur te zoeken. Ik stond even te hannesen met wat hangertjes die in elkaar geschoven waren toen ik een bekende kreet hoorde: Bij opa blijven! En jawel hoor daar was het het stel en opa hield nu voor de zekerheid het kleinkind bij de hand. Dat was nodig ook want even later bulderde hij door de winkel: Blijf met je tengels overal vanaf! Het meisje was blijkbaar gewend aan zoveel vocaal geweld want ze verblikte of verbloosde niet.
Toen ik de wirwar van hangertjes eindelijk uit elkaar gehaald had dook ik met mijn buit de paskamer in en ik hoorde nog net de verkoopster vriendelijk vragen, kan ik u helpen? Even later bulderde opa door de zaak: Me dochter zoekt een hempie! Ik was dus niet de enige!
Vandaar dat ik vanavond uit mijn werk even naar Amsterdam Noord naar mijn favoriete lingeriewinkel reed om een topje met spaghettibandjes te kopen. In het winkelcentrum sjokte voor mij een man met een jonge vrouw en een klein meisje. Voor het beeld: de man had een dikke buik en droeg een slodderige bruine broek met een groezelig hemd erboven en liep, of meer sjokte op slippers. De vrouw, ook niet een van de slankste (hoor wie het zegt) droeg een zwarte legging die haar niet flatteerde en een t-shirt met korte mouwen waar de tattoos vrolijk onder vandaan buitelde. Het meisje was hooguit drie, blond met korte staartjes, droeg een lief jurkje en witte sandaaltjes en bleek een pittige tante te zijn. Madam ging graag haar eigen weg en telkens als ze bij de man vandaan liep brulde deze, bij opa blijven! Je kon dan duidelijk horen dat de man uit Amsterdam kwam. Niks mis mee natuurlijk. De vrouw bleek dus de dochter van de man en de moeder van het meisje te zijn en telkens als opa brulde dat het meisje bij hem moest blijven lopen, riep haar moeder er ook nog even achteraan dat ze bij opa moest blijven. Ook in het Amsterdams. Heerlijk!
Tuk als ik ben op zoveel volksvermaak bleef ik even achter het stel lopen. Tenslotte is dit straattheater wat je gratis en voor niks krijgt. Het meisje zag een juwelierswinkel en voor dat opa en mama het wisten nam ze de spurt naar de winkel op haar witte sandaaltjes. Toen ze de juwelier binnenschoot keek ze nog even triomfantelijk achterom. Het duurde even maar opa en mama zetten toch de achtervolging in waardoor het theater voor mij ophield. Jammer maar niks aan te doen.
Ik schoof dus de lingeriewinkel in en ging daar op mijn gemak door het rek met de hemdjes om de juiste maat en kleur te zoeken. Ik stond even te hannesen met wat hangertjes die in elkaar geschoven waren toen ik een bekende kreet hoorde: Bij opa blijven! En jawel hoor daar was het het stel en opa hield nu voor de zekerheid het kleinkind bij de hand. Dat was nodig ook want even later bulderde hij door de winkel: Blijf met je tengels overal vanaf! Het meisje was blijkbaar gewend aan zoveel vocaal geweld want ze verblikte of verbloosde niet.
Toen ik de wirwar van hangertjes eindelijk uit elkaar gehaald had dook ik met mijn buit de paskamer in en ik hoorde nog net de verkoopster vriendelijk vragen, kan ik u helpen? Even later bulderde opa door de zaak: Me dochter zoekt een hempie! Ik was dus niet de enige!
zondag 24 juli 2016
Actie Tomaat
Ik was eigenlijk van plan om achteloos neer te schrijven: Kijk eens hoe mijn tomaten moestuintje van de grootgrutter is uitgegroeid tot een grote plant! Tja, maar dan zou ik liegen en dat mag niet. Alhoewel deze tomaat komt dan wel niet oorspronkelijk van de grootgrutter, ik kocht hem begin april als klein ukkie van een centimeter of dertig in het tuincentrum samen met wat slaplantjes, een paprikaplantje en wat blokjes peterselie. Allemaal nog in de peuterfase. Dus als ik zeg, kijk eens hoe hij gegroeid is dan lieg ik niet.
Ook de moestuinbak op hoge poten kochten we toen en nadat manlief hem vakkundig in elkaar had gezet, met mijn hulp, dat dan weer wel, stortte ik de bak vol met moestuinaarde en plantte het kleine grut uit samen met wat opgeschoten moestuingrut van de grootgrutter. Ik sprak ze liefdevol toe en gaf als de weergoden het niet deden steeds een gietertje water.
De tomaat had het naar zijn zin in de bak en wel zodanig dat hij net zo lang duwde totdat hij het andere grut uit de bak had gewerkt. Alleen de peterselie gaf niet op maar de sla en de paprika hadden al snel het loodje gelegd evenals de moestuintjes. Niks geen worteltjes en broccoli. Nada noppes.
De tomaat voelt zich een overwinnaar en laat dat duidelijk merken door overvloedige bloei en vrij snel daarna verschijnen piepkleine tomaatjes. Het kan niet op. Vanavond zag ik bij het water geven dat de grootsten heel voorzichtig al een oranje waasje krijgen. Hoera ze gaan kleuren.
Het fijne aan deze hoge houten bak is dat de slakken het niet wagen om naar boven te klimmen. Geen idee waarom, misschien voelt het ruwe hout niet prettig aan de slakkenbuikjes maar fijn is het wel. De schade halen ze wel in in de borders helaas, maar tot nog toe kan de tomaat ongestoord groeien. Misschien houden slakken niet van tomaat, dat kan natuurlijk ook.
De tomaten moeten ondertussen nog lekker even bakken en stoven in de zon zodat ze goed rood worden en een lekkere zoete tomatensmaak krijgen. Dan ga ik ze heel voorzichtig plukken en ga er tomatensaus van koken voor op de pasta. Met een beetje geluk laat meneer tomaat nog wat peterselie staan zodat ze samen in de saus kunnen. Ik verheug me er al op!
Ook de moestuinbak op hoge poten kochten we toen en nadat manlief hem vakkundig in elkaar had gezet, met mijn hulp, dat dan weer wel, stortte ik de bak vol met moestuinaarde en plantte het kleine grut uit samen met wat opgeschoten moestuingrut van de grootgrutter. Ik sprak ze liefdevol toe en gaf als de weergoden het niet deden steeds een gietertje water.
De tomaat had het naar zijn zin in de bak en wel zodanig dat hij net zo lang duwde totdat hij het andere grut uit de bak had gewerkt. Alleen de peterselie gaf niet op maar de sla en de paprika hadden al snel het loodje gelegd evenals de moestuintjes. Niks geen worteltjes en broccoli. Nada noppes.
De tomaat voelt zich een overwinnaar en laat dat duidelijk merken door overvloedige bloei en vrij snel daarna verschijnen piepkleine tomaatjes. Het kan niet op. Vanavond zag ik bij het water geven dat de grootsten heel voorzichtig al een oranje waasje krijgen. Hoera ze gaan kleuren.
Het fijne aan deze hoge houten bak is dat de slakken het niet wagen om naar boven te klimmen. Geen idee waarom, misschien voelt het ruwe hout niet prettig aan de slakkenbuikjes maar fijn is het wel. De schade halen ze wel in in de borders helaas, maar tot nog toe kan de tomaat ongestoord groeien. Misschien houden slakken niet van tomaat, dat kan natuurlijk ook.
De tomaten moeten ondertussen nog lekker even bakken en stoven in de zon zodat ze goed rood worden en een lekkere zoete tomatensmaak krijgen. Dan ga ik ze heel voorzichtig plukken en ga er tomatensaus van koken voor op de pasta. Met een beetje geluk laat meneer tomaat nog wat peterselie staan zodat ze samen in de saus kunnen. Ik verheug me er al op!
vrijdag 22 juli 2016
Pantoffel
Als ik het pand weer betreed na een dag werken of zo maar even weg te zijn geweest dan is het eerste wat ik doe mijn schoenen uitdoen en in mijn toffels schieten! Ahh zo lekker om de voetjes comfortabel in de toffeltjes te schuiven.
Zo ook vanavond. We kwamen een beetje laat thuis want hadden eerst gezellig bij mijn vader gegeten en mijn voeten waren wel toe aan de toffels na een lange dag op pumps. Met een zucht van opluchting schoof ik ze aan mijn voeten toen ineens mijn grote teen op de plavuizen lag. Verdorie een gat van jewelste. Een goed begin van het weekend, maar niet heus. Dat wordt morgen op pantoffeljacht en dat wordt natuurlijk een hel want waar vind je midden in de zomer fatsoenlijke pantoffels. Het is nu een en al slipper wat de klok slaat.
Vroeger, heel lang geleden had ik altijd van die chinese platte pantoffeltjes. Voor vier, vijf gulden, later euro, kocht ik zo'n stel en die droeg ik net zo lang totdat ze zo versleten waren dat het eigenlijk teenslippers waren geworden. Dat ging vrij rap want die dingen waren van karton met een stofje erover. Ik was een soort grootverbruiker mag ik wel zeggen. Sterker nog ik denk dat ik in m'n eentje die chinese toffeltjesfabriek aan de praat hield, want nu ik er over nadenk ik heb ze hier op het dorp al lang niet meer gezien.
Ik moest overstappen naar andere, lees degelijkere toffels, toen we een plavuizen vloer kregen want dat bleek funest voor de zolen van die chineesjes en ook omdat ik in mijn rechtervoet een soort van hielspoor kreeg en dat is echt niet grappig.
De huisarts verbood mij ten strengste om nog op blote voeten door het pand te stekkeren en adviseerde mij om afscheid te nemen van mijn geliefde chineesjes en een paar fatsoenlijke toffels aan te schaffen met een klein hakje en een goed voetbed. Waar ik eerder nog niet dood gevonden wilde worden in zulk soort toffels, nu was de pijn in mijn voet zo niet te harden dat ik niet wist hoe snel ik naar een schoenenwinkel moest om die toffels aan te schaffen.
Laten we eerlijk wezen het woord pantoffel roept toch iets gezapigs en tuttigs op. Een visioen van grijze omaatjes met een jasschort aan doemt voor mij op als ik aan het woord pantoffel denk. Een pantoffelheld is natuurlijk een slapjanus eerst klas, dat helpt ook al niet voor het imago en het pantoffelplantje is nu ook niet direct het meest kekke plantje. Nee de pantoffel heeft een stoffig imago en dat poets je niet zomaar weg, maar wat moest dat moest. Van mezelf ben ik ook redelijk gezapig en tuttig dus dat paste wel.
Gelukkig hebben we hier in het dorp een schoenenwinkel die echte pantoffels verkoopt en daar stonden een paar effen zwarte pantoffels die weliswaar niet de eerste prijs voor vlotte pantoffeltjes zouden winnen maar die er best mee door konden. Toen ik ze aan mijn voeten schoof haalde de hielspoorplek opgelucht adem en beloonde mij door minder te steken. Mijn toffels en ik werden dus dikke vrienden.
En nu zit er een afscheid aan te komen, want ze zijn een beetje op. Toegegeven ze zagen er niet zo zwart en fris meer uit als in het begin want ze helpen me altijd koken. Daarbij wil ik nogal eens knoeien en dan kregen de toffels de volle laag. Natuurlijk maakte ik dat altijd keurig schoon maar vetvlekken laten zich niet zo makkelijk verjagen en laten altijd hun afdruk achter. Hier en daar kwamen er ook scheurtjes in de bekleding en de binnenboel liet ook al wat steken vallen. Maar ze zaten zo lekker en ik hou zo veel van ze. Ook de hielspoorplek toonde zich tevreden, helemaal toen mijn pedicure een speciaal zooltje voor hem maakte en hij houdt zich sindsdien eigenlijk best koest en dat houden we graag zo.
Nou nu maar hopen dat de schoenenwinkel nog wat broertjes en zusjes heeft van deze toffels want ik kan niet constant met mijn tenen over de plavuizen schaven. Daar worden zowel mijn tenen als de plavuizen lelijk van en dat kunnen we niet hebben. Er zit niks anders op, deze pantoffelheld moet op zoek naar nieuwe toffels. Zucht.........
Zo ook vanavond. We kwamen een beetje laat thuis want hadden eerst gezellig bij mijn vader gegeten en mijn voeten waren wel toe aan de toffels na een lange dag op pumps. Met een zucht van opluchting schoof ik ze aan mijn voeten toen ineens mijn grote teen op de plavuizen lag. Verdorie een gat van jewelste. Een goed begin van het weekend, maar niet heus. Dat wordt morgen op pantoffeljacht en dat wordt natuurlijk een hel want waar vind je midden in de zomer fatsoenlijke pantoffels. Het is nu een en al slipper wat de klok slaat.
Vroeger, heel lang geleden had ik altijd van die chinese platte pantoffeltjes. Voor vier, vijf gulden, later euro, kocht ik zo'n stel en die droeg ik net zo lang totdat ze zo versleten waren dat het eigenlijk teenslippers waren geworden. Dat ging vrij rap want die dingen waren van karton met een stofje erover. Ik was een soort grootverbruiker mag ik wel zeggen. Sterker nog ik denk dat ik in m'n eentje die chinese toffeltjesfabriek aan de praat hield, want nu ik er over nadenk ik heb ze hier op het dorp al lang niet meer gezien.
Ik moest overstappen naar andere, lees degelijkere toffels, toen we een plavuizen vloer kregen want dat bleek funest voor de zolen van die chineesjes en ook omdat ik in mijn rechtervoet een soort van hielspoor kreeg en dat is echt niet grappig.
De huisarts verbood mij ten strengste om nog op blote voeten door het pand te stekkeren en adviseerde mij om afscheid te nemen van mijn geliefde chineesjes en een paar fatsoenlijke toffels aan te schaffen met een klein hakje en een goed voetbed. Waar ik eerder nog niet dood gevonden wilde worden in zulk soort toffels, nu was de pijn in mijn voet zo niet te harden dat ik niet wist hoe snel ik naar een schoenenwinkel moest om die toffels aan te schaffen.
Laten we eerlijk wezen het woord pantoffel roept toch iets gezapigs en tuttigs op. Een visioen van grijze omaatjes met een jasschort aan doemt voor mij op als ik aan het woord pantoffel denk. Een pantoffelheld is natuurlijk een slapjanus eerst klas, dat helpt ook al niet voor het imago en het pantoffelplantje is nu ook niet direct het meest kekke plantje. Nee de pantoffel heeft een stoffig imago en dat poets je niet zomaar weg, maar wat moest dat moest. Van mezelf ben ik ook redelijk gezapig en tuttig dus dat paste wel.
Gelukkig hebben we hier in het dorp een schoenenwinkel die echte pantoffels verkoopt en daar stonden een paar effen zwarte pantoffels die weliswaar niet de eerste prijs voor vlotte pantoffeltjes zouden winnen maar die er best mee door konden. Toen ik ze aan mijn voeten schoof haalde de hielspoorplek opgelucht adem en beloonde mij door minder te steken. Mijn toffels en ik werden dus dikke vrienden.
En nu zit er een afscheid aan te komen, want ze zijn een beetje op. Toegegeven ze zagen er niet zo zwart en fris meer uit als in het begin want ze helpen me altijd koken. Daarbij wil ik nogal eens knoeien en dan kregen de toffels de volle laag. Natuurlijk maakte ik dat altijd keurig schoon maar vetvlekken laten zich niet zo makkelijk verjagen en laten altijd hun afdruk achter. Hier en daar kwamen er ook scheurtjes in de bekleding en de binnenboel liet ook al wat steken vallen. Maar ze zaten zo lekker en ik hou zo veel van ze. Ook de hielspoorplek toonde zich tevreden, helemaal toen mijn pedicure een speciaal zooltje voor hem maakte en hij houdt zich sindsdien eigenlijk best koest en dat houden we graag zo.
Nou nu maar hopen dat de schoenenwinkel nog wat broertjes en zusjes heeft van deze toffels want ik kan niet constant met mijn tenen over de plavuizen schaven. Daar worden zowel mijn tenen als de plavuizen lelijk van en dat kunnen we niet hebben. Er zit niks anders op, deze pantoffelheld moet op zoek naar nieuwe toffels. Zucht.........
dinsdag 19 juli 2016
Zwoele zomeravond!
Kijk dit was nu eens een zomeravond uit een boekje. Zo heb ik ze graag. De hele dag al volop de zon en hoewel ik moest werken heb ik daar toch van genoten. Ik moest vanmorgen op onze vestiging in Oosterhout zijn en dat is een prachtig ritje. Zeker op de terugweg naar Almere kon ik daar best van genieten omdat het niet zo druk was op de weg.
De hele middag verheugde ik mij al op de avond. Thuiskomen en het werkkloffie verwisselen voor het tuinkloffie en dan lekker in de tuin gaan zitten. Ik maakte snel een pasta salade en manlief zorgde voor wat stokbrood en zo hadden we snel een lekker maaltje. Genoeg om morgen nog eens van te genieten al dan niet opgeleukt met wat rauwkost.
Na het eten maak ik koffie en zet ik een nieuw lapje op voor de deken. Dat haakt heerlijk weg op zo;n zwoele zomeravond.
Het was goed toeven in ons tuintje. Windstil en ook in de buurt was het rustig. Af en toe wel het geknars van een remmende trein die het station binnenrijdt, maar dat geluid hoort hier zo thuis dat het erbij hoort. Gelach van spelende kinderen in de straat en in de buurtuinen het zachte gegons van de buren die ook gezellig in hun tuintje vertoeven. Naarmate de avond vordert wordt het dan steeds wat stiller, wordt het licht wat zachter tot de schemering invalt. Dat is dan ook weer het moment dat je aangevallen wordt door die krengen van muggen, maar een citronella kaarsje houdt ze dan nog wel eventjes op een afstand.
Bij de nieuwe tuintafel had ik in een andere winkel hele leuke windlichten gevonden waar je makkelijk een grote waxien in kunt branden en eindelijk kunnen die dan ook eens aan. Zo gezellig. Zo had ik het voor ogen toen we de tuintafel kochten. Heerlijke zwoele zomeravonden in de tuin.
Het geluid van de tuinsproeier die manlief hanteert, want oh wat zijn die potten al weer uitgedroogd. Vorige week konden de planten nog zwemmen in hun pot na die hoosbuien, maar nu snakken ze naar een slokje. Door het sproeien komen de geuren van de planten vrij en het aangename parfum van de kamperfoelie dwarrelt mijn neus in. Hier en daar moppert er nog een ekster en het wordt steeds donkerder. De avond valt. Een mens wordt er helemaal ontspannen van. Kon het maar eeuwig zomer zijn!
De hele middag verheugde ik mij al op de avond. Thuiskomen en het werkkloffie verwisselen voor het tuinkloffie en dan lekker in de tuin gaan zitten. Ik maakte snel een pasta salade en manlief zorgde voor wat stokbrood en zo hadden we snel een lekker maaltje. Genoeg om morgen nog eens van te genieten al dan niet opgeleukt met wat rauwkost.
Na het eten maak ik koffie en zet ik een nieuw lapje op voor de deken. Dat haakt heerlijk weg op zo;n zwoele zomeravond.
Het was goed toeven in ons tuintje. Windstil en ook in de buurt was het rustig. Af en toe wel het geknars van een remmende trein die het station binnenrijdt, maar dat geluid hoort hier zo thuis dat het erbij hoort. Gelach van spelende kinderen in de straat en in de buurtuinen het zachte gegons van de buren die ook gezellig in hun tuintje vertoeven. Naarmate de avond vordert wordt het dan steeds wat stiller, wordt het licht wat zachter tot de schemering invalt. Dat is dan ook weer het moment dat je aangevallen wordt door die krengen van muggen, maar een citronella kaarsje houdt ze dan nog wel eventjes op een afstand.
Bij de nieuwe tuintafel had ik in een andere winkel hele leuke windlichten gevonden waar je makkelijk een grote waxien in kunt branden en eindelijk kunnen die dan ook eens aan. Zo gezellig. Zo had ik het voor ogen toen we de tuintafel kochten. Heerlijke zwoele zomeravonden in de tuin.
Het geluid van de tuinsproeier die manlief hanteert, want oh wat zijn die potten al weer uitgedroogd. Vorige week konden de planten nog zwemmen in hun pot na die hoosbuien, maar nu snakken ze naar een slokje. Door het sproeien komen de geuren van de planten vrij en het aangename parfum van de kamperfoelie dwarrelt mijn neus in. Hier en daar moppert er nog een ekster en het wordt steeds donkerder. De avond valt. Een mens wordt er helemaal ontspannen van. Kon het maar eeuwig zomer zijn!
zondag 17 juli 2016
Raar weekend
Het is een beetje een raar weekend. Het begon al op donderdagavond toen ik een beetje landerig voor de tv hing. Vrijdag gingen we de as van mijn moeder uitstrooien en ik zag daar een beetje tegen op. We keken een Engelse detective om even te ontspannen toen het bericht van de aanslag in Nice doorkwam. Verschrikkelijk, alweer zo'n afschuwelijke aanslag die zoveel verdriet en ellende met zich meebracht. Het was geen goed begin van het weekend.
Vrijdagmorgen stond ik dan ook een beetje sombertjes op. Eerst nog even een bezoek aan de kapper, handig op zo'n vrije dag en daarna een bos rozen gekocht in allerlei zachte kleurtjes. In de tuin plukte ik de blaadjes van de half uitgebloeide rozen. Er bloeien zoveel rozen dat een paar minder niet opvallen.
Dan op naar het crematorium toch wel met de kriebels in de buik want na 10 jaar werken in de uitvaartbranche heb ik veel gezien en ook meegewerkt in diverse taken op de vestigingen, maar een verstrooiing had ik nog nooit bijgewoond, laat staan zelf gedaan.
Het was bijzonder en mooi om het zelf te kunnen doen en ook nu weer was ik zo blij met mijn collega's die dit moment meebeleefden en er mede voor zorgden dat we er met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Uiteindelijk heb ik in het hele proces, vanaf het moment dat mijn moeder overleed tot aan de verstrooiing van de as, een bijdrage gehad en dat voelt zo goed. Fijn ook dat ik die ruimte kreeg van mijn broer, zus en vader. Voor dat ik deze baan kreeg was ik zo bang voor de dood en nu heb ik zoveel zelf kunnen doen. Dat had ik tien jaar geleden echt niet kunnen bedenken.
Vrijdagavond kwam het bericht van de coup poging in Turkije en opnieuw lieten een paar honderd mensen het leven. En waarvoor? Zo zinloos en zo triest. Wat moet er toch van deze wereld worden met al dat geweld? Waarom is het zo moeilijk om in vrede samen te leven en elkaar te respecteren. Ik begrijp er niks van.
Gelukkig werd ik vanmorgen wakker van de zon die tussen de rolgordijnen piepte. Na de gebruikelijke zondagrituelen, van ontbijt tot de was en het huis doen was er tijd om in de tuin in de zon te gaan zitten. Daar was het vredig. Duiven koerden op het dak van de buren en dikke hommels kropen in de bloemen van de kamperfoelie. Een blauw vlindertje dartelde van de Fijnstraaltjes naar de Alchemilla. Kortom een zomermiddag uit een boekje.
Aan het eind van de middag stond de familie op de stoep en als een Italiaanse familie zaten we aan de grote tuintafel en aten we samen en hadden we veel plezier. Mooi dat dat toch kan ondanks het gemis van zo'n belangrijke spil van het gezin.
Dankbaar voor zoveel lieve mensen om me heen sluit ik het weekend af en ga ik morgen weer fijn aan het werk.
Vrijdagmorgen stond ik dan ook een beetje sombertjes op. Eerst nog even een bezoek aan de kapper, handig op zo'n vrije dag en daarna een bos rozen gekocht in allerlei zachte kleurtjes. In de tuin plukte ik de blaadjes van de half uitgebloeide rozen. Er bloeien zoveel rozen dat een paar minder niet opvallen.
Dan op naar het crematorium toch wel met de kriebels in de buik want na 10 jaar werken in de uitvaartbranche heb ik veel gezien en ook meegewerkt in diverse taken op de vestigingen, maar een verstrooiing had ik nog nooit bijgewoond, laat staan zelf gedaan.
Het was bijzonder en mooi om het zelf te kunnen doen en ook nu weer was ik zo blij met mijn collega's die dit moment meebeleefden en er mede voor zorgden dat we er met een goed gevoel op terug kunnen kijken. Uiteindelijk heb ik in het hele proces, vanaf het moment dat mijn moeder overleed tot aan de verstrooiing van de as, een bijdrage gehad en dat voelt zo goed. Fijn ook dat ik die ruimte kreeg van mijn broer, zus en vader. Voor dat ik deze baan kreeg was ik zo bang voor de dood en nu heb ik zoveel zelf kunnen doen. Dat had ik tien jaar geleden echt niet kunnen bedenken.
Vrijdagavond kwam het bericht van de coup poging in Turkije en opnieuw lieten een paar honderd mensen het leven. En waarvoor? Zo zinloos en zo triest. Wat moet er toch van deze wereld worden met al dat geweld? Waarom is het zo moeilijk om in vrede samen te leven en elkaar te respecteren. Ik begrijp er niks van.
Gelukkig werd ik vanmorgen wakker van de zon die tussen de rolgordijnen piepte. Na de gebruikelijke zondagrituelen, van ontbijt tot de was en het huis doen was er tijd om in de tuin in de zon te gaan zitten. Daar was het vredig. Duiven koerden op het dak van de buren en dikke hommels kropen in de bloemen van de kamperfoelie. Een blauw vlindertje dartelde van de Fijnstraaltjes naar de Alchemilla. Kortom een zomermiddag uit een boekje.
Aan het eind van de middag stond de familie op de stoep en als een Italiaanse familie zaten we aan de grote tuintafel en aten we samen en hadden we veel plezier. Mooi dat dat toch kan ondanks het gemis van zo'n belangrijke spil van het gezin.
Dankbaar voor zoveel lieve mensen om me heen sluit ik het weekend af en ga ik morgen weer fijn aan het werk.
vrijdag 15 juli 2016
Verstrooid!
Lieve mama,
Vandaag hebben we jouw as verstrooid
Op een mooi plekje, tussen de bomen in de zon
Ik droeg je zelf naar het strooiveld
Nog een keer mocht ik je vasthouden
De vogels floten
We maakten een hart in het gras
Van rozenblaadjes, vanmorgen geplukt in m’n eigen tuin
Daartussen strooiden we voorzichtig jouw as
Een zwarte kat kwam op de wal een kijkje nemen
Twee bruin met oranje vlindertjes dansten boven het plekje
We hebben rose en witte rozen in het hart gelegd
En we stonden dicht bij elkaar nog even om je heen
De vogels floten en de zon die scheen.
Het is een vredig stekje.
En het is goed zo!
Dag mam,
Dikke kus!
Nog een keer mocht ik je vasthouden
De vogels floten
We maakten een hart in het gras
Van rozenblaadjes, vanmorgen geplukt in m’n eigen tuin
Daartussen strooiden we voorzichtig jouw as
Een zwarte kat kwam op de wal een kijkje nemen
Twee bruin met oranje vlindertjes dansten boven het plekje
We hebben rose en witte rozen in het hart gelegd
En we stonden dicht bij elkaar nog even om je heen
De vogels floten en de zon die scheen.
Het is een vredig stekje.
En het is goed zo!
Dag mam,
Dikke kus!
donderdag 14 juli 2016
Ratatouiile
Hoewel de kalender aangeeft dat het vandaag al 14 juli is en het dus hoogzomer is, is dat aan het weer en de temperatuur buiten zeker niet te merken. De tuin doet het best goed na al dat gratis regenwater en dat vinden de slakken ook lekker. Die schuifelen al lallend van plezier door de tuin en vreten mijn petunia's kaal. Met een beetje geluk laten ze soms nog net een randje zitten. Zucht.
Het is dat je niet in een winterjurk naar kantoor gaat, maar een panty kan nog best en ook moet er elke dag een jas mee vanwege de verwachte en onverwachte buien.
Maar goed zo is de Nederlandse zomer nu eenmaal en ik moet toch werken waardoor het voor mij allemaal net wat minder erg is, maar jammer is het wel. Nu zou je toch eigenlijk s'avonds als je thuiskomt in de zon in de tuin moeten gaan zitten en de BBQ aansteken. Helaas, het lieve kleine BBQ'tje die ik manlief onlangs cadeau deed omdat hij wel erg verliefd naar het ding keek staat nog ongebruikt in zijn doos. Niks aan te doen allemaal. We moeten het maar voor lief nemen en elke avond ga ik dan ook maar weer op zoek naar een paar sokken om de ijskoude voeten te verwarmen. Het is niet anders.
Ook in de keuken had ik gehoopt op wat meer zon want juist nu is er een overvloed aan groente en fruit van eigen bodem en wil ik zomerse recepten maken. Alleen is een ijskoude gazpacho van verse tomaten niet zo bevorderlijk tegen koude voeten, Daar helpt stamppot of een stevige soep veel beter tegen, maar die wil ik pas weer koken als het herfstig wordt.
Nu wil ik de zomer op mijn bord en daarom maakte ik vanavond Ratatouille.
Ik nam daarvoor:
een rode en een witte ui in stukjes
twee tenen knoflook fijn gehakt
een rode paprika in blokjes
een aubergine en een courgette in blokjes en
twee tomaten, ontveld en in blokjes
een eetlepel olijfolie
zout, peper, verse tijm, oregano, laurierblaadje en wat chilivlokken uit zo'n molentje
De ui en knoflook bakte ik even aan in de olie en liet deze even smoren op een zacht vuurtje, toen ze glazig werden voegde ik de rest van de groente toe en op hoog vuur bakte ik alles even. Daarna deed ik de kruiden erbij en het laurierblaadje. Ik zette de pan op het kleinste pitje en zette het vuur zo laag mogelijk. Een deksel erop of een groot stuk aluminium folie en zo liet ik de boel een half uurtje sudderen onder af en toe door roeren. Daarna maakte ik hem op smaak met flink peper en een beetje zout.
We aten er een gegrild kippetje van de slager bij en een stokbroodje. Het was heerlijk. Toch een beetje de zomer op je bord.
Het is dat je niet in een winterjurk naar kantoor gaat, maar een panty kan nog best en ook moet er elke dag een jas mee vanwege de verwachte en onverwachte buien.
Maar goed zo is de Nederlandse zomer nu eenmaal en ik moet toch werken waardoor het voor mij allemaal net wat minder erg is, maar jammer is het wel. Nu zou je toch eigenlijk s'avonds als je thuiskomt in de zon in de tuin moeten gaan zitten en de BBQ aansteken. Helaas, het lieve kleine BBQ'tje die ik manlief onlangs cadeau deed omdat hij wel erg verliefd naar het ding keek staat nog ongebruikt in zijn doos. Niks aan te doen allemaal. We moeten het maar voor lief nemen en elke avond ga ik dan ook maar weer op zoek naar een paar sokken om de ijskoude voeten te verwarmen. Het is niet anders.
Ook in de keuken had ik gehoopt op wat meer zon want juist nu is er een overvloed aan groente en fruit van eigen bodem en wil ik zomerse recepten maken. Alleen is een ijskoude gazpacho van verse tomaten niet zo bevorderlijk tegen koude voeten, Daar helpt stamppot of een stevige soep veel beter tegen, maar die wil ik pas weer koken als het herfstig wordt.
Nu wil ik de zomer op mijn bord en daarom maakte ik vanavond Ratatouille.
Ik nam daarvoor:
een rode en een witte ui in stukjes
twee tenen knoflook fijn gehakt
een rode paprika in blokjes
een aubergine en een courgette in blokjes en
twee tomaten, ontveld en in blokjes
een eetlepel olijfolie
zout, peper, verse tijm, oregano, laurierblaadje en wat chilivlokken uit zo'n molentje
De ui en knoflook bakte ik even aan in de olie en liet deze even smoren op een zacht vuurtje, toen ze glazig werden voegde ik de rest van de groente toe en op hoog vuur bakte ik alles even. Daarna deed ik de kruiden erbij en het laurierblaadje. Ik zette de pan op het kleinste pitje en zette het vuur zo laag mogelijk. Een deksel erop of een groot stuk aluminium folie en zo liet ik de boel een half uurtje sudderen onder af en toe door roeren. Daarna maakte ik hem op smaak met flink peper en een beetje zout.
We aten er een gegrild kippetje van de slager bij en een stokbroodje. Het was heerlijk. Toch een beetje de zomer op je bord.
woensdag 13 juli 2016
Struuken Duuken
Verwonderde ik mij gisteren nog over de Pokemon gekte vandaag had ik ook weer zo'n verwondermoment.
Vanmiddag was ik met een collega te gast op onze vestiging in de achterhoek. Geen straf om naar toe te gaan want ook deze vestiging ligt in een prachtig stukje Nederland. Een mooie rit er naar toe dus.
Wij waren daar om nieuwe medewerkers te helpen werven en daartoe hadden we veertien kandidaten op bezoek die allemaal per brief hadden aangegeven om bij ons te willen werken. Altijd weer leuk om kennis te maken met nieuwe mensen en nog leuker dat ze allemaal zo enthousiast zijn.
Elke keer leer ik weer wat nieuws. Ook dat is leuk. Soms komen de meest bijzondere hobby's voorbij en soms heel gewone hobby's, maar het zijn altijd mensen met passie. Mooi om te zien en mooi om te horen. Daarom hou ik ook zoveel van mijn werk.
Waar ik mij vanmiddag dan zo over verwonderde? Ik zal het vertellen. Het fenomeen Struuken Duuken kwam aan de orde. Struuken Duuken? Ik dacht eerst dat ik het niet goed had gehoord maar dat was niet het geval.
Nu ben ik een dorpsmeisje dat altijd vlak bij (en ook een klein poosje in) de grote stad heeft gewoond en ben ik dus niet op de hoogte van de Achterhoekse gebruiken. Mijn verwonderde gezicht nodigde blijkbaar uit tot uitleggen. Gelukkig maar. Struuken duuken betekent dus dat als je aan het wandelen bent en je ziet een leuke struik (struuk) dat je even een aanloopje neemt en hup de struik in duikt. (duukt).
Mijn mond viel nog net niet open van verbazing. Waarom zou je in hemelsnaam tijdens een wandeling even een struik in duiken? Ja als je heel nodig moet plassen of ineens hevige kramp krijgt in je darmen, dan snap ik dat wel. Dan is het nog niet prettig maar toch altijd beter dan in de goot te gaan zitten. In geval van hoge nood begrijp ik het dus nog, maar niet waarom je dit voor je plezier doet.
Meestal kun je niet zien wat er tussen de struiken op de grond ligt, dus je moet maar afwachten waarin je terecht komt (denk aan die hoge nood, brrrr) en de meeste struiken hebben takken en takken zijn scherp. Waarom zou je je moedwillig pijn doen door voor je lol in een struik te duiken.
Toch zag ik mede kandidaten met een gelukzalige glimlach om de mond knikken. Ach ja dat Struuken Duuken. Je zag ze terugdenken aan perfecte struukduuken. Na enig doorvragen bleek eigenlijk dat alleen de jeugd nog struukenduukt, maar ik zag de weemoed in de ogen.
Begrijpen doe ik het niet maar toch ga je de mensen anders bekijken, want na afloop zat ik even in het personeelsverblijf aan een kopje thee met een handjevol collega's en naast mij zat een dame wier hand vol met schrammen zat. Toen ik haar er op wees zei ze, ach dat komt vast van de bloemstukken er zaten vandaag nogal wat boeketten met rozen bij en gister heb ik mijn rozenstruik gesnoeid. Ja ja dacht ik, het kan natuurlijk maar zou ze niet stiekem aan het Struuken Duuken geweest zijn?
Toen ik vanavond thuis kwam en uit de auto stapte trof ik de buurman aan die zwijgend naar de struik voor zijn keukenraam stond de kijken. Ik dacht toch echt, oh jee die rage zal toch niet zijn overgewaaid. Je gaat toch twijfelen. Gelukkig was mijn buurman alleen maar op zoek naar een verdwaalde pokemon.
Gelukkig gun ik ieder mens zijn of haar eigen pleziertjes!
Vanmiddag was ik met een collega te gast op onze vestiging in de achterhoek. Geen straf om naar toe te gaan want ook deze vestiging ligt in een prachtig stukje Nederland. Een mooie rit er naar toe dus.
Wij waren daar om nieuwe medewerkers te helpen werven en daartoe hadden we veertien kandidaten op bezoek die allemaal per brief hadden aangegeven om bij ons te willen werken. Altijd weer leuk om kennis te maken met nieuwe mensen en nog leuker dat ze allemaal zo enthousiast zijn.
Elke keer leer ik weer wat nieuws. Ook dat is leuk. Soms komen de meest bijzondere hobby's voorbij en soms heel gewone hobby's, maar het zijn altijd mensen met passie. Mooi om te zien en mooi om te horen. Daarom hou ik ook zoveel van mijn werk.
Waar ik mij vanmiddag dan zo over verwonderde? Ik zal het vertellen. Het fenomeen Struuken Duuken kwam aan de orde. Struuken Duuken? Ik dacht eerst dat ik het niet goed had gehoord maar dat was niet het geval.
Nu ben ik een dorpsmeisje dat altijd vlak bij (en ook een klein poosje in) de grote stad heeft gewoond en ben ik dus niet op de hoogte van de Achterhoekse gebruiken. Mijn verwonderde gezicht nodigde blijkbaar uit tot uitleggen. Gelukkig maar. Struuken duuken betekent dus dat als je aan het wandelen bent en je ziet een leuke struik (struuk) dat je even een aanloopje neemt en hup de struik in duikt. (duukt).
Mijn mond viel nog net niet open van verbazing. Waarom zou je in hemelsnaam tijdens een wandeling even een struik in duiken? Ja als je heel nodig moet plassen of ineens hevige kramp krijgt in je darmen, dan snap ik dat wel. Dan is het nog niet prettig maar toch altijd beter dan in de goot te gaan zitten. In geval van hoge nood begrijp ik het dus nog, maar niet waarom je dit voor je plezier doet.
Meestal kun je niet zien wat er tussen de struiken op de grond ligt, dus je moet maar afwachten waarin je terecht komt (denk aan die hoge nood, brrrr) en de meeste struiken hebben takken en takken zijn scherp. Waarom zou je je moedwillig pijn doen door voor je lol in een struik te duiken.
Toch zag ik mede kandidaten met een gelukzalige glimlach om de mond knikken. Ach ja dat Struuken Duuken. Je zag ze terugdenken aan perfecte struukduuken. Na enig doorvragen bleek eigenlijk dat alleen de jeugd nog struukenduukt, maar ik zag de weemoed in de ogen.
Begrijpen doe ik het niet maar toch ga je de mensen anders bekijken, want na afloop zat ik even in het personeelsverblijf aan een kopje thee met een handjevol collega's en naast mij zat een dame wier hand vol met schrammen zat. Toen ik haar er op wees zei ze, ach dat komt vast van de bloemstukken er zaten vandaag nogal wat boeketten met rozen bij en gister heb ik mijn rozenstruik gesnoeid. Ja ja dacht ik, het kan natuurlijk maar zou ze niet stiekem aan het Struuken Duuken geweest zijn?
Toen ik vanavond thuis kwam en uit de auto stapte trof ik de buurman aan die zwijgend naar de struik voor zijn keukenraam stond de kijken. Ik dacht toch echt, oh jee die rage zal toch niet zijn overgewaaid. Je gaat toch twijfelen. Gelukkig was mijn buurman alleen maar op zoek naar een verdwaalde pokemon.
Gelukkig gun ik ieder mens zijn of haar eigen pleziertjes!
dinsdag 12 juli 2016
Pokemon Go!
Dus als ik het goed begrijp bedenkt een of andere spelletjesboer een spelletje waarmee je een soort van rare wezentjes dient te vangen met je mobiele telefoon? Ik denk in plaatjes dus als ik dat hoor of lees dan zie ik mensen op straat achter die wezentjes aanrennen met een schepnetje aan hun telefoon, maar zo werkt het blijkbaar dus niet.
De afgelopen dagen kwam de naam Pokemon wel erg vaak in het nieuws en ook op twitter tierde het welig. Ik hou niet van spelletjes maar ben wel vreselijk nieuwsgierig dus zocht ik maar eens uit waar het allemaal om ging.
Een spelletjesboer dus, die bedacht heeft dat je via je telefoon virtuele snuitertjes kunt vangen. Je loopt dus door de supermarkt en kijkt op je schermpje en in plaats van het pak melk zie je pikachu die tegen een halve liter karnemelk leunt. Geen idee hoe het dan in zijn werk gaat maar dan moet je dus de koeling inspringen om pikachu te vangen. Het lijkt me een raar idee om daar achter te staan en dat jij dan niet mee doet en dat je dan mensen ineens tussen de melk en de vla pakken ziet duiken.
Raar toch dat volwassen mensen zo opgewonden worden van zulke gekke spelletjes. We hebben blijkbaar niks beters te doen. Zo hoorde ik gister een verhaal van hele hordes mensen die met hun telefoon in de aanslag het VU ziekenhuis binnenstormde om dat pikachu daar op de intensive care zou liggen. Een kloeke receptioniste hield de meute tegen want anders waren ze echt doorgedrongen tot de IC. Lig je daar net een beetje bij te komen na een akelige operatie en komt er zo'n horde debielen binnen, dan denk je toch echt dat er tijdens de narcose iets mis is gegaan.
Het ergste is nog dat er mensen zijn die er ronduit voor uit komen dat ze meedoen en die opscheppen hoeveel ze van die krengen al gevangen hebben. Ze vertellen er dan niet bij waar ze die gevangen beesten dan laten. Blijven ze dan voor eeuwig gevangen in je telefoon of laat je ze weer vrij.
Aan mij is het in elk geval niet besteed, maar ik wil een ander natuurlijk niet zijn pleziertje misgunnen. Ik begin er niet aan, niet alleen omdat ik reuze onhandig ben met dat soort gadgets maar ook omdat het je er door ontslagen kunt worden (echt gebeurd), er ongelukken door ontstaan en ook dat je huwelijk er van naar de maan gaat. Nou dat zet je toch niet allemaal op het spel voor zo'n klein geel beestje?
Ik ga gewoon lekker haken.
De afgelopen dagen kwam de naam Pokemon wel erg vaak in het nieuws en ook op twitter tierde het welig. Ik hou niet van spelletjes maar ben wel vreselijk nieuwsgierig dus zocht ik maar eens uit waar het allemaal om ging.
Een spelletjesboer dus, die bedacht heeft dat je via je telefoon virtuele snuitertjes kunt vangen. Je loopt dus door de supermarkt en kijkt op je schermpje en in plaats van het pak melk zie je pikachu die tegen een halve liter karnemelk leunt. Geen idee hoe het dan in zijn werk gaat maar dan moet je dus de koeling inspringen om pikachu te vangen. Het lijkt me een raar idee om daar achter te staan en dat jij dan niet mee doet en dat je dan mensen ineens tussen de melk en de vla pakken ziet duiken.
Raar toch dat volwassen mensen zo opgewonden worden van zulke gekke spelletjes. We hebben blijkbaar niks beters te doen. Zo hoorde ik gister een verhaal van hele hordes mensen die met hun telefoon in de aanslag het VU ziekenhuis binnenstormde om dat pikachu daar op de intensive care zou liggen. Een kloeke receptioniste hield de meute tegen want anders waren ze echt doorgedrongen tot de IC. Lig je daar net een beetje bij te komen na een akelige operatie en komt er zo'n horde debielen binnen, dan denk je toch echt dat er tijdens de narcose iets mis is gegaan.
Het ergste is nog dat er mensen zijn die er ronduit voor uit komen dat ze meedoen en die opscheppen hoeveel ze van die krengen al gevangen hebben. Ze vertellen er dan niet bij waar ze die gevangen beesten dan laten. Blijven ze dan voor eeuwig gevangen in je telefoon of laat je ze weer vrij.
Aan mij is het in elk geval niet besteed, maar ik wil een ander natuurlijk niet zijn pleziertje misgunnen. Ik begin er niet aan, niet alleen omdat ik reuze onhandig ben met dat soort gadgets maar ook omdat het je er door ontslagen kunt worden (echt gebeurd), er ongelukken door ontstaan en ook dat je huwelijk er van naar de maan gaat. Nou dat zet je toch niet allemaal op het spel voor zo'n klein geel beestje?
Ik ga gewoon lekker haken.
zondag 10 juli 2016
Fruitvliegjes
Afgelopen week signaleerde ik alweer de eerste. De Fruitvlieg! Zo'n irritant klein beestje dat als er ook maar iets te snaaien valt direct zijn hele familie belt zodat die in grote getalen komen dineren in jouw keuken.
Het was natuurlijk mijn eigen schuld want er had een perzik per ongeluk een beetje klem gezeten tussen de boodschappen en daardoor was er een barstje ontstaan in zijn mooie zachte velletje. Nou dan kun je er vergif op in nemen dat je bezoek krijgt.
Die fruitvliegen vind ik een van de meest irritante bijkomstigheden van de zomer. Is er eindelijk lekker fruit dan moet je zowat met een geweer naast je fruitschaal plaatsnemen om die krengen om zeep te helpen. En zo'n geweer is natuurlijk geen optie want ik hou niet van geweld en heb ook niet de tijd om de hele dag naast de fruitschaal te bivakkeren.
Natuurlijk het fruit kan ook in de koelkast bewaard worden, maar doorgaans wordt het daar niet lekkerder van. We kunnen natuurlijk ook geen fruit meer kopen en nooit meer eens een biertje of een wijntje drinken. Nou drink ik sowieso geen bier maar die beestjes zijn ook dol op de allerkleinste restjes die in een leeg bierflesje of wijnfles achterblijven. De drankorgels.
Om te voorkomen dat deze eerste fruitvlieg zich binnen de korste keren zou omringen met familie moest ik direct in actie komen en wat is in zo'n geval je beste vriend? Het internet natuurlijk.
Op diverse sites werden allerlei lokdozen en lokappeltjes aangeprezen om de krengen te vangen en te verzuipen maar zo'n val had ik vorig jaar zelf al gemaakt door in een leeg jampotje een laagje wijn of appelsap te plaatsen met een scheutje afwasmiddel er in. Daar span je dan een stukje plastic huishoudfolie over en je prikt er met de punt van een scherp mesje een paar kleine gaatjes in. Het schorriemorrie wringt zich door de gaatjes, valt aan op de vloeistof, verzuipt er in en daalt naar de bodem. Het werkt op zich goed maar na een paar dagen heb je dus wel een massagraf in je keuken staan wat op den duur erg gaat rieken. Het was een oplossing maar niet de meest fruitvliegvriendelijke en en ook niet de meest schone.
Wat dan, want een bordje bij de keukendeur: Verboden voor Fruitvliegen zet ook geen zoden aan de dijk. Gelukkig bood het internet soelaas. Daar adviseerde iemand om kruidnagels in de fruitschaal te leggen samen met wat knoflookteentjes. Die beesten vinden de geur van kruidnagel afschuwelijk waardoor ze jouw keuken vermijden en direct een blokje omvliegen. Dat leek me een vriendelijke oplossing.
Nu had ik wel kruidnagel in huis maar dat was alleen maar poeder, dus ik gister bij de grootgrutter op zoek naar hele kruidnagels. En jawel daar hing een zakje. Voor 1,49 euro en dat waren de kosten niet. Thuis maakte ik eerst de fruitschaal helemaal schoon, drapeerde het nieuwe fruit mooi in de schaal en strooide er wat kruidnagels tussen. Niet teveel want het rook behoorlijk. Ik stak ook nog een kruidnagel in een citroen en klaar was mijn val. Toen ik even later in de keuken kwam vloog er een fruitvlieg loom om de schaal, maar hij ging niet in de aanval op mijn fruit. Dat leek dus gunstig.
Ik had bij de grootgrutter ook een pot basilicum meegenomen en die zette ik bij toeval in een pot naast de fruitschaal, bedoeld om deze week in een lekkere pastasaus te verwerken. De fruitvlieg die nog boven de schaal zweefde zag ik zijn neus dichtknijpen en het hazenpad kiezen. Wat blijkt, fruitvliegen houden ook niet van kruiden zo las ik op internet. Ze vinden de lucht van salie, peterselie, munt en basilicum afschuwelijk. Ik las er ook nog de tip om je keuken niet schoon te maken met een naar fruit ruikend sopje - en nu heb ik net zo'n fles keukenreiniger die heerlijk naar grapefruit ruikt - maar met een sopje dat naar eucalyptus ruikt want ook dat verfoeien ze. Nou met al deze maatregelen hoop ik de zomer fruitvliegvrij door te komen en te genieten van al dat lekkere zomerfruit wat nu voorhanden is.
In elk geval was er vanmorgen toen ik de keuken in kwam geen fruitvlieg te bekennen. Wordt vervolgd...........
Het was natuurlijk mijn eigen schuld want er had een perzik per ongeluk een beetje klem gezeten tussen de boodschappen en daardoor was er een barstje ontstaan in zijn mooie zachte velletje. Nou dan kun je er vergif op in nemen dat je bezoek krijgt.
Die fruitvliegen vind ik een van de meest irritante bijkomstigheden van de zomer. Is er eindelijk lekker fruit dan moet je zowat met een geweer naast je fruitschaal plaatsnemen om die krengen om zeep te helpen. En zo'n geweer is natuurlijk geen optie want ik hou niet van geweld en heb ook niet de tijd om de hele dag naast de fruitschaal te bivakkeren.
Natuurlijk het fruit kan ook in de koelkast bewaard worden, maar doorgaans wordt het daar niet lekkerder van. We kunnen natuurlijk ook geen fruit meer kopen en nooit meer eens een biertje of een wijntje drinken. Nou drink ik sowieso geen bier maar die beestjes zijn ook dol op de allerkleinste restjes die in een leeg bierflesje of wijnfles achterblijven. De drankorgels.
Om te voorkomen dat deze eerste fruitvlieg zich binnen de korste keren zou omringen met familie moest ik direct in actie komen en wat is in zo'n geval je beste vriend? Het internet natuurlijk.
Op diverse sites werden allerlei lokdozen en lokappeltjes aangeprezen om de krengen te vangen en te verzuipen maar zo'n val had ik vorig jaar zelf al gemaakt door in een leeg jampotje een laagje wijn of appelsap te plaatsen met een scheutje afwasmiddel er in. Daar span je dan een stukje plastic huishoudfolie over en je prikt er met de punt van een scherp mesje een paar kleine gaatjes in. Het schorriemorrie wringt zich door de gaatjes, valt aan op de vloeistof, verzuipt er in en daalt naar de bodem. Het werkt op zich goed maar na een paar dagen heb je dus wel een massagraf in je keuken staan wat op den duur erg gaat rieken. Het was een oplossing maar niet de meest fruitvliegvriendelijke en en ook niet de meest schone.
Wat dan, want een bordje bij de keukendeur: Verboden voor Fruitvliegen zet ook geen zoden aan de dijk. Gelukkig bood het internet soelaas. Daar adviseerde iemand om kruidnagels in de fruitschaal te leggen samen met wat knoflookteentjes. Die beesten vinden de geur van kruidnagel afschuwelijk waardoor ze jouw keuken vermijden en direct een blokje omvliegen. Dat leek me een vriendelijke oplossing.
Nu had ik wel kruidnagel in huis maar dat was alleen maar poeder, dus ik gister bij de grootgrutter op zoek naar hele kruidnagels. En jawel daar hing een zakje. Voor 1,49 euro en dat waren de kosten niet. Thuis maakte ik eerst de fruitschaal helemaal schoon, drapeerde het nieuwe fruit mooi in de schaal en strooide er wat kruidnagels tussen. Niet teveel want het rook behoorlijk. Ik stak ook nog een kruidnagel in een citroen en klaar was mijn val. Toen ik even later in de keuken kwam vloog er een fruitvlieg loom om de schaal, maar hij ging niet in de aanval op mijn fruit. Dat leek dus gunstig.
Ik had bij de grootgrutter ook een pot basilicum meegenomen en die zette ik bij toeval in een pot naast de fruitschaal, bedoeld om deze week in een lekkere pastasaus te verwerken. De fruitvlieg die nog boven de schaal zweefde zag ik zijn neus dichtknijpen en het hazenpad kiezen. Wat blijkt, fruitvliegen houden ook niet van kruiden zo las ik op internet. Ze vinden de lucht van salie, peterselie, munt en basilicum afschuwelijk. Ik las er ook nog de tip om je keuken niet schoon te maken met een naar fruit ruikend sopje - en nu heb ik net zo'n fles keukenreiniger die heerlijk naar grapefruit ruikt - maar met een sopje dat naar eucalyptus ruikt want ook dat verfoeien ze. Nou met al deze maatregelen hoop ik de zomer fruitvliegvrij door te komen en te genieten van al dat lekkere zomerfruit wat nu voorhanden is.
In elk geval was er vanmorgen toen ik de keuken in kwam geen fruitvlieg te bekennen. Wordt vervolgd...........
vrijdag 8 juli 2016
De dag van.......
Vorige week zat ik in de auto toen ik op de radio hoorde dat het de dag van de komkommer was. Wat een flauwekul dacht ik nog. Moet je op de dag van de komkommer dan een extra komkommer naar binnen stouwen of versier je je komkommer en krijgt hij dan een ere plaatsje in de fruitschaal.
Het liet me toch niet los en s'avonds googelde ik eens en wat bleek, het stikt van de dagen van de....
Op de dag van de komkommer was het ook de dag van de pasta salade! Ja echt en ik heb die dag toevallig wel pasta gegeten maar dus geen komkommer.
De afgelopen week had ik elke dag wel een dag van de......
Maar dan op het persoonlijke vlak. Maandag was het bijvoorbeeld de dag van de sportschool. Nu dat behoeft geen uitleg.
Dinsdag was het de dag van de smurrie. Ik was samen met een collega op stap die dag en we deden twee vestigingen aan. Toen we bij de tweede uitstapten kwam het met bakken uit de lucht, gauw naar binnen dus. Ik had die dag een rok aan en geen idee hoe het komt maar mijn linker kuit bleek onder de modder te zitten. Gelukkig was er een kraan in de buurt en was het leed snel geleden. Eenmaal thuis was ik aan de kook toen mijn voet er akelig rood uit zag. Ik had bij mijn weten geen messen laten vallen dus bloed kon het niet zijn. Bleek er een stukje rode biet op mijn voet te zijn gevallen. Een deserteur die de pan niet in wilde en zich angstvallig aan mijn voet had vastgeklampt. Niet alleen bovenop mijn voet maar ook onder mijn voet, waardoor de keukenvloer dus onder de rode vlekken zat. Zo ging de dag van de smurrie naadloos over in de avond van de dweil.
Woensdag was mijn persoonlijke dag de dag van de administratie en bleek het ook de internationale dag van het zoenen te zijn. Ja echt. Ook hier was het mij niet geheel duidelijk hoe dat dan in zijn werk moest gaan. Was het dan de bedoeling dat je iedereen die je tegenkomt maar direct vol op de mond zoent (brr getsie) of mag je dat op zo'n dag dan helemaal zelf weten. Ik besprak het met mijn echtgenoot en die vond absoluut niet dat je zomaar iemand moest zoenen, hij had liever dat ik me tot een persoon beperkte en hij bood zich aan als object. Nou ach wat doe je dan?
Donderdag was de dag waarop Frankrijk van Duitsland won. Normaal boeit mij dat in het geheel niet, maar nu ik een Franse schoondochter heb is het niet meer dan logisch dat we voor het Franse team zijn.
Vandaag was het pesoonlijk een belangrijke dag, want vandaag is het de dag van de diploma-uitreiking. Vanmiddag moesten wij ons om vier uur op de school van dochter melden alwaar zij het felbegeerde VWO diploma in ontvangst mocht nemen. Mensenkinderen wat een mijlpaal. Dat is wel even iets om bij stil te staan en heel erg trots op te zijn.
Voor de komende twee dagen hoop ik heel erg dat het twee dagen van de zon worden. Gewoon lekker een beetje zon om in te zitten en van te genieten. Maandag is het dan alweer de dag van de wereldbevolking. Ook leuk maar ook hier weer geen idee wat er van me verwacht wordt, maar dat is van later zorg.
Voorlopig is het nog de dag van de diploma-uitreiking en ga ik daar nog even heerlijk van genieten samen met het gezin en een glaasje rosé. Proost!
Het liet me toch niet los en s'avonds googelde ik eens en wat bleek, het stikt van de dagen van de....
Op de dag van de komkommer was het ook de dag van de pasta salade! Ja echt en ik heb die dag toevallig wel pasta gegeten maar dus geen komkommer.
De afgelopen week had ik elke dag wel een dag van de......
Maar dan op het persoonlijke vlak. Maandag was het bijvoorbeeld de dag van de sportschool. Nu dat behoeft geen uitleg.
Dinsdag was het de dag van de smurrie. Ik was samen met een collega op stap die dag en we deden twee vestigingen aan. Toen we bij de tweede uitstapten kwam het met bakken uit de lucht, gauw naar binnen dus. Ik had die dag een rok aan en geen idee hoe het komt maar mijn linker kuit bleek onder de modder te zitten. Gelukkig was er een kraan in de buurt en was het leed snel geleden. Eenmaal thuis was ik aan de kook toen mijn voet er akelig rood uit zag. Ik had bij mijn weten geen messen laten vallen dus bloed kon het niet zijn. Bleek er een stukje rode biet op mijn voet te zijn gevallen. Een deserteur die de pan niet in wilde en zich angstvallig aan mijn voet had vastgeklampt. Niet alleen bovenop mijn voet maar ook onder mijn voet, waardoor de keukenvloer dus onder de rode vlekken zat. Zo ging de dag van de smurrie naadloos over in de avond van de dweil.
Woensdag was mijn persoonlijke dag de dag van de administratie en bleek het ook de internationale dag van het zoenen te zijn. Ja echt. Ook hier was het mij niet geheel duidelijk hoe dat dan in zijn werk moest gaan. Was het dan de bedoeling dat je iedereen die je tegenkomt maar direct vol op de mond zoent (brr getsie) of mag je dat op zo'n dag dan helemaal zelf weten. Ik besprak het met mijn echtgenoot en die vond absoluut niet dat je zomaar iemand moest zoenen, hij had liever dat ik me tot een persoon beperkte en hij bood zich aan als object. Nou ach wat doe je dan?
Donderdag was de dag waarop Frankrijk van Duitsland won. Normaal boeit mij dat in het geheel niet, maar nu ik een Franse schoondochter heb is het niet meer dan logisch dat we voor het Franse team zijn.
Vandaag was het pesoonlijk een belangrijke dag, want vandaag is het de dag van de diploma-uitreiking. Vanmiddag moesten wij ons om vier uur op de school van dochter melden alwaar zij het felbegeerde VWO diploma in ontvangst mocht nemen. Mensenkinderen wat een mijlpaal. Dat is wel even iets om bij stil te staan en heel erg trots op te zijn.
Voor de komende twee dagen hoop ik heel erg dat het twee dagen van de zon worden. Gewoon lekker een beetje zon om in te zitten en van te genieten. Maandag is het dan alweer de dag van de wereldbevolking. Ook leuk maar ook hier weer geen idee wat er van me verwacht wordt, maar dat is van later zorg.
Voorlopig is het nog de dag van de diploma-uitreiking en ga ik daar nog even heerlijk van genieten samen met het gezin en een glaasje rosé. Proost!
zondag 3 juli 2016
Update deken
Na het haakuitstapje van de Rafiki sjaal voor mijn vriendin ben ik nu weer gezellig bezig met de deken voor dochterlief. Van de 35 lapjes heb ik er veertien af en is de vijftiende al weer over de helft. Toen ik aan de lapjes begon zat ik nog midden in de haaklessen bij De Afstap en ik merk dat die eerste lapjes dus veel losser (minder mooi) gehaakt zijn dan degene die ik nu maak.
Dat is natuurlijk niet zo handig want het moet wel een mooie deken worden. Ik heb daarom bedacht dat als later blijkt dat die eerste lapjes er niet zo mooi tussen staan dat ik die dan maar even over doe. Als ik me kwaad maak dan haak ik een lapje per avond dus zoveel werk meer (het gaat om een stuk of vijf) is dat niet en het is me er alles aan gelegen dat het geen frobelding wordt, maar een echte mooie deken waar ze nog jaren plezier van heeft.
Afgelopen week heeft ze gehoord dat ze definitief is aangenomen voor de studie van haar keuze. Ze is toegelaten aan het uitgebreide programma van de rechtenstudie in Utrecht. Blij en heel trots zijn we. Het eerste jaar zal ze waarschijnlijk thuis blijven wonen, we hebben goede en meerdere treinverbindingen naar Utrecht en ze krijgt een OV kaart. Toch hoopt ze het tweede jaar wel op kamers te gaan wonen en dan lijkt het me leuk als ze de deken meeneemt naar haar eigen kamer.
Ik stel me dan zo voor dat ze in de winter lekker warm blijft onder de door haar moeder gehaakte deken. Allemaal sentiment ik weet het, want wanneer is het hier nog echt koud in de winter, maar ach een beetje sentimenteel zijn af en toe mag toch wel?
Voorlopig heb ik nog twintig lapjes te gaan en als ik er echt elke dag eentje zou maken is hij over een maand klaar. Tja, dat is een utopie, dat gaat me echt niet lukken, want naast het werk, en een huishouden en allerhande andere zaken die nog wel eens aandacht nodig hebben zijn het ook mijn handen die protesteren als ik hele avonden zit te haken. Het litteken van mijn twintig jaar oude carpaaltunnelsyndroom operatie gaat heel erg mopperen als ik teveel zit te haken.
Nu het zo'n flut zomer is en het niet warm is, kan ik ook nog wel met acryl uit de voeten, maar mocht het nog gaan zomeren dan vind ik het niet prettig om met acryl te haken, dan is een katoentje prettiger. Ook daarin is al voorzien want er ligt een nieuwe bol unicat op me te wachten waar ik ook al mooie patronen voor een sjaal voor heb verzameld.
Maar eerst nog even mijn dekentje en nu schijnt zowaar de zon en ga ik lekker buiten zitten met mijn haakwerkje, want als de zomer dan in etappes komt, dan moet je van zo'n etappe genieten. Toch?
vrijdag 1 juli 2016
Inspiratie
Sinds jaar en dag stel ik op vrijdag een weekmenu op en daarna dan een boodschappenlijstje om op zaterdag de hele bliksemse boel in te slaan om het dan in de loop van de week te verorberen.
Dat was handig toen het grut klein was want dan kon ik thuis direct aan de kook zonder me nog eerst te bekommeren om wat er gegeten moest worden. Ik werkte toen drie dagen per week en haalde tussendoor in de week dan alleen nog verse groente. Dat was in de tijd dat we hier nog een echte groenteman in het dorp hadden. Dat waren nog eens tijden, maar helaas het beroep lijkt wel zo'n beetje uitgestorven want hier in het dorp is geen groenteman meer te bekennen. "Mijn" groenteman was al zo'n jaar of tien gepensioneerd, maar bleef in het dorp wonen. Als ik hem dan tegen kwam en we maakten even een kletspraatje dan glunderde hij altijd van oor tot oor als ik hem vertelde dat ik hem nog steeds zo miste. Ach ja kind, zei hij dan steeds weer, het beroep van groenteman is geen lang leven meer beschoren. Toen ik begin dit jaar hoorde dat hij was overleden moest ik even een brok in mijn keel wegslikken.
Zo'n groenteman in de buurt was niet alleen fijn voor de vitamientjes maar het was ook gezellig en handig, want als er geen inspiratie was om het menu wat te variëren dan stond hij altijd klaar met raad en daad. Daar had je nog eens wat aan, aan zo'n groenteman. Nou doet de grootgrutter ook zijn best, want die heeft maandelijks een tijdschrift in de winkel liggen met een overdaad aan tips en recepten en ook is hun website een bron van inspiratie. Maar toch anders dan de groenteman bevordert zo'n website niet altijd de inspiratie.
Zo ook vandaag, vrijdagavond is het tijd om het weekmenu op te stellen. Altijd als eerste vraag ik het gezin of ze nog wensen hebben voor de komende week. Dan krijg ik altijd dezelfde antwoorden:
- weet niet, doe maar wat, ik vind alles lekker (man)
-pizza, patat, frikandellen of lasagne (zoon)
-maakt niet uit, doe maar iets met groente (dochter)
Het eerste is vleiend maar heb je natuurlijk niks aan, het tweede is te ongezond, behalve de lasagne dan als je die volstort met groente en het derde advies is een goed begin maar leidt uiteindelijk nog niet tot iets concreets. Toch vraag ik het elke week weer want dan kunnen ze nooit zeggen dat ze geen inspraak hebben.
Er zit niks anders op dan zelf maar weer aan het ploeteren te gaan, de aanbiedingen door te spitten, kijken wat er nog in huis (lees vriezer) is en dan een lekker en gezond weekmenu op papier te zetten. Een en ander hangt ook nog af van werkroosters en afstanden, want stel ik zit op woensdag tot vijf uur op onze vestiging in Meppel dan is het niet handig om een uitgebreide maaltijd te gaan kokkerellen bij thuiskomst. Dan moet er iets gezonds doch snel op tafel staan.
Ook vanavond ging ik maar weer aan de slag, maar kreeg geen letter op papier. Ik heb een weekmenuschrijvers blokkade. Ik weet niks te verzinnen. Eigenlijk een schande in een land als het onze waar een overdaad van eten in de winkels ligt. Mijn grootouders aten in de oorlog pap van bloembollen en ik klaag dat ik geen inspiratie heb. Ja ik schaam me diep!
Toch heb ik nog steeds geen idee wat we moeten eten komende week. Misschien moet ik er een nachtje over slapen en anders mik ik morgen gewoon wat in de kar. Met weemoed denk ik aan mijn groenteman, kon ik nou nog maar even met hem praten.
Dat was handig toen het grut klein was want dan kon ik thuis direct aan de kook zonder me nog eerst te bekommeren om wat er gegeten moest worden. Ik werkte toen drie dagen per week en haalde tussendoor in de week dan alleen nog verse groente. Dat was in de tijd dat we hier nog een echte groenteman in het dorp hadden. Dat waren nog eens tijden, maar helaas het beroep lijkt wel zo'n beetje uitgestorven want hier in het dorp is geen groenteman meer te bekennen. "Mijn" groenteman was al zo'n jaar of tien gepensioneerd, maar bleef in het dorp wonen. Als ik hem dan tegen kwam en we maakten even een kletspraatje dan glunderde hij altijd van oor tot oor als ik hem vertelde dat ik hem nog steeds zo miste. Ach ja kind, zei hij dan steeds weer, het beroep van groenteman is geen lang leven meer beschoren. Toen ik begin dit jaar hoorde dat hij was overleden moest ik even een brok in mijn keel wegslikken.
Zo'n groenteman in de buurt was niet alleen fijn voor de vitamientjes maar het was ook gezellig en handig, want als er geen inspiratie was om het menu wat te variëren dan stond hij altijd klaar met raad en daad. Daar had je nog eens wat aan, aan zo'n groenteman. Nou doet de grootgrutter ook zijn best, want die heeft maandelijks een tijdschrift in de winkel liggen met een overdaad aan tips en recepten en ook is hun website een bron van inspiratie. Maar toch anders dan de groenteman bevordert zo'n website niet altijd de inspiratie.
Zo ook vandaag, vrijdagavond is het tijd om het weekmenu op te stellen. Altijd als eerste vraag ik het gezin of ze nog wensen hebben voor de komende week. Dan krijg ik altijd dezelfde antwoorden:
- weet niet, doe maar wat, ik vind alles lekker (man)
-pizza, patat, frikandellen of lasagne (zoon)
-maakt niet uit, doe maar iets met groente (dochter)
Het eerste is vleiend maar heb je natuurlijk niks aan, het tweede is te ongezond, behalve de lasagne dan als je die volstort met groente en het derde advies is een goed begin maar leidt uiteindelijk nog niet tot iets concreets. Toch vraag ik het elke week weer want dan kunnen ze nooit zeggen dat ze geen inspraak hebben.
Er zit niks anders op dan zelf maar weer aan het ploeteren te gaan, de aanbiedingen door te spitten, kijken wat er nog in huis (lees vriezer) is en dan een lekker en gezond weekmenu op papier te zetten. Een en ander hangt ook nog af van werkroosters en afstanden, want stel ik zit op woensdag tot vijf uur op onze vestiging in Meppel dan is het niet handig om een uitgebreide maaltijd te gaan kokkerellen bij thuiskomst. Dan moet er iets gezonds doch snel op tafel staan.
Ook vanavond ging ik maar weer aan de slag, maar kreeg geen letter op papier. Ik heb een weekmenuschrijvers blokkade. Ik weet niks te verzinnen. Eigenlijk een schande in een land als het onze waar een overdaad van eten in de winkels ligt. Mijn grootouders aten in de oorlog pap van bloembollen en ik klaag dat ik geen inspiratie heb. Ja ik schaam me diep!
Toch heb ik nog steeds geen idee wat we moeten eten komende week. Misschien moet ik er een nachtje over slapen en anders mik ik morgen gewoon wat in de kar. Met weemoed denk ik aan mijn groenteman, kon ik nou nog maar even met hem praten.
Abonneren op:
Posts (Atom)