Wandelweerstand

In een eerder blogje vertelde ik al dat ik het wandelen weer heb opgepakt. Het luie lijf moet van de bank en het helpt om het hoofd wat leger te maken als ik door de natuur loop met de wind in de haren en vogelgezang om me heen. 

Samen met onze dochter ga ik dan op pad en dat is fijn. We kunnen samen stil zijn, een beetje mijmeren of al lopend een goed gesprek hebben. 

Mijn artrosevoeten- en knieën vinden het een minder goed idee. Die protesteren en roepen om het hardst dat ze liever op de bank willen blijven hangen. Ze mopperen en klagen waarom dat nu toch allemaal moet. Het voelt toch best op die bank met een boek? 

Ik probeer ze er van te overtuigen dat het ook voor hun beter is, heb zelfs echte wandelschoenen voor ze gekocht om ze gunstig te stemmen en ze alle comfort te bieden tijdens zo'n wandeling. Vooralsnog helpt het nog niet erg. Ze werken niet erg mee en zijn chagrijnig. Ook als ik niet wandel. 

Dan zitten we op die bank met een boek en dan zijn ze nog aan het klagen! Vervelende types! 

Toch moeten ze mee en soms hou ik ze voor de gek. Zoals gisteren op Hemelvaartsdag. Toen zijn we naar de Veluwe gereden, naar mijn vader die daar verblijft in zijn caravan. Na de autorit en de koffie bij paps zijn dochter en ik toch op pad gegaan en zijn we naar de schaapskooi op de Ermelose heide gewandeld. 

Dwars door het bos, langs het vennetje, over de zandpaden waar diverse mest- en meikevers ook aan de wandel waren en wij dus goed moesten opletten dat we ze niet vertrapten. Sommigen waren omgekukeld en lagen te spartelen op hun rug en moesten we dus weer even op de poten zetten. Nou graag gedaan hoor. Mooie beestjes zijn het.

Bij de schaapskooi was het druk, er werden al wat schapen geschoren en de kudde kwam met de herder net terug van de dagelijkse heidegang. Altijd een mooi gezicht. Ook lagen er zakken met schapenwol, was er iemand bezig met het kaarden van de wol en werd er vilt gemaakt. Poeh wat een klus is dat, daar moet je sterke spieren voor hebben. Het was leuk om dat allemaal te bekijken en even pauze te houden.

Het was een "goede" dag en de boslucht zorgde er voor dat er vannacht goed geslapen werd. Ook fijn! De voeten en de knieën mopperen nog een beetje na, maar omdat ik vanmorgen wat gewerkt heb werd het klagen minder. 

Ik vertel ze nog maar niet dat we vanmiddag de tuin ingaan en dat we vanaf zondag drie dagen gaan "wandelen" in Beekbergen. Dochter en ik gaan er even een paar dagen tussen uit. Even een beetje ontspannen. Lekker wandelen, beetje lezen, een bezoek brengen aan het Nationale Park de Hoge Veluwe en als ze lief zijn dan mogen ze op de witte fiets in plaats van te lopen. 

En nu maar hopen dat ze het leuk vinden. 

Pubers

Vorige week zat ik thuis te werken toen ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen in het koolmezenhuisje. Pa en ma Koolmees vliegen al een poos af en aan met snavels vol lekkers om hun kroost te voeren, maar nu zat pa op de schutting, ma in mijn sering en een kind koolmees hing uit het vlieggat alsof hij/zij op het balkon zat. 

Het was duidelijk dat het kind de wijde wereld in wilde en onder aanmoediging van zijn ouders buitelde het kind zover naar voren dat hij van het balkon af viel. Je zag het schrikken, maar gelukkig voor het de grond raakte besefte het dat die vleugels er niet voor niets zaten en fladderde recht op pa af die het kind opving en prees voor zoveel moed. 

Wat schattig dat ik daar getuige van mocht zijn, want ik had altijd het idee dat vogels vroeg in de ochtend uitvlogen. Ik had dat net bedacht toen ik kind nummer twee op het balkon zag hangen en jawel hoor, na diverse pogingen lukte het ook dat kind om naar zijn ouders te vliegen. Ma was inmiddels naast haar man gaan zitten om de verrichtingen van haar kinderen te aanschouwen en ze aan te moedigen. 

Niet lang daarna verscheen nummer drie, maar die was toch minder dapper dan zijn broer en zus en besloot uiteindelijk nog even in het veilige nest te blijven waarop pa en ma de voedertaken weer op zich namen en de ene maaltijd na de andere bezorgden. Het leek de thuisbezorgd.koolmees wel! 

Zaterdagochtend leek het of alle kinderen zijn uitgevlogen want er zaten een stuk of vijf donzige koolmeespubers in de tuin. En nu zie ik ze iedere dag een poosje verblijven in de tuin. Ze spelen verstoppertje en doen zich te goed aan de luizen die bezit hebben genomen van mijn rozen. Ondertussen komen pa en ma nog regelmatig een maaltijd langs brengen. 

Het is zo leuk om naar te kijken!

Foto is van de Vogelbescherming! 

Jubileum

Vandaag, precies 30 jaar geleden gaf ik mijn ja-woord aan de liefste en leukste man van de hele wereld. Het was een prachtige dag en het begin van een mooi leven samen waarin ons veel geluk is gegeven. Samen hebben we twee prachtige kinderen op de wereld gezet en hadden we het zo fijn samen. 

Door een speling van het lot, een paar millimeter eigenlijk maar die zijn hartwand dikker maakten dan gebruikelijk - maar waar hij oud mee kon worden - maakten dat we dit jubileum vandaag niet samen kunnen vieren. 

Ik hoor nog de krachtige stem van de ambtenaar van de burgerlijke stand toen ze aan ons beiden vroeg of we elkaar trouw beloofden in voorspoed en geluk, maar ook bij tegenslagen tot de dood ons zou scheiden. En dat deden we! Vol overgave klonk zowel zijn ja als de mijne en de blik in zijn ogen vertelde me dat het waar was. 

Deze week bedacht ik dat er eigenlijk nog iets bij moet aan die vraag die de ambtenaar stelt: Ben je bereid om het verdriet en de pijn te ondergaan als je geliefde dood gaat? Dat is natuurlijk een belachelijke vraag in zo'n romantische zetting waar het gonst van liefde, geluk en beloftes aan een goed leven.

En toch toen ik mezelf deze vraag stelde zou ik er toch ook ja op hebben gezegd. Want die bijna 30 jaar (en de 3,5 jaar ervoor) heb ik maar mooi gehad. In de afgelopen 58 dagen heb ik nog nooit zoveel gehuild als eerder in mijn leven. Nog nooit eerder hebben zulke grote golven van verdriet mij in hun greep gehouden. Ik laat ze komen en wacht geduldig tot ze met me klaar zijn en me op het strand achterlaten. 

Figuurlijk hef ik mijn gezicht naar de zon, laat mijn tranen drogen in de wind en loop verder over dat natte stukje strand tot de volgende golf komt en me meesleurt. Dat valt niet mee, maar omdat ik tussen die golven door nog altijd onze liefde voel en me daardoor gedragen voel en dat maakt dat ik absoluut toch ook ja had gezegd als ik dit van te voren had geweten. 

Omdat hij het waard is! Lang leve de liefde!

Advies van de bloemenman

Afgelopen weekend ging ik even langs de bloemenman hier in het dorp om een bloemetje te kopen. Voor mezelf en voor mijn oom en tante waar ik een kopje thee zou gaan drinken. 

De bloemenman weet van mijn situatie, het is een echt dorp hier en hij bracht een aantal condoleance boeketten vlak na het overlijden. 

Terwijl hij de bloemen van een papiertje voorzag vroeg hij me hoe het ging. Het gaat wel is mijn standaard antwoord. Ik heb ontdekt dat zo'n standaard antwoord erg handig kan zijn. Het is heel aardig en vriendelijk dat mensen me die vraag stellen, maar het zorgt er ook vaak voor dat ik vol schiet en dat ik dan huilend mijn boodschappen moet afrekenen en dat laatste is dan wat ongemakkelijk. Voor mij, maar ook voor de vraagsteller terwijl ik het echt wel waardeer dat er aan gedacht wordt. 

De bloemenman keek me aan en vroeg hoe oud ik ben. 55 was mijn antwoord en toen sprak hij de legendarische woorden: Oh maar dan voel je je over een tijdje weer beter en als je het een plek hebt gegeven dan ga je gewoon weer lekker daten! 

Sprakeloos was ik! Ik mompelde wat en rekende de bloemen af en ging gauw terug naar huis. Daten? Een andere man? Ik moet er niet aan denken! Ik wil mijn eigen man terug ook al weet ik dat dat niet gaat. 

Toch zal ik binnenkort wel moeten gaan daten, maar niet voor een andere man, maar voor een andere baan. Per 1 juli stopt mijn baan immers en ook al bestaat er een mooi vangnet van de WW toch moet ik er niet aan denken om maanden alleen thuis te zitten zonder doel en zonder reden om elke dag toch mijn bed uit te klimmen. 

Ik heb altijd gewerkt en hou van mijn werk en wil mijn kennis en vaardigheden nog heel graag inzetten afgezien van het feit dat ik ook gewoon de hypotheek moet betalen. Gelukkig zijn er veel vacatures op mijn vakgebied en zal het vast wel goed komen met die nieuwe baan. Komt tijd, komt raad!

Ik denk wel dat ik voorlopig even naar een andere bloemenman ga! 

Doe het zelf!

In dit hele nieuwe leven zonder mijn lief, moet ik niet alleen leren om om te gaan met dat grote gat in mijn hart, maar komen er ook andere zaken aan bod waar ik nooit over nagedacht had. 

Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij andere stellen gaat, maar wij hadden zo onze eigen patronen en rituelen en die liggen nu allemaal ondersteboven. Uit deze wirwar aan gevoelens, gemis en praktische zaken die nu eenmaal gedaan moeten worden moet ik zelf ergens een beginnetje zoeken om de draad weer op te pakken. 

Zo waren er al een paar weken een paar latjes aan het plafond in de badkamer los. Als we terug zijn uit Marseille zal ik dat maken, zei mijn man, zodat het nog even meekan. We hadden namelijk gespaard om de badkamer te laten opknappen. Het bad eruit, zodat we niet meer in bad hoefden te douchen en we wilden een toilet boven in de badkamer laten maken. De badkamer die er nu inzit is al heel wat jaren oud en deze aanpassingen zouden met oog op de toekomst het makkelijker maken om in ons huis te kunnen blijven wonen, ook als het minder zou gaan met zijn gezondheid. 

Nu hingen die latjes dus nog gezellig te wiebelen en ik had al een visioen dat ik tijdens het douchen zo'n lat op mijn kop zou krijgen. Er moest dus iets gebeuren. Nu ben ik ontzettend onhandig als het op doehetzelven aan komt. Met een haak- of breinaald kan ik overweg, maar met een boormachine niet!

In een bouwmarkt kom ik niet graag behalve als het om de tuinafdeling gaat. Maar nu moest ik daar toch naar toe en kocht dubbelzijdig plakband speciaal voor vochtige ruimtes! Eigenhandig heb ik die latjes weer tegen het plafond geplakt. Voorlopig is het netjes, want de verbouwplannen heb ik heel diep achter in de kast gezet! 

Een ander klusje wat ik graag aan mijn man overliet was de auto door de wasstraat halen. Ik vond dat gedoe, die auto precies in dat richeltje rijden terwijl zo'n medewerker gebaren staat te maken van pietsie naar links, pietsie naar rechts. Mijn man kon dat goed en vond het leuk. 

Tja en afgelopen week had het fordje onder een boom gestaan waar een groep grote vogels waarschijnlijk een vergadering had en tegelijkertijd en masse hadden zitten kakken op de auto's die er onder stonden. Hij zat onder en zelfs de deurklink zat vol viezigheid dus ik moest in actie komen. Op naar de wasstraat en natuurlijk kon ik dat zelf gewoon en glimt het fordje weer. 

Al was het lang zo gezellig niet in mijn eentje door die wasstraat, want ik ging vaak wel mee en als we dan samen in de auto in de wasstraat zaten terwijl de auto onder een schuimdekentje werd gezet hadden we altijd lol en vroegen we ons regelmatig af of er in de auto's voor of achter ons flink gezoend zou worden onder hun schuimdekentje. Mooie herinneringen!

Het zijn maar kleine dingen, maar het is lastig als je zelf niet handig bent. Ik moet op een doe-het-zelf cursus zei ik gisteren tegen mijn broer, die het alarm kwam repareren omdat dat ook al van slag was. Waarom, zei mijn broer. Nou omdat ik moet leren boren voor als ik eens iets op moet hangen en dat ik zelf simpele dingen kan repareren. Ben je gek geworden, zei mijn broer. Als er wat geklust moet worden bel je mij gewoon! Hou jij het maar bij je draadjes wol! 

Nou dat zal ik voorlopig dan maar doen! 

Aria's en een viswijf

Ergens begin 2019 kwam mijn lief thuis uit zijn werk en zei toen, weet je dat Andrea Bocelli volgend jaar in Amsterdam een concert geeft? Nee, dat wist ik niet. Nou, zei hij ik heb ontzettend zin om daar naar toe te gaan en hij ging bellen met zijn zus, die ook een Bocelli fan is. 

Er werd druk overlegd, gekeken op de website welke kaarten betaalbaar waren en ook een goed zicht gaven en besloten werd dat we daar met zijn vieren naar toe zouden gaan. Leuk! Fijn om uit te kijken naar die zaterdag in maart 2020. 

Nou en toen kwam tante corona en gooide roet in het eten. Het concert werd verplaatst naar 30 januari 2021. En toen weer verplaatst naar 11 januari 2022. En toen weer verplaatst naar 3 mei 2022. 

Hij had zich er zo op verheugd, maar juist hij kon er op 3 mei niet meer bij zijn en dat vond ik zó zuur! Mijn schoonzusje had het er ook moeilijk mee en vroeg me wat ik wilde, toch gaan of de kaarten doorverkopen, maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen en dus besloten we te gaan. Onze dochter bood aan om mee te gaan. 

Ik zag er vreselijk tegenop want de muziek van Andrea maakt nogal wat emoties los en zo togen wij met gemengde gevoelens naar de Ziggo Dome, afgelopen dinsdag. Het was een enorme mensenmassa en dat alleen al gaf me de kriebels, maar we hadden mooie plaatsen. Op de eerste ring recht voor het podium. Dat had die man van mij toch maar mooi geregeld. 

Het was een prachtig concert, maar ook moeilijk. Het eerste deel was erg klassiek en ik hoop maar dat de rij mensen onder ons niet hebben gedacht, wat raar dat het dak lekt, want bij zowel schoonzus, dochter als ik bleven de tranen maar stromen. Ook kwam natuurlijk het bekende Conte Partiro (Time to say Goodbye) aan bod en hoewel ik me van te voren had ingeprent, dat nummer doet me niets, want dat hoor ik zó ontzettend vaak als ik (op de achtergrond) in een crematorium aan het werk ben, bleek het daar in die donkere zaal met Andrea die dat live zong, toch een andere lading te hebben. 

Het was een mooie, maar moeilijke avond. Muziek kan zoveel emoties oproepen en toch was ik "blij" dat ik was geweest. Wat zou hij er zelf ook ontzettend van genoten hebben. 

Emoties doen rare dingen met je en die zorgen er ook voor dat ik een korter lontje heb. Normaal gesproken ben ik niet heel snel boos en als ik het ben dan zul je me zelden horen schreeuwen of kijven. 

Dat is nu wel even anders. Niet dat ik nu direct iedereen maar afblaf die iets doet wat in mijn ogen niet goed is, heus niet, maar toch ben ik deze week volledig uit mijn slof geschoten en heb ik iemand de huid vol gescholden. 

Ik word al een tijdje gebeld op het vaste nummer en dan krijg ik een man of vrouw (het verschilt nogal eens) aan de telefoon die direct begint te kakelen in het Engels dat ik nog een account heb openstaan bij Amazon en dat daar nog geld op staat wat, ze terug willen storten en of ik dan maar even mijn gegevens wil doorgeven want dan zullen die schatjes er voor zorgen dat het direct wordt teruggestort!

Het zijn natuurlijk klinkklare oplichters die proberen mijn gegevens afhandig te maken om vervolgens mijn bankrekening leeg te halen en nu ben ik wel verdrietig maar zeker niet gek dus ik zeg meestal dat ik geen account bij Amazon heb en dan hang ik op. 

Maar woensdag, de ochtend na het tranendal bij Andrea, werd ik zo verschrikkelijk woest toen ik weer gebeld werd door zo'n Amazon miep dat ik haar als een ordinair viswijf heb uitgescholden voor oplichter en een dief en dat ze zich moest schamen. 

Dat was niet netjes, maar het luchtte wel op!

Toch blijkt het niet zoveel effect te hebben gehad want zowel gisteren als vandaag hebben ze me alweer gebeld. Maar nu doe ik niet meer lelijk, ik zeg alleen: Time to Say Goodbye en hang op!