Op de post.......

Het kwam natuurlijk niet echt als een verrassing, die lockdown, maar het bracht me toch nog even in een lastig pakket, want ik had voor de Happy New Year Swap nog niet alles binnen. Ik had het plan opgevat om op een rustig moment na het werk nog even de Action in te duiken om daar inpakpapier te kopen en allerlei versierselen om er leuke pakjes van te maken. Daarvoor kun je heel goed terecht bij die winkel. Net als voor stof- en sopdoekjes trouwens maar dat terzijde. 

Nu had ik nog in de auto kunnen stappen toen het bericht kwam en direct de Action binnen te stuiven maar dat leek me niet zo'n goed idee. Net nog even voor de lockdown een verse coronabesmetting scoren zeker, oh nee dat niet. Gelukkig hebben we internet en bestelde ik s'avonds vanuit mijn gemakkelijke hoekje op de bank flink wat rollen inpakpapier, want de kerstcadeautjes moesten ook nog ingepakt worden. 

Wel een beetje raar en ook tegen mijn principe om alles maar online te doen, maar nood breekt wetten. Alles in wc papier wikkelen was ook geen goed idee, want daar moeten we nu weer zuinig mee zijn! 😀

Dit weekend breidde ik de muts af en vanavond maakte ik van alle presentjes mooie pakjes en morgen gaat het op de post. Het is leuk om te doen, zoiets voor iemand maken die je helemaal niet kent, alleen twijfelkont die ik ben, ben ik ook weer bang dat de ontvanger het helemaal niet leuk zal vinden. Maar goed ik heb mijn best gedaan!

Er moest natuurlijk ook nog een kaartje bij, maar laat ik nu net geen gelukkig nieuwjaarskaart op voorraad hebben. De bedoeling is dat het pakketje pas op 1 januari wordt opengemaakt dus dan is een kaart met fijne kerstdagen een tikkie knullig. Een goed moment om mijn oude hobby maar weer eens op te pakken en zelf een kaart te maken. 

Dat viel nog best tegen om zo'n bloemetje netjes uit te knippen, mijn duim is dat niet meer gewend en protesteerde. Stel je niet aan zei ik tegen hem en hup even knippen, hoe moeilijk kan het zijn. Met wat zilveren sterretjes is de kaart opgeleukt en zo is het best een leuk kaartje geworden. Wel weer leuk om te doen, maar ik denk niet dat deze hobby weer opgepakt gaat worden. 

Dan gaat het handwerken gelukkig een stuk beter. Nu weer lekker verder aan de Adriana sprei. Dat is een heel fijn haakwerkje, het is een makkelijk patroon en het haakt heerlijk weg. Het hoeft niet snel af, het is gewoon fijn om te doen en tegelijk naar de radio te luisteren of een beetje tv te kijken. Zo komen we die lockdown wel door!

Mutsig tussendoortje!

Wat doet een mens het liefste op een druilerige, grijze zaterdag in december? Ik denk dat velen nu zullen antwoorden; een kerstboom kopen en die versieren! Maar dat deed ik dus niet vandaag. 

Ik startte de dag - niet heel vroeg hoor - met koffie en een handwerkje! Radio aan, een beetje naar de vogels turen in de tuin en verder helemaal niks, behalve dat handwerkje dan. En oh ja ik bakte een brood in mijn broodbakmachine dus het rook ook nog eens heerlijk in huis. 

Twee weken geleden ben ik met de Adriana sprei begonnen en die haakt heerlijk weg, maar dat project ligt nu even stil omdat er iets tussendoor kwam. 

Op twitter volg ik namelijk FeestjeOpDeDeurmat! Sinds de coronacrisis komen er via dat account regelmatig oproepjes om mensen, die eenzaam, ziek, jarig zijn of die wel een lichtpuntje kunnen gebruiken, een kaartje te sturen. Dat doe ik nu al een poosje en dat is en blijft leuk om te doen, al maak ik nu even geen kaartjes met een borduurtje erop! Dat komt misschien wel weer. 

Via dat FeestjeOpDeDeurmat kwam een oproep om mee te doen aan een HappyNewYearSwap. Ik had het natuurlijk weer niet goed gelezen want ik dacht dat het de bedoeling was om een pakketje te maken voor iemand, maar het is met zo'n Swap de bedoeling dat je ook een pakketje terugkrijgt. Nu was het mij daar niet direct om te doen, maar toen had ik me al opgegeven om een pakketje voor iemand anders te maken. 

Het "lootje" wat ik toegewezen kreeg is voor een dame in de 60 die veel van de natuur houdt, wandelt, kookt en knutselt. Nou daar kon ik wel wat mee. Er is een vast bedrag afgesproken om te besteden en ik bestelde al wat cadeautjes online. Een leuk boekje met allemaal wandelroutes door Nederland en iets om te knutselen. Nu is het leuke van zo'n Swap (tenminste dat denk ik want ik heb er nog nooit eerder aan meegedaan) dat je ook zelf iets maakt voor de begunstigde. 

Ik snuffelde haar profiel eens af en zag dat ze veel op pad is in de natuur en bedacht dat een lekkere muts misschien wel op zijn plaats was. Omdat de pontomuts een fijn en makkelijk patroon was en volgens mijn vriendin ook heerlijk zit nam ik dat patroon als uitgangspunt, maar dan zonder het gat voor het hoortoestel natuurlijk! 

Op slinkse wijze ontfutselde ik de lievelingskleur van de dame en zocht in mijn voorraad naar een mooi bolletje garen. Ik had nog een bolletje Rowan baby merino Silk in de juiste kleur en dat zou net genoeg moeten zijn. Het breit heerlijk weg en wordt, al zeg ik het zelf, erg mooi! 

Een heerlijk werkje dus voor een druilerige zaterdagochtend in december waarop het maar niet licht wilde worden. 

Hoog bezoek!

Vorige week heeft het hier op een nacht kort gestormd en toen ik die ochtend beneden kwam waren bijna alle blaadjes van mijn seringenboom afgewaaid, op een klein aantal na die zich hardnekkig - en tegen beter weten in - vastklampen. Zo nu de blaadjes eraf waren kon ik vanaf mijn werkplek nog beter de vogels zien die dagelijks gebruik komen maken van al het lekkers dat er hangt. 

Want de pindakorven, de zaadsilo en de vetbollen hangen al weer een tijdje en het is een komen en gaan van vogels. Ik vind dat uitermate gezellig zeker omdat ik vanaf mijn thuiswerkplek een goed uitzicht heb op het vogelvolkje. Het roodborstje is weer terug en er zitten heel veel koolmezen, ik denk de koolmezen die in het nestkastje aan de schuur geboren zijn. Ook een dames en een herenvink, wat mussen, pimpelmezen en sinds kort ook weer een merel echtpaar. Vooral om die laatste ben ik blij want er waren maar weinig merels over in hier in de buurt als gevolg van een ziekte. 

Ook zit Dollie de Houtduif regelmatig in de tuin en natuurlijk de eksters, wat kauwen en de halsbandparkieten. Het is een gezellige boel en ik kan daar tijdens het werk erg van genieten. Niet dat ik de hele tijd maar uit het raam zit te staren, heus ik werk hard, maar soms ben ik bezig met een brief of een verslag en dan ben je op zoek naar de juiste verwoording of opbouw van een zin en dan kan het helpen om even naar buiten te koekeloeren. 

Het leuke is dat er ook andere vogels komen en dat je ze beter gaat herkennen, er komt ook wel eens een grote bonte specht langs, wat ik best bijzonder vind in een tuintje in de buurt van een stad, maar ook heb ik al een winterkoninkje gesignaleerd en gister een heggenmus. Nu zijn mussen niet zo bijzonder maar de heggenmus is hier in de buurt niet erg aanwezig volgens de postcode vogelcheck van de vogelbescherming. Dan vind ik het toch leuk dat hij dan toevallig net in mijn tuin komt lunchen! Een mooi vogeltje met zijn blauwgrijze kop en borst!

Sinds kort hebben we nog een bezoekster! Een jonge dame die over de schutting springt en in de tuin gaat liggen. Deze dame woont bij de achterbuurvrouw in de straat waar onze huiskamer op uitkijkt. (Wij wonen op een hoek). Afgelopen voorjaar hoorde ik regelmatig een poes miauwen en ik had niet zo gauw in de gaten waar dat geluid nu vandaan kwam totdat ik een klein grijs koppie boven de dakrand zag uitsteken van het huis aan de andere kant van de straat. Dat is oorspronkelijk een seniorenwoning met alles gelijkvloers en bestaat dus maar uit 1 woonlaag. Boven op dat dak stond een klein grijs katje heftig te miauwen dat ze eraf wilde. 

Haar eigenaresse stond er bij en keek er naar en zei somber, mijn man heeft haar er gisteren al twee keer afgehaald maar ze klimt toch steeds weer op het dak. Hij is nu niet thuis en ik heb hoogtevrees en als ik haar al naar beneden kan halen dan zit ze er een uur later weer. Tja wat nu. Uiteindelijk kreeg die boender toch door hoe ze weer naar beneden kon komen en was het afgelopen met haar dakavonturen en het dringende gemiauw. 

Een week of wat geleden zag ik haar over het dak van onze schuur sluipen, klaar om een ekster te grijpen die daar rond hipte, maar ja die ekster was ook niet gek en was al vertrokken voordat poes in de buurt was. Ik zag haar beteuterd kijken. 

En nu komt deze poes elke dag even buurten, als ik de achterdeur open doe komt ze aangerend en krijg ik allemaal kopjes en knuffels. Zo lief! We hebben er gewoon een tuinpoes bij. 

Vanmiddag toen ik zat te werken schrok ik van een schim langs het raam en wie zat er op de vensterbank? De tuinpoes en natuurlijk moest er even geknuffeld worden. Niet zo handig eigenlijk want het was meteen weer raak met niezen. Ik zou zo graag een kat willen hebben, maar ben ook erg allergisch voor ze. Zo jammer want ik vind ze zo leuk!

Maar goed nu heb ik toch een beetje een kat, een tuinpoes! De vogels komen er niet minder om, die voelen zich wel veilig in de seringenboom, maar ze houden haar wel in de gaten. Ze is er ook niet de hele dag, maar de halsbandparkieten gaan zitten krijsen als ze haar zien. Dan houden ze op met eten, gaan naast elkaar zitten en krijsen net zo lang totdat poes de kuierlatten neemt! 

After Sint en Negatief

Hoewel het een andere Sinterklaasavond werd dan anders was het toch een leuke avond. Als mijn kleinkinderen later vragen, "oma, hoe was dat nou in die coronacrisis, dan kan ik ze vertellen over het gesjouw met de surprises en de voorpret die we daarover hadden. Want het was nog een heel gedoe om die surprises te vervoeren zodat ze nog een beetje heel aankwamen, maar gelukkig kwam het allemaal goed. 

Ik had een lekker pannetje soep gemaakt en een brood gebakken en na het eten maakten we verbinding met Marseille. Daar zagen we schoondochter met pretlichtjes in haar ogen en een boel pakjes in de gang, vanuit de slaapkamer van Arthur hoorden we hem kletsen met zijn vader toen de bel ging. En jawel hoor daar kwam Arthur de gang in hollen en stond van verbazing stil bij al die cadeautjes. Van pure verrukking hief hij zijn handjes (op zijn Frans) en riep uit: Oooh plain de cadeaus. Pour Arthur??

Wat heerlijk om dat toch zo mee te kunnen maken en mee te kunnen genieten van zijn enthousiasme! Lang leve de techniek! Toen alle cadeautjes waren uitgepakt en Arthur alleen nog maar aandacht had voor het duplo vliegtuig namen wij afscheid en schakelden we "live" over naar de andere kant van het dorp! 

Daar zat mijn broer en zijn gezin klaar met vier surprises in de kamer, net als bij ons. Om beurten gingen we van Noord naar Zuid om een surprise uit te pakken en de gedichten voor te lezen. Iedereen had weer enorm zijn best gedaan en onder het genot van een hapje en een drankje was het erg gezellig. 

Zondagmorgen werd ik wakker met een kriebelneus. Niet zo verwonderlijk voor een allergisch mens met al het papierstof van het sinterklaasgebeuren, maar vervelend was het wel. Want een allergiepilletje hielp niet en ook nadat het huis ontstoft was bleef de kriebel en het niezen. Oh jeee, het zal toch niet?

Maandagmorgen had ik nog steeds een kriebel en een niesneus dus toch maar even de GGD gebeld, want ja je weet het niet met dit akelige virus. Ook al ben ik heel voorzichtig, werk ik de meeste dagen thuis en als er al afspraken zijn, zijn die op 1,5 meter afstand en met mondkapje en liters handgel! 

Een vriendelijke meneer van de GGD adviseerde om toch maar even te testen en zo stond ik op maandagmorgen om 9.50 uur in een testlocatie in de Amsterdamse Bijlmer. Ik zag er best wel tegenop want had al akelige verhalen gehoord, maar uiteindelijk viel het mee en stond ik al snel weer buiten in de stromende regen. Gauw de auto in en naar huis en hup weer aan het werk. 

Ik had er wel de zenuwen van want mijn echtgenoot valt als hartpatiënt natuurlijk in de risicogroep en ik had al visioenen van man doodziek en........ nou daar mocht ik van mezelf niet eens aan denken. 

Eigenlijk zouden we maandagmiddag met onze dochter haar diploma ophalen op de universiteit van Utrecht. Niet dat dat een hele happening zou worden met de afgestudeerden in toga en hun moeders met hoed op in de aula (had ik me zo op verheugd) nee, ook daar gooide corona roet in het eten want ze zou alleen het diploma afhalen, maar om er toch een soort van plechtig momentje van te maken zouden we meegaan en op haar wachten als zij bij de administratie het papier zou ophalen. Dat kon dus ook niet doorgaan want ik mocht verder nergens meer naar toe in afwachting van de uitslag. 

Gelukkig hoefde ik niet eenzaam en alleen in een kamertje in huis te zitten want de folder van de GGD gaf aan dat ik op 1,5 meter van huisgenoten moest blijven. Dus hebben we s'middags heel knus, maar wel met afstand, naar een heerlijke film gekeken. En dat terwijl de regen tegen de ramen kletterde. Ik heb wel eens slechtere maandagmiddagen hoor! 

Steeds keek ik al even met mijn DigiD op de inlogpagina van de GGD en op kwart voor negen kwam daar de verlossende uitslag. Negatief! Ik ben als positief ingesteld mens nog nooit zo blij geweest dat ik negatief was. Carpe Diem!

Zoom Sint

In de week van mijn verjaardag, begin november, is het altijd traditie om de sinterklaaslootjes te trekken. Tja dat werd dit jaar een beetje lastig want ten eerste vierde ik mijn verjaardag niet en ten tweede was de kans zeer klein dat we sinterklaas met elkaar konden vieren zoals we dat altijd doen. Ik had me er al een beetje bij neergelegd dat het dit jaar een summier sinterklaasavondje zou worden. 

En toen belde mijn broer! Die schat is nog doller op tradities dan ik en die liet zich een sinterklaasfeest door dat ellendige coronavirus niet zomaar door de neus boren. En gelijk heeft hij want hij kwam met een geweldige oplossing. Dit jaar doen wij aan Zoom Sint, Annemarie sprak hij plechtig. En ik zag zijn ogen een beetje ondeugend twinkelen op het schermpje van mijn telefoon! 

Zoom Sint? Ja, we trekken lootjes via een app en maken dan een surprise voor diegene op het lootje en die leveren we af in het huis waar het uitgepakt moet worden. Oké! Dus onze dochter en mijn vader zijn die avond hier, we kunnen dan voldoende afstand houden en hebben maar twee mensen op bezoek. Mijn broer en zijn gezin zitten aan de andere kant van het dorp vol verwachting in hun eigen huis en via Zoom of FaceTime of Teams of wat dan ook, dat regelen die mannen maar, kunnen we dan bij elkaar in de keuken kijken en er live getuige van zijn hoe de surprises worden uitgepakt en hoe de gedichten luiden! 

Een top idee vond ik het! Mijn schoonzus regelde het lootjestrekken per app, mijn vader spoedde zich direct naar de slager om twee schoteltjes met hapjes te bestellen voor de twee adressen en ik begon alvast na te denken wat er op mijn verlanglijstje moest komen te staan. De voorwaarde voor de cadeautjes wensen was wel dat alles online gekocht moest kunnen worden. 

Dat is even niet leuk voor de middenstand hier in het dorp, maar wel zo veilig voor ons en dat is nu even het belangrijkste. Na het lootjestrekken maakten we een lijst van de cadeautjes die nodig waren en ik bestelde (bijna) alles, ook de cadeautjes voor Marseille bij één webshop zodat de pakketbezorger maar 1 keer hoefde te rijden. Dat liep gesmeerd en inmiddels is de doos met sinterklaascadeautjes al gearriveerd in Marseille, zodat zij ook een beetje sinterklaas kunnen vieren. Als ze dat willen en anders pakken ze het met de kerst uit. Ook goed. 

Maar ja toen moest er nog wel een surprise gemaakt worden en daar ben ik niet zo heel goed in. Knutselen op die schaal is niet helemaal mijn ding. Vorig jaar heeft mijn man mijn surprise gemaakt omdat mijn arm toen net gerepareerd was door een kundige chirurg, maar met die smoes kon ik nu niet aan komen. Gelukkig maar!

Mijn man is héél goed in het maken van surprises, die van hem zijn altijd juweeltjes en wat zei de schat deze week toen ik een beetje liep te emmeren over het maken van die surprise: tuurlijk help ik je (lees, maak ik je) surprise! 

En zo geschiedde op deze grijze, koude zondag in november. 

In de maak!

Ponto gepiept!

Dinsdagavond maakte ik de pontomuts af en zojuist heb ik hem in een envelop gestopt en nog gauw even naar de brievenbus gebracht. Als het een beetje meezit dan heeft ze hem morgen! Ze was erg benieuwd. Ik ben ook benieuwd of hij past en of ze hem leuk vindt. 

De lantaarn doet dienst als pashoofd!

Als hij niet past maar hem wel leuk vindt dan maak ik er gewoon nog eentje want het is een patroon wat makkelijk breit en als ze hem niet mooi vindt dan kan ze er altijd nog de vloer mee dweilen. Alhoewel dat zal met dat acrylgaren nog niet zo makkelijk gaan denk ik. 

En toen moest er een nieuw project komen en ik weet niet hoe dat bij andere handwerksters gaat, maar vaak komt er net op het moment dat je wat anders wil gaan doen een patroon voorbij waar je meteen verliefd op wordt. En als dat niet zo is, dan zijn er al die andere duizend en één patronen nog, die uitgeknipt in een map liggen te wachten tot ze aan de beurt zijn of die in het bestand van je computer huizen. Er is altijd wel iets moois te vinden. 

Nu kwam er iets op Facebook langs waaien. Ik heb daar ooit het Haakplein geliked omdat die dames erge mooie patronen maken. Dit voorjaar hadden ze de Twisted Cal en daar heb ik ook nog even over getwijfeld, maar het toch niet gedaan omdat het er erg moeilijk uitzag en om mijn arm niet teveel te belasten want de boel was net gerepareerd. Maar mooi is hij wel die Twisted! Wie weet komt dat later nog eens. 

Dit keer kwam de Adriana voorbij en ook dat vond ik direct een heel mooi patroon en daar had ik toevallig ook garen voor liggen. Toen de politietrui afwas wilde ik een stoere kabeltrui voor Arthur maken en bij de Zeeman was er, toen ik voor sokken kwam, net een lading Royal binnengekomen met een mooie, blauwgroene kleur. Daar nam ik 5 bollen van mee, want die kleur zou goed passen bij dat blonde koppie van hem. 

Alleen een goed patroon vinden van een kabeltrui was nog een dingetje. Uiteindelijk vond ik dat in een boek van Rowan en toen dat boek op de mat viel, bleek dat het garen wat daarvoor was gebruikt helemaal niet overeenkwam met de Royal en dat ik dus een hele omrekening moest maken van de stekenverhouding. Nu is rekenen niet mijn sterkste kant dus dat schoof ik voor me uit! 

De Adriana sprei van het haakplein is gemaakt van Royal, kwam dat even goed uit, alleen had ik wat te weinig. Maandag na het werk als een speer naar de Zeeman gegaan en laten ze nu nog bollen hebben met hetzelfde verfbad! Wat een bofkont. Patroon besteld en gisteravond de eerste twee toeren gehaakt, want we gaan het niet overdrijven. 

Maar fijn is het wel, dat er weer (wat) gehandwerkt kan worden! 

Beginnetje

Ponto muts

Je knippert even met je ogen en er zijn alweer 3 weken voorbij! Waar zijn ze gebleven? Geen idee en dat terwijl het leven uit hele gewone alledaagse dingen bestaat, want thuisblijven is het advies van mijnheer Rutte en zijn kornuiten dus heel spannend is het allemaal niet. 

Ik werk nog steeds heel veel thuis en prijs me gelukkig als ik zo af en toe op een vestiging nodig ben. Er zullen maar weinig mensen zijn die het leuk vinden om naar een crematorium of uitvaartcentrum te gaan, maar ik dus wel. Natuurlijk ga ik daar met hele andere redenen naar toe dan gebruikelijk, anders had ik dat ook niet leuk gevonden. 

De dagen bestaan uit opstaan, douchen aankleden, naar beneden gaan, radio aanzetten, laptop aanzetten, luxaflex openen en opstarten voor de werkdag. Het is al zo'n gewoonte dat ik mezelf afgelopen zaterdag erop betrapte dat ik mijn laptop aanzette voor ik de luxaflex opendeed. Het moet niet gekker worden!

Vandaag was het mooi weer en dan is het leuk om op de tuin uit te kijken waar de vogels af en aan komen om te eten van de pinda's, de vetbollen en de zaadjes uit de silo. Heel gezellig is dat. De afgelopen weekenden hebben we de tuin weer een beetje winterklaar gemaakt. Dat wil zeggen de tulpenbollen in de grond gezet en de blaadjes aangeveegd van de buurboom, want ik laat de borders voor de winter altijd een beetje rommelig zodat de vogels lekker kunnen scharrelen. 

Het wordt al weer vroeg donker en dan is het na het - direct na het werk ommetje - goed toeven met een breiwerkje op de bank. Ik ben bezig met een muts en niet zomaar een muts, nee een Ponto muts!

Nooit van gehoord? Nee? Nou dat had ik ook niet, totdat een week of wat geleden een collega vriendin op Facebook een link plaatste naar de muts (met breipatroon) en vroeg of er niet iemand was die zo'n muts voor haar wilde breien. Prima riep ik, je moet alleen niet verwachten dat hij snel klaar is. 

Een Ponto muts is een muts voor mensen met een botverankerd hoortoestel. Dan is er een hoortoestel achter het oor in het bod verankerd. Er zit een opening in de muts waar het hoortoestel door kan en zo kunnen mensen met zo'n hoortoestel toch een muts dragen op hun koude bol. 

Ze had geen haast en ze wilde of een mooie kleur groen of iets van warm rood. Een paar dagen later ben ik op een rustig moment op zondagmiddag even naar de Wibra gereden voor panties en daar hadden ze bollen Saskia en die hadden wel een mooie kleur groen en een warme rode kleur. Ik maakte een foto en liet haar kiezen. Het moest de groene worden. 

Het is een simpel patroon en fijn om te doen al schiet ik niet heel erg op met mijn humeurige arm. Ik merk wel dat breien met een rondbreinaald minder belastend is voor je armen. Zijn er breisters die dit herkennen? Enfin als hij klaar is dan gaat hij op de post en als hij bevalt kan ik er altijd nog eentje breien van een mooi wolletje. 

En zo rommelt een mens de maand november maar door! 

Bam en Boem!

 Het bloggen heeft de afgelopen maanden een beetje op een laag pitje gestaan. Best gek eigenlijk dat je gewoon een poosje niet weet waarover je moet schrijven, terwijl het schrijven zelf toch zo leuk is. Nog leuker is via andere blogs het wel en wee van anderen te volgen en dat heb ik de afgelopen maanden wel gewoon gedaan. Reageren op die blogs bleek nog steeds een probleem te zijn en dus probeerde ik het niet eens meer, maar ondertussen is dat ook weer opgelost. Zo af en toe geeft mijn laptop aan dat er nieuwe updates zijn en of ik die maar even wil installeren en dat doe ik dan ook maar trouw (op advies van zoon met de magische IT handjes) en nu is dat aangepast en kan ik weer reageren op al jullie gezellige blogjes met de mooie handwerken!

Op de blog van gister kwamen leuke reacties en dat was fijn want in zo'n inspiratieloze periode denk ik al snel, ach wat maakt het uit, waarom zou iemand in mijn schrijfsels geïnteresseerd zijn en als je dat maar vaak genoeg denkt dan wordt dat vanzelf een waarheid. Eigenlijk moet het ook niet uitmaken of iemand wel of niet mijn schrijfsels wil lezen, dat mag iemand lekker zelf weten, want het schrijven zelf vind ik leuk. Doe het dan lekker in je dagboek zal een kniesoor nu roepen en ja dat kan ook, maar schrijven met mijn steeds vervelender wordende artrose duim is lastiger dan typen. 

En waar moet je dan over bloggen was de vraag die ik me regelmatig stelde. Op handwerkgebied gebeurde er niet veel. Ik breide aan Arthur zijn trui en om nu iedere keer te schrijven over het volgende streepje dat ik had  gebreid ging me te ver. 

De coronacrisis dan? Mwah ook niet om over naar huis te schrijven. We zitten er midden in, we hebben er allemaal in meer of in mindere mate last van en als je het internet op gaat dan wordt je zowat doodgegooid met de mening van ruim 17 miljoen virologen en daar heb ik geen zin in. 

Door mijn werk weet ik hoe diep corona er in hakt bij mensen, hoe ziek ze soms zijn en hoe lang het duurt voor ze weer kunnen werken, hoe mensen maar beperkt afscheid kunnen nemen van een overleden dierbare en dat er meer mensen overlijden dan gebruikelijk, nou daar hoef ik ook niet over te bloggen. 

Maar waar over dan? 

Nou misschien toch nog even over dat leuke kleine jongetje, onze kleinzoon Arthur. Nu 2 jaar en 8 maanden oud. En wie nu denkt oh jakkie ik heb geen zin in oma verhalen, haak dan maar gauw af. 

Twee weken geleden was Arthur dus hier met zijn papa. Helaas moest zijn moeder gewoon werken en dus kon zij niet mee. Nu Arthur sinds september op het voorschooltje van de Ecole Maternelle zit heeft hij twee weken herfstvakantie. Een week daarvan was hij met zijn vader bij ons en de andere week bij zijn Franse opa en oma. 

Het was genieten. Ook al had Arthur ons al 8 maanden niet in het echt gezien toch was het onmiddellijk goed bij aankomst. Hij ging direct spelen met de duplo van zijn vader die wij hadden schoongemaakt en klaar gezet en even daarna riep hij al oh oma, Arthur pipi, Arthur toilet! Gelukkig hadden we daarop gerekend en een potje aangeschaft. 

De volgende ochtend, na een hele nacht te hebben doorgeslapen, werd hij om half 10 wakker en natuurlijk moest hij nog even natutten bij opa en oma. Zo heerlijk zo'n klein mannetje tussen ons in. Wat een rijkdom. 

Later die ochtend hielp hij me het bed opmaken. Op zijn manier dan. Hij was op het bed geklommen en sprong daar lekker rond. Ik zat op de rand van het bed en keek toe, alert om in te grijpen als hij eraf dreigde te kukelen. Totdat hij me heel ondeugend aankeek en een soort van gevechtshouding aannam en heel hard Bam Bam Bam riep. Daarop deed ik net of ik heel erg schrok en liet me achterover op het bed vallen. Arthur kwam niet meer bij van het lachen en raakte daardoor uit balans en viel bovenop mij. Boem! 

Zo dat was een leuk spelletje vond Arthur en riep: encore! Dus hij weer Bam, ik weer schrikken en op bed vallen en hij weer boem! Dat ging een paar keer zo door en toen zijn tante polshoogte kwam nemen omdat er wel erg veel gelachen werd, werd zij weggestuurd. Allez Julia c'est Arthur et oma en hij wees streng naar de deur. Een ukkie van 2,8 jaar! In de deuropening bleef ze stiekem staan kijken naar het schouwspel! Totdat ik het wel genoeg vond en vertelde dat we naar beneden gingen, koffie drinken. Morgen weer zei ik. 

De volgende ochtend na het ontbijt pakte hij me bij de hand en nam me mee naar de trap. Wat is er vroeg ik hem, moeten we naar boven? Oui, oma Bam et Boem! 

Een paar dagen daarna vroeg de fysiotherapeut hoe ik toch aan die blauwe plekken kwam? 

Maar wat heb ik gelachen met dat kleine, ondeugende apparaat en toch weer stof om een blog te schrijven.

"Avec une voiture de police"

Voor zo'n kleine trui ben ik er best nog een poosje mee bezig geweest, maar hij is nu dan eindelijk klaar. De trui "avec une voiture de police" voor Arthur kan op de post naar Frankrijk. Al mijn liefde heb ik er in gestopt en nu maar hopen dat hij dit ook voelt. 

Dat zal vast wel want ook al zien we elkaar heel weinig nu, we hebben een goede band. Twee weken geleden was Arthur hier samen met zijn papa en wat hebben we genoten van dit bezoek! Natuurlijk was het een dingetje in coronatijd, zo'n bezoek uit Frankrijk uit een besmet gebied, maar we hebben met elkaar alles overwogen en hebben alle maatregelen in acht genomen en gelukkig is dat goed gegaan. 

Acht maanden je kind en kleinkind niet zien is best lang en wat was het heerlijk toen de auto tenslotte echt de straat in kwam rijden. En wat maken acht maanden veel verschil bij zo'n klein mannetje! In februari sprak hij al wel wat woordjes, maar nu spreekt hij hele zinnen! 

Aan het begin van de logeerpartij was dat voornamelijk Frans, maar na een paar dagen werd het een mengelmoesje van Frans en Nederlands. Hij had zijn step meegenomen - en dat was sowieso al een genot om naar te kijken, zo'n klein mannetje die op zo'n step met een noodgang over de stoep sjeest - en als we dan gingen wandelen s'middags en hij stepte voor ons uit dan stopte hij keurig op de hoek om over te steken en vroeg dan: die kant op of die kant op!

Het toppunt van pret was toch wel de politieauto die we tegenkwamen op onze wandelingetjes. Wij stonden te wachten om over te steken toen de politieauto de busbaan in wilde rijden. Arthur zag de auto en riep al wijzend heel enthousiast: oma une voiture de police! De agenten in de auto zagen dat en zwaaiden naar hem en deden het zwaailicht heel even voor hem aan! Pure verrukking in de ogen van Arhur. Zo leuk! 

Thuis wees hij regelmatig op mijn breiwerk en zei: pour Arthur en later heel schattig: voor mij! Ja voor jou! Hij zei er nog net niet bij dat oma even op moest schieten met die trui. Maar ja het was toch echt leuker om boekjes met hem te lezen, torens te bouwen met de duplo van zijn vader die we weer hadden opgezocht en naar de speeltuintjes in de buurt te gaan. Dat breiwerk moest even wachten. 

Maar nu is hij af en hij komt naar je toe hoor Arthur! 

Zielige Zucchini

 Op 1 juni jl., Tweede Pinksterdag, plantte ik in een grote pot 5 zaden van bol zucchini's. De chique zusjes van onze ordinaire courgettes. Althans zo deed het pakje zaad vermoeden. 

Na een week piepten er al groene puntjes boven de aarde en eind juli waren het al flinke planten. De slakken lachten al stiekem in hun huisje, ha daar komt een feestmaal aan, van fris groene courgetteplantjes en ze riepen alle familieleden al bijenkaar voor een gezellig diner. 

Dat zag ik dus niet zo zitten en zette de pot op een wit plastic voetenbankje. Dat bankje heeft ooit dienst gedaan om kleine kindertjes een opstapje te geven of even een zitplaats en verleent nu allerlei hand- en spandiensten in de tuin. Omdat de poten van glad plastic zijn klimmen de slakken daar niet zo snel tegenop en als het al lukt dan ben ik er als de kippen bij om de volgende tocht, langs de plastic pot richting het groen te verijdelen. Het is hard, ik weet het, maar een mens moet wat anders krijg je nooit een zucchini aan je plant, omdat die vermaledijde beesten zo'n plant tot aan de grond toe afknagen. 

Als alternatief bood ik ze het frisse groen van het onkruid aan wat tussen de tegels kwam kijken, maar daar haalde de familie slak hun neus voor op. Nou dan niet, zoek maar een andere tuin om je maaltje te vergaren sprak ik ze streng toe. 

Ondertussen kwamen de eerste bloemen aan de planten. Prachtige, gele bloemen! Niet alleen ik vond ze mooi, maar de hommels en de bijen vonden dat ook. Ik had dus goede hoop op vele zucchini's en begon al recepten te verzinnen met oogst uit eigen tuin. 

Helaas de ene na de andere bloem legde het loodje. Ik weet dat aan de warmte ook al kregen ze elke avond na zonsondergang een lekkere slok water. Tijdens ons weekje op de Veluwe kwam mijn vader voor de tuin zorgen en ook hij zorgde voor het natje van de zucchini's, maar bij terugkomst moest ik toch constateren dat drie van de vijf planten het hadden opgegeven en naar de plantenhemel waren vertrokken. 

De andere twee staan er een beetje zielig bij. Wel zag ik eergisteren voorzichtig opnieuw een bloem uitkomen en nu hoop ik maar dat deze wel uitgroeit tot een zucchini. Eén zucchini uit eigen tuin na zoveel liefdevol gezorg is toch niet te veel gevraagd? Eentje maar en dan ben ik al tevreden.

Ik zette pot in het zonnetje, moedigde de bloemen aan om tot volle bloei en groei te komen en ging weer naar binnen om weer aan het werk te gaan. 

Net toen ik mijn hielen over de drempel had hoorde ik gegniffel uit de border komen. En jawel hoor daar zat een groep slakken en staken een voelspriet in de lucht als zijnde een opgestoken middelvinger. 

Dus toch! De krengen! 

Paleis en Friese vriendelijkheid

Vrijdag vierde onze dochter haar 23e verjaardag. De bedoeling was natuurlijk om dat met elkaar in Marseille te vieren, deze week zouden we immers op Arthur passen. Toen dat niet door ging en vlak nadat Marseille tot code oranje was gebombardeerd Rutte en zijn kornuiten met het advies kwamen om niet meer dan zes mensen op bezoek te ontvangen, besloot dochter direct: Ik vier mijn verjaardag dit jaar niet. Alleen met jullie!

Tja en dan wil je er toch een leuke verjaardag van maken. Het is al een raar jaar door dat virus, maar tegelijkertijd heeft ze ook mooie stappen gezet. In juli studeerde ze af als mr. in de rechten en even daarvoor was ze door een recruiter al benaderd voor een mooie, passende baan waar ze op 1 september gaat beginnen. Allemaal mooie mijlpalen waar we zo goed en zo kwaad coronaproof bij stil stonden.

Met ons uit eten op haar verjaardag vond ze wel gezellig en toen ontstond het idee om een nachtje een hotel te boeken en daar s'avonds met elkaar te dineren. We zochten op het internet naar een passende aanbieding, het hotel moest het coronatechnisch goed geregeld hebben en een restaurant hebben waar je smakelijk kon eten.

Zo kwamen we uit op een hotel in Leeuwarden dat gevestigd is in een voormalig paleis. Een prachtig gebouw met vele vorstelijke vertrekken en een eetzaal met koninklijke allure. Daar kun je best een verjaardagsvorkje weg prikken. En zo geschiedde.

We stapten gedrieën in ons Fordje en togen via de afsluitdijk naar het altijd mooie Friesland. Helaas was het weer niet zo mooi maar toen we besloten in Harlingen een kop koffie te gaan drinken met een verjaarstaartje brak toch even de zon door. Net toen we in een strandpaviljoen waren neergestreken met een prachtig uitzicht op de Waddenzee. Dat was op zich al een cadeautje.

Het hotel was mooi, de mensen vriendelijk en we hesen ons in ons nette kloffie om te gaan dineren in die vorstelijke eetzaal. Het werd een geweldige avond, met super lekker eten en een ontzette attente bediening. Dochter voelde zich toch echt jarig.

Zeker toen neef Arthur samen met zijn papa voorafgaand aan het diner met zijn tante belde en haar een dikke verjaardagskus via FaceTime gaf en ook nog speciaal het woord gefeliciteerd had ingestudeerd. Dat is een best moeilijk Nederlands woord als je 2,5 jaar oud bent. Het kwam er niet helemaal goed uit maar de intentie en dat stralende koppie waren ook cadeautjes.

Vanmorgen reden we op ons gemakje terug naar Amsterdam. Dit keer niet via de afsluitdijk maar met een omweg om nog even wat te eten in Oudemirdum, een mooi Fries dorp in Gaasterland. We hadden het ontbijt overgeslagen dus een bammetje ging er wel in. Zo'n 15 jaar geleden hadden we een vakantiehuisje gehuurd in Oudemirdum en sindsdien hebben we een zwak voor dit dorp en proberen we ieder jaar even langs te gaan.

Toen we net klaar waren met eten kwam er een ouder (zeg maar gerust oud) echtpaar binnen. Ze keken even of er plaats was en of ze er veilig konden zitten (op 1,5 meter en dat was prima geregeld) en toen sloeg de man een arm om de schouders van zijn vrouw en vroeg haar op een hele lieve toon, nou waar wil je zitten meisje van mij?

Dat was zó ontzettend lief! Dochter en ik keken elkaar aan en kregen bijna een brok in de keel. Met een glimlach en een grote zak Fryske dumkes zijn we toen terug naar huis gegaan.

Dochter had een topverjaardag gehad!

Stash en Strepen

Wat doe je als je nog twee weken vakantie hebt, maar het is somber en regenachtig weer? Dan is het een prima dag om eens wat op te ruimen.

Zo heb ik gisteren mijn wolvoorraad eens uitgezocht. Ik had een grote plastic box vol met allerlei restjes en voorraad, een grote tas van hetzelfde en hier en daar nog wat doosjes met losse bolletjes. Het was al zo erg dat een breinaald in de tas zo krom verbogen was dat hij met geen mogelijkheid meer recht te krijgen was. Dan wordt het tijd om op te ruimen.

Dus heb ik alles netjes uitgezocht en teruggedaan wat ik wilde bewaren en een tas met restjes gemaakt die ik naar een mevrouw ga opsturen die knuffels haakt en breit voor zieke kinderen. Zij wil de bolletjes graag hebben en dan heeft het een goede bestemming.

Tussen alle wolletjes vond ik ook nog flink wat nieuwe bolletjes Roma van Scheepjes. Deze waren voor een trui voor Arthur en voor de vlaggenlijn die ik gehaakt heb vorig jaar. Op een of andere manier bestel ik altijd te veel. Altijd bang dat ik tekort heb en dan niet meer in het zelfde verfbad bij kan bestellen.

Vorige week vroeg ik aan schoondochter of ik een nieuwe trui voor Arthur mocht breien. Natuurlijk zei ze, leuk! En wat vindt hij nu leuk? Nou de brandweer is natuurlijk nog favoriet, maar ook auto's zijn het helemaal en hij is helemaal gek van vissen. Nou daar kan ik wel wat mee.

Bij Baltena vond ik een telpatroon van de mooiste vis van de zee en ik bestelde Roma wol voor deze nieuwe trui in een mooie kleur zeegroen. Met de restjes kan ik dan de vis maken. Maar goed die nieuwe wol heb ik nog niet een twee drie in huis en toen ik al die restjes vond, ben ik maar vast begonnen met een andere trui.

Die streepjes breien lekker weg en aan de voorkant ga ik er nog iets inbreien. Een anker, een politieauto of een zeilboot. Dat beslis ik pas later. Eerst maar eens zien hoe het uitvalt en wat er dan bij past. Het is fijn om weer wat te kunnen breien. Al doe ik het rustig aan om niks te forceren.

En zo komen we deze vakantiedag wel door. Buiten raast de storm, maar binnen is het lekker knus en ontspannen met een breiwerk op de bank.

Niet door!

Toen onze schoondochter in december vroeg of wij er zin in hadden om de laatste week van augustus een week op Arthur te komen passen omdat de crèche dan nog vakantie had, zeiden wij volmondig ja!

We wisten toen nog niet dat er een akelig virus op de wereld zou komen huishouden en dood en verderf zou zaaien. Gelukkig maar, want dat virus betekende wel dat het bezoek van en aan onze (klein)zoon en schoondochter niet meer mogelijk was. In juni werd het reisadvies naar Frankrijk weer geel en dat betekende dat ons weekje toch door zou kunnen gaan.

Voorafgaand aan die week boekten we een hotelletje op weg naar Marseille waar we dan nog wat vakantie konden vieren, we hadden immers ondanks of wellicht dankzij corona, hard gewerkt de afgelopen maanden. Dat hotelletje was onder voorbehoud, als dat niet door zou kunnen gaan was het helaas pindakaas, maar als we maar naar Marseille konden. Het reisadvies bleef geel voor heel Frankrijk en dus stonden wij vorige week zaterdag bepakt en bezakt klaar om de volgende dag af te reizen naar Frankrijk. In plaats van het vliegtuig gingen we veilig met eigen auto. Voor de zekerheid had ik s'morgens nog even op de website van het ministerie van Buitenlandse zaken gekeken en op de ANWB, maar beiden gaven nog een geel advies.

Ruim 150 mondkapjes hadden we bij ons, handschoenen, ongeveer een liter handengel in de speciale coronatas en wij waren er klaar voor. En net toen we de laatste rits dichtdeden keek dochter op haar mobiel en rapporteerde de NOS dat het ministerie het reisadvies naar Marseille had aangepast naar oranje! Niet veilig dus! Met allerlei maatregelen van dien.

Oh wat was dit zuur! Zo ontzettend zuur! Om te huilen zo zuur!

Er zat niks anders op dan de reis te annuleren. Met een heel groot schuldgevoel want nu zaten onze zoon en schoondochter wel een week zonder oppas. Gelukkig sprongen de Franse opa en oma in, maar het knaagt toch!

En nu zit ik thuis op de bank, terwijl ik in Marseille had moeten zijn en torens en huizen had moeten bouwen van duplo. Ik had moeten voorlezen uit Pippeloentje met een klein mannetje op mijn schoot. Naar de speeltuin moeten gaan en vieze luiers moeten verschonen. Veel moeten knuffelen en hele gesprekken voeren, want hij kletst al zo leuk. Kortom al die dingen doen die in de taakfunctieomschrijving staan van een oma. Dus niet.

Natuurlijk zijn er ergere dingen op de wereld. We zijn allemaal nog gezond en hopelijk kunnen we over een paar maanden wel gaan als de situatie beter is. We zien ze dan niet veel, maar we hebben wel een goed contact en een hele goede band.

Nu moeten we de vakantie maar anders indelen en dat lukt ook wel weer. Vorige week konden we direct een weekje in het chalet van mijn vader en broer wat op de Veluwe staat. Ik heb op die plek in mijn jeugd bijna alle weekenden en vakanties doorgebracht dus dat is vertrouwd terrein. Het was mooi in het bos en het was fijn daar te zijn.

De komende twee weken vullen we ook wel in, maar het echte vakantiegevoel wordt het niet meer. Ik ga mijn breinaalden maar weer eens opzoeken en mijn artroseduim voorzichtig overtuigen dat een beetje breien heel goed is voor artroseduimen. Arthur wil wel graag weer een trui!

Op de plaats rust

Het is al bijna een maand geleden dat ik een blogje schreef. Helaas ging mijn gerepareerde vlerk toch weer muiten. Het alleen maar thuis achter de laptop werken en het vele handwerken vonden mijn arm en hand toch geen goed idee. Daarom zat er niks anders op dan stoppen met handwerken en privé zo min mogelijk achter de laptop zitten, want ik zag mezelf niet opnieuw de spreekkamer van de chirurg binnenschuiven met, hallo daar ben ik weer.

Dus daar waar het kon zoveel mogelijk rust voor de vlerk. Gelukkig kon ik weer zo af en toe naar kantoor of naar een vestiging om daar gesprekken te doen. Daar hoef je je handen niet bij te gebruiken en ook heb ik afgelopen week een bureaustoel van kantoor thuis staan die ik mag lenen, twee collega's waren zo lief om hem in de auto te tillen en nu gaat het alweer een stuk beter.

De Katharina sjaal is ook af, die heb ik nog afgemaakt voor ik de handwerkstop had ingelast en die ligt te drogen na het blocken. Binnenkort zal ik hem op de foto zetten.

Ik heb veel gelezen en elke dag na het werk wat meer gewandeld. Ook daar heb je je handen niet bij nodig en die ommetjes zijn fijn. Sinds 16 maart doe ik dat dus regelmatig en het is leuk om te zien hoe de natuur de afgelopen weken is veranderd. Spotte ik eerst overal krokussen en narcissen, later werden dat bloesembomen en nu staan hier de bermen vol met klaprozen en ook zomaar tussen de voegen van de straat. Zo mooi om te zien.

Verder genieten we erg van de filmpjes van Arthur en de FaceTime gesprekken met onze zoon en de kleine man. Onze zoon is in Frankrijk ook behoorlijk ziek geweest van het coronavirus en dat was best naar om dan zover weg te zitten, maar gelukkig gaat daar alles weer goed en is het hele gezin gezond.

Arthur gaat steeds meer kletsen en we kunnen nu een soort van gesprekken houden. Hij praat het meest Frans met af en toe een Nederlands woord ertussen, maar we begrijpen elkaar prima. Vanavond zat hij lekker te eten en keken wij mee. Ondertussen zat hij gekke bekken te trekken met opa en hadden die twee de grootste lol.

Ineens viel de telefoon om en Arthur dacht dat opa viel. Oh papa, hoorde wij hem roepen, opa cassé! (Opa stuk). Toen de telefoon weer rechtop stond en Arthur opa weer ongeschonden in beeld zag vroeg hij Opa Ça va? (gaat het goed). Ja jongen het gaat prima. Echt genieten is het contact met dat kleine mannetje!

We hopen hem eind augustus weer in het echt te kunnen knuffelen, want als het goed gaat allemaal zijn dan de grenzen weer open. Daar kijken we echt naar uit.

Vanaf morgen ga ik de blogs, die ik de afgelopen weken bewust een beetje uit de weg ben gegaan, weer een beetje bijlezen en eens kijken wat voor moois er allemaal gemaakt is!

Père Lachaise, Kever én Kip

Vrijdagmiddag zat ik lief te werken toen mijn telefoon twee geluidjes maakte. Het eerste geluidje is een soort rollende R en die klinkt als er foto's en/of filmpjes uit Frankrijk binnenkomen van de kleine man. Het tweede geluidje was een pinnige "ping" van een appje.

Nieuwsgierig als ik ben kon ik het niet laten om eens te kijken wat er aan foto's binnen was gekomen. Arthur was met zijn papa en mama bij zijn Parijse opa en oma aan het logeren. Nu is in Frankrijk de lockdown wel iets versoepelt maar eigenlijk mag je nog niet verder reizen dan 100 kilometer van je huis.

De reden dat ze in Parijs waren was dan ook een verdrietige reden. De oma van onze schoondochter is overleden en werd in Parijs begraven. Ze is erg oud geworden, ik meen 98 of 99, van ouderdom gestorven en ze werd bijgezet in het graf van haar man op de prachtige begraafplaats Père Lachaise.

Dat is natuurlijk een verdrietige situatie, maar als je zo oud bent en je hebt een mooi leven gehad dan lijkt het mij toch erg mooi als je door je kinderen, klein- en achterkleinkinderen vergezeld door lieve woorden te ruste wordt gelegd op Père Lachaise.

Hoewel ik zelf liever gecremeerd wil worden zou ik het ook niet erg vinden om met mijn geliefde op Père Lachaise de laatste rust te vinden. Wij waren vorig jaar in Parijs en hebben toen gewandeld over de begraafplaats, een mooie en vredige plek in die drukke stad.

Enfin daar begraven worden kan vast niet als Hollandse, maar wie weet gaat Arthur dat tegen die tijd regelen. Voorlopig ben ik nog niet van plan om te gaan hemelen en Arthur had het blijkens de foto's en het filmpje veel te druk met andere zaken.

Hij was namelijk - een dag na de begrafenis - met zijn ouders, oom en tante in het bos en was daar druk doende om een prachtige, zwart glanzende kever te bewonderen. Kijk dat zijn foto's waar deze oma graag naar mag kijken. Dat serieuze koppie, vol verwondering kijkend naar zo'n kever die op een tak zat te zonnen. Wij hebben altijd geprobeerd onze eigen kinderen de liefde voor de natuur bij te brengen en het is mooi om te zien dat Arthur ook oog en aandacht heeft voor dit soort dingen.

Tevreden keek ik dus van wie de "ping" kwam. Dat bleek een appje van mijn nichtje te zijn. Deze schat wordt morgen 16 en vroeg mij om advies. Ze appte dat ze kip ging maken in de oven en ze vroeg mij hoe lang die in de oven moest. Daar werd ik nog tevredener van want hoe leuk is het dat je nichtje jouw liefde voor koken heeft geërfd en dan ook nog je advies vraagt.

Ik maakte mijn werk af en ging op zoek naar het antwoord. Ik heb namelijk een dik kookboek van Sylvia Witteman en wist zeker dat zij een handig weetje had hoe lang kip in de oven moet. Toen de kinderen nog thuis woonden maakte ik regelmatig kip uit de oven en wist ik het uit mijn hoofd, maar nu dus even niet meer.

Even bladeren door dit dikke boek en jawel daar was het antwoord al, twintig minuten per pond en daarna nog ongeveer twintig minuten zonder de aluminiumfolie. Dat appte ik dus naar mijn nichtje waarop ik en verschrikt antwoord terugkreeg, waar is dat aluminiumfolie voor?

Nou anders droogt die kip uit en die laatste twintig minuten moet hij wel een beetje bruin worden, appte ik terug. Maar ik heb vier kipfilets daar hoeft toch geen aluminiumfolie over?

Haha, dat was een misverstand, ik had klakkeloos aangenomen (en dat moet een mens dus niet doen) dat ze een hele kip in de oven zou schuiven! We hebben er smakelijk om gelachen.

Een goed begin van het weekend!

Wie wat bewaart........

In 2015 schreef ik al eens een blogje over hoe ik borduren heb geleerd. En toen ik vorige week mijn borduurkoffertje opzocht om de borduurtjes voor de kaarten te maken vond ik daar onderin een borduurwerk met een Japans tafereeltje. Het is de "herfst" van een serie borduurpakketten uit de jaren 80 van Lanarte die de vier jaargetijden moeten voorstellen.

Met dat complete borduurwerk in mijn hand buitelden er ineens allerlei herinneringen aan die tijd naar boven en wist ik ineens ook weer dat ik behalve de "herfst", ook de "lente", de "zomer' en de "winter" nog ergens moet hebben liggen. Maar ja waar?

Vanavond toen ik met de laatste rand bezig was van de Katharina sjaal - nog hartelijk dank voor alle block tips trouwens - wat natuurlijk niet lukte, want nog voor ik op de helft was, was het garen al op. Jakkes.

Uitgehaald en toen met stokjes geprobeerd in plaats van dubbele stokjes, maar ook daar had ik niet genoeg voor. Opnieuw uitgehaald en toen zelf nog maar een randje geprobeerd en daar was ik niet zo tevreden over. Het haakwerk maar even aan de kant, want ik voelde dat ik de pest er in kreeg dat het niet lukte.

Wat nu, want ik moest wel iets doen want anders dan ga ik aan de snaai en dat wilde ik voorkomen. En ineens, alsof er een laatje in mijn hoofd openging, plop, wist ik weer waar de andere borduurpakketten lagen.

Daar waren ze, alledrie. Zeker meer dan 30 jaar oud, want ik had ze al toen ik mijn man leerde kennen, al zat ik toen in een brei fase! Van die grote mohair truien waren toen in met ingewikkelde inbrei patronen waarvan ik de motieven zelf bedacht en avond aan avond zat ik te pennen en te dromen van mijn nieuwe vriendje, hopende dat hij snel weer zou bellen of dat het snel weer weekend was want dan zagen we elkaar weer. Ja dat was nog eens romantisch! In zo'n warme, zelfgebreide trui met mijn lief naar het strand! Zucht......... maar ik dwaal af!

Ik heb de pakketten weer eens goed bekeken en ik vind ze nog steeds mooi. Ik ga nu maar eens met de "zomer" beginnen. Het linnen heb ik al even omgeslingerd met een draadje en ik heb alvast getracht de draden op de kaartjes te doen, maar dat is handiger met daglicht. Dan zal ik ook een foto maken van de "herfst" die al af is.

Het laatste randje

Nog één toer moet ik haken aan mijn Katharina sjaal. Nou eigenlijk nog twee want in het patroon staat dat de bovenkant omgehaakt moet worden. Met de laatste toer bedoel ik dan ook eigenlijk de laatste toer van de waaierrand.

En nu hoop ik maar dat ik dat ga halen, want ik heb nog maar een klein bolletje wol over vind ik zelf en de dubbele stokjes vragen best veel garen. Enfin we zullen het zien.

Ik ga er morgenavond aan beginnen en dan maar kijken hoe het loopt. Wol bij bestellen kan niet want het is hand geverfd garen en dat werd per drie strengen tegelijk verkocht en dat waren dan ook drie strengen die op hetzelfde moment in de verfpan hebben gelegen. Als ik tekort heb dan kan ik er altijd nog een vastenrandje langs maken.

Als hij klaar is dan moet hij geblockt worden en ik ben er nog niet uit over hoe ik dat ga doen. Misschien in het grote bad leggen in een sopje van Eucalan. Of alvast spelden op dikke handdoeken op het logeerbed en hem dan met de plantenspuit vochtig maken met een sopje van Eucalan en hem dan laten drogen. Geen idee nog. Eigenlijk heb ik nog maar weinig ervaring met blocken. Tips zijn dus van harte welkom.

Met zo'n project wat bijna af is ga je je toch afvragen wat zal het volgende project zijn? Ga ik een kussenhoes breien met een heel mooi blaadjes patroon waarvoor ik het garen en het patroon al in huis heb?

Foto, garen én patroon van Blij dat ik Brei.  

Of ga ik toch een proeflapje maken voor de Twisted deken van het Haakplein? Ik zie steeds maar voorbeelden voorbij komen op Facebook en wat is deze deken mooi. De patronen heb ik al geprint dus misschien toch maar even proberen met een restje uit de voorraad. 

Of ga ik de borduurpakketten van mijn Japanse vierjaargetijden opzoeken en ga ik nu eindelijk eens de zomer, de lente en de winter maken? 

Het fijne is dat je over zulke hobby vragen lekker nog even kunt peinzen. Niks hoeft, het mag allemaal op zijn eigen tijd. 

Ik ga er nog eens een nachtje over slapen. 

Romantische Lathyrussen

Bij het opruimen van een boekenkast kwam ik onlangs weer een veel gelezen exemplaar tegen en dan kan ik het niet laten om of het boek opnieuw te lezen of de leukste passages even terug te zoeken.

Het verhaal gaat over een Schotse familie, van adel, maar nu zeer verarmd en het landhuis waarin ze wonen heeft niet meer de glorie die het ooit had, maar de tuinen hebben dat nog wel. In een van de hoofdstukken krijgt de vrouw des huizes bezoek van een chique kennis en ze neemt deze dame mee naar de salon. Niet om protserig te doen maar omdat het op dat uur van de dag de meest prettige kamer is vanwege het zomerlicht. De bezoekster laat zich in een stoel vallen en vraagt: goh zijn dat je eigen lathyrussen in die vaas? Ze zijn zo prachtig! Zo romantisch! The lady of the house, die zich in haar oude kloffie met een warrig kapsel niet erg happy voelt met het bezoek knapt behoorlijk op van dat compliment, want ja dat zijn de lathyrussen uit haar eigen tuin die ze elk jaar zo zorgvuldig opkweekt! Lathyrussen zijn zo romantisch in Engelse cottage- en kasteeltuinen!

Ik zie dat tafereeltje altijd zo voor me, een mooi oud, maar vervallen huis, een keurig opgedofte bezoekster en de huisvrouw die de hele tijd loopt te sloven om de boel maar bij elkaar te houden, de prettige sfeer die in die kamer, pardon salon, hangt en de kom met weelderige, heerlijk ruikende lathyrussen! Toen ik dat hoofdstuk had gelezen en de boekenkast weer netjes had ingericht kreeg ik toch zelf zo'n zin in weelderige lathyrussen! Eigenlijk net zo als dat je leest over een heerlijk broodje kroket en dat het water je ineens in de mond loopt, zo'n zin heb je dan in een kroket. Mét mosterd!

Maar ja waar haalt een mens zo gauw weelderige lathyrussen vandaan? Zeker als je vanwege een ellendig virus niet naar een tuincentrum kunt. Toen ik online de geraniums bestelde keek ik dus ook voor de grap of ze ook lathyrussen konden leveren. Nou niet direct weelderige bossen, maar wél een zakje zaad. Nou vooruit dat is een begin.

Nu schijnt het dat lathyruszaad nogal een kieskeurig volkje is. Zo'n zaadje zal zich niet direct ontpoppen tot een weelderige bos als je haar in de grond plant. Nee zo'n zaadje is een nuffig type dat je eigenlijk moet verleiden om haar schilletje te openen zodat er een plantje kan ontkiemen. Toen ik las dat de lathyrus haar eigen vereniging heeft snapte ik ook wel dat er wat meer aan te pas zou komen dan gaatje maken, zaadje planten, water geven en hupsakee een vrolijke bos met heerlijk geurende bloemen. Een beetje kapsones heeft de lathyrus dus wel, met haar eigen vereniging.

Toen het zakje zaad werd geleverd, legde ik de zaden in een schaaltje en goot er wat water op. Dat zou moeten helpen om de schil wat zachter te maken zodat madam zich beter kon ontpoppen. Nou en toen vergat ik dat schaaltje wel twee dagen en ik was al bang dat ik geen bossen lathyrussen kon zetten deze zomer in mijn salon, pardon kamer, maar tot mijn verbazing waren bijna alle zaden geknapt en gekiemd! Weer eens even gegoogeld, ja die vereniging is er natuurlijk niet voor niks, en die gaven aan dat je ze een paar dagen op een bedje van nat keukenpapier verder kon laten kiemen en dat je ze dan in de grond kon stoppen. Zo gezegd zo gedaan! Ik maakte een fijn bedje voor de dames.

En jawel na weer wat dagen waren de kiempjes gegroeid en toen heb ik afgelopen maandag een geultje gemaakt langs het randje van de schutting en daar heb ik heel voorzichtig, bijna plechtig de zaadjes met kiempjes ingelegd. Wat water gegeven en ze liefdevol toegedekt.

Ik had geen plek voor alle zaadjes maar het was zonde om de dametjes weg te gooien. Dus schepte ik wat potgrond in een pot. Deed er drie stokken in die aan de bovenkant samengebonden waren en legde bij iedere stok wat zaadjes. Ook hier weer water en liefdevol toedekken.

Kijk daar staan ze, in de zon!

Ik durf er nog niet op te rekenen, maar ik hoop toch wel dat er na al deze toewijding een wand aan lathyrussen gaat groeien tegen de schutting en een pyramide van welriekende bloemen in de pot. En dat ik die dan van de zomer in een kom op tafel kan zetten en dat als er bezoek komt ik trots kan beamen dat het mijn zelfgekweekte lathyrussen zijn! Ik hoef niet bang te zijn voor een warrig kapsel want gelukkig gaan maandag de kappers weer open!

Is dat niet romantisch?

Uiltje, Randje, Roosje!

Hoe komt men het weekend door in Coronatijd? Spannender dan uitstapje naar de wasstraat omdat alle vogels uit de buurt ons Fordje hadden ondergekakt werd het niet, maar dat gaf niet. Er zijn thuis voldoende andere leuke dingen te doen.

Op twitter stroomde de verzoekjes om kaartjes te sturen al weer mijn timeline in en dus begon ik vrijdagavond al aan een borduurtje voor een meisje van 8. Wat vindt een meisje van 8 jaar die herstellende is van kanker en het nu erg moeilijk heeft nu leuk? Ik wist het niet maar zocht op Pinterest naar kleine kruissteekpatroontjes en toen kwam ik een patroontje van een uiltje tegen. Een uiltje is altijd goed dunkt me, als je 8 bent of 80. Bovendien vond ik het zelf een schatje.

Voor een vrouw die kampt met gezondheidsproblemen en voor de zoveelste keer in het ziekenhuis ligt en daar, heel begrijpelijk, erg verdrietig om was borduurde ik een randje!

Een nichtje die veel van haar, nu zo eenzame, tante van dik in de 90 houdt deed een oproep om deze dame een kaartje te sturen omdat bezoek er nu even niet in zit. Voor haar maakte ik een roosje. Roosjes zijn ook altijd goed vind ik.

In mijn borduurkoffertje vond ik nog een narcis die ik een tijdje geleden al eens had gemaakt en toen er een verzoek binnenkwam om een ernstige zieke, jonge moeder een kaartje te sturen maakte ik met deze narcis ook nog een kaartje.

Inmiddels is de andere doos met kaartenmaakspullen ook gevonden. Hij stond inderdaad bij mijn vader op zolder. Paps had hem opgezocht en afgestoft en ik heb hem opgehaald. Leuk om al die oude spullen weer te zien en ik krijg er ook weer zin in om met die mallen voor embossing en borduren aan de slag te gaan, maar alles op zijn tijd.

In elk geval had ik genoeg papier om een kaartje te maken van de borduurtjes. En zo gaan er vanmiddag 4 op de post. Ik hoop dat de ontvangers er blij mee zijn, maar ik heb er in ieder geval veel plezier aan gehad om ze te maken.

Vrijdagavondfrutsel en Franse wens.......

Het fijne van de vrijdag is dat naarmate de dag vordert je dichter bij het weekend komt. Nu heb ik helemaal geen hekel aan de doordeweekse werkdagen, integendeel, maar toch heb ik het weekend innig lief.

Daarom voelt de vrijdagavond altijd extra fijn. De werkweek zit erop en het weekend ligt nog helemaal voor je als de witte, onbeschreven bladzijdes van een nieuw schrift. Een beetje speciaal dus en net ietsjes gezelliger en meer ontspannen omdat er even niets meer hoeft.

Zo'n vrijdagavond leent zich bij uitstek voor een fijn frutselwerkje. En dat ben ik dan ook lekker aan het doen!

Vanmiddag heb ik ook weer even op (een bijna leeg) kantoor gewerkt en toen ik thuiskwam dook ik even achter de laptop en daar las ik op een blog van Renie, een Nederlandse dame die al heel lang met haar gezin in Frankrijk woont en schrijft over het Franse leven en daarbij ook heerlijke recepten deelt, over een mooi Frans gebruik.

Vandaag, 1 mei de dag van de Arbeid wordt nog best uitgebreid gevierd in Frankrijk. Normaal gesproken staan er op die dag overal stalletjes op pleinen en wegen die kleine bosjes Lelietjes van Dalen verkopen. Zo'n lekker ruikend bosje geef je dan aan een dierbaar iemand en de gedachte erachter maakt dan dat dat bosje geluk brengt voor de komende tijd. Dat wist ik dus niet!

Maar wat wil het geval, in mijn tuintje staat een grote pot met lelietjes van dalen die op dit moment in bloei staan en heerlijk ruiken. Ik rende (nou rende das een tikkie overdreven) de tuin in om een foto te maken van mijn mooie lelietjes en stuurde deze foto door naar mijn lieve schoondochter vergezeld van goede wensen.

Ik kreeg direct een appje terug dat ze de lelietjes mooi vond en dat ze het zo jammer vond dat ze vandaag naar goed gebruik geen lelietjes op straat kon kopen. Alles zit nog in de lockdown in Frankrijk dus marktstalletjes met bloemen zijn niet aan de orde nu.

Een mooi detail is dat ik deze lelietjes van mijn moeder heb gekregen. Zij had wat polletjes geplant achter de stacaravan in Ermelo en daar in dat bos, onder de hoge bomen deden die lelietjes het zo goed dat het er alsmaar meer werden. Als je achterom naar het schuurtje liep, dan werd je begeleid door een wolk van parfum.

Toen wij een tuintje kregen, kreeg ik een polletje en omdat ik niet zo snel wist waar ik ze zou zetten, plantte ik ze zolang maar even in een hele grote pot. Daar staan ze nu al 27 jaar en elk jaar komen ze weer op. Een mooie herinnering aan mijn lieve mama.

En omdat wij allemaal ook wel wat geluk kunnen gebruiken met die verrekte pandemie, deel ik ze met jullie! De lelietjes van dalen van mijn mams. Dat ze maar veel geluk mogen brengen!

Regen, Seringen en Rommelen

Het was van harte welkom hoor die regen want de natuur snakte er naar, maar toch vraag ik me af waarom het juist nu moet vallen. Juist nu mijn seringenboom de blaadjes van haar bloementrossen een voor een openvouwt en haar zwoele parfum de tuin in stuurt. De tuin, de straat en de wijk. Als er nu mensen langs de schutting lopen dan hoor ik dat ze even stilstaan, waarschijnlijk om even aan de bloementros te ruiken die precies over de schutting hangt.

Enfin de rest van de tuin is blij met de regen, dus moet ik het ook maar zijn en gelukkig is het een zachte regen die kalmpjes uit de lucht valt en geen agressieve slagregen die de boel aan diggelen slaat.

Na het lange woningsdagweekend (mooi scrabble woord) was het dinsdag weer een gewone werkdag en was er toch geen tijd meer om in de tuin te werken. Voor het eerst sinds 12 maart was ik gisteren weer even op kantoor. Ik moest wat gegevens ophalen voor een rapportage en er was post. Nu hadden de collega's die af en toe op kantoor zijn wel het meeste gescand en gemaild maar ik wachtte op een brief van het UWV en er moesten handtekeningen opgehaald worden voor bepaalde zaken en zo startte ik het Fordje en tufte naar Almere.

Die auto wist niet wat hem overkwam, voor het eerst sinds weken weer eens het dorp uit! En dan zie je ineens dat er vrij dicht bij huis, waar ze een nieuwe wijk aan het bouwen zijn, gek genoeg al best veel veranderd is. En dat in ruim zes weken.

Op kantoor was het heel stil, de parkeerplaats amper gevuld, wat sowieso al raar is voor een dinsdag en gek omdat we op 1,5 meter moeten werken. Wel fijn om weer even wat collega's te zien en op afstand even een bakkie te doen. De brief van het UWV bleek er nog steeds niet te zijn, maar met de andere benodigdheden reed ik over een bijna lege snelweg weer naar huis.

En nu, ik durf het eigenlijk niet te bekennen, maar ik ben wel klaar met dit virus dat dood en verderf zaait! Ik wil weer gewoon normaal aan het werk! Weer naar locaties kunnen in Groningen of hier in Amsterdam of gewoon op kantoor zitten en het gezellig hebben met elkaar. Daar schaam ik me wel een beetje voor want ik heb niks te klagen.

We zijn nog gezond, hebben een fijn huis, goed te eten en we vermaken ons nog prima, maar toch wil ik dat dit virus ophoepelt. Hup wegwezen jij nare plaaggeest! Het is nu wel genoeg geweest, maar ja naar mij zal hij wel niet luisteren.


Ik hoef echt niet naar Ikea, maar wil weer gewoon naar mijn broer en zijn gezin, gewoon lekker samen eten en elkaar even vasthouden. Mijn vader weer een knuffel geven en het allerliefste wil ik weer naar Frankrijk om onze zoon, schoondochter en Arthur weer te zien, maar dat zal allemaal nog wel even duren.

Dus rommelen we nog maar even wat aan en hopen we op betere tijden! Het is niet anders!

Tuinzania

Afgelopen donderdag werden zowel de geraniums en de zak met 70 liter potgrond bezorgd. Die laatste doos was een zwaar klusje en de bezorger was zo lief om hem over de drempel te tillen terwijl ik op 1,5 meter afstand in de gang stond. De arme man had het er warm van en dus bood ik hem wat te drinken aan en hadden we even een gezellig gesprekje. Zo zie je maar wat het thuisblijven met ons doet, er is veel eerder contact dan voorheen toen we het nog druk hadden met vanalles en nog wat.

De geraniums zagen er goed en fris uit en dik in de knop. Op de website stond dat het een mix van kleuren was variërend van rood, roze, lila en wit. Nu houd ik niet zo van rood in de tuin, maar ik vond dat ik dit keer niet moest zeuren en nu lijkt het er op dat er geen enkele rode tussen zit.

Enfin pas zondagmiddag vond ik tijd om in de tuin te werken en ik ben lekker opgeschoten. Het perkgoed (van de Appie) wat nog op het bankje stond te wachten tot er nieuwe potgrond was heb ik in de potten gezet. Dat staat meteen een stuk gezelliger en ook het onkruid wat er stond heb ik flink gewied.

Het was zo'n zachte winter dat een fuchsia op een stammetje weer was uitgelopen en gaf al weer twee bloemetjes. Ik heb haar in een grotere pot gezet met nieuwe aarde en een beetje bijgeknipt en zo hoop ik nog een zomer plezier van haar te hebben.

Ook moest er nog een roos de grond in, die stond in haar pot ook al zo geduldig te wachten tot de tulpen die net voor haar plekje stonden uitgebloeid waren. Eerder kon het niet omdat ik zeker wist dat het me niet ging lukken om een gat te graven zonder die tulpen te beschadigen. Het voordeel van even wachten is dat je goed kunt kijken of de roos op de juiste plek komt. Ik denk het wel want ze was al flink gegroeid in haar pot. Troika heet ze en ze gaat zacht oranje rozen leveren. Ik ben benieuwd.

De uitgebloeide tulpen heb ik er direct maar uitgehaald. Het is mij nog nooit gelukt om ze over te houden, ook al laat ik ze keurig afsterven en de bollen drogen. Op een of andere manier doe ik toch iets verkeerd waardoor er alleen maar blad boven de grond komt en de bloemen de grote afwezigen zijn. Dus haal ik ze de laatste jaren er direct na de bloei uit en koop ik in het najaar nieuwe bollen.

Nu er al een flink aantal tulpen zijn uitgebloeid komt er iets minder kleur in de borders, maar de vaste planten doen flink hun best. De akelei bloeit nu met hele mooie blauwe bloemen, vorig jaar alleen maar blad, maar nu staat mevrouw weer te pronken en te lonken. Ook de 1e ooievaarsbek bloeit met roze bloemetjes en er staat 1 Allium bol op uitkomen. Het vlies van de bloemknop is al een beetje gebarsten en je ziet al hoe graag de nieuwe blaadjes willen buitenspelen. Ze zijn van harte welkom.

In een van de potten op mijn rek bloeit ineens een nieuw plantje. Het groeit er al een paar weken en ik ben benieuwd hoe ik aan deze nieuwkomer kom. Ik denk dat een vogel daar tijdens de sanitaire stop een zaadje heeft laten vallen. Het is een mooi plantje en vandaag zag ik het eerste bloemetje. Ik denk dat het ook een ooievaarsbek is, maar weet het niet zeker. Maar ook dit plantje is in ieder geval van harte welkom. In deze tijd kun je niet al te kieskeurig zijn als je wil genieten in je tuin.

Het was een heerlijke middag in Tuinzania, de zon scheen, de vogels floten vrolijk en de seringenboom staat bijna op uitkomen. Ik was eigenlijk van plan om morgen tijdens koningsdag mijn linnenkast eens goed op te ruimen, maar als het zulk mooi weer is denk ik dat ik toch maar weer naar Tuinzania ga.

Die linnenkast die wacht wel!

Tulpenfeest!

Omdat er hier in het dorp flink gewerkt wordt aan een belangrijke verkeersader staat de bloemenman die normaal gesproken op het plein bij de kerk staat nu al een aantal weken op het plein bij het grote winkelcentrum. Samen met de groentekraam en de kaaskar vormt hij bijna een markt!

Al die weken haal ik mijn wekelijkse bloemetje bij hem omdat hij én in de buitenlucht staat én een kleine ondernemer is die in deze crisistijd het moeilijker heeft dan de bloemenwinkel die van een keten is én hij heeft al weken mooie tulpen en rozen. Een pakket met 50 tulpen kost zo rond de 5 euro en voor dat bedrag heb je ook 20 rozen! 

Vannacht lag ik een uurtje wakker en als ik dan niet kan slapen dan ga ik aan leuke dingen denken want dat is gezelliger als piekeren en dus lag ik vannacht te bedenken wat ik voor lekkers bij de groenteman zou halen, in ieder geval aardbeien want die waren in de aanbieding had ik op Facebook gezien en lag ik ook te denken aan welke kleur tulpen ik zou kiezen. Ook bedacht ik dat ik wel een paar pakketjes extra kon nemen en dan wat van die bosjes kon uitdelen. Voor ik daaruit was was ik alweer vertrokken naar dromenland maar toen ik in de rij stond (keurig op 1,5 meter afstand) popte het plan weer op. 

Zo gingen dochter en ik naar huis met niet alleen een tas vol verse groente maar ook een doos met 8 bakken aardbeien, 20 rozen en 150 tulpen! Thuis zette ik alle tulpen in een emmer, want dat had de bloemenman geadviseerd en ging ik me eerst te buiten aan verse aardbeien en een boterham. 

Toen de honger gestild was verhuisde ik de oude tulpen naar de kliko, een spoor van tulpenblaadjes door het hele huis achterlatend en zette ik de vazen in een sopje om ze daarna te vullen met nieuwe tulpen. 

Daarna verdeelde ik de andere bosjes. Twee bossen tulpen en een doos aardbeien voor mijn vader en mijn buurvrouw bracht ik hetzelfde recept. Voor de overige buurtjes in ons rijtje deed ik een bosje tulpen met een briefje in een tasje en hing deze aan de voordeur en belde aan! In eerste instantie dachten sommige buren dat er belletje trek was gepleegd tot ze het tasje zagen. Dat leverde verraste gezichten en vaak een leuk gesprekje op. 

Tevreden ging ik naar huis om verder te gaan met mijn haakwerk, genietend van al die vrolijke tulpen. Inmiddels heb ik de rand met de waaier precies in het midden, maar dat levert wel wat gepuzzel op aan het begin en het einde van de toer en dat betekent soms dat ik toch weer een stuk moet uithalen. Dit deel van het patroon kost me behoorlijk wat hoofdbrekens maar we geven niet op! 

Vanavond tijdens het eten ging de bel! En daar stonden kennissen op de stoep (op 1,5 meter) met een bos tulpen. Haar man had gigantische bossen gratis van een tulpenboer gekregen en toen dachten ze, die gaan we verdelen en wij vielen in de prijzen! 

Het is hier met recht een tulpenfeest!