Update

Nog precies 8 werkdagen en dan zwaai ik echt af als Yardenier. Het komt nu echt dichtbij en op zich is dat maar goed ook. Het werk is overgedragen en de laatste eindjes worden afgehecht. Donderdag is er nog een bijeenkomst en afscheidsdiner met mijn eigen afdeling en volgende week donderdag is er nog een afscheidslunch met de directeur HR van de nieuwe eigenaar. 

En dan........ dan is het tijd voor wat rust, bezinning en solliciteren! 

Hoewel dat zoeken naar een nieuwe baan al best wel loopt. Een paar weken geleden volgde ik een training over het updaten van mijn LinkedInprofiel en daarna paste ik het een en ander aan, plakte er een nieuwe foto in van mijn hoofd die ik speciaal had laten maken bij de fotograaf in het dorp (die foto dan, niet dat hoofd) en zette mijn profiel open to work! Ziezo dat was klaar en ik ging koffie zetten. Tevreden over het feit dat ik die stap alvast genomen had. 

Niet lang daarna kreeg ik al het eerste bericht in mijn mailbox of ik interesse had in een bepaalde functie. En dat ging de dagen er na ook door. Stomverbaasd was ik, dat het zo snel ging en inmiddels heb ik al aardig wat gesprekken gehad. 

Soms alleen maar even telefonisch om kennis te maken en te horen of de recruiter ook echt iets passends in de aanbieding heeft. Soms is dat zo en volgt er een kennismakingsgesprek.Allemaal via Teams aan het einde van de dag want ik ben natuurlijk nog aan het werk en soms is het ook niet passend. Dan heeft zo'n recruiter mijn profiel helemaal niet gelezen en wil hij/zij alleen maar een streepje kunnen zetten voor de opdrachtgever over hoeveel gesprekken er zijn gevoerd om zo maar te zorgen voor een goede beloning. Ik snap dat ergens wel, maar het is ook lastig. 

Er zitten hele leuke banen bij en soms levert het grappige dingen op. Zoals die keer dat ik terugkwam van een werkafspraak en nodig naar het toilet moest en op het toilet mijn privé telefoon checkte of ik berichten had. En jawel hoor ik had een voicemail en toen klikte ik, in plaats van het linkje om het voicemailbericht af te luisteren, per ongeluk het terugbel linkje aan en had ik direct de beller aan de telefoon terwijl ik nog met de broek op de hielen op het toilet zat. 😀

Dat was een tikkie ongemakkelijk, maar de dame in kwestie was zo blij dat ik haar terugbelde en begon direct een lang verhaal af te steken, dat ik maar hoop dat ze niet heeft gedacht wat galmt het daar bij dat mens. Dat gesprek heeft nog niet geleid tot een verdere afspraak, maar heeft mij wel geleerd dat ik dit soort zaken niet moet doen als ik op het toilet zit. 

Na flink wat gesprekken weet ik ook waar de valkuilen in het gesprek zitten met wanneer vertel ik wel of niet dat ik een verse weduwe ben en hoe vertel ik dat dan, want je wil niet vol schieten tijdens zo'n gesprek. Allemaal leerpunten waarin ik er achter ben gekomen dat als het een echt sollicitatiegesprek is dat ik het beter zelf kan vertellen in plaats van dat ik overvallen wordt door een vraag, hoe ziet je privé situatie eruit? Ben je getrouwd? Dan is het lastiger. 

Al met al leer ik veel en ondertussen heb ik al twee tweede gesprekken staan voor begin juli. Dat is een fijn idee want dat helpt me om weg te blijven van dat grote zwarte gat dat op me wacht als er straks geen uitzicht is op werk. Ik wil mijn dagen zeker niet huilend op de bank doorbrengen en ik merk ook dat juist als ik wel werk dat me dat beter door mijn dagen helpt. Dat verdriet en gemis is er en gaat ook niet weg en zal er altijd zijn, maar ik kan het beter met me meenemen als ik wel werk. 

Dat is dan ook wat ik vertel aan zo'n HR meneer of mevrouw die het gesprek doet en verzeker ik ze dat ik ze niet opzadel met een "jankende weduwe", maar dat het er wél is. Tot nu toe heb ik alleen maar aardige reacties en als organisaties dit afschrikwekkend vinden dan wil ik daar ook niet werken. Punt!

Zo kom ik zomaar ineens voor mezelf op. Dat is nodig want mijn klankbord thuis is weg, natuurlijk heb ik mijn kinderen en andere lieverds om me heen waarmee ik het kan bespreken, maar die ene die mij zo goed kende en waar ik zo fijn mee kon sparren die is er niet meer. En toch is hij er altijd op de achtergrond en weet ik wel wat hij gezegd zou hebben. 

Ik volg dus het advies van de bloemenman op en ben volop aan het daten. Alleen niet voor een nieuwe man, maar wel voor een nieuwe baan!

Missen

De ronding van je kin

De glooiing van je wang

Ik wil het me herinneren

Mijn hele leven lang

De blik waarmee je naar me keek

Je oogopslag

Dat is, vind ik zelf,

Iets wat ik nooit vergeten mag

Je manier van lopen

De warmte van je lijf

Het geluid van je stem 

Dat het nog maar bij me blijft

Je mooie bruine ogen

Je lange, slanke handen 

Jouw sterke armen om mij heen

Dat moet altijd blijven landen

De geur van je parfum

Kruidig, maar ook lekker fris

Jouw persoon, al die dingen samen

Maken dat ik je zo ontzettend, vreselijk mis

Twijfel en Compassie

Zo af en toe haak ik weer wat toertjes aan mijn Adriana dekentje voor mijn vader. Ik heb pas 1 blok af en moet er nog zeker 7 dus dat schiet niet erg op. Dat is niet erg want hij heeft nu toch geen dekentje nodig, dat komt pas weer in het najaar en dat duurt nog even. 

Haken is vooral fijn tijdens tv kijken en dat doe ik niet zo vaak. S'avonds na het werk is er vaak nog administratie af te handelen, er komt nu eindelijk een beetje licht in die administratierompslomptunnel, en vind ik het fijn om naar de radio te luisteren en te lezen. Even met mijn hoofd in een andere wereld, in een ander verhaal. 

Ook wandel ik dan nog wel eens door Facebook om de verjaardagen te checken en geen felicitaties te vergeten. Op Facebook ben ik ook "lid" van diverse handwerkgroepen en het is altijd weer leuk om mooie creaties te zien van anderen. Net als trouwens hier op Blogger. Ook daar komen steeds weer mooie dingen voorbij en is het altijd leuk om jullie verhalen te lezen. Blogger had weer eens wat aangepast dat ik natuurlijk weer had gemist want ik kon nergens meer op reageren. Inmiddels lijk ik dat weer voor elkaar te hebben al lukt het op sommige blogs nog niet. 

Op Facebook zag ik berichten voorbij komen van de Beatrix Blanket van Jellina Creations. Wat een prachtige deken! Mijn allereerste deken was trouwens naar een idee van Jellina. Uiteindelijk ging dat niet helemaal zoals de bedoeling was en heb ik er mijn eigen draai aangegeven, maar wel door haar geïnspireerd. Maar ik dwaal af. Terug naar Beatrix. 

Ik zag de mooiste kleurencombinaties voor de Beatrix Blanket voorbij komen en dan gaat het toch triggeren, van zal ik hem ook maken. Maar ja de kleurencombinatie die in ons huis past had ik nog niet gezien en bij Scheepjes op de website zie je dan wel diverse kleuren van het betreffende garen maar hoe gaat dat in het echt zijn. 

Foto is van Scheepjes.com

Van de week zag ik een kleurencombinatie voorbij komen die hier wel goed zou passen met de kleuren van de whirl scrumptious lush 777 en de whirlette chestnut 891. En toen ging het toch kriebelen en ging ik even googelen naar het garen. Mensenkinderen daar hangt nog een behoorlijk prijskaartje aan. Toch maar even niet. Bijna €100,00 voor een dekentje, hoe mooi ook, is wel erg veel geld. Ik heb hem maar even geparkeerd. Op dit moment haak ik daar te weinig voor. Wie weet later. Het patroon loopt niet weg. 

Nu we richting de zomer gaan en het lekker lang licht is ben ik na een werkdag en in de weekenden ook vaak in de tuin bezig. Lekker even in de aarde wroeten omdat hardnekkige onkruid een halt toe te roepen. 

Het is een en al kleur in de tuin nu en dat is echt genieten. De mooiste blikvanger is nu de roos Compassion! Zij zit zo vol bloemen dat ze gewoon topzwaar is en helemaal naar voren hangt. Als de eerste rozen straks zijn uitgebloeid dan moet ik haar echt wat terugsnoeien, maar voor nu is het genieten van haar schoonheid en haar heerlijke geur! 

Nog 30 dagen!

Het grote aftellen is begonnen. Vanaf vandaag nog 30 dagen (eigenlijk min 1 want deze dag als werkdag is al voorbij) en dan ben ik Yardenier af. Dan ben ik Toos Werkeloos zoals ze dat noemen. 

Het is een heel gek idee ook al weet ik al bijna een jaar dat het er aan zit te komen en heb ik bewust de keuze gemaakt om niet mee te gaan naar Eindhoven. De grote overdracht is al begonnen, vrijdag nog een laatste, groot overleg om de laatste dingen over te dragen en dan de weken erna nog wat losse eindjes afhechten. 

Hier nog een gesprekje en daar nog een telefoontje, want als iemand al een poos ziek is en je daar vanaf het begin bij bent betrokken bouw je toch een band op en dan vertrek je ook niet zonder iets te zeggen. Dan wil je toch die laatste beterschapswens nog even persoonlijk doen in de hoop dat het ook echt goed gaat komen en dat er genezing en of verbetering optreedt. 

Ook staat er nog een kast in Almere met administratie die opgeruimd moet worden en heb ik nog een kast waar nog wat persoonlijke spullen in liggen zoals een panty, een tandenborstel en een tube tandpasta. Voor onverwachte ladders en voor een frisse mond na een lunch als er nog gesprekken gevoerd moesten worden. Er ligt nog een naaisetje voor als er onverwacht een knoop afsprong en dat garen zal wel zo belegen zijn dat dit ook weg kan. 

Verder liggen er nog kaartjes in die kast van medewerkers die ik na afloop van een verzuimtraject kreeg om me te laten weten hoe het verder ging of om te bedanken. Op 1 kaartje staat: "Ik haatte je toen je me vertelde dat ik echt niet meer terug kon in mijn functie, maar nu ben ik zo blij met mijn nieuwe baan omdat mijn lijf dit wel aankan. Alsnog heel veel dank!" Dat kaartje hield ik altijd in gedachten als ik weer eens zo'n soortgelijk moeilijk gesprek moest voeren. 

En die kaartjes gaan dus straks allemaal mee en zal ik al dat geleerde ook bij een nieuwe werkgever weer in gedachten houden. Het gaat nooit over verzuimdossiers, maar het gaat altijd over mensen. Met hun zorgen, hun angsten, verwachtingen, wensen, boosheid en verdriet. En juist dat maakt mijn werk altijd zo mooi en boeiend. 

Ondertussen heb ik na een training over hoe je je LinkedIn profiel zo gunstig mogelijk optuigt de boel daar onder handen genomen en eens flink opgepoetst. Dat loont want er komen al flink wat mails mijn mailbox binnenrollen van recruiters die leuke banen in de aanbieding hebben en graag willen kennis maken. Dus dat gaat vast wel goed komen. 

Het is allemaal een beetje dubbel. Aan de ene kant staat mijn wereld nog stil en ben ik druk bezig met de diggeltjes uit te zoeken en met die diggeltjes er elke dag weer proberen er die dag iets van te maken. 

Aan de andere kant ligt dat grote zwarte gat waar ik zo bang voor ben om in te vallen zonder werk en zonder een goed ritme.  En waar het zicht op een nieuwe baan het allemaal wat makkelijker en wat minder zwart zou laten worden. 

Maar wat die baan betreft is het; komt tijd komt raad en zal dat vast wel goed komen. Nu me eerst maar richten op die laatste maand waarbij afscheid centraal staat. 

Want een goed afscheid helpt je verder! Daar ben ik van overtuigd!