zaterdag 26 november 2022

Zachter

Gisteren was het precies 35 weken en 8 maanden geleden dat mijn lief overleed. Acht maanden lijkt al weer zo lang, maar is tegelijk ook nog maar zo kort. Al acht maanden staat mijn wereld een soort van stil. Elke morgen komt de zon weer op en elke avond gaat ze onder en daartussen in sta ik op, werk, loop, doe boodschappen, kook, maak schoon, doe wat yoga op mijn matje, lees, brei soms wat, heb gesprekken met Arthur, haal adem, kortom ik leef! 

De wereld draait gewoon door, maar in mij huist een enorm verlangen naar hem, een alsmaar knagend gevoel, een gigantisch gevoel van heimwee. Toch blijk je toch mee te kunnen draaien met de wereld al is het op je eigen tempo. 

Deze week was ik uit eten met een vriendin. We hadden afgesproken op een locatie tussen onze werkplekken in. Het restaurant lag knus in een dorp waar de kerstversiering al ruim aanwezig was en was heel sfeervol. We hebben lekker gegeten, heerlijk bijgekletst, (zij kan bijzonder goed een verhaal vertellen), we hebben gelachen en het was een hele fijne en gezellige avond, maar dat thuiskomen in een leeg huis, niemand die op je wacht en nooit meer aan hem vertellen hoe leuk het was, dat is en blijft een ding! Dan voel ik me als een ballon die langzaam leegloopt!

Ze zeggen dat het zachter wordt

Maar ze zeggen niet wanneer

En hoe kan dit gemis nou zachter worden

Want jij, mijn lief, jij leeft niet meer


Ze zeggen dat het beter wordt

Maar hoe precies dan, vertellen ze er niet bij

En hoe kan dit verdriet ooit minder worden

Nu jij nooit meer zal zijn bij mij


Ze zeggen, neem hem mee in je hart

Maar hoe leer je leven met het gemis

En dat voortdurende, alsmaar knagende verlangen

Naar mijn grote liefde, die er niet meer is

De wereld draait door en ik draai nog zachtjes mee!


Veer Veertje Zacht - Gratis foto op Pixabay



zaterdag 19 november 2022

De week van werk.............

Afgelopen week was het de week van de werkstress. Door mijn werkgever, sterker nog door mijn eigen afdeling de Vitaliteitsdesk, omgedoopt in de week van het werkplezier! Dat laatste klinkt een stuk gezelliger, maar natuurlijk waren de activiteiten die georganiseerd waren allemaal gericht om stress in je werk te voorkomen of hoe er mee om te gaan. 

In dat kader waren er onder andere in de ochtend online stoelyogasessies van 15 minuten en was er ook online een interview met een F16 piloot over wat te doen in een stresssituatie. Ik moet zeggen dat ik maandag een stuk lekkerder begon met mijn werkdag nadat ik de stoelyoga had gevolgd. Het lijf was toch even net wat minder stram en het was ook grappig om de collega's die hun camera aan hadden laten staan dezelfde bewegingen zien maken. 

Het interview heb ik halverwege uitgezet want het verhaal van de piloot over een situatie waarin een mens van nature direct in een "fight, flight of freeze" schiet bracht mij direct terug naar de ochtend van 25 maart waarin dochter en ik in de "fight" modus schoten, maar die helaas alleen maar verdriet en gemis opleverde. Maar van andere collega's hoorde ik dat het een heel interessant verhaal was. Wie weet kan ik het ooit nog eens terugkijken. 

Dinsdagochtend had ik net mijn laptop aangeslingerd toen ik een appje kreeg. Nieuwsgierig viste ik mijn telefoon uit mijn zak, want wie appte mij al voor 8 uur in de ochtend? Het bleek de manager van mijn man te zijn. Juist op die datum zou hij 40 jaar in dienst zijn geweest bij het bedrijf en zijn rechtsvoorgangers! Ze appte dat het een dag was om stil te staan bij alles wat hij voor het bedrijf betekend heeft en hoe zeer hij gemist wordt met zijn kennis, zijn humor en zijn collegialiteit. Ze nodigde mij en de kinderen uit om een datum te prikken om samen met haar en zijn naaste collega's een borreltje te drinken en het glas op hem te heffen. Onder aan het bericht had ze drie foto's gestuurd van mijn man met collega's tijdens werk en tijdens een feestje. 

Perplex zat ik achter mijn laptop terwijl de tranen al weer op volle toeren een weg naar buiten zochten. Wat een ongelooflijk lief gebaar. Ik was er helemaal stil van, maar wat fijn om te merken dat ze hem nog niet vergeten zijn en dat hij ook daar zo gemist wordt! Ik appte haar terug dat ik het ontzettend waardeerde en dat we zeker een datum gaan prikken!

De tranen werden gedroogd en ik ging weer aan het werk. Het werd al met al een bijzondere week, die week van het werkplezier. Ik begin steeds meer een weg te vinden in mijn nieuwe baan en zit op diverse werkplekken en heb mooie en boeiende gesprekken over werk en stress, werk en verzuim, werk en ernstige ziekte waardoor nagenoeg al zeker is dat werken binnenkort niet meer mogelijk is. Dat is de meest verdrietige kant van mijn werk, maar ook een belangrijke!

Want aandacht voor mensen dat maakt mijn werk mooi, geeft mij plezier in mijn werk en houdt de stress buiten de deur. 

En zo werd het dus een mooie week!


Home | Week van de Werkstress

zondag 13 november 2022

Vogelhuis

Vorige week was ik jarig en ik zag best wel op tegen deze dag. Mijn eerste verjaardag zonder mijn lief.  Ik had vrij genomen zodat ik de hele dag kon huilen als ik dat wilde. Zoals wel vaker als je ergens tegenop ziet, loopt het toch allemaal anders en heb ik niet de hele dag gehuild, gelukkig. 

S'morgens kroop Arthur bij me in bed en kreeg ik dikke knuffels en een cadeautje. Hij had het een paar dagen tevoren met zijn moeder in de stad gekocht en kon niet wachten om het te geven. Het is chocola oma, kijk met een gieter en mijn nieuwe laarzen. Het was een tuinset van chocola inderdaad en de chocolade laarzen hadden dezelfde kleur als de laarzen die wij samen hadden gekocht. 

Dochter was ook vrij en schoondochter zorgde voor een heerlijk ontbijt. Een goed begin van de dag. Om kwart over tien zwaaiden we Arthur en zijn mama uit want zij gingen weer met de trein terug naar Frankrijk. Even later ging de bel en stond mijn broer op de stoep met een groot boeket bloemen. En toen kwamen alsnog de tranen, want ook hij mist mijn man zo verschrikkelijk. Ze waren niet alleen zwagers, maar ook hele goede vrienden. 

Na de koffie ging broer naar zijn werk en dochter en ik gingen boodschappen doen. S'avonds kwamen mijn vader, broer en zijn gezin en natuurlijk onze zoon vanuit zijn nieuwe werk allemaal eten. 

Ik maakte een grote pan soep, bakte een waldkornbrood en met diverse smeersels was het een lekkere maaltijd. Terwijl we gezellig met elkaar waren liepen dochter en zoon de deur uit, omdat ze mijn cadeau uit de auto gingen halen. Ze hadden een vogelhuisje voor me gekocht. Een lang gekoesterde wens! 


Er waren nog meer mooie en fijne cadeautjes en nog meer mooie bloemen en zo werd het een verjaardag met een traan en een lach en al mijn dierbaren om me heen. Ik ben nog steeds een rijk mens. 

De volgende dag heb ik het vogelhuis in de tuin gezet en ik geniet er zo van. Als ik thuis zit te werken dan heb ik een goed uitzicht op de tuin en het vogelhuis. Inmiddels is de vetbol weg, want die zat nog in een groen netje en die knip ik er altijd af omdat ik zo'n vetbol in een metalen houder stop. In het huisje leg ik nu wat blokjes oud brood, wat zaadjes, havermout (daar is het roodborstje dol op) of wat rozijnen. Die lusten de merels graag. Ook heb ik bij de @ction een halve kokosnoot gekocht met vet en zaadjes die er nu aanhangt en daar wordt ook gretig gebruik van gemaakt. Het is genieten omdat allemaal te aanschouwen. 

De seringenboom hangt ook vol met allerlei lekkers en het is een komen en gaan van vogels. Van de week zat ik te werken en zag ik uit mijn ooghoeken iets kleins en bruins bewegen en bleek het een winterkoninkje te zijn. Zo schattig. 

Samen met Arthur heb ik een koker met doppinda's gevuld en daar hangen niet alleen de halsbandparkieten aan, waar Arthur verrukt over was, want papegaaien in de tuin van oma, maar ook komt er regelmatig een grote bonte specht langs om op die pinda's te hakken. Een prachtig beest. Een slimmerik ook, want van de week zag ik hem aan het insectenhotel hangen om daar uitgebreid te lunchen. Het is natuurlijk niet de bedoeling om die insecten die daar vredig in mijn hotel logeren op te vreten, maar ja het is de natuur en het bordje: verboden om de gasten op te eten, kan hij natuurlijk niet lezen. 

En nu is het aftellen tot mijn kleine tuinman definitief naar Amsterdam komt om samen met hem van de tuin en de vogels te genieten! 




zondag 6 november 2022

Bollen

Zondagmiddag en het is een natte grijze dag. Vanaf mijn hoekje op de bank kijk ik de tuin in, waar de vogels ondanks de regen toch wat lekkers komen eten in mijn nieuwe vogelhuisje, dat ik woensdag voor mijn verjaardag kreeg van de kinderen. 

Ook kijk ik naar de blauwe bloempot die ik samen met Arthur kocht. Bijna twee weken geleden arriveerde Arthur en zijn mama laat in de avond met de trein vanuit Parijs. Ze hadden vertraging dus ik lag al in bed. Onze zoon die de dag ervoor al met de auto was gearriveerd haalde ze op. En daar waren kleine voetjes op de trap. Wie is daar? Ik ben er oma, Arthur! Even later waren er twee armpjes om mijn nek en kreeg ik een hele dikke knuffel. 

De volgende dag ging ik al vroeg de deur uit om te gaan werken en kwam tegen half zes het pand weer in. Daar werd ik opgewacht door een "boos" klein mannetje. Want waarom was ik er niet? Hoezo moet oma werken? Ik hield een verhaal over geld verdienen enzovoort, maar allemaal leuk en aardig het was wel de bedoeling dat oma aandacht voor Arthur had. Dat we samen in de tuin gingen werken!

De volgende dag had ik overleg met mijn manager en omdat ik nog wat uurtjes had staan, nam ik die in overleg met haar op en was ik dus de woensdagmiddag vrij. Arthur blij! Kom zei ik, ik heb een leuk plannetje, trek je schoenen aan we gaan. Plannetje? Dat was een gek Nederlands woord, maar een goed idee begreep hij heel goed en toen ik het plannetje uitlegde, was hij direct enthousiast. Op naar het tuincentrum!

Omdat Arthur zoveel van bloemen en planten houdt leek het me een leuk idee om daar eens te gaan kijken. Natuurlijk heb je die in Frankrijk ook, maar niet in de buurt waar Arthur woont. In het tuincentrum vielen we met onze neus in de boter, want er was een speurtocht uitgezet voor kinderen. Diverse grote pluche beesten stonden door het tuincentrum opgesteld en door vragen te beantwoorden in een boekje kon hij een prijs winnen. 

Dat was leuk natuurlijk, maar niet het hoofddoel van ons bezoek, want het plannetje was dat Arthur mee ging helpen om de bloembollen uit te zoeken. En niet alleen bloembollen voor mijn tuin, maar hij mocht ook een grote pot uitkiezen, hij koos een blauwe en hij mocht een zak bloembollen kiezen waarmee je laagjes kan maken in die pot om zo in het voorjaar steeds wat anders in bloei te hebben. 

Hij vond het een heel leuk plannetje en vol overgave liep hij langs de diverse zakken met bollen en vond het moeilijk om te kiezen, maar uiteindelijk koos hij een zak waarop een aantal hommels (hoe kan het ook anders) en bijen stonden afgebeeld. Die wil ik, want die bloemen vinden de hommels ook leuk! 

We kochten nog tuinhandschoenen voor hem en we deden de hele speurtocht waarmee hij een mooie prijs won. Trots liep hij met de prijs en de zak met bloembollen naar de auto. We reden nog even langs de Hema voor een paar kaplaarzen en toen gauw naar huis om de bollen te planten. 

Daar stond mijn kleine tuinman met zijn handschoenen en zijn laarzen om samen met mij de aarde in de pot te scheppen en daar laagje voor laagje de bloembollen op te leggen. Heel zorgvuldig deed hij dat met de worteltjes naar onder, op hun billen oma, en tenslotte schepten we er een laagje aarde overheen en wensten we de bollen welterusten. Slaap maar lekker, tot het voorjaar. 

Arthur en ik spraken af dat de pot met bloembollen in mijn tuin blijft logeren, totdat........ 

Want dat is het aller, allerleukste nieuws, Arthur komt met zijn ouders in Amsterdam wonen! Zodra ze hier een huis hebben gevonden gaat de pot met bloembollen naar hun balkon of tuin en komen er na de verjaardag van Arthur bloemen in. Hij kan niet wachten. En ik ook niet!