Op en mét sloffen!

Na bijna 5 maanden ben ik voor mijn gevoel goed geland in mijn nieuwe functie. Ik leer steeds meer mensen kennen en ook de procedures en de gebruiken worden duidelijker. Het is fijn om weer in een leuke omgeving te mogen werken. Het is niet zo dat ik het al op mijn sloffen doe, maar de nieuwe pantoffels beginnen lekker te zitten, zeg maar!

Een paar weken geleden werd ik dan ook gevraagd of ik achterwacht wilde zijn bij het zwangerschapsverlof van een collega in het noorden van het land. Natuurlijk wilde ik dat. Zo kwam het dat vanmorgen om 06.15 uur de wekker ging - echt héél erg vroeg - en om 07.00 uur slingerde ik mijn Fordje aan om richting Groningen te rijden. 

Dat was best gek, want in mijn vorige baan ging ik ook regelmatig naar Groningen en de weg was dus heel bekend. Ik reed zelfs langs het oude kantoorpand waar tot een maand geleden nog het hoofdkantoor gevestigd zat en het was best raar om dat pand daar zo leeg en donker te zien staan. 

De weg was dus bekend en vertrouwd, alleen was de eindbestemming nu niet Groningen, maar Roden op de grens van Groningen en Drenthe. Daar is het kantoor van mijn huidige werkgever voor het noorden van het land gevestigd. Ik was nog nooit in die contreien geweest, maar ik trof ook weer zo'n mooi stukje Nederland aan. 

De reis ging voorspoedig (op mijn sloffen), had het al snel gevonden en reed de parkeerplaats op en uit gewoonte zette ik mijn radio zacht. Ook weer zo'n gekke gewoonte uit een vorig leven want als ik de parkeerplaats van een crematorium of uitvaartcentrum opreed dan deed ik altijd mijn radio zacht om nabestaanden, als die er waren, niet te storen. En dat is nu helemaal niet nodig! 

Het was een leuke dag en de overdracht verliep voorspoedig. Ik hoop dat de aanstaande moeder van haar verlof kan gaan genieten en zich geen zorgen maakt om haar dossiers die ik, samen met een collega, voor haar ga waarnemen. Natuurlijk kwam ik niet met lege handen, want ik kon het natuurlijk niet laten om een paar slofjes voor haar te breien. Omdat ze nog niet weet of het een jongetje of een meisje wordt deed ik zowel een blauw als een roze koordje. Als het kindje er straks is, maak ik er van de juiste kleur nog wel eentje bij! 

Tevreden reed ik aan het einde van de dag terug naar Amsterdam uitgezwaaid en gegakt door een heleboel verschillende ganzen die daar op de weilanden tussen Roden en Leek al aan het diner zaten! 

Strepen

Als ik s’morgens wakker word

En luister naar de vogels die al fluiten

Dan zijn soms mijn wangen nat

Blijkbaar sluipt verdriet ook s’nachts vanzelf naar buiten

In de badkamer voor de spiegel denk ik

Wie is dat mens met die zwarte strepen en die rode ogen

Ik gooi er maar een plens koud water tegenaan

Wat oogcrème en een beetje mededogen. 

Zo’n groot verdriet dat poets je niet zomaar weg

En dat gemis, dat blijft maar in je dralen 

Toch ga ik vandaag nog oogmake-up remover kopen

Om s’avonds mijn mascara er nog beter af te halen!

Power Ranger, een beetje opschieten graag!

Eindelijk ben ik toegekomen aan het voorpand van de Power Rangertrui voor Arhur. Het achterpand en de mouwen zijn af. Nu meneertje hier zowat om de hoek woont en dus veel vaker hier is wordt ik ook meer op mijn vingers gekeken of ik wel met zijn trui bezig ben en waarom ik niet op schiet. 

Het is heel grappig hoe dit allemaal in zijn werk gaat, want we zien elkaar echt vaker. Vorige week appte mijn zoon of ik dinsdag vanaf 17.00 uur thuis was. Ik werkte die dag thuis, dus ja. Kunnen we Arthur dan bij jou brengen? Schoondochter had Nederlandse les en zoon was niet op tijd thuis. Ja natuurlijk kan dat. Gezellig!

Gisteren appte schoondochter of ze mee kon rijden naar de markt, zoon zit voor zijn werk in het buitenland en de regen kwam met bakken uit de lucht en dus haalde ik haar en Arthur op voor een rondje boodschappen. Na afloop zou ik ze thuis weer afzetten, maar dat vond Arthur geen goed idee. Ik ga met oma mee zei hij tegen zijn moeder. Zij spreken natuurlijk Frans met elkaar en inmiddels kan ik dat aardig volgen en ik moest lachen toen ik schoondochter hoorde zeggen dat hij dat dan eerst moest vragen of oma dat wel goed vond. 

Moeiteloos schakelt hij dan over naar het Nederlands. Hij woont hier nu een maand, gaat een week naar school en zijn Nederlands is al met sprongen vooruit gegaan. Zo leuk om te merken. 

Natuurlijk vond oma het goed en even later zat hij tevreden achterin de auto te vertellen dat hij het heel leuk vond om in Nederland te wonen. Oh ja, vroeg ik, waarom dan? Nou dan kan ik jou veel vaker zien en J. (zijn tante) en L. en N. (neef en nicht) en ook mijn school is zo leuk want ze hebben zo'n leuke speeltuin, daar kan je een rivier maken, oma! (het is een school met een natuurspeelplaats in plaats van een stenen schoolplein). 

Nou wat is er heerlijker dan een tevreden kind dat het leuk vindt om tijd met je door te brengen. Wat een rijkdom is dat. En dus staan zijn stoeltje en de doos met playmobil nu standaard beneden in de huiskamer en hebben de stiften en de kleurboeken ook een plekje beneden in de kast gekregen. 

Thuis inspecteerde hij direct het breiwerk en was een beetje teleurgesteld dat de Power Ranger er nog niet helemaal opstond. Tja, ik heb helaas niet de tijd om de hele dag te breien er moet ook gewerkt worden. 

Net als gisteren regent en waait het hier vandaag ook steeds, al komt vandaag de zon tussen de buien door ook wel even kijken, maar dit is dus prima weer om lekker te zitten breien. Het is fijn om ook weer plezier te hebben om te handwerken. Een beetje opschieten dus!

Juliana

Ik ben geen fanatiek bewonderaar van ons Koninklijk Huis. Ik volg het wel en wee van de familie niet op de voet, maar als ze in beeld zijn dan vind ik het wel leuk om naar de jurken en de hoedjes te kijken en te horen wat ze uitspoken. 

Waar ik wel van hou is geschiedenis en toen ik in oktober hoorde dat er een tentoonstelling was over de eeuw van Juliana zette ik die op mijn lijstje. Tenslotte heb ik die museumkaart niet voor niets. Afgelopen vrijdag was het zover. Dochter wilde ook mee, dat was gezellig. 

Het was al zeker een half jaar geleden dat ik in het centrum van Amsterdam was geweest, maar toen ik uit de metro stapte bleek dat er niets was veranderd. De zon scheen, dochter ontmoette ik op het centraal station en door een menigte toeristen liepen wij richting de Dam. 

Ik vind het een mooi stukje Amsterdam, het paleis met daarnaast De Nieuwe Kerk en hoewel ik er al vele malen in mijn leven langs ben gelopen, was ik er nog nooit binnen geweest, de binnenkant natuurlijk wel vaak op tv gezien bij diverse belangrijke koninklijke gebeurtenissen. 

Het stelde zeker niet teleur. Ook van binnen is het een prachtig gebouw en heb ik niet alleen genoten van de tentoonstelling, maar ook van het gebouw zelf. 

Met koningin Juliana ben ik opgegroeid, zij was mijn eerste koningin. Als klein meisje zaten wij op koninginnedag voor de tv om het defilé op paleis Soestdijk te bekijken voordat we zelf de koninginnemarkt op gingen om spelletjes te doen, voor we s'avonds de lampionoptocht door het dorp hadden. Ik wist dus al best veel over Juliana, maar op zo'n tentoonstelling komen nog andere leuke en minder leuke weetjes aan bod. 

Wat echt heel schattig was, was het zelfgeborduurde prentenboek dat de oma van Juliana, koningin Emma had geborduurd in 1909 voor de eerste kerstmis van babyprinses Juliana. Jammer dat ze het niet even opengeslagen hadden om de binnenkant te bewonderen. In gedachten zie je de trotse oma-koningin op haar troon zitten te borduren. Natuurlijk met een kroontje op haar hoofd. (Ja ik weet het, ik maak er een sprookje van, maar toch). 

Het was leuk om haar bruidsjurk te zien en een aantal avondjurken waarbij je goed kon zien hoe mooi die met de hand gemaakt waren. Het was behoorlijk druk met bezoekers en er waren ook wat kinderen en het was grappig om hun commentaar te horen. 

Een meisje dat stond te zwijmelen bij de mooie jurken en een jochie die met open mond naar een old timer Rolls Royce stond te kijken. Je zag aan zijn gezicht hoe graag hij die auto even wilden aanraken. Helaas dat mocht niet! 

Er waren ook twee dames, de een groot met een luidruchtige stem en de ander kleiner en bedeesd, waarvan de luidruchtige bij ieder item hardop commentaar gaf waarbij de bedeesde dame dan stond te knikken. Ze was het met elk commentaar eens, maar niet toen de luidruchtige dame verkondigde dat Amalia nog heel wat te leren had voor ze koningin kon worden (logisch als je pas 19 bent dunkt me), maar dat ze zeker eerst een heleboel af moest vallen want voor een 19-jarige prinses was ze veel te dik. Ik wilde nog roepen, waar bemoei je je mee, maar aangezien mijn dochter naast me liep moest ik me gedragen en zei ik maar niets. 

Ach die Juliana, het leek me een lief mens en al woonde ze in een paleis en had ze alles wat haar hartje begeerde, volgens mij heeft ze geen gemakkelijk leven gehad. Zeker met een echtgenoot als Bernhard. Maar ach wat weet ik er van. Hopelijk is ze een beetje gelukkig geweest!

Ik vond het een leuke tentoonstelling en heb weer een stukje vaderlandse geschiedenis opgepoetst! De tentoonstelling is nog tot 9 april te bezoeken, mocht je ook willen!

 

Van een kus en een hommel!

Maandagmorgen om 07.45 uur klapte ik met plezier mijn laptop open. Blij dat het weer een gewone werkdag was en dat die moeilijke maand december achter de rug was. Die hobbel hebben we ook weer genomen.

Het voordeel van een organisatie die gesloten is tussen kerst en oud en nieuw is dat je collega's ook allemaal druk zijn met gourmetten, stoofpeertjes koken of oliebollen bakken en dat je na zo'n week vrij dus geen volle mailbox hebt. Het was een lekkere opstart van de week en de dagen regen zich vlotjes aaneen.

Gistermorgen kreeg ik al vroeg bezoek van buurpoes Toontje. Ze komt nog steeds regelmatig langs en gaat dan op de vensterbank zitten miauwen tot ik de deur opendoe en een praatje met haar maak en er even geaaid wordt. Niet te lang, want dan komt er teveel kou binnen en dat is slecht voor het milieu én voor mijn energierekening. 

Vlak voor de lunch ging de bel. Ik verwachtte niemand, maar ging toch opendoen. Voor de deur, leunend op zijn step, stond Arthur met daarachter zijn mama. Ze waren naar de markt geweest en op weg naar de metro om naar huis te gaan, maar Arthur wilde oma eerst een kusje geven. Oma is aan het werk zei mijn schoondochter. Nee oma is thuis, want haar auto staat daar. Ik kreeg de kus en gaf er eentje terug en daar gingen ze weer. 

Ach wat was dat een lief gebaar! Het kleurde mijn dag zo mooi en dat werkte de verdere dag door, zelfs toen ik op pad moest voor een "moeilijk" gesprek! Maar ook die ging goed. 

Eenmaal thuis at ik wat en ging op weg voor de 1e yogales van het jaar. Afgelopen herfst had ik een paar privé lessen genomen om er weer een beetje in te komen en nu ging ik het weer in het klasje proberen. Ik zag er een beetje tegenop want wat als ik niet mee kon komen. Maar ook dat ging boven verwachting goed. 

Om 20.30 uur was ik weer thuis en vond ik een dikke envelop op de mat. De postbode is hier altijd laat! In de envelop vond ik een mooie kaart met lieve woorden en tussen een kartonnetje zat een zelfgebreide hommel van een lieve bloglezer! Stond ik toch weer even met een dikke brok in mijn keel! Wat een ongelooflijk lief cadeau!

Ik ben er vaak zomaar ondersteboven van hoe betrokken mensen bij me zijn en wat voor mooie dingen ik mag ontvangen. Lieve woorden, mooie gesprekken, kaartjes en cadeautjes. Dat maakt me heel dankbaar en het helpt me om die moeilijke dagen door te komen! Zo ontzettend lief!

Woensdag was een dag met een gouden randje van begin tot eind!

Hier de beloofde foto van de hommel. Arthur is er helemaal gek van! 

Beste Wensen

Toen de klok eenmaal twaalf had geslagen

Heb ik je het nieuwe jaar in gedragen

Met alle herinneringen die ik in mijn hart bewaar

Laat ik je levend achter in het oude jaar

Het is zo’n verdrietig gegeven

In 2023 zul je nooit meer leven

Is het altijd ik en nooit meer wij

Toch neem ik je mee en hou je dicht bij mij

Want met al jouw liefde die je me hebt gegeven

Zul je in mijn hart voor eeuwig leven. 

Ik wens al mijn bloglezers een mooi, liefdevol, zorgeloos, zonnig en gezond 2023 toe. 

Dank jullie wel voor al jullie lieve woorden en oprecht medeleven in het afgelopen jaar waarin ik mijn grote liefde verloor. Het opbouwen van een nieuw leven zonder hem is moeilijk, ontzettend verdrietig en met een groot gat in mijn hart, maar jullie lieve woorden hielpen en helpen om het draaglijker te maken! 

🙏