maandag 28 april 2014

Douchen en WC papier

Op zoek op het wereld wijde web naar iets leuks om te lezen stuitte ik op een blog van een mevrouw die met een experiment bezig is. Deze dame gaat 40 dagen lang niet onder de douche. Bij het lezen van haar verhaal trok ik mijn verwende neus al de lucht in met een vooroordeel van oeps wat zal het mens stinken, maar daar klopt dus niks van. Ze doucht dan wel niet, maar ze wast zich wel aan de koude kraan met een washandje en als ze vies is van een middagje tuinieren of een uurtje hardlopen dan verwent ze zichzelf door een emmer koud water over zich heen te kieperen. Mij lijkt dat slecht voor je hart, zo'n ijskoude plens over het lijf, maar ze heeft de emmer dan al een paar uurtjes staan en soms zelfs in een verwarmend zonnetje, dus dan is de plens wat minder koud.

Bij zoveel dapperheid zit ik me te verbazen op de bank. Mensenkinderen, dit is de tijd zomaar 50 jaar terugzetten. Toen het gewoon was om je in een koude keuken bij de kraan te wassen, maar dan mocht je wel eens per week in de tobbe (met WARM water) of je ging met je handdoek onder je arm en een groot stuk zeep aan een koordje en een schone onderbroek naar het badhuis. Mijn ouders hadden thuis al een douche! Het was een piepkleine ruimte waar je je kont niet kon keren, gemaakt op de overloop van twee ingebouwde kasten, maar het was een douche en het was warm! En mijn propere moeder vond het belangrijk om schoon kroost te hebben dus werd er iedere avond, weliswaar kort, gedoucht! Heerlijk!

Waarom in vredesnaam vroeg ik mij, bij het lezen over deze zelfkastijding, af, waarom zou je in deze tijd niet gewoon elke dag lekker onder de douche stappen? Ik snap het als je last hebt van een waterallergie, of een huid hebt van perkament of je gewoon lekker vies wilt blijven. Daar was echter allemaal geen sprake van bij deze dame, ze doet het voor het milieu en ze doet het om te kijken of het daadwerkelijk iets uitmaakt in haar portomonnee. Dat je het voor het milieu doet, daar heb ik ronduit bewondering voor en ook als het nodig is omdat de portomonnee akelig leeg is, dan heb je mijn diepe respect. En toch en toch, ik moet er niet aan denken. 

Als ik s'morgens, altijd met tegenzin, het warme bed verlaat om de dagelijkse plichten aan te vangen, dan is het loopje naar de badkamer nog op te brengen omdat je weet dat je het vege lijf zo onder de warme douche mag zetten. En dan die warme stralen die op je rug kletteren en je langzaam wakker maken. De stoom van het warme water wat de kreukels in je kop alvast een beetje doet oplossen alvorens je er straks de plamuur op kwakt om er nog maar enigszins toonbaar uit te zien en de geur van de douchegel. De ene dag een ordinair doucheschuimpje van het merk van het blauwe blikje en de andere dag blij wakker worden met de hemelse geur van Nummer 5, al naar gelang wat de dag van je gaat vragen en wat er op dat moment aan lekker schuim beschikbaar is! Want als je weet dat er iets lastigs op het programma staat die dag dan kun je maar beter jezelf verwennen met een beetje nummer 5 op je huid. Dat helpt je zo'n moment toch beter door dan de geur van het karnemelkse meisje! Net als een mooi setje lingerie daarna dat doet. Maar dit terzijde.

Maar ja dat milieu daar heeft die mevrouw toch wel een punt! Want we moeten deze aarde toch wel netjes achterlaten voor onze nazaten. En die portomonnee is ook wel een punt want er mag best wat meer gespaard worden door mij dus is het best een goed idee om op andere dingen een tikkeltje te bezuinigen! Geen idee eigenlijk wat een douchebeurtje kost. Gelukkig heeft deze mevrouw dat piekfijn voor me uitgerekend. Elf hele centen kost een douchebeurt van 8 minuten. Nou dat is geen geld!  Dat is 77 cent per week. Dat mag ik best voor mezelf uitgeven! Maar ja dat milieu dan en waar moet er dan op bespaard worden?

Nou las ik laatst een ander blog van weer een andere stoere dame en zij bespaart op wc papier. Deze dame veegt de billen niet meer met zacht en luxe wc papier, ze zit ook niet avonden stroken te knippen van oude kranten, nee deze dame gebruikt haar linkerhand om af te vegen. Met de rechter kookt en eet ze dan. Deden ze in de middeleeuwen ook!

Gruwel Gruwel! Voorlopig ga ik op niets van dit al besparen! Ik ga in BAD! Met een lekker luchtje! En wel NU!

zondag 27 april 2014

Koningsdag

Elk jaar is het weer raak, zit ik weer snotterend voor de TV, omdat er weer een kind is dat me de tranen in de ogen doet schieten. 22 jaar geleden was het een jochie, helemaal alleen in het Vondelpark met zijn fluit. Hij had niks verdiend, want zo vertelde hij aan de reporter, hij was zijn pet vergeten en dus konden de mensen hem geen centjes geven. Waar zijn je papa en mama dan? Thuis, die komen mij vanmiddag weer halen, en hij keek de reporter met zijn grote blauwe ogen trouwhartig aan en haalde zijn schoudertjes op. Zo zielig vond ik dat, zo'n kind van amper 5, door pa en ma gedumpt in het Vondelpark en dan ook nog eens voor niks hebben staan fluiten omdat hij zijn pet vergeten was! Ik zag dat jochie toen en de berusting in zijn houding dat het nu eenmaal jammer was van zoveel gefluit voor noppes en de tranen stroomden me langs de wangen. Wat waren dat voor ouders? Het was een paar weken voor onze trouwdag en ik nam me heftig voor om, mochten wij ooit kinderen krijgen, ze nooit met Koninginnedag in het Vondelpark te dumpen met een hun fluit en zonder pet! Gelukkig bleek later dan ook dat onze kinderen geen enkel talent voor blokfluit spelen hebben meegekregen en dat was vast niet voor niets!

Nog elk jaar moet ik even aan dat jongetje denken, wat nu natuurlijk een volwassen vent is en dat koninginnedagavontuur waarschijnlijk allang vergeten is. Of misschien ook niet. Is dat jochie jarenlang in therapie geweest om deze akelige ervaring een plekje te geven. Ik zal het nooit weten.

Gisteren zat ik dus goedgehumeurd naar de feestelijkheden te kijken in Amstelveen. Daar zat een jochie met een veels te  grote koksmuts, een beetje scheef op zijn Downhoofdje op een bankje terwijl de kindertjes uit zijn klas met een enthousiaste juf fijn iets aan het koken waren. De manier hoe dat jochie in de camera keek, zo helemaal alleen op zijn bankje, deed de ogen al weer vochtig worden. Een watje ben ik! En toch het zou verboden moeten worden, die beelden van allenige jongetjes op Koningsdag!

zaterdag 19 april 2014

Voorgerecht uit eigen tuin

Het was goed toeven, vanmiddag in mijn tuin. Nou ja tuin als je het heel snel zegt dan lijkt het nog wat, maar ik moet eerlijk bekennen dat het maar een postzegeltje is. Nu is dat niet erg, want ook postzegeltjes geven plezier en ik kan ontzettend genieten van dat kleine stukje grond waar ik voor de helft eigenaar van ben. De zon scheen, de vogels floten hun hoogste lied en de vorige week gekochte plantjes schreeuwden om aandacht. Die wilde de grond of hun eigen pot in! De keuze was dus niet zo moeilijk om eens een middagje in de tuin door te brengen en wat orde te scheppen in het onkruid. Dus eens flink aan de slag. 

Achter in het postzegeltje staat een Frans bistrostoeltje, ooit was het mooi en nieuw, nu is het oud en gammel, maar nog steeds staan daar elk jaar wat potten met eenjarigen ijverig te bloeien. Meestal ben ik in oktober te lui om al die potten leeg te kieperen. Dat vind ik dan zonde omdat er vaak om die tijd nog wel wat in bloei staat en wie ben ik dan om de vlijtig liesjes in de vuilnisbak te kieperen, omdat het tuingilde vindt dat de potten leeg moeten voor er barre vorst komt en de tuin dus winterklaar moet zijn. Deze winter heeft het helemaal niet gevroren en de Spaanse Margriet heeft dus op haar gemakje kunnen overwinteren daar op mijn Franse bistrostoeltje en bloeit nu al vrolijk met dieppaarse bloemetjes die ze vrolijk naar de zon toekeert. Ook de geraniums, of gerania zoals het eigenlijk hoort, zijn me dankbaar voor het behoeden van een vroegtijdige dood in de kliko en tonen die dankbaarheid door ook al volop te bloeien. Ze zijn wel een beetje pierig en ogen ietwat uitgeblust, maar daar is met een kleine knipbeurt, wat verse aarde en wat liefdevolle praat, snel iets aan te doen. 

Vorig jaar om deze tijd waren de vaste planten nog ondergedoken in de aarde en stonden de krokussen te bibberen in de felle kou, nu staat er al veel boven de grond en bloeit er dus al aardig wat. De sering heeft ook al dieppaarse knoppen en staat bijna op springen. Nog even en dan kan ik me weer onderdompelen in de seringengeur. Op Chanel nr 5 en verse Zwitsalbabyhaartjes na, de allerfijnste geur van de hele wereld. 

Het is dus echt genieten in mijn postzegeltje. Dat vinden niet alleen de vogels, die terwijl ik druk bezig ben, gewoon verder gaan met de inrichting van hun nieuwe huis, maar helaas ook de slakken. Verstopt achter de het Franse Bistrostoeltje, knusjes geleund tegen een grote terracotta pot vond ik een hele grote familie. Ze vierden geloof ik net een bruiloft, want het ging er nogal vrolijk aan toe en vast de ganse familie was op dit festijn afgekomen, want tjonge jonge wat een boel slakken trof ik daar aan. In alle soorten en maten. Met huis, zonder huis, groot, klein, gestreept, effen, van alles wat. 

Nu is dit schorriemorrie ook de reden waarom ik dit jaar geen enkel plantje zelf heb gezaaid, want voorgaande jaren hadden die krengen  mijn zo zorgvuldig opgekweekte en liefdevolle verzorgde slaplantjes in een nacht tot aan de grond toe opgevroten, nog klagend, met de bek vol sla, dat er geen dressing bij zat! Vorig jaar met mijn courgetteplantjes hetzelfde geval. Eeuwig zonde. Daar gingen mijn dromen van heerlijke maaltijden met eigengekweekte courgettes, waar het gezin van zou smullen. 

Toen ik deze grote familie aantrof daalde mijn goede humeur met enige graden. Wat te doen? Zou ik ze laten zitten en ze voorstellen dat zich alleen aan de paardebloemen en het zevenkruid tegoed zouden doen? Maar dat was geen optie zo bleek uit het gesprek wat ik met de woordvoerder van de familie slak had. Dat waren nu net 2 soorten waar ze niet van hielden. Dan veeg ik jullie bij elkaar en leg jullie bij het vogelvoer. Dat was wreed, vonden zij. Nee, dat jullie mijn plantjes opkanen, dat is niet wreed. Nee, vonden zij weer, daar konden ze niks aan doen, zit in de genen. Genen, amme hoela. Oke dan maar geen vogelvoer. Ik had al een ekster die in de boom naast mijn tuin zat, begerig zien loeren op zoveel gratis lekkers, maar dat feest ging dus niet door. Teleurgesteld vloog hij weg. 

Toen deed ik het slakkengespuis een laatst bod. Ineens dacht ik namelijk aan mijn echtgenoot. Die is dol op slakken. Met veel knoflook en peterselie op zo'n bordje met van die holletjes samen met wat warm en knapperig stokbrood kan hij daar enorm van genieten. Mijn ultimatum was dus, als jullie na de bruiloft mijn tuin niet verlaten dan zijn jullie morgen het voorgerecht! Het was pure bluf, want we eten morgen geeneens thuis, maar dat weten zij niet. 

Maar waarempel het heeft gewerkt zojuist zag ik een lange rij slakken, nog in bruiloftskleding, de tuin verlaten. Somber en gelaten kropen ze onder de schuttingdeur door. Ik zag er eentje nog even stiekem zijn middelvinger naar me opsteken. Dat snap ik, maar ik blijf bij mijn standpunt! En nu maar hopen dat het dreigement stand houdt, want dan kan ik misschien toch nog een courgetteplantje zaaien. Dan hebben we van de zomer courgettesoep! Een ander voorgerecht uit eigen tuin!

zaterdag 5 april 2014

Nieuwe bewoners

Vanmiddag zat ik even in de tuin te genieten van alle bloeiende tulpen die zomaar ineens vandaag hadden besloten om hun kleuren tentoon te stellen en van de zon die uitbundig scheen, toen ik zomaar ineens visite kreeg van een verliefd stel. Ze zaten in de sering naast me en vroegen heel vriendelijk of ze het vogelhuis even mochten bezichtigen. Ze waren verloofd, hadden trouwplannen, maar het viel niet mee om een woning te vinden voor een knap prijsje. Nou en wie ben ik dan om een verliefd koolmees paartje de toegang te ontzeggen tot mijn vogelhuis. Het hangt er tenslotte niet voor niks. Het is een beetje vervallen, het stokje voor de voordeur hangt een beetje scheef en binnen zal het ook wel wat tochten want de tand des tijds heeft toegeslagen en her en der zitten er wat haarscheurtjes in de muren. Het hangt er al jaren en sinds de vorige bewoners, ik meen pimpelmezen, het pand hebben verlaten is het nooit meer opgeknapt laat staan geschilderd. Eigenlijk is het de hoogste tijd voor een nieuwe vogelwoning maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om op dit exemplaar een bordje "onbewoonbaar verklaard" te timmeren, want het is liefdevol in elkaar gezet door mijn toen 8-jarige zoon. Ik had ooit eens gezegd dat ik wel een vogelhuisje in de tuin wilde en dat had zoon in zijn oren geknoopt en samen met mijn vader heeft hij toen dit huisje getimmerd. Ik kreeg het voor moederdag en nog diezelfde dag is het opgehangen aan de schuurmuur en heeft het menig vogelpaar al van onderdak voorzien.

Ik vertelde dit verliefde stel dat ze gerust een kijkje mochten nemen, maar dat ze zich er niet zo veel van moesten voorstellen omdat de boel nogal vervallen was. Nou dat gaf helemaal niet spraken zij opgewekt en verheugd gingen ze een kijkje nemen. Na een tijdje kwamen ze terug en vroegen wat de huur was. Voor zo'n bouwval kun je moeilijk huur vragen toch, dus ik vertelde ze dat ze er helemaal gratis mogen wonen. Wat een blijdschap daar zeg, in mijn al uitlopende sering. Trouwplannen werden direct concreet gemaakt, familieleden kwamen een kijkje nemen en direct werd al begonnen met de grote schoonmaak en werd er al geshopt voor een nieuwe inrichting. Of ze de afgeknipte draadjes wol en borduurzijde mochten hebben, dan konden ze de gaten in de muren wel dichtstoppen en tocht het niet meer. Natuurlijk mocht dat? Of ze nog een voorkeur hadden voor bepaalde kleuren? Meneer Koolmees zei van niet, maar zijn verloofde gaf aan dat wat felle kleurtjes haar voorkeur hadden. Dan fleurt de boel wat op! De rest van de middag heb ik al die bedrijvigheid zitten te bekijken en het was zo gezellig dat er van lezen niks meer kwam, daar in die zon. Gelukkig zaten er nog wat pinda's in de koker die in de sering hangt zodat ze gezellig met de familie konden blijven eten.

Zo hebben we dus nieuwe bewoners in de tuin en ik hoop maar dat het een gelukkig huwelijk wordt en dat het huwelijk rijk bezegelt wordt met prachtige kinderen.